Po co jest życie?

[Lothar.]

Macie jakieś hipotezy?

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Macie jakieś hipotezy?

Zacznę od wstępu...Wojtek. Jak wiemy życie istnieje tylko na naszej planecie Ziemia. Nigdzie indziej w naszym układzie słonecznym...Życia nie znaleziono. Ba! Nie znaleziono nawet żadnych oznak życia...

[Amigoland]

Wiemy dużo, wiemy o kosmitach którzy kiedyś odwiedzili Ziemię. Tylko że jak oni tu przybyli, to życie na Ziemi już istniało...

[Lothar.]

Definicja

Próby określenia, czym jest życie, podjęto, ponieważ definicja życia jest niezbędna w badaniach nad powstaniem życia i w rozważaniach nad ewentualnym życiem pozaziemskim (w egzobiologii).

Jednoznaczne zdefiniowanie życia jest wyzwaniem dla naukowców i filozofów[26][27][28][29]. Jest to trudne, ponieważ po części życie jest procesem, a nie czystą substancją[30]. Definicja życia musi być wystarczająco ogólnikowa, aby obejmować zarówno wszystkie znane nam istniejące formy życia, jak i pozaziemskie formy życia, odmienne od tych zamieszkujących Ziemię[31][32][33].
Cechy życia

Obecne rozumienie życia jest czysto opisowe, ponieważ nie istnieje jednoznaczna definicja życia. Życie jest uważane za cechę czegoś, co wykazuje wszystkie lub część następujących cech:[34].

    Homeostaza − zdolność regulacji środowiska wewnętrznego w taki sposób, aby utrzymywać jego parametry przy stałych wartościach; dla przykładu temperatura naszego ciała jest zmniejszana przez pocenie oraz stężenie elektrolitów.
    Hierarchia − składanie się z jednej lub więcej komórek − podstawowych jednostek życia.
    Metabolizm − przemiana energii poprzez przeistoczenie substancji chemicznych i energii na składniki komórkowe (anabolizm) oraz rozpad materii organicznej (katabolizm). Istoty żywe potrzebują energii do utrzymywania stałych wartości środowiska wewnętrznego (homeostaza) oraz tworzenia innych zjawisk związanych z życiem[32].
    Wzrost − utrzymywanie wartości anabolizmu na wyższym poziomie niż wartość katabolizmu. U rozwijającego się organizmu powiększa się każda jego część.
    Adaptacja – umiejętność przystosowania się organizmu do nowych warunków z upływem czasu. Jest podstawą procesu ewolucji; jest regulowany przez dziedziczenie i dietę organizmu, a także czynniki zewnętrzne.
    Reakcja na bodźce – może przybierać wiele form, od kontrakcji organizmu jednokomórkowego po kontakcie z zewnętrzną substancją chemiczną do ciągu reakcji obejmujących wszystkie zmysły organizmu wielokomórkowego. Odpowiedź ta jest wyrażana w postaci ruchu; np. liście roślin rosnące w kierunku światła (fototropizm) oraz chemotaksja.
    Rozmnażanie – umiejętność wytwarzania nowych jednostek życiowych: bezpłciowo, przez jeden organizm rodzicielski, lub płciowo przez dwa organizmy rodzicielskie[35][36].
    Składowanie informacji - posiadanie informacji o organizmie, która steruje jego funkcjami życiowymi[37].

Te złożone procesy zwane są funkcjami fizjologicznymi.
Osiem cech życia Tibora Gánti

Tibor Gánti zaproponował następujący zbiór warunków, które powinien spełniać system, by uznać go za organizm żywy:
Cechy konieczne

Cechy konieczne, by dany obiekt uznać za żywy:

    jest wyodrębniony ze świata zewnętrznego
    posiada metabolizm
    jest wewnętrznie stabilny, innymi słowy cechuje go homeostaza
    posiada podsystem przechowywania i przetwarzania informacji, użyteczny dla reszty systemu
    procesy wewnątrz systemu żywego są regulowane

Cechy potencjalne

Cechy które nie są konieczne by system uznać za żywy, ale konieczne by zachodził proces życia na większą skalę

    obiekt żywy musi mieć zdolność do wzrostu i rozmnażania
    w replikacji musi zachodzić zmienność (warunek ewolucji)
    obiekt musi być śmiertelny.

Cechy konieczne definiują organizm żywy jako autonomiczną strukturę, cechy potencjalne zaś odpowiadają redukcjonistycznej definicji życia, dotyczą więc procesu życia.
Alternatywy

Aby odzwierciedlić minimalną ilość potrzebnych zjawisk, zaproponowano szereg innych biologicznych definicji życia[38], z których wiele opiera się na układach chemicznych. Biofizycy spostrzegli, że istoty żywe polegają na negentropii (negatywnej entropii)[39][40]. Innymi słowy, procesy życiowe mogą być postrzegane jako „opóźnienie” spontanicznej dyfuzji lub dyspersji wewnętrznej energii cząsteczek biologicznych[41]. Bardziej szczegółowo, odwołując się fizyków takich jak John Desmond Bernal, Erwin Schrödinger, Eugene Wigner czy John Scales Avery, życie należy do grupy zjawisk, które są układami otwartymi lub ciągłymi, potrafiących zmniejszać swoją wewnętrzną entropię kosztem substancji lub energii swobodnej pobieranej ze środowiska, która ostatecznie zostaje odrzucona w rozłożonej formie[42][43][44]. Na wyższym szczeblu, istoty żywe są układami termodynamicznymi posiadającymi zorganizowaną strukturę molekularną[41]. To oznacza, że życie jest materią, która może się rozmnażać i ewoluować w celu przetrwania[45][46]. Stąd życie jest samowystarczalnym układem chemicznym funkcjonującym tak, jak opisuje to teoria Darwina[47][48].

