Ukraina tonie i ciągnie świat ze sobą - Dudenko Andrij 👀 Miłość jest...krucha 😂

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Wiatr się zmienia, Andrzeju, ukry idą w odstawkę. Niech się wyprztykają z tego co dostali i.... Jałta 2.0.

Jak widzę, Zełeński przytula się do Niemiec. A Niemcy będą wywierały presję na Ukrainę żeby zakończyła wojnę i dalej marzą o współpracy z Rosją. Jak to się zakończy? Jestem ciekawy. Bo wszelkie ustępstwa wobec Rosji, to następny Majdan na Ukrainie

[Amigoland]

Amigoland napisał/a

Lothar. napisał/a

Wiatr się zmienia, Andrzeju, ukry idą w odstawkę. Niech się wyprztykają z tego co dostali i.... Jałta 2.0.

Jak widzę, Zełeński przytula się do Niemiec. A Niemcy będą wywierały presję na Ukrainę żeby zakończyła wojnę i dalej marzą o współpracy z Rosją. Jak to się zakończy? Jestem ciekawy. Bo wszelkie ustępstwa wobec Rosji, to następny Majdan na Ukrainie

Czy będzie na Ukrainie pucz wojskowy? Bo dowódca sił zbrojnych Ukrainy, gen. Załóżny ma duże poważanie wśród społeczeństwa...A wojsko na pewno nie zgodzi się na żadne układy z Rosją...

[Lothar.]

Majdan to ręka stanów, Andrzeju i nasi tam.... byli >;) A ukry za to płacą. U nas też była noc teczek tylko ludzie tego nie ogarniają jakie mieliśmy szczęście że nie skończyliśmy jak ukry.

[Amigoland]

No nie wiem, Majdan, nie Majdan, ale społeczeństwo na to nie pójdzie...Tak myślę.

[Lothar.]

Pamiętam tą noc.

Powołanie gabinetu

Jesienią 1991 odbyły się pierwsze po II wojnie światowej w pełni wolne wybory parlamentarne do Sejmu I kadencji i Senatu II kadencji. Prezydent Lech Wałęsa desygnował Jana Olszewskiego na premiera już 5 grudnia 1991, gdy nie powiodła się misja kandydata prezydenckiego Bronisława Geremka ani próba pozostawienia na stanowisku urzędującego premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego. Sejm powołał Jana Olszewskiego na premiera w dniu 6 grudnia 1991. Niemożność zbudowania trwałej koalicji programowej zniechęciła także Jana Olszewskiego, który w połowie grudnia złożył rezygnację z utworzenia rządu, której Sejm jednak nie przyjął. Jana Olszewskiego wsparło wówczas Polskie Stronnictwo Ludowe (w zamian za obietnicę kilku stanowisk wiceministrów)[1]), któremu po głosowaniu demonstracyjnie podziękował Jarosław Kaczyński[2]. W końcu, 23 grudnia 1991, po drugiej turze długich negocjacji, dzięki poparciu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” i Polskiego Stronnictwa Ludowego[3], udało się stworzyć gabinet koalicyjny, w którym zasiadali przedstawiciele zaledwie 4 partii (Porozumienia Centrum – 4, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego – 3, Polskiego Stronnictwa Ludowego – Porozumienia Ludowego – 2 i Partii Chrześcijańskich Demokratów – 1), które łącznie dysponowały w Sejmie zaledwie 114 głosami[4]. Czynnikiem, który dodatkowo osłabiał rząd, był narastający konflikt między premierem a Jarosławem Kaczyńskim – szefem partii, która miała w rządzie najwięcej ministrów. Przyczyną konfliktu były głównie sprawy personalne i wzajemny brak zaufania[5].
Prace

Rząd Jana Olszewskiego działał już w nowym otoczeniu międzynarodowym. 8 grudnia 1991 przestał istnieć Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. To skłoniło ekipę Jana Olszewskiego do podjęcia działań mających na celu integrację Polski z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i Wspólnotami Europejskimi. Po raz pierwszy w oficjalnych dokumentach Ministerstwa Obrony Narodowej pojawiło się stwierdzenie, że członkostwo w NATO jest strategicznym celem polityki obronnej RP. Przyspieszono rozpoczęte w październiku 1990[6] negocjacje, mające na celu wycofanie armii rosyjskiej z Polski.

Rząd Jana Olszewskiego zmienił także koncepcję prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Wspierał też rolnictwo, wprowadzając ceny minimalne na produkowaną żywność i dopłaty do paliwa rolniczego[7]. Całkowite zahamowanie prywatyzacji spowodowało otwarty konflikt rządu z ugrupowaniami liberalnymi w parlamencie. W marcu 1992 konsternację wywołało wysunięcie przez Lecha Wałęsę niekonsultowanych z rządem koncepcji NATO-bis i EWG-bis, które kolidowały z dotychczasowym euroatlantyckim kursem gabinetu.

22 maja 1992 premier Jan Olszewski sprzeciwił się podpisaniu klauzuli polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, która przekazywała bazy, opuszczane przez wojska rosyjskie wycofujące się z Polski, w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich. Premier przekazał sprzeciw rządu, wysyłając depeszę szyfrową do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy, który po osobistej rozmowie z Borysem Jelcynem zmienił kontrowersyjny zapis w umowie. Doszło jednak do otwartego konfliktu rządu z prezydentem Lechem Wałęsą[8]. Autor parafowania dokumentów przed podpisaniem pozostał nieznany. Jak stwierdził Jan Olszewski: To było wręcz zdradą stanu, a cała sprawa nigdy nie została wyjaśniona: do dziś nie wiadomo, kto wydał dyspozycję podpisania tego dokumentu[9].
Okoliczności odwołania Jana Olszewskiego

Rząd Jana Olszewskiego nie dysponował trwałą większością parlamentarną. Nie powiodły się próby rozszerzenia jego zaplecza najpierw o Unię Demokratyczną, Kongres Liberalno-Demokratyczny i Polski Program Gospodarczy, a potem o Konfederację Polski Niepodległej. 24 maja 1992 rada Unii Demokratycznej podjęła uchwałę wzywającą rząd Olszewskiego do ustąpienia[10]. 26 maja 1992 prezydent Lech Wałęsa przesłał do marszałka Sejmu formalne pismo, informując o utracie zaufania do rządu i o cofnięciu swojego poparcia[11]. 27 maja 1992 prezydium klubu parlamentarnego UD, a następnie rada koalicyjna „trójki” (UD, KLD, PPG), podjęły decyzję o zgłoszeniu w Sejmie wniosku o wotum nieufności wobec rządu.

