Narodowe Święto Niepodległości. 103 Rocznica.

[Lothar.]

Narodowe Święto Niepodległości – święto państwowe w Polsce obchodzone corocznie 11 listopada dla upamiętnienia odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918, po 123 latach zaborów (1795–1918). Święto zostało ustanowione ustawą z dnia 23 kwietnia 1937[1], zniesione ustawą Krajowej Rady Narodowej 22 lipca 1945[2], przywrócono je ustawą w okresie transformacji systemowej w 1989[3]. Jest dniem wolnym od pracy.
Spis treści

    1 Znaczenie daty
    2 Dzieje obchodów
    3 Zobacz też
    4 Przypisy
    5 Bibliografia
    6 Linki zewnętrzne

Znaczenie daty

Odzyskiwanie przez Polskę niepodległości było procesem stopniowym. Wybór 11 listopada uzasadnić można zbiegiem wydarzeń w Polsce z zakończeniem I wojny światowej dzięki zawarciu rozejmu w Compiègne 11 listopada 1918, pieczętującego ostateczną klęskę Niemiec. Dzień wcześniej przybył do Warszawy Józef Piłsudski. W tych dwóch dniach, 10 i 11 listopada 1918, naród polski uświadomił sobie w pełni odzyskanie niepodległości, a nastrój głębokiego wzruszenia i entuzjazmu ogarnął kraj. Jędrzej Moraczewski opisał to słowami[4]:

    Niepodobna oddać tego upojenia, tego szału radości, jaki ludność polską w tym momencie ogarnął. Po 120 latach prysły kordony. Nie ma „ich”. Wolność! Niepodległość! Zjednoczenie! Własne państwo! Na zawsze! Chaos? To nic. Będzie dobrze. Wszystko będzie, bo jesteśmy wolni od pijawek, złodziei, rabusiów, od czapki z bączkiem, będziemy sami sobą rządzili. (...) Cztery pokolenia nadaremno na tę chwilę czekały, piąte doczekało. (...)

Posiedzenie Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego
Proklamacja Republiki Radomskiej z balkonu Pałacu Sandomierskiego w Radomiu
Afisz informujący o sformowaniu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej
Członkowie Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej
Afisz z okazji odzyskania niepodległości 1933 r. (miejsce przechowywania: Archiwum Państwowe w Poznaniu).
Dzieje obchodów
Dzieci biorące udział w obchodach Narodowego Święta Niepodległości (Gdańsk, 2010)
Krzyż i Medal Niepodległości

W latach 1919–1936 rocznice odzyskania niepodległości świętowano w Warszawie jako uroczystości o charakterze wojskowym. Organizowano je zazwyczaj w pierwszą niedzielę po 11 listopada. W 1919 roku nie było sprzyjającej sytuacji by uczcić rocznicę odzyskania niepodległości, ponieważ trwały jeszcze wojny o granice Rzeczypospolitej. Pierwszy raz w pełni uroczyście upamiętniono odzyskanie niepodległości 14 listopada 1920. Tego dnia uhonorowano Józefa Piłsudskiego jako zwycięskiego Wodza Naczelnego w wojnie polsko-bolszewickiej wręczając mu buławę marszałkowską[5].

Po przewrocie majowym w 1926 obchody kolejnych rocznic były uroczystościami ściśle wojskowymi. W tym samym roku 8 listopada Józef Piłsudski jako prezes ministrów wydał okólnik ustanawiający ten dzień wolnym od pracy dla urzędników państwowych. Odtąd w tym dniu na placu Saskim w Warszawie Piłsudski dokonywał przeglądu pododdziałów, a następnie odbierał defiladę (po raz ostatni w 1934 roku). W 1928 roku plac Saski w stolicy nazwano placem marszałka Józefa Piłsudskiego, a cztery lata później Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego ustanowił ten dzień wolnym od nauki[6]. Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 29 października 1930 ustanowiono odznaczenie państwowe Krzyż i Medal Niepodległości dla osób czynnie zasłużonych dla niepodległości Polski. 11 listopada 1932 odsłonięto Pomnik Lotnika w Warszawie[7]. Rangę święta państwowego nadano Świętu Niepodległości dopiero ustawą z dn. 23 kwietnia 1937[5][1]. Miało ono łączyć odzyskanie suwerenności państwowej z zakończeniem I wojny światowej oraz upamiętniać Józefa Piłsudskiego. Do czasu wybuchu II wojny światowej obchody państwowe odbyły się dwa razy: w 1937 i 1938; w 1937 uświetniono je odsłonięciem pomnika gen. Józefa Sowińskiego[8].
Plac Piłsudskiego 11 listopada 1938 roku.