Inni przyjmują punkt widzenia, który nie do końca jest zależny od chemii molekularnej. Jedna z definicji życia mówi, że istoty żywe są samozorganizowane i autopoietyczne (samowytwarzające się). Jedną z wersji tej definicji jest wersja Stuarta Kaffmana, mówiąca o autonomicznym agencie lub systemie wieloagentowym potrafiącym kopiować siebie lub innych oraz wykonać co najmniej jeden obieg termodynamiczny[49].
Definicje życia jako zjawiska

Najważniejszą cechą życia jest ciągła wymiana materii i energii między żywym organizmem a jego otoczeniem, z utrzymywaniem homeostazy, oraz zdolność do replikacji, powielania się, czy też rozmnażania i dziedziczenia cech. Do podtrzymywania wymiany energii z otoczeniem konieczny jest stały wkład wysiłku ze strony organizmu. Zatem życie to: zespół wzajemnie się podtrzymujących procesów metabolicznych zachodzących w organizmie żywym lub jego poszczególnych częściach. Istotną cechą życia, wywodzącą się z natury procesów metabolicznych, jest zdolność organizmów żywych do utrzymania wyższego poziomu uporządkowania, a więc niższej entropii niż otoczenie, kosztem zużycia energii.

Podział definicji w zależności od poziomu: najwyższy - definiowanie życia jako globalnego fenomenu, niższy - definiowanie jednostki żywej; oraz najniższy - rozróżnienie między jednostką żywą a martwą został także zaproponowany i odpowiednio sformuowany jako Kontinuum samopodtrzymującej się informacji dla życia jako zjawiska, oddzielny element kontiunuum samopodtrzymującej się informacji dla organizmu żywego oraz funkcjonalny, oddzielny element kontinuum samopodtrzymującej się informacji dla rozróżnienia między życiem i śmiercią[37].
Redukcjonistyczna

Życie to system albo zbiór elementów zdolnych do ewolucji w sensie biologicznym.

Definicja ta faworyzowana jest przez niektórych badaczy sztucznego życia i niektórych redukcjonistów (np. Richard Dawkins). Zarzuca się jej jednak, że jest zbyt szeroka. Obejmuje np. replikujące się programy komputerowe (patrz system Tierra).

Próbą zawężenia jest definicja w postaci: życie to zbiór autonomicznych replikatorów zdolnych do ewolucji.

W przypadku życia na Ziemi rolę autonomicznych replikatorów spełniają organizmy żywe, zaś podlegają ewolucji dzięki niedoskonałej replikacji.

Definicja ta jednak w rzeczywistości nie rozwiązuje problemu ortodoksyjnych biologów, ponieważ programy z systemu Tierra są autonomicznymi replikatorami (zasiedlającymi system Tierra, podobnie jak organizmy żywe sensu stricto zasiedlają naszą planetę). Aby ich usatysfakcjonować, należałoby wprowadzić do definicji warunek materialności replikatorów. W dalszym ciągu jednak problemem pozostanie wówczas uznanie za żywą maszyny zdolnej do wykonania swojej względnie dokładnej kopii.

Z kolei niektórzy badacze sztucznego życia używają odrobinę precyzyjniejszej definicji: Życie to dynamiczne, samoorganizujące się struktury, zdolne do samopowielania się i ewolucji. Różnica polega na wprowadzeniu wymogu dynamicznego samopowielania się struktury - odbiera to większości z obiektów zainteresowań badaczy sztucznego życia (jak algorytmy ewolucyjne czy różne odmiany Game of Life) status żywych.
Cybernetyczna

Życie to system sprzężeń zwrotnych ujemnych podporządkowanych nadrzędnemu sprzężeniu zwrotnemu dodatniemu. Taka cybernetyczna definicja życia została zaproponowana przez Polaka, Bernarda Korzeniewskiego.
Termodynamiczna

Życie to złożona struktura dyssypatywna, mająca zdolność miejscowego odwracania wzrostu entropii.

Amerykański fizyk teoretyczny Lee Smolin, zdefiniował w kategoriach termodynamicznych życie jako samoorganizujący system nierównowagowy, którego procesami rządzi program, przechowywany w postaci symbolicznej (informacja genetyczna), zdolny do reprodukcji, włącznie z tym programem[50].
Z punktu widzenia teorii informacji

Życie to kontinuum samopodtrzymującej się informacji[37]. Zgodnie z tą definicją jednostki (organizmy) żywe mają cechy swoistego systemu, sterowanego przez informację i przetwarzającego informację, wykorzystywania i przekazywania zawartej w nim informacji semantycznej.
Historia życia ziemskiego

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBycie

[Kropelka]

By się doskonalić na podobieństwo.

[Amigoland]

Kropelka napisał/a

By się doskonalić na podobieństwo.

No właśnie...Życie na Ziemi podlega ciągłej ewolucji. Nie tylko ludzie, ale i zwierzęta, rośliny, mają magiczną moc, przystosowania się do nowych warunków. Do klimatu, do otoczenia...

[Lothar.]

Czyli podobieństwo jest celem? Czuję ciepło stosu >;)) Ciekawe dlaczego?

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Definicja

Próby określenia, czym jest życie, podjęto, ponieważ definicja życia jest niezbędna w badaniach nad powstaniem życia i w rozważaniach nad ewentualnym życiem pozaziemskim (w egzobiologii).

Jednoznaczne zdefiniowanie życia jest wyzwaniem dla naukowców i filozofów[26][27][28][29]. Jest to trudne, ponieważ po części życie jest procesem, a nie czystą substancją[30]. Definicja życia musi być wystarczająco ogólnikowa, aby obejmować zarówno wszystkie znane nam istniejące formy życia, jak i pozaziemskie formy życia, odmienne od tych zamieszkujących Ziemię[31][32][33].
Cechy życia

Obecne rozumienie życia jest czysto opisowe, ponieważ nie istnieje jednoznaczna definicja życia. Życie jest uważane za cechę czegoś, co wykazuje wszystkie lub część następujących cech:[34].

    Homeostaza − zdolność regulacji środowiska wewnętrznego w taki sposób, aby utrzymywać jego parametry przy stałych wartościach; dla przykładu temperatura naszego ciała jest zmniejszana przez pocenie oraz stężenie elektrolitów.
    Hierarchia − składanie się z jednej lub więcej komórek − podstawowych jednostek życia.
    Metabolizm − przemiana energii poprzez przeistoczenie substancji chemicznych i energii na składniki komórkowe (anabolizm) oraz rozpad materii organicznej (katabolizm). Istoty żywe potrzebują energii do utrzymywania stałych wartości środowiska wewnętrznego (homeostaza) oraz tworzenia innych zjawisk związanych z życiem[32].
    Wzrost − utrzymywanie wartości anabolizmu na wyższym poziomie niż wartość katabolizmu. U rozwijającego się organizmu powiększa się każda jego część.
    Adaptacja – umiejętność przystosowania się organizmu do nowych warunków z upływem czasu. Jest podstawą procesu ewolucji; jest regulowany przez dziedziczenie i dietę organizmu, a także czynniki zewnętrzne.
    Reakcja na bodźce – może przybierać wiele form, od kontrakcji organizmu jednokomórkowego po kontakcie z zewnętrzną substancją chemiczną do ciągu reakcji obejmujących wszystkie zmysły organizmu wielokomórkowego. Odpowiedź ta jest wyrażana w postaci ruchu; np. liście roślin rosnące w kierunku światła (fototropizm) oraz chemotaksja.
    Rozmnażanie – umiejętność wytwarzania nowych jednostek życiowych: bezpłciowo, przez jeden organizm rodzicielski, lub płciowo przez dwa organizmy rodzicielskie[35][36].
    Składowanie informacji - posiadanie informacji o organizmie, która steruje jego funkcjami życiowymi[37].