Następnego dnia, 28 maja 1992, Sejm na wniosek posła Janusza Korwin-Mikkego przyjął głosami KPN, PC, ZChN, „Solidarności”, PSL-PL, PChD i UPR, przy bojkocie głosowania przez UD i KLD, uchwałę zobowiązującą ministra spraw wewnętrznych „do podania do dnia 6 czerwca 1992 pełnej informacji na temat urzędników państwowych od szczebla wojewody wzwyż, a także senatorów, posłów (...), będących współpracownikami Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w latach 1945–1990”[12]. Uchwała pomijała współpracowników WSI[13]. 29 maja 1992 przedstawiciel Unii Demokratycznej Jan Rokita złożył w imieniu 65 posłów z UD, KLD i PPG wniosek o wotum nieufności dla rządu Jana Olszewskiego. 2 czerwca 1992 w trakcie ostatecznych rozmów na temat poszerzenia koalicji z KPN minister Antoni Macierewicz spotkał się z wicemarszałkiem Sejmu Dariuszem Wójcikiem z KPN i poinformował go o tym, że nazwisko przywódcy KPN Leszka Moczulskiego znajdzie się na liście, którą dwa dni później przekaże Sejmowi. Rozmowy z KPN zakończyły się niepowodzeniem[14].

Gabinet został odwołany przez Sejm w nocnym głosowaniu po północy 5 czerwca 1992 (co w publicystyce prawicowej otrzymało później miano nocy teczek), kilkanaście godzin po wykonaniu przez ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza uchwały Sejmu o ujawnieniu tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa (tzw. lista Macierewicza), na której znalazło się m.in. 3 ministrów i 8 wiceministrów rządu Jana Olszewskiego[15]. Premier, popierając decyzję Antoniego Macierewicza, zaproponował w porozumieniu z I prezesem Sądu Najwyższego Adamem Strzemboszem powołanie niezależnej komisji dla oceny prawdziwości przedstawionych materiałów. Sejm nie rozpatrzył tego wniosku[12]. Na przyspieszenie rozpatrywania wniosku o odwołanie rządu wpłynął prezydent Lech Wałęsa, który złożył 4 czerwca 1992 własny wniosek o odwołanie premiera[16].
Rząd w okresie premiera Waldemara Pawlaka

Dzień po odwołaniu rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa desygnował na szefa rządu prezesa PSL Waldemara Pawlaka[17]. Sejm tego samego dnia powołał go na urząd premiera, powierzając misję przedstawienia wniosków co do nowej Rady Ministrów[18].

Waldemar Pawlak został powołany zgodnie z art. 37 ust. 1 obowiązującej Konstytucji RP, zgodnie z którym do czasu sformowania własnej Rady Ministrów na stanowiskach pozostali wszyscy poprzedni członkowie rządu (w uchwale w sprawie odwołania Rady Ministrów Sejm powierzył rządowi dalsze pełnienie obowiązków do czasu powołania Rady Ministrów w nowym składzie[19]). W konsekwencji rząd Jana Olszewskiego od 5 czerwca 1992 urzędował w dalszym ciągu w dotychczasowym składzie[20] z nowym premierem. W czasie urzędowania premier Waldemar Pawlak wniósł o zwolnienie z pełnienia obowiązków ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza oraz ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów Wojciecha Włodarczyka, a także urlopował kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej Romualda Szeremietiewa. 20 czerwca kierownikami zostali Aleksander Łuczak (Urząd Rady Ministrów), Andrzej Milczanowski (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych) i Janusz Onyszkiewicz (Ministerstwo Obrony Narodowej).

Trwająca nieco ponad miesiąc misja Waldemara Pawlaka dotycząca sformowania gabinetu zakończyła się niepowodzeniem. 7 lipca 1992 Waldemar Pawlak podał się do dymisji. Prezydent Lech Wałęsa przyjął dymisję i złożył w Sejmie wniosek o powołanie na stanowisko premiera Hanny Suchockiej. Została ona powołana przez Sejm na stanowisko premiera 10 lipca 1992 (wcześniej tego samego dnia odwołano Waldemara Pawlaka)[21]. Już dzień później zrealizowała powierzoną misję tworzenia nowego rządu[22].

Tym samym ministrowie rządu Jana Olszewskiego zakończyli urzędowanie 11 lipca 1992

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Pamiętam tą noc.

Powołanie gabinetu

Jesienią 1991 odbyły się pierwsze po II wojnie światowej w pełni wolne wybory parlamentarne do Sejmu I kadencji i Senatu II kadencji. Prezydent Lech Wałęsa desygnował Jana Olszewskiego na premiera już 5 grudnia 1991, gdy nie powiodła się misja kandydata prezydenckiego Bronisława Geremka ani próba pozostawienia na stanowisku urzędującego premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego. Sejm powołał Jana Olszewskiego na premiera w dniu 6 grudnia 1991. Niemożność zbudowania trwałej koalicji programowej zniechęciła także Jana Olszewskiego, który w połowie grudnia złożył rezygnację z utworzenia rządu, której Sejm jednak nie przyjął. Jana Olszewskiego wsparło wówczas Polskie Stronnictwo Ludowe (w zamian za obietnicę kilku stanowisk wiceministrów)[1]), któremu po głosowaniu demonstracyjnie podziękował Jarosław Kaczyński[2]. W końcu, 23 grudnia 1991, po drugiej turze długich negocjacji, dzięki poparciu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” i Polskiego Stronnictwa Ludowego[3], udało się stworzyć gabinet koalicyjny, w którym zasiadali przedstawiciele zaledwie 4 partii (Porozumienia Centrum – 4, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego – 3, Polskiego Stronnictwa Ludowego – Porozumienia Ludowego – 2 i Partii Chrześcijańskich Demokratów – 1), które łącznie dysponowały w Sejmie zaledwie 114 głosami[4]. Czynnikiem, który dodatkowo osłabiał rząd, był narastający konflikt między premierem a Jarosławem Kaczyńskim – szefem partii, która miała w rządzie najwięcej ministrów. Przyczyną konfliktu były głównie sprawy personalne i wzajemny brak zaufania[5].
Prace

Rząd Jana Olszewskiego działał już w nowym otoczeniu międzynarodowym. 8 grudnia 1991 przestał istnieć Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. To skłoniło ekipę Jana Olszewskiego do podjęcia działań mających na celu integrację Polski z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i Wspólnotami Europejskimi. Po raz pierwszy w oficjalnych dokumentach Ministerstwa Obrony Narodowej pojawiło się stwierdzenie, że członkostwo w NATO jest strategicznym celem polityki obronnej RP. Przyspieszono rozpoczęte w październiku 1990[6] negocjacje, mające na celu wycofanie armii rosyjskiej z Polski.

