Papież to jest firma.... ziemia obiecana >;)

[Lothar.]

[Lothar.]

Tak sobie myślałem o każdym z nich >;) Do interesów nadawał się tylko Maks Baum (Andrzej Seweryn) pozostałych by można tylko zatrudnić, trzymać krótko i patrzeć na łapy i co jakiś czas przyciskać na drobiazgach i nagrody jak dobrze poszło bo byli niepoważni i złodziejowaci, bez honoru.

polski ziemianin Karol Borowiecki (Daniel Olbrychski),
niemiecki przemysłowiec Maks Baum (Andrzej Seweryn)
żydowski handlowiec Moryc Welt (Wojciech Pszoniak)

 Reżyser zachował wprawdzie demoniczny portret przemysłowej Łodzi z powieści Reymonta, ale również złagodził antysemicką wymowę pierwowzoru literackiego. Nie uchroniło to filmowej Ziemi obiecanej przed krytyką ze strony amerykańskich Żydów, którzy nie dopuścili filmu do rozpowszechniania kinowego w Nowym Jorku i Los Angeles.  >;)) Równocześnie film Wajdy nie ustrzegł się krytyki w Polsce, gdzie reżyserowi zarzucano, iż znacząco zmienił on treść oraz zakończenie powieści i ukazał głównego bohatera w negatywnym świetle. Późniejsze analizy filmu jednak dowiodły, że film stanowił krytykę nie tyle konkretnej narodowości, ile niszczycielskiej siły pieniądza jako bodźca do przemian kapitalistycznych na ziemiach polskich. Ziemia obiecana, ze względu na swój ekspresyjny i turpistyczny ton, została uznana przez część krytyków za filmowe arcydzieło. Ów status filmu Wajdy potwierdził plebiscyt Muzeum Kinematografii w Łodzi z 2015 roku, w którym Ziemia obiecana zajęła pierwsze miejsce na liście najlepszych filmów polskich wszech czasów.

[Lothar.]

Nie przepadam za Miastem Łodzią :) ale trzeba przyznać że ma swój klimat. Byłem bardzo młody jak chodziłem tamtejszymi ulicami >;P Mieli bardzo prężny ruch lewicowy, pamiętacie Łódź Kaliska? Byłem zaskoczony że Ewa ich nie zna >;)

Łódź i (jid. ‏לאָדזש‎, niem. Lodz, Lodsch) – miasto na prawach powiatu w środkowej Polsce, w historycznej ziemi łęczyckiej. Siedziba władz województwa łódzkiego, powiatu łódzkiego wschodniego oraz gminy Nowosolna, przejściowa siedziba władz państwowych w 1945 roku[5].

Ośrodek akademicki (19 uczelni[6]), kulturalny i przemysłowy. Przed przemianami polityczno-gospodarczymi w 1989 r. centrum przemysłu włókienniczego i filmowego.

Od 1910 siedziba diecezji śląsko-łódzkiej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Siedziba rzymskokatolickiej diecezji łódzkiej od 1920 roku, metropolii łódzkiej od 2004 roku. Od 1948 roku siedziba prawosławnej diecezji łódzko-poznańskiej. Ważny ośrodek życia religijnego, ekumenicznego i dialogu międzyreligijnego.

Łódź jest czwartym miastem w Polsce pod względem liczby ludności (664 860 mieszkańców; po Warszawie, Krakowie i Wrocławiu)[2] i czwartym pod względem powierzchni (293,25 km²; po Warszawie, Krakowie i Szczecinie)[1].

Miasto należy do Unii Metropolii Polskich[7] i Związku Miast Polskich[8], Związku Powiatów Polskich[9], a także do stowarzyszenia Eurocities[10] oraz Stowarzyszenia Zdrowych Miast Polskich[11].
Spis treści

    1 Położenie
    2 Środowisko naturalne
    3 Klimat
    4 Nazwa miasta
    5 Historia
        5.1 Łódź rolnicza
        5.2 Łódź przemysłowa
        5.3 Łódź wielkoprzemysłowa
        5.4 Łódź podczas I wojny światowej
        5.5 Łódź – okres międzywojenny
        5.6 Łódź podczas II wojny światowej
        5.7 Łódź powojenna
        5.8 Status Łodzi
    6 Demografia
        6.1 Rozwój demograficzny
    7 Podział administracyjny
    8 Administracja samorządowa
        8.1 Siedziba
    9 Administracja rządowa
    10 Architektura
        10.1 Zabytki
            10.1.1 Założenia urbanistyczne
            10.1.2 Architektura sakralna
            10.1.3 Architektura rezydencjonalna
            10.1.4 Architektura przemysłowa
            10.1.5 Budynki użyteczności publicznej
        10.2 Architektura modernistyczna
        10.3 Cmentarze
        10.4 Zieleń miejska
    11 Turystyka
        11.1 Atrakcje turystyczne
        11.2 Hotele
    12 Gospodarka
    13 Transport
        13.1 Transport drogowy
        13.2 Transport kolejowy
        13.3 Transport miejski
        13.4 Transport lotniczy
        13.5 Drogi i szlaki rowerowe
    14 Bezpieczeństwo publiczne
        14.1 Opieka zdrowotna
    15 Kultura
        15.1 Łódź w kulturze i sztuce
        15.2 Łódzkie legendy
        15.3 Muzyka
            15.3.1 Zespoły muzyczne
                15.3.1.1 Chóry
        15.4 Literatura
        15.5 Festiwale i przeglądy
        15.6 Kinematografia
            15.6.1 Kina
        15.7 Teatry
        15.8 Muzea
    16 Oświata i nauka
        16.1 Biblioteki
    17 Religia
    18 Sport
    19 Ludzie związani z Łodzią
        19.1 Prezydenci Łodzi
        19.2 Laureaci Nagród Miasta Łodzi
        19.3 Odznaczeni Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Łodzi”
        19.4 Odznaczeni Honorową Odznaką Miasta Łodzi
        19.5 Honorowi Obywatele Miasta Łodzi
        19.6 Łodzianie Roku
        19.7 Laureaci Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima
        19.8 Łodzianie – Sprawiedliwi wśród Narodów Świata
        19.9 Inni
    20 Współpraca międzynarodowa
        20.1 Miasta partnerskie
    21 Zobacz też
    22 Uwagi
    23 Przypisy
    24 Bibliografia
    25 Linki zewnętrzne

Położenie
Aglomeracja łódzka (2011); zdjęcie satelitarne (sztuczne kolory), Landsat-5
Ukształtowanie powierzchni miasta wraz z warstwicami na podstawie DEM (cyfrowego modelu wysokościowego)
Położenie geograficzne Łodzi[12] Najdalej wysunięte granice miasta
na północ 51°51′40″N
na południe 51°41′11″N
na zachód 19°20′41″E
na wschód 19°38′30″E

Łódź znajduje się w środkowej części województwa łódzkiego. Miasto jest położone na Wzniesieniach Łódzkich oraz Wysoczyźnie Łaskiej.

Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosi 293,25 km²[1].

Rozciągłość granic miasta południkowa (na południku 19°) wynosi 19,5 km (10′29″), a równoleżnikowa (na równoleżniku 51°) wynosi 17′49″[12]. Łódź graniczy z miastami: Aleksandrów Łódzki, Konstantynów Łódzki, Zgierz, Pabianice, oraz z gminami: Aleksandrów Łódzki, Andrespol, Brójce, Ksawerów, Nowosolna, Pabianice, Rzgów, Stryków, Zgierz. Aglomeracja łódzka liczy około 1,1 mln mieszkańców.

Krzyżują się tu linie kolejowe z Warszawy i Koluszek, Torunia i Kutna, Poznania i Ostrowa Wielkopolskiego, oraz drogi krajowe z Gdańska i Torunia, z Konina, Wrocławia, Piotrkowa Trybunalskiego i Częstochowy oraz z Warszawy. W odległości ok. 10 km od miasta znajduje się skrzyżowanie transeuropejskich autostrad A1 i A2.

Historycznie obszar dzisiejszego miasta należał do ziemi łęczyckiej. W okresie I Rzeczypospolitej teren ten znajdował się w województwie łęczyckim.

W sierpniu 2003 roku z inicjatywy czytelników „Gazety Wyborczej” w Łodzi, zlokalizowano geograficzny środek miasta. Przeprowadzone pomiary wykazały, że geograficzny środek Łodzi znajduje się 100 metrów na południe od skrzyżowania ulic: J. Tuwima i Przędzalnianej.
Struktura użytkowania gruntów
(1 stycznia 2008)[13] Rodzaj %
Grunty zabudowane i zurbanizowane 46,1%
Użytki rolne 43%
Grunty leśne 9,7%
Nieużytki 0,6%
Grunty pod wodami 0,4%
Tereny różne 0,2%
Użytki ekologiczne 0,01%
Σ 100%
Mapa hipsometryczna Łodzi
Środowisko naturalne

     Osobny artykuł: Rzeki w Łodzi.

Las Łagiewnicki – jeden z największych lasów miejskich w Europie
Ner na Lublinku

Łódź leży na wysokości od 163,6 m n.p.m. (na terenie Grupowej Oczyszczalni Ścieków) do 284 m n.p.m. w rejonie ulicy Kasprowicza (Nowosolna)[14]. Teren zamknięty granicami administracyjnymi miasta opada w kierunku z północnego wschodu na południowy zachód, zgodnie z nachyleniem zachodniego stoku Garbu Łódzkiego, na dziale wodnym I rzędu Wisły i Odry.

Przez Łódź przepływa 19[15] większych lub mniejszych rzek i strumieni: Ner, Łódka (dawniej nazywała się Ostroga) i jej dopływ Bałutka, Dobrzynka, Gadka, Jasień i jego dopływy: Karolewka, Olechówka (oraz jej dopływ Augustówka) i Lamus, Jasieniec – dopływy Neru, źródłowy odcinek Bzury i jej pierwszy prawobrzeżny dopływ Łagiewniczanka, Sokołówka (również dopływ Bzury) i jej dopływy: Brzoza, Aniołówka, Wrząca i Zimna Woda, a także – po włączeniu Nowosolnej – Miazga (dopływ Wolbórki). Są to niewielkie cieki i w centrum miasta w większości płyną ukryte w podziemnych kanałach.
Klimat
Średnia temperatura i opady dla Łodzi [ukryj]Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Średnie temperatury w dzień [°C] 0.5 2.1 6.9 13.5 18.9 21.7 24.1 23.8 18.4 12.7 6.0 1.9 12,5
Średnie dobowe temperatury [°C] -1.6 -0.6 3.2 8.7 13.8 16.7 18.9 18.5 13.8 9.0 3.6 0.0 8,7
Średnie temperatury w nocy [°C] -3.6 -3.2 -0.4 4.0 8.7 11.7 13.8 13.3 9.3 5.3 1.3 -1.8 4,9
Opady [mm] 40.7 36.3 39.7 33.5 63.5 65.2 90.0 56.5 42.1 37.6 40.8 35.9 582
Średnie usłonecznienie (w godzinach) 42 54 113 171 237 224 229 227 156 105 49 36 1644
Źródło: [16] 2020-01-01
Nazwa miasta
Dewiza Łodzi: Ex navicula navis

Dawniej miejscowość nosiła nazwę Łodzia. Źródła historyczne zanotowały następujące formy nazwy: Lodza i Lodzia (1332), villa Lodza (1387), Lodza, Stara Lodza, villa Lodzya, in oppido Lodzya, in villa Lodzya antiqua (1511–1523), Lodzya oppidum (1534), Lodzia (1552), w Lodzii (1564–1565), Lodzya antiqua (1576), Lodz (1783), Łódź (1827), Łódź (1884). Językoznawcy wywodzą nazwę od słowa łódka, łódź – oznaczającego małą jednostkę pływającą. Wywód taki podaje Kazimierz Rymut w VI tomie naukowego opracowania polskiego nazewnictwa pt. „Nazwy miejscowe Polski”[17].

Pochodzenie nazwy „Łódź” stało się przedmiotem polemik i na ten temat istnieje również kilka hipotez, według których nazwa miasta:

    wywodzi się od szlacheckiego nazwiska rodowego „Łodzic”, a herb miasta od jego wizerunku, na którym przedstawiona jest łódź;
    od staropolskiego imienia męskiego „Włodzisław”;
    od staropolskiego określenia wierzby szarej – „łozy”;
    zupełnie błędna wywodząca nazwę miasta od rzeki Łódki, bo to rzeka wzięła nazwę od miasta[18]

„Poszczególni autorzy mocno różnili się w swoich poglądach na temat pochodzenia nazwy Łodzi. Byli natomiast zgodni co do jednego, iż nie wywodzi się ona od miejscowej rzeczki, Łódki jak to głosiła tutejsza tradycja”. Nazwa rzeki „pojawia się dopiero w XIX w., a poprzednio Łódka znana była jako Starowiejska lub Stara” czasem po prostu „rzeka” lub „Ostroga”[19];

    od łodzi jako środka komunikacji.

Równie nieuzasadniona wydaje się ta ostatnia hipoteza choć przez Łódź przepływa około 20 większych lub mniejszych rzek oraz strumieni, które obecnie pozostają niewidoczne z zewnątrz, ponieważ są niewielkimi ciekami i w większości płyną przez miasto ukryte w podziemnych kanałach. Odegrały one w przemysłowym rozwoju miasta istotną rolę. W 1822 roku w granicach Łodzi działało 15 młynów wodnych umiejscowionych na tych rzeczkach, a łatwy dostęp do wody stał się jedną z podstawowych przyczyn budowania na ich bazie foluszy, a później lokalizowania w mieście szeregu fabryk włókienniczych[20].

„Szkopuł w tym, że na całym obszarze średniowiecznego miasteczka Łodzia nie można się doszukać akwenu ani nawet strumienia, mogącego posłużyć do transportu wodnego. Brak także jakichkolwiek śladów w starych dokumentach i rejestrach, aby ktokolwiek z mieszkańców trudnił się szkutnictwem, czy choćby nawet ciesielstwem związanym z dłubaniem w pniach drzew najprostszych czółen”[21]. „Nazwa ta nie może być kojarzona z łodzią, obiektem pływającym po wodzie, gdyż żaden z funkcjonujących tam cieków nie nadawał się do spławu”[22]. „Łódź nie leżała nad spławną rzeką”[23].

Napływająca w XIX w. ludność niemiecka używała nazwy miasta w formie „Lodz” bądź „Lodsch”. W okresie II wojny światowej, po włączeniu miasta w granice III Rzeszy, okupant zmienił – 11 kwietnia 1940 – nazwę na Litzmannstadt[24][25], na cześć Karla Litzmanna, niemieckiego generała znanego ze zwycięskich działań w tzw. bitwie pod Łodzią w listopadzie 1914 r.

Łódź bywa nazywana „polskim Manchesterem” z racji dominującego tu niegdyś przemysłu tekstylnego[26].
Historia
Kamień pamiątkowy odsłonięty 29 lipca 1998 z okazji 575 rocznicy nadania praw miejskich Łodzi – Stary Rynek[27]

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi.

Pieczęć miejska Łodzi z 1577
Łódź rolnicza

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi (do 1820).

Miejscowość ma metrykę średniowieczną. Łódź początkowo była małą wsią leżącą w granicach historycznej ziemi łęczyckiej, którą władali książęta łęczyccy. Pierwsza wzmianka znajduje się w dokumencie sygnowanym przez księcia ziemi łęczyckiej i dobrzyńskiej Władysława Garbatego[28] z 1332 r., który związany był z nadaniem kilku wsi, w tym również wsi o nazwie Lodza („Łodzia”)[29], w wieczyste posiadanie biskupom kujawskim[28][30]. Prawa miejskie nadane zostały miejscowości w Przedborzu nad Pilicą 29 lipca 1423 r., a wraz z nimi pozwolenie na organizowanie targów[31].

Do końca XVII w. Łódź rozwijała się jako małe miasteczko rolnicze, będące własnością biskupstwa włocławskiego[32] (Łódź była prywatnym miastem duchownym (vel kościelnym)[33] – jako Łodzia jest wymieniana wśród miast biskupstwa włocławskiego w powiecie brzezińskim województwa łęczyckiego w końcu XVI wieku[34]). Stała się ona wtedy lokalnym ośrodkiem handlowym oraz rzemieślniczym. Mieściło się tu osiem młynów oraz warsztaty kołodziejów, bednarzy, szewców, cieśli i rzeźników. W 1424 r. biskup włocławski Jan Pella określił obowiązki i przywileje mieszkańców Łodzi, a od 1471 r. rozpoczęto prowadzenie ksiąg miejskich[35]. W 1496 r. król Jan I Olbracht potwierdził przywileje królewskie na odbywanie dwóch jarmarków rocznie i cotygodniowego targu[35] w mieście Lodzya. W szczytowym okresie rozwoju „Łodzi rolniczej”, na początku XVI wieku, miasto liczyło 70 rodzin mieszczańskich i około 30 domostw (1534 r. – pierwszy spis ludności)[36].

Okres najazdów szwedzkich w połowie XVII w. doprowadził do upadku i częściowego wyludnienia. W 1739 r. w Łodzi mieszkało 97 rodzin. W 1777 r. Łódź liczyła 265 mieszkańców, a w mieście stało 66 domów[35]. Do II rozbioru Polski Łódź znajdowała się w województwie łęczyckim w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[37].

Po II rozbiorze Polski w 1793 r. Łódź trafia do zaboru pruskiego[38][37]. W tym czasie liczyła jedynie 250 mieszkańców, a obszar zabudowany obejmował obecne Stare Miasto. Ze względu na niewielkie rozmiary pruskie władze w 1794 roku rozważały odebranie miejscowości praw miejskich i przekształcenie jej ponownie w wieś[39]. W 1798 roku, wskutek sekularyzacji dóbr kościelnych, stała się miastem rządowym[38]. Od 1807 roku należała do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 roku do Królestwa Polskiego (Kongresówki), które należało do Imperium Rosyjskiego (zabór rosyjski), choć wojska rosyjskie na terenie Łodzi przebywały już od 1813 roku[35][37].
Łódź przemysłowa
Dom Krystiana Wendischa,
ul. Przędzalniana 71
Dom Traugotta Grohmana,
ul. Targowa 81
Pierwsza monografia Łodzi z 1853 r. Oskara Flatta

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi (1821–1918).

W 1820[40] na podstawie dokumentu z dnia 18 września, sygnowanego przez księcia namiestnika Józefa Zajączka, rząd Królestwa Polskiego włączył Łódź do grona osad przemysłowych w kalisko-mazowieckim okręgu przemysłowym i przeznaczył jej rolę ośrodka tkackiego i sukienniczego[41]. Stało się to na wniosek ówczesnego prezesa Komisji Województwa Mazowieckiego – Rajmunda Rembielińskiego[42]. Za powstaniem osady fabrycznej przemawiały warunki naturalne i prawne:

    państwowa własność ziemi – możliwość wydzielania działek osadnikom,
    duże zalesienie – drewno jako materiał budowlany i opałowy[40],
    liczne drobne rzeczki[40] o dużym spadku (m.in. Ostroga/Łódka, Jasień, Olechówka) – energia do napędu maszyn.

Miasto liczyło wówczas ok. 800 mieszkańców, a decyzja ta była początkiem okresu rozwoju „Łodzi przemysłowej”. Industrializacja oparta była przede wszystkim na napływających do miasta rzemieślnikach różnych specjalności włókienniczych, którzy zachęcani byli licznymi przywilejami[43]. Aby sprostać potrzebom osadników, władze miejskie – w latach 1821–1823 – rozplanowały i wytyczyły osadę sukienniczą „Nowe Miasto”[44]. Ulokowano ją na południe od istniejącego „Starego Miasta”, a najważniejszym jej elementem był centralnie położony, ośmioboczny rynek, z czterema wylotowymi ulicami na jego osiach (Nowy Rynek – dzisiejszy plac Wolności)[45]. Od 1823 do połowy XIX w. do Łodzi przybywali głównie niemieckojęzyczni tkacze z Wielkopolski, Śląska, Saksonii, Czech, Brandenburgii i Moraw[43]. Rejony te posiadały długą tradycję rzemiosła tkackiego, która jednak powoli chyliła się ku upadkowi wskutek procesów industrializacji, jak i utraty rynków zbytu związanej z nowym podziałem politycznym Europy po 1815.

