|
|
„Hellfire” to piosenka z animowanego filmu Disneya z 1996 roku Dzwonnik z Notre Dame . Piosenkę śpiewa główny antagonista filmu , sędzia Claude Frollo , którego głosu użyczył Tony Jay .
"Ogień piekielny"
Piosenka Tony'ego Jaya
z albumu Dzwonnik z Notre Dame: Oryginalna ścieżka dźwiękowa Walt Disney Records
Wydany
1996
Nagrany
1996
Genre
Teatr muzyczny
Długość
5:22 (w tym „ Niebiańskie światło ” )
Etykieta
Walt Disney
Kompozytor(zy)
Alan Menken
Autor(zy) tekstów
Stephen Schwarz
Producent(zy)
Stephen Schwarz Marcus Menna
Kiedy myśli żądne dotyczące pięknej romskiej kobiety Esmeraldy wkradają się do umysłu Frolla, „wpada w panikę i stara się uwolnić od [jego] źródła”. Ta wewnętrzna walka wywołuje „Hellfire”, który został opisany jako „jedna z najlepszych piosenek Disneya o złoczyńcach wszech czasów”. [ 1 ] Frollo „stawia czoła swojemu pożądaniu Esmeraldy, obwiniając ją o zwrócenie się ku ciemności i błagając o zbawienie”. Śpiewa „zniszcz Esmeraldę i pozwól jej skosztować ognia piekielnego, albo pozwól jej być moją i tylko moją”, podczas gdy obraz Esmeraldy „prowokacyjnie tańczy przed nim”. [ 2 ]
Scena pożądania i tęsknoty, wokół której koncentruje się piosenka, była szeroko komentowana w prasie w momencie premiery filmu, podobnie jak zmiany wprowadzone w filmie, mające na celu przyznanie mu kategorii G.
Zawartość
„Światło nieba” i „Ogień piekielny”
redagować
Piosenka miała stanowić kontrast z piosenką „ Heaven's Light ”, którą Quasimodo zaśpiewał chwilę wcześniej, wyrażając w niej pragnienie miłości i nadzieję, że Esmeralda go pokocha, podczas gdy „Hellfire” skupia się na wewnętrznym konflikcie Frolla pomiędzy uczuciem pożądania do niej a nienawiścią do Romów.
Obie piosenki, które są czasami określane zbiorczo jako „Heaven's Light”/„Hellfire” (na przykład na ścieżce dźwiękowej , w której jest to utwór 7), opisują dwa przeciwstawne spojrzenia na tę samą kobietę. Quasimodo widzi miłość w „Heaven's Light” i wyraża czystą nadzieję dla Esmeraldy, podczas gdy Frollo czuje do niej tylko pożądanie i dlatego widzi swoje wewnętrzne, pożądliwe namiętności w „Hellfire”. [ 3 ]
Kompozycja
redagować
Rozpoczyna się w tonacji B-dur , zanim przejdzie do pokrewnej mu tonacji molowej G-moll . Choć moduluje, opiera się głównie na tonacji D-moll , kończąc się również w tej tonacji.
„Hellfire” zawiera fragmenty Confiteor , łacińskiej modlitwy spowiedzi używanej przez Kościół rzymskokatolicki . Modlitwa ta zaczyna się bezpośrednio po „Heaven's Light” i służy jako wstęp do „Hellfire”. Zapewnia również materiał kontrapunktowy w całym utworze, którego zakończenie zawiera również „ Kyrie Eleison ”.
Instrumentalny akompaniament do utworu służy jako motyw muzyczny, którego ton zmienia się w zależności od akcji. Oprócz pewnych wariacji słyszanych na początku (takich jak w „ The Bells of Notre Dame ”), motyw ten „informuje o dużej części ścieżki dźwiękowej, która chronologicznie następuje w filmie”. Recenzent Christian Clemmensen z Filmtracks.com dodaje, że „zarówno „Paris Burning”, jak i „Sanctuary!” wyraźnie kontynuują instrumentalne tło i łacińskie skandowanie „Hellfire”, dźwięk, który staje się bardziej ogólny w „And He Shall Smite the Wicked”. [ 4 ] Ponadto „fanfara otwierająca jest również ponownie wprowadzana pod koniec „Heaven's Light”, tworzy melodię podczas refrenu „Hellfire” i jest odtwarzana w instrumentalnym „Sanctuary!””.