Rząd Jana Olszewskiego zmienił także koncepcję prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Wspierał też rolnictwo, wprowadzając ceny minimalne na produkowaną żywność i dopłaty do paliwa rolniczego[7]. Całkowite zahamowanie prywatyzacji spowodowało otwarty konflikt rządu z ugrupowaniami liberalnymi w parlamencie. W marcu 1992 konsternację wywołało wysunięcie przez Lecha Wałęsę niekonsultowanych z rządem koncepcji NATO-bis i EWG-bis, które kolidowały z dotychczasowym euroatlantyckim kursem gabinetu.

22 maja 1992 premier Jan Olszewski sprzeciwił się podpisaniu klauzuli polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, która przekazywała bazy, opuszczane przez wojska rosyjskie wycofujące się z Polski, w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich. Premier przekazał sprzeciw rządu, wysyłając depeszę szyfrową do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy, który po osobistej rozmowie z Borysem Jelcynem zmienił kontrowersyjny zapis w umowie. Doszło jednak do otwartego konfliktu rządu z prezydentem Lechem Wałęsą[8]. Autor parafowania dokumentów przed podpisaniem pozostał nieznany. Jak stwierdził Jan Olszewski: To było wręcz zdradą stanu, a cała sprawa nigdy nie została wyjaśniona: do dziś nie wiadomo, kto wydał dyspozycję podpisania tego dokumentu[9].
Okoliczności odwołania Jana Olszewskiego

Rząd Jana Olszewskiego nie dysponował trwałą większością parlamentarną. Nie powiodły się próby rozszerzenia jego zaplecza najpierw o Unię Demokratyczną, Kongres Liberalno-Demokratyczny i Polski Program Gospodarczy, a potem o Konfederację Polski Niepodległej. 24 maja 1992 rada Unii Demokratycznej podjęła uchwałę wzywającą rząd Olszewskiego do ustąpienia[10]. 26 maja 1992 prezydent Lech Wałęsa przesłał do marszałka Sejmu formalne pismo, informując o utracie zaufania do rządu i o cofnięciu swojego poparcia[11]. 27 maja 1992 prezydium klubu parlamentarnego UD, a następnie rada koalicyjna „trójki” (UD, KLD, PPG), podjęły decyzję o zgłoszeniu w Sejmie wniosku o wotum nieufności wobec rządu.

Następnego dnia, 28 maja 1992, Sejm na wniosek posła Janusza Korwin-Mikkego przyjął głosami KPN, PC, ZChN, „Solidarności”, PSL-PL, PChD i UPR, przy bojkocie głosowania przez UD i KLD, uchwałę zobowiązującą ministra spraw wewnętrznych „do podania do dnia 6 czerwca 1992 pełnej informacji na temat urzędników państwowych od szczebla wojewody wzwyż, a także senatorów, posłów (...), będących współpracownikami Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w latach 1945–1990”[12]. Uchwała pomijała współpracowników WSI[13]. 29 maja 1992 przedstawiciel Unii Demokratycznej Jan Rokita złożył w imieniu 65 posłów z UD, KLD i PPG wniosek o wotum nieufności dla rządu Jana Olszewskiego. 2 czerwca 1992 w trakcie ostatecznych rozmów na temat poszerzenia koalicji z KPN minister Antoni Macierewicz spotkał się z wicemarszałkiem Sejmu Dariuszem Wójcikiem z KPN i poinformował go o tym, że nazwisko przywódcy KPN Leszka Moczulskiego znajdzie się na liście, którą dwa dni później przekaże Sejmowi. Rozmowy z KPN zakończyły się niepowodzeniem[14].

Gabinet został odwołany przez Sejm w nocnym głosowaniu po północy 5 czerwca 1992 (co w publicystyce prawicowej otrzymało później miano nocy teczek), kilkanaście godzin po wykonaniu przez ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza uchwały Sejmu o ujawnieniu tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa (tzw. lista Macierewicza), na której znalazło się m.in. 3 ministrów i 8 wiceministrów rządu Jana Olszewskiego[15]. Premier, popierając decyzję Antoniego Macierewicza, zaproponował w porozumieniu z I prezesem Sądu Najwyższego Adamem Strzemboszem powołanie niezależnej komisji dla oceny prawdziwości przedstawionych materiałów. Sejm nie rozpatrzył tego wniosku[12]. Na przyspieszenie rozpatrywania wniosku o odwołanie rządu wpłynął prezydent Lech Wałęsa, który złożył 4 czerwca 1992 własny wniosek o odwołanie premiera[16].
Rząd w okresie premiera Waldemara Pawlaka

Dzień po odwołaniu rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa desygnował na szefa rządu prezesa PSL Waldemara Pawlaka[17]. Sejm tego samego dnia powołał go na urząd premiera, powierzając misję przedstawienia wniosków co do nowej Rady Ministrów[18].

Waldemar Pawlak został powołany zgodnie z art. 37 ust. 1 obowiązującej Konstytucji RP, zgodnie z którym do czasu sformowania własnej Rady Ministrów na stanowiskach pozostali wszyscy poprzedni członkowie rządu (w uchwale w sprawie odwołania Rady Ministrów Sejm powierzył rządowi dalsze pełnienie obowiązków do czasu powołania Rady Ministrów w nowym składzie[19]). W konsekwencji rząd Jana Olszewskiego od 5 czerwca 1992 urzędował w dalszym ciągu w dotychczasowym składzie[20] z nowym premierem. W czasie urzędowania premier Waldemar Pawlak wniósł o zwolnienie z pełnienia obowiązków ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza oraz ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów Wojciecha Włodarczyka, a także urlopował kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej Romualda Szeremietiewa. 20 czerwca kierownikami zostali Aleksander Łuczak (Urząd Rady Ministrów), Andrzej Milczanowski (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych) i Janusz Onyszkiewicz (Ministerstwo Obrony Narodowej).