W latach 1824–1827 wytyczono osadę „Łódka”, położoną na południe od „Nowego Miasta”, wzdłuż osi, którą stanowiła ulica Piotrkowska[44]. Po regulacji fabryczna Łódź składała się z sześciu części rozlokowanych na pięciowiorstowej długości. W jej skład wchodziły: Stare Miasto, osada sukiennicza zwana „Nowym Miastem”, osada tkacka, osada prządnicza, Osada Szlązaki oraz Nowa Dzielnica[46].

Tabella Miast, Wsi, Osad, Królestwa Polskiego wydana w 1827 informuje o 97 domach w Łodzi i 939 mieszkańcach miasta[47]. Gwałtowny rozwój Łodzi przeobraził ją w ciągu kilkudziesięciu lat z małej mieściny (liczącej w 1830 r. 4 tys., a w 1865 r. 40 tys. ludności) w przemysłową metropolię z 300 tys. mieszkańców w 1900 r. i 500 tys. w 1914 r.[45] Około 50% ludności Łodzi stanowili Polacy, 40% Żydzi, prawie 10% Niemcy i 1-2% pozostali[48]. Było to zatem miasto wielonarodowe z występującymi problemami wewnętrznymi pomiędzy przedstawicielami różnych narodowości, które władza rosyjska specjalnie dodatkowo skłócała.
Łódź wielkoprzemysłowa

Początki Łodzi wielkoprzemysłowej związane są z powstaniem kalisko-mazowieckiego okręgu przemysłowego, kiedy w mieście powstały wielkie manufaktury, m.in. kompleks fabryczny Ludwika Geyera, rozwijający się od 1828 r. – z pierwszą na terenach Królestwa Polskiego i jedną z pierwszych na terenach Imperium Rosyjskiego maszyną parową (1839 r.[49] – znany dziś jako „Biała Fabryka”). W latach 30. XIX w. było to największe przedsiębiorstwo przemysłowe w Królestwie Polskim. Łódź eksportowała swoje wyroby głównie do Rosji i Chin.
Reklama zakładów Salomona Barcińskiego położonych przy ul. Tylnej

Okres po upadku powstania listopadowego (1831 r.) przyniósł bariery celne i pewną stagnację. W 1850 miasto było już dość znaczne i funkcjonowali w nim liczni rzemieślnicy: „13 bednarzy, 2 brukarzy, 4 blacharzy, 7 felczerów, 6 cieśli, 6 czapników, 4 dekarzy, 1 folusznik, 3 garbarzy, 5 gwoździarzy, 2 introligatorów, 1 kominiarz, 1 konował, 1 kotlarz, 10 kowali, 48 krawców, 8 kołodziejów, 2 koszykarzy, 2 kapeluszników, 2 mechaników, 21 muzykantów, 4 modniarki, 22 młynarzy, 2 mosiężników, 4 mydlarzy, 9 murarzy, 32 piekarzy, 3 piernikarzy, 2 piwowarów, 10 powroźników, 4 praczki, 2 postrzygaczy, 2 pompiarzy, 8 rymarzy, 33 rzeźników, 1 rękawicznik, 10 ślusarzy, 5 szklarzy, 5 szwaczek, 39 szewców, 31 stolarzy, 7 sztycharzy, 3 szmuklerzy, szczotkarz, 10 tokarzy, 2 waciarzy, 3 zegarmistrzów, złotnik, 15 zdunów”. W sumie w mieście miało swoją siedzibę 18 cechów rzemieślniczych, a także dwie apteki (pierwsza apteka powstała w 1829 przy Rynku Nowego miasta - dzisiaj Plac Wolności 7, która w 1840 została przeniesiona przez nowego właściciela magistra farmacji Bogumiła Zimmermanna pod adres aktualnie Plac Wolności 2), cukiernia, kawiarnia, trzech lekarzy oraz siedem ówczesnych hoteli – tzw. domów zajezdnych[50][51].

Kolejny okres koniunktury napędził w drugiej połowie XIX w. rozwój rynku wewnętrznego, otwarcie w 1865 r. linii kolejowej Fabryczno-Łódzkiej[52] do Koluszek na trasie kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, napływ taniej siły roboczej (po uwłaszczeniu chłopstwa)[52] i ponowne otwarcie eksportu po zniesieniu przez Rosję granicy celnej w 1851 r. (pomiędzy tzw. ziemiami zabranymi wcielonymi bezpośrednio w skład Rosji i rosyjską Kongresówką), oraz wprowadzenie w 1877 r. tzw. złotych ceł w Cesarstwie Rosyjskim, do którego przynależała Łódź.
Fabryka Izraela Poznańskiego, ul. Ogrodowa 17

W tym czasie rosły fortuny przemysłowe Scheiblerów, Grohmanów, Poznańskich. Powstały pierwsze miejscowe banki (w 1872 r. z inicjatywy Karola Scheiblera – Bank Handlowy w Łodzi[35] oraz Towarzystwo Kredytowe Miejskie w Łodzi[53]), udzielające głównie kredytów handlowych. Rósł też udział lokalnego kapitału w bankach warszawskich. Łódź stała się miejscem wielkich szans, głównie dla Żydów, Niemców, Polaków i Rosjan – przysłowiową Ziemią Obiecaną (jest to publicystyczne określenie Łodzi, będące tytułem powieści W. Reymonta). Ich ślady są ciągle czytelne w dzisiejszym mieście w postaci zespołów pofabrycznych, zabytków architektonicznych, świątyń czy cmentarzy. W roku 1902 uruchomiono prywatną Kolej Warszawsko-Kaliską, łączącą Łódź z Warszawą przez Łowicz na wschodzie oraz przez Sieradz z Kaliszem na zachodzie[54]. Przedłużenie w 1906 linii z Kalisza do Ostrowa Wielkopolskiego dało Łodzi bezpośrednie połączenie z niemiecką siecią kolejową.

Jednocześnie miasto było w tym okresie areną powtarzających się strajków i rozruchów robotniczych, przeradzających się nieraz w krwawe zajścia. Jednym z pierwszych był strajk w 1872 r. w fabryce Karola Scheiblera[55]. W 1892 r. nastąpił tzw. bunt łódzki przeciwko niesprawiedliwości wobec pracowników wdrożonej przed zaborcę rosyjskiego zakończony interwencją wojska[56]. Do największych starć doszło w czasie Rewolucji 1905 roku na ziemiach polskich należących do Rosji, w czasie której m.in. dokonano zamachu na fabrykanta Juliusza Kunitzera[57].

Mimo swoich rozmiarów i pojedynczych inwestycji Łódź pozostawała w ogromnej mierze ignorowana przez centralne władze rosyjskie i rażąco niedoinwestowana pod względem infrastruktury transportowej, technicznej i społecznej. Kilkusettysięczne miasto posiadało jedynie godność siedziby powiatu, podlegając gubernatorowi rezydującemu w kilkunastokrotnie mniejszym Piotrkowie[35][37]. Nie istniały połączenia kolejowe w kierunku północno-zachodnim (Konin, Poznań), północnym (Kutno, Toruń) oraz południowym (Piotrków, Częstochowa, Zagłębie Dąbrowskie). Brak było sieci kanalizacyjnej i wodociągowej, szkolnictwo stało na niskim poziomie. W 1845 otwarto natomiast szpital, sfinansowany przez miasto Łódź, rząd, darczyńców prywatnych oraz z tzw. ceduł muzycznych („podatek od zabaw”) opłaconych w Łodzi, Zgierzu, Konstantynowie i Aleksandrowie (placówka w założeniu miała służyć mieszkańcom tych właśnie miast, którzy mieli też swoich przedstawicieli w radzie nadzorczej)[58].
Łódź podczas I wojny światowej
Ulica Piotrkowska w grudniu 1914

5 grudnia 1914, po klęsce poniesionej przez wojska rosyjskie w bitwie pod Łodzią, administracja rosyjska rozpoczęła ewakuację z miasta. 6 grudnia do Łodzi wkroczyły wojska niemieckie, rozpoczynając niespełna czteroletni okres okupacji miasta[59][35].

W dniu 15 lutego 1916 wizytował Łódź król saski Fryderyk August. Spotkał się tu z generałem gubernatorem Felixem von Barthem. Po dłuższej rozmowie z nim przespacerował się po tworzonym parku im. księcia J. Poniatowskiego, a następnie spotkał się na kolacji z przedstawicielami łódzkiego establishmentu w hotelu „Grand”[60].

W wyniku grabieżczej polityki okupanta niemieckiego (m.in. rekwizycje metali kolorowych) doszło do ogromnej dewastacji łódzkich fabryk. W połączeniu z utratą wschodnich rynków zbytu przyczyniło się to do znaczącego upadku przemysłu włókienniczego; zaczął się on podnosić z tych zniszczeń dopiero około połowy lat 30.
Łódź – okres międzywojenny
Plac Jana Henryka Dąbrowskiego w 1930
Stary Rynek w 1936

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi (1918–1939).

W listopadzie 1918 r. Łódź weszła w skład tworzącego się państwa polskiego. Stanowiąc drugi co do wielkości ośrodek miejski w Polsce, Łódź po raz pierwszy w historii uzyskała rangę ośrodka administracji regionalnej, stając się siedzibą władz wojewódzkich[61][37]. W 1924 r. wybudowano brakujące połączenie kolejowe w kierunku północnym, łącząc Łódź z Toruniem i Gdańskiem przez Zgierz, Łęczycę i Kutno.

Ze względu na silną pozycję mniejszości narodowych w mieście (w 1931 r. wśród 357 tys. mieszkańców Łodzi było 59% Polaków, 31,7% Żydów oraz 8,9% Niemców) i jego przemysłowy charakter Łódź pozbawiona była poważniejszego wsparcia inwestycyjnego ze strony państwa polskiego, co zrzuciło cały ciężar rozwoju infrastruktury na barki lokalnego samorządu. Magistrat jako pierwszy wprowadził w 1919 r. powszechny obowiązek szkolny[62][63], sfinansował budowę sieci szpitali i nowoczesnych szkół podstawowych, a w r. 1930 wydatnie wsparł utworzenie w Łodzi jednego z pierwszych w Europie muzeów sztuki współczesnej[64]. Do 1939 r. nie ulokowano jednak w Łodzi uniwersytetu ani żadnej innej państwowej instytucji kulturalnej o większym znaczeniu. Jedną z głównych inwestycji transportowych kraju – magistralę węglową – wytyczono w latach 1928–1933 35 km na zachód od Łodzi, zaprzepaszczając szanse na dogodne połączenie miasta z południem kraju.

W okresie międzywojennym Łódź była jednym z miast, w których duże wpływy mieli komuniści. W 1934 roku na unieważnioną listę komunistyczną w wyborach do Rady Miejskiej oddanych zostało ok. 40 tys. głosów. Od początku 1936 roku dość dobrze układała się współpraca łódzkich organizacji PPS oraz nielegalnej KPP. W kolejnych wyborach do Rady Miejskiej we wrześniu 1936 roku na wspólną listę socjalistyczno-komunistyczną padło prawie 95 tys. głosów co dało 34 mandaty w 72-osobowej Radzie[65].

W pierwszej połowie 1936 roku w mieście doszło do ekscesów o podłożu antysemickim[66].
Łódź podczas II wojny światowej
„Z rozkazu Führera to miasto nazywa się Litzmannstadt” – tablica ustawiona w 1940 r. na Deutschlandplatz (pl. Wolności)
Siedziba Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny w okupowanej Łodzi, przy obecnej ul. Piotrkowskiej 133
Łódź, marzec 1944 – Arthur Greiser przemawia podczas uroczystości na cześć milionowego Niemca przesiedlonego do Kraju Warty ze wschodniej Europy

     Osobne artykuły: Historia Łodzi pod okupacją niemiecką i Kalendarium historii Łodzi (1939–1945).

Łódź została zajęta przez wojska niemieckie 8 września 1939 r.[67]

Dekret kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera – z 8 października 1939 r.[68] – o nowym podziale i administracji ziem zagarniętych Rzeczypospolitej Polskiej nie rozstrzygał losów Łodzi. Początkowo planowano stworzyć w Łodzi stolicę Generalnego Gubernatorstwa, lecz determinacja miejscowych Niemców, wsparta działaniami miejscowych niemieckich czynników partyjnych i gospodarczych, legła u podstaw decyzji Hitlera o wcieleniu miasta do Rzeszy. Uroczyste ogłoszenie tego aktu nastąpiło 9 listopada 1939 roku[69]. Początkowo Łódź znalazła się w rejencji kaliskiej, ale już z początkiem 1940 r. otrzymała niemieckie prawa miejskiego samorządu oraz uprawnienia miasta wydzielonego[70]. Również z Kalisza do Łodzi przeniesiono siedzibę rejencji, tworząc rejencję łódzką[37].

Z dniem 11 kwietnia 1940 r. zmieniona została nazwa miasta na Litzmannstadt, na cześć niemieckiego generała Carla von Litzmanna[71], dzięki którego manewrowi w listopadzie 1914 r. wojska niemieckie odniosły zwycięstwo nad wojskami rosyjskimi w bitwie pod Łodzią; była to jedna z trzech największych bitew I wojny światowej na froncie wschodnim (dwie pozostałe: pod Tannenbergiem (Grunwaldem) oraz pod Gorlicami).

Po włączeniu Łodzi do Rzeszy (9 listopada 1939) ulice miasta otrzymały nowe, niemieckie nazewnictwo[35] (korygowane później trzykrotnie: w 1940, 1941 i 1942). Między innymi po ucieczce Rudolfa Hessa do Anglii jego ulicę (ob. al. marsz. J. Piłsudskiego) zmieniono na Ostland Strasse[72].

W dniach 9 i 10 listopada 1939 r. okupanci przeprowadzili tzw. Intelligenzaktion Litzmannstadt będącą regionalną częścią akcji przeprowadzonej przez Niemców w całej okupowanej Polsce w ramach tzw. Intelligenzaktion – „Akcji Inteligencja”. Była ona wymierzona w polską elitę intelektualną mieszkającą w regionie łódzkim. W dniach 9 i 10 listopada 1939 r. w lasach lućmierskich rozstrzelano ok. 500 osób, a do grudnia w sumie wymordowano w nich około 1500 intelektualistów, urzędników oraz duchownych[73]. W sumie podczas okupacji, w lesie koło Lućmierza, Niemcy zamordowali ok. 30 tys. osób. Byli to głównie więźniowie narodowości polskiej i żydowskiej z Radogoszcza i getta łódzkiego.

Nazistowska administracja odizolowała całą żydowską ludność miasta (ok. 160 tys. osób) w getcie utworzonym formalnie w lutym 1940 r. (ostatecznie zamkniętym 30 kwietnia) na Bałutach w północnej, najbardziej zaniedbanej dzielnicy[71]. W 1941 wysiedlono do niego Żydów z okolicznych wsi i miasteczek, z gett tam likwidowanych oraz 20 000 Żydów z Europy zachodniej. Dodatkowo krótko umieszczono tu ok. 5000 Cyganów, którzy niedługo potem zostali wywiezieni i zgładzeni w Chełmnie n. Nerem. W sumie przez łódzkie getto przeszło około 200 000 ludzi. W niezwykle trudnych warunkach bytowych, dziesiątkowani przez choroby i głód, zostali w dwóch etapach, w 1942 i w sierpniu 1944 niemal w całości wymordowani. Najpierw w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem (1942), a podczas likwidacji getta w sierpniu 1944 zgładzeni w komorach gazowych Auschwitz-Birkenau. Getto łódzkie było pierwszym w pełni odizolowanym od świata zewnętrznego gettem na terenie Polski (pierwsze w Piotrkowie Tryb; X 1939), największym po warszawskim (ok. 200 tys. – ok. 400 tys.) i ostatnim zlikwidowanym przez nazistów na ziemiach polskich (VIII 1944). Końca okupacji hitlerowskiej w Łodzi doczekało 877 osób, ale w innych miejscach około 10 000 i jest to największa liczba Żydów ocalałych z holocaustu.

Deportacje przesiedleńcze, wywózki na roboty przymusowe i prześladowania spotkały także ludność polską.
Wkroczenie Armii Czerwonej
do Łodzi (19 stycznia 1945)

W wyniku okupacji niemieckiej liczba ludności miasta zmniejszyła się do 488 284 (styczeń 1945), wobec 680 000 (według stanu na 1 września 1939)[74]. Pierwsze wysiedlenia z Łodzi miały miejsce już w październiku 1939 roku. Lokowano ich m.in. w obozie przesiedleńczym na Radogoszczu. W końcu grudnia okupant m.in. wysiedlił z osiedla im. „Montwiłła” Mireckiego część jego mieszkańców. Akcję powtórzono na przełomie 14–15 stycznia 1940 roku, kiedy to hitlerowcy wysiedlili ok. 5 tysięcy pozostałych mieszkańców osiedla[75]. W miejsca po wysiedlonych Polakach naziści prowadzili zasiedlanie w ramach akcji zwanej „Heim ins Reich” Niemcami przywiezionymi z ZSRR, Rumunii, Litwy, Łotwy i Estonii[76].

W okresie okupacyjnym w mieście znajdowały się: system niemieckich obozów przesiedleńczych, getto dla Żydów, kilka więzień, w tym więzienie na Radogoszczu, obóz dla dzieci i młodzieży polskiej (tzw. obóz przy ul. Przemysłowej). Miejsca zbrodni nazistowskich dokonanych na Żydach i Polakach upamiętnia w regionie łódzkim Szlak pamięci ofiar hitlerowskiego ludobójstwa.

     Zobacz też: Wysiedlenia Polaków z rejencji kaliskiej i łódzkiej.

Łódź powojenna
Tkalnia w jednej z łódzkich fabryk włókienniczych; początek lat 50.
Ulica Gdańska w 1991

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi (1945–1989).

     Osobny artykuł: Kalendarium historii Łodzi (od 1989).

Zdobycie Łodzi przez wojska Armii Czerwonej nastąpiło 19 stycznia 1945 roku[77][78] w ramach operacji wiślańsko-odrzańskiej. Miasto zostaje zajęte przez oddziały 8 Gwardyjskiej Armii wchodzącej w skład I Frontu Białoruskiego (dla ich uczczenia na cmentarzu żołnierzy radzieckich w parku im. Poniatowskiego przy ul. Żeromskiego wzniesiono Pomnik Wdzięczności)[79]. Z uwagi na mniejsze zniszczenia oraz centralne położenie miasta, w nowych granicach Polski, Łódź pełniła tymczasową funkcję stolicy, co było spowodowane całkowitym zniszczeniem Warszawy.

W czasie II wojny światowej ludność Łodzi zmniejszyła się z 670 do 300 tys. mieszkańców, co było spowodowane wymordowaniem przez hitlerowców ludności żydowskiej i wysiedleniem dużej części Polaków oraz powojennymi wyjazdami Niemców.

Znacznym zniszczeniom uległ przemysł, zniszczonych było wiele budynków, a maszyny zniszczone lub rozkradzione. Mimo trudności reaktywowano produkcję w łódzkich zakładach w szybkim tempie[80]. Miasto ponownie stało się siedzibą władz województwa.

W 1945 poszerzono granice miasta; do Łodzi włączone zostały m.in. Brus, Charzew, Chocianowice, Chojny, Cyganka, Grabieniec, Lublinek, Łagiewniki, Łodzianka, Mikołajew, Modrzew, Moskule, Odzierady, Olechów, Radogoszcz, Retkinia, Rokicie, Ruda Pabianicka, Sikawa, Smulsko, Stoki, Wiskitno, Złotno[81].

Na podstawie dekretu PKWN z 31 sierpnia 1944 zostały utworzone miejsca odosobnienia, więzienia i ośrodki pracy przymusowej dla „hitlerowskich zbrodniarzy oraz zdrajców narodu polskiego”. Obozy pracy nr 135, 163 i 168 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego utworzyło w Łodzi[82].

Dopiero w okresie powojennym w Łodzi utworzono pierwsze uczelnie akademickie. Dekretami władz państwowych z dnia 24 maja 1945 roku powołano do życia Uniwersytet Łódzki[83] i Politechnikę Łódzką[84]. W roku 1945 założono także Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi[85] oraz Państwowe Konserwatorium Muzyczne – od 1946 działające jako Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna, a od 1982 Akademia Muzyczna[86]. W 1949 r. wyłączono z uniwersytetu wydziały stomatologiczny, lekarski i farmaceutyczny, tworząc Akademię Medyczną.

