|
|
To chyba wynika z psychologii rozwoju, Ewo.
Jeśli się nad tym zdaniem zastanowimy, to możemy dojść do wniosku, że niedojrzałość emocjonalna, to skupianie się i martwienie bardziej o siebie, niż o innych. Temat nie jest jednak tak prosty, by zdefiniowało go jedno zdanie.
Niedojrzałość emocjonalna to stan charakteryzujący się tym, że dana osoba nie zrezygnowała z pragnień i fantazji charakterystycznych dla wieku dziecięcego. Osoby takie próbują naginać rzeczywistość ku swoim potrzebom i chciałyby, żeby wszystko kręciło się wokół nich. Zachowanie takie często obserwujemy u dzieci, które tupią nóżkami, krzyczą, płaczą, by zmusić rodzica do kupna zabawki, słodyczy, czy spełnienia innych zachcianek.
Objawem niedojrzałości tego typu może być także unikanie brania odpowiedzialności za swoje czyny, uciekanie od niej czy wypieranie się takiej. Często słyszymy o kierowcach, którzy uciekli z miejsca spowodowanego przez siebie wypadku, czy mężczyznach, którzy zostali ojcami i zrzucili całą odpowiedzialność na kobietę. Szukanie winnych wszędzie, tylko nie w nas samych, to cecha osób niedojrzałych emocjonalnie. Warto zrozumieć, że jesteśmy jedynymi osobami odpowiedzialnymi zarówno za to, co robimy, jak również za to, co mówimy. Dojrzałość bowiem polega również na przyznawaniu się do popełnianych błędów, naprawianiu popełnionego zła i szukaniu rozwiązania problematycznych sytuacji.
Osobom niedojrzałym emocjonalnie często brakuje niezależności. To dość u nich powszechne, że nawet przekraczając granicę dorosłości, nadal są zależni od innych w podejmowaniu decyzji, spełnianiu swoich obowiązków. Czasem wplątują się w problemy finansowe wynikające ze złego sposobu gospodarowania środkami materialnymi. Priorytetami jest dla nich zaspokajanie zachcianek, a także robienie tego natychmiast. Nie mają problemu z kupowaniem rzeczy, których nie potrzebują za pieniądze, których nie posiadają.
Niedojrzałość emocjonalna uważana jest dziś za znamię współczesnych społeczeństw. I choć nie jest to zaburzenie ani choroba, a pewien rodzaj lęku przed dorosłością i odpowiedzialnością, jaką za sobą niesie, to warto przy wyborze partnera zastanowić się, czy nie wiążemy się z dużym fizycznie „dzieckiem”. Mówimy tu o syndromie „Piotrusia Pana” czy też „wiecznej dziewczynki”.
Jako rodzic zaś, odpowiedzialny za wychowanie dziecka zróbmy, co w naszej mocy, by wyrósł na dojrzałego i mądrego człowieka. Niestety bywa, że sami rodzice mają taki problem. Najczęściej niedojrzali emocjonalnie są egocentrycy, a także osoby, którym rodzice nie poświęcali w dzieciństwie dostatecznie wiele uwagi i nie doceniali ich. Podatni na niedojrzałość emocjonalną, są także ludzie bardzo wrażliwi i niepewni siebie, którzy potrzebują do prawidłowego funkcjonowania stale pozytywnych bodźców.
Niedojrzałość emocjonalna jest poważną przeszkodą w dorosłym życiu. Przedkłada się ona negatywnie na nawiązywanie relacji z innymi: zarówno prywatnie, jak i zawodowo. W takiej sytuacji najważniejsze jest zauważenie problemu i udanie się na terapię do psychologa, czy psychoterapeuty.
Na koniec, by łatwiej było rozpoznać niedojrzałość lub dojrzałość emocjonalną danej osoby podsumujemy. Osoby z niedojrzałością emocjonalną zazwyczaj:
nie znają siebie (nie wiedzą, co jest ich mocną i słabą stroną),
mają niewielkie poczucie odpowiedzialności i zdarza się, że ignorują zobowiązania,
cechuje ich brak samokontroli i niskie poczucie własnej wartości,
dążą do natychmiastowego uzyskania przyjemności,
są chwiejne emocjonalnie (bywają impulsywne czy nawet agresywne),
nie mają planu na życie,
cechuje ich brak dojrzałości uczuciowej i empatii,
uciekają w świat fantazji,
zamiast pracować nad silną wolą bywają uzależnione emocjonalnie od innych osób np. partnera.
Wszystkim czytelnikom życzymy spotykania na swojej drodze życia (czy prywatnie, czy zawodowo) tylko dojrzałych emocjonalnie pełnoletnich osób oraz czerpania satysfakcji z kształtowania własnej dojrzałości emocjonalnej.
Agnieszka Idźkowska-Guz
psycholog
|
Zablokowano