Trwająca nieco ponad miesiąc misja Waldemara Pawlaka dotycząca sformowania gabinetu zakończyła się niepowodzeniem. 7 lipca 1992 Waldemar Pawlak podał się do dymisji. Prezydent Lech Wałęsa przyjął dymisję i złożył w Sejmie wniosek o powołanie na stanowisko premiera Hanny Suchockiej. Została ona powołana przez Sejm na stanowisko premiera 10 lipca 1992 (wcześniej tego samego dnia odwołano Waldemara Pawlaka)[21]. Już dzień później zrealizowała powierzoną misję tworzenia nowego rządu[22].

Tym samym ministrowie rządu Jana Olszewskiego zakończyli urzędowanie 11 lipca 1992

Znam tą historię...Ale co ona ma do Ukrainy? Ukraina jest w stanie wojny z Rosją...

[Amigoland]

Amigoland napisał/a

Lothar. napisał/a

Pamiętam tą noc.

Powołanie gabinetu

Jesienią 1991 odbyły się pierwsze po II wojnie światowej w pełni wolne wybory parlamentarne do Sejmu I kadencji i Senatu II kadencji. Prezydent Lech Wałęsa desygnował Jana Olszewskiego na premiera już 5 grudnia 1991, gdy nie powiodła się misja kandydata prezydenckiego Bronisława Geremka ani próba pozostawienia na stanowisku urzędującego premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego. Sejm powołał Jana Olszewskiego na premiera w dniu 6 grudnia 1991. Niemożność zbudowania trwałej koalicji programowej zniechęciła także Jana Olszewskiego, który w połowie grudnia złożył rezygnację z utworzenia rządu, której Sejm jednak nie przyjął. Jana Olszewskiego wsparło wówczas Polskie Stronnictwo Ludowe (w zamian za obietnicę kilku stanowisk wiceministrów)[1]), któremu po głosowaniu demonstracyjnie podziękował Jarosław Kaczyński[2]. W końcu, 23 grudnia 1991, po drugiej turze długich negocjacji, dzięki poparciu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” i Polskiego Stronnictwa Ludowego[3], udało się stworzyć gabinet koalicyjny, w którym zasiadali przedstawiciele zaledwie 4 partii (Porozumienia Centrum – 4, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego – 3, Polskiego Stronnictwa Ludowego – Porozumienia Ludowego – 2 i Partii Chrześcijańskich Demokratów – 1), które łącznie dysponowały w Sejmie zaledwie 114 głosami[4]. Czynnikiem, który dodatkowo osłabiał rząd, był narastający konflikt między premierem a Jarosławem Kaczyńskim – szefem partii, która miała w rządzie najwięcej ministrów. Przyczyną konfliktu były głównie sprawy personalne i wzajemny brak zaufania[5].
Prace

Rząd Jana Olszewskiego działał już w nowym otoczeniu międzynarodowym. 8 grudnia 1991 przestał istnieć Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. To skłoniło ekipę Jana Olszewskiego do podjęcia działań mających na celu integrację Polski z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i Wspólnotami Europejskimi. Po raz pierwszy w oficjalnych dokumentach Ministerstwa Obrony Narodowej pojawiło się stwierdzenie, że członkostwo w NATO jest strategicznym celem polityki obronnej RP. Przyspieszono rozpoczęte w październiku 1990[6] negocjacje, mające na celu wycofanie armii rosyjskiej z Polski.

Rząd Jana Olszewskiego zmienił także koncepcję prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Wspierał też rolnictwo, wprowadzając ceny minimalne na produkowaną żywność i dopłaty do paliwa rolniczego[7]. Całkowite zahamowanie prywatyzacji spowodowało otwarty konflikt rządu z ugrupowaniami liberalnymi w parlamencie. W marcu 1992 konsternację wywołało wysunięcie przez Lecha Wałęsę niekonsultowanych z rządem koncepcji NATO-bis i EWG-bis, które kolidowały z dotychczasowym euroatlantyckim kursem gabinetu.

22 maja 1992 premier Jan Olszewski sprzeciwił się podpisaniu klauzuli polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, która przekazywała bazy, opuszczane przez wojska rosyjskie wycofujące się z Polski, w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich. Premier przekazał sprzeciw rządu, wysyłając depeszę szyfrową do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy, który po osobistej rozmowie z Borysem Jelcynem zmienił kontrowersyjny zapis w umowie. Doszło jednak do otwartego konfliktu rządu z prezydentem Lechem Wałęsą[8]. Autor parafowania dokumentów przed podpisaniem pozostał nieznany. Jak stwierdził Jan Olszewski: To było wręcz zdradą stanu, a cała sprawa nigdy nie została wyjaśniona: do dziś nie wiadomo, kto wydał dyspozycję podpisania tego dokumentu[9].
Okoliczności odwołania Jana Olszewskiego

Rząd Jana Olszewskiego nie dysponował trwałą większością parlamentarną. Nie powiodły się próby rozszerzenia jego zaplecza najpierw o Unię Demokratyczną, Kongres Liberalno-Demokratyczny i Polski Program Gospodarczy, a potem o Konfederację Polski Niepodległej. 24 maja 1992 rada Unii Demokratycznej podjęła uchwałę wzywającą rząd Olszewskiego do ustąpienia[10]. 26 maja 1992 prezydent Lech Wałęsa przesłał do marszałka Sejmu formalne pismo, informując o utracie zaufania do rządu i o cofnięciu swojego poparcia[11]. 27 maja 1992 prezydium klubu parlamentarnego UD, a następnie rada koalicyjna „trójki” (UD, KLD, PPG), podjęły decyzję o zgłoszeniu w Sejmie wniosku o wotum nieufności wobec rządu.

Następnego dnia, 28 maja 1992, Sejm na wniosek posła Janusza Korwin-Mikkego przyjął głosami KPN, PC, ZChN, „Solidarności”, PSL-PL, PChD i UPR, przy bojkocie głosowania przez UD i KLD, uchwałę zobowiązującą ministra spraw wewnętrznych „do podania do dnia 6 czerwca 1992 pełnej informacji na temat urzędników państwowych od szczebla wojewody wzwyż, a także senatorów, posłów (...), będących współpracownikami Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w latach 1945–1990”[12]. Uchwała pomijała współpracowników WSI[13]. 29 maja 1992 przedstawiciel Unii Demokratycznej Jan Rokita złożył w imieniu 65 posłów z UD, KLD i PPG wniosek o wotum nieufności dla rządu Jana Olszewskiego. 2 czerwca 1992 w trakcie ostatecznych rozmów na temat poszerzenia koalicji z KPN minister Antoni Macierewicz spotkał się z wicemarszałkiem Sejmu Dariuszem Wójcikiem z KPN i poinformował go o tym, że nazwisko przywódcy KPN Leszka Moczulskiego znajdzie się na liście, którą dwa dni później przekaże Sejmowi. Rozmowy z KPN zakończyły się niepowodzeniem[14].