W latach 1958–2002 działała w Łodzi Wojskowa Akademia Medyczna (WAM)[87], kształcąca oficerów służby zdrowia (lekarzy, lekarzy-dentystów, farmaceutów i psychologów) dla potrzeb wojska. Akademia stała się jedną z największych na świecie tego typu placówek, wyróżniając się spośród innych uczelni medycznych specyficzną atmosferą, łączącą dyscyplinę wojskową z wysokim poziomem nauczania.

W 1958 utworzono Państwową Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową im. Leona Schillera[87]. Placówkę uruchomiono w wyniku połączenia dwóch łódzkich uczelni – Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, powstałej w 1948 r. i Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej (powstałej w 1949 r. w miejsce Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie z siedzibą w Łodzi, przemianowanej w 1954 r. na Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Leona Schillera).

W 1945 powstała Wytwórnia Filmów Fabularnych (WFF), która wkrótce stała się największym ośrodkiem produkcji filmowej w Polsce[88]. W 1967 otwarto Powszechny Dom Towarowy „Uniwersal”, a w 1972 Spółdzielczy Dom Handlowy „Central”[89].

W latach 1945–1989 (m.in. w ramach „Programu Rozwoju i Modernizacji Łodzi” z 1973 r.) zmodernizowano ponad 140 łódzkich zakładów przemysłowych (m.in. Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju (Uniontex), im. Juliana Marchlewskiego (Poltex), im. 1 maja i im. Armii Ludowej (ALBA); Zakłady Przemysłu Wełnianego im. 9 maja i im. Gwardii Ludowej). Oddano do użytku 70 dużych inwestycji – to np. zakłady: tekstylne „Vera”, Zakłady Przemysłu Pończoszniczego „Feniks”, Zakłady Przemysłu Jedwabniczego „Pierwsza”, Kombinat Tekstylno-Odzieżowy „Teofilów”, produkujący dywany „Dywilan”, przemysłu odzieżowego „Próchnik”, „Wólczanka”, włókien sztucznych „Chemitex-Anilana”, aparatury radiowej „Unitra-Fonica”, fabryka zegarków „Poltik”, fabryka osprzętu samochodowego „Polmo”, zakłady farmaceutyczne „Polfa”, zakłady przemysłu gumowego „Stomil”, fabryka transformatorów i aparatury trakcyjnej „Elta”[90][91].

W 1960 miasto odznaczono Orderem Budowniczych Polski Ludowej[92].

W 1988 otwarto Instytut „Centrum Zdrowia Matki Polki”.

W 2015 niektóre obszary miasta zostały uznane za „Pomnik historii” pod wspólną nazwą „Łódź – wielokulturowy krajobraz miasta przemysłowego”[93].

Łódź starała się o organizację EXPO w 2023, ostatecznie przegrała z Buenos Aires[94]. Miasto zostało gospodarzem „Zielonego Expo” (International Horticultural Exhibition) w 2024[95].
Status Łodzi
Przynależność polityczno-administracyjna miasta Łodzi Okres Państwo Zwierzchność Jednostka administracyjna Status miasta
XIV w.–1414 Królestwo Polskie ziemia łęczycka Wieś Łodzia
1414–1423 Królestwo Polskie ziemia łęczycka Wieś Łodzia/Miasto Ostroga¹
1423–1569 Królestwo Polskie ziemia łęczycka Miasto Łódź
1569–1793 Rzeczpospolita Obojga Narodów województwo łęczyckie, powiat brzeziński Miasto Łódź
1793–1795 Królestwo Prus departament łęczycki/piotrkowski², powiat zgierski Miasto Łódź
1795–1807 Królestwo Prus departament warszawski, powiat zgierski Miasto Łódź
1807–1815 Księstwo Warszawskie Cesarstwo Francuskie departament warszawski, powiat zgierski Miasto Łódź
1815–1816 Królestwo Polskie Imperium Rosyjskie departament warszawski, powiat zgierski Miasto Łódź
1816–1837 Królestwo Polskie Imperium Rosyjskie województwo mazowieckie, powiat zgierski Miasto Łódź
1837–1844 Królestwo Polskie Imperium Rosyjskie gubernia mazowiecka, powiat zgierski Miasto Łódź
1845–1867 Królestwo Polskie Imperium Rosyjskie gubernia warszawska, powiat łęczycki Miasto Łódź
1867–1914 Królestwo Polskie Imperium Rosyjskie gubernia piotrkowska, powiat łódzki Miasto Łódź
1915–1918 Królestwo Polskie Rzesza Niemiecka (okupant) Generalne Gubernatorstwo Warszawskie, powiat łódzki Miasto Łódź
1918–1939 Rzeczpospolita Polska województwo łódzkie Łódź (powiat grodzki)
1939–1940 Rzeczpospolita Polska (okupacja niemiecka) okręg poznański/Kraj Warty³, rejencja kaliska Łódź (miasto wydzielone)
1940–1945 Rzeczpospolita Polska (okupacja niemiecka) okręg Kraj Warty, rejencja łódzka Łódź (miasto wydzielone)
1945–1952 Rzeczpospolita Polska województwo łódzkie Łódź (miasto wydzielone)
1952–1975 Polska Rzeczpospolita Ludowa województwo łódzkie Łódź (miasto wydzielone)
1975–1989 Polska Rzeczpospolita Ludowa województwo łódzkie Łódź (gmina miejska)
1989–1998 Rzeczpospolita Polska
od 1999 Rzeczpospolita Polska województwo łódzkie Łódź (miasto na prawach powiatu)


¹ prawa miejskie nadane w 1414 r. przez kapitułę włocławską, miały moc jedynie w zakresie spraw gospodarczych i prawno-społecznych,
pod względem prawno-ustrojowym Łodzia/Ostroga była nadal wsią
² 25 maja 1793 r. departament łęczycki przemianowano na departament piotrkowski
³ w styczniu 1940 r. okręg poznański przemianowano na okręg Kraj Warty
Demografia
Rozwój demograficzny

     Osobny artykuł: Ludność Łodzi.

Wskaźniki demograficzne Łodzi
Rozwój demograficzny
Rozwój demograficzny
        Liczba ludności
Liczba ludności
        Przyrost naturalny
Przyrost naturalny
        Ruch naturalny
Ruch naturalny
        Prognoza liczby ludności
Prognoza ludności

Wraz z rozwojem przemysłu w mieście, wzrastała także liczba mieszkańców Łodzi. Z małej osady jeszcze na początku XIX wieku, Łódź stała się w 1850 roku drugim po Warszawie miastem, pod względem liczby mieszkańców w Królestwie Polskim. W przeciągu stulecia liczba ludności zwiększyła się w Łodzi 600-krotnie, z niecałego tysiąca w 1815 do 600 tys. w 1915 roku (po dołączeniu stutysięcznych Bałut). Tak szybki wzrost demograficzny w XIX wieku, jest nieporównywalny w skali całej Europy.

Największą populację Łódź odnotowała w 1988 r. – według danych GUS 854 003 mieszkańców[b]. Rok później, po wyborach parlamentarnych w Polsce i wprowadzeniu gospodarki wolnorynkowej nastąpiła likwidacja wielu zakładów pracy[96]. Ujemne saldo migracji[97] w połączeniu z występującym od 1985 ujemnym przyrostem naturalnym[98] skutkuje systematycznym spadkiem liczby ludności[99]. W 2007 Łódź straciła na rzecz Krakowa drugie miejsce w Polsce pod względem liczby ludności.

Według corocznego zestawienia GUS, m.in. wszystkich miast Polski, Łódź jest czwartym miastem w kraju pod względem liczby ludności i czwartym pod względem powierzchni[100][1][101].

    Wykres liczby ludności miasta Łódź na przestrzeni lat

    Piramida wieku mieszkańców Łodzi w 2014 roku[102]:


Piramida wieku Lodz.png
Podział administracyjny
Dzielnice (do 1992) oraz najwyższy i najniższy punkt Łodzi:
1. Bałuty
2. Widzew
3. Śródmieście
4. Polesie
5. Górna

Łódź pod względem administracyjnym jest jednolitą gminą miejską na prawach powiatu. W Łodzi nie ma dzielnic – dla celów administracyjnej obsługi ludności do 2012 r. istniał podział na 5 rejonów działania Delegatur Urzędu Miasta Łodzi, który w zasadzie pokrywał się z istniejącym w latach 1960–1992 podziałem na 5 dzielnic administracyjnych – ich powierzchnie przedstawia tabela (stan na 31 grudnia 2003).

Po reformie organizacyjnej Urzędu Miasta Łodzi z 21 marca 2012 r. dotychczasowe delegatury zostały włączone do struktury organizacyjnej urzędu jako Oddział ds. Obsługi Mieszkańców w ramach Wydziału Zarządzania Kontaktami z Mieszkańcami w Departamencie Obsługi i Administracji[103][104].
Rejon d.D.UMŁ¹ Powierzchnia Gęstość zaludnienia[105]
km² % os./km²
Bałuty 78,9 26,8 2744
Górna 71,9 24,4 2462
Polesie 46 15,6 3179
Śródmieście 6,8 2,3 11307
Widzew 90,8 30,9 1526
Razem 294,4 100

¹ Rejon działania Delegatur Urzędu Miasta Łodzi

Na obszarze Łodzi istnieje 36 osiedli administracyjnych:

    Nad Nerem (Górna),
    Ruda Pabianicka (Górna),
    Rokicie (Górna),
    Piastów-Kurak (Górna),
    Górniak (Górna),
    Chojny (Górna),
    Chojny-Dąbrowa (Górna),
    Wiskitno (Górna),
    Lublinek-Pienista (Polesie),
    Retkinia Zachód-Smulsko (Polesie),
    Karolew-Retkinia Wschód (Polesie),
    Stare Polesie (Polesie),
    Koziny (Polesie),
    Zdrowie-Mania (Polesie),
    Złotno (Polesie),
    Osiedle im. Józefa Montwiłła-Mireckiego (Polesie),
    Katedralna (Śródmieście),
    Śródmieście-Wschód (Śródmieście),
    Stary Widzew (Widzew),
    Zarzew (Widzew),
    Widzew Wschód (Widzew),
    Olechów-Janów (Widzew),
    Osiedle Nr 33 (Widzew),
    Andrzejów (Widzew),
    Mileszki (Widzew),
    Stoki-Sikawa-Podgórze (Widzew),
    Dolina Łódki (Widzew),
    Nowosolna (Widzew),
    Bałuty-Doły (Bałuty),
    Bałuty-Centrum (Bałuty),
    Teofilów-Wielkopolska (Bałuty),
    Bałuty Zachodnie (Bałuty),
    Radogoszcz (Bałuty),
    Julianów-Marysin-Rogi (Bałuty),
    Łagiewniki (Bałuty),
    Osiedle Wzniesień Łódzkich (Bałuty)[106].

Stanowią one jednostki pomocnicze gminy, nie posiadają osobowości prawnej[107].
Administracja samorządowa

     Osobny artykuł: Prezydenci Łodzi.

Logo Łodzi

Jednostką organizacyjną miasta Łodzi jest Urząd Miasta Łodzi[108]. Przedmiotem działalności urzędu jest świadczenie pomocy prezydentowi Miasta Łodzi w zakresie realizacji uchwał Rady Miejskiej w Łodzi i zadań miasta Łodzi określonych przepisami prawa.

Strukturę organizacyjną i zasady funkcjonowania Urzędu określa regulamin organizacyjny nadany przez prezydenta miasta w drodze zarządzenia.

Kierownikiem Urzędu jest prezydent Miasta Łodzi. W skład Urzędu wchodzą: departamenty, wydziały i równorzędne komórki organizacyjne; w skład wydziałów wchodzą oddziały, zespoły i samodzielne stanowiska pracy.
Siedziba

     Osobny artykuł: Pałac Juliusza Heinzla w Łodzi.

Siedzibą Urzędu Miasta Łodzi jest były pałac Juliusza Heinzla, przy ul. Piotrkowskiej 104, wybudowany w 1880 według projektu Otto Gehliga[109]. W 1952 roku budynek przy ul. Piotrkowskiej 104 został wywłaszczony przez komunistyczne władze, a nieruchomość przekazana do dyspozycji Skarbu Państwa, który w 1990 roku oddał budynek gminie Łódź.
Administracja rządowa

W Łodzi siedzibę ma Wojewoda Łódzki oraz Łódzki Urząd Wojewódzki.

Ponadto Łódź jest siedzibą następujących jednostek, wchodzących w skład centralnej administracji rządowej:

    Centrum Egzaminów Medycznych,
    Biuro do spraw Substancji Chemicznych,
    Centralny Ośrodek Badań Jakości w Diagnostyce Laboratoryjnej,
    Krajowe Centrum Ochrony Radiologicznej w Ochronie Zdrowia.

Tym samym Łódź jest 2. miastem (po Warszawie), w którym ulokowano najwięcej jednostek wchodzących w skład centralnej administracji rządowej[110][111].
Architektura

     Osobne artykuły: Pomniki w Łodzi, Lista najwyższych budynków w Łodzi i Nowe Centrum Łodzi.

Widok na Śródmieście, po prawej w oddali Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa (2012)
Widok na Śródmieście, po prawej w oddali Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa (2012)
„Ławeczka Tuwima” przed Urzędem Miasta Łodzi
Krajobraz przemysłowej Łodzi pomnikiem historii – tablica przy ul. Piotrkowskiej 104
Zabytki

Prawa miejskie nadano Łodzi za czasów panowania króla Władysława Jagiełły w 1423, jednak dopiero zaliczenie Łodzi do grona osad fabrycznych w 1820, spowodowało przemianę dotąd rolniczego miasta. Do Łodzi przybyli przedsiębiorcy i w krótkim czasie nastąpił wówczas intensywny rozwój urbanistyczny miasta i jego architektury.

W mieście istnieje wiele obiektów uznanych za zabytkowe, w rejestrze zabytków znajduje się ich ponad 350, a w gminnej ewidencji zabytków prawie 2 tysiące. Zdecydowana większość wywodzi się z XIX oraz XX wieku. Zlokalizowane są w wielu różnych miejscach, choćby przy ul. Piotrkowskiej, reprezentacyjnej ulicy Łodzi, która sama znajduje się w rejestrze zabytków. Wzdłuż niej znaleźć można m.in. klasycystyczną „Białą Fabrykę Geyera” (obecnie Centralne Muzeum Włókiennictwa), uznaną w 2013 przez miesięcznik National Geographic Traveler za jeden z „7 nowych cudów Polski”, neogotycką bazylikę archikatedralną (jeden z najwyższych kościołów w Polsce, ponad 100 m wysokości), wzorowaną na niemieckim gotyckim kościele w Ulm (Ulmer Münster), czy eklektyczny pałac Juliusza Heinzla, w którym znajduje się Urząd Miasta Łodzi.

Oprócz tego ważnymi zabytkami są również zespoły pofabryczne rodzin Poznańskich i Scheiblerów. W tym pierwszym usytuowane są m.in. neobarokowy pałac Izraela Poznańskiego (zwany „łódzkim Luwrem”, obecnie Muzeum Miasta Łodzi), jego była monumentalna przędzalnia (obecnie hotel) oraz reszta obiektów pofabrycznych (dziś Centrum Manufaktura). W drugim kompleksie istnieje również przędzalnia na Księżym Młynie (obecnie lofty) oraz neorenesansowy pałac Edwarda Herbsta (Muzeum Sztuki w Łodzi), w którym obejrzeć można oryginalne wnętrza i wyposażenie mieszkalne, typowe dla łódzkiej elity przemysłowej przełomu XIX i XX wieku.

W marcu 2015 decyzją Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego krajobraz Łodzi trafił na listę „Pomników historii” jako „wielokulturowy krajobraz miasta przemysłowego” (Wikinews). Łódzki „pomnik historii” obejmuje: układy urbanistyczne pl. Wolności, ul. S. Moniuszki i ul. Piotrkowskiej wraz z zespołem fabryczno-rezydencjonalnym Ludwika Geyera, części zespołu fabryczno-rezydencjonalno-mieszkalnego Karola Wilhelma Scheiblera (Księży Młyn), część zespołu fabryczno-rezydencjonalnego Izraela Poznańskiego oraz zespół cmentarzy przy ul. Ogrodowej i cmentarz żydowski przy ul. Brackiej[93][112]. „Pomniki historii” ustanawiane są w Polsce od 1994 roku. Przed Łodzią to wyróżnienie nadano 58 najcenniejszym zabytkom.
Założenia urbanistyczne
Plac Wolności – punkt odniesienia w numeracji łódzkich ulic

    Nowe Miasto z l. 20. XIX w. z centralnie położonym placem Wolności w kształcie ośmiokąta foremnego i otaczającymi go z 4 stron ulicami – Północną, Zachodnią, Południową (dziś ul. Rewolucji 1905 r. i ul. A. Próchnika) oraz Wschodnią
    Ulica Piotrkowska – jeden z najdłuższych deptaków Europy, a wzdłuż niego eklektyczne i modernistyczne kamienice z XIX i XX w.
    Pasaż Meyera – prywatna ulica z eklektycznymi rezydencjami z 1886 r. (obecnie ul. Stanisława Moniuszki)
    Osiedle im. Józefa Montwiłła-Mireckiego z l. 1928–1931 – jedno z pierwszych osiedli socjalnych w Polsce wzniesionych według zasad architektury i urbanistyki modernistycznej

Architektura sakralna
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Kościół św. Józefa w Łodzi

    Bazylika archikatedralna św. Stanisława Kostki, 1901–1912 r. (wieża 1927 r.), neogotycka – ul. Piotrkowska 265
    Kościół rzymskokatolicki św. Doroty w Mileszkach, wzniesiony po 1543 r., przebudowany w 1766 r., drewniany, spalony w 2015 – ul. Pomorska 445
    Zespół kaplic drewnianych – ul. Wycieczkowa 75:
        Kaplica św. Antoniego, 1676 r.
        Kaplica św. Rocha, początek XVIII w.
    Zespół klasztorny oo. Franciszkanów – ul. Okólna 185:
        Kościół św. Antoniego, 1723 r., barokowy
        Klasztor oo. Franciszkanów, 1746 r., barokowy
    Kościół rzymskokatolicki św. Józefa, 1768 r., drewniany – ul. Ogrodowa 22 (w 1888 r. przeniesiony ze Starego Miasta)
    Kościół rzymskokatolicki Podwyższenia Świętego Krzyża, 1880 r., neoromański – ul. Sienkiewicza 38
    Kościół rzymskokatolicki Najświętszego Imienia Jezus oo. jezuitów (do 1945 r. kościół luterański św. Jana), 1884 r., neoromański – ul. Sienkiewicza 60
    Kościół rzymskokatolicki Zesłania Ducha Świętego (do 1945 r. kościół luterański św. Trójcy), 1891 r., neorenesansowy – pl. Wolności
    Kościół rzymskokatolicki Wniebowzięcia NMP, 1897 r., neogotycki – pl. Kościelny
    Kościół rzymskokatolicki św. Kazimierza, 1925–1936 r. (fasady 2001–2005 r.), neoklasycystyczny – ul. Niciarniana 7
    Kościół rzymskokatolicki Matki Boskiej Zwycięskiej, 1926–1938 r. (wieża 1950 r.), modernistyczno-neoklasycystyczny – ul. Łąkowa 42
    Kościół rzymskokatolicki św. Teresy, 1950–1963 r., modernistyczno-neoklasycystyczny – ul. Kopcińskiego 1/3
    Kościół św. Wojciecha Biskupa Męczennika w Łodzi – 1902–1924 r. (wieże wzorowane na Kościele Mariackim skończone w 1938 r.), neogotycki – ul. Rzgowska 242
    Kościół Ewangelicko-Augsburski św. Mateusza, 1909–1928 r., neoromański – ul. Piotrkowska 283
    Kościół Ewangelicko-Reformowany, 1932 – ul. Radwańska 37
    Sobór św. Aleksandra Newskiego, 1884 r., neobizantyjska – ul. Kilińskiego 56
    Cerkiew św. Olgi – ul. Piramowicza 12
    Cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny – ul. Telefoniczna 4
    Kościół starokatolicki mariawitów pw. św. Franciszka z Asyżu, 1907 w stylu neogotyckim – ul. Franciszkańska 27
    Kościół w skansenie łódzkiej architektury drewnianej
    Synagoga Reicherów, 1902 – ul. Rewolucji 1905 r. 28

     Osobny artykuł: Synagogi w Łodzi.

     Z tym tematem związana jest kategoria: Zabytkowe kościoły w Łodzi.