Te złożone procesy zwane są funkcjami fizjologicznymi.
Osiem cech życia Tibora Gánti

Tibor Gánti zaproponował następujący zbiór warunków, które powinien spełniać system, by uznać go za organizm żywy:
Cechy konieczne

Cechy konieczne, by dany obiekt uznać za żywy:

    jest wyodrębniony ze świata zewnętrznego
    posiada metabolizm
    jest wewnętrznie stabilny, innymi słowy cechuje go homeostaza
    posiada podsystem przechowywania i przetwarzania informacji, użyteczny dla reszty systemu
    procesy wewnątrz systemu żywego są regulowane

Cechy potencjalne

Cechy które nie są konieczne by system uznać za żywy, ale konieczne by zachodził proces życia na większą skalę

    obiekt żywy musi mieć zdolność do wzrostu i rozmnażania
    w replikacji musi zachodzić zmienność (warunek ewolucji)
    obiekt musi być śmiertelny.

Cechy konieczne definiują organizm żywy jako autonomiczną strukturę, cechy potencjalne zaś odpowiadają redukcjonistycznej definicji życia, dotyczą więc procesu życia.
Alternatywy

Aby odzwierciedlić minimalną ilość potrzebnych zjawisk, zaproponowano szereg innych biologicznych definicji życia[38], z których wiele opiera się na układach chemicznych. Biofizycy spostrzegli, że istoty żywe polegają na negentropii (negatywnej entropii)[39][40]. Innymi słowy, procesy życiowe mogą być postrzegane jako „opóźnienie” spontanicznej dyfuzji lub dyspersji wewnętrznej energii cząsteczek biologicznych[41]. Bardziej szczegółowo, odwołując się fizyków takich jak John Desmond Bernal, Erwin Schrödinger, Eugene Wigner czy John Scales Avery, życie należy do grupy zjawisk, które są układami otwartymi lub ciągłymi, potrafiących zmniejszać swoją wewnętrzną entropię kosztem substancji lub energii swobodnej pobieranej ze środowiska, która ostatecznie zostaje odrzucona w rozłożonej formie[42][43][44]. Na wyższym szczeblu, istoty żywe są układami termodynamicznymi posiadającymi zorganizowaną strukturę molekularną[41]. To oznacza, że życie jest materią, która może się rozmnażać i ewoluować w celu przetrwania[45][46]. Stąd życie jest samowystarczalnym układem chemicznym funkcjonującym tak, jak opisuje to teoria Darwina[47][48].

Inni przyjmują punkt widzenia, który nie do końca jest zależny od chemii molekularnej. Jedna z definicji życia mówi, że istoty żywe są samozorganizowane i autopoietyczne (samowytwarzające się). Jedną z wersji tej definicji jest wersja Stuarta Kaffmana, mówiąca o autonomicznym agencie lub systemie wieloagentowym potrafiącym kopiować siebie lub innych oraz wykonać co najmniej jeden obieg termodynamiczny[49].
Definicje życia jako zjawiska

Najważniejszą cechą życia jest ciągła wymiana materii i energii między żywym organizmem a jego otoczeniem, z utrzymywaniem homeostazy, oraz zdolność do replikacji, powielania się, czy też rozmnażania i dziedziczenia cech. Do podtrzymywania wymiany energii z otoczeniem konieczny jest stały wkład wysiłku ze strony organizmu. Zatem życie to: zespół wzajemnie się podtrzymujących procesów metabolicznych zachodzących w organizmie żywym lub jego poszczególnych częściach. Istotną cechą życia, wywodzącą się z natury procesów metabolicznych, jest zdolność organizmów żywych do utrzymania wyższego poziomu uporządkowania, a więc niższej entropii niż otoczenie, kosztem zużycia energii.

Podział definicji w zależności od poziomu: najwyższy - definiowanie życia jako globalnego fenomenu, niższy - definiowanie jednostki żywej; oraz najniższy - rozróżnienie między jednostką żywą a martwą został także zaproponowany i odpowiednio sformuowany jako Kontinuum samopodtrzymującej się informacji dla życia jako zjawiska, oddzielny element kontiunuum samopodtrzymującej się informacji dla organizmu żywego oraz funkcjonalny, oddzielny element kontinuum samopodtrzymującej się informacji dla rozróżnienia między życiem i śmiercią[37].
Redukcjonistyczna

Życie to system albo zbiór elementów zdolnych do ewolucji w sensie biologicznym.

Definicja ta faworyzowana jest przez niektórych badaczy sztucznego życia i niektórych redukcjonistów (np. Richard Dawkins). Zarzuca się jej jednak, że jest zbyt szeroka. Obejmuje np. replikujące się programy komputerowe (patrz system Tierra).

Próbą zawężenia jest definicja w postaci: życie to zbiór autonomicznych replikatorów zdolnych do ewolucji.

W przypadku życia na Ziemi rolę autonomicznych replikatorów spełniają organizmy żywe, zaś podlegają ewolucji dzięki niedoskonałej replikacji.

Definicja ta jednak w rzeczywistości nie rozwiązuje problemu ortodoksyjnych biologów, ponieważ programy z systemu Tierra są autonomicznymi replikatorami (zasiedlającymi system Tierra, podobnie jak organizmy żywe sensu stricto zasiedlają naszą planetę). Aby ich usatysfakcjonować, należałoby wprowadzić do definicji warunek materialności replikatorów. W dalszym ciągu jednak problemem pozostanie wówczas uznanie za żywą maszyny zdolnej do wykonania swojej względnie dokładnej kopii.

