Czyli u nas 12% wierzy w czary a 90% chodzi do kościoła? >;P To w co oni wierzą? >;))

[Lothar.]

[Lothar.]

Taaak nieogary, nieogarniają co jest co >;P

Czarostwo – (lub czary) to praktyka magicznych umiejętności i zdolności. Czarostwo to szeroki termin, który różni się kulturowo i społecznie, a zatem może być trudny do precyzyjnego zdefiniowania[1], dlatego międzykulturowe założenia dotyczące znaczenia lub rozumienia tego terminu należy stosować bardzo ostrożnie.

Historycznie i obecnie w większości tradycyjnych kultur na całym świecie - zwłaszcza w Afryce, afrykańskiej diasporze i społecznościach tubylczych - termin ten jest powszechnie kojarzony z tymi, którzy używają środków metafizycznych, by wyrządzić krzywdę niewinnym[2][3][4][5]. W epoce nowożytnej, głównie w zachodniej kulturze popularnej, słowo to może częściej odnosić się do łagodnych, pozytywnych lub neutralnych praktyk współczesnego pogaństwa[6][7], takich jak wróżbiarstwo lub zaklęcia[8].

Wiara w czary jest często obecna w społeczeństwach i grupach, których ramy kulturowe obejmują magiczny światopogląd[1].

W okultyzmie sztuka posługiwania się podstawami materialnymi dla dokonywania przemian magicznych.


Spis treści

    1 Koncept
    2 Zobacz też
    3 Przypisy
    4 Bibliografia

Koncept

Pojęcie czarów i wiara w jego istnienie przetrwały przez całą zapisaną historię. Były obecne lub odgrywały centralną rolę w różnych czasach i w wielu różnych formach wśród kultur i religii na całym świecie, w tym zarówno prymitywnych, jak i wysoce zaawansowanych kultur[9] i nadal odgrywają ważną rolę w wielu współczesnych kulturach[8].

Historycznie dominująca koncepcja czarów w świecie zachodnim wywodzi się ze starotestamentowych praw przeciwko czarom i weszła do głównego nurtu, gdy wiara w czary zyskała aprobatę Kościoła we wczesnym okresie nowożytnym. Tworzy teozoficzny konflikt między dobrem a złem, w którym czary były ogólnie złem i często kojarzone były z Diabłem i kultem Diabła. Doprowadziło to do śmierci, tortur i kozłów ofiarnych (obwinianie za nieszczęście)[10][11] i wielu lat wielkoskalowych procesów czarownic i polowań na czarownice, szczególnie w protestanckiej Europie, zanim w dużej mierze zakończyło się w epoce europejskiego oświecenia. Współczesne poglądy chrześcijańskie są zróżnicowane i obejmują całą gamę poglądów, od głębokiej wiary i opozycji (szczególnie przez fundamentalistów chrześcijańskich) po niewiarę, a nawet aprobatę w niektórych kościołach. Od połowy XX wieku czary - czasem nazywane współczesnymi czarami, aby wyraźnie odróżnić je od starszych wierzeń - stały się nazwą gałęzi współczesnego pogaństwa. Jest to szczególnie praktykowane w tradycji wiccańskiej i współczesnej magii i nie jest już praktykowane w tajemnicy[12]. Zachodni główny nurt chrześcijański jest daleki od jedynego społecznego spojrzenia na czary.

Wiele kultur na całym świecie nadal stosuje powszechne praktyki i wierzenia kulturowe, które są luźno przetłumaczone na polski jako „współczesne czarostwo”, chociaż polskie tłumaczenie maskuje bardzo dużą różnorodność form, magicznych przekonań, praktyk i miejsca w ich społeczeństwach. W epoce kolonializmu wiele kultur na całym świecie było narażonych na współczesny świat zachodni poprzez kolonializm, któremu zwykle towarzyszy intensywna chrześcijańska działalność misyjna (patrz „chrystianizacja”). W tych kulturach na wierzenia związane z magią wpływały dominujące wówczas koncepcje zachodnie. Polowania na czarownice, kozły ofiarne oraz zabijanie lub unikanie podejrzanych czarownic wciąż mają miejsce w epoce nowożytnej[13]. Podejrzenia współczesnej medycyny ze względu na przekonania o chorobie wywołanej przez czary również trwają w wielu krajach do dziś.
Zobacz też
        Zobacz multimedia związane z tematem: Czarostwo

    czarnoksięstwo
    czarownictwo
    czarownik, czarownica

Przypisy

Jeffrey Burton Russell, Witchcraft in the Middle Ages. Ithaca, New York: Cornell University Press. pp. 4–10., ISBN 978-0-8014-0697-3.
Keith (1997) Thomas, Religion and the Decline of Magic. Oxford, England: Oxford University Press. pp. 464–5. Ankarloo, Bengt and Henningsen, Gustav (1990) Early Modern European Witchcraft: Centres and Peripheries. Oxford: Oxford University Press. pp. 1, 14., ISBN 978-0-297-00220-8.
Emma (2006) Wilby, Cunning Folk and Familiar Spirits. pp. 51–4.
Bobette Perrone, H. Henrietta Stockel, Victoria (1993) Krueger, Medicine women, curanderas, and women doctors. University of Oklahoma Press. p. 189., ISBN 978-0-8061-2512-1.
Craig Kielburger, Marc (18 February 2008) Kielburger, "HIV in Africa: Distinguishing disease from witchcraft". Toronto Star. Toronto, Ontario, Canada: Toronto Star Newspapers Ltd.
Paul Mastering Huson, Witchcraft: a Practical Guide for Witches, Warlocks, and Covens, New York: G.P. Putnams Sons, 1970.
Chas S. Clifton, Her Hidden Children: The Rise of Wicca and Paganism in America, Lanham, MD: Altamira, 2006, ISBN 0-7591-0202-3.
Ankarloo & Clark, 2001.
Bengt Ankarloo, Stuart (2001) Clark, Witchcraft and Magic in Europe: Biblical and Pagan Societies. Philadelphia, Pennsylvania: University of Philadelphia Press. p. xiii., ISBN 978-0-485-89001-3, Cytat: Magic is central not only in 'primitive' societies but in 'high cultural' societies as well..
Jeffrey Burton Russell, "Witchcraft", 2013.
Pócs 1999, pp. 9–12.
Margot (1979) Adler, Drawing Down the Moon: Witches, Druids, Goddess-Worshippers, and Other Pagans in America Today. New York City: Viking Press. pp. 45–47, 84–5, 105., OCLC 515560.
Jonathan (11 April 2013) Pearlman, "Papua New Guinea urged to halt witchcraft violence after latest 'sorcery' case". The Telegraph. London, England: Telegraph Media Group.

Religia – system wierzeń i praktyk określający relację między różnie pojmowaną sferą sacrum (świętością) i sferą boską a społeczeństwem, grupą lub jednostką. Manifestuje się ona w wymiarze doktrynalnym (doktryna, wierzenia), w czynnościach religijnych (np. kult, rytuały), w sferze społeczno-organizacyjnej (wspólnota religijna, np. Kościół) i w sferze duchowości indywidualnej (m.in. mistyka).

Relacja jednostki do rzeczywistości transcendentnej koncentruje się wokół poczucia świętości, chęci zbliżenia się do sacrum i uczuć z tym związanych np. poczucia lęku, czci, dystansu (por. misterium tremendum Rudolfa Otto).

W 2012 roku 59% ludzi uważało się za osoby religijne, 23% nie, a 13% deklarowało ateizm[1].