Gabinet został odwołany przez Sejm w nocnym głosowaniu po północy 5 czerwca 1992 (co w publicystyce prawicowej otrzymało później miano nocy teczek), kilkanaście godzin po wykonaniu przez ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza uchwały Sejmu o ujawnieniu tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa (tzw. lista Macierewicza), na której znalazło się m.in. 3 ministrów i 8 wiceministrów rządu Jana Olszewskiego[15]. Premier, popierając decyzję Antoniego Macierewicza, zaproponował w porozumieniu z I prezesem Sądu Najwyższego Adamem Strzemboszem powołanie niezależnej komisji dla oceny prawdziwości przedstawionych materiałów. Sejm nie rozpatrzył tego wniosku[12]. Na przyspieszenie rozpatrywania wniosku o odwołanie rządu wpłynął prezydent Lech Wałęsa, który złożył 4 czerwca 1992 własny wniosek o odwołanie premiera[16].
Rząd w okresie premiera Waldemara Pawlaka

Dzień po odwołaniu rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa desygnował na szefa rządu prezesa PSL Waldemara Pawlaka[17]. Sejm tego samego dnia powołał go na urząd premiera, powierzając misję przedstawienia wniosków co do nowej Rady Ministrów[18].

Waldemar Pawlak został powołany zgodnie z art. 37 ust. 1 obowiązującej Konstytucji RP, zgodnie z którym do czasu sformowania własnej Rady Ministrów na stanowiskach pozostali wszyscy poprzedni członkowie rządu (w uchwale w sprawie odwołania Rady Ministrów Sejm powierzył rządowi dalsze pełnienie obowiązków do czasu powołania Rady Ministrów w nowym składzie[19]). W konsekwencji rząd Jana Olszewskiego od 5 czerwca 1992 urzędował w dalszym ciągu w dotychczasowym składzie[20] z nowym premierem. W czasie urzędowania premier Waldemar Pawlak wniósł o zwolnienie z pełnienia obowiązków ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza oraz ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów Wojciecha Włodarczyka, a także urlopował kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej Romualda Szeremietiewa. 20 czerwca kierownikami zostali Aleksander Łuczak (Urząd Rady Ministrów), Andrzej Milczanowski (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych) i Janusz Onyszkiewicz (Ministerstwo Obrony Narodowej).

Trwająca nieco ponad miesiąc misja Waldemara Pawlaka dotycząca sformowania gabinetu zakończyła się niepowodzeniem. 7 lipca 1992 Waldemar Pawlak podał się do dymisji. Prezydent Lech Wałęsa przyjął dymisję i złożył w Sejmie wniosek o powołanie na stanowisko premiera Hanny Suchockiej. Została ona powołana przez Sejm na stanowisko premiera 10 lipca 1992 (wcześniej tego samego dnia odwołano Waldemara Pawlaka)[21]. Już dzień później zrealizowała powierzoną misję tworzenia nowego rządu[22].

Tym samym ministrowie rządu Jana Olszewskiego zakończyli urzędowanie 11 lipca 1992

Znam tą historię...Ale co ona ma do Ukrainy? Ukraina jest w stanie wojny z Rosją...

No i Ukraińcy inaczej reagują. U nich to co przeszło w Polsce, chyba by nie przeszło. Po transformacji w Polsce, zainteresowanie polityką Polaków znikło

[Lothar.]

Amigoland napisał/a

No nie wiem, Majdan, nie Majdan, ale społeczeństwo na to nie pójdzie...Tak myślę.

Społeczeństwo? Przeciągniesz krótką serią po szybach, to się szybko skończy. W pacyfikacji kopalni Wujek strzelało 13, zabito 9, 24 raniono. A ile odsiedzieli? A 3,5 roku. Nie wierzę w "społeczeństwo", Andrzeju. Dawno temu czytałem: Paragraf 22 Hellera i jeden z bohaterów zapytał: "po czyjej jesteś stronie?" a odpowiedź? "A po której mam być, jak cię będziemy rozstrzeliwać?" Bo niektóre sprawy są niezmienne i kto się nie bał, to nie zrozumie.

[Lothar.]

Amigoland napisał/a

Amigoland napisał/a

Lothar. napisał/a

Pamiętam tą noc.

Powołanie gabinetu

Jesienią 1991 odbyły się pierwsze po II wojnie światowej w pełni wolne wybory parlamentarne do Sejmu I kadencji i Senatu II kadencji. Prezydent Lech Wałęsa desygnował Jana Olszewskiego na premiera już 5 grudnia 1991, gdy nie powiodła się misja kandydata prezydenckiego Bronisława Geremka ani próba pozostawienia na stanowisku urzędującego premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego. Sejm powołał Jana Olszewskiego na premiera w dniu 6 grudnia 1991. Niemożność zbudowania trwałej koalicji programowej zniechęciła także Jana Olszewskiego, który w połowie grudnia złożył rezygnację z utworzenia rządu, której Sejm jednak nie przyjął. Jana Olszewskiego wsparło wówczas Polskie Stronnictwo Ludowe (w zamian za obietnicę kilku stanowisk wiceministrów)[1]), któremu po głosowaniu demonstracyjnie podziękował Jarosław Kaczyński[2]. W końcu, 23 grudnia 1991, po drugiej turze długich negocjacji, dzięki poparciu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” i Polskiego Stronnictwa Ludowego[3], udało się stworzyć gabinet koalicyjny, w którym zasiadali przedstawiciele zaledwie 4 partii (Porozumienia Centrum – 4, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego – 3, Polskiego Stronnictwa Ludowego – Porozumienia Ludowego – 2 i Partii Chrześcijańskich Demokratów – 1), które łącznie dysponowały w Sejmie zaledwie 114 głosami[4]. Czynnikiem, który dodatkowo osłabiał rząd, był narastający konflikt między premierem a Jarosławem Kaczyńskim – szefem partii, która miała w rządzie najwięcej ministrów. Przyczyną konfliktu były głównie sprawy personalne i wzajemny brak zaufania[5].
Prace

Rząd Jana Olszewskiego działał już w nowym otoczeniu międzynarodowym. 8 grudnia 1991 przestał istnieć Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. To skłoniło ekipę Jana Olszewskiego do podjęcia działań mających na celu integrację Polski z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i Wspólnotami Europejskimi. Po raz pierwszy w oficjalnych dokumentach Ministerstwa Obrony Narodowej pojawiło się stwierdzenie, że członkostwo w NATO jest strategicznym celem polityki obronnej RP. Przyspieszono rozpoczęte w październiku 1990[6] negocjacje, mające na celu wycofanie armii rosyjskiej z Polski.

