Rewolucja pożera swoje własne dzieci.

[Lothar.]

„Rewolucja pożera swoje własne dzieci”- słowa te podkreślają paradoks rewolucji gdzie toczy się walka zła ze złem. Dlatego trudno jest zdecydowanie opowiedzieć się po jednej czy drugiej stronie konfliktu. Wprawdzie arystokracja gnębiła chłopów i nadmiernie wykorzystywała swoją władzę, lecz stała też na straży dziedzictwa narodowego. To ona chroniła zabytki, budowała szkoły i pielęgnowała pamięć o przodkach. Natomiast rewolucjoniści pragnęli zniszczyć wszystko, co kojarzyło im się z dawnym porządkiem. Plądrowali kościoły, pałace arystokracji.

Podobny obraz rewolucji można spotkać w „Przedwiośniu” Stefana Żeromskiego. Podczas jej wybuchu giną bezbronne kobiety i dzieci. Szlachetne hasła tracą na znaczeniu. Ludzie przemieniają się w bezmyślnych morderców, a rewolucja dzieli społeczeństwa. Niektórzy są nią owładnięci, inni natomiast  czują do niej lęk. Główny bohater- Cezary Baryka jest początkowo gorącym zwolennikiem rewolucji. Zachwycają go hasła równości i sprawiedliwości głoszone przez bolszewików. To zauroczenie sprawiło, że postanawia oddać wszystkie skarby rodzinne. Zupełnie inny pogląd na temat rewolucji miała matka Cezarego. Prorokowała ona nadejście nowej arystokracji. Dopiero jej śmierć była otrzeźwieniem dla Baryki.

Kolejnym przykładem rewolucyjnego fiaska może być „Folwark zwierzęcy” George’a Orwella. Autor w główne postaci wcielił zwierzęta, które myślą jak ludzie. W ten sposób stworzył satyrę rewolucji rosyjskiej. Przebiega ona bardzo gwałtownie. Zwierzęta buntują się przeciw panu i wypędzają go z farmy. Od tej chwili zaczynają się ich rządy. Początkowo „rewolucjonistom” przyświecają szczytne hasła równości i braterstwa. Z czasem jednak świnie przejmują panowanie nad innymi zwierzętami. Z początku robią to bardzo sprytnie, zachowując pozory dotychczasowych założeń. Porywają szczeniaki i specjalnie je szkolą. Tak powstaje aparat policyjny, którego celem jest tłumienie sprzeciwu innych „towarzyszy”. Sytuacja innych zwierząt się pogarsza. Nawet te najwierniejsze spotyka ciężki los np. Boxer, koń pracujący najciężej na folwarku, zostaje sprzedany do rzeźni, kiedy nie staje się bezużyteczny.

Orwell w swojej książce, chce nam pokazać proces tworzenia się państwa totalitarnego. W którym zmienia się tylko osoba władcy. Potwierdzeniem tego jest hasło „Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre zwierzęta są od nich równiejsze”

Podane przeze mnie przykłady są wizją poetycką, wzorowaną jedynie na przebiegu innych rewolucji. W historii ludzkości dochodziło do wielu przewrotów władzy. Karol Marks twierdził, że „Rewolucje to lokomotywy historii” Uważam, że szczególną rolę odegrała rewolucja francuska w 1789r. Jej symbolem stała się Marsylianka, pieśń wzywająca do walki o niepodległość. Z czasem stała się hymnem narodowym. Zagrzewała ona lud do walki z tyranem. Jednak po obaleniu króla władzę przejęli jakobini. W historii państwa francuskiego rozpoczął się okres nazywany terrorem jakobińskim. Podczas jego trwania zostało skazanych na śmierć przez gilotynę wiele osób, będących wcześniejszymi zwolennikami rewolucji. Robespierre- w jej wyniku stracił życie. Wydaje się, ze towarzysze Robespierre’ a  podzielali sposób myślenia Orwell’a: „rewolucje mogą przynieść radykalną poprawę, gdy masy będą czujne i będą wiedzieć, jak pozbyć się swych przywódców, gdy tamci zrobią, co do nich należy.”

