Zbigniew Poddubiuk vel Linda Astor scenariusz jak z filmu sensacyjnego o....... Polskich Szpitalach i.... niezwykłych osobach tam Pracujących >;))
Poszukiwana poszukiwany cz.1
Liczba wyświetleń: 30648
W skrócie: Referencje były świetne: "Pani Linda Astor została doskonale wykształcona we wszystkich tajnikach psychiatrii" - napisał profesor Poddubiuk. Nikomu nie przyszło do głowy, że on i Linda Astor to ta sama osoba
Do artykułu dodano 2 komentarzy. Pokaż komentarze.
Poszukiwana, poszukiwany
Jest wrzesień 2004.
Ukryta w klapie żakietu kamera filmuje wychodzącą z kolejki WKD wysoką blondynkę, która zmierza w stronę szpitala psychiatrycznego. Krok pewny, obfity biust faluje w głębokim dekolcie.
To Linda Hoffmann - p.o. ordynatora oddziału geriatrii szpitala w pruszkowskich Tworkach pod Warszawą. Ma 55 lat. Urodziła się w Lublinie, tam ukończyła Akademię Medyczną. Z jej dossier wynika, że pracowała wiele lat jako psychiatra w USA i w Indonezji. To nie jest prawda. Prawdą jest, że była psychiatrą w Nowej Zelandii. Ale o tym w Tworkach nikt nie wie.
Tutaj kieruje pracą 20 osób i jest odpowiedzialna za 400 chorych psychicznie pacjentów.
Właścicielka żakietu i kamery ma na imię Janet. Specjalnie dla Lindy przyjechała z Nowej Zelandii. Teraz stoi naprzeciw niej i zastanawia się, w jaki sposób nawiązać znajomość. Po chwili kamera filmuje ich rozmowę w gabinecie.
- Odkąd przyjechałam do Polski, mam zawroty głowy, problemy z pamięcią i źle sypiam - kłamie Janet.
Linda podpiera się łokciem o biurko, patrzy Janet w twarz. Ma niski, nieprzyjemny głos:
- OK... To brzmi dość poważnie, ale nie sądzę, żeby to była demencja. Wydaje mi się raczej, że cierpi pani na lekką depresję... - sięga po bloczek z receptami.
- Tak naprawdę pracuję dla telewizji nowozelandzkiej - wyjawia wreszcie Janet. - Chciałabym z panią porozmawiać o sprawie Lesliego Parra.
Sprawa Lesliego Parra
Leslie Parr i Fiona Maulolo poznali się w Nowej Zelandii na początku 1997 roku. On miał 23 lata, ona 31. Dzisiaj Parr twierdzi, że Fiona była największą jego miłością. Niestety, tamtego dnia, 12 kwietnia 1997 roku, w okrutny sposób pozbawił ją życia.
Najpierw próbował dusić. Kiedy to się nie udawało, bo kobieta ciągle dawała oznaki życia, zaczął młotkiem wbijać w nią dłuto. Pozostawił w klatce piersiowej pięć sporych otworów. Na koniec piłą odciął głowę, schował do plastikowej reklamówki i przez dwa dni włóczył się z nią bez celu po mieście. Wreszcie wrócił do domu ofiary i umieścił pakunek w suszarce na ubrania obok wanny, w której pozostawił resztę ciała.
Następnie poszedł do swojego domu i wraz z kolegami rozpoczął alkoholowo-narkotykową libację. Kiedy po trzech dniach stracił przytomność, jego kompan wezwał pogotowie.
W szpitalu ocucono Lesliego i po stwierdzeniu, że jego zachowanie w zasadzie nie wzbudza podejrzeń - pacjent pochłaniał tylko niesamowite ilości napojów i domagał się widzenia z księdzem - postanowiono wypuścić go do domu.
W tym czasie mieszkanie Fiony odwiedziły jej dwie córki - 10 i 12 lat - zaniepokojone, że mama od sześciu dni nie odbiera telefonu. To one dokonały makabrycznego odkrycia.