Według różnych szacunków istnieje od 4200[2] do 10 000 religii[3].
Spis treści

    1 Etymologia
    2 Definicje religii
        2.1 Opisy uczonych uznających pozanaturalne pochodzenie religii
        2.2 Opisy naturalistyczno-psychologiczne
        2.3 Opisy antropologiczno-funkcjonalistyczne
        2.4 Opisy fenomenologiczne
        2.5 Opisy interdyscyplinarne
        2.6 Poglądy indywidualnych uczonych
    3 Wpływ religii
    4 Geneza religii
    5 Badanie religii
    6 Podział religii
    7 Największe religie świata
        7.1 animizm
        7.2 buddyzm
        7.3 chrześcijaństwo
        7.4 dźinizm
        7.5 gnostycyzm
        7.6 hinduizm
        7.7 islam
        7.8 jezydyzm
        7.9 judaizm
        7.10 mazdaizm
        7.11 mazdakizm
        7.12 mitraizm
        7.13 nowe ruchy religijne
        7.14 orfizm
        7.15 pitagoreizm
        7.16 religie pierwotne
        7.17 konfucjanizm
        7.18 santeria
        7.19 sikhizm
        7.20 shintō
        7.21 taoizm
        7.22 zaratusztrianizm
    8 Problemy klasyfikacji
    9 Przegląd głównych religii świata
    10 Krytyka religii
    11 Systemowa kontrola i ograniczanie religii
    12 Zobacz też
    13 Przypisy
    14 Bibliografia
    15 Linki zewnętrzne

Etymologia

Według Cycerona nazwa religia pochodzi od łacińskiego słowa relegere lub religere (ponownie odczytywać, gruntownie rozważać). Laktancjusz wyprowadza ją od słowa religare (wiązać). Tę ostatnią etymologię uznaje Święty Augustyn, a Święty Tomasz z Akwinu dopuszcza je wszystkie[4].
Definicje religii

Zgodnie z najbardziej podstawowym, powszechnym i ogólnym rozumieniem, religia jest zbiorem osobistych lub zinstytucjonalizowanych postaw, obrzędów i wierzeń wobec niematerialnej transcendentnej rzeczywistości najczęściej określanej mianem Boga (religie monoteistyczne) lub bogów (religie politeistyczne) oraz związanych z nimi przekonań o pochodzeniu i celu życia człowieka, a także zasad obyczajowych i norm moralnych[5]. Wśród uczonych panuje wielka różnorodność wniosków i tez co do tego, co dokładnie stanowi religię[6]. Na przykład według Thomasa Hobbes’a religia naturalna ma „dwa elementy składowe: jednym jest wiara, to znaczy wierzenie, że istnieje Bóg i że wszystkim rządzi, drugim zaś jest kult”[7]. Według Bohdana Chwedeńczuka jest to określenie zbyt wąskie z trzech powodów. Zakłada monoteizm (trudno odmawiać religijności grupom politeistycznym). Zakłada teizm, zaś religią niewątpliwie jest buddyzm, który teizmu w sobie nie zawiera. Wreszcie jest zbyt wąskie, bo zakłada, że religią naturalną jest religia monoteistyczna[8].
Opisy uczonych uznających pozanaturalne pochodzenie religii

Uczeni uznający pozanaturalne pochodzenie religii wysuwają argumenty przemawiające przeciwko zbyt szybkiemu tworzeniu jednej definicji religii, która obejmowałaby cechy wspólne dla wszystkich religii. Na przykład kard. Franciszek König bronił wyjątkowości chrześcijaństwa, które „swoje powstanie zawdzięcza bezpośredniej ingerencji Boga w historię ludzką i przez to jest z niczym nieporównywalne”[9].
Opisy naturalistyczno-psychologiczne

Religia jest w tym ujęciu subiektywną, psychiczną reakcją człowieka na obiektywną rzeczywistość materialną (przyrodę, stosunki społeczne, procesy dziejowe).

Obiektywnym aspektem religii jest w tym ujęciu rzeczywistość, która wywiera wpływ na człowieka, zmuszając go do trudu jej zrozumienia. Subiektywny aspekt religii stanowią: jej treść doktrynalna, warstwa przeżyciowa oraz rytualna. W XIX w. od strony społecznej religią zgodnie z tym podejście zajmował się Karol Marks, od strony ewolucyjnej Thomas Henry Huxley, zaś od strony filozoficznej Ludwik Feuerbach. Później ich koncepcje rozwinął austriacki psychiatra Zygmunt Freud[10]. Uważał on, że religia to nerwica natręctw, doktryny religijne to złudzenia[11], „bóg zaś w gruncie rzeczy nie jest niczym innym, jak wywyższonym ojcem”[12]. Odwołując się do intuicji Freuda na temat instynktu miłości (życia) i instynktu śmierci jako podłoża przeżycia religijnego, Louis Bouyer zauważył, że religia nie jest współcześnie uważana za jakiś osobny dział ludzkiej rzeczywistości. Jest to bowiem całościowa reakcja budzącej się do życia ludzkiej natury na wszechświat, w którym się znajduje. Formy, ryty religijne są najgłębszym wyrazem instynktu miłości i instynktu śmierci, w ich radykalnym i tajemniczym połączeniu. Według tego uczonego, jest to doskonale widoczne w religiach misteryjnych świata grecko-rzymskiego (np. Religia mitry). Religie te były religiami ludzkiej natury, wyrażały się w śmiałej symbolice seksualnej oraz rytuałach-mordach. Były pełnym wyrazem intuicji, że w religii ludzie odnajdą absolutne spełnienie pragnienia pełni życia, pełni komunii. A także poszukiwania tej pełni życia drogą śmierci. Wszystkie te ludzkie intuicje zostały w sposób bardzo szczególny podjęte w chrześcijaństwie, zwłaszcza w nauczaniu Pawła Apostoła o tajemnicy Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego[13].
Opisy antropologiczno-funkcjonalistyczne

Podejście antropologiczno – funkcjonalistyczne akcentuje rolę zjawisk religijnych w danej kulturze i społeczeństwie. Religia jest tu przedstawiana jako forma świadomości oraz zbiór praktyk organizujących życie społeczeństwa. Przedstawiciele: Claude Levi-Strauss, Bronisław Malinowski, Emile Durkheim[14].
Opisy fenomenologiczne

Ujęcie fenomenologiczne stara się ukazać istotę zjawiska religijnego, czyli wspólny fundament wszystkich religii. Akcentuje przeżyciową, emocjonalną stronę religii. Religia jest tu ujmowana jako zjawisko autonomiczne względem innych sfer kultury, a zatem zjawisko będące celem same dla siebie. Przedstawiciele: Rudolf Otto, Gerardus van der Leeuw, Gustav Mensching, Friedrich Heiler, Udo Tworuschka, Mircea Eliade[15]
Opisy interdyscyplinarne

W ostatnich latach pojawia się coraz więcej badań, w których próbuje się zsyntetyzować rozmaite cząstkowe opisy/wyjaśnienia religii, religijności, duchowości (i zjawisk podobnych, czy powiązanych). Przykładowo, w psychologii religii wielu autorów dołącza do interdyscyplinarnego ujęcia religii jako „meaning system” („system sensu” – wysoko-poziomowe struktury poznawcze nadające „sens”, „znaczenie” otaczającej rzeczywistości)[16]. Szeroko znane stały się też dokonania „cognitive science of religion”[17]. Pełne interdyscyplinarne badanie religii obejmuje tak zróżnicowane dziedziny jak: antropologia religii, socjologia r., psychologia r., filozofia r., historia r., fenomenologia r., kognitywistyka r., semiotyka języka religijnego, etyczne i estetyczne aspekty religii, i wiele innych.
Poglądy indywidualnych uczonych

Émile Durkheim argumentował, że „Religia jest systemem powiązanych ze sobą wierzeń i praktyk odnoszących się do rzeczy świętych, to znaczy rzeczy wyodrębnionych i zakazanych, wierzeń i praktyk łączących wszystkich wyznawców w jedną wspólnotę moralną zwaną kościołem”[18]. Dla Durkheima (inaczej niż dla Hobbesa) religia nie może być luźnym nagromadzeniem wierzeń, ale ich systemem. Każdy składnik jest powiązany z innym, a wyjęcie jednego nie może odbyć się bez naruszenia całości. Zwraca też uwagę fakt, że system religijny generuje społeczność. Nie ma więc religii prywatnej – jest tylko zbiorowa. Według Marcina Lutra „Bóg i kult tworzą wzajemny związek, jedno nie może żyć bez drugiego, gdyż Bóg musi być zawsze Bogiem jakiegoś człowieka lub ludu”[19]. O ile u Hobbesa kult i wiara jest współwystępująca, u Durkheima powiązana systemowo, u Lutra już konieczna.

