Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Previous Topic Next Topic
 
classic Klasyczny list Lista threaded Wątki
15 wiadomości Opcje
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
Michaił Aleksandrowicz Bakunin (ros. Михаи́л Алекса́ндрович Баку́нин; ur. 30 maja 1814 w Priamuchinie k. Torżoka, zm. 1 lipca 1876 w Bernie) – rosyjski myśliciel, panslawista i rewolucjonista. Uznawany za jednego z ojców anarchizmu, a ściślej, jego kolektywistycznej wersji.
Życiorys

Michaił Bakunin urodził się w arystokratycznej rodzinie w miejscowości Priamuchino (Прямухино) w guberni twerskiej w Rosji. W wieku 14 lat rozpoczął edukację w Szkole Artyleryjskiej w Sankt Petersburgu. Po jej zakończeniu zaczął służbę w Rosyjskiej Gwardii Imperialnej w Mińsku i Grodnie. Po dwóch latach zrezygnował, nie mogąc zgodzić się na sposób, w jaki Polacy byli traktowani przez władze rosyjskie. Od tej pory los polskiej walki narodowowyzwoleńczej był stałym przedmiotem zainteresowania Bakunina.

Po opuszczeniu służby Bakunin wyjechał do Moskwy, gdzie wstąpił do kółka Stankiewicza[1] i zajmował się tłumaczeniem dzieł Hegla i Fichtego. W owym czasie Bakunin uznawany był za czołowego rosyjskiego młodoheglistę. Zaczęła rysować się przed nim kariera filozofa. W 1842 roku wyjechał do Niemiec, do Berlina i Drezna. W Dreźnie publikował w czasopiśmie Deutsche Jahrbücher. W styczniu 1843 udał się do Paryża, gdzie poznał m.in. francuskiego anarchistę Pierre Proudhona, Karola Marksa, George Sand, a także wielu przedstawicieli polskiej emigracji – m.in. Juliusza Słowackiego, z którym nawiązał bliską przyjaźń. Spotkania te zaważyły na jego dalszym życiu.

W Szwajcarii, do której Bakunin dotarł po pobycie w Paryżu, nie zaangażował się już w działalność grup wywrotowych i socjalistycznych. W Rosji został skonfiskowany cały jego dobytek po tym, jak odmówił wykonania rozkazu powrotu do ojczyzny. Tymczasem przychodzi rewolucyjny rok 1848 – Bakunin oddał się całym sercem kwestiom społecznym, prowadził intensywną prodemokratyczną agitację. Z Francji, do której pojechał po pobycie w Szwajcarii, został wydalony za ognistą antyrosyjską tyradę, wygłoszoną na polskim bankiecie. W roku 1849 w Dreźnie stanął na czele powstania, za co został uwięziony w twierdzy Königstein i skazany na śmierć. Wyrok zamieniono na dożywocie, a to z kolei – po pobycie w więzieniu w Austrii i w Twierdzy Pietropawłowskiej – zamieniono na zesłanie, które Bakunin miał spędzić we wschodniej Syberii.

Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi.

Po ośmiu latach zesłania (podczas którego Bakunin postulował m.in. utworzenie Stanów Zjednoczonych Syberii) udało mu się uciec. Przez Japonię i Stany Zjednoczone przedostał się w 1861 roku do Anglii. Resztę życia spędził w Europie Zachodniej, głównie – Szwajcarii. W 1863 był jednym z przywódców, gotującej się w Sztokholmie wyprawy, mającej uderzyć na kraje nadbałtyckie, pomóc polskiemu powstaniu – a zarazem wzniecić burzę w samej Rosji. W Helsingborgu wszedł na pokład statku Ward Jackson, którym Teofil Łapiński zamierzał dostarczyć broń, amunicję i ochotników polskim powstańcom na Litwie[3]. W 1868 roku założył w Szwajcarii Międzynarodowy Alians Demokracji Socjalistycznej (L’Alliance Internationale de la démocratie Socialiste). Przez jakiś czas przebywał w Genewie, gdzie udzielał się w Federacji Jurajskiej. W 1870 wziął udział w powstaniu w Lyonie, a cztery lata później w Bolonii.

Zmarł w Bernie w 1876 roku.
Poglądy
Wikipedia:Weryfikowalność
        Ta sekcja od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Pisma Bakunina nie reprezentują spójnego światopoglądu. Konsekwencję widać jedynie w odrzucaniu relacji między rządzącymi a rządzonymi pod każdą postacią – poczynając od Boga, poprzez państwo aż do relacji interpersonalnych. Odrzucane także jest uprzywilejowanie jednej klasy społecznej nad inną – czy to w sensie klas ekonomicznych, czy dominacji płci.

Wizje społeczeństwa bez władzy były dość mgliste i sprzeczne – Bakunin widział je jako federację luźnych społeczności. Brak precyzyjnych wizji czy programów tłumaczony jest niemożnością przewidzenia zachowania się wolnego społeczeństwa.

Bakunin, jak mawiali jego współcześni[kto?], lepiej posługiwał się pistoletem niż piórem. Do historii przeszły raczej poszczególne hasła z jego pism niż same pisma – m.in. społeczeństwo bez walki to martwe społeczeństwo; burząc będziemy budować; nikt nie będzie wolny, dopóki wszyscy nie będą wolni; wolność bez socjalizmu to brutalność, socjalizm bez wolności to tyrania.

Bardzo istotnym wkładem teoretycznym Bakunina była krytyka współczesnego mu Karola Marksa, którego oskarżał o autorytarne metody, które prędzej doprowadzą do totalitaryzmu niż do społeczeństwa komunistycznego. Marks odwzajemniał się Bakuninowi oskarżeniami o idealizm. Z powodu tych sporów Bakunin został wydalony z Międzynarodowego Zrzeszenia Robotników (Międzynarodówki).

Bakunin był najzagorzalszym zwolennikiem polskiej walki narodowowyzwoleńczej spośród wszystkich XIX-wiecznych rosyjskich rewolucjonistów. Walkę tę starał się wspierać zarówno bezpośrednio (próba uczestnictwa w powstaniu wielkopolskim w 1848, udział w wyprawie brytyjskiego parowca Ward Jackson, na pokładzie którego znajdowała się broń dla powstania styczniowego), jak i poprzez publikacje (Odezwa do moich rosyjskich braci wydana po nieudanym powstaniu w 1867 roku, zachęcająca Rosjan do wsparcia Polaków w walce z caratem). Współgrało to z jego panslawistycznymi ideami – Bakunin był rzecznikiem utworzenia federacji pansłowiańskiej. Współorganizował Zjazd Słowiański w Pradze w 1848 roku.
Bakunin jako symbol

Michaił Bakunin niewątpliwie stał się jednym z najbardziej znanych rewolucjonistów XIX-wiecznych, głównie dzięki swojej charyzmie i bogatemu życiorysowi. Postać Bakunina zainspirowała wielu artystów (w Polsce m.in. Władysława Broniewskiego, który poświęcił mu kilka wierszy). Dzięki temu stał się symbolem niezłomnego i idealistycznego bojownika o wolność. Książka autorstwa Bakunina pojawia się w westernie Sergio Leone za „Garść dynamitu”. Bakuninowi oddano też hołd poprzez nazwanie jego imieniem jednego z bohaterów popularnego serialu amerykańskiego „LOST”.
Wybrane publikacje Bakunina

    1851: Spowiedź (znane również jako Wyznanie do cara Mikołaja I)
    1861: Do Polski, Rosji i Słowian[4]
    1862: Do rosyjskich, polskich i wszystkich słowiańskich przyjaciół!
    1867: Federalizm, socjalizm i antyteologizm
    1873: Państwowość i anarchia
    1871: Bóg i Państwo
    Odezwa do moich rosyjskich braci

Literatura w języku polskim

    Jacek Uglik, Michała Bakunina filozofia negacji, Warszawa 2007.
    Hanna Temkinowa, Bakunin i antynomie wolności, Warszawa 1964.
    Antoni A. Kamiński, Apostoł prawdy i miłości. Filozoficzna młodość Michaiła Bakunina, Wrocław 2004.
    Nina Tymińska, Materializm w filozofii Michaiła Aleksandrowicza Bakunina – art. na portalu internetowym Racjonalista.