Podczas okupacji niemieckiej w latach 1939–1945 jawne świętowanie polskich świąt państwowych było niemożliwe. Organizatorzy przygotowywanych konspiracyjnie obchodów rocznicy 11 listopada, głównie w ramach małego sabotażu, byli narażeni na dotkliwe represje. Jednak mimo to pamięć o Święcie Niepodległości starano się podtrzymywać. W dniach poprzedzających 11 listopada na murach, ogrodzeniach, płytach chodnikowych pojawiały się afisze, ulotki i napisy „Polska żyje”, „Polska zwycięży”, „Polska walczy”, „Jeszcze Polska nie zginęła”, „11.XI.1918” itp., a od 1942 roku także znak Polski Walczącej. Częstokroć pomniki przystrajano biało-czerwonymi kwiatami i proporczykami, a w miejscach o trwałej symbolice narodowej mocowano flagę narodową. Również w prasie konspiracyjnej, głównie w „Biuletynie Informacyjnym” podziemnej Armii Krajowej, zamieszczano artykuły przypominające o Święcie Niepodległości[9].

W 1945 ustanowiono Narodowe Święto Odrodzenia Polski, obchodzone 22 lipca, w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN, i jednocześnie zniesiono Święto Niepodległości[9][2]. W okresie PRL obchody rocznicy odzyskania niepodległości 11 listopada organizowane były nielegalnie przez środowiska niepodległościowe w tym piłsudczykowskie. Organizatorzy i uczestnicy tych uroczystości często byli represjonowani przez ówczesne władze państwowe. Wyjątek stanowiły lata 1980–1981, kiedy za sprawą działalności związku zawodowego „Solidarność” przywrócono Świętu Niepodległości należne miejsce w świadomości społecznej[9].

W latach 80. delegacja władz państwowych w dniu Święta Niepodległości składała wieniec przed Grobem Nieznanego Żołnierza. Niezależnie od władz środowiska opozycyjne w kolejnych latach organizowały własne obchody[10][11][12].

Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL ustawą z 15 lutego 1989 pod nazwą „Narodowe Święto Niepodległości”[9][3]. 11 listopada 1997 Sejm podjął uchwałę głoszącą m.in. Ta uroczysta rocznica skłania także do refleksji nad półwieczem, w którym wolnościowe i demokratyczne aspiracje Polaków były dławione przez hitlerowskich i sowieckich okupantów, a następnie – obcą naszej tradycji – podporządkowaną Związkowi Radzieckiemu komunistyczną władzę[13].

Współcześnie, obchody Święta Niepodległości z udziałem najwyższych władz państwowych odbywają się na placu marsz. Józefa Piłsudskiego w Warszawie, przed Grobem Nieznanego Żołnierza. Inne formy obchodów to: Bieg Niepodległości organizowany od 1989 w Warszawie[14], Koncert Niepodległości organizowany od 2009 roku w Muzeum Powstania Warszawskiego, wykłady i inscenizacje historyczne, koncerty patriotyczne[9] czy parady ulicami miast, np. Marsz Niepodległości w Warszawie, Marsz Patriotów i Radosna Parada Niepodległości we Wrocławiu, Parada Niepodległości w Gdańsku.

W 2018 zorganizowano obchody 100-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę.

[Lothar.]

[Lothar.]

[Serenity]

Może będzie pasować :) W 4 minuty część naszej historii.

[Lothar.]

Naprawdę niemcy nazywali Polaków Czarnymi diabłami? >;)) Dobry wieczór Serenko >;))

[Lothar.]

1 Dywizja Pancerna (1 DPanc., ang. 1st Polish Armoured Division, tzw. Czarne Diabły) – wielka jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny światowej (1942–1947).
Spis treści

    1 Historia
        1.1 Szkocja
        1.2 Normandia
        1.3 Belgia i Holandia
        1.4 Niemcy
    2 Obsada personalna 1 DPanc.
    3 Struktura organizacyjna dywizji
        3.1 Kwatera Główna 1 Dywizji Pancernej (Divisional Headquarters)
        3.2 10 Brygada Kawalerii Pancernej (10th Polish Armoured Cavalry Brigade)
        3.3 3 Brygada Strzelców (3rd Polish Infantry Brigade)
        3.4 Artyleria 1 DPanc
        3.5 Jednostki dywizyjne
    4 Symbole dywizji
    5 Groby żołnierzy
    6 Przypisy
    7 Bibliografia
    8 Linki zewnętrzne

Historia
Szkocja

1 Dywizja Pancerna została sformowana na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza, gen. broni Władysława Sikorskiego wydanego w dniu 25 lutego 1942 roku[1], na bazie jednostek wydzielonych ze składu I Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii:

    10 Brygady Kawalerii Pancernej,
    16 Brygady Czołgów,
    dywizjonu rozpoznawczego Korpusu,
    1 batalionu ciężkich karabinów maszynowych Korpusu,
    batalionu saperów Korpusu.