Przytoczone przeze mnie przykłady pokazują dobitnie, że hasło „równi- równiejsi”, stało się symbolem wielu rewolucji. Na początku wszyscy mają takie same prawa. Wśród rewolucjonistów panuje równość i braterstwo. Jednak z czasem wszystko się zmienia. Rewolucjoniści wypaczają swoje hasła. Owszem, nadal wszyscy są równi, ale pośród nich są równiejsi. To oni właśnie tworzą nową warstwę społeczną. Stary porządek świata zostaje zastąpiony nowym, niewiele różniącym się od poprzedniego.

    Liceum Język polski Romantyzm

Podoba się?
Zgłoś nadużycie
Zobacz podobne

    Rewolucja społeczna w ujęciu Krasińskiego, Żeromskiego i Witkacego
    Terapeutyczny sens "Ksiąg narodu i pielgrzymstwa polskiego" oraz "Pana Tadeusza"
    Samotność bohatera i jej sens. Przedstaw na wybranych bohaterach literatury epoki romantyzmu.
    Jak symbolika ziarna z bajki opowiedzianej przez Żegotę objaśnia sens męczeństwa młodzieży polskiej?
    Postać Konrada Wallenroda jest odbierana przez ciebie jako postać zdrajcy, czy bohatera? Przedstaw swoje poglądy

[Amigoland]

Ta obecna...To żadna rewolucja. Nawet nie wiadomo jak to nazwać..."Rewolucja wypranych mózgów"

[Lothar.]

Rewolucja pożera własne dzieci. 227 lat temu zgilotynowano Maksymiliana Robespierre'a
Maximilien Robespierre, zwany współczesnym Katyliną, ścięty 10 thermidora roku II, 1794
Maximilien Robespierre, zwany współczesnym Katyliną, ścięty 10 thermidora roku II, 1794 Źródło: Bibliothèque nationale de France / domena publiczna
Maximilien de Robespierre był francuskim adwokatem, przywódcą jakobinów oraz  członkiem Stanów Generalnych i Konstytuanty. Znany był głównie ze swojej nieskazitelnej uczciwości (za co przylgnął do niego przydomek „nieprzekupny”), lewicowych poglądów i płomiennych mów. Był jednym z czołowych przywódców rewolucji francuskiej i właśnie w czasie rewolucji został zgilotynowany.

W 1788 roku rozpoczyna się kariera polityczna Maksymiliana Robespierre – najpierw jako deputowanego Stanu Trzeciego, a następnie jako przywódcy Klubu Jakobinów, od początku jego powstania w 1789 r. w Paryżu. Kiedy 10 sierpnia 1792 r. obalono monarchię, został wybrany na członka Konwentu Narodowego i zaczął swe działania od udziału w procesie króla, wygłaszając wielką mowę za skazaniem go na śmierć. W latach 1793-94 stanął na czele Komitetu Ocalenia Publicznego, który sprawował najwyższą władzę w sprawach wojny, pokoju, kontrrewolucji oraz nominacji generałów i ministrów.

Radykalne reformy społeczne Komitetu mają zastosowanie w życiu publicznym nawet do dzisiaj: wprowadził stałe maksymalne ceny i płace, by nie były zawyżane, opodatkował ludzi bogatych, wprowadził cywilne śluby i pogrzeby. Za jego rządów opracowano także kalendarz rewolucyjny, którego powstanie 5 października 1794 r. wymierzone było w Kościół katolicki.

Zgodnie z nowymi zasadami lata liczono od 22 września 1792 r., tj. od daty ustanowienia pierwszej republiki francuskiej. Długość roku pozostała ta sama co w kalendarzu gregoriańskim – 12 miesięcy po 30 dni plus 5 dodatkowych dni świątecznych. Co czwarty rok miał być przestępny, dodając jeden dodatkowy „Dzień Sankiulotów”, czyli świąteczny.

