Prawda czy fałsz?

[Lothar.]

Zwróciłeś uwagę Andrzeju na własny osobisty stosunek emocjonalny co do stron konfliktu? Ja patrzę na zimno, biznes is biznes, tak postępują stany i dobrze na tym wychodzą, a Polacy patrzą emocjonalnie i wychodzą zupełnie inaczej. Podpuszczają nas Andrzeju, żeby wycyckać do końca. Patrzmy swojego interesu.

[Lothar.]

Przyglądałem się Chinom, oni zawsze prowadzą własną politykę.

[Lothar.]

Amigoland napisał/a

michalina napisał/a

Lothar. napisał/a

Oczywiscie,że prawda.
Chyba bym wolała iść do więxienia niz do wojska.
ja nie wiem,wszystko już wiadomo,że się biliśmy i bijemy za czyjś interes i kapitał a jeszcze ludziom potrafią wmówić,że wojna jest potrzebna,niby w obronie ojczyzny.

Michalino. Nikt w historii Polski nie był siłą wypychany na wojnę. Chłopi mieli albo płacone, albo byli uwalniani z pańszczyzny. Reszta "rycerstwa" była opłacana. Szlachta miała obowiązek wystawiać oddziały zbrojne, ale za to miała inne ulgi u Króla, pewnie podatkowe. Obecnie polskie wojsko siedzi w KFOR na terenie Kosowa, gdzie znowu robi się gorąco. Oni nie siedzą tam za darmo. Ba! Żeby wyjechać na taką "misję" to trzeba być wybranym jednym z wielu. Bo jest więcej chętnych jak miejsc...Witaj Michalino.

Jak nie jesteś "ochotnikiem" to wywalą cię z wojska Andrzeju, to i stąd tylu ochotników. To tylko kasa. A Królowie i politycy to mieli tyle kasy co ukradli społeczeństwu ups to znaczy tyle co ściągnęli w daninach podatkach. Na wojnę to jest bardzo mało chętnych a wszyscy są "wypychani" tylko muszą gęby zamknąć, bo gadanie na ten temat to przestępstwo i idziesz siedzieć. Defetyzm to się nazywa. W razie konfliktu kara więzienia min 2 lata.

 Kodeks Karny Wojska Polskiego.
Rozdział 18 - Przestępstwa przeciwko obowiązkowi wojskowemu. - Kodeks Karny Wojska Polskiego.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1957.22.107 t.j. Akt utracił moc
Wersja od: 29 listopada 1967 r.
Rozdział  XVIII.

Przestępstwa przeciwko obowiązkowi wojskowemu.
Art.  108.
§  1.
Szeregowiec lub podoficer, który samowolnie opuszcza swoją jednostkę lub miejsce służby albo poza nimi pozostaje,

podlega karze więzienia do lat 2 lub karze aresztu.
§  2.
Tej samej karze podlega szeregowiec lub podoficer, który opuszcza swoją jednostkę lub miejsce służby albo poza nimi pozostaje na podstawie zezwolenia uzyskanego przez wprowadzenie przełożonego w błąd.
§  3.
Szeregowiec lub podoficer, który w czasie wojny dopuszcza się przestępstwa określonego w §§ 1 albo 2,

podlega karze więzienia od lat 2 do lat 5.
§  4.
Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do podoficerów nadterminowych.
Art.  109.
§  1.
Żołnierz, który dopuszcza się dezercji, to jest w zamiarze dłuższego lub trwałego uchylenia się od służby wojskowej opuszcza swoją jednostkę lub miejsce służby albo poza nimi pozostaje,

podlega karze więzienia do lat 5.
§  2.
Żołnierz, który dopuszcza się dezercji w czasie wojny,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 albo karze śmierci.
§  3.
Żołnierz, który dopuszcza się dezercji, zabierając broń,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 2, a w czasie wojny - karze 10 lat więzienia albo karze śmierci.
§  4.
Jeżeli dezercji dopuszcza się dwóch lub więcej sprawców, którzy działają w porozumieniu ze sobą, każdy z nich

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 2, a w czasie wojny - karze 10 lat więzienia albo karze śmierci.
§  5.
Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w §§ 1-4 dobrowolnie powrócił i nieobecność jego trwała nie dłużej niż dwa tygodnie, a w czasie wojny nie dłużej niż 2 doby, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art.  110.
§  1. 11
Żołnierz, który odmawia pełnienia służby wojskowej albo wykonania obowiązku lub zadania wynikającego z tej służby,

podlega karze więzienia.
§  2.
Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu w czasie wojny,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 albo karze śmierci.
Art.  111.
§  1.
Żołnierz, który w zamiarze zupełnego lub częściowego uchylenia się od służby wojskowej albo od wykonania obowiązku lub zadania wynikającego z tej służby powoduje u siebie lub dopuszcza, by kto inny spowodował u niego uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia albo używa podstępnego zabiegu obliczonego na wprowadzenie w błąd władzy wojskowej,

podlega karze więzienia.
§  2.
Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu w czasie wojny,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 5 albo karze śmierci.
Art.  112.
§  1.
Żołnierz, który czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w art. 109 lub wchodzi w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 109, 110 lub 111,

podlega karze więzienia do lat 5.
§  2.
Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu w czasie wojny,

podlega karze więzienia na czas nie krótszy od lat 2.
Art.  113. 12

(skreślony).
Art.  114. 13

(skreślony).
11 Art. 110 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. (Dz.U.61.6.40) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 marca 1961 r.
12 Art. 113 skreślony przez art. 211 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U.67.44.220) z dniem 29 listopada 1967 r.
13 Art. 114 skreślony przez art. 211 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U.67.44.220) z dniem 29 listopada 1967 r.