Policja szybko dotarła do Parra, a ten - już trzeźwy - zeznał, że musiał zabić Fionę Maulolo, ponieważ była szatanem. I że w ten sposób ocalił ludzkość.
Doktor Astor
Leslie Parr od dzieciństwa cierpi na schizofrenię. Ma za sobą kilka prób samobójczych, prób samookaleczenia i ataków agresji. Jest alkoholikiem i narkomanem. Rok przed zabójstwem sąd nałożył na niego obowiązek leczenia w zakładzie zamkniętym, po tym jak Less obciął palec pewnemu policjantowi. Trafił do szpitala w Hutt Valley, skąd, ku zdumieniu swoich najbliższych, już po trzech dniach został wypuszczony.
- Przychodzę odwiedzić syna, a tu patrzę: walizka spakowana. Pielęgniarka mówi, że Less jest gotowy do wyjścia i będzie teraz mieszkał ze mną - wspomina ojciec Lesliego. - Byłem przerażony, bo gołym okiem widać było, że on kompletnie nie jest do tego gotowy. Zerkał ciągle niespokojnie na kogoś niewidzialnego. Nagle zerwał się, zaczął zamykać w panice okna, drzwi.
Psychiatrą, który wypuścił Parra i podpisał zwolnienie z obowiązku leczenia, była świeżo zatrudniona w Hutt Valley doktor z Polski - Linda Astor.
Dlaczego to zrobiła, nikt do tej pory nie miał okazji jej zapytać.
Nie badała go ani nie zapoznała się z historią jego choroby. Ustalono, że nigdy go nawet nie widziała.
Wkrótce po morderstwie Fiony Maulolo uciekła z Nowej Zelandii.
Dochodzenie w sprawie mordu zbiegło się, zupełnie przypadkowo zresztą, z wyjściem na jaw tego, że pani Astor podjęła pracę w Nowej Zelandii na podstawie fałszywych referencji i dyplomów.
Interpol znalazł ją po pięciu latach w USA, gdzie wpadła na drobnej kradzieży w sklepie spożywczym. Ponieważ miała już w przeszłości zatarg z amerykańskim prawem, została oddana do dyspozycji urzędu imigracyjnego. Nowa Zelandia nie złożyła wniosku o ekstradycję, Linda jako polska obywatelka została więc deportowana do Polski. 3 września 2003 roku podjęła pracę w Tworkach jako Linda Hoffmann.
Janet i Linda umawiają się na wywiad
Po wyjawieniu prawdziwego celu wizyty w gabinecie zapada cisza. Lekarka nadal patrzy na Janet, ale nic nie mówi. Ciągle niedbale podpiera się na łokciu.
- Czy zechce pani o tym rozmawiać? - pyta dziennikarka.
- Nie, naprawdę nie... - odpowiada spokojnie Linda.
Zmienia pozycję, kładzie obie ręce na stole, splata je jak do modlitwy, ale palce nerwowo podrygują.
- Chodzi o to, że nigdy nie poznano sprawy Lesliego Parra od pani strony...
- OK, OK... Przepraszam, ale to są sprawy prywatne. Nie chciałam, żeby to się stało.
- Ale pani wprowadziła w błąd naszą służbę zdrowia, jeśli chodzi o pani kwalifikacje i doświadczenie.
- To nieprawda. Przepraszam, nie chcę teraz o tym mówić, przepraszam... Dam pani mój numer komórkowy, może pani zadzwonić wieczorem - Linda żegna Janet obiecującym uśmiechem.
Jeszcze tego samego dnia bierze urlop pod pretekstem nagłej choroby męża. Wkrótce przysyła wymówienie z pracy. Od tej pory słuch o Lindzie Hoffmann zaginie.
Pilne wezwanie z Białego Domu
Janet wróciła do Nowej Zelandii. Teraz Lindę będę tropić ja.
Dom na Woli, w którym - jak ustaliłam - Linda mieszkała, pracując w Tworkach, ma dziesięć pięter i kilkanaście klatek. Dozorca pamięta parę w średnim wieku: wysoka blondynka i niski brunet. Mieszkali tu przez rok, ale niedawno chyba wyjechali za granicę. Wskazuje mi mieszkanie i dodaje, że wynajmowali je od niejakiego pana C., który zajmuje swoje drugie mieszkanie tuż pod wynajmowanym.