Bezkompromisowość moralna Robespierre’a szła w parze z bezwzględnością, jaką się charakteryzował jako dyktator i krwawy pogromca frakcji opozycyjnej, podejrzewający wszystkich o zdradę stanu, poglądów i jego samego. We wrześniu 1793 roku uchwalono tzw. prawo o podejrzanych, do których zaliczono wszystkich księży niezaprzysiężonych nowej władzy, całą szlachtę, emigrantów oraz ich rodziny, a także wszystkich tych, którzy w jakikolwiek sposób okazywali swą sympatię dla monarchii lub okazali się wrogami rewolucji.

Powszechnie za cnotę, a nawet obowiązek, uznano donosicielstwo. W ciągu niecałych czterech miesięcy wymordowano ponad cztery tysiące osób uznanych za wrogów. Z jego inicjatywy został ścięty m.in. Georges Danton – również jeden z przywódców radykałów podczas Rewolucji Francuskiej. Po usunięciu swych wszystkich przeciwników, Robespierre stał się faktycznym dyktatorem Francji.
Maksymilian Robespierre zgilotynowany

Liczne egzekucje i pogarszające się warunki gospodarcze wywołały coraz większą niechęć społeczeństwa do rządów jakobinów i samego Robespierre’a. 8 thermidora (czyli 26 lipca) dyktator wygłosił wielką mowę, w której padały liczne oskarżenia o korupcję, marnotrawienie rządowych pieniędzy, wreszcie zdradę ideałów rewolucyjnych.

Po tym wystąpieniu jego przeciwnicy zmobilizowali się i następnego dnia wystąpili z wnioskiem o aresztowanie Robespierre’a i jego współpracowników. Wszyscy aresztowani zostali skazani na śmierć bez sądu i zgilotynowani na Placu Rewolucji 28 lipca 1794 r. Oprócz Robespierre’a stracono wtedy 20 osób.

Ścięcie Maksymiliana Robespierre - Muzeum Historii Polski
 
muzhp.pl

Artykuł zatytułowany Ścięcie Maksymiliana Robespierre pierwotnie został opublikowany na stronie Muzeum Historii Polski. Materiał został opublikowany na licencji CC BY-SA 3.0.

[Amigoland]

Przedsmak komuny...Jak się wychylił to i mu ten łeb ścięli

[Lothar.]

Kto mieczem wojuje.... >;) Za ten francuski "majdan" zapłacili chłopakom z Belgii a w 1800 powstał centralny Bank Francji opłaciło się, potem załatwili i Napoleona :)

Bank Francji (fr. Banque de France) – bank centralny Francji. Siedziba banku mieści się w Hôtel de Toulouse, w Paryżu[1].

Bank założony został przez grupę bankierów i kupców w 1800 roku, pod auspicjami Napoleona Bonaparte, wówczas Pierwszego Konsula Republiki Francuskiej. Od 1803 roku miał wyłączne prawo do emisji banknotów na terenie Paryża, od 1848 roku całego kraju[1].

Bank był początkowo przedsięwzięciem w pełni prywatnym. Od 1806 roku na czele banku stał prezes (gouverneur) i dwóch wiceprezesów (sous-gouverneur), których wybór znajdował się w gestii rządu. W skład zarządu wchodziła także 15-osobowa rada wybierana przez udziałowców. 24 lipca 1936 roku jej miejsce zastąpiła rada licząca 20 członków, w większości mianowanych przez rząd, mających reprezentować interes publiczny. 2 grudnia 1945 roku nastąpiło pełne upaństwowienie instytucji[1].

Od 1994 roku, zgodnie z zawartymi w traktacie z Maastricht postanowieniami dotyczącymi unii gospodarczej i walutowej Unii Europejskiej, bank jest niezależny od rządu. W 1998 roku znaczna część kompetencji banku przekazana została Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC), poprzedzając wejście do obiegu waluty euro. Bank Francji należy do Europejskiego Systemu Banków Centralnych, a jego prezes zasiada w Radzie Prezesów EBC[1].

Do głównych zadań banku należą prowadzenie polityki pieniężnej, utrzymanie stabilności finansowej i świadczenie usług ekonomicznych dla osób prywatnych, przedsiębiorstw i państwa[2].