Z kolei niektórzy badacze sztucznego życia używają odrobinę precyzyjniejszej definicji: Życie to dynamiczne, samoorganizujące się struktury, zdolne do samopowielania się i ewolucji. Różnica polega na wprowadzeniu wymogu dynamicznego samopowielania się struktury - odbiera to większości z obiektów zainteresowań badaczy sztucznego życia (jak algorytmy ewolucyjne czy różne odmiany Game of Life) status żywych.
Cybernetyczna

Życie to system sprzężeń zwrotnych ujemnych podporządkowanych nadrzędnemu sprzężeniu zwrotnemu dodatniemu. Taka cybernetyczna definicja życia została zaproponowana przez Polaka, Bernarda Korzeniewskiego.
Termodynamiczna

Życie to złożona struktura dyssypatywna, mająca zdolność miejscowego odwracania wzrostu entropii.

Amerykański fizyk teoretyczny Lee Smolin, zdefiniował w kategoriach termodynamicznych życie jako samoorganizujący system nierównowagowy, którego procesami rządzi program, przechowywany w postaci symbolicznej (informacja genetyczna), zdolny do reprodukcji, włącznie z tym programem[50].
Z punktu widzenia teorii informacji

Życie to kontinuum samopodtrzymującej się informacji[37]. Zgodnie z tą definicją jednostki (organizmy) żywe mają cechy swoistego systemu, sterowanego przez informację i przetwarzającego informację, wykorzystywania i przekazywania zawartej w nim informacji semantycznej.
Historia życia ziemskiego

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBycie

No właśnie, nawet naukowcy nie umieją nam wyjaśnić...Albo się czegoś boją...Pisząc...Czegoś...
"Obecne rozumienie życia jest czysto opisowe, ponieważ nie istnieje jednoznaczna definicja życia. Życie jest uważane za cechę czegoś, co wykazuje wszystkie lub część następujących cech:[34]."

[Lothar.]

To tylko metodologia >;)

Metodologia – nauka o metodach badań naukowych, ich skuteczności i wartości poznawczej.

Klasycznie wyróżnia się metodologie:

    nauk ścisłych
    nauk przyrodniczych
    nauk społecznych
    nauk humanistycznych.

Współcześnie dominuje podejście bazujące na wykorzystaniu metod statystycznych bądź matematycznych (szczególnie nauki ścisłe) do opisu różnych zjawisk będących pod obserwacją badacza. W celu uzyskania danych do obliczeń wykorzystuje się precyzyjnie opisaną w metodologiach szczegółowych nauk gamę działań.

Wiele nauk posiada własne metodologie lub korzysta z dorobku innych zapożyczając ich metodologie, np. metody statystyczne w formie zmodyfikowanej i dostosowanej do szczególnych zagadnień ekonomii noszą miano ekonometrii.
Przykłady

    W naukach społecznych najczęstszą formą zbierania danych jest ankieta, której konstrukcja, sposób przeprowadzenia oraz struktura respondentów musi być dokładnie, według zasad, ustalona. Do opracowania wyników stosuje się m.in. statystykę opisową.
    W naukach technicznych często dokonuje się pomiaru za pomocą mierników z zachowaniem właściwych warunków otoczenia a uzyskane tak wyniki mogą być zbierane i porównywane z wynikami uzyskanymi przez innych badaczy przy zachowaniu tych samych zmiennych lub nieznacznej ich modyfikacji. Do opracowania stosuje się tu często opis matematyczny.

Zobacz też

    hipoteza
    metoda naukowa
    metodyka

Kontrola autorytatywna (analiza):

https://pl.wikipedia.org/wiki/Metodologia

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

To tylko metodologia >;)

Metodologia – nauka o metodach badań naukowych, ich skuteczności i wartości poznawczej.

Klasycznie wyróżnia się metodologie:

    nauk ścisłych
    nauk przyrodniczych
    nauk społecznych
    nauk humanistycznych.

Współcześnie dominuje podejście bazujące na wykorzystaniu metod statystycznych bądź matematycznych (szczególnie nauki ścisłe) do opisu różnych zjawisk będących pod obserwacją badacza. W celu uzyskania danych do obliczeń wykorzystuje się precyzyjnie opisaną w metodologiach szczegółowych nauk gamę działań.

Wiele nauk posiada własne metodologie lub korzysta z dorobku innych zapożyczając ich metodologie, np. metody statystyczne w formie zmodyfikowanej i dostosowanej do szczególnych zagadnień ekonomii noszą miano ekonometrii.
Przykłady

    W naukach społecznych najczęstszą formą zbierania danych jest ankieta, której konstrukcja, sposób przeprowadzenia oraz struktura respondentów musi być dokładnie, według zasad, ustalona. Do opracowania wyników stosuje się m.in. statystykę opisową.
    W naukach technicznych często dokonuje się pomiaru za pomocą mierników z zachowaniem właściwych warunków otoczenia a uzyskane tak wyniki mogą być zbierane i porównywane z wynikami uzyskanymi przez innych badaczy przy zachowaniu tych samych zmiennych lub nieznacznej ich modyfikacji. Do opracowania stosuje się tu często opis matematyczny.

Zobacz też

    hipoteza
    metoda naukowa
    metodyka

Kontrola autorytatywna (analiza):

https://pl.wikipedia.org/wiki/Metodologia

Ja myślę że to wszystko na Ziemi...Ma jakiś sens. Czy myślisz że to wszystko nie ma sensu? Jest przypadkowe?

[Lothar.]

Przypadkowe? >;)

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Przypadkowe? >;)

Aaa dlaczego by nie? Hehehe...To jest tak jak z tym szukaniem czegoś, co jest bardzo blisko...

[Amigoland]

co wiemy. Wiemy że nasza planeta jest jednym wielkim gigantycznym laboratorium chemicznym. Nawet nasz organizm, jest jednym, wielkim nie zbadanym "zakładem chemicznym"...Dobranoc Wojtek, dobranoc Duszki...

[Lothar.]

Nawet wirusy i mutujące bakterie, cały czas zmieniają Człowieka. Nawet fizycznie różnimy się od krewnych z przed 100 lat.

[Lothar.]