W początkowym okresie jednostki dywizji uczestniczyły w osłanianiu ok. dwustukilometrowego odcinka wschodniego wybrzeża Szkocji przed ewentualnym desantem Wehrmachtu. Okres ten zakończył się udanymi manewrami w północnej Anglii. Stan liczebny 1 Dywizji Pancernej wynosił wówczas: 885 oficerów, 15210 podoficerów i żołnierzy, 381 czołgów, 473 działa i 5060 pojazdów mechanicznych różnego przeznaczenia. 1 i 2 pułk czołgów oraz 24 pułk ułanów wyposażone były w czołgi typu M4 Sherman; 10 pułk strzelców konnych miał na stanie maszyny Mk VIII Cromwell, natomiast 10 pułk dragonów był oddziałem piechoty zmotoryzowanej na wozach bojowych typu Carrier.
Normandia

     Główne artykuły: Bitwa pod Falaise i Bitwa o Mont Ormel.

Pod koniec lipca 1944 dywizja została przerzucona do Normandii w kilku etapach, ostatnie elementy zostały wyładowane 1 sierpnia. Jednostka schodziła na brzeg w Courseulles-sur-Mer w rejonie plaży Juno. Do akcji weszła 8 sierpnia 1944 w składzie 1 Armii Kanadyjskiej podczas operacji Totalize. Wspólnie z 4 Kanadyjską Dywizją Pancerną rozpoczęła natarcie wzdłuż drogi Caen–Falaise w celu okrążenia sił 7 Armii niemieckiej. Operacja ta zakończyła się jednak niepowodzeniem.
Stanisław Maczek podczas dowodzenia dywizją, 1944

14 sierpnia dywizja wzięła udział w operacji Tractable, która miała spowodować okrążenie dwóch niemieckich armii w kotle w okolicach Falaise. Dowodzący atakiem generał Guy Simonds planował błyskawiczne zdobycie Falaise jeszcze pierwszego dnia operacji. Ofensywa przekształciła się jednak w powolne i uciążliwe natarcie. Niemcy posiadali w tym rejonie znaczne siły i głębokie rubieże obronne. Przez 4 dni trwały zaciekłe walki o przejście na rzece Dives. W końcu 10 pułk strzelców konnych i 1 pułk pancerny je zdobyły. Następnie Maczek podzielił siły dywizji na dwa zgrupowania, od nazwisk dowódców zwane zgrupowaniami Stefanowicza i Zgorzelskiego i pchnął je w zaistniały wyłom na tyły Niemców. Strategiczny węzeł drogowy w Chambois wspólnie z amerykańskim batalionem z 90 Dywizji Piechoty zdobyło zgrupowanie Zgorzelskiego (w jego składzie: 10 pułk dragonów i 24 pułk ułanów), a na wzgórzu Mont Ormel zwanym „Maczugą” ulokowały się zgrupowanie Stefanowicza (1 pułk pancerny, batalion strzelców podhalańskich), wzmocnione później przez grupę Koszutskiego (2 pułk pancerny, 8 batalion strzelców) i 9 batalion strzelców.
Niemiecka kolumna zniszczona przez Polaków na Mont Ormel

Niemieckie kontrnatarcie na pozycje 1 Dywizji, które miało rozerwać pierścień okrążenia, rozpoczęło się w nocy z 19 na 20 sierpnia. Przez następne dwa dni dywizja toczyła zażarte walki o wzgórza Mont Ormel oraz miasteczko Chambois. Niemcy atakowali z trzech stron: z zachodu przez 7 Armię i od wschodu i północy przez II Korpus Pancerny SS. Polskie oddziały zostały okrążone, a ich zaopatrywanie mogło odbywać się tylko z powietrza. Natarcia niemieckie uderzały falami i powoli wyczerpywały siły dywizji. W południe 21 sierpnia okrążonym polskim jednostkom na Mont Ormel przybyła z odsieczą 4 Kanadyjska Dywizja Pancerna. W tej sytuacji siły niemieckie nie miały już szans na wydostanie się z okrążenia. Po udanej akcji generał Montgomery powiedział: Niemcy byli jakby w butelce, a polska dywizja była korkiem, którym ich w niej zamknęliśmy. Boje te znane są w polskiej historiografii jako bitwa pod Falaise.
Belgia i Holandia

     Główne artykuły: Operacja Pheasant i Wyzwolenie Bredy.

