7
Zablokowano
12
12
7
 
Zabanowany
|
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
Ewo, tych miast na 7 wzgórzach to jest więcej >;)
Lisbona, Portugalia. Bergen, Norwegia. Lwów, Ukraina. Lublin, Polska. Ateny, Grecja. Sandomierz, Polska. Gniezno, Polska.  |
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
|
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
|
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
|
Re: 7
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Każdy ma to w co wierzy.
|
Re: 7
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Jak o miejscu, to głównym miejscem kultu tej sekty jest góra Synaj i Jerozolima >;)  Synaj, Góra Mojżesza (arab. جبل موسى Dżabal Musa, hebr. הר סיני) – góra w Egipcie, w południowej części Półwyspu Synaj, w muhafazie Południowy Synaj (Park Narodowy Świętej Katarzyny). Wysokość 2285 m n.p.m. Jest to poszarpany nagi masyw górski z szaroczerwonego granitu. W 2002 obszar ten został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Tradycyjnie utożsamiana z biblijną górą Synaj (Horeb), gdzie według Starego Testamentu, Bóg Jahwe przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dziesięciorgiem przykazań i zawarł przymierze z narodem izraelskim. U podnóża góry znajduje się zabytkowy chrześcijański klasztor Świętej Katarzyny. Geografia Góra ma wysokość 2285 m n.p.m. Jest to drugi pod względem wysokości szczyt na półwyspie Synaj i w Egipcie. Znajduje się w pobliżu Góry Świętej Katarzyny, najwyższej na półwyspie Synaj (2637 m n.p.m.). Biblijna góra Synaj W pobliżu góry nazywanej w Starym Testamencie Synaj Mojżeszowi ukazał się anioł Boga w płonącym krzewie i polecił mu wyprowadzić Izraelitów zniewolonych w Egipcie (Wj 3:1-10; Dz 7:30). Rok po tym zdarzeniu Mojżesz otrzymał Dziesięć Słów i zawarł z Bogiem przymierze. Po stuleciach do góry miał przybyć prorok Eliasz, uciekając przed królową Izebel (1Krl 19:8). Eliasz mieszkał w jednej z jaskiń. Pisarze biblijni na określenie tej góry posługiwali się zamiennie także nazwą Horeb, czasami też używali terminu góra Jahwe lub góra prawdziwego Boga, by podkreślić, że Jahwe objawił tu swą obecność (Wj 3:1; Lb 10:33). Mojżesz w rejonie tej góry miał poznać swoją żonę Seforę (Wj 2,15-22). Kwestia, która góra była biblijnym Synajem, nie jest rozstrzygnięta. Oprócz szczytu zwanego współcześnie Synajem, rozpatrywano także sąsiednią Górę Świętej Katarzyny albo górę Sirbal. Współcześnie jako górę Synaj rozpatruje się także znajdującą się w Arabii Saudyjskiej górę Dżabal al-Lauz. Istnieją też koncepcje, że biblijny Synaj leżał poza półwyspem Synaj[1][2]. Zwolennicy tego poglądu wskazują na trudności pogodzenia opisu biblijnego z topografią Półwyspu Synajskiego (według nich brak tam góry, u podnóża której mógłby się zgromadzić liczny lud, półwysep należał do wrogiego Żydom Egiptu) i twierdzą, iż Izraelici po opuszczeniu półwyspu dotarli do Jabal al-Lawz po wschodniej stronie zatoki Akaba na terenie obecnej Arabii Saudyjskiej i ten właśnie szczyt jest biblijnym Synajem[3]. Profesor archeologii Ze'ev Herzog jest zdania, iż "mimo wielu prób nie udało się ustalić nawet przybliżonego miejsca góry Synaj, który by pasował do biblijnego opisu"[4]. Turystyka Szlaki Szlaki rozpoczynają się