Dzień i Noc.
Zablokowano
12
12
 
|
Czarnobóg (łac. Zcerneboch) – imię rzekomego boga złym losem czczonego przez Słowian połabskich. Pierwszy raz wymieniony przez Helmoda w Kronice Słowian. Autentyczność kultu Czarnoboga, jak i odtworzonego na zasadzie analogii do niego Białoboga, w środowisku naukowym jest kontrowersyjna. Mimo to Czarnobóg jest jednym z najbardziej popularnych bogów słowiańskich na świecie.
Spis treści 1 Źródła 1.1 Kronika Słowian 1.2 Źródła późniejsze 2 Interpretacje 3 Czarnobóg w kulturze popularnej 3.1 Filmy i seriale 3.2 Gry komputerowe 3.3 Książki i komiksy 4 Zobacz też 5 Przypisy Źródła Kronika Słowian Niemiecki mnich i kronikarz Helmod, który towarzyszył w misjach chrystianizacyjnych przeciwko Słowianom połabskim, w swojej Kronice Słowian opisuje kult Czarnoboga[1]: Panuje zaś wśród Słowian dziwaczny zabobon: w czasie uczt i pijatyk podają sobie wkoło czaszę, w którą imieniem boga dobra i zła składają słowa, nie powiem poświęcenia, lecz przekleństwa. Wierzą bowiem, że losem pomyślnym kieruje dobry bóg, wrogim zaś bóg zły, dlatego owego złego boga nazywają w swoim języku diabłem, czyli Czarnobogiem, to znaczy bogiem czarnym. Źródła późniejsze Następne źródła mówiące o Czarnobogu i/lub Białobogu pojawiają się dopiero w XVI wieku. Około roku 1530 bogów wspomina w swojej kompilacji dominikański mnich z Pirna Johan Lindner. Mimo że mieszkał w regionie łużyckim lub w jego pobliżu to najprawdopodobniej korzystał tylko ze źródeł pisanych i opowieści klasztornych, a nie z badań terenowych, przez co jego twórczość została szybko uznana za niewiarygodną przez np. Georga Fabriciusa(ang.) czy Piotra Albinusa(ang.). Uważali, że mimo iż jego źródła są liczne i różnorodne, to wykorzystywał je bezkrytycznie. Pod koniec XVII wieku Abraham Frencel(niem.) w swojej liście bogów łużyckich także wymienia Czarnoboga. Tę informację również uważa się za niewiarygodną ponieważ powstała późno, kiedy łużyckie pogaństwo prawdopodobnie całkowicie wymarło, a około połowa wymienionych przez niego bogów jest pochodzenia pruskiego[2][3]. W 1538 r. pomorski kronikarz Tomasz Kantzow w swojej Kronice Pomorza pisze[2]: Opowiadałem dotychczas o wszystkich przejawach niewierności i bałwochwalstwa, w które angażowali się przed czasem Cesarstwa Niemieckiego. Mówi się, że wcześniej ich drogi były jeszcze bardziej pogańskie. Postawili oni swoich królów i panów, którzy dobrze rządzili, ponad bogami i czcili wspomnianych ludzi [jako bogów] po ich śmierci. Ponadto czcili słońce i księżyc, a na koniec dwóch bogów, których czcili ponad wszystkimi innymi bogami. Jednego nazwali Bialbug, to jest biały bóg; uważali go za dobrego boga. Drugie Zernebug, czyli czarny bóg; uważali za boga, który wyrządza krzywdę. Dlatego oddawali cześć Bialbugowi, ponieważ czynił im dobrze i aby mógł nadal im dobrze czynić. Z drugiej strony Zernebuga czcili tak, aby ich nie krzywdził. I uspokoili wspomnianego Zernebuga, składając ofiary z ludzi, ponieważ wierzyli, że nie ma lepszego sposobu na uspokojenie go niż ludzką krwią, co jest prawdą, gdyby tylko widzieli to we właściwym świetle: że Zernebug nie szuka niczego innego niż śmierć ciała i duszy człowieka. Następnie Sebastian Münster, w Cosmographiae universalis z 1550 r. opisuje obrzęd żniw związany z Świętowitem i dalej pisze: „Ogólnie rzecz biorąc, oni (Rugianie) czcili dwóch bogów, mianowicie Belbucka i Zernebucka, jak białego i czarnego boga, dobrego i złego geniusza, Boga i Szatana, jako źródło dobra i zła, zgodnie z błędem Manichejczyków”. Utwory Kantzowa i Münstera najprawdopodobniej są niezależne od siebie (różne formy zapisu imienia Białoboga, Kronika Pomorza powstała jako pierwsza, ale została wydana dopiero w XIX w.), ale korzystają ze wspólnego źródła, którym według Mirosławy Znajenko mogło być archiwum opactwa Białoboki, gdzie dorobiono Białoboga. Daniel Cramer(ang.), teolog i profesor ze Szczecina, prawdopodobnie miał w rękach kronikę z tego archiwum lub znał cytat, ponieważ w swoim Pommerisches Kirchen-Chronicon parafrazuje prawdopodobnie jej część[2]: Klasztorowi temu (mnisi założyciele) nadali nazwę Belbug, poprawniej Bialbuck, co w języku Wenedów oznacza dosłownie "biały bóg", aby dać [Słowianom] do zrozumienia, że w przeciwieństwie do ich (Słowiańskich) pogańskich przodków, chrześcijanie nie znali żadnego czarnego boga. Nazwa [Belbug] dobrze pasuje również do ubioru pramonstratenów, którzy [zawsze] chodzili ubrani na biało. Czarnobóg pojawia się także w anonimowym Historia Caminensis jako bóg Wandalów, które bazuje na utworze Münstera (oba utwory mówią o „błędzie Manichejczyków”). Czarnobóg pojawia się także w innych, pomnniejszych tekstach[2]. Interpretacje Nie ma zgody wśród badaczy co do autentyczności kultu Czarnoboga i Białoboga. Część badaczy uznaje, że obaj bogowie są wymysłem Helmoda, część zakłada możliwość istnienia tych bogów, część, że Czarnobóg i Białobóg to przydomki lub pseudonimy. Według Gieysztora i Szyjewskiego Czarnobóg jest w raczej hipostazą zła, przemianowanym czartem, biesem lub złą dolą[4][1]. Niektórzy autorzy próbowali dowieść kultu Czarnoboga przy pomocy nazw gór Czorneboh i Bieleboh w Górnych Łużycach, na których rzekomo mieli być czczeni bogowie, lecz nazwy te najprawdopodobniej powstały dopiero w epoce nowożytnej z powodu popularności bogów w kulturze tamtych rejonów[3][2]. Osobne artykuły: Czorneboh i Bieleboh. Przy rozważaniach o autentyczności boga jako argumenty wymienia się też nazwy miejscowości, które mają nawiązywać do Czarnoboga, np. wieś Czarnoboże w Rosji czy wieś Czarnobożna na Ukrainie, również sąsiadujące ze sobą wsie Czernikowice(cz.) i Bielbożyce(cz.) w Czechach mają być dowodem na prawdziwość kultu Czarnoboga i Białoboga[5][2]. Henryk Łowmiański uznał, że Czarnogłów, wymieniony w w islandzkiej Knýtlinga-sadze, jest „cmentarną transformacją Czarnoboga”[3]. Jarosław Gorbaczow uważa, że trzecim wiarygodnym, potencjalnym źródłem (po Kronice Słowian i Knýtlinga-sadze) są Łąki złota i kopalnie drogich kamieni Al-Masudiego, nie jest jednak pewny wiarygodności tego utworu. Opisuje on bałwana w świątyni na Czarnej Górze wraz z czarnymi zwierzętami i ludźmi o czarnej skórze[2]: Kolejna z ich świątyń wybudowana została przez jednego z ich władców na Czarnej Górze. Była ona otoczona przez wiele dobroczynnych źródeł, których wody różniły się kolorem i smakiem i posiadały wiele dobroczynnych właściwości. Bóstwem czczonym w tej świątyni był wielki posąg, który reprezentowany był przez starca trzymającego laskę, przywołującą szkielety z ich grobów. Pod moją prawą nogą widziałem tam różne rodzaje mrówek, pod lewą nogę ptak upuścił czarne upierzenie, przypominające upierzenie wrony. I widziałem tam wiele innych ptaków i mężczyzn o dziwnych kształtach, przypominających rasę Abisyńczyków i Zendjadów.[6] Czarnobóg w kulturze popularnej Czarnabog i Maleficent. Modest Musorgski: Noc na Łysej Górze. W tym poemacie symfonicznym Czarnobóg przedstawiany jest jako skrzydlaty demon wzywający dusze umarłych Filmy i seriale Jako Czarnabog występuje w wielu produkcjach Disneya: Fantazja (1940) – pojawia się w segmencie Noc na Łysej Górze opartym na dziele Musorgiskiego[7]. Walt Disney nazywał Czarnaboga „Diabłem we własnej osobie”. W 2015 roku zapowiedziano pełnometrażowy film aktorski na podstawie tego segmentu[8] O smoku, który nie chciał walczyć(ang.) (1941) – figurka Czarnaboga znajdująca się w sklepie Michael & Mickey (1991) – film krótkometrażowy; Czarnabog pojawia się w kinie Fantazja 2000 (1999) – kontynuacja filmu z 1940 r.; Czarnabog pojawia się w odniesieniach do pierwszego filmu[9] Café Myszka (2001-2003) – gościnnie w jednym z odcinków wraz z innymi postaciami z Fantazji[8] Myszka Miki (od 2013) – w odcinku Mecz o wszystko jako przeciwnik Myszki Miki. W odcinku Halloween z Mikim: Historia Straszliwa widoczny w tle podczas napisów wstępnych Uczeń czarnoksiężnika (2010) – film bazuje na Fantazji z 1940 r.; we wczesnym etapie produkcji rozważano jego udział w filmie lecz ostatecznie z niego zrezygnowano aby przedstawić go szerzej w ewentualnej kontynuacji filmu. Gargulec, który czasami widoczny w towarzystwie antagonisty, przypomina Czarnaboga. Dawno, dawno temu (2011-2018) – pojawia się w odcinku Ciemność na skraju miasta[8] Amerykańscy Bogowie (od 2017) – serial stworzony na podstawie powieści; jeden z bogów słowiańskich, grany przez Petera Stormare'a[10] Gry komputerowe Shin Megami Tensei(ang.) (1992) – jako przyzywany demon z kosą Quest for Glory: Shadows of Darkness(ang.) (1993) – nawiązanie; główny antagonista, Avoozl, ukazuje się tak samo jak Czarnobóg w Fantazji Disneya Blood (1997) – jako Tchernebog, główny antagonista – „zakrwawiony, rogaty Mroczny Bóg o potwornym wyglądzie” Crusader Kings II (2012) – w dodatku Monks and Mystics w przypadku gdy gracz gra jako pogański władca słowiański, pojawia się Czarnobóg jako „satanistyczny” bóg, czczony przez sektę „zimnokrwistych” Final Fantasy XIV (2013) – Czarnobóg jest potworem najwyższej klasy, który pojawia się jako misja dla poszukiwaczy głów Shin Megami Tensei IV(ang.) (2013)[11] GTA Online (2013) – HVY Chernobog to uzbrojony pojazd wojskowy Smite (2014) – jako grywalna postać dodana w aktualizacji w maju 2018 r. Jest także pierwszym bogiem ze słowiańskiego panteonu w tej grze[12] The Shrouded Isle(ang.) (2017) – Czarnobóg czczony jest przez mieszkańców wsi, którzy składają mu ofiary z ludzi Disney: Kingdom Hearts (2002) – jako boss podczas Końca Świata[8] Kingdom Hearts 3D: Dream Drop Distance (2012)[9] Epic Mickey 2: Siła dwóch(ang.) (2012) – Czarnobóg pojawia się na dwóch poziomach przejściowych związanych z Nocą na Łysej Górze Książki i komiksy Walter Scott: Ivanhoe (1820) – Zernebock przedstawiony jest jako bóg starożytnych Sasów[13] Neil Gaiman: Amerykańscy bogowie (2001) – jako bóg zła, do zabijania używa młota[10] Seria Heirs of Alexandria(ang.) (od 2002) – jako antagonista S.M. Stirling: The Peshawar Lancers(ang.) (2002) – akcja rozgrywa się w 2025 roku, 147 lat po deszczu meteorytów jaki zniszczył Ziemię. Rosjanie uważając, że Bóg i Jezus porzucili świat, zaczęli czcić Czarnoboga Charles Stross: The Laundry Files(ang.) (od 2004) The Kingdom Keepers(ang.) (od 2005) – seria książek dla dzieci; Czarnabóg jest przywódcą czarnych charakterów Naomi Novik: Moc srebra (2018) Czarnobóg występuje jako bóg chaosu, ciemności i nocy w panteonie bałtosłowiańskim w uniwersum Marvela[14]. Jest członkiem Winter Guard – grupy rosyjskich superbohaterów. Zobacz też Ikona portalu Portal: Rodzimowierstwo słowiańskie Weles Nyja Przypisy Andrzej Szyjewski, Religia Słowian, Kraków: Wydawn. WAM, 2003, s. 48, 121, ISBN 83-7318-205-5, OCLC 54865580. Yaroslav Gorbachov, What Do We Know about *Čьrnobogъ and *Bělъ Bogъ?, „Russian History”, 44 (2-3), 2017, s. 209–242, DOI: 10.1163/18763316-04402011 [dostęp 2020-09-27] (ang.). Jerzy. Strzelczyk, Mity, podania i wierzania dawnych Słowian, wyd. Wyd. 1, Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 1998, s. 48, 212-213, ISBN 83-7120-688-7, OCLC 41479163. Aleksander Gieysztor, Mitologia Słowian, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 160-161, ISBN 978-83-235-0234-0. Spiro Kuliszić, Piotr Z. Petrowić, Nikola Pantelić, Serbski słownik mitologiczny, Belgrad: Nolit, 1970, s. 28-29. Piotr Pranke, AL-MASUDI [dostęp 2020-09-27] (ang.). Disney Archives | Chernabog Villains History, web.archive.org, 1 lutego 2011 [dostęp 2020-09-28] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-01]. Kirsten Acuna, Disney's giving one of its darkest characters -- a demon gargoyle from 'Fantasia' -- its own movie, Business Insider Australia, 4 czerwca 2015 [dostęp 2020-09-29] (ang.). Chernabog - Kingdom Hearts 3D Wiki Guide - IGN. [dostęp 2020-09-29]. American Gods mythology guide: Who is bloodthirsty Slavic deity Czernobog?, Radio Times [dostęp 2020-09-29] (ang.). Chernobog - Shin Megami Tensei IV Wiki Guide - IGN. [dostęp 2020-09-29]. Pierwszy słowiański bóg zawitał do SMITE. Robi wrażenie... | Portal o grach MMO, mmorpg.org.pl [dostęp 2020-09-29] (pol.). Walter Scott, Ivnhoe, Oxford University Press, 1998, ISBN 978-0-19-161111-7, Cytat: ...May Mista, Skogula and Zernebock, gods of the ancient Saxons.... Chernobog Powers, Enemies, History | Marvel, Marvel Entertainment [dostęp 2020-09-29] (ang.). [pokaż] p • d • e Religia Słowian Kategoria: Słowiańscy bogowie https://pl.wikipedia.org/wiki/Czarnob%C3%B3g |
|
|
Manicheizm – system religijny stworzony w III wieku przez Babilończyka Maniego (Manesa). Był syntezą wielu religii: staroirańskiego zoroastryzmu, buddyzmu i chrześcijaństwa. Dwa podstawowe elementy systemu filozoficzno-religijnego manicheizmu to dualizm i podkreślanie poznania w procesie wyzwalania się spod wpływu zła. Początkującym adeptem (373–382), a po przejściu na chrześcijaństwo zdecydowanym oponentem manicheizmu był Augustyn z Hippony. Manicheizm objął swoim zasięgiem znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy.
Spis treści 1 Nauczanie 2 Ekspansja 3 Zobacz też 4 Przypisy 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne Nauczanie Rozprzestrzenianie się manicheizmu (300–500 n.e.) Podobnie do staroirańskiego zoroastryzmu i irańskiej myśli religijnej podstawowym elementem manicheizmu jest dualizm. W świecie toczy się walka między dwoma przeciwstawnymi pierwiastkami: światłem (dobrem) i ciemnością (złem). Historia kosmosu dzieli się na trzy etapy: przeszłość – złoty wiek, gdy pierwiastki te współistniały odrębnie, teraźniejszość – gdy pierwiastki te są wymieszane i walczą o dominację w kosmosie oraz przyszłość, w której nastąpi oczyszczenie: rozdzielenie wyznawców światła i ciemności. Przejawem zła jest materia. Walka między dobrem i złem toczy się w każdym człowieku. Człowiek ma dwie dusze: jedną związaną z dobrem i drugą związaną ze złem. Odpowiedź manicheizmu na jeden z centralnych dylematów chrześcijaństwa jest radykalna: zło jest wszędzie i jest wieczne. Manicheizm dzieli w ten sposób z gnostycyzmem sporą część doktryny, także wspomniany pesymizm postrzegania świata. Doktrynę Maniego ilustruje bogata kosmogoniczna i antropogeniczna mitologia, której przykładem jest mit powstania świata, opisujący walkę między Dobrym Bogiem (wraz z pięcioma eonami, którymi emanował: rozumu, intelektu, postu, poznania i myśli) i Złym Bogiem, Demiurgiem, twórcą materialnych rzeczy, w wyniku której powstają Adam i Ewa. Mitologia manicheizmu czerpie z wielu tradycji, przemawiających do ludzi różnych kultur. Dzieje świata według manichejczyków polegały na ciągłym uwalnianiu duszy z ciemności ku światłości (dusza przebywała w ciemności), natomiast grzechem był każdy kontakt z materią. Również prokreacja była uważana za złą, ponieważ w wyniku poczęcia dziecko, istniejące dotąd jako eon, musiałoby przyjąć powłokę cielesną, a materia była zła. Manichejczycy nie uznawali krzyża za symbol oddania i cierpienia Jezusa za zbawienie ludzi, lecz za symbol krzywdy i zepsucia ludzkiego, jako że jest to narzędzie, materia. Drogą wyzwolenia spod wpływu zła jest poznanie. Zbawienie może być osiągnięte nie tylko dzięki wierze i moralności, ale przede wszystkim dzięki własnemu rozumowi. Dzięki zdobywaniu wiedzy o sobie i Bogu można zrozumieć naturę siebie, świata i przeznaczenia, to skąd przychodzimy, gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Ten aspekt manicheizmu zbliża go do gnostycyzmu, czyniąc go czymś więcej niż systemem religijnym: mieszaniną systemu religijnego i filozoficzno-naukowego. To właśnie charakter racjonalny manicheizmu pociągnął młodego Augustyna, który szukał odpowiedzi na przyczynę zła w świecie, które rozumiał przede wszystkim jako pożądliwość w człowieku. Ostatecznie Augustyn rozczarował się odpowiedziami, jakie dawali naśladowcy Manesa. Opisał to w Księdze Dziewiątej Wyznań. Mówi tam o bólu, z jakim myślał w czasie katechumenatu, poprzez który w Mediolanie przygotowywał się do chrztu, o ich błędach, wśród których istotną była niechęć do sakramentów, z powodu tego, że zawierały element materialny: Z jak gwałtownym i ostrym bólem to oburzałem się na manichejczyków, to znów litowałem się nad nimi – że owych sakramentów, owych lekarstw nie znają i jak niezdrowi na umyśle występują przeciw temu, co mogłoby uczynić ich zdrowymi![1] Augustyn doszedł również do pewnych wniosków, dotyczących aspektów jego życia, które uznał za złe: Czytałem: "Zadrżyjcie i już nie grzeszcie" (Ps 4,5). O, jakże mnie to poruszyło, Boże mój, gdy się wreszcie nauczyłem drżeć z lęku nad moją przeszłością, aby w przyszłości już nie grzeszyć. I nie bez powodu drżałem. Bo to przecież nie jakaś inna, obca natura, należąca do plemienia ciemności, we mnie grzeszyła – jak to sobie złudnie wyobrażają ci, którzy wprawdzie nad sobą nie drżą, lecz za to skarbią sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Twego (por. Rz 2,5)[2] Ekspansja W odróżnieniu od innych nurtów gnostycyzmu manicheizm miał ambicję religii uniwersalnej, nie zarezerwowanej jedynie dla wtajemniczonych. Mani prowadził działalność misyjną. Po próbach zdobycia wyznawców wśród buddystów w południowo-wschodnim Iranie, Mani powrócił do Persji, gdzie pod przychylnym okiem Szapura I, władcy państwa perskiego, i jego urzędników zdobywał swoich wyznawców w Persji. Przewodzona przez Maniego religia manichejska zaczęła zdobywać wyznawców także poza granicami imperium. Po blisko ćwierćwieczu zmienił się stosunek władz do manicheizmu, głównie ze względu na konflikty z hierarchami oficjalnej religii – zoroastryzmu. Z ich inicjatywy około roku 276 r. Mani został stracony. Manichejczycy byli w Cesarstwie Rzymskim zwalczani zarówno przez władzę, jak i jeszcze silniej przez chrześcijańską ortodoksję. Również muzułmanie nie tolerowali ich, wyznaczając specjalne osoby do ich ścigania. Manicheizm najbardziej trwale zakorzenił się we wschodnim Turkiestanie (w roku 1000 tam istniały najsilniejsze wspólnoty), był też w średniowieczu przez krótki okres oficjalną religią państwa Ujgurów, a w Chinach przetrwał do XIV wieku (wyznawców manicheizmu spotkał tam Marco Polo)[3]. Zobacz też Josef Markwart abstynenci paulicjanie katarzy bogomili gnostycyzm Przypisy Quam vehementi et acri dolore indignabar Manichaeis et miseraar eos rursus, quod illa sacramenta, illa medicamenta nescirent et insani essent adversus antidotum, quo sani esse potuissent!; Wyznania, IX, 4.8; CCL 27, 137 [28-31], tłumaczenie własne; por. przekład polski: Z. Kubiak, wyd. 3 poprawione, Warszawa 1987, s. 195 Wyznania, IX,4, s. 196. Steven Runciman, Manicheizm średniowieczny, s. 30 Wydawnictwo ``Ksiaznica`` Sp. z o.o. Bibliografia Eborowicz W.: Wstęp do «O naturze dobra». W: Św. Augustyn: Dialogi filozoficzne. Wyd. 2. Kraków: Znak, 1999, s. 819-828. ISBN 83-7006-681-X. Runciman, S., Manicheizm średniowieczny, Wydawnictwo "Książnica". Bardy G.: Manichéisme. W: Dictionnaire de théologie catholique (DTC). T. 9/2. Paryż: 1927, s. kol. 1841-1895. (fr.) https://pl.wikipedia.org/wiki/Manicheizm |
|
Dlaczego Bóg, tak chętnie wykorzystywany przez cywilizację zachodnią, ostatnio staje się "niepotrzebny" wręcz, niewygodny...
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Przecież przez tyle wieków, państwo współpracowało z kościołem, wspierając się wzajemnie. Kościół donosił na mieszkańców, nie trzeba było tyle policji, hehehe. A państwo nie przeszkadzało kościołowi. Obecnie służby i policja rozrosły się do takich rozmiarów, że już nie potrzebują "pomocy" Kościoła...A Boga, chce zastąpić ktoś inny... Wiesz Wojtek że większość przedwojennych komunistów to byli wierzący i praktykujący ludzie? Nawet Marx wyrażał się o wierze z rezerwą, nie chcąc się narazić... http://racjonalista.tv/karol-marks-o-religii/
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Bo to dobry mechanizm do trzymania prostaczków w ryzach, postraszysz diabłem i kotłami w piekle, wzruszysz Marysią i Dzieciątkiem i już są na kolanach zamiast się upominać o swoje u pana wójta i.... plebana >;)
|
|
|
Tak. Ten mechanizm, w dobie cyfryzacji stał się po prostu przestarzały...Nie wiem czy pamiętasz, to to właśnie za czasów JP2 Watykan wszedł w sieć internetową. Jakoś im to ciężko idzie albo są za bardzo skąpi...
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Za szeroki dostęp do informacji mamy, żeby straszenie diabłem młodych "ruszyło" choć może na starsze osoby działać dobrze. Sam zobacz jak chciwy rydzol rabuje staruszki.
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Jak pewnie wiesz. Republika Kosovo to dosyć młoda republika. W sieci radiowej nie usłyszysz żadnej stacji zagranicznej. Poza jedną...Zgadnij jaką...Hehehe
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Muzułmańską?
Wojna w Kosowie – zakończona interwencją Sojuszu Północnoatlantyckiego wojna domowa na terenie Federalnej Republiki Jugosławii, między rządem federalnym a dążącą do oderwania od federacji jugosłowiańskiej serbskiej prowincji Kosowo – organizacją terrorystyczną o nazwie Armia Wyzwolenia Kosowa (alb. Ushtria Çlirimtare e Kosovës). W trakcie trwającego od 1996 do 1999 roku konfliktu, obie strony dopuściły się mordów na ludności cywilnej i czystek etnicznych. |
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
USA życzyły sobie formacji bojowej, którą dałoby się łatwiej pokierować. Dzięki saudyjskim pieniądzom i tureckiemu wsparciu pod przywództwem Rugovy powstała tzw. Zbrojna Siła Republiki Kosowskiej (FARK).
Gdy 13 października 1998 r. Richard Holbrooke wymusił na Miloszeviciu podpisanie porozumienia w sprawie Kosowa doszło do oficjalnego zawieszenia broni. Jeden z ważniejszych punktów porozumienia przewidywał opuszczenie przez wojska serbskie zajmowanych pozycji pod groźbą nalotów NATO. Kiedy wojska te powoli opuszczały prowincję, UÇK uciekała się do rozmaitych prowokacji: zatrzymywała członków kierownictwa LDK, zajmowała opuszczane przez Serbów pozycje, wreszcie w grudniu 1998 r. znowu podjęła walkę. W tym okresie dyplomaci amerykańscy nawiązali kontakty z przywódcami partyzantki, co zresztą nie zatrzymywało serbskich ataków ani represji. Na konferencję w Rambouillet 6 lutego 1999 r. kosowscy Albańczycy pojechali podzieleni. Prędko zaczął też dominować jeden z członków delegacji Hashim Thaçi, odpowiedzialny w UÇK za wywiad. Pod koniec rozmów ogłosił on chęć utworzenia nowego rządu Kosowa, który miałby zastąpić rząd utworzony przez Rugovę w 1992 r. i ogłosił się jego premierem, rozpoczynając tym samym kryzys polityczny wśród samych Albańczyków. W międzyczasie poszerzyło się kierownictwo UÇK, a „zarząd polityczny” zwiększył liczbę swoich członków z sześciu do ośmiu osób. Sztabem generalnym od 24 lutego 1999 r. kierował Sulejman Silemi, bratanek przywódcy jednego z liczących się klanów, a w jego skład wchodziło dwóch dowódców ds. planów operacyjnych (Rexhep Silemi i Bislim Zyrapi), pięciu dowódców stref i pięciu kierowników pionów. Liczebność UÇK z tego okresu nie jest dokładnie znana, ale opierając się na danych amerykańskich oceniono, że 24 marca 1999 posiadała ona od 8–10 tys. uzbrojonych członków. Zmieniało się również uzbrojenie wojska, które w pierwszym okresie swej aktywnej działalności składało się głównie z broni pochodzenia albańskiego zrabowanej podczas zamieszek w 1997 r. Z czasem na wyposażeniu UÇK znalazła się bardziej nowoczesna broń różnego pochodzenia, jak np. amerykańskie M-16, ręczne wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych typu Stinger, izraelskie pistolety maszynowe Uzi, rosyjskie ręczne wyrzutnie przeciwpancerne, a także nowa broń pochodzenia singapurskiego i chińskiego. W przeddzień wznowienia negocjacji w Paryżu, przewidzianych na 15 marca, w południowym i północnym Kosowie wybuchły walki. Gdy 22 marca siły serbskie rozpoczęły potężną ofensywę, a 24 marca rozpoczęły się naloty NATO na Jugosławię, sztab generalny UÇK doszedł do wniosku, że nadszedł ten długo oczekiwany „wielki moment” i że może liczyć na pomoc Zachodu. Albańczycy doznali jednak rozczarowania, tym bardziej że wojska jugosłowiańskie wypędzają z Kosowa mieszkańców, pozbawiając tym samym partyzantów wsparcia ludności, zwłaszcza w okolicach, które Belgrad chciałby zatrzymać dla siebie w razie podziału regionu. W czasie walk z armią FRJ część sił albańskich dość szybko została rozbita (brygada północno-wschodnia i południowa) i zepchnięta głównie w kierunku granicy z Albanią i Macedonią. Przepędzona z większości terytorium UÇK skupiła się na północnym zachodzie Kosowa, przy granicy z Czarnogórą i Albanią. Prowadząc uporczywe walki obronne, czekając na przybycie dostaw broni czy wręcz na przybycie żołnierzy NATO poniosła ona znaczne straty i ostatecznie zmuszona została do opuszczenia części zajmowanego jeszcze terytorium. Straty UÇK poniesione w walkach starano się w pierwszym rzędzie uzupełnić poprzez przymusowy pobór wśród ludności cywilnej uchodzącej z Kosowa. UÇK ogłosiła również mobilizację wszystkich mężczyzn w wieku od 18–50 lat, znajdujących się za granicą. Zwolnieni od tego obowiązku zostali jedyni żywiciele rodzin i osoby posiadające pracę, ale po to, by finansować walkę. Ocenia się, iż w ciągu półtora miesiąca z Zachodu przyjechało 20 tys. ochotników. Oprócz wojskowej obowiązywała również mobilizacja finansowa. Kosowska emigracja we Francji wysłała 200 ochotników, a ci, którzy pracowali, musieli odprowadzać połowę swoich zarobków na potrzeby UÇK. UÇK przeszła wyraźną przemianę od momentu powstania. W czasie walk z siłami serbskimi znacznie rozszerzyła się baza społeczna UÇK. Rola, jaką przyszło jej pełnić w czasie wojny, sprawiła, że również po jej zakończeniu UÇK stanowiło ważny element w polityce NATO ustanawiającej nowy porządek w tej części Bałkanów. Oskarżenia o handel narkotykami W 1998 roku Departament Stanu USA ogłosił, iż działalność UÇK ma charakter terrorystyczny i jest finansowana z międzynarodowego handlu heroiną oraz pożyczek z krajów islamskich, m.in. od Usamy ibn Ladina[3]. Również według amerykańskiej Drug Enforcement Administration UÇK było zaangażowane w środkowo-wschodni kartel narkotykowy[4]. Oświadczenia te nie spowodowały zaprzestania zbrojenia i szkolenia członków tej organizacji przez USA i wspierania jej przez wojska NATO. https://pl.wikipedia.org/wiki/U%C3%87K |
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
No ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie...Jaką jedyną stację zagraniczną głoszącą w ich języku można odbierać w Kosovo...
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Ewo? Ja wyznaje dualizm? :) A to nie ty w niby "patriotycznym" >;)) (zdrajca na zdrajcy) katolicyzmie? |
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Amigoland
No dobra, już nie szukaj. Myślałem że na to wpadniesz, bo wspomniałeś o Rydzyku, hehehe On tam też nadaje, hehehe https://de.streema.com/radios/Radio_Maria_Kosovo
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Amigoland
RTK zastąpił Radio Televizioni i Prishtinës (Telewizja Radiowa Prisztiny, RTP), które przestało funkcjonować w lipcu 1990 r. Po przejęciu administracji Kosowa przez UNMIK w czerwcu 1999 r. I ponownym zatrudnieniu byłych pracowników RTP, RTK rozpoczął nadawanie we wrześniu 1999 r. Za pośrednictwem analogowy satelita w standardach telewizyjnych PAL i SECAM z dwugodzinną transmisją dziennie, rozszerzającą się do czterech godzin dziennie w listopadzie 2000 r., z programowaniem głównie w języku albańskim i codziennymi wydaniami wiadomości w języku serbskim i tureckim . W lipcu następnego roku rozszerzył się do siedmiu godzin dziennie i zaczął oferować programy w języku bośniackim . W 2001 r. RTK została ustanowiona jako niezależny nadawca publiczny na mocy rozporządzenia UNMIK w sprawie transmisji. Stacja była początkowo zarządzana przez Europejską Unię Nadawców, aby dać czas na utworzenie niepolitycznej Rady Dyrektorów. Tak było i do końca roku stacja była niezależna od EBU. W styczniu 2002 roku otwarto biuro w Tiranie, a strona internetowa została uruchomiona w lipcu. Drugie biuro zostało otwarte w Tetowie w listopadzie 2002 roku. Telewizja radiowa Kosowa - https://pl.qaz.wiki/wiki/Radio_Television_of_Kosovo
|
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
No ale to ich stacje , tylko nadające w różnych językach...A jedyną zagraniczną jest Radio Maryja, nigdy bym na to nie wpadł, ale powiedział mi o tym kolega pochodzący z Kosova...
Druga tura bez Bonżura...
|
«
Wróć do Magiczna Kawiarenka
|
1 przeglądaj|%1 wyświetleń
| Free forum by Nabble | Edit this page |