A może pójdźmy dalej. Życie tworzy świadomość i myślenie i może, to jest celem życia?

wiadomość – podstawowy i fundamentalny stan psychiczny, w którym jednostka zdaje sobie sprawę ze zjawisk wewnętrznych, takich jak własne procesy myślowe, oraz zjawisk zachodzących w środowisku zewnętrznym i jest w stanie reagować na nie (somatycznie lub autonomicznie).
Spis treści

    1 Etymologia
    2 Zakres pojęcia
    3 Szkoły psychologiczne
    4 Zaburzenia świadomości
        4.1 Zespoły zaburzeń świadomości[9]
    5 Mechanika kwantowa
    6 Zobacz też
    7 Przypisy
    8 Bibliografia
    9 Linki zewnętrzne

Etymologia

Łaciński wyraz określający świadomość: conscientia, pochodzi od con – „z” i scientia – „wiedza”. Conscientia oznaczało wiedzę dzieloną z kimś, często wiedzę tajną, dzieloną pomiędzy konspiratorami, jednak w metaforycznym sensie oznaczać może „wiedzę dzieloną z samym sobą”, wskazując na intymny, dostępny jedynie dla doświadczającego, charakter świadomego doświadczenia. Z łacińskiej nazwy conscientia wywodzą się określenia świadomości w wielu językach europejskich, np. ang. consciousness, fr. conscience, wł. coscienza).
Zakres pojęcia

Przez pojęcie „świadomość” można rozumieć wiele stanów - od zdawania sobie sprawy z istnienia otoczenia, istnienia samego siebie, poprzez świadomość istnienia swojego życia psychicznego aż po świadomość świadomą samej siebie[1]. W tym pierwszym przypadku świadomość mają niektóre zwierzęta, a świadomość samego siebie posiadają ludzie i najprawdopodobniej szympansy. Nie jest jasne, czy samoświadomość ma tylko Homo sapiens.

Świadomość istnieje dzięki relacji zmysły - mózg i umysł.

Samoświadomość u ludzi wynika ze specyficznej zdolności którą jest posługiwanie się językiem mówionym - mową ludzką, możliwości takiej nie ma żadne ze zwierząt, nawet szympansy, wykształcenie się różnic w trakcie ewolucji polegało nie tylko na zmianach wielkości mózgu, ale też w obrębie narządów mowy[2]. Dzięki mowie ludzkiej człowiek myśli również słowami oznaczającymi pojęcia abstrakcyjne, i dzięki niej powstało pismo.

Według Adama Zemana można wyróżnić trzy następujące wymiary świadomości skierowanej ku osobom trzecim:

    stan czuwania
    zawartość władz poznawczych i uporządkowanie treści poznawanych na osi czasu
    poznanie intencji[3][4]

Świadomość otoczenia (czyli czujność) może być pewnego rodzaju odwzorowaniem cech środowiska w umyśle. Jednym z przejawów tak rozumianej świadomości jest reprezentacja obiektów postrzeganych wzrokowo. Badania Williama T. Newsome nad neuronami okolicy środkowej skroniowej (ang. middle temporal, MT) pokazały, że ich wyładowania odpowiadają obserwowanym przez makaki cechom ruchu (prędkość i kierunek)[5].

Świadomość samego siebie to rodzaj reprezentacji swojego organizmu na tle reprezentacji środowiska. Taką świadomość stwierdzono u szympansów, po zaobserwowaniu faktu, że małpy te, gdy zaznaczono na ich twarzy plamę, starały się ją wytrzeć, gdy zobaczyły swe odbicie w lustrze. Podobną zdolność wykazują dzieci około drugiego roku życia. Samoświadomość to z kolei wiedza o procesach, jakie zachodzą między odwzorowaniami, czy też reprezentacjami umysłowymi.

Głównym paradygmatem psychologii poznawczej jest stwierdzenie, że świadomość jest procesem, a nie stanem umysłu[6].
Szkoły psychologiczne

Świadomość to obszar wspólny filozofii i psychologii w domenie tej dopatrywać się można początków psychologii jako nauki. Badaniami nad świadomością zajmuje się też kognitywistyka. Pierwszą szkołą psychologiczną była „klasyczna” psychologia świadomości Wundta (zob. strukturalizm), psychologia świadomości w wersji funkcjonalistycznej wyewoluowała z rozważań Franza Brentany i Williama Jamesa. Po okresie dominacji behawioryzmu, który wyrzucił z obszaru psychologii zagadnienia życia mentalnego, problem świadomości powrócił na nowo wraz z rozwojem kognitywistyki. Dociekania natury świadomości wspierane są teraz przez dane empiryczne pochodzące z badań z użyciem technik obrazowania mózgu (zob. neuroobrazowanie, fMRI).
Zaburzenia świadomości

Zaburzenia świadomości można podzielić na ilościowe i jakościowe[7].

    Ilościowe zaburzenia świadomości
        senność patologiczna (somnolentia)
        półśpiączka (sopor)
        śpiączka (coma)[8]
    Jakościowe zaburzenia świadomości
        przymglenie
        zmącenie

Zespoły zaburzeń świadomości[9]

    przymglenie proste
    zespół majaczeniowy (delirium)
        alkoholowy zespół majaczeniowy
    zespół zamroczeniowy (pomroczny)
        zamroczenie proste (obnubilatio)
        zamroczenie złożone
    złożony zespół zamroczeniowo-majaczeniowy zwany też jako zespół onejroidalny (stan oniryczny)[10]
    zespół splątaniowy (amentywny)

Mechanika kwantowa

Zdaniem niektórych fizyków teoretycznych, fizyka klasyczna nie umożliwia kompleksowego holistycznego podejścia uwzględniającego czynnik świadomości, a umożliwia to mechanika kwantowa[11]. Mechanika kwantowa jest uważana za najbardziej precyzyjną z nauk, których zasady pozwalają obliczać zachowania cząstek elementarnych i świata składającego się z nich. W mechanice tej doświadczenia uwzględniają dekoherencję kwantową zachodzącą przy oddziaływaniu obiektu z otoczeniem w sposób nieodwracalny eliminując stan kwantowy. Stan kwantowy zdaniem owych fizyków, jest stanem niezdeterminowanej superpozycji, w którym nie ma żadnych cząstek elementarnych, ani innych obiektów składających się z nich, póki nie nastąpi ich obserwacja, ich kontakt z obserwatorem, tj. umysłem kwantowym, inaczej zwanym świadomością kwantową[12].
Zobacz też
        Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów o świadomości
        Zobacz hasło świadomość w Wikisłowniku

    stan czuwania
    podświadomość
    nadświadomość
    przedświadomość
    nieświadomość
    samoświadomość
    sen
    czuwanie
    przytomność

Przypisy

Jacek Hołówka: Świadomość. W: Jacek Hołówka, Bogdan Dziobkowski (Redaktorzy naukowi): Panorama współczesnej filozofii. Wyd. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2016. ISBN 978-83-01-18700-2. (pol.)
Tadeusz Bielicki, Homo przypadkiem sapiens, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, ISBN 978-83-01-15632-9, OCLC 297786007.
Por. A. Zeman. Persistent vegetative state. „The Lancet”. 350 (1997). s. 795-799.
Norkowski 2013 ↓, s. 11.
Ferris Jabr. Święto nauki. „Świat Nauki”. nr. 7 (239), s. 42-51, lipiec 2011. Prószyński Media. ISSN 0867-6380. za Francis Crick, Christof Koch. Problem świadomości. „Świat Nauki”, listopad 1992. Prószyński Media. ISSN 0867-6380.
Susan Pockett, Consciousness Is a Thing, Not a Process, „Applied Sciences”, 7 (12), 2017, s. 1248, DOI: 10.3390/app7121248 [dostęp 2020-01-05] (ang.).
Marek Jarema, Jolanta Rabe-Jabłońska, Andrzej Czernikiewicz, Psychiatria: podręcznik dla studentów medycyny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2011, s. 42, ISBN 978-83-200-4180-4, OCLC 751560685.
James L. Bernat. Chronic disorders of consciousness. „The Lancet”. Nr 9517. 367 (2006). s. 1181–1192.
I. Krupka-Matuszczyk, M. Matuszczyk: Psychiatria: podręcznik dla studentów pielęgniarstwa. Katowice: Wydawnictwo ŚUM, 2007, s.32-33. ​ISBN 978-83-7509-047-5​
Marek Jarosz, Adam Bilikiewicz: Podstawy psychiatrii: podręcznik dla studentów. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1988, s. 64-68. ISBN 83-200-1335-6.
"Quantum Approaches to Consciousness". Stanford University. December 25, 2011.

    Bruce Rosenblum, Fred Kuttner, Quantum Enigma: Physics Encounters Consciousness, s. 241, Second Edition, Oxford University Press; 2011, ​ISBN 0-19-975381-4​.

Bibliografia

    Jacek Norkowski OP: Problem świadomości z punktu widzenia medycyny, psychologii i filozofii. W: Tenże: Człowiek umiera tylko raz. Mało znane fakty dotyczące śpiączki, stanu wegetatywnego i śmierci mózgowej. Warszawa: Thaurus, 2013, s. 11-14. ISBN 9-788364-124006.
    Wiktor Werner. Człowiek, świadomość, społeczeństwo. Splątane korzenie współczesnej psychologii. „[w:] Małgorzata Wójtowicz-Dacka, Ludmiła Zając-Lamparska [red.] „O świadomości. Wybrane zagadnienia.””, s. 17–39, 2007. Wydawnictwo Uniwersytetu im. Kazimierza Wielkiego.

Linki zewnętrzne

    Francisco Varela (przełożył: Robert Poczobut), Neurofenomenologia: metodologiczne lekarstwo na trudny problem, AVANT 01/2010, www.avant.umk.pl
    Van Gulick R., Consciousness, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy [online], CSLI, Stanford University, 14 stycznia 2014, ISSN 1095-5054 [dostęp 2017-12-30] (ang.). (Świadomość)

Artykuły na Internet Encyclopedia of Philosophy (ang.) [dostęp 2018-06-27]:

    Gennaro R.J., Consciousness.
    Weisberg J., The Hard Problem of Consciousness.
    Droege P., Higher-Order Theories of Consciousness.
    Fallon F., Integrated Information Theory of Consciousness.

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiadomo%C5%9B%C4%87

Myślenie – ciągły proces poznawczy polegający na skojarzeniach i wnioskowaniu, operujący elementami pamięci takimi jak symbole, pojęcia, frazy, obrazy i dźwięki.

W świetle neurobiologii (m.in. António Damásio) głównym składnikiem myśli są obrazy percepcyjne o różnych modalnościach zmysłowych, np. słuchowe, wzrokowe, węchowe, smakowe[1][2], które odpowiadają przedmiotom, procesom zachodzącym z udziałem przedmiotów lub odpowiadającym im słowom[a]. Tworzone reprezentacje percepcyjne są topograficznie zorganizowane w mózgu. Są one aktywowane z udziałem „reprezentacji dyspozycyjnych”, tworzonych w innym miejscu mózgu[b], wykorzystywanych w toku myślenia[3].

Myślenie może być pojmowane również jako ruch świadomości oraz skupienia i koncentracji. W praktyce jest jednak wywoływane nieświadomie bez udziału woli i wiąże się z naszymi poprzednimi myślami i działaniami.
Spis treści

    1 Modelowanie myślenia
    2 Proces myślenia w aspektach psychologii klinicznej
        2.1 Aspekt operacyjny
        2.2 Aspekt dynamiczny
        2.3 Aspekt motywacyjny
    3 Zaburzenia myślenia
    4 Uwagi
    5 Zobacz też
    6 Przypisy
    7 Linki zewnętrzne

Modelowanie myślenia

Ludzkie myślenie jest realizowane przez procesy psychiczne/kognitywne opierające się na systemie pojęć o różnym stopniu konkretności łączone w mózgu w mniej lub bardziej świadomy sposób.

Według interpretacji A. M. Gadomskiego proces myślenia jest badany na poziomie dynamiki sieci neuronowych, zaś funkcje myślenia są interpretowane na poziomie symboli jako własności abstrakcyjnego umysłu. W tym ujęciu, procesy mózgowe są nośnikami operacji symbolicznych, takich jak skojarzenia i wnioskowanie, oraz wspierane są nieświadomymi/podświadomymi operacjami poszukiwania w pamięci.

W komputerowej symulacji myślenia w celu rozwiązania danego zadania tworzy się program operacji oraz w trakcie wykonywania konfrontuje się go z oczekiwanym wynikiem.

Istnieje wiele bardziej i mniej ogólnych modeli myślenia, racjonalnego, irracjonalnego, emocjonalnego, oraz modeli mniej lub bardziej zależnych od kontekstu.
Proces myślenia w aspektach psychologii klinicznej

Wyróżnia się aspekt operacyjny, dynamiczny i motywacyjny myślenia[4].
Aspekt operacyjny

W tym aspekcie myślenie to ciąg pojęć. Pojęcia te wchodzą ze sobą w złożone relacje (powiązania). Myślenie umożliwia wyodrębnianie różnych cech danego pojęcia, zauważanie podobieństw pomiędzy różnymi pojęciami, abstrahowanie od cech różniących pojęcia, uogólnianie i uszczegóławianie, czego efektem jest też tworzenie nowych pojęć.