Walki uliczne w Tielt
Bitwa pod Falaise

Po bitwie pod Falaise Niemcy zostali zmuszeni do odwrotu, aż po brzeg Skaldy. Wojska alianckie przeszły do pościgu, a do nich 29 sierpnia dołączyła 1 Dywizja Pancerna. Jako samodzielna kolumna rozpoczęła pościg. W ciągu 9 dni pokonała odległość 400 km, staczając liczne walki z cofającym się nieprzyjacielem i opanowując kolejne miasta. 6 września wkroczyła do Belgii, gdzie 10 pułk strzelców konnych rozbił jedną z niemieckich dywizji piechoty, a 3 Brygada Strzelców zdobyła miasto Ypres. 8 września, po okrążeniu i z pomocą ruchu oporu odbito Tielt. W tym samym czasie atakowano Ruiselede, w którym Niemcy bronili się bardzo zaciekle, a walki przedłużały się. W tej sytuacji Stanisław Maczek skierował tam dodatkowe siły. Niemcy po ciężkich stratach zostali zmuszeni do wycofania się. Następnie oddział pod dowództwem podpułkownika Koszutskiego wyruszył z zadaniem opanowania przeprawy na Kanale Gandawskim. LXVII korpus okazał się jednak zbyt silny i polska dywizja została zatrzymana. Wprawdzie Batalion Strzelców Podhalańskich zdołał sforsować pierwszą odnogę kanału ale ze względu na duże straty Podhalańczycy musieli się wycofać.
Czołgi 1 Dywizji Pancernej z oznaczeniem PL w Normandii w 1944.

10 września dowódca Korpusu Kanadyjskiego nakazał przerwanie forsowania kanału i skierował 1 Dywizję Pancerną w rejon Gandawy. Południowa część miasta była już w tym czasie opanowana przez jednostki brytyjskiej 2 Armii, natomiast północną wciąż okupowali Niemcy. Miasto znajdywało się pod ciężkim ogniem artylerii niemieckiej. Do Gandawy wkroczyła 3 Brygada Strzelców, owacyjnie witana przez mieszkańców i wraz z belgijskim ruchem oporu zaatakowano północną część miasta. Walki toczyły się kilka dni i dopiero 17 września Niemcy zaprzestali ostrzału.
Żołnierz z 1 Dywizji Pancernej w hełmie wz. ATMk witany owacyjnie w Bredzie w 1944 roku po jej wyzwoleniu

W tym samym czasie 10 Brygada Kawalerii Pancernej przeszła do rejonu na wschód od Gandawy i opanowała szereg miast, biorąc do niewoli około 170 żołnierzy niemieckich. Silna obrona kanału Gandawskiego zmusiła dowództwo 1 Armii Kanadyjskiej do zmiany kierunku działań. 15 września II Korpus Kanadyjski z wchodzącą w jego skład 1 Dywizją Pancerną uderzyły w kierunku ujścia Skaldy. Po drodze był port Terneuzen, jednak żeby go zdobyć trzeba było zaatakować dwa miasta położone w pobliżu. Miejscowość Axel położona była na wzgórzu i stanowiła naturalny bastion obrony. Natarcie rozpoczęło się 16 września i trwało kilka dni. 19 września udało się opanować oba miasta a generał Maczek rozpoczął reorganizację oddziałów 1 Dywizji Pancernej.

27 października Polacy otrzymali rozkaz ataku na ważny węzeł drogowy i stolicę Brabancji – Bredę. 29 października po ciężkich walkach udaje się wyzwolić Bredę bez strat wśród ludności cywilnej oraz w zabudowanie miasta. Uderzenie trwało dwa dni po czym dywizja uderzyła na Moerdijk. Atak rozpoczął się 3 listopada i zakończył się dopiero 9 listopada. Trudny teren uniemożliwiał szybki atak. Artyleria musiała niszczyć niemieckie umocnienia aby stały się możliwe do przejścia przez czołgi. Zaangażowano wówczas 20 dywizjonów artylerii z 1 Armii Kanadyjskiej aby pomogły w wyrąbywaniu przejścia. Dopiero po 6 dniach i silnym ataku 1 Dywizji Niemcy skapitulowali.
Napisy w języku polskim: "Dziękujemy wam Polacy" na witrynie sklepu w holenderskim Moerdijk

Po zdobyciu Moerdijk Polacy przeszli do obrony nad rzeką Mozą i aż do 7 kwietnia 1945 roku prowadzili wypady w celach rozpoznawczych. Czas ten charakteryzował się ciągłymi patrolami, uzupełnianiem sprzętu i personelu oraz nieustającym szkoleniem.
Niemcy

     Główny artykuł: Walki o Wilhelmshaven.