Przypisy

Szczipanow 1969 ↓, s. 321.
Воскресенская церковь (историческая справка).
Eligiusz Kozłowski, Roman Żelewski, Teofil Łapiński, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XVIII, 1975, s. 215.

    Michaił Bakunin, Do Polski, Rosyi i Słowian, polona.pl, 1905 [dostęp 2020-10-07].

Bibliografia

    Iwan Szczipanow: Szlacheccy przedstawiciele myśli Oświecenia. W: Krótki zarys historii filozofii. Pod redakcją M.T. Jowczuka, T.I. Ojzermana, I.J. Szczipanowa. Przeł. Marian Drużkowski i in.. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Książka i Wiedza, listopad 1969, s. 320-321. (pol.).
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
Materializm w filozofii Michaiła Aleksandrowicza Bakunina
Autor tekstu: Nina Tymińska

Wstęp

Michaił Aleksandrowicz Bakunin (1814-1876) to postać niezwykle interesująca w świetle rosyjskiego materializmu. Przede wszystkim dlatego, że stanowi najwyraźniejszy i najbardziej usystematyzowany przykład ilustrujący główne założenia tego nurtu [ 1 ], ale też — z drugiej strony — Bakuninowski materializm jest swoisty i stanowi efekt kilkuletniej ewolucji poglądów myśliciela. Skoncentruję się tu na ostatnim stadium jego twórczości. [ 2 ] Przyjrzyjmy się jednak najpierw samej postaci Bakunina oraz zarysujmy poszczególne etapy jego umysłowej wędrówki.

Michał Bakunin urodził się 18 maja 1814 roku we wsi Priamuchino w guberni twerskiej. W wieku lat czternastu zostaje wysłany do artyleryjskiej szkoły oficerskiej, jednakże rychło porzuca wojskową karierę na rzecz intelektualnego rozwoju. Lektura rozmaitych pism — głównie filozofów niemieckich — wrzuca go w sidła filozofii Fichtego. [ 3 ] To właśnie tutaj rozpoczyna się pierwszy etap filozofii Bakunina. Etap nacechowany próbami odnalezienia się w otaczającej rzeczywistości. Jak pisze Jacek Uglik:

    „Fichteanizm dawał mu [Bakuninowi — N.T.] odpowiedź, pozwalał sensownie trwać w mikołajowskich realiach poprzez oczyszczanie się z tego, co ziemskie, co przynależy do świata zewnętrznego i dbanie o uszlachetnienie ducha. Celem tego etapu żywota przyszłego anarchisty było doskonalenie moralne." [ 4 ]

Ta faza poglądów Bakunina nie trwała jednak długo. Rychło wyewoluowała ona w afirmatywne podejście do rzeczywistości. Należy jednak pamiętać, że przejście to było płynne, ponieważ Bakunin postawił sobie „te same pytania, których nie zdołał rozwiązać na gruncie filozofii Fichtego" [ 5 ]. Bakunin tym razem pod wpływem Hegla dochodzi do wniosku, że filozofia Fichtego nie daje zadowalającego rozwiązania, że należy raczej pogodzić się z realiami, „podporządkować rzeczywistości" i „rozpłynąć w niej". [ 6 ] Dodajmy, że to pogodzenie miało silne zabarwienie religijne, sam Bakunin pisał, że „[r]zeczywistość to wieczne życie Boga" [ 7 ]. Bezpośredni wpływ na zetknięcie się Bakunina z filozofią Hegla, miało jego wstąpienie w 1835 roku do kółka Stankiewicza. Tak o owej organizacji pisze Leonid Stołowicz:

    „Zimą 1831-1832 roku powstaje słynne literacko-filozoficzne kółko Stankiewicza, w którego działalności brali udział tacy młodzi ludzie, jak Wissarion Bieliński, Michaił Bakunin, Konstantin Aksakow, Wasilij Botkin, Michaił Katkow. Odegrają oni w przyszłości znaczącą rolę w intelektualnym rozwoju Rosji. Choć później rozejdą się w różnych i nawet przeciwstawnych kierunkach, wówczas, w latach trzydziestych, wszyscy członkowie kółka byli owładnięci problemami filozoficznymi. [...] Przy tym dokładnie studiowano i omawiano utwory samego Hegla." [ 8 ]

To prawda, że poglądy członków kółka uległy znacznemu rozproszeniu, czego przykładem może być właśnie Bakunin. Zapragnął on bowiem wyrwać się z sideł reakcyjnego i konserwatywnego heglizmu, którego właśnie ta odmiana dominowała w kręgach Stankiewicza. Pomocne w tym okazało się zapoznanie z Mikołajem Ogariewem i Aleksandrem Hercenem — myślicielami silnie sprzeciwiającymi się konserwatywnemu ujęciu filozofii Hegla jak i konserwatyzmowi w ogóle. W 1840 roku Hercen finansuje Bakuninowi wyjazd do Berlina. Wobec tej peregrynacji Bakunin miał duże oczekiwania — w liście do Stankiewicza pisał tak:

    „Robię teraz ostatni wysiłek, żeby jakoś dostać się do Berlina, od którego oczekuję odrodzenia, chrztu z wody i z ducha, ale nie wiem, czy mi się to uda (...)" [ 9 ]

Można powiedzieć, że powyższe oczekiwania zostały spełnione — to właśnie w Niemczech pod wpływem lektury tamtejszych filozofów, Bakunin wkroczył w ostatnie stadium swojej myślowej wędrówki. Przyjaźń z Arnoldem Ruge zaowocowała zakotwiczeniem myśli w kręgach lewicy heglowskiej. W 1842 roku Bakunin publikuje artykuł Reakcja w Niemczech, który to stawia go w nowym świetle - anarchisty broniącego wolności. Od tej pory w swojej twórczości będzie stawiał nacisk na następujący element filozofii Hegla: zasadę negacji, ale — dodajmy - negacji, która pociąga za sobą budowanie, bowiem „[r]adość niszczenia jest zarazem radością tworzenia" [ 10 ]. W tym samym roku Bakunin wydaje także broszurę zatytułowaną Krytyka ostatniej próby reakcji, zmierzającej do zwalczenia nowej filozofii, w której broni niemieckiego materializmu i rewolucyjnych idei Feuerbacha. To właśnie połączenie heglowskiej zasady negacji i feuerbachowskiej krytyki religii posłuży Bakuninowi do zwalczania wszelkiego ucisku.