przy parkingu niedaleko klasztoru św. Katarzyny. Istnieje parę szlaków turystycznych prowadzących na szczyt: Dłuższy i łatwiejszy szlak prowadzi krętą tzw. Wielbłądzią Ścieżką lub Ścieżką Paschy (Sikkat al-Basza); początkowo wiedzie przez równinę Wadi al-Dajr, potem wytyczoną drogą Abbas Buga prowadzącą do Doliny Eliasza, a następnie do Wadi al-Dajr (Wąwozu Klasztornego). Trasę można pokonać w ciągu 2-3 godzin (2/3 trasy również na wielbłądzie). Krótsza, trudniejsza trasa, zwana Ścieżką Pana Naszego Mojżesza lub Schodami Pokutnymi (Sikkat Sajidna Musa), składa się z 3750 stopni (niektóre mają nawet metr wysokości). Jak głosi legenda, zostały wykute w skale w VI w. przez mnicha odbywającego pokutę za zbrodnię, której miał się dopuścić. Praca trwała kilkadziesiąt lat. Za rozpadliną pod samym szczytem poprzednia trasa łączy się z drugą, krótszą, ale o wiele bardziej stromą trasą, z tego miejsca pozostaje 750 stopni do szczytu, które można pokonać w ciągu 20 minut wyłącznie pieszo. Natomiast w ciągu ok. 1,5 godziny można nimi zejść ze szczytu pod klasztor u podnóża góry. Szlak biegnie przez nieckę z 500-letnim (inne źródła mówią, że 1000-letnim) cyprysem, jest to małe zagłębienie w połowie ponad trzykilometrowej grani Synaju nazywane Równiną Cyprysów (inne nazwy to Kotlina Eliasza; Basen Eliasza; Płaskowyż Eliasza lub Amfiteatr Siedemdziesięciu Mędrców), gdzie zatrzymują się pielgrzymi. Jest tu również stara studnia, z której Beduini czerpią wodę. Znajduje się tam Brama Eliasza, a 450 stopni niżej Brama Wiary, pod którą w XIX w. pielgrzymi błagali o darowanie im grzechów, zanim przepuszczono ich dalej. Według tradycji w tym miejscu prorok Eliasz usłyszał głos Boga (1Krl 19,9-18) i ukrywał się w pobliskiej grocie (Jaskinia Eliasza) przed królową Izebel, która prześladowała proroków Bożych. Jedna z tamtejszych kapliczek poświęcona jest właśnie temu prorokowi, druga natomiast innemu prorokowi, Elizeuszowi. Miejsce kojarzone jest również z osobami towarzyszącym Mojżeszowi w wejściu na górę, gdzie mieli pozostać i czekać na niego, gdy zejdzie ze szczytu. Stąd wiodą na dół schody przez Bramę św. Stefana oraz Bramę Spowiedzi. Niżej jest strumień Mojżesza oraz kapliczka Panny Marii. Zejście tym szlakiem wiedzie przez miejsca o interesującym krajobrazie oraz widokach na klasztor św. Katarzyny. W pobliskim klasztorze św. Katarzyny, położonym u stóp góry, można przenocować w tzw. Domu Gościnnym, prowadzonym przez mnichów. Klasztor został zbudowany w miejscu, gdzie Bóg miał przemówić do Mojżesza, ukazując się jako płonący krzak. Góra Synaj jest miejscem pielgrzymek poczynając od III-IV w. Wówczas chrześcijanie w jej okolicy utworzyli małe wspólnoty monastyczne. Pierwsza spisana relacja z pielgrzymki na górę Synaj pochodzi z ok. 381-385 roku - pochodząca najprawdopodobniej z Półwyspu Iberyjskiego Egeria opisała ją w dziele znanym jako Itinerarium Egeriae lub Peregrinatio Aetheriae ad loca sancta. |
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Ci co zarzucają innym szurstwo to i im nic nie brakuje >;) Ja mówię o 5G że podwyższono normy o 100 razy, a że jestem techniczny i kiedyś uczono mnie jakie są skutki, to jakoś nikt nic nie zarzuca >;)