Sekwencja wizualna
redagować
Początek piosenki zaczyna się od archidiakona machającego kadzielnicą wypełnioną kadzidłem , gdy on i jego ministranci przechodzą przez Notre-Dame , śpiewając początek Confiteor . Kamera przesuwa się w górę do słynnego okna rozetowego i przelatuje przez nie i nad Paryżem, ujawniając, że wszystkie światła w mieście gasną, gdy ludzie kładą się spać. Jedynym światłem, które pozostaje, jest światło w Pałacu Sprawiedliwości , gdzie Frollo patrzy na Notre Dame ze swojego okna, śpiewając do Matki Boskiej (do której zwraca się „Beata Maria”, po łacinie ) o tym, jak wie, że jest „prawym człowiekiem” i czystszym niż „zwykły, wulgarny, słaby, rozwiązły tłum”. Frollo podchodzi do kominka i pyta Świętą Marię, dlaczego pożąda Esmeraldy, skoro jest czysty. Podczas tego, widmo ognia Esmeraldy prowokacyjnie tańczy w płomieniach.
Podczas drugiej zwrotki Frollo odchodzi od kominka, odsłaniając kawałek jedwabiu, którego Esmeralda użyła, aby go wcześniej w filmie podrażnić. Frollo śpiewa o tym, jak jej pożąda i jak ma do niej żal. Oskarża ją o to, że skłoniła go do grzechu i zaprzecza swojej własnej winie, gdy postacie w czerwonych kapturach podnoszą się z podłogi, skandując „ mea culpa ” („moja wina”). Gdy patrzy na nie przez kilka sekund, światło przybiera kształt trumny, zapowiadając jego ostateczny los. Frollo biegnie przez komnatę, a postacie w pelerynach stoją po obu jego stronach. Namiętnie deklaruje swoją niewinność, twierdząc, że Esmeralda rzuciła na niego urok i go kusiła. Potwierdza swoją niewinność, twierdząc, że to nie jego wina, że Bóg „uczynił diabła o wiele silniejszym od człowieka”. Czerwone zakapturzone postacie zamieniają się w płomienie, otaczając Frolla, po czym wracają do kominka, jakby ktoś go wciągał do piekła , zapowiadając jego los.
Frollo kontynuuje śpiewanie, błagając Maryję, aby uratowała go przed rozkosznymi pokusami Esmeraldy, które doprowadzą do jego wiecznego potępienia . Wyciąga szalik i zaciska go ze złością, stwierdzając, że Esmeralda musi spłonąć lub stać się jego. Ognista zjawa Esmeraldy powraca, ale jej prowokacyjny taniec zostaje zastąpiony jej wrzaskiem, gdy jest bliska spalenia. Dymna zjawa Esmeraldy wyłania się z kominka, a gdy Frollo obejmuje ją namiętnie, ktoś puka do drzwi. Zjawa znika, gdy wchodzi strażnik, informując Frolla, że Esmeralda uciekła z katedry Notre Dame, gdzie Frollo ją „uwięził”. Zszokowany jej ucieczką, Frollo wściekle nakazuje strażnikowi odejść - „Wynoś się, idioto!” i przysięga, że znajdzie Esmeraldę, nawet jeśli będzie musiał spalić cały Paryż. Frollo kontynuuje śpiewanie, twierdząc, że da Esmeraldzie ultimatum: musi wybrać, czy zaakceptować go jako swojego kochanka, czy zostać spalona na stosie. Następnie Frollo wrzuca szalik Esmeraldy do kominka, symbolicznie paląc ją również.
W ostatniej zwrotce Frollo cofa się pod ścianę i prosi Boga o zmiłowanie się nad nim i Esmeraldą, sugerując, że ostatecznie wie, że jego czyny naruszają wolę Boga. Podczas gdy śpiewa, z kominka wyłaniają się mroczne postacie trzymające krucyfiksy i otaczają Frolla, który następnie pada na kolana, mówiąc, że Esmeralda będzie jego albo ona spłonie. Kończąc piosenkę, Frollo traci przytomność i upada twarzą w dół na podłogę w kształcie Krzyża Piotrowego, gdy ogień gaśnie.
Produkcja
redagować
Producenci adaptacji Disneya Dzwonnika z Notre Dame stwierdzili, że scena „Hellfire” była ważna dla przedstawienia Frolla takim, jakim był w oryginalnej powieści Victora Hugo z 1831 roku . Mieli nadzieję, że ta sekwencja będzie jedną z najlepszych animowanych sekwencji, jakie kiedykolwiek powstały. Frollo został animowany przez Kathy Zielinski, a scenopis sekwencji stworzyli francuscy animatorzy Paul i Gaëtan Brizzi , którzy byli szefami satelitarnego studia Walt Disney Feature Animation w Montreuil we Francji . [ 5 ] Elementy ognia, dymu i cieni w sekwencji wymagały znacznego wsparcia ze strony działu efektów wizualnych Feature Animation. [ 6 ] Według jednego z reżyserów filmu, Kirka Wise'a , piosenka Frolla „Hellfire” potrzebowała sekwencji wizualnej bardziej znaczącej i wyrazistej niż w poprzednich animowanych produkcjach Disneya, podobnej do sekwencji Noc na Łysej Górze w filmie Disneya „ Fantazja” (1940), w której diabeł Chernabog gromadzi swoje demony na jedną noc.
W komentarzu audio do DVD Dzwonnika z Notre Dame Wise opisał swój strach, że będzie musiał błagać prezesa Feature Animation Roya E. Disneya i prezesa Walt Disney Company Michaela Eisnera, aby pozwolili im nakręcić tę sekwencję. Obaj dyrektorzy ostatecznie polubili ten pomysł i błaganie nie było potrzebne. [ 6 ]
Wise wskazał również, że on i Chris Jenkins , kierownik artystyczny efektów wizualnych , chcieli się upewnić, że ujęcia Esmeraldy w sekwencji z „ognistym duchem” nie zagrożą możliwościom filmu uzyskania oceny „G” od Motion Picture Association of America . Dlatego też przeszli każdą klatkę, aby upewnić się, że postać Esmeraldy jest cały czas w pełni ubrana, pomimo jej prowokacyjnego tańca. [ 6 ] Kiedy film ostatecznie został zgłoszony do MPAA, rada ds. klasyfikacji była niezadowolona ze słowa „grzech” użytego w piosence, więc efekty dźwiękowe w tle zostały głośniejsze, aby zagłuszyć słowo po tym, jak zasugerował je producent Don Hahn . [ 7 ]
Tematy
redagować
Łaciński śpiew w tle to Confiteor, który jest katolicką modlitwą pokutną odmawianą podczas mszy jako „przyznanie się do winy i złego postępowania”. W całej piosence wyczuwa się poczucie dramatycznej ironii, gdy Frollo śpiewa „To nie moja wina / Nie jestem winien / To cygańska dziewczyna / Czarownica, która zesłała ten płomień / To nie moja wina / Jeśli w planie Boga / On uczynił diabła tak bardzo / Silniejszym od człowieka”, na co księża (w tym momencie pieśni reprezentowani przez złowieszcze postacie w czerwonych kapturach) odpowiadają w kontrapunkcie melodią „ Mea culpa ”, po łacinie „Moja wina” lub „ Mea maxima culpa ”, co oznacza „Moja najcięższa wina”. [ 8 ]
Jim Miles z Laughingplace.com analizuje „Hellfire”, mówiąc, że piosenka ta oznacza punkt zwrotny, kiedy „nienawiść Frolla do Cyganów nabrała nowego wymiaru” i „nie chodzi już o zakończenie występku i grzechu [ale] o spełnienie jego własnych pragnień”. Szalik, który zabiera Esmeraldzie, „symbolizuje [fizyczny] przejaw jego pragnienia [jej]”, a wynikająca z tego wewnętrzna walka jest zilustrowana w piosence. Jego praca życiowa polega na uczynieniu miasta Paryża „czystym i prawym”, i bez względu na to, jak bardzo chce być, widzi „płomień... płonący w nim” i zwraca się do Boga (prosząc Maryję o wstawiennictwo za nim, co jest godne uwagi, ponieważ w swoim pożądaniu modli się do Świętej Dziewicy), aby „pomógł mu przezwyciężyć te uczucia”. Jednak przez cały czas swojej prośby trzyma się szalika, tym samym trzymając się grzechu. Próbuje on racjonalizować grzech przed „sędziami swego serca” i wydaje się, że powraca do czystości, ale po zniknięciu sędziów powraca pokusa. Chociaż śpiewa „Protect me, Maria” z „żałobną agonią na twarzy”, wpatruje się w kominek i trzyma szalik, ulegając pokusie. Po „przerwaniu przez żołnierza, podejmuje decyzję w swoim sercu, by trzymać się grzechu”. Ponieważ „pragnienie [jest teraz] mocno zakorzenione [w nim], jest w stanie wyrzucić szalik – zewnętrzną reprezentację swoich wewnętrznych uczuć – do ognia, ponieważ w pełni zaakceptował tę personę. Po zrobieniu tego „uświadamia sobie swój błąd i wizualnie widzimy duchową walkę o jego duszę – krzyże wznoszące się nad mrocznymi duchowymi postaciami – ale nawet wtedy potwierdza swoje postanowienie i ogłasza, że „ona będzie moja albo spłonie”. [ 9 ]
Sean Griffin w swojej pracy Tinker Belles and Evil Queens: The Walt Disney Company from the Inside Out mówi, że nienawiść Frolla do Esmeraldy wydaje się wynikać z jego nienawiści do własnych uczuć. Jego wstyd „zwrócenia się ku grzechowi” przytłacza go i zaczyna obwiniać i karać innych. Mówi, że chociaż pożądanie Frolla do Esmeraldy jest ściśle heteroseksualne , jego dziwne zachowanie „odzwierciedla wnioski z badań nad homofobią ... nieświadome konflikty dotyczące własnej seksualności lub tożsamości płciowej ”. Twierdzi, że „ponure determinacje Frolla, by ukarać Esmeraldę [w całym „Hellfire”]” są wywołane jego własnym zaprzeczeniem, że ma „„popędy”, które wykraczają poza sztywne parametry akceptacji społecznej”. [ 3 ]
Miles twierdzi, że „Archidiakon działa jako kontrast dla Frolla”, ponieważ poprzez „opiekę nad zmarłą matką Quasimoda, okazuje dobroć i miłość, do których Bóg wzywa wszystkich chrześcijan, czego Frollo nie potrafi zrozumieć”. Okazuje Esmeraldzie współczucie, podczas gdy Frollo czuje do niej jedynie pogardę. On również „robi to, co Frollo powinien był zrobić”, „kierując jej uwagę na Boga”. Punktem kulminacyjnym jest moment, gdy „prowadzi modlitwę po łacinie, która wzywa Boga, Marię, archanioła Michała, apostołów, świętych i... Ojca, o przebaczenie grzechu w myśli, słowie i uczynku”. Prowadzi to prosto do „Ognia piekielnego”. Miles mówi, że „podczas gdy archidiakon odwraca się od grzechu, Frollo wybiera igranie z grzechem”. [ 9 ]
W częściach „Heaven's Lights”/„Hellfire” występuje zestawienie obrazów Nieba i Piekła .
Krytyczne przyjęcie
redagować
Piosenka została powszechnie okrzyknięta i jest uważana za jeden z najlepszych fragmentów ścieżki dźwiękowej do Dzwonnika z Notre Dame, który z kolei otrzymał mieszane lub pozytywne recenzje. Konsensus jest taki, że gdyby kierunek obrany w przypadku „Hellfire” został obrany w przypadku pozostałych piosenek, film jako całość byłby znacznie lepszy.
W recenzji ścieżki dźwiękowej filmu Christian Clemmensen z Filmtracks.com stwierdził, że „najciemniejsze głębie Dzwonnika z Notre Dame znajdują się w „Hellfire”, jednym z najbardziej oszałamiających połączeń wizualnych i dźwiękowych w historii animacji”. Chociaż film był skierowany zarówno do dzieci, jak i dorosłych, Clemmensen komentuje, że „nieustannie przerażające pieśni latynoskie oraz ciężkie smyczki, kotły i chóralny bas” przestraszyły młodszą grupę demograficzną (pomimo prób lekkiej muzyki i humoru, aby rozcieńczyć film). Twierdzi, że gdyby Disney w pełni przyjął mroczną naturę materiału źródłowego, budując ścieżkę dźwiękową na utworach takich jak „Hellfire” i „Sanctuary!”, „film mógłby być genialnym filmem dla dorosłych”. Mówi, że „rozpryskiwanie komediowych utworów”, w tym trzy „głupie piosenki”, są „znaczną szkodą dla korzyści z wyżej wymienionych tematów i występów”, a ostatecznie powodują, że zarówno film, jak i ścieżka dźwiękowa są „mieszanką”. Utwory takie jak „Hellfire” są „poważne, dramatycznie błyskotliwe [i należą do] jednych z najlepszych dzieł Menkena”. [ 4 ] Później w swojej recenzji Clemmensen zauważa mszę łacińską, która prowadzi do „[Tony’ego] Jaya w przejmującym, głębokim wykonaniu męki Frolla” i dodaje, że „produkuje ona piosenkę tak przytłaczająco przekonującą w złym sensie, że sama w sobie była warta ceny wstępu (i albumu)”. [ 4 ]
Jim Miles z Laughingplace.com mówi, że „namiętne błagania Frolla” są „wizualnie zdumiewające, mistrzowsko pomyślane i animowane” i „wyróżniają się” w filmie. Dodaje, że „towarzyszona intensywną muzyką agonii i złożonymi tekstami psychologicznego objawienia, 'Hellfire' jest wszystkim, czym scena muzyczna aspiruje”. [ 9 ] Recenzent Kenneth E. Rathburn powiedział, że „wspaniałość... utworu przyczynia się i spełnia” bardziej niż inne piosenki, takie jak „ A Guy Like You ”, co czyni go jednym z lepszych utworów. [ 10 ] Jack Smith z BBC opisuje ton (ustalony przez numer otwierający) jako „nieświęte połączenie mszy trydenckiej i Les Mis”. Mówi, że ścieżka dźwiękowa, „napędzana histerycznymi chórami i miażdżącą perkusją” jest najskuteczniejsza w „Hellfire”. [ 11 ] Gazeta San Antonio Express-News opisała ją jako „naprawdę porywający utwór Dzwonnika z Notre Dame ” . [ 12 ] Simon Brew z Den of Geek! twierdzi, że cierpienie, przez które przechodzi Frollo w tej piosence, czyni go „znacznie bardziej wszechstronnym złoczyńcą”. Opisuje „Hellfire” jako „oszałamiające dzieło, w którym efekty wizualne i muzyka działają w doskonałej harmonii”. [ 2 ]
Spór
redagować
Piosenka jest uważana za jedną z najciemniejszych w jakimkolwiek filmie Disneya, przedstawiającą piekło , grzech , potępienie i pożądanie , przykłady tematów, które ogólnie byłyby uważane za nieodpowiednie dla dzieci . Ta piosenka i sekwencja wizualna skłoniły radę ds. klasyfikacji do rozważenia przyznania filmowi kategorii PG. W swojej obronie Disney twierdził, że jego adaptacja Dzwonnika z Notre Dame miała być skierowana zarówno do dorosłych widzów, jak i do dzieci. Studio próbowało wyprodukować film animowany z widownią szerszą niż tylko dzieci: główna grupa docelowa animowanych filmów Disneya.
W książce Film Genre 2000: New Critical Essays krytyk filmowy Marc Miller stwierdził, że „Hellfire” „był zbyt mocny dla wielu dorosłych”, co skłoniło recenzentów, takich jak Mark Silver z The Los Angeles Times, do stwierdzenia w rodzaju: „[ Dzwonnik to] piękny, mocny film, którego nie polecałbym dzieciom poniżej ósmego lub dziewiątego roku życia”. [ 13 ]
Animator Floyd Norman wspominał sesję pitchingową musicalu, podczas której Menken i Schwartz „byli pod ręką, aby wykonać piosenki, które miały uświetnić produkcję”. Wspomina, że „Hellfire” „wyraźnie sprawił, że dyrektorzy nerwowo się wiercili”, zastanawiając się, czy ten materiał mógłby znaleźć się w filmie Disneya. [ 14 ]
Fabuła „Hellfire”, „obejmująca potrzebę złoczyńcy, by uprawiać seks i/lub zamordować bohaterkę z powodu jego żądzy wobec niej”, którą Scott Mendelson z HollywoodNews.com opisał jako „połączenie Listy Schindlera i Sweeneya Todda ”, została również przez niego wymieniona jako jedno z wydarzeń Disneya, takich jak zabicie Mufasy na ekranie w Królu Lwie , które co zaskakujące otrzymały „oceny G od MPAA w latach 90.”, co Mendelson wykorzystuje jako kontekst, omawiając ocenę PG Zaplątanych .
|
Zablokowano
No nie wiem, ja tylko Crash Bandicoot ;)