Henri Bergson podkreślał, że „...nie ma religii bez rytów i ceremonii. Tym aktom religijnym przedstawienia służą przede wszystkim jako okazja... akty te wypływają z wiary, lecz jednocześnie same na nią oddziałują i umacniają ją; jeżeli bogowie istnieją, to należy oddawać im cześć; lecz bogowie zaczynają istnieć właśnie dopiero wtedy, gdy pojawia się kult”[20]. Pozorna sprzeczność tej wypowiedzi tłumaczona jest najczęściej w następujący sposób. Kult wypływa zatem tutaj z pewnego rodzaju „paleowiary”, która przekształcając się w wiarę bogatszą, sprawia „że bogowie zaczynają istnieć”.

Max Scheler: „Religia jest religijnym poznaniem i myśleniem, jak też szczególnym rodzajem czucia (wartości), wyrazu (język, modlitwa, kult) oraz religijnego chcenia i działania (w służbie Bogu i religijnej moralności)”. Scheler jako przedstawiciel nurtu fenomenologii uważał, że z istnienia aktu religijnego można wnioskować o istnieniu Boga. Akt jest zawsze czynem indywidualnym i społecznym, manifestuje bowiem na zewnątrz wewnętrzne uczucie.

Edgar Brightman: „Religia to zainteresowanie doświadczeniami uznawanymi za doświadczenie najwyższych wartości; oddanie mocy czy mocom, o których sądzi się, że tworzą, wzmagają i zachowują te wartości; oraz wyrażanie tego zainteresowania i oddania czy to w obrzędach symbolicznych, czy w innych zachowaniach jednostkowych i zbiorowych”[21]. Definicja Brightmana nie przywiązuje wagi do socjalnej, społecznej roli religii.

Cyceron wywodził ten termin od łacińskiego relegere (Odczytać na nowo), co u niego oznacza „drobiazgowe oddawanie czci bogom”. Laktacjusz zaś od religare (wiązać, spajać), wyjaśniając jego sens jako „odnowienie więzi między człowiekiem i Bogiem”, a św. Augustyn wywodzi go od reeligare (wybierać ponownie).

Definicja Tielego-Söderbloma: Religią nazywamy w sensie ogólnym stosunek pomiędzy człowiekiem i potęgą nadludzką, w którą on wierzy i od której czuje się zależny. Stosunek ten znajduje swój wyraz w specjalnych uczuciach (zaufanie i lęk), wyobrażeniach (wiara) i czynnościach (modlitwy, obrzędy, wśród nich specjalne ofiary), a także w wypełnianiu moralnych przykazań. Wspólna definicja Tielego-Söderbloma to przykład klasycznej definicji relacyjnej – zob. C. P. Tiele, N. Söderblom, Kompendium der Religionsgeschichte, Berlin 19316, s. 3. Por. C. P. Tiele, Elements of the Science of Religion, t. II, Edinburgh-London 1899, s. 15; N. Söderblom, Einführung in die Religionsgeschichte, Uppsala 1921.

Gustav Mensching: Religia to przeżyciowe spotkanie człowieka z tym, co święte oraz wyrażona w działaniu odpowiedź człowieka uwarunkowana i określona przez świętość[22].

Rudolf Otto: Religia jest doświadczeniem misterium, które realizuje się, gdy człowiek otwiera się dla wrażeń rzeczywistości wiecznych, które objawiają się na drodze doczesności. [...] To sfera, w której człowiek spotyka się z tajemniczą rzeczywistością (misterium tremendum) poznawaną w przeżyciu emocjonalnym (sensus numinosum)[23].

Helmuth von Glasenapp: Religia jest wiarą w istnienie nadnaturalnych, osobowych lub nieosobowych mocy, wyrażającą się w myśleniu, chceniu i postępowaniu; od mocy tych człowiek czuje się zależny, stara się je dla siebie pozyskać lub też usiłuje się do nich wznieść[24].

Clifford Geertz: Religia to system symboli, kształtujących mocne, wszechobejmujące, trwałe nastroje i motywacje, za pośrednictwem najogólniejszego ładu istnienia, którym nadano status takiej faktyczności, że nastroje te i motywacje wydają się osobliwie rzeczywiste[25].

Sigmund Freud: Hipotezy filozoficzne Feuerbacha i społeczne Marksa Freud uzupełnił argumentami psychologicznymi, uznając, iż religia to nerwica natręctw. Freud powołał się tu na perspektywę antropologiczną, ontogenetyczną i etnologiczną. Bóg według Freuda jest: wywyższonym ojcem[12] (exalted father), przemienieniem ojca (transfiguration of father), podobizną/postacią ojca (likeness of father), sublimacją ojca (sublimation of father), surogatem (obiektem zastępczym) ojca (surrogate of father), substytutem ojca (substitute of father), kopią/imitacją ojca (copy of father). Bóg tak naprawdę jest ojcem (Bóg jest to nikt inny jak własny ojciec – God really is the father)[26][27].

Carl Gustav Jung: Religia jest koniecznym elementem życia psychicznego człowieka. Według niego dusza ludzka ze swej natury posiada funkcję religijną. Religia jest szczytowym efektem rozwoju kultury, integruje życie psychiczne i dostarcza człowiekowi siły wzmacniającej „ego”. Daje pomoc w przygotowaniu się do śmierci i w jej przeżywaniu. Podkreśla, że jej terapeutyczna rola polega nie tylko na pomocy w procesie przystosowania do warunków życia, lecz także, że nadaje sens ludzkiemu życiu. Jego podejście do religii charakteryzuje się jednak niemal wyłącznie jej funkcjonalnym i pragmatycznym traktowaniem[28]. Wprowadza pojęcie jaźni – archetypu całości, jedności psychicznej, nazywając go obrazem Boga[29]. Uważa, że powtarzający się w mitach i religiach motyw Bogini Matki związany jest z archetypem matki – strukturą ukształtowaną w ludzkiej psychice ze względu na szczególne cechy matki[30].

Erich Fromm: Religią jest każdy system myśli i działań, podzielany przez pewną grupę, który dostarcza jednostce układu odniesienia i przedmiotu czci, których potrzeba stanowi pierwotne wyposażenie psychiki ludzkiej[31].

Anthony Storr twierdził, że wiara religijna jest odpowiedzią na problemy życia, natomiast religię wyróżnia nie treść wierzeń, lecz jedynie liczba wyznawców: „Osobliwe systemy wierzeń podzielane na przykład tylko przez kilka osób, często są uznawane za iluzoryczne. Równie irracjonalne systemy wierzeń podzielane przez miliony nazywane są religiami uniwersalistycznymi. Gdy porównamy rojenia psychotyków z przekonaniami religijnymi normalnych ludzi, nie będziemy już mogli powiedzieć, że jeden z tych systemów przekonań jest iluzoryczny, a drugi zdrowy”[32].

Friedrich Engels: Religia jest fantastycznym odzwierciedleniem w ludzkich głowach tych sił zewnętrznych, które rządzą codziennym bytem ludzi; odzwierciedleniem, w którym siły ziemskie przybierają postać sił nadziemskich.

Melford Spiro: Religia jest to instytucja złożona z kulturowo ustalonych interakcji z kulturowo zakładanymi nadludzkimi istotami[33].

Jaap van Oosten: W każdej kulturze znajdziemy zespół wierzeń, praktyk i instytucji, który wyjaśnia pochodzenie i naturę porządku kulturowego i podtrzymuje jego istnienie. Ten zespół wierzeń, praktyk i instytucji zwykle jest uznawany przez antropologów za religię. Religie zwykle zakładają wiarę w osobowe postacie, ale nie stanowi to konieczności (jak wskazuje przykład klasycznego buddyzmu). Stanowi ją natomiast domena kultury, uważana za najbardziej podstawową przez samych uczestników. Religia nadaje znaczenie ich egzystencji i ich światu i nie może być zredukowana do żadnego innego porządku kulturowego[34].

Władysław Witwicki: Poczucie religijne jest zjawiskiem złożonym, lecz nie występuje powszechnie. Obejmuje ono poczucie świętości, antropocentryczne i antropomorficzne odczucie świata (związane z potrzebą wiary w nieśmiertelność osobistą) oraz magiczne pojmowanie zjawisk i związków między nimi[35]. Według Witwickiego świętością tchnie dla człowieka obdarzonego poczuciem religijnym to, co się wydaje nadludzko potężne a niezrozumiałe, dobre a straszne, pociągające i jednocześnie przerażające. Natomiast wiara, myśl o Bogu daje trwałe poczucie mocy, podłożonej pokorą, stanowi ciche, pogodne tło wewnętrzne, uwalnia od poczucia poniżenia, nieudolności, niemocy[36].

Feliks Koneczny: ... przez religię rozumiem system ujmujący stosunek świata przyrodzonego do nadprzyrodzonego[37].
Wpływ religii

Badacze z dziedziny nauk społecznych zgromadzili mnóstwo dowodów na dobroczynny wpływ religii. Stwierdzili, że powoduje ona dobre samopoczucie i pomaga uporać się ze społeczną dewiacją. Daniel Hall, lekarz z Centrum Medycznego Uniwersytetu w Pittsburghu, odkrył, że cotygodniowe uczestnictwo w nabożeństwie może dodać dwa albo trzy lata życia. Badanie przeprowadzone na 7 tysiącach osób w starszym wieku w Centrum Medycznym na Uniwersytecie Duke’a w 1997 roku wykazało, że religijne praktyki mogą wzmacniać system immunologiczny i obniżać ciśnienie krwi. Badanie opinii publicznej przez Instytut Pew wykazało, że Amerykanie, którzy uczestniczą w religijnych nabożeństwach raz w tygodniu albo częściej, są szczęśliwsi (43%) od tych, którzy chodzą do kościoła raz na miesiąc albo rzadziej (31%) bądź rzadko lub nigdy (26%). Biali protestanci ewangelikalni częściej donoszą, że są szczęśliwi, niż biali protestanci ewangeliccy: 43% w porównaniu z 33%. Związek między szczęściem a chodzeniem do kościoła utrzymuje się na dość wyrównanym poziomie od lat siedemdziesiątych, kiedy to Pew rozpoczął badania.

Religia może zwalczyć złe zachowanie i promować dobre samopoczucie. Dwadzieścia lat temu Richard Freeman, ekonomista z Uniwersytetu Harvarda, odkrył, że czarnoskóra młodzież, która chodziła do kościoła, chętniej uczęszczała do szkoły i rzadziej popełniała przestępstwa albo brała narkotyki. Od tamtej pory wiele kolejnych badań, w tym ponadpartyjnej Krajowej Komisji ds. Dzieci z 1991 roku, wykazało, że przynależność do wspólnoty religijnej wiąże się z niższym wskaźnikiem przestępczości i uzależnienia od narkotyków[38].

Religia na usługach polityki staje się ideologią[39].
Geneza religii

     Osobny artykuł: Geneza religii.

Najstarsze ślady religii występują już w czasach prehistorycznych w postaci rysunków naskalnych i pochówków (wiara w życie pośmiertne). Pierwotną religią był prawdopodobnie animizm, a według nauki chrześcijańskiej pramonoteizm. Religia była sposobem, w jaki człowiek próbował pojąć świat i otaczające go zjawiska (np. pioruny, śmierć, zjawisko dnia i nocy).
Badanie religii

Badaniem religii zajmują się:

    religioznawstwo
    teologia
    filozofia religii
    socjologia religii
    psychologia religii

Podział religii

Typologie religii:

    religie Wschodu (kosmocentryczne)
    religie Zachodu (teocentryczne)

Religie dzieli się:

    ze względu na pochodzenie: naturalne, objawione i dharmiczne.
    ze względu na to, jak pojmują istotę boską: monoteizm, politeizm, henoteizm, deizm, panteizm, panenteizm, nonteizm.
    ze względu na zasięg oddziaływania religii: religie uniwersalistyczne, narodowe, plemienne.
    ze względu na punkt wyjścia: religie teocentryczne, religie kosmocentryczne.
    ze względu na wyznawanie: religie żywe i religie martwe[40].

Największe religie świata

Na podstawie danych z 2020r.[41] procentowy udział kształtuje się następująco:

(w nawiasach dane z 2010 r.[42] )

    chrześcijaństwo – 31.1% (33,43%)
    islam – 24.9% (24,35%)
    hinduizm – 15.2% (13,78%)
    buddyzm – 6.6% (7,13%)
    sikhizm – (0,36%)
    judaizm – (0,21%)
    bahaizm – (0,11%)
    bezwyznaniowi – 15.6% (9,42%)

Analiza trendów religijnych w latach 1981–2007 w 49 krajach, w których mieszka 60% światowej populacji, nie wykazała globalnego odrodzenia się religii: większość krajów o wysokich dochodach stała się mniej religijna, jednak w 33 z 49 badanych krajów, ludzie stali się bardziej religijni[43]. Ale od 2007 roku trend zmienił się z zaskakującą szybkością: do 2020 przytłaczająca większość (43 z 49) tych samych krajów stała się mniej religijna. Ten spadek wiary jest najsilniejszy w krajach o wysokim dochodzie, ale jest widoczny w większości krajów na świecie[44].
animizm

    druidyzm
    voodoo

buddyzm

    theravada („Droga Starszych” – nieprawidłowo nazywana hinajaną) – jedyna szkoła jaka przetrwała spośród szkół wywodzących się z tradycji sthaviravada,
    mahajana (zawierająca również niektóre podstawowe nauki hinajany):
        chan (jedna z najważniejszych szkół chińskiego buddyzmu)
        zen (tradycja japońska)
        sŏn (tradycja koreańska)
        amidyzm
        Szkoła Czystej Krainy
    mahajana (zawierająca również niektóre podstawowe nauki hinajany oraz szczególne metody wadżrajany):
        tendai
        shingon
        buddyzm tybetański (zawierający unikalne metody tantr jogi najwyższej):
            ningma
            kagju
            sakja
            dzionang
            gelug

chrześcijaństwo

    katolicyzm
        starokatolicyzm
            Kościoły utrechckie
            Kościoły narodowe (polskokatolicyzm, aglapianizm i inne)
            mariawityzm
            ekumeniczny katolicyzm
        Kościół katolicki
            wschodni katolicyzm
                grekokatolicyzm
            Kościół rzymskokatolicki
        tradycjonalizm katolicki
            sedewakantyzm
            konklawizm
                palmarianizm
            lefebryści
        liberalny katolicyzm
        anglikanizm
    prawosławie
        Kościoły bizantyjskie
            Cerkiew prawosławna
            staroobrzędowcy
                popowcy
                bezpopowcy
                skopcy
            starokalendarzowcy
        kościoły orientalne
            ormianie
            koptowie
            syryjczycy
        Kościoły asyryjskie
    protestantyzm
        adwentyzm
            milleryzm
        anabaptyzm
            huteryci
            mennonici
            amisze
        arianizm
        baptyzm
        bracia morawscy
        bracia plymuccy
        husytyzm
        kalwinizm
            kongregacjonalizm
            prezbiterianizm
        kwakrzy
        luteranizm
        metodyzm
        Kościół Nazarejczyka
        pentekostalizm – zielonoświątkowy
        salwacjonizm
        unitarianizm
        waldensi
    restoracjonizm
        ruch badacki
            Świadkowie Jehowy
            Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego
            Świecki Ruch Misyjny „Epifania”
            Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego
        Chrystadelfianie
        mormoni
            Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich
            Społeczność Chrystusa
    afrochrześcijaństwo
        aladura
        harrizm
        kimbangizm
        lumpa

dźinizm

    digambarowie
    sthankawasi
    śwetambarowie

gnostycyzm

    manicheizm
    mandeizm

hinduizm

    wisznuizm
        krysznaizm
    śiwaizm
        lingajaci (wiraśiwaici)
    śaktyzm
    balinezyjski hinduizm

islam

    alawici
    alewici
    charydżyci
        ibadyci
    sunnizm
        szkoła hanaficka
            deobandyzm
        szkoła hanbalicka
            wahhabizm
        szkoła malikicka
        szkoła szaficka
    szyizm
        imamici
            usulityzm
            achbaryzm
            szajchizm
        ismailici
            bohrowie
            chodżowie
                aga khanowie
        zajdyci
    sufizm
        bractwa sufickie
            bektaszyzm
    Ahmadiyya
    czarny islam
        Czarny Islam w USA
            Nauka Maurów
            Naród Islamu
                farrakhanizm
                5 Percent Nation
    druzyzm
    ahl-e hakk
    zikryci
    skrypturalizm (koranizm)

jezydyzm
judaizm

    chasydyzm
    felaszowie
    judaizm mesjanistyczny
    judaizm konserwatywny
    judaizm ortodoksyjny
    judaizm postępowy
    judaizm rekonstrukcjonistyczny
    karaimizm
    mozaizm
    samarytanizm

mazdaizm
mazdakizm
mitraizm
nowe ruchy religijne

    babizm
        azalityzm
    bahaizm
        ortodoksyjny bahaizm
        Free Baha’i Faith
        Reform Bahai Faith
    chondogyo (czeondoizm)
    kaodaizm
    kulty cargo
    Falun Gong
    Modekngei
    New Age
    raelianizm
    Rastafari
    scjentologia
    Suma Czing Hai (Metoda Quan Yin)
    Wicca
    Współczesne systemy wyznaniowe nawiązujące do etnicznych wierzeń danego regionu
        Ásatrú
        kemetyzm
        hellenizm
        słowianowierstwo
        stregheria
        rodzimowierstwo bałtyjskie
            Romuva (litewski nurt rodzimowierstwa bałtyjskiego)
            Dievturība (łotewski nurt rodzimowierstwa bałtyjskiego)
        rodzimowierstwo celtyckie
        rodzimowierstwo germańskie
    Związane z hinduizmem
        Integralna Joga Międzynarodowa (swami Satchidananda) – Integral Yoga International
        Medytacja Transcendentalna (TM)
        Misja Boskiego Światła – Divine Light Mission
        Neo-Sannyas (Osho)
        Radha Soami
        Sathya Sai Baba
        Swaminaryan Faith
    Związane z chrześcijaństwem
        harrizm

orfizm
pitagoreizm
religie pierwotne

    religie prehistoryczne
    religie rodzime Afryki
    religie rodzime Australii

konfucjanizm
santeria
sikhizm
shintō

    nowe religie japońskie
    shintō domu cesarskiego
    shintō ludowe
    shintō sekciarskie
    shintō świątynne
    zenrinkyō

taoizm
zaratusztrianizm

    zurwanizm

Problemy klasyfikacji

Państwa świata według wyznania dominującego
Legenda

Problematyczne jest zakwalifikowanie do religii postawy określanej jako satanizm[potrzebny przypis], gdyż pod tą nazwą kryje się zarówno religia czcząca Lucyfera, jak i filozofia gloryfikująca indywidualizm. Niektórzy zaliczają do ruchów parareligijnych także ruchy społeczne stawiające wysokie wymagania, wymagające podzielania pewnych przekonań oraz powodujące, że wokół nich koncentruje się życie ich członków.

W klasycznym podziale religijnym nie mieści się również tradycjonalizm integralny René Guénona oraz Ananda-Coomaraswamy[potrzebny przypis].

Trudno zarówno zupełnie pominąć, jak i zaliczyć do religii, istniejące pseudo-religie, będące z założenia parodiami tradycyjnych religii oraz ich dogmatów, jak np. pastafarianizm czy wiara w Niewidzialnego Różowego Jednorożca.


Przegląd głównych religii świata
Cecha Islam Chrześcijaństwo Judaizm Bahaizm Hinduizm Buddyzm Sikhizm Dżinizm Konfucjanizm Taoizm Shintō Zaratusztrianizm[45]
Czas powstania VII w. n.e. I w. n.e. 1300 r. p.n.e. 1863 r. n.e. ok. XIV wieku p.n.e. ok. 500 r. p.n.e. XV w. n.e. VI w. p.n.e. 722–481 r. p.n.e.(Okres Wiosen i Jesieni) Ok. 500 – 300 r. p.n.e. Ok. 1000 r. p.n.e.
Liczba wyznawców 1,6 mld[46] 2,3 mld[46] 14,5 mln[47] 7–7,5 mln 950 mln[47] 450 mln[47] 24 mln 4,5–5 mln Różne dane Różne dane Różne dane (ok. 110 mln – ok. 120 mln) 250 000
Bóstwo Bóg – noszący imię Allah Bóg – noszący imię Jahwe różnie w zależności od tradycji – głównie Wisznu i Śiwa zagadnienie nie rozpatrywane przez religię Jedyny Bóg Waheguru zagadnienie nie rozpatrywane przez religię Niebo (duchy przodków) brak lub politeizm Najważniejsze bóstwo: bogini Amaterasu (politeizm) Ahura Mazda i Aryman
Założyciel Mahomet Jezus Chrystus Mojżesz Bahá'u’lláh przekaz ustny Budda Siakjamuni Guru Nanak Wardhamana Mahawira Konfucjusz Laozi przekaz ustny Zaratusztra
Główne założenia Allah jest jedynym Bogiem, nie posiada potomstwa, a Mahomet był jego prorokiem. Wiara w istnienie Boga Ojca i Jego Syna Jezusa Chrystusa, oraz Ducha Świętego. Dominuje trynitaryzm – jedyny Bóg w trzech wyżej wymienionych osobach. Syn Boży urodził się jako Człowiek-Mesjasz i dla zbawienia ludzi zginął ukrzyżowany i zmartwychwstał. Jahwe jest jedynym Bogiem i ma on zesłać Mesjasza. Bahaizm łączy w sobie, między innymi, elementy judaizmu, chrześcijaństwa, islamu i babizmu. Według wierzeń bahaickich historia religii stopniowo rozwijała się poprzez ciąg boskich posłańców, z których każdy założył religię dostosowaną do danych czasów oraz zdolności rozumienia ludzi w tym okresie. wiara w reinkarnację, karmę, dążenie do nirwany (jako niebo) lub naraki (jako piekło). Cztery Szlachetne Prawdy Sikhizm jest rodzajem kompilacji islamu i hinduizmu. Z islamu pochodzi nie posiadający żadnego wizerunku ani wcieleń Bóg. Z hinduizmu pochodzą praktyki medytacyjne, wiara w reinkarnację, i wreszcie wiele innych, zewnętrznych przejawów kultu. Dżinizm powstał w Indiach w reakcji na silnie zrytualizowany braminizm. Wyznawcy dżinizmu wierzą w reinkarnację, karmę oraz dążenie do mokszy. Najważniejszym pojęciem jest dla nich ahinsa. Zbudowanie idealnego społeczeństwa i osiągnięcie pokoju na świecie jest możliwe pod warunkiem przestrzegania obowiązków wynikających z hierarchii społecznej oraz zachowywania tradycji, czystości, ładu i porządku. Energia dao jest esencją wszechświata i stanowi podłoże wszelkich zmian. Wierzenia shintō nie posiadają wspólnego kanonu. Najważniejszym pojęciem dla wyznawców jest pojęcie kami. Wyznawcy wierzą w nieustającą walkę o władzę nad światem, prowadzoną pomiędzy dobrem (Ahura Mazda) a złem (Zły Duch). Przed dniem Sądu Ostatecznego ma dojść do cudownego zapłodnienia niewiasty-dziewicy przez Zaratusztrę i narodzin Saoszjanta, czyli mesjasza, który poprowadzi zastępy sprawiedliwych do ostatecznej walki ze złem.
Poglądy na życie po śmierci Po śmierci ciało oczekuje na zmartwychwstanie w dni sądu. Ludzie zbawieni zamieszkają w Niebie, natomiast ludzie odrzucający Boga zostaną umieszczeni w Piekle. Po śmierci człowiek jest sądzony za swoje czyny i wiarę za życia. Jeśli sąd jest dla niego pomyślny, osiąga zbawienie, co zapewnia mu szczęśliwe życie w niebie. W przeciwnym wypadku zaś, w zależności od wyznania, jego dusza umiera lub jest skazywana na potępienie, np. pełne cierpienia życie w piekle, wieczną separację od Boga. Kiedy człowiek umiera, dusza przechodzi do następnego świata, gdzie duchowy rozwój człowieka osiągnięty za życia w fizycznym świecie staje się podstawą do osądzenia i dalszego rozwoju w świecie duchowym. Reinkarnacja – wszystkie istoty rodzą się ponownie, w zależności od postępowania za życia przechodząc na wyższy lub niższy poziom egzystencji. Godni zmarli wchodzą w skład Nieba – bezosobowego bytu sterującego losami świata. Bliżej niesprecyzowane życie wieczne. Shintō nie rozpatruje kwestii życia po śmierci, a jedynie kwestie życia doczesnego. Dusze ludzi po śmierci tracą do dnia sądu ostatecznego swoją cielesność i wędrują przez „Most Dzielący” do piekła, czyśćca lub nieba.
Cel i droga do jego osiągnięcia Osiągnięcie zbawienia poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa, okazywaną między innymi przez życie zgodne z przykazaniami. Osiągnięcie zbawienia poprzez etyczne życie, wiarę i modlitwy. Do zadań bahaity należy nie tylko rozpoznanie Boga, lecz także posłuszeństwo, regularna modlitwa, dzięki którym, dusza zbliża się do Boga. To zbliżenie, wedle wierzeń bahaickich, stanowi duchowy ideał. Zakończenie cyklu ponownych narodzin i śmierci i osiągnięcie nirwany. Sposób osiągnięcia zależy od tradycji Osiągnięcie oświecenia, zakończenie cyklu ponownych narodzin i śmierci i osiągnięcie nirwany. Sposób osiągnięcia zależy od tradycji Osiągnięcie oświecenia poprzez praktyki medytacyjne oraz przestrzeganie za życia szczegółowych zasad etyki, moralności, diety, a nawet sposobu ubierania się. Dźiniści wierzą w możliwość wyrwania się z kręgu sansary – kołowrotu wcieleń, i osiągnięcia stanu wyzwolenia – mokszy. Droga do tego celu wiedzie poprzez tzw. trzy klejnoty. Wejście w skład Nieba poprzez przestrzeganie niebiańskiego porządku. Osiągnięcie szczęścia poprzez „niedziałanie” – życie w harmonii z dao i nurtem wszechświata. Życie w zgodzie z „wewnętrzną czystością” serca pojmowaną indywidualnie przez wyznawców shintō. Osiągnięcie nieba poprzez życie oparte na dobrych uczynkach, wierze i modlitwie. Obowiązkiem człowieka jest dbanie o swoją czystość duchową. Obejmuje to unikanie nieczystych myśli, nieczystego pokarmu i nieczystych ludzi.
Główne rytuały pięć filarów islamu modlitwa, Eucharystia, medytacja (chrześcijańska) modlitwa, szabat modlitwa joga, medytacja medytacja, tantra medytacja medytacja szczegółowe zasady postępowania w codziennym życiu medytacja modlitwa modlitwa
Święte pisma Koran Biblia Tanach Al-Kitab Al-Akdas Agamy, Brahmasutry, Dewimahatmja, Gita, Jogasutry, Manusmryti, Natjaśastra, Purany, Smryti, Upaniszady, Wedy, śastry sutry Sri Guru Granth Sahib Agama Pięcioksiąg konfucjański Daodejing oraz Zhuangzi brak Awesta
Krytyka religii

     Osobny artykuł: Krytyka religii.

Krytyka religii obejmuje zarówno krytykę samego pojęcia religii, jak i krytykę kultu religijnego, idei propagowanych przez wszystkie bądź poszczególne religie oraz konsekwencji tychże idei. Zaprzeczeniem idei istnienia bogów i bóstw jest ateizm. Inną formą przeciwstawną do poglądów religijnych jest agnostycyzm, według którego obecnie niemożliwe jest całkowite poznanie rzeczywistości, w tym także niemożność dowiedzenia się, czy bogowie istnieją, czy też nie. Odrębną postawą jest niereligijność, która nie zaprzecza istnieniu bóstw, bogów czy sił nadprzyrodzonych, a jedynie odrzuca wyznawanie bądź praktykowanie religii. Sam brak afirmacji boga nie wiąże się z ateizmem bądź agnostycyzmem, istnieje bowiem grupa religii nonteistycznych, które same w sobie nie zaprzeczają, ale też nie potwierdzają istnienia bogów.

Krytycznie o religii od starożytności do współczesności pisali i wypowiadali się następujący filozofowie, naukowcy i artyści: Heraklit z Efezu, Demokryt z Abdery, Epikur, Giovanni Boccaccio, Niccolo Machiavelli, Erazm z Roterdamu, Michel de Montaigne, Tommaso Campanella, Francis Bacon, Benedykt Spinoza, John Locke, Fryderyk Engels, Jean Meslier, Julien Offray de La Mettrie, Morelly, Immanuel Kant, Johann Wolfgang Goethe, Richard Wagner, Karol Marks, Friedrich Nietzsche, Bertrand Russell, Arthur Schopenhauer, Anatole France, Jean-Paul Sartre[48]. Wśród Polaków krytycznie o religii wypowiadali się między innymi: Grzegorz z Sanoka, Andrzej Frycz Modrzewski, Hugo Kołłątaj, Stanisław Staszic, Seweryn Goszczyński, Adam Mickiewicz, Aleksander Świętochowski, Stanisław Witkiewicz, Tadeusz Kotarbiński i Tadeusz Boy-Żeleński[49]. Za krytykę religii największą cenę (śmierć przez spalenie na stosie) zapłacili, między innymi: Giordano Bruno i Giulio Cezare Vanini[50], przez ścięcie – polski ateista Kazimierz Łyszczyński. Obecnie głównymi krytykami religii są: Richard Dawkins, Christopher Hitchens[51] i Hubertus Mynarek[52].

Tomasz Campanella – Każda religia uważa tylko siebie za prawdziwą. Religie niechrześcijańskie mają również swoje cuda, swoich męczenników i dłuższą tradycję. Chrześcijanie sądzą, że inne religie są oszustwem, lecz Żydzi, Turcy i poganie to samo utrzymują o chrześcijaństwie[53].

Denis Diderot – Jeśli rozum jest darem Niebios, i jeśli to samo można powiedzieć o wierze, Niebiosa dały nam dwa prezenty nie dające się ze sobą pogodzić i sprzeczne[54].

Heinrich Heine – W epoce mroku i ciemnoty religia jest najlepszym przewodnikiem ludzi, tak jak w noc ciemną choć oko wykol najlepszym przewodnikiem będzie ślepiec. On zna wszystkie drogi i ścieżki lepiej aniżeli człek, który widzi. Kiedy jednak nastaje dzień, głupotą jest posługiwać się starymi ślepcami w roli tego, który idzie na przedzie[55].