Operacyjne własności myślenia to np.: abstrahowanie, uogólnianie, uściślanie, kojarzenie, zapamiętywanie.

Myślenie o myśleniu to meta-myślenie, jest ono podstawą ludzkiej samoświadomości.

Przykładami objawów zaburzeń myślowych są:

    myślenie nadmiernie konkretne – osoba nie potrafi wyjść poza obserwowalne właściwości danego przedmiotu lub jednoznaczne skojarzenia wobec pojęcia; nie potrafi określić cech łączących pewną klasę pojęć (np. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Nic nie mają wspólnego, rower jest na pedały a motocykl na silnik”.);
    myślenie nadmiernie abstrakcyjne – osoba wychodzi poza konkretne znaczenie pojęć, ale operacje abstrahowania i uogólniania są wykonywane na tak wysokim poziomie, że efekt jest nieprzydatny do wykonania jakiegokolwiek działania praktycznego; (np. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Oba zbudowane są z materii”.);
    myślenie oparte na subiektywnych związkach między pojęciami – osoba wykonująca operacje abstrahowania i uogólniania opiera się na subiektywnych związkach między pojęciami, związkach które istnieją tylko dla niej (np. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Oba są ładne”.).

Aspekt dynamiczny

W tym aspekcie myślenie to proces, który wymaga odpowiedniego tempa i selektywności. Ta strona myślenia ma wiele wspólnego z uwagą.

Objawami zaburzeń są:

    nadmierna dynamika – labilność myślenia. W czasie wykonywania operacji pojawiają się uboczne wątki, skojarzenia, których osoba nie potrafi wytłumić; (np. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Bo mają koła, takie jak mój rower, jaki dostałam w dzieciństwie – żółty, tak jak samochód mojego kolegi ze szkoły podstawowej – tam był bardzo groźny dyrektor...”);
    osłabiona dynamika – inercja myślenia; charakterystyczna jest tutaj "lepkość" myślenia; jeżeli chory raz wykonał zadanie w określony sposób, to kurczowo trzyma się tego sposobu, nawet jeżeli w kolejnych zadaniach nie daje odpowiedniego wyniku; (np. Pyt. 1. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Mają koła.” Pyt. 2. „Co wspólnego mają dzbanek i filiżanka?” Odp: „Mają takie koła u góry (okrągłą górę).”

Aspekt motywacyjny

Ta strona myślenia zajmuje się ukierunkowaniem tego procesu na konkretny cel.

Objawami zaburzeń są:

    wielowątkowość myślenia – osoba w akcie myślenia dąży do różnych, czasami sprzecznych ze sobą celów gubiąc po drodze to, co istotne. Motywacji jest zbyt dużo i poszczególne motywy są sprzeczne; (np. Pyt. 1. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Rower i motocykl mają koła. Ale też mają kierownicę. To jest najistotniejsza cecha, która je łączy...” itd.);
    rezonerstwo – to myślenie, które utraciło ukierunkowanie na cel i do niczego nie prowadzi. (np. Pyt. 1. „Co mają wspólnego rower i motocykl?” Odp.: „Wiele mają wspólnego i też wiele różni je; czy naprawdę to, co jest między nimi wspólnego jest ważniejsze od tego, co je różni; podkreślając podobieństwa nie można zapominać o różnicach.”).

Zaburzenia myślenia

Zaburzenia myślenia możemy podzielić na:

    zaburzenia treści myślenia, do których należą: urojenia, idee nadwartościowe i natręctwa;

    zaburzenia toku myślenia, np. przyspieszenie, zwolnienie, zahamowanie, zatamowanie, rozkojarzenie, splątanie[5].

Uwagi

Według Alberta Einsteina[3]:

    Słowa czy język, pisany czy mówiony, zdają się nie odgrywać żadnej roli w mechanizmie myślenia. Wydaje się, że jednostkami psychicznymi, którymi posługuje się myśl, są pewne znaki oraz bardziej lub mniej jasne obrazy, które mogą być na zawołanie „odtwarzane” i łączone. […] Elementy, o których mowa, są w moim przypadku wizualne i… mięśniowe. Konwencjonalne słowa i inne znaki wymagają żmudnych poszukiwań jedynie w drugim stadium, gdy wspomniana gra asocjacji jest już w pełni wykształcona i może być przywołana na życzenie.

    António Damásio nazywa reprezentacjami dyspozycyjnymi struktury powstające w procesie uczenia się – niewielkie zespoły neuronów, które nie przechowują percepcyjnych obrazów, lecz są zdolne do ich przywoływania poprzez „wydanie dyspozycji” neuronom innych obwodów mózgu („obrazy” mogą pojawiać się również w takich sytuacjach, gdy bodźce z zewnątrz nie docierają)[3].

Zobacz też
Informacje w projektach siostrzanych
Commons-logo.svg  Multimedia w Wikimedia Commons
Wikiquote-logo.svg  Cytaty w Wikicytatach
WiktionaryPl nodesc.svg  Definicje słownikowe w Wikisłowniku

    dychotomia myślenia
    intuicja
    koncepcja rozwoju intelektualnego
    mapa myśli
    myślenie strategiczne
    myślenie symboliczne
    myślenie twórcze
    myśli
    podejmowanie decyzji
    rozumowanie
    wnioskowanie

Przypisy

Marcin Polak (z wykorzystaniem wykładu Temple Grandin): O zdolności myślenia obrazami. W: Edunews.pl [on-line]. 2013-05-14. [dostęp 2016-11-25].
Steven Pinker: Diagnoza geniuszu. W: Portal psychologia.spoleczna.pl [on-line]. 3 września 2011. [dostęp 2016-11-25].
6. Budowanie wyjaśnienia. W: António Damásio: Błąd Kartezjusza. Emocje, rozum i ludzki mózg (wyd. II). Poznań: Rebis, 2013, s. 103–129. ISBN 978-83-7510-586-5.
Bluma Zeigarnik: Podstawy patopsychologii klinicznej.. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004. ISBN 83-01-04449-7.