Tak w największym skrócie wygląda ewolucja myśli Bakunina w swym najistotniejszym wymiarze dla jego krytyki religii. [ 11 ] Na ten aspekt bowiem zostanie położony nacisk w niniejszej pracy. Ukazane zostaną kolejno: metoda i przebieg krytyki religii w pismach Bakunina (rozdz. „Ateizm wojujący — krytyka religii"), związek zanegowania Boga z wolnością ludzką (rozdz. „Śmierć Boga a wolność ludzka") oraz czy kwestia odrzucenia kajdan religii ma wpływ na zasady i normy moralne (rozdz. „Negacja Boga — obalenie wszelkich norm moralnych?").
Ateizm wojujący — krytyka religii

Podkreślmy — za Temkinową — główne źródła Bakuninowskiego ateizmu:

    „Ateizm Bakunina zdaje się wypływać w całości z tego okresu jego młodości, który spędził w środowisku lewicy młodoheglowskiej, w jej klimacie światopoglądowym, jako jeden z wybitniejszych jej przedstawicieli." [ 12 ]

A zatem to właśnie z trzeciej fazy jego myśli wypływają ateistyczne koncepcje — z okresu fascynacji zasadą negacji Hegla i odrzucenia religii Feuerbacha. Jest to o tyle swoiste, że owa faza była wynikiem wyewoluowania z etapu afirmacji Boga. Bakunin doszedł do tego, że nie sposób jest godzić się z istnieniem Boga bez zrezygnowania z własnej wolności. Deprecjonowanie religii we wszelkiej postaci wynika u Bakunina z nieco ogólniejszego nastawienia — sprzeciwu wobec wszelkich przejawów ograniczania wolności ludzkiej. Tak samo, jak wszelkie instytucje rządowe, państwo, zwierzchnie organizacje, tak i religia wraz ze swoimi instytucjami (Kościołem przede wszystkim) ogranicza człowieka i odbiera mu wolność, która jest jego pierwotną właściwością. Każda religia powołując swoich bogów niejako poniża człowieka — skoro to bogowie są najważniejsi, człowiek musi stać się nieistotny:

    „Skoro Bóg jest wszystkim, świat realny i człowiek są niczym. Skoro Bóg jest prawdą, sprawiedliwością, dobrem, pięknem, mocą i życiem, człowiek jest kłamstwem, niesprawiedliwością, złem, brzydotą, niemocą i śmiercią. Skoro Bóg jest panem, człowiek jest niewolnikiem." [ 13 ]

Człowiek szanując Boga Najwyższego i myśląc nieustannie o Królestwie Niebieskim, jednocześnie gardzi życiem ziemskim i ludźmi. Bakunin sięga tutaj do Feuerbacha koncepcji autoalienacji i pisze o tym, że ludzie zaczęli szukać w sobie pierwiastków boskich, pewnych cech, które następnie wyolbrzymiali i projektowali na osobę Boga, jednocześnie umniejszając je w sobie, aż do całkowitego zubożenia ludzkości. Trzeba jednak podkreślić, że istnieje znacząca różnica pomiędzy koncepcją Feuerbacha, a koncepcją Bakunina. Ten drugi bowiem przekroczył niejako pierwszego i poszedł jeszcze dalej. Feuerbach bowiem negując jedną religię, stworzył kolejną — w miejsca Boga postawił człowieka i to właśnie jego nakazał czcić. Bakunin jednakże postawił sprawę jasno — nie może być nikogo ponad człowiekiem, żaden obiekt czci nie wchodzi w grę, jeśli nie chcemy umniejszać istoty ludzkości [ 14 ]:

    „Nie do zniesienia jest [...] jakiś byt nade mną jako takim, po drugie zaś same jego nakazy, których możliwość zakłada jego istnienie, istnienie wyższości, bardziej ograniczającej moją wolność niż jakikolwiek nakaz. Zniewoleniem jest już to, że ktoś może, że ktoś mógłby mi rozkazywać. Człowiek wolny i Bóg z istoty nie dają się pogodzić. Jest to relacja skrajnego przeciwieństwa." [ 15 ]

Wiarę w Boga trzeba zwalczyć — zdaniem Bakunina — również dlatego, że rodzi ona niesprawiedliwości. Ludzie projektują prawa na świat boży, gdzie nabierają one najwyższej mocy i wracają z powrotem na ziemię, gdzie stają się źródłem nierówności, nienawiści i przemocy. Dlaczego jednak tak uwłaczające ludzkości idee są powszechne na całym świecie?

    „Trwałość wiary wśród warstw ludności rolniczej — zwłaszcza wiary w Boga-Stwórcę, nauczyciela i sędziego, opiekuna i dobroczyńcę — jest zjawiskiem naturalnym z powodu ciemnoty, braku oświecenia ludu. Lud bezkrytycznie wchłania tradycję religijną, która staje się pewnego rodzaju umysłowym i moralnym nawykiem, silniejszym nawet niż jego naturalny zdrowy rozsądek." [ 16 ]

Lud stara się zaradzać własnym problemom poprzez przebywanie w karczmach lub kościołach, podczas gdy — według Bakunina — jedynym sposobem przezwyciężenia wszechobecnego zabobonu jest rewolucja społeczna. Z kolei ludzie wykształceni trzymają się kurczowo religii, ponieważ daje im ona władzę nad pospólstwem.

Bakunin ostro krytykował także instytucje kościelne. Twierdził, że wszelcy kapłani są samozwańczymi „trucicielami" chcącymi omotać lud — podobnie jak urzędnicy wszelkich innych organizacji:

    „Istnieje kategoria ludzi, którzy, jeśli nie wierzą, muszą przynajmniej udawać, że wierzą. Są to ci wszyscy dręczyciele, ciemiężcy i wyzyskiwacze ludzkości. Księża, monarchowie, mężowie stanu, wojskowi, finansiści publiczni i prywatni, wszelkiego rodzaju urzędnicy, policjanci, żandarmi, dozorcy więzienni i kaci, monopoliści, kapitaliści, lichwiarze, przedsiębiorcy i właściciele, adwokaci, ekonomiści, politycy wszelkiej barwy aż do ostatniego kupca korzennego — wszyscy zgodnie powtarzać będą słowa Voltaire’a: »Jeżeli Bóg nie istnieje, trzeba go stworzyć«. Jest to rzecz zrozumiała. Religia jest potrzebna dla ludu. Jest to klapa bezpieczeństwa." [ 17 ]

Zatem aby ochronić racjonalność, wolność, samego człowieka wreszcie, należy wyzbyć się wszelkich naleciałości religijnych, a także obalić instytucje kościelne. Konieczna jest rewolucja, przewrót, ale jednocześnie odbudowa — na gruzach bowiem powstanie gmach ludzkości wolnej.
Śmierć Boga a wolność ludzka

Dla Bakunina to właśnie wolność była wartością najważniejszą, wartością, której należało bronić w celu afirmacji istnienia człowieka. Jak sam pisał:

    „Wolność, realizacja wolności — któż może zaprzeczyć, że hasło to stanowi dziś pierwszy punkt porządku dziennego historii." [ 18 ]

Bakunin buntował się przeciwko każdej formie ucisku ze strony: państwa, władzy, duchowego niewolnictwa. Tak samo jak władcy ziemscy, tak również religia ujarzmia ludzi i odbiera im jakąkolwiek swobodę. Duchowieństwo głosi słowa wiary, aby ludzie byli posłuszni, aby stali się ślepymi wyznawcami, którymi łatwo manipulować. Te wszystkie karby ludzkości należy zatem — zgodnie z postulatem Bakunina - zrzucić. Należy znieść władzę zwierzchnią w każdej postaci, ponieważ tylko wolność absolutna jest prawdziwą wolnością. Nie ma państwa, Boga, religii - człowiek jest wolny. Czy jednak powyższe postulaty nie czynią z Bakunina bezwzględnego anarchisty hołdującego chaosowi? Skoro wolność ma być absolutna, pozornie grozi to poważnymi konsekwencjami i ekspansją nieładu. Czy taka sytuacja jest nieunikniona?

