Zapach – jedna z liczb kwantowych przypisywanych elementarnym fermionom materii – kwarkom i leptonom. Nie ma on nic wspólnego poza nazwą z zapachami związków chemicznych (np. wyczuwanymi przez ludzi). Zapach identyfikuje rodzaj cząstki elementarnej lub jej przynależność do danej generacji cząstek – leptonów czy kwarków. Np. elektron ma inny zapach od neutrina, inny od mionu i od kwarka. Kwark u ma inny zapach niż kwark d. Natomiast dwa kwarki u zawsze mają ten sam zapach, niezależnie od ładunku kolorowego.
Według Modelu Standardowego (SM) większość tzw. procesów słabych jest spowodowana wymianą naładowanych bozonów W± lub wymianą neutralnego bozonu Z0, przy czym każdy z kwarków u, c, t może przejść z różnymi amplitudami prawdopodobieństwa w każdy z trzech kwarków d, s, b i odwrotnie. Zestaw tych 9 amplitud tworzy macierz Cabibbo-Kobayashiego-Maskawy.
Zapach przynależności do danej generacji jest zachowywany w oddziaływaniach silnych i elektromagnetycznych, nie jest natomiast zachowany w oddziaływaniach słabych. Oznacza to, że tylko w oddziaływaniach słabych może następować przejście między różnymi generacjami kwarków i leptonów.
Procesy słabe, zachodzące ze zmianą zapachu, są badana w akceleratorach, w celu testowania przewidywań Modelu Standardowego oraz jego rozszerzeń, jak na przykład Minimalny Supersymetryczny Model Standardowy (MSSM). Procesy te na ogół zachodzą poprzez tzw. poprawki radiacyjne. Badania te mogą dostarczyć informacji o oddziaływaniach kwarków i leptonów oraz bozonów przenoszących oddziaływania słabe z nowymi cząstkami, których istnienie przewidywane jest przez rozszerzenia Modelu Standardowego.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zapach_(mechanika_kwantowa)
Ładunek kolorowy, kolor – liczba kwantowa wprowadzona, by rozróżnić kwarki znajdujące się w tym samym stanie spinowym. Wbrew nazwie, kolor nie ma on nic wspólnego z kolorem (barwą) w sensie optycznym.
Reguła Pauliego nie pozwala, by trzy jednakowe kwarki tworzyły struktury barionowe, zatem kwarki te muszą się różnić – cechę różnicującą nazwano kolorem. Istnieją trzy rodzaje ładunków kolorowych: czerwony, zielony i niebieski (te nazwy są czysto umowne i nie mają nic wspólnego ze zwykłymi kolorami, postrzeganymi wzrokiem) oraz odpowiadające im „antykolory” dla antykwarków.
Ładunek kolorowy jest źródłem nowego pola, generującego nowy typ oddziaływań między kwarkami. Kwantami tego pola są gluony. Wymiana gluonów pomiędzy kwarkami w hadronie (nazywana silnym oddziaływaniem jądrowym) wiąże kwarki w nierozerwalną całość. Silne oddziaływania jądrowe zachodzą tylko na bardzo małych odległościach rzędu 10−15 m[1]. Efektem tego jest niestabilność jąder pierwiastków o liczbie atomowej większej od 92 (rozmiary takiego jądra atomowego są za duże, by oddziaływanie silne utrzymało je w całości). Podczas oddziaływania silnego kwarki zmieniają swój kolor poprzez wymianę gluonów, niosących ze sobą kolor i antykolor.
Ładunek kolorowy cząstek złożonych z kwarków wynosi 0, a zatem wypadkowy ładunek kolorowy cząstki musi być równy zeru. Inaczej mówiąc, cząstki posiadające ładunek kolorowy nie mogą występować w przyrodzie samodzielnie. Bariony (np. proton i neutron) składają się z trzech kwarków o różnych kolorach, a mezony z kwarka, mającego określony kolor, i antykwarka, mającego odpowiadający mu antykolor. Dzięki temu bariony i mezony są kolorowo obojętne (bezbarwne).
Teoria oddziaływań związanych z ładunkiem kolorowym nosi nazwę chromodynamiki kwantowej.
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81adunek_kolorowyKwark powabny (ang. charm, oznaczenie c) – jeden z kwarków. Nie występuje w zwykłej materii, występuje natomiast w cząstkach wytwarzanych sztucznie, np. mezonach D.
Istnienie kwarku powabnego zostało zapostulowane przez Bjørkena i Glashowa w 1964, natomiast pierwszy raz wykrycia takiej cząstki dokonały w 1974 dwa zespoły: Burtona Richtera w SLAC i Samuela Tinga w BNL.[1]
Parametry kwarku c:
masa: 1,15 do 1,35 GeV/c² [2]
ładunek elektryczny: +2/3 e
izospin: 0 (trzecia składowa)
spin: 1/2
powab: +1
Kwark c jest cięższy od protonu i neutronu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kwark_powabnyCząstki dziwne – cząstki zawierające kwarki lub antykwarki dziwne.
Dziwność fizyczna danej cząstki (oznaczana symbolem S) stanowi różnicę liczby kwarków i antykwarków dziwnych tworzących daną cząstkę. Kwark dziwny ma dziwność równą -1, odpowiednio antykwark dziwny ma dziwność równą 1.
Wielkość powstała w celu wytłumaczenia nadspodziewanej trwałości niektórych cząstek produkowanych w oddziaływaniach silnych; uznano, że niosą dodatkową liczbę kwantową, zachowywaną w oddziaływaniach silnych, dlatego mogą się rozpadać tylko w oddziaływaniu słabym, które nie zachowuje tej liczby, ale za to trwa dłużej, co zwiększa żywotność cząstki. W oddziaływaniu silnym możliwe jest jedynie wytworzenie pary kwark dziwny – antykwark dziwny, co zachowuje dziwność. Później utożsamiono dziwność z liczbą kwarków, które dlatego nazwano dziwnymi.
Przykłady: dziwność S dla protonu i elektronu jest równa 0, dla hiperonu Λ jest równa −1, dla kwarku s jest równa −1, dla hiperonu Ω wynosi −3. Najlżejsze mezony zawierające kwark dziwny to kaony o masie około 500 MeV/c².
Teoretycznie postuluje się istnienie materii dziwnej, złożonej z dużej liczby swobodnych kwarków u, d i s. Materia taka może znajdować się we wnętrzach gwiazd neutronowych lub nawet tworzyć hipotetycznie gwiazdy kwarkowe.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Cz%C4%85stki_dziwne
Zablokowano