Drzwi otwiera młody mężczyzna. Pytam o doktor Hoffmann. Nie wyjawiam od razu, kim jestem, mówię, że ma ona wobec mnie pewne zobowiązania.
Trafiam w dziesiątkę: - To tak samo jak wobec mnie! - słyszę.
Tamtego dnia wieczorem, po rozmowie z Janet, Linda Hoffmann zapukała do pana C. Do końca wynajmu pozostały jeszcze dwa tygodnie, jednak lokatorka oznajmiła, że już się wyprowadzają.
- A cóż to się stało tak nagle? - zapytał pan C. Linda rozłożyła ręce w geście bezradności: - Richarda wzywają na gwałt do Waszyngtonu. Musi natychmiast objąć bardzo ważne stanowisko w najbliższym otoczeniu prezydenta Busha.
Jeszcze tego samego dnia spakowali się i opuścili mieszkanie. Nie zabrali nawet składanych szaf, które Linda kupiła na swoją ogromną garderobę. Na dnie jednej z nich pan C. znalazł zapomnianą kopertę ze zdjęciami. Rozkładamy fotografie na stole.
- To ona? - upewniam się, bo nie od razu rozpoznaję kobietę z filmu kręconego przez Janet. Zdjęcia musiały być zrobione dużo wcześniej. Jeżeli Linda rzeczywiście, jak mówią, nadąża za modą, to stawiałabym na lata 80.
W zalotnych pozach doktor Hoffmann prezentuje krótkie spódnice, kolorowe rajstopy, złote łańcuchy i efektowny tapir. To, co naprawdę ładne, to pogodny uśmiech i taka jakaś wewnętrzna harmonia widoczna pod krzykliwym makijażem. "Wygląda jak ktoś naprawdę szczęśliwy" - myślę sobie. Podobne wrażenie odnoszę, patrząc na zdjęcia niskiego, trochę zabawnego bruneta w szarym garniturze.
- Ciekawe - mówię - pani Linda wygląda na tych zdjęciach dużo młodziej niż teraz, ale i jakby... mniej korzystnie.
- Mniej kobieco, prawda? - podchwytuje pan C.
- Nigdy więcej jej nie widziałem. Tak im się spieszyło, że zapomnieli nawet oddać kluczy i zapłacić za telefon. Rachunek pół biedy - kilkadziesiąt złotych, ale niepokoiłem się o te klucze. Ale po paru dniach klucze same się pojawiły. Przyszły pocztą w bąbelkowej kopercie, starannie poprzyklejane w środku, każdy oddzielnie, taśmą klejącą. Adres na kopercie był napisany charakterem pisma pana Richarda.
Koperta gdzieś się zapodziała, ale pan C. jest pewien, że była ostemplowana w Polsce. Niekończący się pęd do perfekcji
Linda Astor w towarzystwie niewysokiego bruneta zjawiła się w Nowej Zelandii w 1996 roku i podjęła pracę w szpitalu psychiatrycznym w Hutt Valley niedaleko Wellington.
- Kiedy zadzwoniła do mnie po raz pierwszy, byłem przekonany, że rozmawiam z mężczyzną - wspomina Ron Norman, właściciel domu, który Linda chciała wynająć zaraz po przyjeździe. - A gdy spotkaliśmy się na żywo, nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Przede mną stała piękna, wysoka blondynka. Wspaniałe włosy, głębokie błękitne oczy i niezwykle delikatna, białoróżowa cera.
- Jestem psychiatrą o, że tak powiem, międzynarodowej sławie. Ściągnęli mnie tutaj head-hunterzy. Potrzebujemy z mężem naprawdę dużego domu, bo samych walizek z ubraniami mam 17 - oznajmiła z rozbrajającym uśmiechem.
Ostatecznie pan Norman jednak nie wynajął jej domu, gdyż, jak mówi, "cała ta jej gadanina jakoś nie trzymała się kupy".