Rząd Jana Olszewskiego zmienił także koncepcję prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Wspierał też rolnictwo, wprowadzając ceny minimalne na produkowaną żywność i dopłaty do paliwa rolniczego[7]. Całkowite zahamowanie prywatyzacji spowodowało otwarty konflikt rządu z ugrupowaniami liberalnymi w parlamencie. W marcu 1992 konsternację wywołało wysunięcie przez Lecha Wałęsę niekonsultowanych z rządem koncepcji NATO-bis i EWG-bis, które kolidowały z dotychczasowym euroatlantyckim kursem gabinetu.

22 maja 1992 premier Jan Olszewski sprzeciwił się podpisaniu klauzuli polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, która przekazywała bazy, opuszczane przez wojska rosyjskie wycofujące się z Polski, w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich. Premier przekazał sprzeciw rządu, wysyłając depeszę szyfrową do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy, który po osobistej rozmowie z Borysem Jelcynem zmienił kontrowersyjny zapis w umowie. Doszło jednak do otwartego konfliktu rządu z prezydentem Lechem Wałęsą[8]. Autor parafowania dokumentów przed podpisaniem pozostał nieznany. Jak stwierdził Jan Olszewski: To było wręcz zdradą stanu, a cała sprawa nigdy nie została wyjaśniona: do dziś nie wiadomo, kto wydał dyspozycję podpisania tego dokumentu[9].
Okoliczności odwołania Jana Olszewskiego

Rząd Jana Olszewskiego nie dysponował trwałą większością parlamentarną. Nie powiodły się próby rozszerzenia jego zaplecza najpierw o Unię Demokratyczną, Kongres Liberalno-Demokratyczny i Polski Program Gospodarczy, a potem o Konfederację Polski Niepodległej. 24 maja 1992 rada Unii Demokratycznej podjęła uchwałę wzywającą rząd Olszewskiego do ustąpienia[10]. 26 maja 1992 prezydent Lech Wałęsa przesłał do marszałka Sejmu formalne pismo, informując o utracie zaufania do rządu i o cofnięciu swojego poparcia[11]. 27 maja 1992 prezydium klubu parlamentarnego UD, a następnie rada koalicyjna „trójki” (UD, KLD, PPG), podjęły decyzję o zgłoszeniu w Sejmie wniosku o wotum nieufności wobec rządu.

Następnego dnia, 28 maja 1992, Sejm na wniosek posła Janusza Korwin-Mikkego przyjął głosami KPN, PC, ZChN, „Solidarności”, PSL-PL, PChD i UPR, przy bojkocie głosowania przez UD i KLD, uchwałę zobowiązującą ministra spraw wewnętrznych „do podania do dnia 6 czerwca 1992 pełnej informacji na temat urzędników państwowych od szczebla wojewody wzwyż, a także senatorów, posłów (...), będących współpracownikami Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa w latach 1945–1990”[12]. Uchwała pomijała współpracowników WSI[13]. 29 maja 1992 przedstawiciel Unii Demokratycznej Jan Rokita złożył w imieniu 65 posłów z UD, KLD i PPG wniosek o wotum nieufności dla rządu Jana Olszewskiego. 2 czerwca 1992 w trakcie ostatecznych rozmów na temat poszerzenia koalicji z KPN minister Antoni Macierewicz spotkał się z wicemarszałkiem Sejmu Dariuszem Wójcikiem z KPN i poinformował go o tym, że nazwisko przywódcy KPN Leszka Moczulskiego znajdzie się na liście, którą dwa dni później przekaże Sejmowi. Rozmowy z KPN zakończyły się niepowodzeniem[14].

Gabinet został odwołany przez Sejm w nocnym głosowaniu po północy 5 czerwca 1992 (co w publicystyce prawicowej otrzymało później miano nocy teczek), kilkanaście godzin po wykonaniu przez ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza uchwały Sejmu o ujawnieniu tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa (tzw. lista Macierewicza), na której znalazło się m.in. 3 ministrów i 8 wiceministrów rządu Jana Olszewskiego[15]. Premier, popierając decyzję Antoniego Macierewicza, zaproponował w porozumieniu z I prezesem Sądu Najwyższego Adamem Strzemboszem powołanie niezależnej komisji dla oceny prawdziwości przedstawionych materiałów. Sejm nie rozpatrzył tego wniosku[12]. Na przyspieszenie rozpatrywania wniosku o odwołanie rządu wpłynął prezydent Lech Wałęsa, który złożył 4 czerwca 1992 własny wniosek o odwołanie premiera[16].
Rząd w okresie premiera Waldemara Pawlaka

Dzień po odwołaniu rządu Jana Olszewskiego prezydent Lech Wałęsa desygnował na szefa rządu prezesa PSL Waldemara Pawlaka[17]. Sejm tego samego dnia powołał go na urząd premiera, powierzając misję przedstawienia wniosków co do nowej Rady Ministrów[18].

Waldemar Pawlak został powołany zgodnie z art. 37 ust. 1 obowiązującej Konstytucji RP, zgodnie z którym do czasu sformowania własnej Rady Ministrów na stanowiskach pozostali wszyscy poprzedni członkowie rządu (w uchwale w sprawie odwołania Rady Ministrów Sejm powierzył rządowi dalsze pełnienie obowiązków do czasu powołania Rady Ministrów w nowym składzie[19]). W konsekwencji rząd Jana Olszewskiego od 5 czerwca 1992 urzędował w dalszym ciągu w dotychczasowym składzie[20] z nowym premierem. W czasie urzędowania premier Waldemar Pawlak wniósł o zwolnienie z pełnienia obowiązków ministra spraw wewnętrznych Antoniego Macierewicza oraz ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów Wojciecha Włodarczyka, a także urlopował kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej Romualda Szeremietiewa. 20 czerwca kierownikami zostali Aleksander Łuczak (Urząd Rady Ministrów), Andrzej Milczanowski (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych) i Janusz Onyszkiewicz (Ministerstwo Obrony Narodowej).