Według koncepcji Bakunina ludzkość pozbawiona „twardej ręki" wcale nie zostaje skaza na pogrążenie się w chaosie. Wolność u Bakunina nie czyni bowiem człowieka indywidualnym, pracującym wyłącznie na własny rachunek indywiduum. [ 19 ] Bakuninowski wolny człowiek nie zostaje zawieszony w rzeczywistości popychającej go do dalszego niszczenia. Wręcz przeciwnie — z owej negacji wyłania się twórczość, na gruzach państwa i religii Bakunin buduje nową koncepcję ludzkości wyswobodzonej. Ową odbudowę tak opisuje Copleston:

    „Trzeba [...] pamiętać, [...] że Bakunin nie pragnął zniszczenia dla samego zniszczenia. Wierzył, że po zniesieniu państwa i Kościoła można będzie stworzyć organizację społeczną o pożądanej postaci, mianowicie wolne stowarzyszenie pracowników, najpierw w formie odrębnych stowarzyszeń, a ostatecznie jako międzynarodową federację." [ 20 ]

Człowiek po odzyskaniu wolności wraca do najwłaściwszego dla siebie stanu - stanu, w którym niejako funkcjonuje od zawsze. Tym naturalnym środowiskiem ludzkim jest społeczeństwo będące swoistego rodzaju bezreligijnym i bezinstytucjonalnym „zrzeszeniem". Ludzie są „członkami" owego „zrzeszenia" dobrowolnie, nie jest to stan narzucony z zewnątrz. Co jeszcze bardziej istotne — wszyscy ludzie w ramach społeczeństwa są wobec siebie równi. Żaden człowiek nie stoi ponad drugim, nad nikim nie stoi żaden Bóg — wszyscy są wolni i zdają sobie z tego sprawę, wobec czego nie czują potrzeby odbierania wolności innymi. Aby ludzie osiągnęli ów optymalny stan, muszą zrzucić pęta zniewolenia, „żeby ludzie rządzili się sami, trzeba koniecznie unicestwić ideę Boga, aprobata której oznacza wyrzeczenie się rozumu i wolności" [ 21 ].

Zdaniem Bakunina — ład w społeczeństwie zostanie zachowany. Niektórzy mogą mieć jednak wątpliwości co do zasad moralnych — skoro bowiem w kręgach religijnych to Bóg jest źródłem wszelkich cnót i norm, co stanie się po jego unicestwieniu? Czy ludzkość zostanie skazana na libertynizm?
Negacja Boga — obalenie wszelkich norm moralnych?

Po rozprawieniu się z państwem i Kościołem, „Bakunin nie sądzi jednakże, że jednostka w ten sposób zostaje wyzwolona z wszelkich prawidłowości, norm i nakazów, że świat wartości moralnych przestaje ją obowiązywać" [ 22 ]. Sam podkreśla bardzo wyraźnie, że winien być zbudowany nowy ład moralny:

    „Kłamstwa etyki religijnej, politycznej i prawnej powinny być zastąpione przez zasady wolności, sprawiedliwości i równości, zasady ludzkiej moralności." [ 23 ]

Ludzie według Bakunina nie staną się bezwzględnymi egoistami — wręcz przeciwnie, będą żyli kierowani zasadami uczynności i altruizmu, zasadami współżycia społecznego bowiem identycznie, jak egzystowanie w społeczeństwie, tak samo wszelkie normy płynące z tej własności ludzi, są w nich zakorzenione. Moralność dyktowana przez religię musiała zostać zniesiona, bowiem była sztucznym tworem narzuconym człowiekowi i odbierającym mu wolność. Zasady, którymi kieruje się człowiek w wyzwolonym społeczeństwie nie są mu narzucane — są równie naturalne, jak sama wolność. Co taka moralność uznaje za dobre?

    „Dobrem jest wolność, równość, sprawiedliwość. Ale dobrem jest w tym sensie również rewolucja, która jedynie stwarza warunki umożliwiające realizację tych wartości." [ 24 ]

Wspomniana rewolucja jest konieczna, bowiem bez zniesienia moralności boskiej nie może zaistnieć moralność społeczna — obie te moralności bezwzględnie się wykluczają. „Nowa moralność" także jest zhierarchizowana, ale co innego wiedzie w niej prym. Na szczycie wszelkich wartości stoi oczywiście wolność, a wszelkie dobro jest jej produktem. Bakunin podkreśla, że autentyczne dobro może być tylko i wyłącznie pochodną wolności, bowiem każde inne „dobro" byłoby narzucone człowiekowi, a zatem tak naprawdę byłoby złem. Dobro, wszelkie „elementy tego, co nazywamy moralnością, znajdują się w świecie zwierzęcym" [ 25 ] — a więc w istocie człowieka, jego wolności i jej społecznym charakterze. Jeżeli dobro na świecie nie będzie wywodzić się z owej istoty człowieka, będzie zawsze czymś dyktowanym. I tak przed „rewolucją" to państwo w postaci rządzących organizacji i Kościoła wyznacza kryteria sprawiedliwości i tego, co dobre - choćby nawet te ustalenia nie godziły się z ludzkimi odczuciami, choćby uderzały w godność człowieka, muszą być przestrzegane i bezwzględnie wypełniane. Złem jest natomiast to, co w interesy państwa i Kościoła godzi, nawet w przypadku, gdy z ludzkim sumieniem jest w pełni zgodne. Świat staje się sztucznie pokawałkowanym tworem, gdzie człowiek ze swoją moralnością po prostu znika. Jedyną drogą wyrwania się z tego uwłaczającego ludzkiej godności mechanizmu jest powrót do moralności społecznej i odrzucenie wszelkich dyktatorów próbujących mówić, co jest dobre a co złe. Dopiero człowiek ze względu drugiego człowieka będzie mógł podejmować jakiekolwiek moralne wybory. Jeżeli działamy ze względu na państwo, Kościół i religię — nie podejmujemy żadnych wyborów, a jedynie wypełniamy obowiązki, które nas zniewalają. Taki narzucony porządek należy wyeliminować, bowiem „[i]stnieje jeden tylko dogmat, jedno jedyne prawo, jedyna podstawa moralności ludzkiej: wolność" [ 26 ]. Żeby ludzie stali się bardziej moralni „trzeba się troszczyć mniej o ich sumienia, a więcej o ich warunki społeczne. Wolność jest jedynym bodźcem moralnym tak dla społeczeństwa, jak i dla jednostki" [ 27 ]. U Bakunina wolność nie prowadzi do odrzucenia kategorii dobra i zła (jak to było na przykład w przypadku Stirnera [ 28 ]) ale właśnie do uwypuklenia wartości moralnych, do pokazania ich istoty. Człowiek wolny dopiero w społeczeństwie może nauczyć się wartościowania, kategorie dobra i zła nie są bowiem wrodzone. Nauczy się ich jednak dopiero, gdy zrobi to samodzielnie, w ramach środowiska swojego życia — środowiska, nad którym nie góruje żadnej tyran, żadnej Bóg i żadna religia. Podkreślmy na koniec raz jeszcze — Bakuninowska negacja Boga nie pozostawia człowieka w amoralnych chaosie. Wręcz przeciwnie — dopiero w wyniku owej negacji, człowiek staje się w pełni moralny. Po raz kolejny Bakunin sugeruje, że zniszczenie jest koniecznie w celu odbudowy i afirmacji człowieczeństwa.
Podsumowanie

Poglądy Bakunina oddziaływały bardzo szeroko. Do dzisiaj w kręgach silnie wciąż działających ruchów anarchistycznych wpływy te są widoczne. Być może nie bez znaczenia jest fakt, że sam Bakunin nie był jedynie teoretykiem, ale swoje koncepcje wprowadzał w czyn i ucieleśniał. [ 29 ] Trzeba jednak zaznaczyć, że Bakunina często traktuje się „połowicznie". Do dzisiaj w literaturze zdarza się, że jest on określany mianem „ojca anarchizmu" czy nawet „siewcy zniszczenia" i zupełnie pomija się fakt, że był on także budowniczym. O takim niepełnym wykorzystywaniu myśli Bakunina pisze Copleston:

    „Zrozumiałe, że Bakunin stał się wśród rosyjskich radykałów bohaterską legendarną postacią. Jego nawoływanie do zniszczenia, do oczyszczenia gruntu przemawiało do nihilistów, którzy obalenie reżimu uznawali za pierwszoplanowe zadanie, a plany pozytywnego budowania gotowi byli zostawić następcom." [ 30 ]

Myśl Bakunina widoczna jest w różnych kręgach: nawiązywał do niej Piotr Kropotkin w swojej próbie syntezy anarchizmu i komunizmu, wspomina się o silnym jej oddziałaniu na rewolucyjne ruchy w Stanach Zjednoczonych [ 31 ] czy na działalność grup happeningowych w Polsce (Pomarańczowa Alternatywa [ 32 ]); Bakuninizm odbił się też szerokim echem w literaturze — wątki jego filozofii są wyraźnie widoczne chociażby w twórczości Fiodora Dostojewskiego {P:33Najwyraźniejszym świadectwem jest jego powieść Biesy — nawiązuje ona do różnych wydarzeń rewolucyjnych, ale co ciekawsze, pojawiały się w literaturze przedmiotu głosy, jakoby postać Mikołaja Stawrogina z tejże powieści miała być literackim portretem Bakunina.}.

Jeśli idzie o poglądy Bakunina na religię, trzeba również pamiętać o wpływie Feuerbacha i o tym, w jaki sposób poglądy obu tych myślicieli — w ostatecznych rozrachunku — się różniły.

Bakunin niezmiernie szeroko rozpisywał się na temat likwidacji religii i zburzenia kościołów. Nigdzie jednak nie dał ostatecznego i systematycznego „przepisu" na wykluczenie tych sfer z życia ludzkiego. Ostatecznie jego gorliwość oparła się raczej na zwykłym zaufaniu w to, że racjonalizm i „racjonalna nauka" (w znaczeniu Comte’owskiego wyeliminowania spekulacji i wszelkiej „metafizyki") po prostu zwyciężą, a także, że dojdzie do rewolucji społecznej, która wypędzi ludność z kościołów i wprowadzi socjalizm, który „rozpatrywany z moralnego punktu widzenia jest zamianą kultu boskości przez szacunek dla człowieka" [ 34 ].

Wizja Bakunina może wydawać się naiwna, ale na pewno nie można odbierać jej miana systematycznej i oskarżać o chaotyczność. Można się zastanawiać, czy postulaty Bakunina miały szansę na wprowadzenie w życie, ale niezaprzeczalnie jakąś — i to nie małą rolę — w historii myśli, polityki i religii odegrały. Na poparcie tego przywołam pewną ciekawostkę: w wywiadzie udzielonym przez Antoniego Kamińskiego (autora książki Apostoł prawdy i miłości. Filozoficzna młodość Michaiła Bakunina) dla Gazety Wyborczej (Wrocław, 13.08.2004 r.) [ 35 ] podkreśla on, że w amerykańskim rankingu ludzi, którzy zmienili świat [ 36 ], Bakunin zajmuje 401. pozycję. Niewątpliwie jakaś słuszność w tym jest — o czym można przekonać się wziąwszy do ręki pisma samego Bakunina i jego komentatorów.
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Amigoland
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Wszyscy ci komuniści pochodzący z arystokratycznych rodów pojawili się u schyłku rządzenia rodów magnackich, czy arystokratycznych. To nie znaczy że oni znikli, no z Rosji tak, ale nie na zachodzie. Wystarczy popatrzeć na nazwisko szefowej unii, nie mówiąc już o Lordach na wyspach. O Francji nie wiem. Tam musieli uciekać przed rewolucją francuską. Ale jak słyszałem, są w "drugim rzędzie' i nadal są wielkimi posiadaczami gruntów...Dlaczego ci komuniści pisali o swoich przemyśleniach? Po prostu zauważyli, że masy można wykorzystać do swoich celów Poprzez propagandę, manipulację etc...
Druga tura bez Bonżura...
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Amigoland
Nie martw się Wojtek. Obecnie, nowy rząd w Polsce, wypowie wojnę kościołowi. Oni myślą że lata oczerniania kościoła przyniosły już skutek Jestem ciekawy tej rozgrywki
Druga tura bez Bonżura...
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

michalina
"Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi."!!!
Będąc z Bakuninem rodzila dzieci jakiemuś Włochowi?
A to heca!!
Toz to brzmi lepiej niz w hipisowskiej komunie....
A,i mam spojrzenie jak Antonina,noooooo
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

michalina
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Lothar. napisał/a
Ten Italianiec był pewnie przystojniejszy;)
O Bakuninie słyszałam ale nie zgłębiałam postaci:)
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Amigoland
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez michalina
michalina napisał/a
"Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi."!!!
Będąc z Bakuninem rodzila dzieci jakiemuś Włochowi?
A to heca!!
Toz to brzmi lepiej niz w hipisowskiej komunie....
A,i mam spojrzenie jak Antonina,noooooo
Lenin też żył w trójkącie
Druga tura bez Bonżura...
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

michalina
Amigoland napisał/a
michalina napisał/a
"Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi."!!!
Będąc z Bakuninem rodzila dzieci jakiemuś Włochowi?
A to heca!!
Toz to brzmi lepiej niz w hipisowskiej komunie....
A,i mam spojrzenie jak Antonina,noooooo
Lenin też żył w trójkącie
No...z Krupską i jakąś tam;))
Podobnie żył Fryderyk Nietzche,filozof.
Jego żona,Lou Salome nie miała z nim seksu chętnie natomiast bzykała się z genialnym poetą Rainerem Maria Rielkem;))
Amigo,idę jutro na założenie holtera i chce mi sie spac,dobrej nocy Tobie i wszyskim::))
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Amigoland
michalina napisał/a
Amigoland napisał/a
michalina napisał/a
"Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi."!!!
Będąc z Bakuninem rodzila dzieci jakiemuś Włochowi?
A to heca!!
Toz to brzmi lepiej niz w hipisowskiej komunie....
A,i mam spojrzenie jak Antonina,noooooo
Lenin też żył w trójkącie
No...z Krupską i jakąś tam;))
Podobnie żył Fryderyk Nietzche,filozof.
Jego żona,Lou Salome nie miała z nim seksu chętnie natomiast bzykała się z genialnym poetą Rainerem Maria Rielkem;))
Amigo,idę jutro na założenie holtera i chce mi sie spac,dobrej nocy Tobie i wszyskim::))
No. Takie to rozwiązłe życie komunistów Dobranoc Michalino...
Druga tura bez Bonżura...
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez michalina
O jessu, trzymaj się Michalino >;))
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Amigoland
Amigoland napisał/a
michalina napisał/a
Amigoland napisał/a
michalina napisał/a
"Na Syberii, w cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego[2] w Tomsku Bakunin pojął za żonę Polkę – Antoninę Kwiatkowską, córkę przybyłego z Białorusi szlachcica Ksawerego Kwiatkowskiego. Później Antonina w trakcie małżeństwa z Bakuninem urodziła troje dzieci, których ojcem był współtowarzysz Bakunina, włoski anarchista Carlo Gambuzzi."!!!
Będąc z Bakuninem rodzila dzieci jakiemuś Włochowi?
A to heca!!
Toz to brzmi lepiej niz w hipisowskiej komunie....
A,i mam spojrzenie jak Antonina,noooooo
Lenin też żył w trójkącie
No...z Krupską i jakąś tam;))
Podobnie żył Fryderyk Nietzche,filozof.
Jego żona,Lou Salome nie miała z nim seksu chętnie natomiast bzykała się z genialnym poetą Rainerem Maria Rielkem;))
Amigo,idę jutro na założenie holtera i chce mi sie spac,dobrej nocy Tobie i wszyskim::))
No. Takie to rozwiązłe życie komunistów Dobranoc Michalino...
U nas się tak nie drąży tematu, Andrzeju ale tak radykalne hmm poglądy na rodzinę skończyły się plagą syfilisu. A to nie są żarty i samego pana Lenina wykończył, a w dalszym stadium to choroba psychiczna.


Syfilis (kiła) - rodzaje, badania, przyczyny i leczenie. Objawy syfilisu
Autor
Adrian Jurewicz
Konsultacja merytoryczna Lek. Aleksandra Witkowska
Sprawdzona treść
15.07.2022 10 min czytania
Dodaj do ulubionych
Udostępnij

Syfilis, znany także jako kiła, to infekcja przenoszona głównie drogą płciową, którą można leczyć antybiotykami we wczesnych stadiach. Jednak bez leczenia syfilis powoduje poważne problemy zdrowotne i może nawet doprowadzić do śmierci. Choroba trwale uszkadza serce, mózg, mięśnie, kości i oczy. Aby zmniejszyć ryzyko zakażenia, należy zawsze używać prezerwatyw w czasie stosunku seksualnego.
Syfilis - objawy, stadia, diagnostyka, leczenie, profilaktyka | Albina Gavrilovic / Shutterstock
Część odnośników w artykule to linki afiliacyjne. Po kliknięciu w nie możesz zapoznać się z ofertą na konkretny produkt – nie ponosisz żadnych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji i jej niezależność.
SPIS TREŚCI

    Czym jest Syfilis?
    Syfilis – przyczyny i sposoby zakażenia
    Syfilis – czynniki ryzyka
    Postacie syfilisu
    Syfilis – diagnostyka
    Syfilis – leczenie
    Syfilis – powikłania
    Syfilis – profilaktyka

Czym jest Syfilis?

Syfils (łac. lues, syphilis) to infekcja wywoływana przez bakterie krętka bladego (łac. T. pallidum). Bakterie te mogą rozprzestrzeniać się między ludźmi poprzez bezpośredni kontakt z owrzodzonym miejscem. Takie rany mogą rozwijać się na skórze lub błonach śluzowych pochwy, odbytu, odbytnicy, warg lub ust. Syfilis najprawdopodobniej rozprzestrzenia się podczas seksu oralnego, analnego lub pochwowego. Ludzie rzadko przenoszą bakterie krętka bladego poprzez całowanie, chociaż oczywiście przy tej czynności nadal istnieje duże ryzyko.

Pierwszym objawem jest bezbolesne zmiany skórne na genitaliach, odbytnicy, ustach lub innej części skóry. Niektórzy ludzie nie zauważają tych zmian, ponieważ nie powodują bólu. Zmiany te ustępują samoistnie. Jeśli jednak dana osoba nie zostanie poddana leczeniu, bakterie pozostają w organizmie. Mogą pozostawać uśpione w ciele przez dziesięciolecia, zanim reaktywują i zaczną uszkadzać narządy, w tym mózg.

Zobacz też: Lubisz się całować? Sprawdź, ile wiesz o pocałunkach. Jak całowanie wpływa na twoje ciało i zdrowie? Quiz
Syfilis – przyczyny i sposoby zakażenia

Syfilis jest spowodowany infekcją bakteryjną, za którą odpowiedzialna jest bakterię Treponema pallidum. Jej odkrycia dokonali w 1905 r. niemieccy naukowcy. Na początku infekcja bakteryjna powoduje minimalne lub żadne objawy. W miarę upływu czasu infekcja postępuje, wpływając na wiele systemów w naszym organizmie, co może mieć poważne skutki.

Jedynym sposobem przenoszenia syfilisu jest bezpośredni kontakt z syfilitycznymi wrzodami lub owrzodzeniami. Rany mają tendencję do rozwijania się na lub w:

    ustach;
    penisie;
    pochwie;
    odbycie.

Syfilis jest przenoszony głównie drogą płciową. Oznacza to, że zarazić się można poprzez seks oralny, analny lub waginalny lub bezpośredni kontakt narządów płciowych. Jednak istnieje też inna droga zakażenia, mianowicie przez łożysko. Niemowlęta mogą zarazić się syfilisem, jeśli ich matka ma nieleczoną infekcję. Mówimy wtedy o tzw. syfilisie pierwotnym. Syfilis może być również przenoszony poprzez transfuzję krwi, chociaż jest to niezwykle rzadkie.

Istnieje wiele mitów na temat możliwości zarażenia się syfilisem np. poprzez wspólne korzystanie z toalety, używanie tych samych naczyń co osoba chora czy tych samych ubrań. Zarażenie się syfilisem nie jest jednak w taki sposób możliwie, ponieważ bakterie powodujące tę chorobę nie mogą długo żyć poza ludzkim ciałem.

Przeczytaj również: Jak można zarazić się chorobami wenerycznymi? Wstydliwe choroby przenoszą się nie tylko drogą płciową
Syfilis – czynniki ryzyka

Każdy może zarazić się syfilisem. Jednak niektóre czynniki mogą zwiększać szanse na zarażenie się infekcją. Następujące grupy osób mają zwiększone ryzyko zachorowania na syfilis:

    osoby uprawiające seks bez zabezpieczeń takich jak prezerwatywa (w szczególności te mające wielu partnerów seksualnych);
    mężczyźni, którzy uprawiają seks z innymi mężczyznami
    osoby mające HIV;
    osoby mają partnerów zarażonych syfilisem.

Zobacz też: Bezpieczny seks: służy naszemu zdrowiu, nie jest wymuszony i sprawia nam przyjemność
Postacie syfilisu

W przypadku syfilisu może my mówić o kilku postaciach tej choroby:

    pierwotnej
    wtórnej
    utajonej
    trzeciorzędowej

Syfilis jest najbardziej zakaźny w pierwszych dwóch postaciach. Kiedy syfilis jest w stadium utajonym, choroba pozostaje aktywna, ale często nie powoduje objawów. Z kolei syfilis trzeciorzędowy jest najbardziej destrukcyjny dla zdrowia.
Syfilis pierwotny

Syfilis pierwotny (kiła pierwotna) występuje około 3 do 4 tygodni po tym, jak dana osoba zarazi się bakterią. Zaczyna się od małej, okrągłej, wrzodziejącej rany zwanej zmianą pierwotną. Choroba jest bezbolesna, ale jest wysoce zaraźliwa. Chory może nawet nie zauważyć, że ją ma. Rana może pojawić się wszędzie tam, gdzie bakteria dostała się do organizmu, na przykład w jamie ustnej, narządach płciowych lub odbytnicy. U kobiet najczęściej pojawia się na szyjce macicy, łechtaczce lub wargach sromowych, a u mężczyzn na prąciu, w okolicach odbytnicy bądź jamy ustnej.

Wrzody pojawiają się średnio około 3 tygodni po infekcji, ale może im to zająć od 10 do 90 dni. Rany utrzymuje się od 2 do 6 tygodni. Czasami jedynym objawem może być obrzęk węzłów chłonnych. Syfilis jest przenoszony przez bezpośredni kontakt z raną i zwykle dzieje się to podczas aktywności seksualnej, w tym seksu oralnego.
Syfilis wtórny

Syfilis wtórny (kiła wtórna) to stan, w którym może pojawić się wysypka skórna i ból gardła. Wysypka tzw. osutka kiłowa, nie swędzi i zwykle znajduje się na dłoniach i podeszwach, ale może wystąpić w dowolnym miejscu na ciele. Wyglądem przypomina różowe plamki i czerwonawe gródki. Niektórzy ludzie nie zauważają wysypki, zanim zniknie. Oprócz tego w okolicach narządów płciowych oraz odbytu powstają szarobiałe tzw. kłykciny kiłowe płaskie. Zmiany te pojawiają się również w obrębie błon śluzowych, np. na podniebieniu, na języku.

Inne objawy syfilisu wtórnego mogą obejmować:

    bóle głowy (z powodu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych);
    obrzęk węzłów chłonnych;
    utrata słuchu (z powodu zapalenia ucha);
    problemy z równowagą (z powodu zapalenia błędnika);
    zaburzenia widzenia (z powodu zapalenia siatkówki lub błony naczyniowej oka);
    ból kości (z powodu zapalenia okostnej);
    zmęczenie;
    gorączka;
    utrata wagi;
    wypadanie włosów;
    bolące stawy.

Objawy te znikną, bez względu na to, czy leczenie zostanie podjęte, czy też nie. Jednak bez leczenia chory nadal ma syfilis. Warto dodać, że syfilis wtórny bywa mylony z innymi schorzeniami, takimi jak łupież różowy Giberta, liszaj płaski lub łuszczyca. Dlatego właśnie syfilis określany jest mianem „wielkiego naśladowcy”. Objawy syfilisu są niespecyficzne, sprawiając nie tylko, że sami chorzy nie zdają sobie sprawy ze swojego stanu, ale również lekarze mogą nie podejrzewać obecności infekcji.
Syfilis utajony

Trzeci etap syfilisu to etap utajony (kiła utajona). Objawy pierwotne i wtórne znikają i na tym etapie nie będzie żadnych zauważalnych objawów. Jednak bakterie nadal pozostają w ciele. Ten etap może trwać latami, zanim przejdzie w syfilis trzeciorzędowy.
Syfilis trzeciorzędowy

Ostatnim etapem infekcji jest syfilis trzeciorzędowy (kiła późna). Około 14 do 40 procent osób zarażonych syfilisem dochodzi do tego etapu. Syfilis trzeciorzędowy może wystąpić lata lub dekady po początkowym zakażeniu. Etap ten może zagrażać życiu i wśród potencjalnych skutków syfilisu trzeciorzędowego wymienia się zajęcie układu sercowo-naczyniowego (kiła sercowo-naczyniowa), obecność guzów zapalnych, tzw. kilaków (kiła kilakowa) oraz zmian w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (kiła OUN).

Występowanie jednej postaci kiły późnej nie wyklucza uszkodzeń innych narządów. W późnych etapach choroby może wystąpić:
Kiła mózgowo-rdzeniowa

Kiła mózgowo-rdzeniowa (łac. lues cerebrospinalis) to postać syfilisu, która rozwija się, gdy bakterie T. pallidum rozprzestrzeniły się na układ nerwowy. Często ma powiązania z syfilisem utajonym i trzeciorzędowym. Może jednak wystąpić w dowolnym momencie po etapie pierwotnym. Osoba z kiłą mózgowo-rdzeniową może przez długi czas pozostawać bezobjawowa. Alternatywnie objawy mogą rozwijać się stopniowo.

Objawy obejmują:

    demencję lub zmienione stany psychiczne;
    nieprawidłowy chód;
    drętwienie kończyn;
    problemy z koncentracją;
    dezorientację;
    bóle głowy lub drgawki;
    problemy ze wzrokiem lub utratę wzroku.

Kiła kilakowata

Ta postać syfilisu cechuje się występowaniem tzw. kilaków, czyli guzów wytworzonych z tkanki podskórnej, mięśniowej lub kostnej. Zmiany te występują w okolicach, gdzie skóra przylega do tkanki kostnej tj. twarz, golenie, okolice obojczyków i mostka. Na początku kilaki przypominają twarde nacieki i z czasem dopiero zmieniają się z guzki, które mogą pęknąć, uwalniając kleistą wydzielinę o krwistym zabarwieniu. Powstałe owrzodzenia zajmuje duże powierzchnie skóry, przypominając swym kształtem nerkę.
Kiła sercowo-naczyniowa

Jest to rzadka postać syfilisu powodująca zmiany w tętnicy głównej i zastawkach półksiężycowatych aorty, czasem w mięśniu sercowym i tętnicach obwodowych. Na kiłę sercowo-naczyniową częściej zapadają mężczyźni niż u kobiety, a chorzy mają zwykle od 40 do 50 lat.
Kiła wrodzona

Kiła wrodzona to ciężka i często zagrażająca życiu postać syfilisu. Wynika z faktu, że bakterie T. pallidum mogą przenosić się z kobiety ciężarnej na płód przez łożysko i podczas porodu. Działania niepożądane obejmują wczesną śmierć płodu lub noworodka, przedwczesny poród lub niską masę urodzeniową, a także infekcje u niemowląt.

Objawy u noworodków obejmują:

    nos siodełkowaty, w którym brakuje grzbietu nosa;
    gorączkę;
    trudności w przybieraniu na wadze;
    wysypkę na narządach płciowych, odbycie i ustach;
    małe pęcherze na dłoniach i stopach, które zmieniają się w wysypkę koloru miedzianego i rozprzestrzeniają się na twarz;
    wodnisty płyn z nosa.