Normy promieniowania dopuszczalne w Polsce wzrosły od stycznia 2020 roku 100-krotnie. W dużej mierze po to, by umożliwić rozwój firmom telekomunikacyjnym rozwój technologii 5G. Do tej pory bowiem Polska mocno odstawała od reszty krajów UE.  Pole elektromagnetyczne o dużym natężeniu powoduje zmiany czynności bioelektrycznej narządów, reakcje hormonalne, uszkodzenia narządów i tkanek, zmiany w układzie nerwowym oraz zmiany patologiczne. Zmiany patologiczne są dzielone na obiektywne i subiektywne. Według niektórych źródeł w podobny sposób działa też pole elektromagnetyczne o bardzo małym natężeniu - poniżej polskich wartości granicznych. Mechanizm działania próbował już 1968 roku wyjaśnić polski fizyk, profesor Stefan Manczarski (1899-1979). W 1968 sformułował on teorię wpływu słabych pól elektromagnetycznych na elektrony swobodne w mitochondriach[7]. Pierwsze opisy chorobowych zmian w organizmie pod wpływem pola elektromagnetycznego opisał dr Erwin Schliephake[8]. Później zagadnieniem tym zajmowali się Horn (1934), i Dänzer (1938)[9]. Jednym z pionierów badań tej choroby był dr Piotr Czerski[10]. Do głównych objawów choroby mikrofalowej zaliczył on: w zakresie dolegliwości subiektywnych, których doświadcza sama osoba poszkodowana: - ogólne osłabienie, częste i uporczywe bóle głowy, nadmierna drażliwość nerwowa, szybkie zmęczenie, ospałość, obniżenie energii życiowej wyrażające się osłabieniem normalnych zainteresowań, osłabienie popędu płciowego, nadwrażliwość na nasłonecznienie, oraz rozmaite niedyspozycje ze strony przewodu pokarmowego; w zakresie dolegliwości obiektywnych obserwowanych przez lekarzy czy inne osoby to - obniżenie ciśnienia krwi, zwolnienie akcji serca, drżenie rąk, nadmierna potliwość rąk i stóp, zmiany w krwi i w układzie krwiotwórczym, dyskretne zmiany w czynności bioelektrycznej mózgu (EEG) i serca (EKG) oraz rozmaitej wielkości zmętnienia w soczewce oka oraz tzw. "neurologiczny zespół choroby mikrofalowej". Profesor Barański z Warszawskiego Instytutu Medycyny Lotniczej opisał zmiany czynności bioelektrycznej mózgu oraz zwiększoną wrażliwość na kardiozol u osób skażonych promieniowaniem z zakresu mikrofalowego z racji wykonywania zawodu[11]. Czerski w swojej pracy opisuje na podstawie własnych doświadczeń chorobę mikrofalową i uszkodzenia chromosomów[10]. Zagadnieniem oddziaływania słabych, szybkozmiennych pól elektromagnetycznych zajmował się L. Minecki[12] z Państwowego Instytutu Ochrony Pracy. Opisał on m.in. uszkodzenia chromosomów i embrionów. Dr Ulrich Warnke, z Uniwersytetu Saarland, Niemcy pisał: ..myśmy byli wcześniej w naukowym konsensusie daleko bardziej zaawansowani niż dzisiaj. Zespół mikrofalowy choroby częstotliwości radiowej jest uznany w nauce od bardzo dawna jako medyczna rzeczywistość[13] Zobacz też Promieniowanie niejonizujące. Wpływ promieniowania telefonów komórkowych. |
Re: 7