Trwająca nieco ponad miesiąc misja Waldemara Pawlaka dotycząca sformowania gabinetu zakończyła się niepowodzeniem. 7 lipca 1992 Waldemar Pawlak podał się do dymisji. Prezydent Lech Wałęsa przyjął dymisję i złożył w Sejmie wniosek o powołanie na stanowisko premiera Hanny Suchockiej. Została ona powołana przez Sejm na stanowisko premiera 10 lipca 1992 (wcześniej tego samego dnia odwołano Waldemara Pawlaka)[21]. Już dzień później zrealizowała powierzoną misję tworzenia nowego rządu[22].

Tym samym ministrowie rządu Jana Olszewskiego zakończyli urzędowanie 11 lipca 1992

Znam tą historię...Ale co ona ma do Ukrainy? Ukraina jest w stanie wojny z Rosją...

No i Ukraińcy inaczej reagują. U nich to co przeszło w Polsce, chyba by nie przeszło. Po transformacji w Polsce, zainteresowanie polityką Polaków znikło

Bo Polacy zrozumieli że to był przekręt >;) Biskupi latali z walizkami zielonych niby od cia, ale się okazało że JP2 kazał wypłacać z banku watykańskiego bez pokwitowania, co potem w Londynie powiesili Roberto Calviego pod mostem Czarnych braci. Z kieszeniami pełnymi banknotów, a to było... samobójstwo >;)) Powiedział za dużo >;) "Papież musi ustąpić, jeśli coś mi się stanie"

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Amigoland napisał/a

No nie wiem, Majdan, nie Majdan, ale społeczeństwo na to nie pójdzie...Tak myślę.

Społeczeństwo? Przeciągniesz krótką serią po szybach, to się szybko skończy. W pacyfikacji kopalni Wujek strzelało 13, zabito 9, 24 raniono. A ile odsiedzieli? A 3,5 roku. Nie wierzę w "społeczeństwo", Andrzeju. Dawno temu czytałem: Paragraf 22 Hellera i jeden z bohaterów zapytał: "po czyjej jesteś stronie?" a odpowiedź? "A po której mam być, jak cię będziemy rozstrzeliwać?" Bo niektóre sprawy są niezmienne i kto się nie bał, to nie zrozumie.

No przestań Wojtek. To nie ta czasy. Chyba nie myślisz że w czasie wojny, wojsko będzie strzelało do swoich obywateli. Teraz to już się zagalopowałeś

[Lothar.]

To dlatego nie ma poboru, tylko najemnicy w prywatnych firmach wojskowych. Co zapłacisz to dostaniesz, Andrzeju.

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

To dlatego nie ma poboru, tylko najemnicy w prywatnych firmach wojskowych. Co zapłacisz to dostaniesz, Andrzeju.

No a mówisz że są pobory To zdecyduj się...
Zobacz tutaj...

2014.
Największe agroholdingi Ukrainy

Nazwa/ skrócona nazwa - Właściciel/ główny akcjonariusz - Bank ziemi - Główny profil działalności

1. Ukrlandfarming - Ołeh Bachmatiuk - 670 tys. ha - Produkcja i eksport zbóż, mięsa, jaj i produktów jajecznych, mleka

2. Grupa Kernel - Andrij Werewski - 422 tys. ha - Produkcja i eksport zbóż, oleju słonecznikowego

3. NCH [New Century Holding] - George Rohr, Moris Tabacinic - 400 tys. ha - Produkcja zbóż, słonecznika, soi, hodowla zwierzęca

4. Mironowśki Chliboprodukt - Jurij Kosiuk - 320 tys. ha - Hodowla drobiu, produkcja zbóż, wyrobów mięsnych

5. Mrija Agroholding - Iwan Huta - 298 tys. ha - Produkcja zbóż, buraków cukrowych, ziemniaków

6. Ukraińskie Agrarne Inwestycii - Renesans Group - 261 tys. ha - Produkcja i eksport zbóż

7. Astarta - Wiktor Iwanczyk - 245 tys. ha - Produkcja cukru, zbóż, mleka

8. HarvEast - Rinat Achmetow (i Wadym Nowiński) , 197 tys. ha - Produkcja zbóż, pasz, nasion, mleczarstwo

9. Agroton - Jurij Żurawlow - 151 tys. ha - Produkcja słonecznika, pszenicy, spożywcza, hodowla

10. Sintal Agriculture - Mykoła Tołmaczew - 150 tys. ha - Produkcja zbóż i cukru

Źródło: Latifundist.com"

2014
https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/komentarze-osw/2014-02-07/transformacja-ukrainskiego-rolnictwa-od-kolchozow-do

Słynna "opinia publiczna" jest dzisiaj urabiana do wycofania swojego sprzeciwu wobec wolnego obrotu ziemią i możliwości jej wykupywania na własność. Sprzeciwiających się temu Financial Times nazywa populistami.

Zestawienie ze stanem na maj 2018 r.

Nazwa - Nazwisko właściciela / największego udziałowca - Miejsce rejestracji - Bank ziemi - Dochód w milionach $ (2017) - Zysk w milionach $ (2017)  - Liczba pracowników - Główny profil działalności

1. Kernel - Andriy Verevskyi - Luxemburg - 570,500  ha - 2,169.000 - 176.000 - 16.103 - produkcja i eksportu oleju słonecznikowego, produkcja i eksport zbóż
   
2. UkrLandFarming - Oleg Bakhmatyuk - Nikozja (Cypr) - 570,000 ha. - 658.000 - 100.020 (2016) - 22.007 - produkcja roślin i nasion, hodowla bydła, produkcja i przetwarzanie jaj, produkcja cukru, hodowla zwierząt, usługi magazynowe oraz produkcja wołowiny i skóry

3. Agroprosperis (New Century Holding) - George Rohr, Maurice Tabasinik - Nowy Jork (USA) - 430,000 ha - 411.000 - 127.000 - 7.000 - produkcja i eksport zbóż (pszenica, kukurydza), nasion oleistych (słonecznik, rzepak, soja)

4. MHP (Myronivsky Hliboprodukt) - Yuriy Kosiuk - Nikozja (Cypr) - 370,000 ha - 1,287.800 - 202.900 - 40.000 - produkcja i przetwórstwo mięsa drobiowego, produkcja zbóż i pasz; produkcja biogazu
5. Astarta - Viktor Ivanchyk - Amsterdam (Holandia) - 250,000 ha - 537.397 - 72.589 - 13.000 - produkcja cukru i produktów pokrewnych, zbóż i nasion oleistych, mleka i mięsa; produkcja biogazu