W rzeczywistości Linda sama wystarała się o posadę w Hutt Valley. Nowozelandzka służba zdrowia cierpi na brak wykwalifikowanych psychiatrów. Kandydatura blond lekarki z Polski wydawała się wymarzona.
W CV napisała, że jest członkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrów. Że 15 lat pracowała w klinice Bergman-Grollman Medical Associates na Florydzie i opiekowała się tam 80 pacjentami. Miała też dyplomy z Akademii Medycznej w Lublinie, a nawet list referencyjny od tamtejszego profesora psychiatrii Zbigniewa Poddubiuka:
"Pani Linda Astor jest moim najlepszym kolegą po fachu - pisał - i została doskonale wykształcona we wszystkich tajnikach psychiatrii, wysuwając się na wiodące miejsce w naszym zespole. Najbardziej podziwiam ją za jej niekończący się pęd do perfekcji...".
Nikomu nie przyszło do głowy sprawdzać, kim jest profesor Zbigniew Poddubiuk. Nikt nie podejrzewał, że Zbigniew Poddubiuk już nie istnieje. Że Zbigniew Poddubiuk i Linda Astor to ta sama osoba. A co najgorsze, że osoba ta nigdy nie była psychiatrą.
Fałszywa specjalizacja
Profesora Mariana Wielosza, dziekana Wydziału Lekarskiego AM w Lublinie, moje pytanie o profesora Zbigniewa Poddubiuka wprawia w bardzo dobry humor: - Dzisiaj na stołówce przed pani wizytą zaśmiewaliśmy się z niego z kolegą. Przypomniałem mu, jak Zbyszek zakochał się w nim kiedyś i ukradł mu koszulę. To był homoseksualista, kleptoman i fetyszysta. Jeszcze zanim zmienił płeć i stał się Lindą Astor.
Zbigniew Poddubiuk rzeczywiście był lekarzem. Tyle że internistą. Ukończył Akademię, po czym został pracownikiem naukowym w zakładzie farmakologii. Zrobił doktorat z farmakologii i specjalizację z chorób wewnętrznych.
- W szpitalu w Tworkach znajduje się jego zaświadczenie o uzyskaniu w 1978 roku w Lublinie II stopnia specjalizacji z psychiatrii, ze stemplem kierownika lubelskiego wydziału zdrowia i opieki społecznej Tadeusza Oleksego i dodatkowo z pieczątką Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie. Jest tam co prawda wpisane nazwisko Linda Astor, ale rozumiem, że po zmianie tożsamości jego dyplomy zostały przerejestrowane, a w 1978 roku pani Astor była jeszcze panem Poddubiukiem - mówię.
- Proszę pani, ja robiłem tutaj w latach 70. specjalizację z psychiatrii i zapewniam panią, że Zbyszka ze mną nie było - odpiera dziekan.
- Ta osoba na pewno nie robiła takiej specjalizacji ani jako Poddubiuk, ani jako Astor - zapewnia Barbara Marchlewska z Centrum Zdrowia Publicznego w Lublinie, gdzie znajduje się kompendium wiedzy o lubelskich specjalizacjach lekarskich. - Zresztą ja znałam pana Poddubiuka osobiście - dodaje. - Nie zapomina się takich osób. Wie pani, mężczyzna z kolorowymi spinkami we włosach... Pan Tadeusz Oleksy już nie żyje, ale ta pieczątka na zaświadczeniu jest podrobiona. Pamiętam pieczątkę pana Oleksego. Było na niej napisane "zastępca dyrektora", a nie "kierownik".
Podobnie rzecz się ma z drugą pieczątką na zaświadczeniu - okręgowej izby lekarskiej. Prezes Andrzej Włodarczyk osobiście informuje mnie, że nigdy taki dokument do nich nie wpłynął.
Cześć, Zbyszek
- Był bardzo inteligentny, zdolny, ale, niestety, kompletnie niepoważny. Przez dwa lata ciągnął się za nim proces sądowy, ponieważ okradł własną ciotkę - ciągnie opowieść pan dziekan Wielosz.