Architektura rezydencjonalna
Pałac Izraela Poznańskiego przy ul. Ogrodowej 15
Kamienica pod Gutenbergiem, ul. Piotrkowska 86
Zrewitalizowany fragment kompleksu produkcyjnego Ludwika Grohmana przy ul. Tymienieckiego, obecnie siedziba Łódzkiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej
Siedziba Banku Handlowego, ul. Piotrkowska 74

    Pałace rodziny Poznańskich:
        Pałac Izraela Poznańskiego, 1898 r., neobarokowy – ul. Ogrodowa 15 (obecnie Muzeum Miasta Łodzi)
        Pałac Maurycego Poznańskiego, 1896 r., neorenesansowy – ul. Więckowskiego 36 (obecnie Muzeum Sztuki w Łodzi)
        Pałac Karola Poznańskiego, 1904 r., eklektyczny – ul. Gdańska 32 (obecnie Akademia Muzyczna w Łodzi)
    Pałac Maksymiliana Goldfedera, 1892 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 77
    Pałac Juliusza Kindermanna, 1907 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 137/139
    Pałac Gustawa Adolfa Kindermanna, 1910 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 151 (Prokuratura Apelacyjna w Łodzi)
    Pałac Ewalda Kerna, 1896–1898 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 179
    Pałac Juliusza Heinzla, 1882 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 104 (obecnie siedziba Urzędu Miasta Łodzi)
    Pałac Roberta Schweikerta, 1913 r., neobarokowo-modernistyczny – ul. Piotrkowska 262/264 (obecnie Instytut Europejski)
    Pałac Scheiblerów, wzniesiony w stylu klasycystycznym 1844 r., przebudowany w stylu neorenesansowym w l. 1891, 1894 i 1897 – ul. Piotrkowska 266/268 (Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej)
    Pałac braci Steinertów, 1896 r., neorenesansowy – ul. Piotrkowska 272.
    Pałac Karola Scheiblera, 1865 r., neorenesansowy – pl. Zwycięstwa 1 (obecnie Muzeum Kinematografii w Łodzi)
    Rezydencja Edwarda Herbsta, 1876 r., neorenesansowa – ul. Przędzalniana 72 (obecnie filia Muzeum Sztuki w Łodzi)
    Pałac Roberta Biedermanna, 1878 r., neorenesansowy – ul. Kilińskiego 2 (siedziba Grupy Atlas)
    Pałac biskupi, 1924 r., neoklasycystyczny – ul. ks. Skorupki 1
    Pałac Arnolda Stillera, 1893 r., w stylu neorenesansu północnego – ul. Jaracza 45
    Pałac Jakuba Hertza, 1892 r., przebudowany po 1945 r. – al. Kościuszki 4 (obecnie rektorat Uniwersytetu Medycznego)
    Pałac Rudolfa Kellera, 1890 r., neorenesansowy – ul. Gdańska 49/51
    Dom Reinharda Bennicha z 1904 r. przy ul. Gdańskiej 89
    Secesyjny pałacyk Elektrowni Łódzkiej przy ul. Gdańskiej 107
    Willa Teodora Milscha przy ul. Kopernika 46
    Secesyjna willa Reinholda Richtera z 1904 r. przy ul. ks. Skorupki 6/8 (obecnie rektorat Politechniki Łódzkiej)
    Willa Józefa Richtera, 1889 – ul. ks. Skorupki 10/12
    Willa Zygmunta Richtera, 1888 – ul. Wólczańska 199
    Secesyjna willa Leopolda Kindermanna z 1903 r. przy ul. Wólczańskiej 31/33 (obecnie siedziba Miejskiej Galerii Sztuki)
    Neorenesansowa willa Henryka Grohmana z 1892 r. przy ul. Tymienieckiego 24/26 (obecnie Muzeum Książki Artystycznej)
    Willa Jakuba Kestenberga, 1903 r., secesyjna – ul. Sterlinga 26
    Secesyjna willa Leona Kaufmana z 1911 r. przy ul. Żeromskiego 96
    Dworek Ludwika Geyera z 1833 r. przy ul. Piotrkowskiej 286
    Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando (modernistyczna) z 1939 r. – pl. Komuny Paryskiej 3
    Kamienica Scheiblerów – Piotrkowska 11
    Kamienica Dawida Sendrowicza – Piotrkowska 12
    Dom bankowy Wilhelma Landaua – Piotrkowska 29
    Kamienica Dawida Szmulewicza – Piotrkowska 37
    Kamienica Oszera Kohna – Piotrkowska 43
    Kamienica Hermana Konstadta – Piotrkowska 53
    Kamienica pod Gutenbergiem Jana Petersilgego, 1896 r., eklektyczna – ul. Piotrkowska 86
    Kamienica Teodora Steigerta – Piotrkowska 90
    Biurowiec Siemensa – Piotrkowska 96
    Kamienica Szai Goldbluma – Piotrkowska 99
    Kamienica Schychtów – ul. Piotrkowska 128
    Dom firmy „Krusche – Ender” – ul. Piotrkowska 143
    Kamienica Schmidtów – ul. Piotrkowska 225
    Kamienica Karla Königa – ul. Piotrkowska 252/254
    Kamienica „Solidarności” – Piotrkowska 260 (Instytut Europejski w Łodzi)
    Kamienica Jana Starowicza „Pod Góralem” – ul. Piotrkowska 292

Realizowany od 2011 projekt Mia100 kamienic zakłada sukcesywną modernizację i odnowienie łódzkich kamienic[113].

     Z tym tematem związana jest kategoria: Zabytkowe kamienice w Łodzi.

     Z tym tematem związana jest kategoria: Zabytkowe wille w Łodzi.

Architektura przemysłowa
Biała Fabryka Ludwika Geyera, ul. Piotrkowska 282

    Tkalnia Ludwika Geyera z lat 1835–1837, tzw. Biała Fabryka – ul. Piotrkowska 282/284 (obecnie Centralne Muzeum Włókiennictwa)
    Zespół fabryczny Izraela Poznańskiego z lat 1872–1897 – ul. Ogrodowa (obecnie centrum handlowe „Manufaktura”)
    Eklektyczne zespoły fabryczne Karola Scheiblera z lat 1855–1914 na pl. Zwycięstwa 2, przy ul. ks. W. Tymienieckiego oraz Kilińskiego

Remiza strażacka na Księżym Młynie

    Zespół osiedli robotniczych Karola Scheiblera z lat 1873–1900; tzw. Księży Młyn przy ul. Księży Młyn, Przędzalnianej, Fabrycznej, ks. W. Tymienieckiego
    Elektrownia EC1 przy ul. Targowej 1/3 – pierwsza miejska elektrownia w Łodzi uruchomiona w 1907 r.
    Fabryka Fryderyka Wilhelma Schweikerta – ul. Wólczańska 215
    „Beczki Grohmana” – ul. Targowa 46; brama prowadząca do eklektycznej tkalni Grohmana (1896 r.)
    Fabryka Adolfa Daube – ul. Wólczańska 128/130
    Browar Anstadta – ul. Pomorska 34
    Fabryka Franciszka Ramischa – ul. Piotrkowska 138/140 (Off Piotrkowska)
    Dom Tytusa Kopischa – ul. Tymienieckiego 5 (obecnie wydział Urzędu Miasta Łodzi), najstarszy zachowany obiekt fabryczny w Łodzi
    Fabryka Adama Ossera – ul. Kilińskiego 222
    Fabryka Markusa Silbersteina – ul. Piotrkowska 242/250
    Fabryka Winklera i Gaertnera – ul. Sienkiewicza 82/84
    Dom robotników Juliusza Heinzla – ul. Tuwima 23/25
    Fabryka Ernesta Wevera – ul. Kopernika 1/3

     Z tym tematem związana jest kategoria: Zabytkowe fabryki w Łodzi.

Budynki użyteczności publicznej
I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika

    Ratusz miejski, 1827 r., klasycystyczny – pl. Wolności 1 (obecnie Archiwum Państwowe)
    Szpital Kliniczny nr 3 im. dr. Seweryna Sterlinga, dawniej Żydowski Szpital im. Izraela i Leony Poznańskich, 1890 – ul. Sterlinga 1/3
    Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 2 im. WAM w Łodzi – Centralny Szpital Weteranów, dawniej IV Szpital Okręgowy im. gen. dyw. dra med. Felicjana Sławoja Składkowskiego, 1937 – ul. S. Żeromskiego 113
    Collegium Anatomicum, 1897 – ul. Narutowicza 60
    Szpital im. Józefa Babińskiego, 1902 – ul. Aleksandrowska 159
    Szpital im. Heleny Wolf, 1930 – ul. Łagiewnicka 34/36
    Budynek centrali telefonicznej PAST, 1928 – al. Kościuszki 12
    Zespół budynków straży pożarnej z 1878 r. przy ul. ks. W. Tymienieckiego 30
    Lecznica „Pod koniem” – pierwsza placówka tego typu w Polsce, założona w 1891 roku przez Hugo Warrikoffa oraz Alberta Kwaśniewskiego
    Budynek Izby Skarbowej, 1929 – al. Kościuszki 83

Bank Państwa w Łodzi (obecnie łódzki oddział NBP)

    Bank Państwa w Łodzi, 1906–1908 r., eklektyczny – al. Kościuszki 14 (obecnie NBP)
    Bank Handlowy, 1910–1912 r., eklektyczny – al. Kościuszki 15 (obecnie PKO)
    Budynek Banku Wzajemnego Kredytu Przemysłowców Łódzkich (neoklasyczny) z 1911 r. – ul. Franklina Delano Roosevelta 15
    Gmach Towarzystwa Kredytowego Miejskiego, 1881 – ul. Pomorska 21
    Gmach Pocztowej Kasy Oszczędności, 1925 – ul. Narutowicza 45
    Dom Towarzystwa Akcyjnego Ludwika Geyera – Piotrkowska 74
    Magazyn Konfekcyjny Emila Schmechela „Dom Buta” – Piotrkowska 98
    Esplanada, 1909 – dawny Dom Handlowy Hugo Schmechela i Juliana Rosnera – ul. Piotrkowska 100a
    Łódzki Dom Kultury, dawniej Dom-Pomnik im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, 1939 – ul. Traugutta 18

    Budynek dawnego Niemieckiego Gimnazjum Reformowanego
    Kino Gdynia, 1908 – ul. Tuwima 2
    Hotel Polonia Palast, 1912 – ul. Narutowicza 38
    Budynek Gimnazjum Polskiego, 1909 (obecnie I LO im. M. Kopernika) – ul. Więckowskiego 41
    III Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki, 1885 – ul. Henryka Sienkiewicza 46
    IV Liceum Ogólnokształcące im. Emilii Sczanieckiej, 1903 – ul. Pomorska 16
    Gmach Niemieckiego Gimnazjum Reformowanego, 1910 – al. Kościuszki 65
    Szkoła Zgromadzenia Kupców, 1907–1910 r., secesyjny, jeden z pierwszych betonowych budynków w Królestwie Kongresowym – ul. Narutowicza 68 (obecnie siedziba rektoratu Uniwersytetu Łódzkiego)

Architektura modernistyczna

     Osobny artykuł: Architektura modernistyczna w Łodzi.

Od lat 20. XX wieku w Łodzi zaczęto wznosić budynki o cechach modernistycznych. Wiele z tych budynków uznano za zabytki. Przykładami budynków w tym stylu są:

    realizacje przedwojenne

    Budynek Sądu Okręgowego przy pl. Dąbrowskiego
        budynek Sądu Okręgowego przy pl. Dąbrowskiego 5 (arch. Józef Kaban)[114]
        Osiedle im. Józefa Montwiłła-Mireckiego przy al. Unii Lubelskiej[115]
        budynek YMCA Łódź przy ul. Moniuszki 4a (arch. W. Lisowski)[116]
        Gmach PZU przy al. Kościuszki 57 (arch. W. Ryttel)[117]
    realizacje powojenne
        Biblioteka Uniwersytetu Łódzkiego przy ul. Jana Matejki 32/38 (arch. E.R. Orlik, E. Budlewski)[118]
        osiedle Doły w rejonie ul. Spornej (arch. K. Krygier, S. Krygier, R. Furmanek)[119]
        Spółdzielczy Dom Handlowy „Central” przy ul. Piotrkowskiej 165/169 (arch. M. Gintowt, M. Krasiński)[120]
        gmach Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego przy ul. Wojska Polskiego 121 (arch. B. Kardaszewski, W. Nowakowski)[121]

     Z tym tematem związana jest kategoria: Architektura modernizmu w Łodzi.

Kaplica Karola Scheiblera
na Starym Cmentarzu
Cmentarze

W Łodzi znajduje się wiele cmentarzy. Najstarsze, z dużą ilością cennej architektury sepulkralnej, to zespół cmentarzy przy ul. Ogrodowej (katolicki, prawosławny i ewangelicki)[122] oraz położona w północnej części miasta nekropolia żydowska (42 ha, ponad 200 tys. pochowanych), z największą na świecie żydowską budowlą cmentarną jednego z czołowych łódzkich fabrykantów XIX wieku (Mauzoleum Izraela Poznańskiego).

     Z tym tematem związana jest kategoria: Cmentarze w Łodzi.

Zieleń miejska
Łódzki Ogród Botaniczny

     Osobny artykuł: Parki w Łodzi.

Najstarszym parkiem w Łodzi jest park Źródliska o powierzchni 17,2 ha, który założono w 1840 roku. Na terenie parku Źródliska zlokalizowana jest łódzka palmiarnia będąca organizacyjnie częścią Łódzkiego Ogrodu Botanicznego – położonego w pobliżu parku im. Józefa Piłsudskiego[123]. Na terenie miasta znajdują się również lasy komunalne zarządzane przez „Leśnictwo Miejskie Łódź”, m.in. Las Łagiewnicki oraz lasy na Lublinku i w Rudzie Pabianickiej[124]. Las Łagiewnicki jest częścią Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich. W Łagiewnikach istnieje jeden z dwóch łódzkich rezerwatów przyrody – rezerwat „Las Łagiewnicki”. Drugim rezerwatem jest leżący na Polesiu rezerwat „Polesie Konstantynowskie”.

Udział parków, zieleńców i terenów zieleni osiedlowej w powierzchni ogółem miasta wynosi 5,7% (wg stanu na 31.12.2019 r.)[6].

     Z tym tematem związana jest kategoria: Przyroda w Łodzi.

Turystyka

     Osobny artykuł: Centrum Informacji Turystycznej w Łodzi.

Atrakcje turystyczne
Manufaktura – widok na rynek
Rekordowe graffiti przy Piotrkowskiej
Kamień upamiętniający pierwszy mecz ligowy na ziemiach polskich, ul. Wodna

    Ulica Piotrkowska (dług. 4,2 km), szczególnie na odcinku od pl. Wolności do skrzyżowania z al. J. Piłsudskiego. Układ urbanistyczny ulicy Piotrkowskiej jest wpisany do rejestru zabytków[125].
    Księży Młyn – dzielnica, która przetrwała w sposób niemal kompletny w stanie z okresu rozkwitu przemysłowej Łodzi; między ul. Tymienieckiego, Przędzalnianą, Fabryczną, Kilińskiego
    Centrum Manufaktura – największy obiekt handlowo-usługowo-rozrywkowo-kulturalny w Polsce
    Pałac Izraela K. Poznańskiego (Muzeum Miasta Łodzi) – największa rezydencja fabrykancka w Polsce
    Cmentarz Żydowski – jedna z największych nekropoli żydowskich w Europie
    Off Piotrkowska (ul. Piotrkowska 138/140)
    Muzeum Kanału „Dętka” – podziemny, owalny zbiornik na wodę, wybudowany w 1926 r. z myślą o płukaniu sieci kanalizacyjnej w centrum miasta
    Biała Fabryka L. Geyera (Centralne Muzeum Włókiennictwa) oraz znajdujący się obok Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej
    Wielkoformatowe murale – Galeria Urban Forms
    Galeria Wielkich Łodzian – grupa plenerowych rzeźb z brązu w ciągu ul. Piotrkowskiej (pomiędzy pl. Wolności a al. J. Piłsudskiego), upamiętniających sławne osoby związane z Łodzią, według zamysłu i realizacji łódzkiego performera – Marcela Szytenchelma,
    Aleja Gwiazd, na chodniku po obu stronach ul. Piotrkowskiej, pomiędzy ulicą 6 Sierpnia a pasażem Rubinsteina.
    Pomnik Łodzian Przełomu Tysiącleci, w ciągu bruku fragmentu ul. Piotrkowskiej (od ul. J. Tuwima do al. J. Piłsudskiego).
    Aquapark Fala – największy aquapark w Polsce.
    Łódzkie ZOO – założone w 1938 r. na terenach będących pozostałością Puszczy Łódzkiej.
    Łódź Bajkowa – szlak spacerowy śladami małych pomników przedstawiających postaci z seriali dla dzieci Studia Małych Form Filmowych Se-ma-for.
    Łódzki Ogród Botaniczny – gdzie na powierzchni 64 ha rosną gatunki flory rodzimej oraz liczne rośliny obcego pochodzenia, zebrane w 9 działach tematycznych: flora polska, ogród japoński, systematyka roślin zielonych, alpinarium, arboretum, rośliny ozdobne, rośliny lecznicze i przemysłowe, biologia roślin i dział zieleni parkowej.
    Palmiarnia Łódzka – zlokalizowana w najstarszym parku miejskim w Łodzi (Źródliska). Spadkobierczyni kolekcji roślin – przede wszystkim palm – z oranżerii fabrykantów i carskich urzędników.
    Las Łagiewnicki – las miejski, położony na powierzchni 1205,45 ha, z wydzielonym fragmentem mającym status rezerwatu i ośrodkiem rekreacyjno-wypoczynkowym „Arturówek” oraz szlakami dla turystów. Jeden z największych kompleksów leśnych znajdującym się w granicach miasta w Europie.
    Parki w Łodzi – w Łodzi znajduje się ponad 30 parków, które pełnią wiele funkcji ekologicznych i społecznych i są nieocenionym elementem struktury miasta.
    Rudzka Góra – z trasami dla rowerów górskich, 800-metrowym torem saneczkowym i znajdującą się u jej podnóża stylową bacówką.
    Jedno z największych graffiti na świecie, umieszczone na ścianie budynku przy ul. Piotrkowskiej 152. W momencie ukończenia (w 2001) największe na świecie; wpisane do Księgi Rekordów Guinnessa.
    Centrum Nauki i Techniki EC1 – interaktywna, różnorodna tematycznie ekspozycja zlokalizowana w budynkach dawnej Elektrowni Łódzkiej.
    Podmiejskie linie tramwajowe
        43 (łącząca Łódź z Konstantynowem Łódzkim i Lutomierskiem) – przebiegająca wśród pól i wzniesień, z przejazdem przez jeden z nielicznych w Polsce kratownicowy most tramwajowy z lat 30. XX w. na rzece Ner przed Lutomierskiem (zdjęcia), w letnie niedziele obsługiwana taborem zabytkowym[126],
        46 (łącząca Łódź ze Zgierzem i Ozorkowem) – najdłuższa w Polsce i druga z najdłuższych w Europie (długość 29 km), również ciekawy widokowo most tramwajowy w Ozorkowie.
    Kamień upamiętniający pierwszy mecz ligowy na ziemiach polskich (3 kwietnia 1927), rozegrany między ŁKS i Klubem Turystów przy ul. Wodnej 34, zakończony wynikiem 2:0 dla ŁKS.

Hotele
Czym Wikipedia nie jest - Reklamy
        Treść tej sekcji brzmi jak reklama.
Uwagi: Lista hoteli powinna być na wikipodróżach, a nie tutaj.
Pomóż poprawić treść tak, aby jej forma była zgodna z zasadą neutralnego punktu widzenia.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
Hotel Polonia Palast, ul. G. Narutowicza 38
DoubleTree by Hilton

    Ambasador Centrum ****
    Hotel Ambasador Chojny Łódź ***
    andel’s Hotel Łódź ****
    B&B Hotel Łódź Centrum **
    Hotel Borowiecki ***
    Hotel Boss Łódź *
    Hotel Boutique – business
    Hotel Boutique – komfort
    Campanile Łódź **
    DoubleTree by Hilton Hotel Łódź ****
    Hampton by Hilton Łódź ***
    Hotel Eskulap **
    Hotel Focus ***
    Good Time Aparthotel ****
    Hotel Grand ***
    Holiday Inn ****
    Hotel Ibis Łódź Centrum **
    Hotel Mazowiecki **
    mHotel ***
    Hotel Nikon
    NoBo Hotel ***
    Novotel Łódź ***
    Hotel PURO Łódź ****
    Qubus Hotel Łódź ***
    Hotel Reymont ***
    Hotel Savoy **
    Hotel Stare Kino Cinema Residence ****
    Hotel Tobaco ***

     Z tym tematem związana jest kategoria: Hotele i budynki zakwaterowania turystycznego w Łodzi.