8 kwietnia ruszyła ostatnia wielka ofensywa aliantów na Zachodzie. 1 Dywizja Pancerna przekroczyła granicę niemiecką pod Goch i uderzyła w kierunku Kanału Nadbrzeżnego (Küstenkanal). Nie udało się sforsować go z marszu i dopiero po silnym wsparciu lotniczym i artyleryjskim udało się przełamać obronę niemiecką.
Wcielony siłą do Wehrmachtu Polak rozmawia z żołnierzami gen. Maczka.

2 pułk pancerny miał zaszczyt oswobodzenia obozu kobiet-żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen. Były one pierwszymi w historii wojen kobietami jeńcami. Obóz liczył 1745 osób w tym 9 niemowląt. Podpułkownik Stanisław Koszutski powiedział wtedy: „Żołnierze Armii Krajowej i Towarzysze Broni, to historyczny moment spotkania na ziemi niemieckiej dwóch Polskich Sił Zbrojnych. Dzień 18 kwietnia niech zostanie na zawsze w Waszej Pamięci jako ukoronowanie dążeń i trudów. Niech żyje Polska!”[2].
Niemieccy jeńcy wojenni przesłuchiwani przez porucznika 1 Dywizji Pancernej. Zdjęcie wykonano po zdobyciu przez Wojsko Polskie holenderskich miejscowości Alphen i Gilze 27 października 1944 r. Po bitwie pod Tilburgiem i skierowaniu się do Bredy.

Następnym zadaniem dywizji był atak na niemiecką bazę morską w Wilhelmshaven. Siły atakujące składały się z trzech kolumn: 3 Kanadyjskiej Dywizji Piechoty, 1 Polskiej Dywizji Pancernej i 4 Kanadyjskiej Dywizji Pancernej. Natarcie przebiegało w bardzo trudnym terenie Niziny Fryzyjskiej z licznymi depresjami, kanałami, rzekami i zalewami.

4 maja dywizja dotarła pod zewnętrzny pierścień umocnień miasta i rozpoczęła przygotowania do szturmu. Dzień przed natarciem nadeszła wiadomość o upadku Berlina. W pasie natarcia 21 Grupy Armii Niemcy skapitulowali. 5 maja płk dypl. Antoni Grudziński przyjął kapitulację dowództwa twierdzy, bazy Kriegsmarine, floty "Ostfrisland", dziesięciu dywizji piechoty i ośmiu pułków piechoty i artylerii. Następnego dnia, ku zdziwieniu oficerów niemieckich, 1 Dywizja rozpoczęła okupowanie miasta i portu, zawieszając nad nim polskie flagi.

W Wilhelmshaven wzięto do niewoli 2 admirałów, 1 generała, 1900 oficerów i 32000 żołnierzy. Zdobyto 3 krążowniki, 18 okrętów podwodnych, 205 innych jednostek, 94 działa forteczne, 159 dział polowych, 560 ciężkich karabinów maszynowych, 40 000 karabinów, 280 000 pocisków artyleryjskich, 64 miliony sztuk amunicji strzeleckiej, składy min i torped oraz zapasy żywności dla 50 tysięcy ludzi na 3 miesiące[3].

Przez następne dwa lata Polacy, pod dowództwem generała Klemensa Rudnickiego, pełnili zadania okupacyjne na terenie północno-zachodnich Niemiec. W czerwcu 1947 roku 1 Dywizja została przerzucona do Anglii, gdzie nastąpiła jej demobilizacja i rozbrojenie.
Obsada personalna 1 DPanc.
gen. Stanisław Maczek

Dowódcy dywizji:

    gen. bryg. Stanisław Maczek (25 II 1942 – 20 V 1945)
    gen. bryg. Klemens Rudnicki (20 V 1945 – 10 VI 1947)

Zastępcy dowódcy dywizji:

    płk dypl. Leon Mitkiewicz (26 VI 1942 – 22 I 1943)
    płk dypl. Kazimierz Glabisz (I – XI 1943)
    płk dypl. Kazimierz Dworak (XI 1943 – 1 II 1945)
    wakat (II – X 1945)
    płk dypl. Tadeusz Majewski (24 X 1945 – 10 VI 1946)
    płk dypl. Bronisław Noël (do 10 VI 1947)

Dowódcy artylerii dywizyjnej:

    płk dypl. Bronisław Noël (X 1943 - 1 II 1946)
    płk art. Karol Maresch (do 10 VI 1947)

Szefowie sztabu dywizji:

    ppłk/płk dypl. Bronisław Noël (9 VI 1942 - 9 I 1943)
    płk dypl. Jerzy Levittoux (10 I 1943 - † 19 VII 1944)
    mjr/ppłk dypl. Ludwik Antoni Stankiewicz (19 VII 1944 - 27 IX 1945)
    ppłk dypl. Zbigniew Dudziński (do 1 VII 1946)
    ppłk dypl. Ludwik Antoni Stankiewicz (do 10 VI 1947)