Paul d’Holbach – Religia to sztuka odurzania ludzi w celu odwrócenia ich myśli od tego zła, które im sprawiają na tym świecie ludzie posiadający władzę[54].

John Toland – Ci, którzy dzierżą władzę, powołują się na prawa boskie. Jest to najlepszy środek zachowania tyranii[56].

Jan Jakub Pillot – Religia przesłania rzeczywistość społeczną, jest to „opium dla ludu”. Chcę powiedzieć głośno i będę to podtrzymywał wobec wszystkich i na przekór wszystkim, że człowiek opanowany zabobonem jest niezdolny do zachowania swej wolności, jeśli ją jeszcze posiada, niezdolny do odzyskania jej, jeśli ją już utracił... Zabobon polega na przypisywaniu tajemniczej przyczynie zwanej losem, Bogiem, lub jakakolwiek inna nazwą, naszych powodzeń i nieszczęść[57].

Giulio Cezare Vanini – Wszystko co rodzi się biegnie ku śmierci, wszystko co rośnie starzeje się, także z codziennego doświadczenia każdy, przeglądając historię może zobaczyć, że każde panowanie i każda religia ma swój początek i swój koniec[58]

Franciszek Maria Arouet Wolter – Musieli być kowale, cieśle, murarze, rolnicy zanim znalazł się człowiek, mający dosyć czasu by rozmyślać. Wszystkie sztuki ręczne poprzedziły religię, a zatem naprzód początki cywilizacji materialnej, religia przyszła dopiero później[59].

Według naukowców zajmujących się memetyką przykładami „wirusów umysłu” są przede wszystkim religie[60][61], z których niemal każda zawiera nakaz głoszenia danej wiary wśród niewierzących i innowierców. Te religie, które nie posiadają takiego nakazu, mają mniejsze szanse na przetrwanie[62].

Richard Dawkins – krytykuje religię jako „niebezpieczny nonsens, który uczy wrogości wobec innych ludzi”. Po zamachu na World Trade Center i Pentagon wezwał do ostrzejszej krytyki światopoglądów religijnych[63].

Sam Harris – porównuje religię do zaburzenia umysłowego, które, jak pisze, „pozwala skądinąd normalnym ludzkim istotom korzystać z owoców szaleństwa i uważać je za święte”[64].
Systemowa kontrola i ograniczanie religii

W 2018 r. światowa mediana poziomu rządowych ograniczeń religijnych osiągnęła najwyższy poziom od 2007 roku. Szczególny wzrost nastąpił w trzech z pięciu badanych regionów: Azja i Pacyfik, Bliski Wschód i Afryka Północna, i Afryka Subsaharyjska[65][66].
Zobacz też
Informacje w projektach siostrzanych
Commons-logo.svg  Multimedia w Wikimedia Commons
Wikiquote-logo.svg  Cytaty w Wikicytatach
WiktionaryPl nodesc.svg  Definicje słownikowe w Wikisłowniku
Ikona portalu Portal: Religioznawstwo

    związek wyznaniowy
    niereligijność
    święto
    zabobon (np. magia, okultyzm, spirytyzm, wróżby, ezoteryka)
    mistycyzm
    religie abrahamowe
    parodia religii
    religia fikcyjna
    indeks religijności według Instytutu Gallupa
    wirus umysłu

Przypisy

Global Index of Religiosity and Atheism. [zarchiwizowane z tego adresu].
The Everything World’s Religions Book: Explore the Beliefs, Traditions and Cultures of Ancient and Modern Religions, s. 1, Kenneth Shouler – 2010.
Ks.J.Górski Spotkanie z religiami Katowice 2007.
Maciej Sieniatycki, Apologetyka, czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932, s. 2.
Religia – wiara. [w:] Wielki słownik języka polskiego [on-line]. [dostęp 2020-02-01].
Morreall i Sonn 2013 ↓, s. 12–17.
Tomasz Hobbes, Elementy Filozofii, Warszawa 1956, t. II, s. 156.
Bohdan Chwedeńczuk, Przekonania religijne, Warszawa 2000, s. 15.
Por. Przedmowa do książki: Gerardus van der Leeuw, Fenomenologia religii, Książka i Wiedza, Warszawa 1978.
Werner Wiktor, Teatr i widownia. Role społeczne religii i nauki w kulturze amerykańskiej i brytyjskiej wieku XIX. „Roczniki Antropologii Wiedzy”, Rocznik II 2006 (2007) s. 143–170.
Zygmunt Freud: Przyszłość pewnego złudzenia. Warszawa: Wydawnictwo KR, 1998, s. 144, seria: Pisma Społeczne. ISBN 83-86989-31-9.
Zygmunt Freud: Totem i tabu. Kilka zgodności w życiu psychicznym dzikich i neurotyków. Warszawa: Wydawnictwo KR, 1998, s. 365, seria: Pisma Społeczne. ISBN 83-86989-31-9.
Bouyer 1956 ↓, s. 99–101.
Werner Wiktor, Idea genezy, mit genezy. Historyka, T. XXX, 2000, s. 39–48.
Werner Wiktor, Eliadego poszukiwania historii i znaczenia religii. Historyka, T. XXIX, 1999, s. 108–113.
Paloutzian R.F., Park C.L., Handbook of the psychology of religion and spirituality, 2005, s. 12.
Slone D.J. (red.), Religion and Cognition: A Reader Equinox Press, 2006.
Émile Durkheim, Elementarne formy życia religijnego: system totemiczny w Australii, Warszawa 1990, s. 31.
Słowa Lutra za Ludwik Feuerbach O istocie religii, [w:] Tenże, „Wybór Pism”, PWN, Warszawa 1988, t. II, s. 264.
Dwa źródła moralności i religii, Znak, Kraków 1993, s. 197–198.
A philosophy of religion, Prentice-Hall, Inc., Englewood Cliffs, N.J 1958.
G. Mensching, Geschichte der Religionswissenschaft, Bonn 1948, s. 18.
R. Otto, Świętość: elementy irracjonalne w pojęciu bóstwa i ich stosunek do elementów racjonalnych, Wrocław 1993.
H. von Glasenapp, Die nichtchristlichen Religionen, Freiburg 1957, s. 12.
C. Geertz, Religia jako system kulturowy, [w:] Tenże, Interpretacja kultur, wybrane eseje, Kraków 2005, s. 502.
Michał Tracz: Kształtowanie się obrazu Boga w teoriach psychologicznych. Psychologia.net.pl, 2012-04-26. [dostęp 2019-08-19].
Ana-Maria Rizzuto: The Birth of the Living God. A psychoanalytic study. Chicago: University of Chicago Press, 1979, s. 31. ISBN 978-0-226-72100-2.
Stanisław Tokarski: Dojrzałość religijna. Psychologia.net.pl – portal psychologiczny. [dostęp 2017-03-16].
Zenon Waldemar Dudek: Karol Gustaw Jung – myśliciel przełomu. Psychologia.net.pl – portal psychologiczny. [dostęp 2017-03-16].
Carl Gustav Jung: Grundwerk. T. 2: Die psychologischen Aspekte des Mutterarchetypus. Olten: Olten und Freiburg/Br., 1984, s. 148–149.
E. Fromm, Szkice z psychologii religii, Warszawa 1966, s. 134.
Anthony Storr: Kolosy na glinianych nogach. Studium guru. Przemysław Prokopiuk, Jan Sieradzan (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2009, s. 267, 274. ISBN 978-83-7414-651-7.
M. E. Spiro, Religion: Problems of Deffinition and Explanation, [w:] M. Banton [ed.], Anthropological Approaches to the Study of Religion, London 1966, s. 84–125.
J. Oosten, Cultural Anthropological Approaches, [w:] F. Whaling [ed.], Contemporary Approaches to the Study of Religion, vol. II, The Humanities, Berlin-New York-Amsterdam 1985, s. 283.
Jan Szmyd: Psychologiczny obraz religijności i mistyki. Z badań psychologów polskich. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1996, s. 178–180. ISBN 83-86841-54-0.
Władysław Witwicki: Psychologia. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 157, 268, 273. OCLC 749892690.
Feliks Koneczny, Religie a cywilizacje.
John Micklethwait, Adrian Wooldridge, Powrót Boga, 2011, s. 175–176.
Tomasz Hergesel – Rozumieć Biblię; Stary Testament JAHWIZM, Wydawnictwo WAM 1992, 567s.
Kazimierz Banek, Słownik wiedzy o religiach, Wydawnictwo Szkolne PWN 2010, s. 397.
Religions - The World Factbook, www.cia.gov [dostęp 2022-09-30].
CIA World Factbook. cia.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-12)]., (ang.).
Pippa Norris, Ronald Inglehart, Sacred and Secular: Religion and Politics Worldwide, Cambridge University Press, 17 października 2011, ISBN 978-1-107-64837-1 [dostęp 2020-12-12] (ang.).
Why is religion suddenly declining?, OUPblog, 7 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-12] (ang.).
The major world religions.
Ateista – gatunek zagrożony?. radiovaticana.va, 9 maja 2011. [dostęp 2016-04-22].
Compilation of almanacs at religioustolerance.org.
A.Nowicki, Wypisy z historii krytyki religii., Warszawa 1962, s.5,6,7,8,9,10,11.
A.Nowicki, Wypisy z historii krytyki religii., Warszawa 1962, s.6,7,8,9,11,12.
John Owen, Skeptics of the Italian Renaissance, s. 399; Eugene Montague MacDonald, A Short History of the Inquisition: What It Was and What It Did, s. 254–256; Robert Alan Schneider, Public Life in Toulouse, 1463-1789: From Municipal Republic to Cosmopolitan City, s. 153–155; Jean Baptiste Dubédat, Histoire du Parlement de Toulouse, Tom 2, Wyd. A. Rousseau, 1885, s. 51–82.
Ch. Hitchens, Bóg nie jest wielki, jak religia wszystko zatruwa., Katowice 2007.
H.Mynarek, Zakaz Myślenia. Fundamentalizm w chrześcijaństwie i islamie., Gdynia 1996.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 192.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 249.
Ch.Hitchens, Bóg nie jest wielki. Jak religia wszystko zatruwa., Katowice 2007, s. 48.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 262.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 302.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 170.
J.Budziło,S.Dybowski, Z dziejów postępu. Zarys popularny., Warszawa 1960, s. 241.
Richard Brodie: Wirus umysłu. Łódź: TeTa Publishing, 1997, s. 173–182. ISBN 1-896167-03-9.
Richard Dawkins: Viruses of the Mind. W: Daniel Dennet: Dennett and His Critics: Demystifying Mind. Oxford: Blackwell, 1993. [dostęp [2012-06-01]].
Richard Brodie: Wirus umysłu. Łódź: TeTa Publishing, 1997, s. 178. ISBN 1-896167-03-9.
Dawkins, Richard: Has the world changed?. The Guardian, 11 listopada 2001. [dostęp 2006-01-29].
Sam Harris: Koniec wiary. W.W. Norton, 2005. (ang.).
1615 L. St NW, Suite 800 Washington, DC 20036 USA202-419-4300 | Main202-419-4349 | Fax[phone] | Media Inquiries, Government Restrictions on Religion Rise Globally, Pew Research Center’s Religion & Public Life Project, 10 listopada 2020 [dostęp 2020-12-26] (ang.).
1615 L. St NW, Suite 800 Washington, DC 20036 USA202-419-4300 | Main202-419-4349 | Fax[phone] | Media Inquiries, In 2018, government restrictions rose in most regions, but social hostilities declined, Pew Research Center’s Religion & Public Life Project, 10 listopada 2020 [dostęp 2020-12-26] (ang.).