- W 1976 roku miał właśnie wylatywać na wycieczkę do Egiptu, kiedy milicja aresztowała go na lotnisku. Przedtem był na stypendium w Stanach. Pod koniec tego jego stypendium spotkałem się za granicą na jakimś sympozjum z Amerykanami z ośrodka, do którego pojechał Zbyszek. Pytam ich: "A jak tam się u was sprawuje nasz Poddubiuk?". A oni: "A był taki, ale zniknął. Zostały po nim tylko niezapłacone rachunki telefoniczne".
Adiunkt Zbigniew Poddubiuk pracował w lubelskiej akademii do 31 grudnia 1978 roku. Został wyrzucony, bo nie powrócił z urlopu wypoczynkowego w USA. Jednak pewnego dnia w połowie 1995 roku drzwi do sekretariatu zakładu farmakologii otworzyły się energicznie i oczom pana Wielosza i innych zebranych tam osób ukazał się niezwykły widok.
Postać w drzwiach była niewątpliwie adiunktem Poddubiukiem, ale jakże zmienionym! Wkroczył do sekretariatu z wysoko podniesioną głową, w czerwonej sukience, w futrze, z biustem, dumnie kołysząc pośladkami.
- Okazało się, że przeszedł w USA operację zmiany płci. Przyjechał do nas, żeby przerejestrować dyplomy na nowe nazwisko: Linda Astor. Przy nim snuł się taki niepozorny człowieczek o czarnej czuprynie. Sięgał Poddubiukowi do ramion. Zbyszek przedstawił go jako swojego męża, pana Astora. Zaraz zaczął gawędzić z paniami w sekretariacie, chwalił się sztucznym biustem, dawał do przymierzania futro, a z jedną panią docent chciał się nawet umówić do ginekologa. Widać było, że świetnie się czuje w nowej skórze. Tylko jego dawny promotor profesor Kleinrok zepsuł mu humor. Zbyszek podał mu dłoń zalotnie jak kobieta, a ten uścisnął mu ją normalnie po męsku i powiedział: "Cześć, Zbyszek". Jak on się za to obraził! - wspomina Marian Wielosz.
- Ale nie cieszyliśmy się jego obecnością długo - dodaje. - Załatwił formalności i wyjechał za granicę. Nigdy więcej go nie widziałem.
Tekst: Katarzyna Surmiak-Domańska. Reportaż powstał we współpracy z dziennikarzem śledczym Television New Zealand Chrisem Cooke oraz reporterką Janet McIntyre
Wysokie obcasy: 05.2005
Ten ktos byla moim psychologiem... 2009-10-02 11:57
Musialam sie meczyc z tym ’specjalista/tka’ przez okolo miesiac w willi na Woli, chyba na ulicy Biezanowskiej, czy jakos tak sie nazywala ... Od razu mi cos nie pasowalo, gdy zobaczylam ’ja’ 1wszy raz, pomyslalam, ’To chyba jest transwestyta!!!!’... chmmm W wieksza nerwice mnie wpakowal ten idiota, i naciagnal moich rodzicow na ooogromne rachunki!!!
akata
najlepsza 2010-01-22 14:02
ta pani ( tudziez pan ) byla najlepszym psychiatra jakiego udalo mi sie kiedykolwiek spotkac. odmienila moje zycie, byla jedynym specjalista, ktory umial do mnie dotrzec, jedynym, ktory mi pomogl, byla dla mnie autorytetem, taka moja osobista audrey hepburn i gwizdze na to jakie miala dyplomy i na to ze byla kleptomanka i na to ze byla facetem... moze wlasnie dzieki temu potrafila pomagac innym... nieskazitelny i 100% zdrowy psycholog czy psychiatra, to taki, ktory naczytal sie ksiazek a tak naprawde nie ma pojecia, nie moze miec pojecia o tym co czuje pacjent...
http://www.crossdressing.pl/main.php?lv3_id=437&lv2_id=22&lang=pl
Zablokowano
i..... diabli się, hmm :) namyślili? 