Komendanci Obozu Uzupełnień 1 DPanc.

    ppłk Stanisław Kowalski (do 1 VIII 1944[4])
    ppłk Jerzy Deskur (od 6 VIII 1944[4])

zastępca komendanta Obozu Uzupełnień 1 DPanc.

    mjr Antoni Tomaszewski[4]

Inni:

    ppłk dypl. Kajetan Czarkowski-Golejewski (oficer sztabu)
    mjr kaw. Adam Łubkowski (dowódca plutonu prasowo-oświatowego)
    rtm. Kamil Czarnecki (oficer operacyjny)
    ks. Roman Mazierski (kapelan wyznania ewangelicko-reformowanego)

Struktura organizacyjna dywizji
21 Grupa armii 1.png
Kwatera Główna 1 Dywizji Pancernej (Divisional Headquarters)

    Szwadron Sztabowy
    Brytyjska Misja Łącznikowa

10 Brygada Kawalerii Pancernej (10th Polish Armoured Cavalry Brigade)

    Kwatera Główna 10 Brygady Kawalerii Pancernej (Brigade Headquarters)
    szwadron dowodzenia
    24 pułk ułanów (24th Polish Lancer Regiment)
    1 pułk pancerny (1st Polish Armoured Regiment)
    2 pułk pancerny (2nd Polish Armoured Regiment)
    10 pułk dragonów (10th Polish Dragoon Regiment – Motor Battalion)

3 Brygada Strzelców (3rd Polish Infantry Brigade)

    Kwatera Główna 3 Brygady Strzelców (Brigade Headquarters)
    kompania dowodzenia
    batalion strzelców podhalańskich (Polish (Podhalian Highland) Light Infantry Battalion)
    8 batalion strzelców brabanckich (8th Polish Light Infantry Battalion)
    9 batalion strzelców flandryjskich (9th Polish Light Infantry Battalion)
    1 samodzielny szwadron CKM (1st Polish Machinegun Company)

Artyleria 1 DPanc

    Kwatera Główna Artylerii Dywizyjnej (Headquarters Armoured Divisional Artillery)
    Bateria Dowodzenia
    1 pułk artylerii motorowej (1st Polish Field Artillery Regiment)
    2 pułk artylerii motorowej (2nd Polish Field Artillery Regiment)
    1 pułk artylerii przeciwlotniczej lekkiej (1st Polish Light Antiaircraft Regiment)
    1 pułk artylerii przeciwpancernej (1st Polish Antitank Regiment)

Jednostki dywizyjne

    1 batalion saperów (1st Polish Engineer Battalion)
        10 kompania saperów
        11 kompania saperów
        1 kompania parkowa saperów
        pluton mostowy
    1 batalion łączności
        szwadron dowodzenia łączności
            1 szwadron łączności
            2 szwadron łączności
            3 szwadron łączności
            10 szwadron łączności
    Oddziały Zaopatrywania
        11 kompania zaopatrywania (zaopatrywania w żywność)
        10 kompania zaopatrywania (zaopatrywania w amunicję)
        3 kompania zaopatrywania (zaopatrywania w materiały pędne)
        kompania przewozowa piechoty
    Oddziały Warsztatowe (do VIII.1944 r. – Oddziały Techniczne)
        Kompania Warsztatowa Brygady Pancernej (do 1 XI 1943 r. – 10 Kompania Warsztatowa)
        Kompania Warsztatowa Brygady Strzelców (do 1 XI 1943 r. – 16 Kompania Warsztatowa)
    Oddziały Sanitarne
        10 Lekka Kompania Sanitarna
        11 Kompania Sanitarna
        1 Polowa Stacja Opatrunkowa
        1 Pluton Higieny
    Służba materiałowa
        1 Park Materiałowy
    Pułk rozpoznawczy dywizji
        10 Pułk Strzelców Konnych (10th Polish Mounted Rifle Regiment – Armoured Reconnaissance Regiment)
    Żandarmeria
        Szwadron Regulacji Ruchu (do 3 stycznia 1945 r.)
        8 Szwadron Żandarmerii (od 3 stycznia 1945 r.)
        2 Samodzielny Pluton Żandarmerii
        3 Samodzielny Pluton Żandarmerii
        6 Samodzielny Pluton Żandarmerii
    Drużyna Wywiadu Obronnego
    8 Sąd Polowy
    Pluton Opieki nad Żołnierzem
    Kasa Polowa
    Poczta Polowa
    1 Szwadron Czołgów Zapasowych
    Obóz Uzupełnień 1 DPanc.

Symbole dywizji
Proporczyk szwadronu sztabowego
Proporczyk oficerów broni pancernej
Pomnik w miejscu lądowania dywizji w Courseulles-sur-Mer w Normandii

Odznaka specjalna Nadana 10 Brygadzie przez Naczelnego Wodza rozkazem z 31 marca 1941 roku.