[Lothar.]

[Amigoland]

Trzeba wrócić do genezy powstania kościoła. Kościól powstał jako wspólnota religijna. Ludzie spotykali się tam, modlili się, pomagali sobie wzajemnie. Z biegiem czasu kościół ewoluował wraz ze światem. To już nie jest ten kościół który miał być z założenia i w/g wskazań Jezusa. Obecnie mamy gigantyczny moloch, gdzie liczą się tylko pieniądze...Cześć Wojtek.

[Lothar.]

Cześć Andrzeju >;) Geneza rozwoju kościoła jest dużo bardziej skomplikowana >;)) Ci co znali J. to szybko powymierali i spisano ewangelie jak już nikt z znających J. nie żył, pierwsza był a Marka około 68-73 a potem Mateusza 70-100 Łukasza 80-100 i Jana 90-100. Więc nie było żadnej liturgii ani kapłanów ani ołtarza ani mszy >;P A co było? Była Agapa, uczta braterska, >;P wyobraź sobie że całym forum wynajmujemy knajpę, siadamy sobie się modlimy, rozmawiamy, ciągniemy czerwone winko (z umiarem) zagryzamy świeżym chlebkiem i do domu >;PP Dziwnie? A jak by przyszedł jakiś obcy hmm katabas to by coś na drogę dostał >;) To dopiero potem plugastwo się zalęgło i interesy robili i zabronili (tak zabronili) modlić się bez katabasa i biskupa. Hmm J. to by "padł " ze śmiechu. Apostołowie to nie byli tacy święci, chłopaki chodzili z nożami, a Piotr/Kefas to nie pękał i miecz na widoku nosił. Pamiętasz jak słudze przylał i mu ucho uciął co J. mu z powrotem przykleił? Tam szybko szło, tylko nam głodne kawałki opowiadają.

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Cześć Andrzeju >;) Geneza rozwoju kościoła jest dużo bardziej skomplikowana >;)) Ci co znali J. to szybko powymierali i spisano ewangelie jak już nikt z znających J. nie żył, pierwsza był a Marka około 68-73 a potem Mateusza 70-100 Łukasza 80-100 i Jana 90-100. Więc nie było żadnej liturgii ani kapłanów ani ołtarza ani mszy >;P A co było? Była Agapa, uczta braterska, >;P wyobraź sobie że całym forum wynajmujemy knajpę, siadamy sobie się modlimy, rozmawiamy, ciągniemy czerwone winko (z umiarem) zagryzamy świeżym chlebkiem i do domu >;PP Dziwnie? A jak by przyszedł jakiś obcy hmm katabas to by coś na drogę dostał >;) To dopiero potem plugastwo się zalęgło i interesy robili i zabronili (tak zabronili) modlić się bez katabasa i biskupa. Hmm J. to by "padł " ze śmiechu. Apostołowie to nie byli tacy święci, chłopaki chodzili z nożami, a Piotr/Kefas to nie pękał i miecz na widoku nosił. Pamiętasz jak słudze przylał i mu ucho uciął co J. mu z powrotem przykleił? Tam szybko szło, tylko nam głodne kawałki opowiadają.

Zgodzę się z tobą. Kościół szybko skręcił nie na tą drogą którą wskazywał Jezus. "Plugawi" szybko wykorzystali władzę a owieczki stuliły uszy po sobie. Wypisz, wymaluj obecne czasy, kiedy "owieczki" słuchają nakazów z...Telewizora, hehehe...

[Lothar.]

Tv i ambona to przekaz medialny >;) A zobaczysz że ludzie zapomną i nic się nie nauczą >;))

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Tv i ambona to przekaz medialny >;) A zobaczysz że ludzie zapomną i nic się nie nauczą >;))

No pewnie Teraz jest przeprowadzany kolejny test w Chinach. Państwo ogłasza "corona alarm" i ludzie mają siedzieć w domach. Ćwiczenia trwają...

[Lothar.]

Znów chcą wykończyć starszych żeby nie płacić emerytur. Złodzieje