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Bo i tak zrobili, Ewo. Rzym wtedy był głównym imperium i docenił możliwości sekty >;) Cesarz Konstatntyn (zresztą święty) >;) kazał przepisać biblię urzędnikom i wprowadził popierającą go religię jako państwową >;) Konstantyn I Wielki, Gaius Flavius Valerius Constantinus (ur. 27 lutego ok. 272 w Niszu w dzisiejszej Serbii, zm. 22 maja 337)[1] – cesarz rzymski od 306 do 337 roku, święty Kościoła prawosławnego. Był synem cesarza Konstancjusza Chlorusa i Heleny. W drodze do jedynowładztwa w cesarstwie pokonał w wojnach domowych Maksencjusza i Licyniusza. Z sukcesami walczył przeciwko plemionom barbarzyńskim: Frankom, Alamanom, Wizygotom i Sarmatom. Przekształcił dawną grecką kolonię Byzantion w nową siedzibę cesarza – Konstantynopol, który przez ponad tysiąc lat pozostał stolicą cesarstwa wschodniorzymskiego. Przeprowadził liczne reformy, które ukształtowały nowe formy ustroju społecznego, ekonomicznego i politycznego w państwie, za jego rządów cesarstwo przeżywało krótkotrwały okres świetności[2]. Był pierwszym cesarzem, który przeszedł na chrześcijaństwo. Zakończył prześladowania chrześcijan wszczęte przez Dioklecjana i Galeriusza, a w 313 roku wydał edykt mediolański, proklamując swobodę wyznawania tej religii. Życiorys Młodość i kariera Konstantyn urodził się 27 lutego, najprawdopodobniej w 272 roku w mieście Naissus (dzisiejszy Nisz) w Mezji, jako syn Konstancjusza Chlorusa i Heleny, córki karczmarza. W 293 jego ojciec otrzymał tytuł cezara, czyli został jednym z czterech władców cesarstwa rzymskiego (odpowiedzialnym za zachodnie prowincje Galii i Brytanii) w ramach wprowadzonego przez Dioklecjana systemu tetrarchii. W tym samym roku Konstancjusz oddalił matkę Konstantyna i poślubił Teodorę, córkę Maksymiana, noszącego tytuł Augusta. Konstantyn nie przeniósł się z ojcem na zachód imperium, pozostał na dworze Dioklecjana i w jego służbie walczył w Egipcie i przeciwko Persji. Stopniowo doszedł do rangi trybuna pierwszego rzędu. 1 maja 305 roku Dioklecjan ogłosił swoją rezygnację z tytułu cesarza, podobnie postąpił Maksymian. Nowymi augustami zostali Konstancjusz Chlorus na Zachodzie i Galeriusz na Wschodzie, tytuł cezarów otrzymali Flawiusz Sewer i Maksymin Daja – synów Konstancjusza i Maksymiana, czyli Konstantyna i Maksencjusza pominięto. Galeriusz był nieprzyjaźnie ustosunkowany do Konstantyna, którego ojciec zdając sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, śląc liczne listy do Galeriusza próbował wezwać na zachód. Ten, po długim zwlekaniu wyraził w końcu zgodę i Konstantyn mógł dołączyć do Chlorusa, który wyruszał właśnie na kampanię przeciwko zagrażającym Brytanii barbarzyńcom z Kaledonii. Po odniesionym zwycięstwie Konstancjusz wycofał się na zimę do Yorku i tam zmarł 25 lipca 306 roku. Jego legiony ogłosiły Konstantyna augustem. Wczesne panowanie Konstantyn natychmiast po śmierci ojca i decyzji armii, wysłał list do Galeriusza, w którym poinformował, że przyjął wybór legionów. Galeriusz, mając do wyboru wojnę domową lub kompromis, zgodził się aby Konstantyn objął we władanie prowincje za Alpami (Galię, Brytanię i Hiszpanię) ale przyznał mu tylko tytuł cezara (augustem został Sewer II). Wkrótce władzę cesarską uzurpował sobie w Rzymie Maksencjusz, otrzymując wsparcie Maksymiana, swego ojca, który także zapragnął wrócić na tron. Sewer zginął pokonany przez starszego z uzurpatorów. W 307 w obliczu niepewnej sytuacji Maksencjusz sprzymierzył się z Konstantynem, a Maksymian oddał mu za żonę swoją córkę Faustę i przekazał tytuł augusta. Jednak kiedy Galeriusz, szukający zemsty za śmierć Sewera, zaatakował (bez powodzenia) Italię, Konstantyn nie ruszył na pomoc, mimo nalegań sojuszników. W 308 interweniował Dioklecjan, w wyniku czego na zjeździe w Carnuntum nadano tytuł Augusta Licyniuszowi[3]. Na wschodzie rządzili zatem augustowie Galeriusz i Licyniusz oraz cezar Maksymin Daja, a na zachodzie Maksymian z Maksencjuszem i Konstantyn. Władzę w Afryce uzurpował sobie Domicjusz Aleksander pokonany później przez Maksencjusza. Śmierć Maksymiana w 310 i Galeriusza w 311 zredukowała liczbę cesarzy do czterech, wkrótce doszło także do odwrócenia sojuszy – tajne porozumienie zawarli Maksencjusz i Maksymin Daja, doszło do zbliżenia stanowisk Konstantyna i Licyniusza. Konstantyn w międzyczasie dbał o bezpieczeństwo podległych mu prowincji – odniósł znaczące zwycięstwa nad Frankami i Alamanami, zabezpieczając granicę na Renie. Walka z Maksencjuszem Maksencjusz pragnął władzy na całym Zachodzie i przygotowywał się do ataku na Galię. Jednocześnie senat rzymski słał ambasadorów do Konstantyna zachęcając go do usunięcia znienawidzonego Maksencjusza i przejęcia władzy w Italii. Wczesną wiosną 312 roku Konstantyn ze swoją armią przekroczył Alpy i zdobył ufortyfikowane Segusium (dzisiejsze miasto Susa). Pokonał armię dowodzoną przez dowódców Maksencjusza w bitwie pod Turynem, a samo miasto otworzyło przed nim bramy. Wkrótce wkroczył do Mediolanu, a większość miast między Alpami i Padem uznało jego władzę. W połowie lata Konstantyn rozproszył niewielkie siły Maksencjusza pod Brixią (Brescia) i rozpoczął oblężenie Werony. Pod jej murami doszło do bitwy z silnym oddziałem dowodzonym przez Ruriciusa Pompeianusa. Konstantyn zwyciężył, Ruricius został zabity, a Werona wkrótce się poddała – droga do Rzymu, gdzie obronę przygotowywał Maksencjusz, stanęła otworem. Maksencjusz wciąż dysponował znacznymi zasobami i czuł się pewnie za murami miasta. Jednak mieszkańcy Rzymu coraz częściej okazywali niezadowolenie z jego rządów, co w razie oblężenia mogło obrócić się przeciwko niemu. Po konsultacjach z księgami sybillińskimi Maksencjusz postanowił wyruszyć ze swoją armią naprzeciw dwukrotnie mniej licznym, nieśpiesznie podążającym wzdłuż Via Flaminia, siłom Konstantyna. Do bitwy doszło pod koniec października nieopodal Rzymu przy Moście Mulwijskim. Konstantyn zwyciężył, a Maksencjusz utonął w Tybrze podczas ucieczki z pola walki. Zwycięzca wkroczył do Rzymu gdzie krwawo rozprawił się z rodziną Maksencjusza, jego stronnikami i stojącymi po stronie pokonanego pretorianami. Konstantyn został jedynym władcą rzymskiego zachodu, a wraz ze zwycięstwem Licyniusza nad Maksyminem (313) liczba cesarzy spadła do dwóch. Dalsze panowanie W roku 313 podczas spotkania w Mediolanie wydał wraz z Licyniuszem edykt mediolański dający swobodę wyznania chrześcijanom. Dekretem z 7 marca 321 roku cesarz Konstantyn wprowadził niedzielę jako oficjalnie święto Sol Invictus – dies Solis. W wyniku konfliktu Licyniusz został pokonany w 324 roku i zabity w 325, od tej pory Konstantyn rządził samodzielnie. W tym samym roku Konstantyn podjął decyzję o ustanowieniu stolicy w mieście Bizancjum, które przemianował na Konstantynopol (czyli Miasto Konstantyna – Konstantinopolis). Do ceremonii inauguracyjnej w nowej stolicy doszło natomiast w roku 330[4]. Śmierć i sukcesja Konstantyn zmarł z przyczyn naturalnych 22 maja 337 w cesarskiej willi w Ancyronie niedaleko Nikomedii[5]. Na kilka dni przed śmiercią przyjął chrzest z rąk ariańskiego biskupa Euzebiusza z Nikomedii[6], choć w planach miał ochrzcić się w wodach Jordanu jak Jezus Chrystus[potrzebny przypis]. Po śmierci Konstantyna żołnierze ze straży umieścili jego ciało w złotej trumnie, przybrali ją w cesarską purpurę i przewieźli ją do Konstantynopola, gdzie została umieszczona w cesarskim pałacu[5]. Kiedy do stolicy z Antiochii przybył drugi syn zmarłego cesarza, Konstancjusz, przejął on kontrolę nad uroczystościami pogrzebowymi i trumna cesarza została przeniesiona do niedawno ukończonego mauzoleum, gdzie rytuały kontynuowali duchowni chrześcijańscy[5]. Mimo że Euzebiusz z Cezarei, który przekazał potomności szczegóły pogrzebu Konstantyna, opiewał uroczystości jako stricte chrześcijańskie w charakterze, to jego opis wskazuje, że ceremonie miały charakter mieszany z widocznymi wpływami pogańskimi spotykanymi przy pogrzebach wcześniejszych cesarzy rzymskich[7]. Wcześniejsze plany Konstantyna dotyczące jego sukcesji obejmowały zarówno jego trzech żyjących synów (Konstantyna II, Konstancjusza i Konstansa), jak i wnuka jego macochy, Teodory, Dalmacjusza (noszącego od 335 r. tytuł cezara, obok synów Konstantyna). Wnuczka Teodory została w 336 roku żoną Konstancjusza, a brat Dalmacjusza, Hannibalian, otrzymał tytuł króla Pontu i Armenii i poślubił córkę Konstantyna, Konstantynę, co wskazuje, że w planach cesarza obie rodziny miały razem rządzić imperium[8]. Tymczasem latem 337 z rąk żołnierzy stacjonujących w Konstantynopolu i okolicach zginęła większość członków klanu Teodory; ocalał sześcioletni wówczas, przyszły cesarz Julian (i jego starszy przyrodni brat, Gallus), ale zabito m.in. jego ojca, wuja, sześciu kuzynów (w tym Dalmacjusza i Hannibaliana)[9]. Prawdopodobnie na poczynania żołnierzy miał wpływ Konstancjusz, który wtedy przebywał w pobliskiej stolicy i przejął inicjatywę po śmierci ojca, a Juliana i Gallusa być może ocalił fakt, że byli braćmi jego żony[10]. Po zniknięciu pozostałych kandydatów do władzy armia przysięgła wierność synom Konstantyna, którzy we wrześniu 337 na spotkaniu w Panonii podzielili cesarstwo między siebie i przyjęli tytuły augustów[10]. Rodzina i następcy Matką Konstantyna Wielkiego była św. Helena, a żoną Fausta (matka jego dwóch córek – Konstantyny i Heleny Młodszej). Po śmierci władzę objęli trzej synowie jego i Fausty: Konstantyn II Konstancjusz II Konstans Problem przejścia na chrześcijaństwo i wiary Konstantyna Zobacz więcej w artykule Bitwa przy moście Mulwijskim, w sekcji Wizja Konstantyna. Sprawa przejścia cesarza na chrześcijaństwo jest związana z przekazem o wizji krzyża i słów In hoc signo vinces („pod tym znakiem zwyciężysz”) przed bitwą przy moście Mulwijskim. Pierwszy raz informację o tym podaje Laktancjusz, mówiąc o wizji sennej. Relacja o wizji na jawie pojawia się w Vita Constantini, w części, której autorstwo jest sprawą dyskusyjną (utwór przypisywany Euzebiuszowi z Cezarei, jednak autorem części mógł być jego uczeń). Uderza brak relacji o jakiejkolwiek wizji w Historii kościelnej Euzebiusza z Cezarei, najstarszym z interesujących trzech źródeł. Ze źródeł pogańskich jedyna ważniejsza informacja pochodzi od Zosimosa, który umieszcza przejście na chrześcijaństwo Konstantyna w 326 roku (po zabójstwie Kryspusa i Fausty). Jednak jego relacja jest niewiarygodna (źródło jest późne i oparte na zaginionej pracy Eunapiosa, poganina i fanatycznego wroga chrześcijaństwa). Wersji o tak późnym nawróceniu władcy przeczy postawa cesarza na soborze w Nicei w 325 roku. Chrześcijańscy historycy późnej starożytności – Sozomenos i Sokrates Scholastyk – opierają swe relacje na wersji z Vita Constantini. Realność wizji i jej forma budzą liczne wątpliwości i dyskusje historyków. Różnie opisywany jest kształt znaku, który zobaczył Konstantyn (mogła to być chryzma lub krzyż monogramatyczny). Tak samo wiele jest koncepcji na temat tego, co w rzeczywistości zobaczył cesarz – jedna z popularnych hipotez zakłada, że był to efekt świetlny, halo. Inna koncepcja wskazuje, że do wizji mogło dojść wiele lat wcześniej i że w rzeczywistości była to „wizja pogańska”[11]. Analiza ikonografii i numizmatyka ukazują pojawianie się od 315 roku symboliki chrześcijańskiej (monety i medale), połączone z wypieraniem symboliki pogańskiej, która ostatecznie znika w 325 roku. Świadczy to wyraźnie o skłanianiu się cesarza ku chrześcijaństwu. Jednocześnie cała aktywność cesarza mogła wynikać bardziej z przemyślanej strategii politycznej, promowania chrześcijaństwa, jako nowej oprawy ideologicznej dla instytucji cesarstwa, niż ze szczerej wiary. Historycy są w tym względzie podzieleni. Kalendarium ok. 272 – narodziny w Niszu ok. 289 – Konstancjusz I oddala od siebie Helenę – matkę Konstantyna i żeni się z Teodorą, córką (pasierbicą?) Maksymiana Herkuliusza 293 – Konstancjusz I Chlorus ogłoszony cezarem Maksymiana. Konstantyn na dworze Dioklecjana ok. 305 – narodziny Kryspusa – syna Konstantyna i Minerwiny 305 – abdykacja Dioklecjana i Maksymiana – Konstancjusz I Chlorus augustem 306 – Choroba Kostancjusza I – Konstantyn opuszcza dwór Galeriusza w Nikomedii i spotyka się z ojcem w Gesoriacum w północnej Galii 25 lipca 306 – śmierć Konstancjusza I – Konstantyn ogłoszony przez wojsko augustem Lato 306 – Galeriusz uznaje władzę Konstantyna nadając mu tytuł cezara. Zwycięstwo Konstantyna nad Frankami – pokonanie władców Askarika i Merogaisesa 307 Małżeństwo Konstantyna z Faustą – córką Maksymiana. Sojusz teścia i zięcia przeciw Galeriuszowi 308 Na zjeździe Dioklecjana, Maksymiana i Galeriusza w Carnuntum nad Dunajem Konstantyn ponownie uznany za cezara 309 Konstantyn przebywa nad Renem. Bunt Maksymiana w Marsylii 310 Śmierć Maksymiana – Konstantyn uznany za augusta. Rozwój propagandy dynastycznej – Konstantyn uznany za potomka Klaudiusza II Gockiego 311 Konstantyn zajmuje prowincje hiszpańskie podległe dotychczas Maksencjuszowi 28 października 312 bitwa przy moście Mulwijskim. Śmierć Maksencjusza. Konstantyn zajmuje Rzym 313 Sojusz z Licyniuszem. Nowe zasady polityki religijnej – tolerancja dla chrześcijan (Edykt mediolański). Synod w Rzymie potępienie Donata 314 Synod w Arles przeciwko donatystom 315 Konstantyn wspólnie z Licyniuszem piastuje konsulat. Na monetach cesarskich pojawiają się symbole chrześcijańskie. Konstantyn w Rzymie obchodzi dziesięciolecie swych rządów 316 