    "10 Brygadzie Kawalerii Pancernej przyznaję przywilej noszenia czarnego naramiennika na lewym ramieniu kurtki i płaszcza, jako tradycję czarnych kurtek skórzanych, wskutek których wróg przezwał brygadę »Schwarze Brigade«"

Naramiennik nosili wszyscy żołnierze mający przydział do 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Żołnierze przeniesieni z 10 Brygady Kawalerii Pancernej do sztabów, komend itp. zatrzymywali prawo noszenia czarnego naramiennika[5].

15 lutego 1945 roku prawo noszenia czarnych naramienników uzyskały wszystkie oddziały wchodzące organizacyjnie w skład 1 Dywizji Pancernej[5].

Proporczyk Oficerowie broni pancernej sztabu 1 Dywizji Pancernej nosili czarno-pomarańczowe proporczyki kroju kawaleryjskiego; szwadron sztabowy – proporczyki kroju kawaleryjskiego czarne z pomarańczowym trójkątem

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Cześć Wojtek. Jak się dzisiaj dowiedziałem. Łukaszenko już wcześniej strzegł granic Europy, przed emigrantami. Robił to oczywiście nie za darmo...Robił to za pieniądze i kontrakty z zachodu. Teraz po nałożeniu sankcji za wybory, to wszystko mu zabrali...

[Lothar.]

Cześć Andrzeju >;) Jak widać każdy czyn ma konsekwencje :)

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Cześć Andrzeju >;) Jak widać każdy czyn ma konsekwencje :)

Tak Jak wspominałem. Biedroń miał rację. po co usłużni Polacy wtykali swój nos w sprawy Białorusi. Łukaszenko na pewno wiedział o tej opozycji. Jakby chciał to by ją zdławił w zarodku. On dobrze wiedział kto będzie liczył głosy. Tylko że potem opozycja wyprowadziła naród na ulicę i dyktator musiał interweniować...Przy okazji wepchnęli Białoruś w objęcia Rosji. Białoruś nie jest już samodzielna , jest w związku z Rosją. Powstał tak zwany ZBIR, ładnie brzmi, ale jest to niedobrze dla Polski. Wojska Rosyjskie na stałe będą stacjonować na Białorusi...Czyli przy naszej granicy...

[Lothar.]

I znów wyszliśmy jak pan Zabłocki na mydle >;))

[Amigoland]

Zobacz. Łukaszenko już grozi zablokowaniem tranzytu gazu do Polski. Rosja będzie udawała oburzoną, ale razem wypiją szampana. A na Kremlu powiedzą, no skoro nie chcą tranzytu, to co my poradzimy. Przecież to suwerenny kraj, my nie możemy ingerować w jego sprawy. I tak, wina spadnie na Łukaszenkę, a nie na Putina, hehehe...

[Amigoland]

[Lothar.]

A zima się zbliża i czas dobry na przykręcanie kurków i trudnych negocjacji.

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

A zima się zbliża i czas dobry na przykręcanie kurków i trudnych negocjacji.

No...Będzie wesoło...

[michalina]

No i o to chodziło globalistom,by nas odsunąć od gazu i uależnic od innych dostaw.I udaremnić nam dobre stosunki z sąsiadami a sami przejma z nimi handel.
Plan glboalistaów został wykonany rekami Morawieckiego,o czym tu dyskutowac.
Dobranoc,zmęcona jestem i smutna,ciotka zmarła,stwierdono u niej zwid i jej syn,który ja najprawdopodobniej zaraził jest w złym stanie.
Ciotka zaraziła tez swojego brata a mojego wujka i jego żonę,zobaczymy co z tego wyniknie.
Wszyscy byli niezaszczypawkowani,tylko zona kuzyna była i jej nic nie jest i to mi dało do myślenia.
Dobrej nocy:))

[Amigoland]

michalina napisał/a

No i o to chodziło globalistom,by nas odsunąć od gazu i uależnic od innych dostaw.I udaremnić nam dobre stosunki z sąsiadami a sami przejma z nimi handel.
Plan glboalistaów został wykonany rekami Morawieckiego,o czym tu dyskutowac.
Dobranoc,zmęcona jestem i smutna,ciotka zmarła,stwierdono u niej zwid i jej syn,który ja najprawdopodobniej zaraził jest w złym stanie.
Ciotka zaraziła tez swojego brata a mojego wujka i jego żonę,zobaczymy co z tego wyniknie.
Wszyscy byli niezaszczypawkowani,tylko zona kuzyna była i jej nic nie jest i to mi dało do myślenia.
Dobrej nocy:))

Dobranoc Michalino.