6. Mriya - Ivan Guta, Klaudia Guta - Nikozja (Cypr) - 165,000 ha - 67.888 (2016) - (minus) 252.509 (2016) - 2.000 - produkcja pszenicy, rzepaku, kukurydzy, buraków cukrowych, ziemniaków, gryki, jęczmienia, grochu i soi, oferuje usługi w zakresie przechowywania, przetwarzania i zaprawiania nasion
7. IMC - Alexander Petrov- Luxembourg City (Luksemburg) - 137,000 ha - 126.761 - 17.790 - 2.412 - produkcja roślinna (kukurydza, pszenica, słonecznik, soja, ziemniaki), hodowla bydła mlecznego, przechowywanie i przetwarzanie plonów

8. Agroton - Iurii Zhuravlov - Nikozja (Cypr) - 122,000 ha - 51.785 - 8.322 - 2.021 - uprawa, przetwarzanie, przechowywanie i sprzedaż słonecznika i pszenicy, a także produkcja zwierzęca i spożywcza

9. Ukrprominvest-Agro - Petro Poroshenko- Kijów (Ukraina) - 122,000 ha - 185.300 (2015) - zysk nie ogłoszony - 4.600 - produkcja roślinna (burak cukrowy, pszenica, soja, kukurydza, słonecznik), a także produkcja zwierzęca i mąka

10. AgroGeneration - Charles Beigbeder - Paryż (Francja) - 120,000 ha - 54.195 - 13.177 - 1.487 - produkcja roślinna (pszenica ozima, rzepak, jęczmień browarny, kukurydza, soja, słonecznik, groszek)

https://www.largescaleagriculture.com/home/news-details/top-10-ukraines-largest-agricultural-landholders-2018/
Z tego co widziałem, tylko Petro Poroszenko kupuje prywatnie broń i sprzęt wojskowy dla Ukrainy... A co z resztą?

[Amigoland]

Zarejestrowani w Luksemburgu i na Cyprze. Czyli nie płacą w Ukrainie ani grosza

[Lothar.]

To to właśnie co mówią ukry że nie ma dokąd wracać bo rozkradzione i niewolnicza robota za grosze dla obcych.

[Amigoland]

Wierchowna Rada Ukrainy, czyli taki ich Sejm, zachowali się w sposób cywilizowany
https://www.onet.pl/informacje/onetwiadomosci/specjalna-rezolucja-ukrainskiego-parlamentu-dziekuja-polsce/vn7xplp,79cfc278

[Lothar.]

Pamiętam ile ludzi się ruszyło przyjmować uciekinierów, to nie jest takie normalno zwyczajne >;))

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Pamiętam ile ludzi się ruszyło przyjmować uciekinierów, to nie jest takie normalno zwyczajne >;))

Ja też pamiętam ilu ludzi w Niemczech w 2015 ruszyło się z kwiatami witać uciekinierów z Afryki

[Amigoland]

Pamiętam także jak 1989 roku, witano uciekinierów z DDR. Perony były zasłane kwiatami A po roku wieszano na nich psy

[Lothar.]

Pewnie się, hmm >;) na nich poznali >;PPP Ale nic mnie nie dziwi jak ludzie ulegają presji mediów. A tam są przecież pokazywani Animatorzy dobrze opłacani a nie zwykli ludzie co mają wątpliwości i jakieś pojęcie o kosztach które trzeba będzie ponieść. Andrzeju jak byś sobie "adoptował" takiego kolorowego, to jak szybko byś poszedł z torbami? To z kwiatami byś i nie stał pod banerkiem Refugees welcome >;))

Refugees Welcome Polska | Refugees Welcome Polska. ZOSTAŃ GOSPODARZEM Wynajmij wolny pokój w swoim domu uchodźcy lub uchodźczyni i przekonaj się, że wspólny dach otwiera wiele drzwi. ZOSTAŃ WOLONTARIUSZEM Pomóż uchodźcy lub uchodźczyni rozpocząć nowe życie w Warszawie. Wesprzyj nas w rozwijaniu programu!


Program Refugees Welcome jest programem Fundacji Ocalenie, która od 2000 r. wspiera osoby z doświadczeniem migracji w różnych obszarach życia. Idea programu jest prosta. Łączymy warszawiaków i warszawianki, którzy/które mają wolny pokój w swoim domu, z osobami z doświadczeniem uchodźczym, które go potrzebują.

[Lothar.]

Finansowanie projektów

Przez 18 lat działalności zrealizowaliśmy wiele działań i projektów skierowanych do imigrantów, uchodźców i repatriantów, a także Polonii za granicą. Większości z nich udało się wcielić w życie dzięki wsparciu i zaufaniu naszych grantodawców i darczyńców. Wśród nich znalazły się takie instytucje jak:

    Ambasada Stanów Zjednoczonych w Warszawie,
    Fundacja BNP Paribas,
    Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę (dawniej Fundacja Dzieci Niczyje),
    Fundacja Drzewo i Jutro (dawniej Fundacja Benefit Systems),
    Fundacja “Pomoc Polakom na Wschodzie”,
    Fundacja im. Stefana Batorego,
    Fundacja Valores,
    Fundacja Velux,
    Fundusz Inicjatyw Obywatelskich,
    Kongres Polonii Kanadyjskiej,
    Kancelaria Prezydenta RP,
    Marszałek Województwa Mazowieckiego,
    Mazowiecki Urząd Wojewódzki,
    Ministerstwo Edukacji Narodowej,
    Open Society Foundation,
    Podlaski Urząd Wojewódzki,
    Polsko-Amerykańska Fundacja Wolności,
    Senat RP,
    SHOM – Spouses of Heads of Mission,
    Stowarzyszenie Akademia Rozwoju Filantropii w Polsce,
    Stowarzyszenie “Wspólnota Polska”,
    Unia Europejska (Europejski Fundusz Społeczny w ramach PIW EQUAL, Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców, Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich, Fundusz Azylu, Migracji i Integracji),
    Urząd Miasta Łomża,
    Urząd Miasta Stołecznego Warszawy (Biuro Pomocy i Projektów Społecznych, Centrum Komunikacji Społecznej, Biuro Edukacji),
    Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców.