Taśmy warte uwagi
Zablokowano
12345
... 12
12345
... 12
 
|
Mnie religia jako dziecka zwiodła. Wierzyłam we wszystkie bajki 😏 
|
|
Ja tam byłem w środku, szczęśliwie trafiłem na "górne półki" bo kapucyni, to wyższa ścieżka franciszkanów, hmm "bracia mniejsi" >;))
Zakon Braci Mniejszych Kapucynów (kapucyni) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących, z rodziny franciszkańskiej, wyodrębniona ze wspólnoty zakonnej stworzonej przez św. Franciszka z Asyżu w 1209 roku. Zakon ów oddzielił się od dwóch pozostałych zakonów w 1528 roku, 11 lat po podziale franciszkanów na Braci Mniejszych i Braci Mniejszych Konwentualnych. Zakon Braci Mniejszych Kapucynów od początku swojego istnienia dał Kościołowi 13 kardynałów, 2 patriarchów,71 arcybiskupów i 282 biskupów[2] Historia Matteo Serafini da Bascio (1495–1552), współzałożyciel zakonu Bernardino Ochino (1487–1564) Kapucyni w Paragwaju w tradycyjnych habitach Powodem, dla którego założyciel Matteo Serafini da Bascio powołał do życia nową gałąź zakonu, było odchodzenie przełożonych od surowej reguły[3] stworzonej przez św. Franciszka. Dotyczyło to zwłaszcza ślubu ubóstwa oraz niemożności życia w zakonie kontemplacyjnym. Ojciec da Bascio przekonał się o konieczności zreformowania zakonu w czasie zarazy, która nawiedziła księstwo Camerino w 1523 roku. Epidemia została przyjęta w pobliskim klasztorze obserwantów Montefalcone z obojętnością. Prowincjał zakonu, dowiedziawszy się o planach ojca Matteo da Bascio, nakazał uwięzić go w areszcie w klasztorze we Forani. Gdy da Bascio odzyskał wolność, wraz z dwoma rodzonymi braćmi, ojcem Ludwikiem z Fossombrone i bratem Rafałem kontynuował walkę o zreformowanie zakonu. W konsekwencji na wszystkich trzech nałożona została ekskomunika przez generała obserwantów. Wobec tych wydarzeń zbuntowani bracia uciekli z klasztoru i schronili się w pustelni ojców kamedułów. Wtedy też wspólnota zajęła się ofiarną służbą chorym na dżumę, dzięki czemu uzyskali wsparcie starszej siostry pierwszego założyciela, Katarzyny Cybo. Księżna Camerino wstawiła się za młodą wspólnotą u swojego wuja, papieża Klemensa VII. W czerwcu 1528 roku papież pozwolił kilku braciom z Zakonu Braci Mniejszych na odłączenie się od współtowarzyszy, utworzenie nowej rodziny zakonnej i zamieszkanie w eremach. Decyzję tę ogłosił w bulli Religionis zelus. Przez kilkanaście kolejnych lat kapucyni toczyli bój z Zakonem Braci Mniejszych o uznanie ich za prawowity zakon. Obserwanci nakłonili Klemensa VII do utworzenia dwóch dokumentów, które osłabiały nowe zgromadzenie. 9 kwietnia 1534 roku dokumentem Cum sicut accepimus papież zakazał przyjmowania kapucynom obserwantów. W drugim dokumencie groził przyjętym już obserwantom ekskomuniką, o ile ci nie wróciliby do swoich pierwotnych klasztorów w ciągu 50 dni. Generał Zakonu Braci Mniejszych, Wincenty Lunellus, namówił cesarza Karola V, aby ten zwrócił się do papieża z poparciem dla obserwantów. W konsekwencji cesarz nazwał zakon "nową sektą" i prosił głowę Kościoła katolickiego o zduszenie jej w zarodku. Kapucyni uzyskali poparcie Vittorii Colonny, która namówiła cesarza i papieża, żeby zmienili swój pogląd o zakonie. Wreszcie Klemens VII ogłosił, że „kanoniczne potwierdzenie reformy kapucyńskiej obowiązuje raz na zawsze". Mimo tego rok później po raz kolejny zakazano przechodzić z zakonu obserwantów do zakonu kapucynów, a następnie zakazano kapucynom osiedlać się poza terenem Włoch. W tym czasie pojawiły się trudności z wyborem nowego generała kapucynów. Oskarżono dotychczasowego generała o. Ludwika z Fossombrone o brak działalności apostolskiej. Wybór o. Bernardyna z Astii w 1535 roku, spotkał się z protestem o. Ludwika i spowodował jego odejście z zakonu. Bernardyn z Astii wyjednał u papieża Pawła III zatwierdzenie pierwszych konstytucji zakonu[4], bullą „Exponi vobis” z 25 sierpnia 1536 roku. Większość z nich pozostały niezmienione aż do czasów współczesnych. Już w latach 1535–1538 i 1546–1552, czyli za swojego panowania, podzielił zakon na 12 prowincji, mając do dyspozycji 700 zakonników. Jednocześnie zapoczątkował działalność misyjną, wysyłając zakonników do Egiptu, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Kłopotów kapucynom przysporzył nowo wybrany w październiku 1538 roku generał zakonu ojciec Bernard ze Sieny, zwany popularnie „Ochino”. Po kilku latach udanych rządów, coraz częściej oskarżano go o współpracę z Janem Waldesem – zwolennikiem reformy Kościoła wzorowanej na poglądach Marcina Lutra. Ochino nie przeczył swoim poglądom, głosił je otwarcie co spotkało się z wielkim niezadowoleniem ówczesnego papieża. Wezwany do Rzymu, schronił się w Genewie, gdzie wyrzekł się wiary katolickiej. Na cały zakon padło podejrzenie herezji. Podejrzenie do tego stopnia poważne, że Paweł III i zwołany przez niego konsystorz byli zdecydowani podjąć decyzję o kasacji zakonu. Nie zgodził się na to kardynał San Severino, który wskazał na możliwość praworządności całego zakonu nie zniszczonej przez zgubne działania ostatniego generała. Badania potwierdziły tę tezę, zakon uratowano a nowym generałem w 1543 roku został o.Franciszek z Jesi, który świętością swego życia doprowadził do rozkwitu zakonu. Założyciel kapucynów, ojciec Matteo Serafini da Bascio podobnie jak i jego brat a zarazem następca na stanowisku przełożonego, ojciec Ludwik z Fossombrone odszedł z zakonu i wrócił do obserwantów. Ostatecznie zakon został zatwierdzony przez papieża Pawła IV bullą Pastoralis officii w 1560 r. W tym czasie nastąpiła dynamiczna ekspansja terytorialna Zakonu. Wciąż jednak obowiązywał zakaz papieża Pawła III z 1537 roku, który zabronił kapucynom „przekroczyć Alpy”. Zakaz cofnięto dopiero dzięki bulli papieża Grzegorza XIII Ex nostri pastoralis officii debito z 6 maja 1574 r. kapucyni stopniowo przenosili się do klasztorów w głąb Europy. Osiedlili się we Francji w 1574 roku, w Hiszpanii (1577–1578), Anglii (1580), Szwajcarii (1584), Niderlandach (1585), Tyrolu (1593), Czechach (1599), Bawarii (1600), Irlandii (1615). W 1612 powstał klasztor w Brazylii. Przyczyniali się do ponownego szerzenia wiary katolickiej w krajach protestanckich oraz do utrwalenia potrydenckiej reformy Kościoła. Na początku XVII w. wskutek sporów o tzw. pierworodztwo papież Paweł V w bulli Militantis Ecclesiae z 15 XI 1608 (a w 1627 r. także papież Urban VIII), uznał kapucynów za prawdziwych Braci Mniejszych i autentycznych synów św. Franciszka. Wreszcie papież Paweł V w bulli Alias felicis recordationis z 23 stycznia 1619 r. udzielił kapucynom pełnej niezależności i autonomii. Miało to wymiar nie tylko symboliczny (uwolniono kapucynów spod patronatu Braci Mniejszych Konwentualnych), ale również prawny. Od tej pory, zakon mógł swobodnie wybierać generała zakonu, a nie jedynie wikariusza generalnego. Tę datę uznaje się za oficjalne zatwierdzenie kapucynów jako wspólnoty zakonnej. Kapucyni zachęceni do działania, założyli swoje placówki w Syrii (1625), w krajach Ameryki Południowej i Centralnej (1632-35), Etiopii (1637), Kongo (1645) i Indiach Wschodnich (1640). W tym czasie istniały już 42 prowincje i 1192 domów zrzeszających 16966 zakonników. W 1761 roku kapucyni mieli już 64 prowincje oraz 1730 domów zakonnych różnej rangi. W zakonie była wtedy największa ilość członków – 34029 zakonników. Mimo znaczenia zakonu oraz dobrej reputacji jego członków, pojawiają się trudności spowodowane oświeceniowymi nurtami (m.in. racjonalizm, naturalizm) nie sprzyjającymi życiu zakonnemu. Kapucyni ucierpieli podczas rewolucji francuskiej, wskutek napoleońskich kasat zakonów, józefinizmu w monarchii habsburskiej, regalizmu w Hiszpanii, rozbiorów w Polsce. W wielu krajach zakon zanika, w innych uzależniony zostaje od warunków politycznych, a działalność wygasa z powodu zmniejszającej się liczby zakonników. W połowie XIX w. zamknięto nowicjaty, ograniczono wiek wstępowania dla kandydatów, zabroniono budować klasztory. Zakonnicy żyli częściowo w rozproszeniu, a jeśli byli w klasztorach, to ich życie zakonne uległo sporemu wypaczeniu. Uciekając z klasztorów europejskich kapucyni udają się około 1842 r. do Ameryki Łacińskiej, zakładają placówki w Gwatemali (1852), Ekwadorze (1877) obok założonych tam wcześniej przez Włochów placówek w Chile (1848–1852) i Urugwaju (1850). Prześladowania w czasie kulturkampfu spowodowały przeniesienie się kapucynów niemieckich do Stanów Zjednoczonych i założenie tam 2 prowincji zakonnych: Kalwaryjskiej w 1858 roku i Pensylwańskiej w roku 1873. Gdy w 1847 roku wybrano na urząd generała o. Wenantego Burdesio z Turynu, skodyfikowano prawo partykularne i wprowadzono je w życie. Kolejni generałowie, zarówno ci narzuceni przez papieża jak i ci, których wybrał zakon, próbowali przywrócić zakonowi dawną świetność. Ta sztuka udała się dopiero o. Bernardowi Christen z Andermatt, od którego rządów rozpoczęło się trwałe odrodzenie we wszystkich niemal krajach. Nowy generał usprawnił apostolską działalność zakonu, m.in. zreorganizował misje zagraniczne ustalając odpowiednie podstawy prawne oraz przypisując każdą z nich odpowiedniej prowincji. Zredagował także Ceremoniał (Rzym, 1892), ujednolicający obrzędy liturgiczne. Wskutek tych działań zaczęła wzrastać liczba członków: z około 7000 w 1888 roku do 10 056 w 55 prowincjach i 736 domach w 1910 roku. Podczas pierwszej wojny światowej zakon znów doznał poważnych strat. Około 3000 zakonników powołano do wojska, a ponad 100 obiektów zakonnych zajęło wojsko. Ponowny rozwój przyniosły lata międzywojenne. W 1920 roku zakon liczył 805 domów i 9795 zakonników, a 20 lat później było już 1086 domów i 13 772 zakonników. W 1930 r. założono Instytut Historyczny, przeniesiony w 1940 roku z Asyżu do Rzymu. W zniszczonej działaniami wojennymi Europie odnotowano kolejne straty, zarówno w ludziach, jak i w majątku zakonu. Po wojnie jednak zakon nie tylko wyrównał straty, ale odnotował znaczny wzrost. W 1965 r. kapucyni liczyli łącznie z nowicjuszami 15700 członków, w tym 1181 kapłanów oraz 3529 braci zakonnych. Posiadano 1261 domy zakonne w 93 różnych jednostkach administracyjnych. W okresie powojennym kapucyni objęli wiele placówek misyjnych. W 50 misyjnych jednostkach administracyjnych pracowało 1457 zakonników. Podczas Soboru Watykańskiego II zakon podjął dzieło odnowy zgodnej z założeniami soborowymi. Zakon w Polsce O.O. Kapucyni w Nowym Mieście nad Pilicą (ok. 1905-1911) Generał zakonu wśród zakonników OO. Kapucynów z klasztoru w Warszawie (lipiec 1935). Do Polski zakon sprowadził król Jan III Sobieski w sierpniu 1681 roku. Dziesięć lat później otworzyli nowicjat, przyjmując pierwszych kandydatów. Pierwszy klasztor powstał w Warszawie, drugi w Krakowie, kolejne we Lwowie i Lublinie. W 1754 r. papież Benedykt XIV wydał brewe Quaecumque ad majorem, którym powołał do życia pierwszą prowincję polską kapucynów pod wezwaniem św. Wojciecha i św. Stanisława. Zabory spowodowały opóźnienie rozwoju zakonu na tych terenach. Zaborcy zabronili przyjmować nowicjuszy, skasowano niektóre klasztory w obawie, że mogą opóźnić proces wynarodowienia Polaków. Epoka napoleońska przyniosła ustanowienie trzech prowincji na tych terenach: ruskiej, na terenie Imperium Rosyjskiego; polskiej, na terenie Królestwa Kongresowego oraz galicyjskiej na terenach pod zarządem Austro-Węgier. Prowincję ruską rozwiązano w 1888 roku, pozostałe dwie przetrwały aż do odzyskania niepodległości przez Polskę. Kapucyni zgodnie z przewidywaniami zaborców okazali się ofiarnymi krzewicielami polskiego patriotyzmu. Do kapucynów należeli m.in. bł. Honorat Koźmiński, o. Prokop Leszczyński, o. Wacław Nowakowski oraz uczestnicy powstania styczniowego o. Maksym Tarejwo i o. Agrypin Konarski. Rozkwit zakonu, utworzenie seminariów duchownych przypada na okres dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to do zakonu dołączyło wielu nowych zakonników. Odzyskano wiele skasowanych wcześniej klasztorów, objęto nowe fundacje (m.in kościół i klasztor na Zamarstynowie we Lwowie[5] oraz we wsi Przełom k. Grodna[6]), co spowodowało podniesienie komisariatu krakowskiego do rangi prowincji w 1939 roku. Kapucyni znaleźli się wśród ofiar prześladowań a czasie II wojny światowej. Wśród 108 błogosławionych męczenników beatyfikowanych przez Jana Pawła II znajduje się 5 kapucynów z prowincji warszawskiej. Po zakończeniu wojny i ustaleniu nowych granic Polski prowincja krakowska została pozbawiona większości swoich klasztorów. Kapucyni udali się zatem na ziemie zachodnie i północne, gdzie w bardzo trudnych warunkach tworzyli nowe wspólnoty parafialne. Domy zakonne po wojnie powstały w Gdańsku, Nowej Soli, Bytomiu, Pile, Wrocławiu, Wołczynie i Wałczu. W 1952 r. generał zakonu zmienił status komisariatu warszawskiego i podniósł go do rangi prowincji warszawskiej[7]. Mimo przeszkód jakie czekały na wszystkie religijne wspólnoty po wojnie, zakon nadal się rozwijał i podejmował nowe wyzwania duszpasterskie. Pochodzenie nazwy Nazwa „kapucyni” pochodzi od włoskiego słowa Capuccini, którym to dzieci z włoskich wiosek nazwały zjawisko pojawienia się w okolicy zakapturzonych, brodatych zakonników. Słowo Capuccio w języku włoskim oznacza kaptur. Dokumenty Stolicy Apostolskiej zatwierdziły w 1534 roku jedynie zwyczajową dotychczas nazwę scappucciati, co w języku włoskim oznacza przydomek „kapturowi”. Święci i Błogosławieni Z zakonu wywodzi się 16 świętych i 71 błogosławionych (w tym 7 Polaków)[8]. św. Anioł z Acri św. Bernard z Corleone św. Feliks z Cantalice św. Feliks z Nikozji św. Fidelis z Sigmaringen św. Franciszek Maria z Camporosso św. Ignacy z Laconi św. Ignacy z Santhià św. Józef z Leonessy św. Konrad z Parzham św. Kryspin z Viterbo św. Leopold Mandić św. Ojciec Pio z Pietrelciny św. Serafin z Montegranaro św. Wawrzyniec z Brindisi św. Weronika Giuliani bł. Agatanioł z Vendôme bł. Arseniusz z Trigolo bł. Ambroży z Benaguacil (Ambrosio de Benaguacil) bł. Andrzej Jacek Longhin bł. Angela Maria Astorch bł. Anicet Kopliński bł. Apolinary z Posat bł. Aureliusz z Vinalesa bł. Benedykt z Urbino bł. Bernard z Lugar Nuevo de Fenollet bł. Bernard z Offidy bł. Bonawentura z Puzol bł. Dydak Józef z Kadyksu bł. Fidelis Chojnacki bł. Fidelis z Puzol bł. Florian Stępniak bł. Floryda Cevoli bł. Frederic z Berga (Martí Tarrés Puigpelat) bł. German z Carcagente bł. Henryk z Almazora (Enrique de Almazora) bł. Henryk Krzysztofik bł. Honorat Koźmiński bł. Innocenty z Berzo bł. Izabela Calduch Rovira bł. Jakub (Santiago) z Rafelbunol bł. Jakub z Ghaziru bł. Jan Alojzy Loir z Besançon bł. Jeremiasz z Wołoszczyzny bł. Joachim z Albocácer bł. Józef Tous y Soler bł. Kasjan z Nantes bł. Leopold z Alpandeire (Márquez Sánchez) bł. Marek z Aviano bł. María Felicidad Masiá Ferragut bł. María Jesús Masiá Ferragut bł. Maria Magdalena Martinengo bł. Maria Teresa Kowalska bł. Maria Weronika Masia Ferragut bł. Mikołaj z Gesturi bł. Milagros Ortells Gimeno bł. Modest z Albocácer bł. Pacyfik z Walencji bł. Piotr z Benisy bł. Protazy Bourbon z Seéz bł. Sebastian François z Nancy bł. Symforian Ducki bł. Modest z Mieres (Joan Bover Teixidó) bł. Zacaries z Llorenç del Penedés (Sebastiá Sonet Romeu) bł. Remigi z Papiol (Esteve Santacana Armengol) bł. Anselm z Olot (Laurentí Basil Matas) bł. Benigne z Canet de Mar (Miquel Sagré Fornaguera) bł. Josep z Calella de la Costa (Joan Vila Colomé) bł. Martí z Barcelony (Jaume Boguñá Casanova) bł. Rafael Maria z Mataró (Francesc de Paula Soteras Culla) bł. Agustí z Montclar de Donzell (Josep Alsina Casas) bł. Doroteu z Vilalba dels Arcs (Jordi Sampé Tarragó) bł. Alexandre z Barcelony (Jaume Nájera Gherna) bł. Tarsici z Miralcamp (Josep Vilalta Saumell) bł. Vincenç z Besalú (Julià Gebrat Marcé) bł. Timoteu z Palafrugell (Jesús Miquel Girbau) bł. Miquel z Bianya (Pelai Ayats Vergés) bł. Jordi z Santa Pau (Manuel Collellmir Senties) bł. Bonaventura z Arroyo Cerezo (Tomás Díaz Díaz) bł. Marçal z Penedès (Carles Canyes Santacana) bł. Eudald z Igualada (Lluís Estruch Vives) bł. Paciá Maria z Barcelony (Francesc Maria Colomer Presas) bł. Ángel z Ferreries (Josep Coll Martí) bł. Cebrià z Terrassa (Ramon Gros Ballvé) bł. Eloi z Bianya (Joan Ayats Plantalech) bł. Prudenci z Pomar de Cinca (Gregori Charlez Ribera) bł. Félix z Tortosa (Joan Bonavida Dellà) Generałowie zakonu Zobacz więcej w artykule Generałowie franciszkanów, w sekcji Generałowie i wikariusze kapucynów – OFM Cap.. Od 3 września 2018 generałem jest Roberto Genuin, zastępując na tym stanowisku Mauro Jöhriego. Polskie Prowincje Mapa konturowa Polski Kraków Kraków Warszawa Warszawa Siedziby klasztorów w Polsce Zakon Braci Mniejszych Kapucynów dzieli się w Polsce na dwie prowincje: Prowincja św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie Prowincja św. Wojciecha i św. Stanisława Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Warszawie Prowincja Krakowska 21 wspólnot w Polsce (Bytom[9], Częstochowa, Gdańsk[10], Katowice Załęże, Kielce[11], Kraków[12], Kraków-Olszanica[13], Krosno[14], Nowa Sól[15], Piła[16], Sędziszów Małopolski[17], Skomielna Czarna[18] (ośrodek rekolekcyjny i parafia), Stalowa Wola[19], Tenczyn[20] (dom rekolekcyjny i parafia), Terliczka[21] (sanktuarium), Wałcz[22] Wołczyn[23], Wrocław[24], Zagórze); Dom Obecności w Kownie na Litwie, 6 wspólnot Wiceprowincji Ukrainy, Dom Obecności w Woroneżu w Rosji i 3 wspólnoty Kustodii w Bułgarii. Bracia Prowincji Krakowskiej żyją i pracują na 4 kontynentach: W Europie, w Azji, w Afryce oraz Ameryce Północnej. Grupy braci lub pojedynczy bracia żyją i posługują w innych prowincjach zakonu: Czechach, Austrii (południowy Tyrol), Italii (Umbria, Genua), Libanie, Czadzie, Republice Środkowej Afryki i Kanadzie. Prowincja Warszawska 18 wspólnot klasztornych w Polsce (Biała Podlaska, Bydgoszcz, Gorzów Wielkopolski[25], Krynica Morska, Lubartów[26], Lublin[27], Lublin – Poczekajka[28], Łomża[29], Mogilno[30], Nowe Miasto nad Pilicą[31], Olsztyn[32], Orchówek[33], Rywałd Królewski[34], Serpelice[35], Warszawa[36], Zakroczym[37], Zakroczym - CDH[38]; 1 klasztor i 2 domy obecności na Łotwie, 6 wspólnot klasztornych Wiceprowincji Białorusi, 4 wspólnoty Kustodii w Szwecji i 4 wspólnoty w Gabonie[39]. Bracia Prowincji Warszawskiej żyją i pracują na 5 kontynentach: W Europie, w Australii, w Afryce, w Ameryce Północnej i Azji. Grupy braci lub pojedynczy bracia żyją i posługują w innych Prowincjach Zakonu: w Wielkiej Brytanii, Australii, Gwatemali, Niemczech, Belgii, Szwecji, Białorusi, Łotwy Turcji[40], Italii (Loreto, Manopello, Viterbo, Rzym), w USA. Klasztory na świecie Afryka Algieria – 1 dom w Tiaret, Wiceprowincja Angoli – 13 domów, Kustodia Beninu – 3 domy, Burkina Faso – 1 dom, Kustodia Kamerunu – 3 domy, Wiceprowincja Wysp Zielonego Przylądka – 7 domów, Kustodia Wybrzeża Kości Słoniowej – 3 domy, Prowincja Erytrei – 21 domów, Etiopia – 1 dom w Soddo, Wiceprowincja Generalna Etiopii – 18 domów, Gabon – 1 dom w Libreville), Ghana – 1 dom, Gwinea Równikowa – 2 domy, Wiceprowincja Generalna Kenii – 8 domów, Prowincja Madagaskaru – 18 domów, Malawi – 3 domy, Wiceprowincja Generalna Mozambiku – 7 domów, Namibia – 2 domy, Kustodia Nigerii – 5 domów, Wiceprowincja Generalna Czadu i Rep. Centralnej Afryki – 15 domów, Kongo -1 dom w Brazzaville, Wiceprowincja Generalna Demokratycznej Republiki Konga, Seszele – 1 dom, Wiceprowincja Południowej Afryki – 7 domów, Sudan – 3 domy, Prowincja Tanzanii – 33 domy, Wiceprowincja Zambii – 8 domów, Kustodia Ugandy – 5 domów, Kustodia Zimbabwe – 5 domów. Środkowy i Bliski Wschód Wiceprowincja Generalna Arabii – 9 domów, Dom w Jerozolimie, Wiceprowincja Pakistanu – 9 domów, Kustodia Turcji – 5 domów, Wiceprowincja Generalna Bliskiego Wschodu – 9 domów Oceania Prowincja Australijska – 6 domów, Kustodia Nowej Zelandii – 2 domy, Wiceprowincja Papui-Nowej Gwinei – 7 domów. Inácio João Dal Monte, brazylijski kapucyn i biskup diecezji Guaxupé. Ameryka Północna Prowincja Kanady Centralnej – 9 domów, Prowincja Kanady Wschodniej – 22 domy, Meksyk – 3 domy, Stany Zjednoczone (1 dom w Nowym Orleanie, Prowincja Ameryki Środkowej – 8 domów, Prowincja Kalifornijska – 8 domów, Prowincja Kalwaryjska – 27 domów, Prowincja New Jersey – 12 domów, Prowincja Nowego Jorku i Nowej Anglii – 18 domów, Prowincja Pensylwanii – 19 domów, Wiceprowincja Wysp Mariańskich i Hawajów – 4 domy) Ameryka Środkowa Wiceprowincja Generalna Nikaragui-Kostaryki-Panamy – 12 domów, Delegacja Kuby – 3 domy, Wiceprowincja Generalna Gwatemali-Hondurasu-Salwadoru – 9 domów, Wiceprowincja Portoryko – 6 domów, Wiceprowincja Republiki Dominikańskiej i Haiti – 5 domów. Ameryka Południowa Argentyna – 11 domów, Boliwia – 1 dom w Santa Cruz, Brazylia – 10 prowincji, 2 wiceprowincje, Prowincja Chilijska – 17 domów, Prowincja Kolumbijska – 16 domów, Wiceprowincja Ekwadoru – 11 domów, Kustodia Paragwaju, Prowincja Peruwiańska – 9 domów, Wiceprowincja Wenezueli – 20 domów. Azja Kustodia Korei – 3 domy, Prowincja Filipińska – 14 domów, Kustodia Japońska – 3 domy, Indie (2 delegatury, 2 kustodie, 10 prowincji, 1 wiceprowincja) Indonezja (3 prowincje) Kustodia Malezji i Singapuru – 3 domy, Delegatura Tajlandii – 3 domy, Timor Wschodni – 2 domy. Europa Albania – 2 domy, Prowincja Austrii, Prowincja Flandro-Belgijska – 11 domów, Wiceprowincja Białoruska – 4 domy, Kustodia Bułgarska – 3 domy, Prowincja Chorwacka – 8 