U starszych niemowląt i małych dzieci mogą występować:

    zęby Hutchinsona (zęby są mniejsze i szerzej rozstawione niż normalnie oraz mają nacięcia na powierzchni gryzącej);
    ból kości;
    utrata wzroku;
    ubytek słuchu;
    obrzęk stawów;
    zniekształcenie kości piszczelowej;
    bliznowacenie skóry wokół genitaliów, odbytu i ust;
    szare plamy wokół zewnętrznej strony pochwy i odbytu.

Zobacz również: Fazy rozwoju płodu - pierwszy, drugi i trzeci trymestr ciąży
Syfilis – diagnostyka

Rozpoznanie syfilisu ustala się na podstawie wywiadu klinicznego i badania przedmiotowego, poparte badaniami laboratoryjnymi i serologicznymi.

Syfilis można zdiagnozować, wykazując krętki T. pallidum w próbkach z zakażonych zmian lub węzłów chłonnych. Krętki można zidentyfikować za pomocą badania mikroskopowego w ciemnym polem widzenia lub za pomocą łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR, ang. polymerase chain reaction). Testy te nie zawsze są łatwo dostępne dla lekarza diagnozującego. Biopsja skóry może, ale nie musi, wykazywać charakterystyczne cechy histopatologiczne.

Testy serologiczne w celu wykrycia przeciwciał wytworzonych z infekcji krętkowej są najczęstszym testem stosowanym do diagnozowania infekcji. Testy serologiczne nie pozwalają na rozróżnienie pomiędzy różnymi typami infekcji krętkowych ani czasem trwania infekcji.

Testy na przeciwciała krętkowe można podzielić na testy niespecyficzne lub specyficzne. Wybór testu zależy od tego, co jest dostępne w lokalnym laboratorium.

    Badanie VDRL (z ang. Venereal Diseases Research Laboratory);
    USR (ang. Unheated Serum Reagin);
    RPR (ang. Rapid Plasma Reagin).

Konkretne testy krętkowe obejmują:

    EIA – odczyn immunoenzymatyczny;
    TPHA – oczyn hemaglutynacji biernej (ang. Treponema Pallidum Hemagglutination Assay);
    TPI – odczyn immobilizacji - test Nelsona- Mayera;
    FTA i FTA-ABS – odczyny mmunofluoroscencyjne (ang. Fluoroscent Treponemal Antibody ABSorbent Test).

Po potwierdzeniu próbka jest oceniana pod kątem aktywności serologicznej zakażenia testem RPR/VDRL.

Aby ocenić, czy w twoim organizmie nie rozwija się kiła lub inna choroba weneryczna, możesz wykupić wybrany pakiet wysyłkowych badań laboratoryjnych Borlamed. Do wyboru są pakiety w kierunku kiły i innych patogenów:

    Urogenital - pakiet badań w kierunku 6 patogenów układu moczowo-płciowego,
    Urogenital - pakiet badań w kierunku 13 patogenów układu moczowo-płciowego,
    Urogenital - pakiet badań w kierunku 28 patogenów układu moczowo-płciowego.

Autopromocja
Medonet Market

Po kontaktach seksualnych wysokiego ryzyka zaleca się powtórne badanie przesiewowe zarówno po sześciu, jak i po dwunastu tygodniach od ekspozycji, ponieważ początkowe testy serologiczne mogą być ujemne w kile pierwotnej. W przypadku kiły wtórnej testy serologiczne są zawsze dodatnie, ale należy uważać na możliwość wystąpienia efektu „haka” (hook effect), który może prowadzić do wyniku fałszywie ujemnego. Efekt „haka” występuje, gdy wysokie miano przeciwciał zakłóca tworzenie siatki przeciwciało-antygen, co jest niezbędne do uzyskania pozytywnego wyniku testu flokulacji.

Fałszywie dodatnie testy serologiczne, występują szczególnie w przypadku chorób autoimmunologicznych, przyjmowania leków drogą iniekcji, ciąży i w starszym wieku, ale ważne jest, aby uzyskać szczegółowy wywiad, przebadać partnera seksualnego i powtórzyć testy, aby upewnić się, że podejrzany wynik fałszywie dodatni jest naprawdę fałszywy.

Inne testy, które mogą być wymagane, szczególnie jeśli występują objawy neurologiczne obejmują tomografię komputerową (CT), rezonans magnetyczny (MRI) i badanie płynu mózgowo-rdzeniowego (PMR). Oprócz tego powinno się przeprowadzić pełne badanie zdrowia seksualnego, w tym test na obecność wirusa HIV.
Syfilis – leczenie

Należy podkreślić, że leczenie syfilisu może być skuteczne, szczególnie we wczesnych stadiach.

Preferowanym leczeniem syfilisu na wszystkich etapach jest penicylina, antybiotyk, który może zabić organizm wywołujący chorobę. Jeśli pacjent jest uczulony na penicylinę, lekarz może zasugerować inny antybiotyk lub zalecić odczulanie na penicylinę. Zalecanym leczeniem syfilisu pierwotnego, wtórnego lub we wczesnym stadium utajonym jest jednorazowa iniekcja penicyliny. W przypadku, gdy pacjent ma syfilis dłużej niż rok, może potrzebować dodatkowych dawek. Inne antybiotyki są mniej niezawodne niż penicylina, ale tetracykliny lub cefalosporyny można stosować u pacjentów uczulonych na penicylinę.

Penicylina jest jedynym zalecanym lekiem dla kobiet w ciąży z syfilisem. Kobiety uczulone na penicylinę mogą przejść proces odczulania, który może pozwolić im na przyjmowanie penicyliny. Nawet jeśli przyszła mama jest leczona na syfilis w czasie ciąży, jej nowo narodzone dziecko powinno zostać przebadane na kiłę wrodzoną, a jeśli jest zakażone, otrzymać antybiotykoterapię.

Niepowodzenie leczenia może wystąpić na każdym etapie infekcji, dlatego ważna jest ścisła obserwacja, z powtarzanymi testami serologicznymi przez rok do dwóch lat.

Pierwszego dnia leczenia można doświadczyć tak zwanej reakcji Jarischa-Herxheimera. Oznaki i objawy to gorączka, dreszcze, nudności, ból i ból głowy. Ta reakcja zwykle nie trwa dłużej niż jeden dzień.

Należy powstrzymać się od wszelkiej aktywności seksualnej do czasu całkowitego wygojenia wszystkich owrzodzeń lub zmian kiły i zakończenia leczenia.
Ważne

Mimo przebytego zakażenia syfilisem odporność przeciwko tej chorobie nie jest całkowita i można zarazić się nią ponownie już po wyleczeniu.
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

michalina
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Lothar. napisał/a
O jessu, trzymaj się Michalino >;))
He,he ,Wojtek,to nic strasznego przecież;)
W maju zabłąkałam się do kardiologa,miałam echo i coś tam i nic.
Potem w lipcu jeden holter,też na szczęście nic i teraz znowu;)
Chcę zbadać skąd u mnie zasłabniecia.
Jak nic nie wykaże to...pora leczyc głowę,he,he;))
Odpowiedz | Wątki
Otwórz ten post w widoku wątku
|

Re: Wszyscy słyszeli o panach Marksie i Engelsie a kto wie coś o..... Michaiłe Aleksandrowiczu Bakuninie? >;))

Lothar.
Wiesz ile się nałaziłem prywatnie i państwowo z krewną po kardiologach? Dopiero jak przyparłem cerbera co odmówił przyjęcia do szpitala (jedyny przytomny fachowiec) to zrozumiałem że to nerwica i kobitka nie akceptuje przemijania i śmierci.