[Amigoland]

[Lothar.]

michalina napisał/a

No i o to chodziło globalistom,by nas odsunąć od gazu i uależnic od innych dostaw.I udaremnić nam dobre stosunki z sąsiadami a sami przejma z nimi handel.
Plan glboalistaów został wykonany rekami Morawieckiego,o czym tu dyskutowac.
Dobranoc,zmęcona jestem i smutna,ciotka zmarła,stwierdono u niej zwid i jej syn,który ja najprawdopodobniej zaraził jest w złym stanie.
Ciotka zaraziła tez swojego brata a mojego wujka i jego żonę,zobaczymy co z tego wyniknie.
Wszyscy byli niezaszczypawkowani,tylko zona kuzyna była i jej nic nie jest i to mi dało do myślenia.
Dobrej nocy:))

Pani Ciocia w jakim wieku była Michalino? Przecież wirus istnieje, ludzie sobie prywatnie pozałatwiali Amandalinę na wypadek choroby.

[michalina]

Lothar. napisał/a

michalina napisał/a

No i o to chodziło globalistom,by nas odsunąć od gazu i uależnic od innych dostaw.I udaremnić nam dobre stosunki z sąsiadami a sami przejma z nimi handel.
Plan glboalistaów został wykonany rekami Morawieckiego,o czym tu dyskutowac.
Dobranoc,zmęcona jestem i smutna,ciotka zmarła,stwierdono u niej zwid i jej syn,który ja najprawdopodobniej zaraził jest w złym stanie.
Ciotka zaraziła tez swojego brata a mojego wujka i jego żonę,zobaczymy co z tego wyniknie.
Wszyscy byli niezaszczypawkowani,tylko zona kuzyna była i jej nic nie jest i to mi dało do myślenia.
Dobrej nocy:))

Pani Ciocia w jakim wieku była Michalino? Przecież wirus istnieje, ludzie sobie prywatnie pozałatwiali Amandalinę na wypadek choroby.

Hej WW:))
Ciocia miała 83 lata,sprawna umysłowo i fizycznie.
Syn niechcąco zaraził ja zwidem  ale czy ona zmarła na covid czy po prostu licha była i serce padło to nie iwdaomo.
Zaraziła zwidem swojego brata,tez nieszczepionego,87 lat i jego zonę,oboje ciężko chorzy.Ciężko chory mój brat cioteczny l.55) i jego córka 21 lat tez dość źle znosi,nieszczepieni.
Natomiast synowa i córka ciotki mające kontakt z chorym moim kuzynem i ciotką,obie zaszczepione sa zdrowe.
I to mi dało do myslenia,może to przypadek ale fakty są takie,że ich jednak choroba nie dotkneła.
To nie znaczy,że polecę się keczupować ale obserwuję sytuację.

[Amigoland]

michalina napisał/a

Lothar. napisał/a

michalina napisał/a

No i o to chodziło globalistom,by nas odsunąć od gazu i uależnic od innych dostaw.I udaremnić nam dobre stosunki z sąsiadami a sami przejma z nimi handel.
Plan glboalistaów został wykonany rekami Morawieckiego,o czym tu dyskutowac.
Dobranoc,zmęcona jestem i smutna,ciotka zmarła,stwierdono u niej zwid i jej syn,który ja najprawdopodobniej zaraził jest w złym stanie.
Ciotka zaraziła tez swojego brata a mojego wujka i jego żonę,zobaczymy co z tego wyniknie.
Wszyscy byli niezaszczypawkowani,tylko zona kuzyna była i jej nic nie jest i to mi dało do myślenia.
Dobrej nocy:))

Pani Ciocia w jakim wieku była Michalino? Przecież wirus istnieje, ludzie sobie prywatnie pozałatwiali Amandalinę na wypadek choroby.

Hej WW:))
Ciocia miała 83 lata,sprawna umysłowo i fizycznie.
Syn niechcąco zaraził ja zwidem  ale czy ona zmarła na covid czy po prostu licha była i serce padło to nie iwdaomo.
Zaraziła zwidem swojego brata,tez nieszczepionego,87 lat i jego zonę,oboje ciężko chorzy.Ciężko chory mój brat cioteczny l.55) i jego córka 21 lat tez dość źle znosi,nieszczepieni.
Natomiast synowa i córka ciotki mające kontakt z chorym moim kuzynem i ciotką,obie zaszczepione sa zdrowe.
I to mi dało do myslenia,może to przypadek ale fakty są takie,że ich jednak choroba nie dotkneła.
To nie znaczy,że polecę się keczupować ale obserwuję sytuację.

Witaj Michalino. A może to zaszczepieni zarazili? Bo przecież taka wersja też jest...