Gospodarka
Red Tower – siedziba mBanku
Biurowiec Infosys przy ulicy Pomorskiej

     Osobny artykuł: Gospodarka Łodzi.

Przemysł włókienniczy, który stworzył potęgę Łodzi, ma coraz mniejsze znaczenie. Z liczących się w tej branży, pozostały m.in. Redan S.A., Monnari i Zakłady Tekstylno-Konfekcyjne Teofilów.

Obecnie szczególne znaczenie dla miasta mają rozwój nowych technologii, infrastruktury oraz pozyskiwanie inwestorów w trzech branżach: centra usług dla zaplecza biznesowego (tzw. BPO – Business Process Outsourcing), logistyka i AGD.

Swoje siedziby w Łodzi mają firmy należące do mBank, centra usług biurowych GE Money Bank i Infosys. W Łodzi powstała i działa Grupa Atlas.

Łódzką domeną stała się produkcja sprzętu AGD. W Łodzi zainwestowali m.in. Merloni Indesit i Bosch/Siemens oraz ich poddostawcy.

W ciągu ostatnich lat w Łodzi zainwestowali też: Gillette (największa na świecie fabryka tej firmy jest w Łodzi), VF Corporation, ABB, Pelion Healthcare Group (wcześniej działająca pod nazwą Polska Grupa Farmaceutyczna)[127], Hutchinson, Ericpol, TP SA czy Comarch. Accenture utworzyło w Łodzi swoje centrum[128], a bank Citi Handlowy Centrum Operacji[129]. W 2007 roku amerykańska firma informatyczna Dell wybudowała w mieście fabrykę.

Powstały też centra handlowo-rekreacyjne, m.in. „M1”, „Galeria Łódzka”, „Sukcesja” i „Manufaktura” (zajmująca powierzchnię 27 ha). W marcu 2010 roku otwarto centrum handlowe „Port Łódź”, którego głównym najemcą jest IKEA. „Manufaktura” i „Port Łódź” należą do największych centrów handlowych w Polsce.

    Łódzka Specjalna Strefa Ekonomiczna
    Łódzki Okręg Przemysłowy

     Z tym tematem związana jest kategoria: Gospodarka Łodzi.

Transport
Docelowy układ dróg wokół Łodzi
Ul. Andrzeja Struga; na pierwszym planie skrzyżowanie z ul. Wólczańską, w głębi skrzyżowanie z al. Kościuszki
Dworce autobusowe
Dworzec Autobusowy Łódź Kaliska (rok 2015)
Stacje kolejowe
Dworzec Łódź Fabryczna (rok 2017)
Transport drogowy

Łódź stanowi węzeł komunikacyjny. Przez miasto i w jego pobliżu przebiegają autostrady, drogi ekspresowe i drogi krajowe:

    A1: Gdańsk – Toruń – Łódź – Częstochowa – GOP – Rybnik – granica państwa (Gorzyczki)
    A2: granica państwa (Świecko) – Poznań – Konin – Łódź – Warszawa – Mińsk Mazowiecki
    S8: Wrocław – Łódź – Warszawa – Białystok
    S14: Pabianice – Konstantynów Łódzki – Aleksandrów Łódzki – Zgierz
    DK14: Łowicz – Stryków – Łódź – Zduńska Wola – Sieradz – Złoczew – Walichnowy
    DK72: Konin – Turek – Poddębice – Łódź – Brzeziny – Rawa Mazowiecka
    DK91: Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków Trybunalski – Częstochowa – Podwarpie

     Osobny artykuł: Obwodnica Łodzi.

Dworce autobusowe

    Dworzec Autobusowy Centralny (nieistniejący, obecnie zastępuje go dworzec kolejowo-autobusowy Łódź Fabryczna)
    Dworzec Autobusowy Łódź Kaliska
    Dworzec Autobusowy Północny

Transport kolejowy

Pierwszą „łódzką” stacją były Rokiciny na Drodze Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej otwarte w 1846 roku. Była to najbliższa stacja kolejowa w okolicach Łodzi. Komunikację z oddalonymi o 30 km Rokicinami zapewniały wozy konne. Na terenie miasta pociągi pojawiły się w 1866 roku, na tak zwanej linii fabryczno-łódzkiej – odnodze Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej od stacji w Koluszkach. W Łodzi znajduje się 19 stacji i przystanków kolejowych. Jedynym łódzkim dworcem czołowym jest Łódź Fabryczna, pozostałe to przelotowo-czołowe lub przelotowe. Od 16 października 2011 roku do 11 grudnia 2016 roku dworzec Łódź Fabryczna, w związku z przebudową na stację podziemną, był zamknięty[130][131].

Stacje i przystanki kolejowe

    Łódź Fabryczna
    Łódź Kaliska
    Łódź Widzew
    Łódź Żabieniec
    Łódź Chojny
    Łódź Lublinek
    Łódź Andrzejów
    Łódź Arturówek
    Łódź Dąbrowa
    Łódź Marysin
    Łódź Niciarniana
    Łódź Olechów
    Łódź Olechów Wschód
    Łódź Olechów Zachód
    Łódź Pabianicka
    Łódź Radogoszcz Wschód
    Łódź Radogoszcz Zachód
    Łódź Retkinia
    Łódź Stoki

Na terenie województwa łódzkiego działa Łódzka Kolej Aglomeracyjna (ŁKA). Przewoźnik rozpoczął swoją działalność w 2014 r. Linie ŁKA są obsługiwane przez składy typu Flirt 3 i Newag Impuls.

     Z tym tematem związana jest kategoria: Transport kolejowy w Łodzi.

Transport miejski
Dworzec Tramwajowy Centrum
Pesa 122NaL
Mercedes Conecto LF
Terminal I lotniska Łódź-Lublinek (rok 2012)

Podstawą komunikacji miejskiej jest 58 linii autobusowych (w tym 7 nocnych) i 19 linii tramwajowych (w tym 3 podmiejskie). Tabor autobusowy jest w 100% niskopodłogowy, w dodatku relatywnie nowy – w zasadzie co roku dochodzi do wymiany części pojazdów co sprawia, że autobusy jeżdżące w barwach MPK Łódź są jednymi z najmłodszych w Polsce (średni wiek wszystkich pojazdów to ca. 7 lat). Coraz większy procent autobusów wyposażonych jest w klimatyzację. Po ulicach Łodzi jeździ także 59 całkowicie niskopodłogowych tramwajów typu Bombardier Cityrunner, Pesa Tramicus 122N i Pesa Swing 122NaL, które obsługują cztery linie tramwajowe – 10, 11, 12 i 14. Większość taboru tramwajowego stanowią pojazdy Konstal 805Na, z których część przeszła modernizację w Zakładzie Techniki MPK-Łódź (najświeższy projekt i wzór wagonu zaprezentowano w czerwcu 2011 roku).

Łódzkie tramwaje należą do najstarszych w Polsce. W momencie ich uruchomienia 23 grudnia 1898 r. były pierwszymi elektrycznymi na obszarze zaboru rosyjskiego i dziesiątymi na obszarze całego Cesarstwa Rosyjskiego. W Łodzi nigdy nie kursowały tramwaje konne, choć były takie plany[132].

Od 1 lipca 2008 roku kursuje Łódzki Tramwaj Regionalny (na osi północ-południe), który działa w granicach miasta, a docelowo miał połączyć Zgierz, Łódź i Pabianice. Ze względów finansowych sąsiednie gminy wycofały się z inwestycji. Całkowity jej koszt może przekroczyć 265 mln zł – połowę tej sumy wyłożył Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, jednak nadal pozostałe koszty okazały się zbyt duże dla budżetów Zgierza, Pabianic i gminy Ksawerów. Drugą osią jest Trasa W-Z (wschód-zachód). Punktem przesiadkowym dla obu ciągów tramwajowych jest Dworzec Tramwajowy Centrum.

     Osobne artykuły: Tramwaje w Łodzi i Autobusy w Łodzi.

Transport lotniczy

Miasto posiada lotnisko międzynarodowe – port lotniczy Łódź-Lublinek im. Władysława Reymonta.

W 1991 przy ul. Rzgowskiej oddano do użytku sanitarne pierwsze lądowisko przy szpitalu Centrum Zdrowia Matki Polki, w 2008 przy ul. Pabianickiej lądowisko przy szpitalu im. Mikołaja Kopernika, a w 2020 drugie lądowisko przy szpitalu Centrum Zdrowia Matki Polki.
Drogi i szlaki rowerowe

Długość dróg rowerowych w Łodzi wynosi około 190 km, a długość ścieżek dla rowerzystów na terenach parków i w lasach miejskich około 14 km (1 stycznia 2019)[133]. Przez obszar miasta przebiegają trasy ośmiu szlaków rowerowych[134], m.in. szlaku po Parku Krajobrazowym Wzniesień Łódzkich i Łódzkiej Magistrali Rowerowej.
Bezpieczeństwo publiczne
Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 1 i Komenda Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Łodzi

W Łodzi znajduje się centrum powiadamiania ratunkowego, które obsługuje zgłoszenia alarmowe kierowane do numerów alarmowych 112, 997, 998 i 999[135].
Opieka zdrowotna
Instytut „Centrum Zdrowia Matki Polki”, ul. Rzgowska 281/289
Przychodnia zdrowia
przy ul. Curie-Skłodowskiej
(dawn. Szpital Betlejem)
Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna przy ul. Wodnej

Łódź jest jednym z większych ośrodków medycznych w Polsce. Posiada szpitale i kliniki o znaczeniu krajowym (w tym Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki oraz kierowany przez UM Centralny Szpital Weteranów) oraz znaczną liczbę państwowych i prywatnych przychodni i ośrodków zdrowia.

Wykaz szpitali państwowych i publicznych[136] (2015):

    Instytut „Centrum Zdrowia Matki Polki”, ul. Rzgowska 281/289
        Szpital Ginekologiczno-Położniczy
        Szpital Pediatryczny
    Instytut Medycyny Pracy imienia prof. dra med. Jerzego Nofera w Łodzi, ul. św. Teresy od Dzieciątka Jezus 8
        Szpital Instytutu Medycyny Pracy
    Szpital MSWiA, ul. Północna 42
    Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, ul. Czechosłowacka 8/10
        Instytut Stomatologii (d. Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 6), ul. Pomorska 251
    Uniwersytecki Szpital Kliniczny Nr 1 im. Norberta Barlickiego, ul. Kopcińskiego 22
    Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 2 im. WAM w Łodzi – Centralny Szpital Weteranów, ul. Żeromskiego 113
        Szpital Kliniczny im. gen. dyw. B. Szareckiego (d. Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 5 im. gen. dyw. Szareckiego), pl. Hallera 1
        Szpital Kliniczny im. dr. Seweryna Sterlinga (d. Uniwersytecki Szpital Kliniczny nr 3 im. dr. Sterlinga), ul. Sterlinga 1/3
    Uniwersytecki Szpital Kliniczny Nr 4 im. Marii Konopnickiej, ul. Sporna 36/50
    Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. dr. Władysława Biegańskiego, ul. Kniaziewicza 1/5
    Wojewódzki Specjalistyczny Szpital im. Mikołaja Pirogowa, ul. Wólczańska 195
        ul. Wileńska 37 (dawny szpital im. Maurycego Madurowicza)
    Wojewódzkie Wielospecjalistyczne Centrum Onkologii i Traumatologii im. Mikołaja Kopernika, ul. Pabianicka 62
        Ośrodek Pediatryczny im. Janusza Korczaka, al. Piłsudskiego 71
        Regionalny Ośrodek Onkologiczny, ul. Paderewskiego 4
    Specjalistyczny Psychiatryczny Zespół Opieki Zdrowotnej, ul. Aleksandrowska 159
    Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi, ul. Okólna 181 (zob. Las Łagiewnicki)
    Wojewódzkie Centrum Ortopedii i Rehabilitacji Narządu Ruchu im. dr. Z. Radlińskiego, ul. Drewnowska 75 – działające od 2014 w strukturach Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
    I Szpital Miejski im. dr. Emanuela Sonnenberga, ul. Pieniny 30 – włączony w strukturę USK nr 2 im. WAM w Łodzi
    II Szpital Miejski im. dr. Ludwika Rydygiera, ul. Sterlinga 13
    Miejskie Centrum Medyczne im. dr. Karola Jonschera w Łodzi, ul. Milionowa 14
        ul. Przyrodnicza 7/9 dawny IV Szpital Miejski im. dr. Henryka Jordana w Łodzi
    ZOZ dla Szkół Wyższych PaLMA, ul. Lumumby 14

     Z tym tematem związana jest kategoria: Budynki szpitali i zakładów opieki medycznej w Łodzi.

Kultura

     Z tym tematem związana jest kategoria: Kultura w Łodzi.

Filharmonia Łódzka, ul. G. Narutowicza 20
Fontanna na pl. Dąbrowskiego
Ulica Piotrkowska w czasie festiwalu kinetycznej sztuki światła „Light Move Festival”
Koncert w „podziemnej katedrze” – „Festiwal Łódź Czterech Kultur”
Zespół Dżem podczas koncertu w łódzkim klubie muzycznym „Dekompresja”
Koncert podczas festiwalu Yapa
Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łódzkim Domu Kultury
Członkowie Stowarzyszenia Śpiewaczego „Echo”

Łódź to również ośrodek kulturalny, pełen różnego rodzaju imprez muzycznych, teatralnych, literackich, plastycznych i filmowych. Tu rokrocznie odbywa się kilkadziesiąt festiwali i przeglądów (m.in. Explorers Festiwal czy Festiwal Nauki, Techniki i Sztuki).

W mieście funkcjonuje 20 placówek muzealnych, z unikalnym w Europie Centralnym Muzeum Włókiennictwa, oraz Muzeum Sztuki – posiadającym najbogatsze w Polsce zbiory sztuki współczesnej. Działa też wiele teatrów (m.in. Teatr Wielki, Teatr Muzyczny, teatry dramatyczne, teatry dla dzieci), Filharmonia (w wybudowanym w 2004 futurystycznym gmachu, nawiązującym jednak fasadą do dawnego budynku filharmonii), kina i galerie.

Licznie odwiedzanym przez publiczność wydarzeniem artystycznym są Łódzkie Spotkania Baletowe. Co dwa lata – na scenie łódzkiego Teatru Wielkiego – prezentowane są najnowsze trendy w światowym balecie.

Centrum kulturalnym miasta jest linia ulic Piłsudskiego – Piotrkowska – Kościuszki/Zachodnia, aż do Pałacu Poznańskiego i usytuowanej tuż za nim – na terenach dawnego imperium włókienniczego fabrykanta Izraela Poznańskiego – „Manufaktury”. W tych starych budynkach z czerwonej cegły powstało centrum handlu, usług, biznesu, nauki, mody, kultury i sztuki.

Na Piotrkowskiej, wraz z przecinającymi ją ulicami, obok dużej liczby małych pubów i restauracji, a latem ogródków piwnych, których tradycje sięgają XIX w., znajdują się salony mody, kina, teatry, filharmonia, galerie sztuki, muzea. Coraz więcej jest także luksusowych sklepów i banków.

Łódź kandydowała do tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016 (w 2010 nie została zakwalifikowana do II etapu konkursu).

Łódzkie galerie sztuki (np. Galeria Wschodnia, Atlas Sztuki, Galeria Willa lub Ośrodek Propagandy Sztuki) prezentują sztukę różnych dyscyplin, m.in. sztukę akcji, performance, instalacje, sztukę wideo, multimedia, fotografie, film, sztukę obiektu.

     Osobny artykuł: Centrum Informacji Kulturalnej w Łodzi.

Łódź w kulturze i sztuce

Łodzi swoją twórczość poświęciło wielu polskich poetów i pisarzy, m.in.[137]:

    Miastu Łodzi swoje wiersze z cyklu Kwiaty polskie poświęcił poeta Julian Tuwim,
    Władysław Broniewski wiersz „Łódź”,
    Mieczysław Jastrun wiersze „Łódź” oraz „Radogoszcz”,
    Jarosław Iwaszkiewicz wiersz „Zamieć w Łodzi”,
    Wiktor Dłużniewski poświęcił wiersz pt. „Paweł Łodzia Kubowicz”,
    Tadeusz Chróścielewski poświęcił miastu wiersze „Narodziny miasta”, „Młodość miasta” oraz „Wywód o ziemi obiecanej”,
    Jan Sztaudynger zadedykował jej wiersze „Łódzka mitologia”, „Do Łodzi”, „Łódzkie gorzkie powietrze”, „Łódź czeka kogoś”, „O rachityczna Łodzi”,
    Konrad Frejdlich poświęcił miastu wiersz „Łódź”,
    Marian Piechal wiersze „Do Łodzi”, „Plac wolności w Łodzi”, „Radogoszcz”,
    Tadeusz Peiper wiersz „Kronika dnia”,
    Konstanty Dobrzyński wiersze „Łódź w nocy”, „Na Chojnach” oraz „Dwa miasta”,
    Grzegorz Timofiejew wiersz „Łódź”.

Łodzi poświęconych zostało także wiele powieści. Najsłynniejszą jest Ziemia obiecana Władysława Reymonta. Z kolei Israel Joszua Singer przedstawił Łódź z perspektywy żydowskiej w powieści Bracia Aszkenazy.
Łódzkie legendy

    Legenda o Januszu Piotrowicu – legenda o powstaniu Łodzi[138]
    Legenda o rycerzu pustelniku – legenda o powstaniu herbu Łodzi[139]
    Legenda o Janie Mulinowiczu – legenda związana z ulicą Kolumny[140]

Muzyka

     Z tym tematem związana jest kategoria: Muzyka w Łodzi.

Duże koncerty muzyczne urządza się głównie w Atlas Arenie, Klubie Wytwórnia czy na obszarze Off Piotrkowska. Mniejsze koncerty odbywają się natomiast w wielu klubach muzycznych, pubach lub w plenerze (np. na ul. 6 Sierpnia)[141]. Przez wiele lat, w okresie 2001–2014, jednym z najbardziej znaczących klubów muzycznych była znajdująca się przy ul. Limanowskiego Dekompresja.

Od roku 1886 do dziś funkcjonuje Stowarzyszenie Śpiewacze „Harmonia”, które reprezentuje Łódź na wielu koncertach w Polsce, jak i na świecie (np. w czerwcu 2007 wyjechali na koncerty do Austrii, w listopadzie 2009 do Czech).

Od 1915 na terenie Łodzi działała Łódzka Orkiestra Symfoniczna, następnie przekształcona w 1949 w Filharmonię Łódzką im. Artura Rubinsteina.

Na terenie Łodzi odbywa się rocznie wiele konkursów i festiwali muzycznych, do większych można zaliczyć:

    Rubinstein Piano Festival
    Letnia Akademia Jazzu
    Soundedit
    Domoffon Festiwal
    Vena Festival
    Międzynarodowy Konkurs i Festiwal Indywidualności Muzycznych im. Aleksandra Tansmana
    Festiwal Muzyki w Starym Klasztorze
    Ogólnopolski Studencki Przegląd Piosenki Turystycznej Yapa
    Łódzkie Spotkania z Piosenką Żeglarską „Kubryk”

Zespoły muzyczne

     Z tym tematem związana jest kategoria: Zespoły muzyczne związane z Łodzią.