domów, Prowincja Francuska – 21 domów, Prowincja Niemcy, Prowincja Wielkiej Brytanii – 9 domów, Delegacja Grecji – 5 domów, Prowincja Irlandzka – 12 domów, Islandia – 1 dom, Włochy – 22 prowincje, Łotwa – 1 dom, Litwa – 1 dom, Prowincja Maltańska – 8 domów, Prowincja Holenderska – 5 domów, Prowincja Portugalska – 7 domów, Prowincja Czech – 6 domów, Kustodia Rumunii – 5 domów, Rosja – 1 dom, Prowincja Słowacka – 7 domów, Prowincja Słoweńska – 8 domów, Hiszpania – 5 prowincji, Kustodia Szwedzka – 3 domy, Prowincja Szwajcarska – 24 domy, Wiceprowincja Ukrainy – 6 domów, Delegatura Węgierska – 3 domy. Inicjatywy polskich prowincji kapucynów Dzieło Pomocy św. Ojca Pio w Krakowie[41] Fundacja Kapucyńska im. bł. Aniceta Koplińskiego[42] Centrum Duchowości Honoratianum[43] w Zakroczymiu Ośrodek Apostolstwa Trzeźwości im. o.Benignusa Sosnowskiego[44] w Zakroczymiu Fundacja Kapucyni i Misje w Olszanicy (Prowincja Krakowska)[45] Dom Duszpasterstwa Młodzieży Porcjunkula w Serpelicach[46] Jadłodajnia Miodowa w Warszawie – kuchnia dla ubogich i bezdomnych[47] Młodzież Franciszkańska Tau[48] Ruch Światło-Życie (Prowincja Krakowska)[49] Ruch Światło-Życie (Prowincja Warszawska)[50] Spotkanie Golgota Młodych[51] Piesza Pielgrzymka Honoracka[52] Warszawska Pielgrzymka Piesza - 15 Brązowa[53] Stowarzyszenie Alwernia w Bydgoszczy[54] Stowarzyszenie Alwernia - Franciszkańskie Dzieło Promocji Młodzieży i Rodziny w Lubartowie[55] Duszpasterstwo Akademickie w Bydgoszczy[56] Czasopismo Studia Laurentiana Harcerski Krąg Klerycki[57] Głos Ojca Pio – największy polski wortal poświęcony duchowości i osobie Ojca Pio[58] Spotkanie Młodych w Wołczynie[59] Wydawnictwo Serafin – katolicka księgarnia internetowa[60] Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Prowincja Warszawska[61] Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Prowincja Krakowska[62] Pogotowie duchowe - portal całodobowej pomocy duchowej[63] Formacja Formacja początkowa (pierwsze lata nauki, do ślubów wieczystych): Postulat – trwa rok, odbywa się w klasztorze w –Nowym Mieście nad Pilicą – dla obydwu Prowincji Nowicjat – trwa rok, znajduje się w Sędziszowie Małopolskim – dla obydwu Prowincji Postnowicjat: Juniorat ścisły – trwa pięć lat dla braci zakonnych, odbywa się w Krakowie – dla Prowincji Krakowskiej, Ponowicjat (tylko w Prowincji Warszawskiej), odbywa się w Lublinie przy ul. Krakowskie Przedmieście 42. Czas formacji pomiędzy nowicjatem a seminarium lub junioratem. Okres trwania - 2 lata. Seminarium – dwa lata nauki filozofii oraz cztery lata nauki teologii w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie przy ul. Loretańskiej 11 – dla Prowincji Krakowskiej oraz w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie przy al. Kraśnickiej 76 – dla Prowincji Warszawskiej. Po nowicjacie bracia składają pierwszą profesję zakonną (śluby zakonne), a po 4-5 latach ślubów czasowych składają profesję wieczystą. Po ślubach wieczystych następuje formacja permanentna (ciągła). Habit kapucynów Strój zakonny to kasztanowy habit z charakterystycznym długim kapturem, przepasany sznurem (cingulum) z trzema węzłami po prawej stronie, charakterystycznymi dla zakonów franciszkańskich, symbolizujące śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Przy sznurze z lewej strony różaniec. Kapucyni tradycyjnie noszą całkowity zarost, jednakże nie jest on obowiązkowy. Siostry kapucynki Zgromadzenie Sióstr Kapucynek Najświętszego Serca Jezusowego[64] Zgromadzenie stworzone przez księdza Franciszka Marię di Francia i Matkę Weronikę Briguglio, w celu zapewnienia opieki osieroconym dzieciom. Siostry klaryski kapucynki Siostry klaryski kapucynki Siostry kapucynki tercjarki Zgromadzenie założone przez Luisa Amigó, zakonnika z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Obecnie zajmuje się w szczególności pomocą biednym, chorym, bezdomnym i osobom starszym. Zobacz też Zobacz multimedia związane z tematem: Zakon Braci Mniejszych Kapucynów Pierwsza grupa dwunastu męczenników z zakonu kapucynów, zamordowanych podczas prześladowań religijnych okresu wojny domowej w Hiszpanii. Zakon Braci Mniejszych Pio z Pietrelciny Duchowość franciszkańska Klaryski Kapucynki Cesare Bonizzi Ruchoma szopka w Łomży Klasztor Kapucynów w Łomży |
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Serenity
Choć wiadomo gdzie ich baza >;)
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
No właśnie 
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Też bywałem często u Kapucynów...Oglądałem szopkę
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Ciekawa reguła >;) Nic nie jest twoją własnością coś jak pan Klaus Szwab, tylko..... "zanim to było modne" >;PP
|
|
|
Czyli? Schwab, "Ameryki" nie odkrył. Byli już przed nim
Druga tura bez Bonżura...
|
|
|
Oni nie posiadają osobiście, a zakon jest bogaty i mogą używać do woli >;))
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Myślę, że nie tylko ich 🙂
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Serenity
Wzięłam się za słuchania tego długiego i na trochę odpłynęłam 🙂 Ale ciekawe o Jezusie, bo są przytoczone słowa, które pokrywają się, że żaden YHW nie był uznawany za Boga przez Jezusa. Słucham sobie dalej, miłego wieczoru :)
|
|
|
Jestem sceptyczny Serenko. J. był wychowany na 5 księgu mojżeszowym, więc w kulcie jahwh.
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Serenity
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
|
Staliśmy się "fachowcami" od teorii spiskowych >;))
Nowo powstałą odmianą ,,szurów” są tak zwani COVID-idioci. Tym zwrotem zaczęto określać osoby intencjonalnie ignorujące obostrzenia związane z pandemią wirusa SARS-CoV-2 oraz negujące dotkliwość choroby, a nawet jej istnienie. Po niedawnych, głośnych demonstracjach w Berlinie rozgorzał spór, czy określenie „COVID-idioci” jest obraźliwe. Prokuratura wydała oświadczenie, iż nie jest. Niemniej polemika na pewno pozostaje daleka od rozstrzygnięcia. |
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
Nawet ci co namawiali, to teraz żałują, jak mają kłopoty ze zdrowiem. Nie nazywam nieładnie :) oni się bali. Oszukano ich >;)
|
|
|
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Biegnij Lola biegnij
To było o Katarach: "Zabijcie wszystkich, bóg rozpozna swoich" To byli prawdziwi uczniowie J. A papiści ich wymordowali. Jak watykan runie to będzie, hmm :) Godne i sprawiedliwe >;))
Katarzy (katarowie) (od gr. καθαροί, „czyści”) lub albigensi (od francuskiego miasta Albi, gdzie ruch był obecny) – przedstawiciele dualistycznego ruchu religijnego działającego w XI–XIII wieku w południowej Francji i północnych Włoszech[1], skierowanego przeciw ustrojowi feudalnemu i hierarchii kościelnej. Doktryna jest podobna do manicheizmu, a głównym punktem doktryny katarów było przekonanie, że świat materialny jest zły, pozostaje we władzy złego Boga i jest przeciwstawny światu duchowemu należącemu do dobrego Boga. Ponadto, doktryna głosi ideę ubóstwa, jest przeciwna gospodarczej hegemonii kleru, uznaje wojny za zło[2]. Katarzy negowali wcielenie i męczeństwo Jezusa i odrzucali wszystko, co uznawali za materialne (pokarmy pochodzenia zwierzęcego, kontakty seksualne)[3]. Zwalczani przez Kościół katolicki (m.in. przez krucjaty, inkwizycję)[4][5], który uważał ich za heretyków. Represje doprowadziły do zaniku ruchu[6][7]. Ruch katarski miał duży wpływ w XII i XIII wieku, przyciągając do siebie ludzi wszystkich warstw społecznych, zwłaszcza w Hrabstwie Tuluzy (obecnie Langwedocja). Autorytet duchowy ruchu wzrósł na gruncie krytyki zaangażowania papiestwa w politykę oraz braku wykształcenia wśród niższego duchowieństwa. Wierni byli przyciągani do tego ruchu dzięki postawie tak zwanych Doskonałych, pełniących funkcje duchownych i nauczycieli katarskich, którzy żyli skromnie (później często w ukryciu), przestrzegając ścisłych postów i prowadząc ożywioną działalność misyjną. Szeregowi adepci nie byli zmuszeni do podobnych wyrzeczeń, a mogli liczyć na duchowe pocieszenie (consolamentum), będące warunkiem zbawienia w obliczu śmierci. Katarski synkretyzm gnostyczno-chrześcijański łączył podstawowe pojęcia wiary chrześcijańskiej ze zeuropeizowaną wersją dualizmu zaratusztriańsko-manichejskiego. Doktryna katarska została stosunkowo dobrze poznana, głównie dzięki zachowanym dokumentom z dochodzeń inkwizycji. Poglądy katarów były bliskie poglądom bogomiłów[8]. Historia Geneza Większość historyków zgadza się, że ruch religijny bogomiłów, który powstał na terenie obecnej Bułgarii i Macedonii odegrał ważną rolę w genezie katarów, brak jest jednak zgody badaczy co do dokładnych powiązań i ich chronologii[9]. Poglądy czerpali także z nauk niektórych wędrownych kaznodziejów, jak Henryk z Lozanny, który nawoływał do odnowienia Kościoła w ubóstwie apostolskim. Popularyzacji tych poglądów sprzyjało coraz wyraźniejsze rozwarstwienie majątkowe ludności bogacących się miast i okolicznych wsi. Jedną z przyczyn zyskiwania na popularności tych doktryn był zapewne wielki głód w latach 1144–1146, 1151, 1162[potrzebny przypis]. Domniemane etapy ruchu i jego idei: od paulikanów przez bogomiłów i waldensów do katarów na Zachodzie Pierwsze wzmianki na temat katarów pojawiają się w listach niemieckiego mnicha Everwina do Bernarda z Clairvaux z 1143 roku[10]. Everwin opisuje przedstawicieli grupy religijnej, których spotkał w niemieckiej Kolonii[10]. Według jego relacji odrzucali chrzest w wodzie, małżeństwo, nie pili mleka i nie jedli pokarmów, które powstały na skutek stosunku płciowego[10]. We wspólnocie wyróżniali różne stopnie wtajemniczenia: słuchacze, wierzący i wybrani[10]. W 1163 roku mnich benedyktyński Eckbert opisał wierzenia katarów i stwierdził, że ich wierzenia rozpowszechniają się we Flandrii, Francji i Niemczech[10]. Pierwsze wzmianki o obecności katarów na południu Europy dotyczą spotkania na zamku we francuskiej miejscowości Lombres w 1165 roku, podczas którego przedstawiciele katarów dyskutowali z lokalnymi biskupami na temat kwestii religijnych. Zostali przeklęci przez jednego z biskupów, który wezwał też rycerzy, by przestali ich tolerować. Możemy stąd wyciągnąć wniosek, że katarzy byli wówczas tolerowani i traktowani przyjaźnie przez możnowładców na południu Francji[11]. W 1167 lub 1174 (dokładna data nie jest pewna) odbył się Synod katarski w Saint-Félix, podczas którego przedstawiciele katarów z północnej i południowej Francji, Albi i Lombardii spotkali się z Grekiem Nicetasem[12]. Nicetas był biskupem Kościoła Bogomiłów z Konstantynopola. Pod jego wpływem katarzy zradykalizowali swoją doktrynę, odeszli od bardziej umiarkowanego dualizmu w stronę dualizmu absolutnego[13]. Ta zmiana doktryna oddalała katarów od katolicyzmu i zwiększała prawdopodobieństwo represji ze strony kościoła katolickiego[13]. Podczas synodu ustalono podział geograficzny diecezji katarskich i ujednolicono doktrynę[12]. Ruch religijny zdobywał dużą popularność. Przychylność okazywali mu liczni przedstawiciele arystokracji[14]. Przyczyną popularności katarów był przede wszystkim ubogi, ascetyczny styl życia[14]. Widoczna była różnica pomiędzy bogacącym się duchowieństwem, które nie było wolne od symonii, nepotyzmu i braku wrażliwości na ludzkie potrzeby, a katarami, którzy żyli w ubóstwie, dzielili się z biednymi tym, co mieli. Katarzy krytykowali wystawny styl życia księży katolickich[14]. Organizacja Katarzy dzielili się na „słuchaczy”, „wyznawców” i „doskonałych”[15]. Przejście od stopnia „słuchacza” do „wyznawcy” odbywało się poprzez rytuał zwany convenanza, a od „wyznawcy” do „doskonałego” przez rytuał zwany consolamentum[15]. Większość kościoła stanowili wyznawcy; Od „wyznawców” oczekiwano pobożnego życia, nie musieli jednak przestrzegać surowych reguł, które obowiązywały „doskonałych”[15]. „Wyznawcy” prowadzili zwykłe życie, mogli uprawiać seks, jeść mięso i spożywać alkohol[15], zaś „doskonałych” (mężczyźni i kobiety) obowiązywała asceza znacznie surowsza aniżeli wyznawców[14]. Duchowni katarscy czyli Doskonali odcinali się od dominacji świata materialnego nad światem duchowym, stąd ich sprzeciw wobec składania przysiąg, gromadzenia dóbr materialnych, wierze budowanej na sakramentach, dominacji nad jednostką świeckich lub religijnych struktur społecznych. Obowiązki Doskonałych: modlitwa 15 razy dziennie[16] post w każdy poniedziałek, środę i piątek[16] modlitwy miały być zmawiane podczas podróży na koniu, przekraczania rzek i odwiedzania domów wyznawców[16] podczas wizyt u wyznawców Doskonały miał błogosławić jedzenie i pozostawić prezent dla wyznawców[16] 3 razy w roku 40 dniowy ścisły post[16] Wielu wyznawców przechodziło rytuał „consolamentum“ tuż przed śmiercią, by zapewnić sobie zmartwychwstanie. Jeśli Doskonały złamał którąś z zasad ascezy, tracił status Doskonałego. Mógł jednak przystąpić do rytuału ponownie w późniejszym terminie[17]. Wielu Doskonałych, bezpośrednio po rytuale inicjacyjnym dobrowolnie poddawało się endurze (poszczeniu aż do śmierci)[potrzebny przypis]. Reakcja Kościoła Obraz Pedro Berruguetea ukazujący legendę o dyspucie między Św. Dominikiem i Katarami podczas której książki obu stron zostały wrzucone do ognia, po czym okazało się, że książki Dominika nie spłonęły Pomimo tego, że katarzy i katolicy współegzystowali na południu Francji bez konfliktów, to jednak katarzy budowali alternatywny system religijny i społeczny wobec kościoła katolickiego. Wzbudziło to wrogość papieży[18]. Na Soborze laterańskim III, zwołanym na 1179 rok przez papieża Aleksandra III w sprawie katarów, zredagowano kanon 27. O heretykach*, w którym zwrócono uwagę na umocnienie się „przeklętej fałszywej doktryny heretyków, których jedni nazywają katarami, drudzy patarynami, publikanami albo jeszcze innymi imionami”[potrzebny przypis]. Napisano tam również, że przestali oni się ukrywać i jawnie głoszą swoje nauki, przeciągając na swoją stronę „ludzi prostych i słabych w wierze”. Ustalono, że sami katarzy, jak i ich protektorzy będą obłożeni klątwą (anatema), a również ci, którzy będą z nimi utrzymywać jakiekolwiek stosunki, w tym również handlowe, spotkają się z karą ekskomuniki. Sądzeniem miały się zająć instancje kościelne, a wymierzanie kary pozostawiono ramieniu świeckiemu. Grzechem było też przyjmowanie katarów w swoich domach i wspieranie w jakikolwiek sposób. Następstwa złamania tych zakazów były bardzo groźne dla żyjących w wierze chrześcijańskiej, gdyż obejmowały one brak jakiejkolwiek łaski i niemożność odwołania się do żadnych przywilejów świeckich. Za człowieka sprzyjającego lub tylko będącego w kontakcie z katarami nie można było odprawić mszy, ani pochować go na chrześcijańskim cmentarzu[potrzebny przypis]. Ci, którzy przyczyniali się do zwalczania herezji, zyskiwali „te same przywileje i odpusty, co za udział w krucjacie do Ziemi Świętej”. Mimo to kataryzm nadal się rozwijał i zdobywał nowych zwolenników także wśród wyższych warstw społecznych[potrzebny przypis]. W 1184 wydana została bulla Ad abolendam haeresim[19]. Krucjata przeciw albigensom Osobny artykuł: Wojny albigeńskie. Poglądy albigensów zyskiwały coraz większą popularność. W związku z tym papiestwo postanowiło zorganizować przeciwko nim krucjatę. Dlatego na początku XIII w. na wezwanie papieża na siedziby albigensów ruszyło rycerstwo z południowej części Francji. Krzyżowcy zabili tysiące z katarów, niszcząc przy tym całe miasta. Wojna z albigensami trwająca dwadzieścia lat, naznaczona okrucieństwem z obu stron, doprowadziła do eksterminacji znacznej części ludności[20]. Według Hansa Künga okryła hańbą znak krzyża oraz wynaturzoną ideę chrześcijaństwa[20]. Rzeź Béziers Osobny artykuł: Rzeź Béziers. Koniec kataryzmu Ostatni bastion Montsegur Kres katarskiej religii nastąpił z upadkiem prowansalskiej niezależności. W wyniku organizowanych przez króla Francji, a wspieranych ideowo przez papieża wypraw krzyżowych pod wodzą Szymona de Monfort hrabstwa na południu dzisiejszej Francji zostały zaatakowane przez rycerstwo pochodzące głównie z północy kraju. Symbolicznym końcem kataryzmu stało się zdobycie przez krzyżowców twierdzy Montsegur w 1244 r. i spalenie ukrywających się tam „doskonałych”. Kres religii ludowej położyła trwająca przez dziesięciolecia działalność inkwizycji, kierowanej głównie przez dominikanów, oraz władzy świeckiej wydającej surowe wyroki od przepadku mienia, a na karze śmierci kończąc[7]. Doktryna katarska Struktura kosmosu Katarzy wierzyli, że świat materialny został stworzony przez złego Boga lub szatana, toczącego walkę z Bogiem dobrym, stwórcą świata duchowego[21]. W zależności od odmiany dualizmu katarzy przypisywali stworzenie świata materialnego różnym istotom. Dualizm absolutny zakładał, że świat został stworzony przez złego, odwiecznego boga równego chrześcijańskiemu[potrzebny przypis]. Z kolei dualizm umiarkowany zakłada, że świat został stworzony przez Satanaela, czyli Lucyfera (sufiks „el” ukazywał, że był on wcześniej aniołem). Od synodu w Saint-Félix (odbył się w 1167 lub 1174) przewagę zdobył dualizm absolutny. Było to jedną z przyczyn nieprzejednanej postawy papiestwa wobec katarów. O ile dualizm umiarkowany był do pogodzenia z doktryna chrześcijańską[potrzebny przypis] o tyle dualizm absolutny, jako sprzeciwiający się monoteizmowi był dla katolików nie do przyjęcia. Według katarów szatan (lub zły bóg) stworzył ciała ludzkie. Obiegowa opinia mówi, że stworzył on również seksualność, co doprowadziło do niechęci katarów wobec instytucji małżeństwa. W rzeczywistości katarzy sprzeciwiali się małżeństwu, gdyż przyczyniało się ono do narodzin dziecka, które jako fragment świata materialnego było złe. W grupie „doskonałych” katarów obowiązywał nakaz całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej. Dusza Dusza stanowi część „stworzoną”, a duch pozostaje cząstką Boga. Katarzy twierdzili, że w ciele przebywa dusza, a w duszy duch. Poza tym uważali, iż dusza ma trojaką naturę: hyliczną – jako związaną z materią (gr. hyle) psychiczną – rozumianą jako wolność wyboru między zbawieniem a unicestwieniem pneumatyczną – jako pewność zbawienia będącą darem łaski. Wierzono też w preegzystencję dusz i reinkarnację, która pełni funkcję odkupienia, czyli oczyszczenia z materii i wszelkich nieczystości. W tym oczyszczaniu się jednak człowiek podlega siłom, które walczą ze sobą. Człowiek jest narzędziem sił Światłości i Ciemności, ale mimo wszystko może on odrzucić materię i wszelkie zło Pana Ciemności i zespolić się z Bogiem jako zasadą miłości i dobra, a tym samym odkupić materię, przemienić ją i uduchowić. Dusze ludzkie są fragmentami ducha, albo upadłymi duchami uwikłanymi w materię. Chrystus był najwyższym z aniołów, albo najlepszym z ludzi. Bóg Go usynowił. Jego ciało i śmierć były pozorne. Chrystus odkupił człowieka przez naukę (pewną wiedzę i jej poznanie), a nie przez mękę. Między Bogiem Stwórcą a stworzeniem istnieją jeszcze liczne emanacje boskie, hipostazy boskiej substancji, na których czele stoi Duch Święty i Jezus Chrystus, którzy pochodzą od Boga, ale nie uczestniczą w Jego wszechmocy. Podczas gdy ciało człowieka jest materią, ciało hipostatycznych emanacji byłoby „ciałem chwalebnym”, podobnie jak ciało Jezusa Chrystusa. Ciało w swej istocie jest złem, a wszelka cielesność godna wyłącznie potępienia. Sprzeciwy Identyfikując materię ze złem odrzucali możliwość wcielenia i w konsekwencji traktowali Jezusa jako proroka oraz nauczyciela. Odrzucali też sakramenty, zwłaszcza chrzest i Eucharystię. Uznawali, że Kościół (zarówno katolicki jak prawosławny) jest wytworem złego Boga (szatana)[22]. Nie uważali, by budynki kościołów, kaplice czy inne miejsca kultu były święte. Z tego powodu nie budowali kościołów, spotykali się w domach prywatnych lub na polach[15]. System – życie Katarzy wiedli życie proste i pobożne dążąc do osobistego kontaktu z Bogiem, co ograniczało znaczenie duchownych, kaznodziejów i nauczycieli. Na miejsce tej elity ustanowili jednak inne hierarchie, którym powierzyli prowadzenie swych wspólnot. Katarzy „doskonali” stanowili elitę nadrzędną nad zwykłymi wierzącymi[potrzebny przypis]. Dieta Katarzy byli jaroszami, gdyż zwierzęta rozmnażały się drogą płciową, zatem były ich zdaniem nieczyste. Jedli ryby, gdyż w tamtych czasach uważano, że są jednopłciowe i nie występuje między nimi żaden grzeszny akt seksualny. Inne teorie łączą jarstwo katarów z wiarą w wędrówkę dusz. Uważali oni, że dusza ludzka może wcielić się tylko w zwierzęta ciepłokrwiste. Ryby do nich nie należały i zakaz ich nie obowiązywał. W czasie 40-dniowego Wielkiego Postu reguły postne katarów były znacznie bardziej rygorystyczne niż w katolicyzmie – można było tylko jeść chleb i pić wodę. Ponadto w kataryzmie więcej było dni postu niż dni nim nie objętych. Katar nie mógł zjeść nawet najmniejszego posiłku bez uprzedniego odmówienia określonych modlitw ani w nieobecności innego współwyznawcy. Kataryzm zakładał również bardzo rygorystyczne przepisy dotyczące przygotowywania posiłków[potrzebny przypis]. Poglądy polityczne Katarzy byli wrogami ustroju feudalnego twierdząc, że bogatych ludzi nie powinno być wcale. Sprzeciwiali się również monarchii. Katarzy przyjęli dualistyczną wizję świata. Zestawiali ze sobą przeciwieństwa takie jak: dobro i zło, duch i materia, Światło i Ciemność, Bóg i Szatan. Zasadzie dobra, stwórcy świata duchowego, przeciwstawia się zasada zła, albo również wieczny, lecz buntowniczy boski Syn, albo upadły anioł, demiurg. W obu przypadkach czynnik zła był stwórcą świata materialnego[potrzebny przypis]. Rola kobiet Uważali, że kobiety i mężczyźni są równi. W związku z tym kobiety mogły pełnić w rytuałach i praktykach takie same role jak mężczyźni, a więc mogły stać się „doskonałe“[22]. Rytuał Osobny artykuł: Consolamentum. Albigensi w kulturze Zbigniew Herbert poświęcił albigensom esej O albigensach, inkwizytorach i trubadurach w zbiorze "Barbarzyńca w ogrodzie". Antonin Gadal herezja passagianie wolność religijna |
|
Zabanowany
|
Ten post był aktualizowany .
ZAWARTOŚCI USUNIĘTE
Autor usunął wiadomość.
|
|
|
Bardzo ciekawa duchowość i kosmologia >;)) Smacznego, dziś było spokojniej to skusiły mnie bułeczki drożdżowe z pieczarkami, pasował by do nich czerwony barszcz, ale niestety >;)
|
«
Wróć do Magiczna Kawiarenka
|
1 przeglądaj|%1 wyświetleń
| Free forum by Nabble | Edit this page |