    Marek Jarosz, Adam Bilikiewicz: Podstawy psychiatrii : podręcznik dla studentów.. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1988. ISBN 83-200-1335-6.

Linki zewnętrzne

    Andrzej Rajewski i Janusz Rybakowski, Podstawy psychopatologii – materiały dydaktyczne dla studentów, 2.1.5 Myślenie, 2.1.6 Intelekt, s.17–28 (zob. Prof. Andrzej Romuald Rajewski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-11-30].)
    Bartosz Brożek, Myślenie: Podręcznik użytkownika

[ukryj]
p • d • e
Procesy poznawcze

    myślenie pamięć percepcja spostrzeganie uwaga wrażenia wyobraźnia uczenie się

Kontrola autorytatywna (proces umysłowy):

https://pl.wikipedia.org/wiki/My%C5%9Blenie

[Jola]

Reeety, jakie elaboraty tu fundujesz, a własnymi słowami...??;))

"Po co jest życie?" względnie czym jest dla ciebie życie, jaką wartość stanowi?

??

Jeśli o mnie chodzi, głównie po to by doświadczać wzajemnej miłości najbliższych.
I absolutnie nie ma znaczenia, że czasem, fakt, że się o nich martwię, spać nie daje...:)

Pomimo czasem przykrych, trudnych zdarzeń, dla mnie to jest sens życia.

Praca, kariera, realizacja w sferze pasji itpd., to jednak kwestie drugo planowe.

Ps.
W kontekście miłości od/do najbliższych.

Tych "dalszych" naturalnie również, czasem chciałoby się "ogarnąć" wszystkich, ale póki co to dla mnie zbyt trudne...:)
Zapewne muszę jeszcze "trochę" po_ewoluować ...i póki co, doświadczać np. takich Alf i Omeg, jak Wojtek...:)))

[Jola]

Ujmując magicznie, jak próbuje Amigo;)), owszem, żyjemy, by doświadczać i w tym doświadczaniu ewoluować.

Nie zawsze jest kolorowo, i o to chodzi, niemniej wg mnie doświadczenia, gdzie bazą jest miłość (nie mam na myśli relacji wyłącznie damsko-męskich) należą do tych najbardziej wartościowych.

[Lothar.]

Myślę Jolu :) że wiele zależy od światopoglądu, a tym samy od perspektywy spojrzenia na swoje życie >;)) Jeżeli przyjmiemy że coś po życiu istnieje i że istnieje Bóg, od którego przyszliśmy na Ziemie edukować się i doskonalić, to wręcz przeciwnie do twojego twierdzenia Jolu przyszliśmy tu od Miłości, do trudnych doświadczeń. Przyszliśmy tu doświadczyć: braku miłości, odrzucenia, cierpienia, aby zobaczyć jak to jest żyć bez kontaktu z Bogiem i dokonywać w wolnej woli trudnych wyborów które nas ukształtują. No bo kim będziemy, po doświadczeniu życia na Ziemi? Czy wybory były budujące, czy nie zanadto? I nie chodzi o ewentualną karę po, ale czy pomnożyliśmy ewangeliczne "talenty" Poszłaś w górę czy w dół w tym życiu, kim się stałaś, jak było trudno i niesympatycznie. Jak to przetrwałaś, to i dalej będziesz dobrym człowiekiem >;)) Być może po to jest Życie >;))

[Jola]

Lothar. napisał/a

Myślę Jolu :) że wiele zależy od światopoglądu, a tym samy od perspektywy spojrzenia na swoje życie >;)) Jeżeli przyjmiemy że coś po życiu istnieje i że istnieje Bóg, od którego przyszliśmy na Ziemie edukować się i doskonalić, to wręcz przeciwnie do twojego twierdzenia Jolu przyszliśmy tu od Miłości, do trudnych doświadczeń. Przyszliśmy tu doświadczyć: braku miłości, odrzucenia, cierpienia, aby zobaczyć jak to jest żyć bez kontaktu z Bogiem i dokonywać w wolnej woli trudnych wyborów które nas ukształtują. No bo kim będziemy, po doświadczeniu życia na Ziemi? Czy wybory były budujące, czy nie zanadto? I nie chodzi o ewentualną karę po, ale czy pomnożyliśmy ewangeliczne "talenty" Poszłaś w górę czy w dół w tym życiu, kim się stałaś, jak było trudno i niesympatycznie. Jak to przetrwałaś, to i dalej będziesz dobrym człowiekiem >;)) Być może po to jest Życie >;))

Ciekawie rozumiesz :)), przecież twoje stwierdzenia wcale nie są przeciwne do moich refleksji.

Przyszliśmy by doświadczać, jednak nawet pomimo przykrych zdarzeń, to te "z pochodzenia" od miłości nadają życiu wartość...bo jaką wartość miałoby twoje cierpienie, gdybyś nie miał świadomości, że nie na tym życie polega, by cierpieć...:))

[Lothar.]

Ale to nie cierpienie jest centrum Doświadczenia a to jak się zmienimy na skutek braku Miłości. Czy zapragniemy jej i będzie dla nas Wartością czy raczej przystosujemy się hodując dobre długie zęby i pazury w walce o "swoje" >;)) Wiesz zajrzałem do fragmentów Main Kampf i byłem pod wrażeniem że pan H. a właściwie pan Jezuita który to spisał, miał taką siłę perswazji i hmm nowomowy >;)) Bo pan Goebbels wymyślił że wystarczy ciekawie nazwać straszne sprawy, a ludzie uznają że to jest dobre, co sądzisz o Ośrodku kąpieli i regeneracji? Ładnie brzmi :) a to komory gazowe. A akcje specjalne w GG to Wzorowe akcje policyjne i "pacyfikacja" kogo? A "bandytów" Nieraz się zastanawiam, jak to kim jesteś wpływa na to co widzisz. Bo nawet to pytanie: Po co jest życie? Może opierać się tylko i wyłącznie na twoich wartościach i tego co jest dla ciebie ważne i hmm jakim Perswazjom uległaś. Dla przykładu, czy masz takie wartości, o których nie można dyskutować i się zdenerwujesz, jak ktoś będzie miał odmienną opinię? Ja takowych nie posiadam i możemy rozważać dowolne sprawy, ale wiele osób ma swoiste Tabu. Nie chodzi o robienie przykrości, ale o to aby poznać swe Granice bo tylko tak mozna rozpoznać kształt swojej hmm "przykrótkiej kołdry" intelektualnej >;)))