Potępienie donatystów w Mediolanie. Narodziny Konstantyna II. Zwycięstwo nad Licyniuszem. Konstantyn panem całego Zachodu, poza Tracją 316–324 Konstantyn przebywał na Bałkanach 317 Kryspus, Konstantyn II, oraz Licyniusz II wyniesieni do godności cezarów. Narodziny Konstancjusza II 318 Przyznanie biskupom jurysdykcji w sprawach świeckich 319 Ustanowienie prawa zwalniającego duchownych ze służby w armii i płacenia podatków 319–321 Edykty przeciwko magii i wróżbom 320 Zniesienie restrykcji Augusta przeciwko żyjącym w bezżeństwie 321 Wprowadził dzień wolny od pracy w niedzielę 321 Konsulowie mianowani przez Konstantyna przestają być uznawani na wschodzie – początek nowych napięć w stosunkach z Licyniuszem. Złagodzenie represji wobec donatystów 322 Helena – żona Kryspusa rodzi dziecko – ucieszony Konstantyn ogłasza amnestię i organizuje ekspedycję karną za Dunaj przeciwko Jazygom 323 Zwycięstwo nad Gotami „króla” Rausimoda 324 Pokonanie Licyniusza pod Adrianopolem i Chryzopolis – początek budowy Konstantynopola. Konstancjusz II cezarem 325 Sobór w Nicei, zgładzenie Licyniusza, dwudziestolecie rządów Konstantyna obchodzone w Nikomedii 326 Święto dwudziestolecia rządów Konstantyna obchodzone w Rzymie, zgładzenie Kryspusa, Fausty i Licyniusza II. Helena wyrusza do Palestyny, gdzie odnajduje(?) relikwię Krzyża Świętego, umiera przed 330 r. ok. 327 – początek kontrowersji ariańskiej 328 – walki Konstantyna nad Dunajem, wzniesienie kamiennego mostu na rzece w pobliżu Oescus. Atanazy Wielki biskupem Aleksandrii, Konstantyn II zwycięża Alamanów nad Renem 330 – dedykacja Konstantynopola, obrzędom przewodzi pogański filozof Sopater 332 – zwycięskie walki z Gotami – wojskami rzymskimi dowodzi Konstantyn II 333 Konstans – najmłodszy syn Konstantyna mianowany cezarem 333/334 na Cyprze bunt Calocareusa 334 – osiedlenie ok. 300 000[potrzebny przypis] Sarmatów w Tracji, Macedonii, Italii, Galii 335 – nadanie prowincji krewnym Konstantyna: Konstantynowi II (Galia, Hiszpania, Brytania), Konstancjuszowi II (Wschód), Konstansowi (Italia, Afryka i Iliria), Dalmacjuszowi (Grecja, Mezja, Tracja) oraz Hannibalianaowi (Pont i Armenia). Synod w Tyrze, Patriarcha Atanazy skazany na wygnanie do Galii 335/336 – uroczystości trzydziestolecia rządów Konstantyna. Zaślubiny Konstancjusza II z córką Juliusza Konstancjusza – przyrodniego brata Konstantyna 22 maja 337 – Konstantyn zmarł. Kult świętego XIX-wieczna ikona św. Konstantyna w cerkwi Wszystkich Świętych w Piotrkowie Trybunalskim W Kościele prawosławnym Konstantyn Wielki jest czczony jako święty równy apostołom. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 21 maja (kalendarz juliański) lub 3 czerwca (kalendarz gregoriański)[a]. Zobacz też kult świętych modlitwa za wstawiennictwem świętego Pięćdziesiąt Biblii Konstantyna święci prawosławni Uwagi podwójne datowanie |
Re: 7
|
Zabanowany
|
Re: 7
|
no a po co papieżowi zloto? 
Druga tura bez Bonżura...
|
Re: 7
|
|
Chciwość, a może i hmm potęga finansowa?
|
Re: 7
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
W chrześcijaństwie sprawdzają się małe niezależne zbory (pogranicze) a organizacja i urzędnicy zrobili a tego zupełnie co innego >;)
|
Re: 7
|
Zabanowany
|
| Free forum by Nabble | Edit this page |