Z Łodzi pochodzi wiele znanych zespołów muzycznych, między innymi:

    Kamp!
    Blue Café
    Coma
    Dreadsquad
    Dwa Sławy
    L.Stadt
    Ich Troje
    Varius Manx
    Normalsi
    Bakflip
    Rezerwat
    Trubadurzy
    Psychocukier
    Cool Kids of Death
    Wieże Fabryk
    Melomani
    Kontrola W.
    Pandemonium
    19 Wiosen
    Moskwa
    Tabasko
    Power of Trinity
    Samokhin Band

Chóry

    Akademicki Chór Politechniki Łódzkiej
    Chór Uniwersytetu Medycznego
    Akademicki Chór Uniwersytetu Łódzkiego
    Akademicki Chór Kameralny Społecznej Akademii Nauk
    Chór Żydowski CLIL
    Chór diecezji śląsko-łódzkiej kościoła mariawitów
    Con Vigore
    Chór All’antico
    Chór kameralny Vivid Singers
    Chór Good News Singers
    Chór Nauczycielski w Łodzi
    Młodzieżowy Chór Żeński Iuvenales Cantores Lodzienses
    Chór Dziecięcy Miasta Łodzi
    Mały Chór Wielkich Serc
    Chór 8 dzień
    Schola Gregoriańska Studium Muzyki Kościelnej Archidiecezji Łódzkiej
    Stowarzyszenie Śpiewacze „Harmonia”
    Stowarzyszenie Śpiewacze im. Stanisława Moniuszki w Łodzi
    Chór kameralny Stowarzyszenia Śpiewaczego „Canto Sonoro” im. Zygmunta Gzelli
    Verdiana – Łódzki Chór Teatralny
    Chłopięcy Chór Kameralny „Chcemy śpiewać”
    Chór młodzieżowy ogólnokształcącej szkoły muzycznej I i II st. im. Henryka Wieniawskiego
    Chór dla (nie)opornych przy Filharmonii Łódzkiej

Literatura

W mieście działa Dom Literatury w Łodzi, który regularnie organizuje spotkania z autorami, spotkania poetyckie, warsztaty pisarskie, spotkania dyskusyjne, koncerty muzyczne i podobne[142]. Wydaje również książki, głównie tomiki poezji młodych, jak i również bardziej znanych poetów. Przy czym, publikacje ukazują się w większości w języku polskim, ale także w języku angielskim[143]. Dom Literatury ściśle współpracuje z łódzkim oddziałem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[144].

W Łodzi odbywa się regularnie wiele festiwali i konkursów związanych z literaturą, m.in. Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Jacka Bierezina, Puls Literatury[145], Salon Ciekawej Książki[146] czy Ogólnopolski Konkurs na Prozę Poetycką im. Witolda Sułkowskiego[147]. Co roku wręczana jest Nagroda Literacka im. Juliana Tuwima.
Festiwale i przeglądy

     Osobny artykuł: Festiwale i przeglądy w Łodzi.

Rokrocznie w Łodzi odbywa się kilkadziesiąt festiwali i przeglądów, m.in.: Łódzkie Spotkania Baletowe, Festiwal Łódź Czterech Kultur, Międzynarodowy Festiwal Fotografii, Light Move Festival, Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, Łódź Biennale, Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier, Łódź Design Festival, Forum Kina Europejskiego „Cinergia”, Transatlantyk.
Kinematografia
Siedziba Opus Film przy ulicy Łąkowej

Miasto było określane mianem „HollyŁódź”[148]. W łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych zrealizowano w drugiej połowie XX w. większość polskich filmów fabularnych. Tradycje, tej zlikwidowanej wytwórni, z powodzeniem kontynuuje studio Opus Film. W Wytwórni Filmów Oświatowych powstają filmy edukacyjne i znakomite dokumenty np. nagrodzony Europejską Nagrodą Filmową Felix Usłyszcie mój krzyk Macieja Drygasa. W słynnym Studio Małych Form Filmowych Se-ma-for powstawały znakomite animowane seriale dla dzieci Miś Uszatek, Przygody Misia Colargola, Zaczarowany ołówek, Kot Filemon, a także Plastusiowy pamiętnik czy Opowiadania Muminków. W Se-ma-forze Zbigniew Rybczyński zrealizował film Tango, za który otrzymał Oscara. Po likwidacji państwowego Semafora, jego tradycje przejęła spółka realizatorów Se-ma-for Produkcja Filmowa. Powstał tu między innymi znakomicie przyjęty na całym świecie lalkowy film Piotruś i wilk. Film ten zdobył Oscara w kategorii animowanego krótkiego metrażu za rok 2007[149].

Tu istnieje Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna, gdzie pierwsze swoje zawodowe kroki stawiali m.in. Andrzej Wajda, Roman Polański, Krzysztof Kieślowski, Jan Machulski i Jerzy Antczak.

31 października 2017 dyrektor generalny UNESCO Irina Bokowa ogłosiła listę 64 miast przyjętych do Sieci Miast Kreatywnych UNESCO (UCCN), wśród których znalazła się Łódź, otrzymując tym samym tytuł Miasta Filmu. Razem z nią tytuł Miasta Filmu otrzymały również Bristol, Yamagata, Qingdao i Terrassa[150][151].

Łódź wielokrotnie użyczała swoich ulic jako planów filmowych, które zostały zidentyfikowane i opisane w publikacji M. Kronenberga, M. Wawrzyniak i A. Jonas pt. Przewodnik po filmowej Łodzi[152].
Kina
Dawne kino Bałtyk, ul. G. Narutowicza 20 (w poprzecznej oficynie)
Teatr Wielki na pl. H. Dąbrowskiego

1 sierpnia 1896 na terenie parku Helenów miał miejsce pierwszy łódzki pokaz filmowy. W 1899 w kamienicy przy ul. Piotrkowskiej 120 powstało pierwsze stałe łódzkie kino. W 1908 zbudowano pierwszy obiekt od początku przeznaczony dla potrzeb pokazów filmowych – kino Odeon[153][154]. W 1913 w parku Helenów otworzono pierwsze kino „w plenerze”, a w 1929 Splendid został pierwszym w Łodzi stałym kinem dźwiękowym[155][156]. W 1914 było w Łodzi siedemnaście stałych kin, pod koniec okresu międzywojennego trzydzieści, a w roku 1973 trzydzieści pięć[157]. W 1960 powstał Miejski Zarząd Kin w Łodzi[156]. W 1967 oddano do użytku, po modernizacji, kino Bałtyk, które było wówczas najnowocześniejszym kinem w Polsce[158]. Pierwszy łódzki multipleks rozpoczął działalność w 2001 (Silver Screen)[157].

    Kino Bałtyk 3D (2 sale), ul. Narutowicza 20. Kino zakończyło działalność w 2015 roku.
    Kino Bodo, ul. Rewolucji 1905 roku 78/80
    Kino Charlie (3 sale), ul. Piotrkowska 203/205; Sieć Kin Studyjnych
    Cinema City i IMAX 3D (14 sal + IMAX 1 sala), ul. Drewnowska 58
    Helios Sukcesja (9 sal), al. Politechniki 1
    Kino Kinematograf, pl. Zwycięstwa 1; Sieć Kin Studyjnych
    ŁDK 3D (2 sale), ul. Traugutta 18; Sieć Kin Studyjnych
    Multikino 3D (10 sal), al. Piłsudskiego 5
    Kino Pionier, ul. Franciszkańska 31
    Kino Polonia, ul. Piotrkowska 67
    Kino Szkolne PWSFTviT, ul. Targowa 61/63
    Kino Se-ma-for, ul. Targowa 1/3
    Stare Kino, ul. Piotrkowska 120
    Kino Tatry, ul. Sienkiewicza 40
    Kino Wytwórnia 3D, ul. Łąkowa 29

     Z tym tematem związana jest kategoria: Kina w Łodzi.

Teatry

     Osobny artykuł: Teatry w Łodzi.

Antoni Żuliński i Tamara Pasławska na scenie Teatru Powszechnego (1948)

W Łodzi w wielu miejscach można obcować ze sztuką teatralną. Działają tu teatry dramatyczne, muzyczne, eksperymentalne, lalkowe. Znajduje się tu także Teatr Wielki, będący drugim pod względem wielkości gmachem operowym w kraju i jednym z największych w Europie – ponad 1300 miejsc na widowni. Zainaugurował on swoją działalność w 1967 r. i do tej pory przygotował ponad 240 premier. W bieżącym repertuarze Teatru Wielkiego znajduje się kilkanaście oper, baletów, operetek – od klasyki po dzieła współczesne.
Muzea

     Osobny artykuł: Muzea w Łodzi.

Muzeum Sztuki – Sala Neoplastyczna Władysława Strzemińskiego

Wśród licznych placówek muzealnych, które znajdują się w Łodzi, są m.in.:
Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne

    Muzeum Sztuki – z unikatową w skali Europy, gromadzoną od lat 30. XX w. kolekcją sztuki nowoczesnej
    Centralne Muzeum Włókiennictwa – posiadające (w zabytkowym gmachu Białej Fabryki Ludwika Geyera) największą w Polsce kolekcję tkaniny artystycznej
    Muzeum Miasta Łodzi (w pałacu Izraela Poznańskiego, jednego ze współtwórców XIX-wiecznej potęgi przemysłowej miasta)
    Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne – z zabytkami regionu łódzkiego oraz kolekcją numizmatyczną – z monetami, wśród których wiele prezentowanych ocalało tylko w kilku lub kilkunastu egzemplarzach na świecie
    jedyne w Polsce Muzeum Kinematografii, prezentujące na wystawie stałej zabytkowy sprzęt filmowy, rekwizyty ze słynnych filmów oraz lalki i rysunki montażowe znanej polskiej wytwórni filmów rysunkowych i lalkowych – Se-ma-fora; samym w sobie jest ciekawe miejsce funkcjonowania tego muzeum – pałac Karola Scheiblera
    działające przy studiu filmowym Se-ma-for Muzeum Animacji, w którym można obejrzeć lalki, dekoracje, sprzęt zdjęciowy, aranżację planów filmowych lalkowych i rysunkowych oraz pójść na projekcję filmową[159]
    jedno z nielicznych w Polsce muzeum komunikacji miejskiej, posiadające liczny zabytkowy tabor oraz bogate zbiory zdjęć i dokumentów; część zabytkowego taboru jest eksploatowana w przejazdach turystycznych
    dla zainteresowanych dziejami Łodzi podczas II wojny światowej, Holocaustu łódzkich Żydów i Romów, są trzy oddziały Muzeum Tradycji Niepodległościowych – oddział „Radogoszcz”, w okupacyjnym więzieniu policyjnym, miejscu największej zbrodni nazistowskiej podczas przechodzenia wojsk rosyjskich przez obszar Polski (styczeń 1945), oddział „stacja Radegast”, miejsce, które spełniało tę samą rolę co warszawski Umschlagplatz, oraz „Kuźnia Romów”, pozostałość po obozie „Cyganów” z pogranicza austro-węgierskiego (tzw. Burgenland) krótko funkcjonującego na terenie łódzkiego getta, których po kilku miesiącach wywieziono do miejsca zagłady w Chełmnie nad Nerem (Kulmhof an Nehr).
    Centrum Nauki i Techniki EC1 – interaktywna ekspozycja umieszczona w oryginalnych wnętrzach elektrowni cieplnej z początku lat 30. XX w.

Oświata i nauka

     Osobne artykuły: Uczelnie w Łodzi i Łódzkie Towarzystwo Naukowe.

Willa Oskara Zieglera – siedziba Łódzkiego Towarzystwa Naukowego
Willa Reinholda Richtera – obecnie rektorat Politechniki Łódzkiej

W Łodzi funkcjonuje oddział Polskiej Akademii Nauk[160]. W mieście istnieje obecnie (2012) 28 uczelni (6 państwowych i 22 niepubliczne) oraz szereg instytutów badawczo-naukowych.

    Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN
    Instytut Biologii Medycznej PAN
    Instytut Archeologii i Etnologii PAN – Ośrodek Badań nad Dawnymi Technologiami
    Instytut „Centrum Zdrowia Matki Polki”
    Instytut Medycyny Pracy imienia prof. dra med. Jerzego Nofera
    Europejskie Regionalne Centrum Ekohydrologii – placówka PAN pod auspicjami UNESCO
    Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Gastronomicznego i Artykułów Spożywczych
    Instytut Biopolimerów i Włókien Chemicznych
    Instytut Biotechnologii Przemysłu Rolno-Spożywczego – Zakład Jakości Żywności i Zakład Technologii i Techniki Chłodnictwa
    Instytut Energetyki – Oddział Techniki Cieplnej
    Instytut Przemysłu Skórzanego
    Instytut Technologii Bezpieczeństwa „Moratex”
    Centralny Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Maszyn Włókienniczych „Polmatex-Cenaro”
    Instytut Włókiennictwa
    Wojskowy Ośrodek Badawczo-Wdrożeniowy Służby Mundurowej
    Narodowy Instytut Samorządu Terytorialnego
    Zakład Astrofizyki Narodowego Centrum Badań Jądrowych (Pracownia Fizyki Promieniowania Kosmicznego)
    Oddział Instytutu Pamięci Narodowej
    Łódzki Regionalny Park Naukowo-Technologiczny („Bionanopark Łódź”)

Biblioteki
Biblioteka Uniwersytetu Łódzkiego
Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Marszałka Józefa Piłsudskiego

Na terenie miasta działają biblioteki prowadzone przez szkoły, instytucje naukowe, samorząd województwa łódzkiego, a także samorząd Łodzi[161]. Część łódzkich bibliotek tworzy Łódzką Akademicką Sieć Biblioteczną[162].

Lista bibliotek szkół wyższych:

    Biblioteka Uniwersytetu Łódzkiego,
    Biblioteka Politechniki Łódzkiej,
    Biblioteka Uniwersytetu Medycznego,
    Biblioteka Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej,
    Biblioteka Akademii Muzycznej,
    Biblioteka Akademii Sztuk Pięknych,
    Biblioteka i Ośrodek Informacji Filmowej PWSFTviT; prowadzi internetową bazę danych poświęconą kinematografii polskiej – filmpolski.pl,
    Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego.

Lista innych bibliotek:

    Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Łodzi,
    Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Łodzi,
    Biblioteka Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN,
    Biblioteka Instytutu Medycyny Pracy im. prof. Jerzego Nofera,
    Biblioteka Miejska w Łodzi[163].

     Z tym tematem związana jest kategoria: Biblioteki w Łodzi.

Religia
Budowle sakralne
Bazylika archikatedralna św. Stanisława Kostki

     Osobny artykuł: Kościoły i związki wyznaniowe w Łodzi.

Pierwszym łódzkim biskupstwem była powstała w 1910 kustodia łódzka Kościoła Katolickiego Mariawitów, jej ordynariuszem był bp Leon Maria Andrzej Gołębiowski[164]. Od 10 grudnia 1920 r. istnieje rzymskokatolicka diecezja łódzka. Erygowana została przez papieża Benedykta XV bullą „Christi Domini”. Jan Paweł II 25 marca 1992 r. bullą „Totus Tuus Poloniae Populus” podniósł Łódź do rangi archidiecezji podległej bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. 24 lutego 2004 r. ustanowiona została metropolia łódzka Kościoła rzymskokatolickiego.

W Łodzi swoją siedzibę ma również diecezja łódzko-poznańska Kościoła prawosławnego – jedna z 6 diecezji w Polsce, utworzona w 1948 roku (zajmuje największą powierzchnię). W Łodzi znajduje się także siedziba diecezji śląsko-łódzkiej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.

Oprócz tego na terenie miasta znajdują się także parafie i zbory innych wyznań katolickich i protestanckich (w tym dwa zbory Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego[165]), siedziba gminy żydowskiej, ośrodki zen szkoły Kwan Um, buddyzmu Diamentowej Drogi oraz innych związków wyznaniowych. W mieście działalność kaznodziejską prowadzi również 30 zborów Świadków Jehowy[166].

Wiele kościołów zostało wpisanych do rejestru zabytków nieruchomych Łodzi.

     Z tym tematem związana jest kategoria: Kościoły w Łodzi.

Sport
Sport
Atlas Arena – hala widowiskowo-sportowa

Pierwsze organizacje sportowe w Łodzi tworzyły się już w XIX wieku. 2 czerwca 1824 powstało Łódzkie Towarzystwo Strzeleckie, założone przez niemieckich majstrów i rzemieślników – w 1845 w parku Źródliska w 1859 otworzono stałą strzelnicę z siedzibą organizacji[167]. W 1887 miłośnicy jazdy na welocypedach stworzyli Towarzystwo Cyklistów, a w 1892 w parku helenowskim zbudowano tor kolarski. W 1906 powstał tam tor o długości 400 m, który zaczął konkurować z podobnym obiektem na Dynasach, stając się szybko wiodącym centrum sportów rowerowych. Wkrótce został uznany za najnowocześniejszy i największy tor kolarski w zaborze rosyjskim (z tego względu zorganizowano tam 8 września 1912 międzynarodowe zawody kolarskie z udziałem rowerzystów z Niemiec, Francji, Stanów Zjednoczonych i Związku Południowej Afryki)[168]. W latach 90. XIX wieku powstały również kluby gimnastyczne (Towarzystwo Gimnastyczne „Siła” w 1896, Stowarzyszenie Sportowe „Union” w 1897) oraz Towarzystwo Zachęty Wyścigów Konnych (od 1907 w Rudzie Pabianickiej – w pobliżu obecnej ulicy Konnej – istniał tor wyścigów konnych)[169]. W 1903 założono Łódzkie Towarzystwo Zwolenników Gry Szachowej[170]. Do pionierów łódzkiej gimnastyki należał Aleksander Surowiecki, który prowadził lekcje w prywatnym zakładzie gimnastyki mieszczącym się przy ówczesnej ul. Mikołajewskiej, a obecnie Sienkiewicza. Jedną z pierwszych organizacji sportowych, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Łodzi założyli członkowie Towarzystwa Krzewienia Oświaty 20 grudnia 1905 roku[171]. Jej celem była popularyzacja sportu oraz aktywności fizycznej wśród szerokich kręgów społeczeństwa polskiego. W dwudziestoleciu międzywojennym wychowankami łódzkiego Sokoła byli m.in. mistrz Europy w boksie z 1937 roku Henryk Chmielewski oraz Józef Pisarski, wielokrotny mistrz Polski w boksie i wicemistrz Europy z 1939, olimpijczyk[172].

16 maja 1912 został otwarty nowy stadion Łódzkiego Klubu Sportowego, na którym zorganizowano masową imprezę sportową pd nazwą „Igrzyska Olimpijskie w Łodzi”. Wybuch I wojny światowej nie ograniczył rozwoju sportu w Łodzi. W marcu 1915 środowisko kupieckie niemieckich mieszkańców miasta powołało Towarzystwo Sportowe „Sturm”, w ramach którego działały sekcje lekkiej atletyki i piłki nożnej. W czerwcu 1916 niemieckie mieszczaństwo zorganizowało również Łódzkie Towarzystwo Gimnastyczne „Polonia” z sekcjami gimnastyczną i piłki nożnej. Dużą aktywność na polu sportu przejawiała też łódzka społeczność żydowska. 1 kwietnia 1915 założone zostało Żydowskie Towarzystwo Sportowo-Gimnastyczne „1913 Roku”, liczące ok. 800 członków – głównie młodzież. Uprawiano tam gimnastykę, piłkę nożną, kolarstwo i tenis ziemny. W dniach 25–26 grudnia 1916 w hali Hazomir odbył się I Zjazd Żydowskich Towarzystw Gimnastycznych, podczas którego powołano Centralny Związek Żydowskich Towarzystw Gimnastyczno-Sportowych z siedzibą w Łodzi. Środowisko polskie natomiast zorganizowało 7 sierpnia 1916 Polskie Towarzystwo Gimnastyczne, w ramach którego uprawiano gimnastykę, lekkoatletykę, kolarstwo, łyżwiarstwo, szermierkę i tenis[168].

Kluby sportowe działające w Łodzi:

    Klub Rowerowy Adventure Łódź – kolarstwo górskie
    KS Anilana Łódź – piłka ręczna
    KB Arturówek Łódź – biegi długodystansowe, biegi przełajowe
    AZS Łódź – lekkoatletyka, badminton, curling, judo, piłka ręczna, pływanie, siatkówka, taekwondo, tenis, żeglarstwo
    BBRC Łódź – rugby
    Berserkers Team Łódź – bjj, mma, karate
    Blokers Łódź – siatkonoga
    KS Budowlani Łódź – rugby, siatkówka, zapasy, hokej na trawie
    UPKS Bula Łódź – pétanque
    BSCC Łódź – piłka nożna plażowa
    ChKS Łódź – piłka ręczna, piłka nożna
    Delfin Łódź – pływanie
    KS Dragon Łódź – szermierka
    Elta Łódź – piłka nożna, tenis stołowy
    KS Energetyk Łódź – tenis stołowy
    Frame Łódź – snooker, bilard, futbol stołowy
    Gentelmen’s Rugby Club – rugby
    Grembach Łódź – piłka nożna plażowa
    KS Gwardia Łódź – judo, boks
    Hetman Łódź – piłka nożna
    Hornets Łódź – baseball
    Instytut Kettlebell Sport Polska – kettlebell
    Kolejarz Łódź – piłka nożna
    KP Łódź – piłka nożna plażowa
    ŁKKS – karate
    MKS Łodzianka – piłka nożna
    Łódzki Klub Hokejowy – hokej na lodzie
    Łódzki Klub Karate Kyokushin – karate
    Łódzki Klub Jeździecki – jeździectwo
    Łódzki Klub Wysokogórski – wspinaczka wysokogórska,
    wspinaczka sportowa
    Łódzki Klub Sportowy – boks, koszykówka, piłka nożna, siatkówka, podnoszenie ciężarów, tenis ziemny, rugby, zapasy
    Łódzkie Sportowe Towarzystwo Waterpolowe – piłka wodna
    Łódzkie Towarzystwo Łyżwiarstwa Figurowego – łyżwiarstwo figurowe
    MKS Metalowiec Łódź – piłka nożna, orientacja sportowa
    Miejski Klub Łyżwiarski w Łodzi – łyżwiarstwo figurowe
    MKT Łódź – tenis ziemny
    Ner Łódzki – piłka nożna
    Neptun Łódź – piłka wodna
    KS Nowosolna – piłka nożna
    Orzeł Łódź – sport żużlowy, piłka nożna
    LKS Polonia Andrzejów Łódź – piłka nożna, szachy, tenis stołowy
    POS Łódź Curling – curling
    Ravens Łódź – lacrosse
    RKS Łódź – lekkoatletyka, boks, piłka nożna
    SAN AZS Łódź – futsal, piłka nożna plażowa, narciarstwo, squash
    Sparta Łódź – piłka nożna
    Społem Łódź – kolarstwo, łucznictwo, strzelectwo, siatkówka, kulturystyka
    Start Łódź – siatkówka, piłka nożna, pięciobój nowoczesny, koszykówka
    Torpedy Łódź – futbol amerykański
    MKS Trójka Łódź – pływanie
    UKS SMS Łódź – piłka nożna kobiet, piłka nożna mężczyzn, siatkówka
    Victoria Łódź – piłka nożna
    Widzew Łódź – boks, piłka nożna, koszykówka
    Wifama Łódź – siatkówka
    Wilki Łódzkie – futbol amerykański

     Z tym tematem związana jest kategoria: Sport w Łodzi.

Ludzie związani z Łodzią
Prezydenci Łodzi

Zob. sekcję #Administracja samorządowa
Laureaci Nagród Miasta Łodzi

Nagroda Miasta Łodzi jest przyznawana od 1927 roku.

     Osobny artykuł: Nagroda Miasta Łodzi.

Odznaczeni Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Łodzi”

     Osobny artykuł: Odznaka „Za Zasługi dla Miasta Łodzi”.

Odznaczeni Honorową Odznaką Miasta Łodzi

     Osobny artykuł: Honorowa Odznaka Miasta Łodzi.

Honorowi Obywatele Miasta Łodzi

     Z tym tematem związana jest kategoria: Honorowi obywatele Łodzi.

Łodzianie Roku

     Osobny artykuł: Łodzianin Roku.

Laureaci Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima

     Osobny artykuł: Nagroda Literacka im. Juliana Tuwima.

Łodzianie – Sprawiedliwi wśród Narodów Świata

(lista niepełna)

    Andrzeja Górska
    Jan Karski
    Zofia Libich
    Michał Lityński
    Franciszek Walicki

Inni

     Z tym tematem związane są kategorie: Ludzie związani z Łodzią, Organizacje w Łodzi.

Współpraca międzynarodowa

     Zobacz więcej w artykule Urzędy konsularne w Polsce według miast, w sekcji Łódź.

Miasta partnerskie

Spis miast, które zawarły porozumienie o partnerstwie z Łodzią[173]:
Miasto Kraj Data podpisania umowy
Barreiro Portugalia 1996-09-03
Chemnitz Niemcy 2003-04-11[c]
Chengdu Chiny 2015-06-29
Kanton Chiny 2014-08-20
Lwów Ukraina 2003-11-28
Lyon Francja 1991-07-18
Murcja Hiszpania 1999-10-14
Odessa Ukraina 1993-05-07
Örebro Szwecja 2001-08-25
Puebla Meksyk 1996-07-11
Rustawi Gruzja 1995-06-27
Segedyn Węgry 2008-05-19
Stuttgart Niemcy 1988-09-26
Tampere Finlandia 1996-10-28
Tel Awiw-Jafa Izrael 1994-09-13
Tiencin Chiny 1994-10-11
Wilno Litwa 1991-01-22
Zobacz też

    hejnał Łodzi
    gwara łódzka
    powiat łódzki
    wykaz zabytków w Łodzi
    Portal Łódź

Uwagi

Wyróżnik ED wprowadzono w 2016 dla nowo rejestrowanych motocykli; Dla motocykli skończyło się „L”. Nowe tablice rejestracyjne bez EL, expressilustrowany.pl, 2016-09-16.
854 003 według szacunku GUS, 854 261 według danych z Narodowego Spisu Powszechnego z 6 grudnia 1988; Włodzimierz Obraniak: Ludność Łodzi i innych wielkich miast w Polsce w latach 1984–2006. Łódź: Urząd Statystyczny w Łodzi, 2007.

    Współpraca od 1972, potwierdzona oficjalnie w 1974; Chemnitz, archiwum.uml.lodz.pl.

Przypisy

Ireneusz Budzyński – kierujący. Powierzchnia, ludność oraz lokaty według miast. „Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.”, s. 177, 2013. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. [dostęp 2020-04-01].
Rocznik Demograficzny 2022, Bank Danych Lokalnych, 31 grudnia 2022 [dostęp 2023-02-16].
Łódź kreuje – jest nowe logo i hasło miasta. lodz.naszemiasto.pl. [dostęp 2018-01-06].
Urząd Miasta Łodzi. uml.lodz.pl. [dostęp 2012-10-18].
Tożsamość i historia Łodzi – Urząd Miasta Łodzi, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
GUS, Łódź w liczbach 2020, lodz.stat.gov.pl [dostęp 2021-01-03] (pol.).
Łódź – Unia Metropolii Polskich, „archive.is”, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17].
Związek Miast Polskich, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
Wyszukiwarka uchwał – BIP Łódź, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
member detail, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
Zdrowe miasto – Urząd Miasta Łodzi, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
Wayback Machine, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
Urząd Miasta Łodzi :: serwis BIP, 17 października 2017 [dostęp 2017-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
Wayback Machine, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
Agnieszka Magnuszewska, Na Księżym Młynie odkryto 19. podziemną rzekę w Łodzi Lamus, „Dziennik Łódzki”, 5 czerwca 2016 [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
WeatherOnline. [dostęp 2017-01-01].
Rymut 2013 ↓, s. 380.
Waldemar Bieżanowski: Łódka i inne rzeki łódzkie, s. 7.
Ryszard Rosin: Nazwa, założyciel, herb, [w:] Łódź. Dzieje miasta; Tom I. Do 1918 r. s. 59.
Mirosław Jaskulski: Stare fabryki Łodzi.
Waldemar Bieżanowski: Łódka i inne rzeki łódzkie, s. 6.
Kazimierz Badziak: Łódź średniowieczna i nowożytna do 1918 roku, [w:] Łódź. Monografia miasta, s. 31.
Bohdan Baranowski: Łódź i okolice od końca XVI do końca XVIII w, [w:] Łódź. Dzieje miasta; Tom I. Do 1918 r. s. 111.
Maria Nartonowicz-Kot: Lata drugiej wojny światowej i okupacji w Łodzi, [w:] Łódź. Monografia miasta, s. 190.
Historia miasta – II Wojna Światowa, Urząd Mista Łodzi [dostęp 2018-01-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-05].
Geneza włókiennictwa akademickiego – Politechnika Łódzka, Wydział Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów, studia Łódź, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
Sekcja turystyczna TPŁ. tplodzi.eu. [dostęp 2018-01-06].
Oskar Flatt: Opis miasta Łodzi pod względem historycznym, statystycznym i przemysłowym, s. 12.
Dzieje najdawniejsze, 10 września 2017 [dostęp 2017-09-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-10].
Przemysław Waingertner, Historie znad Łódki, czyli 47 opowieści z dziejów Ziemi Obiecanej, Agencja Reklamowa Grafservice, 2009, s. 14, ISBN 978-83-929701-0-1.
Nadanie Łodzi praw miejskich, 10 września 2017 [dostęp 2017-09-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-10].
Joanna Orzechowska, Podwórka Piotrkowskiej, s. 6.
Adam Stebelski. Przeszłość administracyjna ziem województwa łódzkiego. „Rocznik Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego”. 1928, s. 15, 1929. Łódź.
Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Henryk Rutkowski (red.). Warszawa: Instytut Historii PAN, 1998, s. 67. ISBN 8383301759.
Kalendarium. [w:] Wirtualna Łódź [on-line]. historycznie.uni.lodz.pl. [dostęp 2012-10-19].
Mirosław Zbigniew Wojalski: Kieszonkowa kronika dziejów Łodzi. Łódź: Widzewska Oficyna Wydawnicza „Zora”, 2004, s. 7. ISBN 83-88638-21-1.
Agnieszka Rochmińska, Danuta Walkiewicz, Ewa Klima: Położenie Łodzi na tle systemów polityczno-administracyjnych, transportowych i osadniczych. [w:] Atlas Łodzi [on-line]. mapa.lodz.pl. [dostęp 2012-10-19].
Okres upadku miasta. [w:] Wirtualna Łódź [on-line]. historycznie.uni.lodz.pl. [dostęp 2012-08-03].
Oskar Flatt, op.cit., s. 16.
Początki przemysłu. [w:] Wirtualna Łódź [on-line]. historycznie.uni.lodz.pl. [dostęp 2012-08-05].
Oskar Flatt, op.cit., s. 19.
Ojcowie miasta; Rajmund Rembieliński. uml.lodz.pl. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-28)].
Krzysztof Woźniak: Na wspólnym podwórku: Niemcy łódzcy. W: Na wspólnym podwórku. Łódzki tygiel kultur i wyznań. Łódź: Muzeum Miasta Łodzi, 2017, s. 45. ISBN 978-83-65026-25-5.
J. Orzechowska, op.cit., s. 7–10.
Rozwój przestrzenny. [w:] Wirtualna Łódź [on-line]. historycznie.uni.lodz.pl. [dostęp 2012-08-05].
Oskar Flatt, op.cit., s. 26.
Tabella Miast, Wsi, Osad, Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności. T. I: A-Ł. Warszawa: Drukarnia Łątkiewicza, 1827, s. 283. [dostęp 2015-03-11].
Historia miejscowości | Wirtualny Sztetl, sztetl.org.pl [dostęp 2022-11-22].
J. Orzechowska, op.cit., s. 15.
Oskar Flatt, op.cit., s. 52.
Niemieckimi śladami po "Ziemi Obiecanej". praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Literatura, 1997, s. 129, ISBN 83-87080-43-8
Antoni Szram, Andrzej Wach, Janusz Wiktorowski: Łódź. Wyd. I. Łódź: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 35.
J. Orzechowska, op.cit., s. 16.
Kobojek 2005 ↓, s. 6.
Leszczyński 2020 ↓, s. 354.
Leszczyński 2020 ↓, s. 356-359.
Leszczyński 2020 ↓, s. 409-431.
Oskar Flatt, op.cit., s. 123–125.
Kobojek 2005 ↓, s. 21.
„Nowy Kurier Łódzki”. Nr 46, s. 2, 1916-02-16.
J. Orzechowska, op.cit., s. 11.
Dwudziestolecie międzywojenne. [w:] Historia miasta [on-line]. uml.lodz.pl. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-07)].
Kobojek 2005 ↓, s. 31.
Kobojek 2005 ↓, s. 44.
Mirosław Szumiło: Roman Zambrowski 1909–1977 : studium z dziejów elity komunistycznej w Polsce. Warszawa: IPN, 2014, s. 112. ISBN 978-83-7629-621-0.
Szymon Rudnicki: Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 464. ISBN 978-83-7666-363-0.
Tadeusz Bojanowski: Łódź pod okupacją niemiecką w latach II wojny światowej (1939–1945), s. 19.
Kobojek 2005 ↓, s. 57.
T. Bojanowski, op.cit., s. 66–67.
Kobojek 2005 ↓, s. 58.
Kobojek 2005 ↓, s. 59.
Baza: Ulice Łodzi. [w:] Bazy on-line [on-line]. wimbp.lodz.pl. [dostęp 2014-08-10].
Maria Wardzyńska: Był rok 1939; Operacja niemieckiej policji bezpieczeństwa w Polsce. Intelligenzaktion. IPN Instytut Pamięci Narodowej, 2009. ISBN 978-83-7629-063-8.
T. Bojanowski, op.cit., s. 61.
Anna Kołakowska: Hitlerowcy wysiedlili z osiedla Mireckiego 5 tys. ludzi. lodz.gazeta.pl, 2010-04-10. [dostęp 2013-10-06].
Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939–1945. Atlas ziem Polski (praca zbiorowa). Demart, 2008. ISBN 978-83-7427-391-6.
Historia miasta Łodzi. [w:] Łódź – moje miasto [on-line]. lodz.republika.pl (web.archive.org). [dostęp 2016-09-15].
Kobojek 2005 ↓, s. 62.
Czesław Czubryt-Borkowski (pod kier.): Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa. Lata wojny 1939–1945 / Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 449. ISBN 83-217-2709-3.
Tylko centralne planowanie. Szybki start fabryk. „Ilustrowana encyklopedia historii Łodzi. Lata powojenne, czasy PRL”. Zeszyt nr 11, s. 309. Łódź: Urząd Miasta Łodzi. ISSN 1731-092X.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1945 r. o zmianie granic miasta Łodzi (Dz.U. z 1946 r. nr 4, poz. 35).
Mariusz Lesław Krogulski, Okupacja w imię sojuszu. Armia sowiecka w Polsce 1944–1956 (fragmenty), forumemjot, 9 maja 2012 [dostęp 2018-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-13] (pol.).
Dekret z dnia 24 maja 1945 r. o utworzeniu Uniwersytetu Łódzkiego.
Dekret z dnia 24 maja 1945 r. o utworzeniu Politechniki Łódzkiej.
Kobojek 2005 ↓, s. 69.
Akademia Muzyczna; Historia. amuz.lodz.pl. [dostęp 2018-09-30].
Kobojek 2005 ↓, s. 105.
Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź). filmpolski.pl. [dostęp 2013-10-06].
Anna Gronczewska: Urodziny łódzkich gigantów. Zobacz dawny Central i Uniwersal. dzienniklodzki.pl, 2012-07-29. [dostęp 2016-03-17].
Jerzy Hutek: Historia Łodzi. Mity i statystyka. Łódź: Rada Wojewódzka i Miejska SLD w Łodzi, 2012, s. 33.
Specjalnie na 22 lipca: co PRL dał Łodzi, co Łódź dała PRL. „„Forum Łódź” (dod. do „Polska. Dziennik Łódzki”)”, 2016-07-22. Łódź.
Wojciech Jankowski: Mały przewodnik po Polsce. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 190. ISBN 83-217-2329-2.
Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2015 r. w sprawie uznania za pomnik historii „Łódź – wielokulturowy krajobraz miasta przemysłowego”. [w:] Dz.U. 2015 poz. 315 [on-line]. isap.sejm.gov.pl, 2015-03-06. [dostęp 2015-05-26]. (rozporządzenie weszło w życie 7 marca 2015, w dzień po dniu ogłoszenia).
red: EXPO 2022 Wyniki. Buenos Aires gospodarzem Expo 2023. Sprawdź, kto wygrał wyścig po Expo. dzienniklodzki.pl, 2017-11-15. [dostęp 2019-10-22].
Marcin Bereszczyński, Jarosław Kosmatka: Zielone Expo dla Łodzi. Łódź wygrała i zorganizuje EXPO Horticultural w 2024 roku. dzienniklodzki.pl, 2018-03-21. [dostęp 2019-10-22].
Piotr Brzózka: Leszek Balcerowicz: Płakaliśmy nad Łodzią, ale musieliśmy uciekać z socjalizmu. dzienniklodzki.pl, 2014-11-02. [dostęp 2016-10-30].
Piotr Szukalski: Sytuacja demograficzna Łodzi. Zapaść demograficzna Miasta i jej skutki dla przyszłości Łodzi. Łódź: Wydawnictwo Biblioteka, 2012, s. 27–29.
P. Szukalski, op.cit., s. 22–23.
P. Szukalski, op.cit., s. 30–33.
Główny Urząd Statystyczny – Baza Demografia – Wyniki badań bieżących – I. Stan i struktura ludności – Ludność – 2021 – Ludność stan w dniu 30 VI – 09-Ludność według płci i miast. stat.gov.pl. [dostęp 2021-10-20].
P4182: Ludność w miejscowościach statystycznych (Narodowy Spis Powszechny 2021), Bank Danych Lokalnych, 19 września 2022 [dostęp 2022-09-20].
Łódź w liczbach. Łódź – Dane demograficzne, Polska w liczbach [dostęp 2015-12-31] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
Zarządzenie Nr 1964/VI/12 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 21 marca 2012 r. w sprawie nadania Regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta Łodzi „z późniejszymi zmianami”.
Furtki Miejskie. Urząd Miasta Łodzi, Departament Obsługi i Administracji Wydział Zarządzania Kontaktami z Mieszkańcami, Oddział ds. Obsługi Mieszkańców. BIP Urzędu Miasta Łodzi. [dostęp 2012-07-31].
Załącznik do uchwały Nr LVI/1068/09 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 29 kwietnia 2009 (s. 10).
Jednostki pomocnicze miasta – Osiedla, BIP Łódź [dostęp 2020-03-23].
Samorząd; Jednostki pomocnicze miasta – Osiedla. uml.lodz.pl. [dostęp 2020-02-22].
Urząd Miasta Łodzi. bip.uml.lodz.pl. [dostęp 2013-03-22].
Krzysztof Stefański: Ludzie którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta, s. 61.
Decentralizacja urzędów poza Warszawę – nowy raport wskazuje, jak ją przeprowadzić efektywnie, 300Gospodarka.pl, 12 lipca 2019 [dostęp 2021-12-12] (pol.).
Karol Wałachowski (red.), Uwarunkowania delokalizacji centralnych urzędów w Polsce, Kraków, luty 2019, s. 15-16.
Łódź – wielokulturowy krajobraz miasta przemysłowego; informacja o zabytku. zabytek.gov.pl. [dostęp 2015-05-26].
Program „Miasto kamienic”. bip.uml.lodz.pl. [dostęp 2018-07-14].
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 57.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 68–70.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 79.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 78.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 151.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 147.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 163.
Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 177.
Jan Dominikowski, Nekropolia Łodzi wielkoprzemysłowej. Cmentarz Stary przy ulicy Ogrodowej. Dzieje i sztuka 1854–1945, Łódź: Wydawnictwo Konserwatorów Dzieł Sztuki, 2004, ISBN 83-904224-5-X, OCLC 69607011.
Parki i zieleńce. uml.lodz.pl. [dostęp 2018-01-06].
Lasy. uml.lodz.pl. [dostęp 2018-01-06].
Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 15 lutego 2023, s. 43 [dostęp 2014-01-22].
Tramwajowa Linia Turystyczna. kmst.mpk.lodz.pl. [dostęp 2013-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-12)].
O Pelionie. pelion.eu. [dostęp 2014-03-02].
Accenture Delivery Centers in Poland. accenture.com. [dostęp 2018-01-06]. (ang.).
Citi Handlowy. mlodziwlodzi.pl. [dostęp 2018-01-06].
Łódź-Fabryczna. Zamykają dworzec, a co z PKS-ami?. lodz.gazeta.pl, 2011-10-07. [dostęp 2018-02-02].
Roman Czubiński: Tłumy na otwarciu nowej Łodzi Fabrycznej. rynek-kolejowy.pl, 2016-12-11. [dostęp 2016-12-17].
Wojciech Źródlak: Łódzkie tramwaje 1898–1998, s. 5–10.
Infrastruktura; Statystyki rowerówek; 2018 – stan na 1 stycznia 2019. rowerowalodz.pl. [dostęp 2015-01-19].
Szlaki rowerowe. cit.lodz.pl. [dostęp 2015-01-19].
Wykaz lokalizacji dla służb 112, 997, 998. uke.gov.pl. [dostęp 2018-01-06].
Placówki medyczne. [w:] Regionalny Serwis Informacyjny Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi [on-line]. zdrowie.lodzkie.pl. [dostęp 2013-05-05].
Kwiaty łódzkie: antologia poezji o Łodzi, Ziemowit Skibiński, Barbara Stelmaszczyk-Świontek, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1982, ISBN 83-218-0064-5, OCLC 69459811.
Zdzisław Konicki, Legenda Janusza, czyli skąd pochodzi nazwa miasta Łódź, [w:] praca zbiorowa, Łódź w baśni i legendzie, Literatura, 2012, s. 23–26, ISBN 83-88-484-52-4.
Przemysław Waingertner, Historie znad Łódki, Agencja Reklamowa Grafservice, 2009, s. 12, ISBN 978-83-929701-0-1.
Kolumna Sieroca. Towarzystwo Przyjaciół Łodzi.
Nadchodzące imprezy, zdjęcia i kluby, PartyLover Polska [dostęp 2017-09-30].
Marcin Kieruzel, Dom Literatury w Łodzi, Dom Literatury [dostęp 2017-09-30].
Archiwum Produkty – Dom Literatury, 5 stycznia 2018 [dostęp 2018-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-05].
Kontakt | Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, 5 stycznia 2018 [dostęp 2018-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-05].
Puls Literatury, pulsliteratury.pl [dostęp 2017-09-30].
Alicja Zboińska: Salon Ciekawej Książki w Łodzi i.... dzienniklodzki.pl, 2018-11-16. [dostęp 2020-02-22].
Marcin Kieruzel, XII Ogólnopolski Konkurs na Prozę Poetycką im. W. Sułkowskiego – Dom Literatury, „Dom Literatury”, 10 lipca 2017 [dostęp 2018-01-05].
Jan Machulski: Chłopak z Hollyłódź: wspomnienia. Wyd. 2. Warszawa: Ypsylon, 1999. ISBN 83-85135-87-1.
Joanna Podolska, Jakub Wiewiórski: Łódź filmowa. Łódź: Agora, 2010. ISBN 978-83-268-0038-2.
Łódź Miasto Filmu | EC1, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
Łódź Miastem Filmu UNESCO! – Urząd Miasta Łodzi, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
Maciej Kronenberg, Aleksandra Jonas, Marta Wawrzyniak: Przewodnik po filmowej Łodzi. Łódź: Centrum Inicjatyw na rzecz Rozwoju „Regio”, 2010. ISBN 978-83-929095-4-5.
Szlak dziedzictwa filmowego Łodzi, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-24].
Historia Kina w Łodzi, 24 listopada 2017 [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-09].
Ryszard Bonisławski, Joanna Podolska: Spacerownik. Śródmieście – Od Kilińskiego do Wschodniej. Łódź: Gazeta Wyborcza, 2 października 2008, s. 9.
Anna Kaniewska: Od teatru świetlnego do multipleksu. [w:] Wystawy [on-line]. lodz.ap.gov.pl – Archiwum Państwowe w Łodzi, 2010-05-10. [dostęp 2016-02-29].
Stanisław Mordwa, Aleksandra Litaszewska: Rozwój i funkcjonowanie kin w Łodzi. Łódź, 2008.
Ostatni seans w kinie Bałtyk! Zamkną kultowe kino. expressilustrowany.pl, 2015-04-19. [dostęp 2019-11-10].
Se-ma-for Muzeum Animacji. lodzkie.travel. [dostęp 2018-12-15].
Oddział PAN w Łodzi. pan.pl. [dostęp 2016-11-19].
Biblioteki i czytelnie. lodz.dlastudenta.pl. [dostęp 2014-06-22].
Łódzka Akademicka Sieć Biblioteczna. biblioteki.lodz.pl. [dostęp 2014-06-22].
Biblioteka Miejska w Łodzi. biblioteka.lodz.pl. [dostęp 2021-03-20].
Mateusz Sidor. Starokatolicki Kościół Mariawitów. „Kronika Miasta Łodzi”. 3(82)2018. s. 68. Łódź. [dostęp 2020-11-22].
Zbory | Diecezja Wschodnia | Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP [dostęp 2020-08-22] (pol.).
Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2019-11-23].
Niemieckimi śladami po "Ziemi Obiecanej". praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Literatura, 1997, s. 132, ISBN 83-87080-43-8
Marek Żukow-Karczewski: Sport to zdrowie. Czyli gdzie i jak dbano o tężyznę fizyczną w Polsce sto lat temu. ekologia.pl. [dostęp 2016-10-28].
Anna Kotecka, Tomasz Walczak: Rekreacja w dawnej Łodzi. [w:] O mieście [on-line]. uml.lodz.pl, 2009-01-16. [dostęp 2018-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)].
Andrzej Filipowicz: Szachy na ziemiach polskich. pzszach.org.pl, web.archive.org, 2007-01-31. [dostęp 2018-04-21].
Andrzej Bogusz, Sokolstwo łódzkie 1905–1995, s. 8.
A. Bogusz, op.cit., s. 40.

    Miasta partnerskie Łodzi. bip.uml.lodz.pl. [dostęp 2018-01-06].

Bibliografia

    Archiwum Państwowe w Łodzi, zespół nr 39\520\0 obejmujący lata 1938–1944
    Łódź. Dzieje miasta, red. Ryszard Rosin, t. 1: do roku 1918, red. Bohdan Baranowski, Jan Fijłek. Łódź-Warszawa: PWN, 1980, wyd. 2 1989. ISBN 83-01-02161-6.
    Dorota Berbelska: Willa Herbsta w Łodzi – odtworzenie rezydencji przemysłowca z przełomu XIX/XX wieku, [w:] „Acta Universitatis Nicolai Copernici. Nauki Humanistyczno-Społeczne. Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo”, z. 29 (326), 1998, s. 157–170
    Waldemar Bieżanowski: Łódka i inne rzeki łódzkie. Łódź: Zora, 2003. ISBN 83-88638-13-0.
    Waldemar Bieżanowski: Z dziejów kanalizacji i wodociągów łódzkich. Łódź: Zora, 2005. ISBN 83-88638-23-8.
    Andrzej Bogusz: Sokolstwo łódzkie 1905–1995. Łódź: 1995. ISBN 83-901851-5-6.
    Tadeusz Bojanowski: Łódź pod okupacją niemiecką w latach II wojny światowej (1939–1945). Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego (powielany, nakład 100 egz.; praca habilitacyjna), 1992. ISBN 83-7016-630-X.
    Oskar Flatt: Opis miasta Łodzi pod względem historycznym, statystycznym i przemysłowym. Warszawa: Drukarnia Gazety Codziennej, 1853. Wydanie z 2002, Łódź, wyd. „Grako” ISBN 83-914994-6-4.
    Mirosław Jaskulski: Stare fabryki Łodzi. Łódź: Zora, 1995. ISBN 83-86699-01-9.
    Wisława Jordan: W kręgu łódzkiej secesji. Wyd. 1. Łódź: Wydawnictwo Literatura, 2006. ISBN 83-60638-13-6. OCLC 181656067.
    Grażyna Kobojek: Księży Młyn. Łódź: Zora, 1998. ISBN 83-86699-11-6. OCLC 69643076.
    Grażyna Kobojek: Łódź – Kalendarium XX wieku. Łódź: Wydawnictwo Piątek Trzynastego i Muzeum Historii Miasta Łodzi, 2005. ISBN 83-7415-060-2.
    Adam Leszczyński: Ludowa historia Polski. Warszawa: W.A.B., 2020. ISBN 978-83-280-8347-9.
    Łódź. Monografia miasta, S. Liszewski (red.), K. Badziak, Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 2009, ISBN 978-83-60655-29-0, OCLC 751466914.
    Parki Łodzi. Jakub Mowszowicz (red.). Łódź: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962.
    Joanna Orzechowska: Podwórka Piotrkowskiej. Łódź: CIR „Regio”, 2011. ISBN 978-83-931488-0-6.
    Andrzej Rukowiecki: Łódź 1939–1945. Kronika okupacji. Łódź: Wydawnictwo „Księży Młyn”, 2012. ISBN 978-83-7729-069-9.
    Kazimierz Rymut: Nazwy miejscowe Polski, t. VI, L-Ma. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 2013, s. 380. ISBN 978-83-64007-04-0.
    Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 2000. ISBN 83-87522-23-6.
    Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie II. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 2000. ISBN 83-87522-38-4. OCLC 749820608.
    Krzysztof Stefański: Gmachy użyteczności publicznej dawnej Łodzi. Łódź: Zora, 2000. ISBN 83-86699-45-0.
    Krzysztof Stefański: Ludzie którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2009. ISBN 978-83-61253-44-0.
    Krzysztof Stefański, Błażej Ciarkowski: Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku. 2018. ISBN 978-83-7729-440-6.
    Henryk Woch: Ruch oporu w Łodzi w latach II wojny światowej, „histmag.org”, 1 grudnia 2008
    Mirosław Zbigniew Wojalski: Działo się w Łodzi..., wyd. II. Łódź: Zora, 1996. ISBN 83-86699-00-0.
    Praca zbiorowa, Łódź 2000. W drodze do przyszłości. Łódź: 1997. ISBN 83-902586-4-1.
    Praca zbiorowa, Łódź – Księży Młyn. Historia ludzi, miejsca i kultury. Łódź: Muzeum Sztuki, 1998. ISBN 83-906130-2-6.
    Wojciech Źródlak (i inni): Łódzkie tramwaje 1898–1998. Łódź: Wyd. EMI-PRESS, 1998. ISBN 83-904079-3-0.
    Wojciech Źródlak (i inni): Łódzka podmiejska komunikacja tramwajowa 1901–2001. Łódź: Wyd. EMI-PRESS, 2001. ISBN 83-904079-8-1.
    „Kocham Łódź”; piątkowy dodatek do dziennika „Dziennik Łódzki”; dostępny również w wydaniach internetowych
    „Kronika Miasta Łodzi”. Łódź: Urząd Miasta Łodzi. ISSN 1231-5354. – kwartalnik społeczno-kulturalno-historyczny




Grupa artystyczna „Łódź Kaliska” nieprzerwanie działa od 1979 r. w składzie: Marek Janiak, Andrzej Kwietniewski, Adam Rzepecki, Andrzej Świetlik, Andrzej Wielogórski (Makary) i Sławek Bit. Zofia Łuczko – współpraca od maja 1983 do września 2019. W 2007 r. z grupą rozstał się Andrzej Kwietniewski.

Łódź Kaliska pożerała kulturowe skrypty, przetrawiała wszystkie artystyczne „-izmy”, z każdej kulturowej kliszy chomikowała to, co najzdrowsze i najprzyjemniejsze – wigor od dadaistów, surrealistyczny dowcip, przywódczy popęd futurystów, energię happeningu i performance’u, pop artowski fame, glamour i marketingowy „geniusz” w jego nowoczesnym rozumieniu. Choć przez pewien czas „kaliszanie” współpracowali ze “starą” medialną awangardą, to z powodu anarchistycznego radykalizmu wspólne drogi szybko się rozeszły. Chłopcy z Łodzi Kaliskiej z umiłowaniem oddali się podszywaniu, pozornemu utożsamianiu ze zwalczanymi poglądami, dekontekstualizacji przejętego z kultury wizualnej materiału i wyśmienitej zabawie.

/Ada Florentyna Pawlak/
Zrób zeza. Sztuka konceptualna

We wczesnych pracach Kaliska starała się zajmować- dość ogólnie zresztą relacją między uchwyconym przez obiektyw obrazem a rzeczywistością. W końcu lat 70-tych nurt, którego najwybitniejsze dokonania leżały na koncie Warsztatu Formy Filmowej i środowiska wrocławskiej Galerii Foto-Medium Art , był już mocno wyeksploatowany. W przypadku Łodzi Kaliskiej uderza zatem ambicja młodych twórców, by zaistnieć mocnym akcentem w dożywającym końca fotomedializmie ich starszych kolegów, mistrzów, profesorów. 'Nauka widzenia' Janiaka i Kwietniewskiego niosła wezwanie :'Nie definiuj, nie określaj, nie porządkuj, po prostu ZAUWAŻAJ. (...) ZRÓB ZEZA.' Da się zauważyć nutę humoru, zwłaszcza w wezwaniu do zrobienia zeza. Inne, podobnie brzmiące deklaracje z początku lat 80-tych to: 'zobaczmy umowność widzenia' lub 'nauczmy się widzieć od początku' czy wreszcie 'nie rozumiejmy'. /Magdalena Ujma, 'Ludzie, ja już nie mam siły... Łódź Kaliska w pogoni za wolnością'/
PERFORMANCE DLA FOTOGRAFII

'Performance dla fotografii' to wg Krzysztofa Jureckiego : 'przełomowy moment, w którym nastąpiło zerwanie z intelektualną analizą (...) na rzecz nowych jakości absurdu, zabawy, przewrotności wyrażających w przewrotny sposób stosunek do specyficznej polskiej rzeczywistości, jak i konwencji fotomedializmu. Pozornie stylistyka prac nawiązuje do fotografii lat 70-tych. Przy wnikliwej analizie odgadujemy, że chodzi jednak o coś zupełnie innego. Zwraca uwagę niedorzeczność przedstawianych sytuacji... (...) Wystawa ``Performance dla fotografii`` była przełomowa nie tylko w historii ŁK. Unaoczniła także publicznie fakt, że artyści neoawangardowi potrafią odnaleźć miejsce w nowej rzeczywistości artystycznej i przede wszystkim politycznej, a nawet określić nowa formułę dla swej twórczości, wychodząc z impasu medializmu, który trwał już od kilku lat.' /bez tytułu, z książki 'Bóg zazdrości nam pomyłek'/
KULTURA ZRZUTY

Wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 r zradykalizowało podział społeczeństwa, więc i świata kultury, na MY i ONI: mocno wspierany przez Kościół naród i władzę komunistyczną z jej beneficjentami. Jednocześnie spora grupa twórców czuła się nieswojo i nie potrafiła się odnaleźć w żadnym z tych anachronicznych obozów, próbując znaleźć trzecią drogę. W tym właśnie miejscu sytuuje się w tamtym czasie Łódź Kaliska, łódzka galeria i miejsce aktywności artystycznej Strych i Kultura Zrzuty.
MUZZEUM ŁÓDŹ KALISKA

W końcu lat 80. grupa wyszła z podziemia artystycznego. Skandalem, ale jednocześnie sukcesem artystycznym, zakończył się udział grupy na wystawie Polska fotografia intermedialna lat 80-tych`` (BWA, Poznań 1988), na której pokazano m.in. erotyczne inscenizowane zdjęcia i film Freiheit, Nein danke!. (...) W 1989 grupa Łódź Kaliska zmieniła nazwę na Muzeum Łodzi Kaliskiej (lub Łódź Kaliska Muzeum), w której postawa dadaistyczna 'zmieszała się' z zainteresowaniem postmodernizmem, a wyznacznikiem stała się 'fotografia inscenizowana' i filmy powstające na zasadzie pastiszowania słynnych dzieł malarskich i filmowych. (...) Pod koniec lat 90-tych styl fotografii Łodzi Kaliskiej był w dalszym ciągu groteskowy, sarkastyczny, a celem działań artystycznych była permanentna zabawa. W sensie formalnym ich zdjęcia zaczęły nawiązywać do fotografii modernistycznej z przełomu XIX i XX wieku, kiedy we wszechstronny sposób analizowano zapis ruchu w odniesieniu do fotografii naukowej z końca XIX wieku Edwarda Muybridge'a i futurystów włoskich. /Krzysztof Jurecki, Culture.pl/
NEW POP

Świadomą promocję nowej estetyki grupa rozpoczęła podczas festiwalu filmów reklamowych Crackfilm 2000 w Krakowie. W branżowym katalogu opublikowano pierwszy dotyczący Nowego Popu tekst tzw. Manifest unieważniający, w którym grupa wymienia powody New Dealu, zawartego między sztuką a artystami. „W dniu 6 lutego 2000 r. unieważniliśmy granice istniejące dotąd między reklamą a Sztuką Wysoką”. Punktem porozumienia było stwierdzenie, że „reklama jest sztuczna i Sztuka Wysoka jest Sztuczna”. W kapitalistycznym świecie idealną formą cytatu stylistycznego stała się reklama. New Pop podobnie jak Pop Art zawłaszczył dla własnych celów mechanizmy reklamy. Odnajdując przyjemność w sztuczności, Łódź Kaliska zaproponowała fuzję znaczeń, gdzie „produktom przyda się nieśmiertelność, ponadczasowość i uogólnienie” a „Sztuce Wysokiej przyda się tymczasowość, trywialność i dosłowność”. New Pop to kolejna opracowana przez Łódź Kaliską strategia, dająca artystom przewagę, gdyż tworzy sztukę, która tylko udaje, że jest reklamą. – /Marta Pierzchała/
WIEDZA O SPOŁECZEŃSTWIE

(…) Łódź Kaliska trwa na burzliwym morzu najnowszej historii Polski i płynie zawsze pod prąd obyczajowych huraganów. Takie don Kichoty made in Poland. Jedni przyklaskują ich straceńczej strategii, inni czują się obrażeni w swej ideologicznej powadze. A Łódź Kaliska nadstawia ciała z każdej strony – to naraża się patriotom, to feministkom, to prawicy, to lewicy. Bo Łodzianie nie uznają żadnego ideolo-prymatu. To ich siła. – /Monika Małkowska/
PARADA WIESZCZÓW

„Parada wieszczów” to prześmiewcza wypowiedź na temat zbiorowej mitomanii nieustannie odwołującej się do tradycji romantycznej, jaką karmi się od dziesięcioleci kolejne pokolenia Polaków, poczynając od lektur szkolnych, których archaiczne treści w zderzeniu ze współczesnym światem samoistnie stają się groteską. Łódź Kaliska z dystansem i przewrotnie ukazuje symbole naszej narodowej megalomanii i demaskuje powszechne nadużywanie stereotypów martyrologicznych prezentując np. stojący atak damskiej szarży ułańskiej czy czyniąc z mrocznej bohaterki dramatu Słowackiego – Balladyny postać rozmiłowaną w produkcji selfportretów.
KIM JESTEŚMY

Marek Janiak

Adam Rzepecki

Andrzej Świetlik

Andrzej Wielogórski (Makary)

Sławek Bit

Andrzej Kwietniewski

Do 2010 roku
Zofia Łuczko

Współpraca z grupą Łódź Kaliska od maja 1983 r do września 2019.
POMAGALI NAM...

Nieustająco, tradycyjnie, z monstrualną wdzięcznością dziękujemy muzom Łodzi Kaliskiej, bez których ani rusz nie posunęlibyśmy sztuki do przodu. Niech historia, tak jak my o Nich nie zapomni.
Iza Bartnicka, Anna Bergmark, Małgorzata Butterwick, Magdalena Frąg- Krowiranda, Anna Gąska, Marta Głębocka, Natalia Greszko, Anna Hajduk, Agnieszka Kasprzyk, Małgorzata Kapczyńska-Dopierała, Anna Krawczyk, Joanna Krawczyk, Ewa Korsak, Ewa Kruk, Marta Lagner, Lonia, Beata Nosalska, Agata Prasnowska, Lena Przybylska, Beata Rycaj, Andrzej Różycki, Marzenna Rzepczyńska, Leokadia Szymańska, Joanna Wojenka, Zofia Warzyńska-Bartczak, Katarzyna Widelska

Dziękujemy ludziom dobrej woli, którzy swoją życzliwością, dobrą energią, mądrością wspierali nas podczas mozołu popychania sztuki do przodu. Niech historia, tak jak my o Nich nie zapomni.
Bożena Biskupska, Eulalia Domanowska, Małgorzata Dzięgielewska, Sławek Fijałkowski,  Leszek Golec, Istvan Halasz, Aleksandra Karolina Kalmus, Agnieszka Łowczanin, Monika Małkowska, Ewa Nowina-Sroczyńska, Paweł Kwaśniewski,Dominika Ostrowska-Augustyniak, Anna Maria Potocka, Marta Pierzchała, Ewa Pięta, Wiesława Szczurtek, Małgorzata Winter, Jerzy Czubak, Małgorzata i Piotr Dopierała, Agata Rome Dzida, Sławek Grunberg, Witold Głuchowski, Marek Grygiel, Andrzej W. Kawecki, Arkadiusz Klimowicz, Roman Lipski, Jacek Michalak, Sylwia Rybacka, Zdzisław Pacholski, Ada Florentyna Pawlak, Michał Piorun, Jarosław Traczyk, Andrzej Walczak, Krzysztof Wołkow, Tibor Varnagy, Zuzanna Fogtt, Cezary Wojciechowski.