Lubimy idealizować pewne konstrukty intelektualne, aby ochronić umysł przed Horrorem.

[Lothar.]

[Lothar.]

Na co liczymy? Chyba tylko na szczęście i.... ochronę Opatrzności >;P

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Te wszystkie eksperymenty robione sa dla "dobra ludzkości"

No...Też tak myślę

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Słuchałeś tego drugiego filmu o nazistach, co pusciła Serenita? Cała ta armia nazistowskich naukowców przetrwała dla "dobra ludzkości". Norymberga, to był kolejny teatr dla baranów

Naukowcy wylądowali w USA, albo w ZSSR a na stryczek poszli tylko bosowie...

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Słuchałeś tego drugiego filmu o nazistach, co pusciła Serenita? Cała ta armia nazistowskich naukowców przetrwała dla "dobra ludzkości". Norymberga, to był kolejny teatr dla baranów

Tu trzeba by podyskutować o...Odpowiedzialności zbiorowej. Czy takowa istnieje , czy nie...

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Wylądowali głównie w Argentynie i na Falklandach oraz w Afryce płd, potem towarzystwo pojechało na Antarktydę

Na Falklandach jeszcze wtedy prądu nie było, nie mówiąc już o Antarktydzie

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Dlaczego zbiorowej? Wiadomo kto finansował i kogo.

Skupmy się na młodych naukowcach, pracujących nad nowymi projektami...Czy oni ponosili odpowiedzialność?

[Amigoland]

Czy Oppenheimer ponosi odpowiedzialność za Hiroszimę i Nagasaki?

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Amigoland napisał/a

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Wylądowali głównie w Argentynie i na Falklandach oraz w Afryce płd, potem towarzystwo pojechało na Antarktydę

Na Falklandach jeszcze wtedy prądu nie było, nie mówiąc już o Antarktydzie

Grubo sie mylisz. Juz wtedy mieli technologię, o której my jeszcze do dnia dzisiejszego nic nie wiemy. maja tam nawet elektrownie jadrową, ale twierdza, ze ja zdemontowali he he

Tja...Żebym miał inny zawód, to może i bym uwierzył
Polacy do tej pory nie mają atomu...

[Lothar.]

[Lothar.]

Reaktor Maria (zapis stylizowany: „MARIA”[1]) – jedyny działający polski reaktor jądrowy o mocy cieplnej 30 MW. Reaktor nosi imię Marii Skłodowskiej-Curie. Jego budowę rozpoczęto w czerwcu 1970 r., a uruchomiony został w grudniu 1974 w Instytucie Badań Jądrowych (IBJ) w Otwocku-Świerku pod Warszawą. Po podziale IBJ 13 grudnia 1982 r.[2] zarządzał nim Instytut Energii Atomowej (IEA). 1 września 2011 r. IEA zostało włączone w skład Instytutu Problemów Jądrowych, a ponownie połączonym instytutom nadano nazwę Narodowe Centrum Badań Jądrowych[3]. Główną rolą reaktora jest produkcja radiofarmaceutyków – zapewnia m.in 10% światowej produkcji molibdenu-99[4]; jest liczącym się światowym producentem jodu-131, jego praca pokrywa 100% polskiego zapotrzebowania na tę substancję[5].
Historia

    1970, 16 czerwca – rozpoczęcie budowy reaktora Maria, drugiego reaktora w Polsce, pierwszym był EWA,
    1974, 18 grudnia – uruchomienie reaktora, uzyskał po raz pierwszy stan krytyczny,
    1985 – wyłączenie reaktora na okres modernizacji (m.in. wymiana systemu sterowania, przegląd bloków grafitowych i berylowych, modernizacja systemów chłodzenia, wentylacji i kontroli temperatur),
    1992 – reaktor nieomal został trwale wyłączony z powodu braku środków finansowych[6],
    1992, grudzień – ponowne uruchomienie reaktora,
    od 1993 – regularna eksploatacja,
    1995 – zakończenie działalności reaktora EWA, Maria staje się jedynym działającym reaktorem jądrowym w Polsce,
    1999 – początek przechodzenia z paliwa wysokowzbogaconego (80%) na średniowzbogacone (36%)[7],
    2005, luty – wznowienie pracy po prawie rocznej przerwie spowodowanej brakiem paliwa uranowego,
    2008 – modernizacja układu akwizycji danych pomiarowych[8],
    2009–2016 – wywiezienie do Rosji (kraju pochodzenia) wysoko wzbogaconego wypalonego paliwa z reaktora Maria i reaktora EWA w ramach amerykańskiego rządowego programu Global Threat Reduction Initiative[9],
    2012 – modernizacja układu chłodzenia, początek produkcji molibdenu-99 w rdzeniu reaktora[8][10],
    2014 – zakończenie przechodzenia na niskowzbogacone paliwo (LEU), wywożenie reszty paliwa HEU do Rosji zakończono do 2016 roku[7][11],
    2015 – modernizacja układu awaryjnego zasilania energią elektryczną i układu wentylacji technicznej obudowy bezpieczeństwa[8],
    2016 – kłopoty finansowe reaktora związane z brakiem pieniędzy na paliwo jądrowe[12],
    wiosna 2023 – list otwarty pracowników reaktora do dyrektora Narodowego Centrum Badań Jądrowych oraz minister Klimatu i Środowiska, zwracający uwagę na zagrożenie zamknięciem MARII wobec niskiego poziomu płac oraz niewystarczającej do eksploatacji reaktora liczby pracowników[13][14][15],
    2023, 27 października – reaktor powrócił do pracy po wielomiesięcznej przerwie spowodowanej pracami remontowymi i największą od 1974 modernizacją, niezbędną do uzyskania przedłużenia licencji w 2025[16].

Budowa
Reaktor Maria w czasie budowy
Promieniowanie Czerenkowa w reaktorze Maria
Rdzeń

Rdzeń reaktora zanurzony jest w wodzie demineralizowanej na głębokości 7 m. Woda spełnia rolę osłony przed promieniowaniem, chłodziwa i, przede wszystkim, moderatora (spowalniacza neutronów)[17]. W spowalnianiu neutronów uczestniczą także bloki berylowe otoczone blokami grafitowymi, pełniącymi rolę reflektora. Pomiędzy blokami berylowymi znajdują się kanały paliwowe, służące do wprowadzania zestawów paliwowych. Bloki i pręty paliwowe umieszczone są w aluminiowej konstrukcji – stożkowatym „koszu”. Pręty sterujące, kompensacyjne i awaryjne wykonane są z węgliku boru. Reaktor otoczony jest betonową ścianą o grubości 220 cm.

W reaktorze znajdują się także pionowe aluminiowe rury służące do napromieniowywania materiałów. Napromieniowywane materiały umieszcza się w specjalnych zasobnikach, a następnie wystawia na promieniowanie przez określony czas. Do transportu zasobników używa się systemów hydraulicznych, wykorzystujących wodę z basenu reaktora. Przy reaktorze znajdują się dwie komory izotopowe (komory gorące) wraz z manipulatorami. Pozwalają one na operowanie materiałami wyjętymi z reaktora lub basenu przechowalniczego.
Paliwo

Elementy paliwowe mają konstrukcję sześcio- (rosyjskie paliwo MR) lub pięciorurową (francuskie paliwo MC)[18]. Pierwotnie stosowano paliwo zawierające uran wzbogacony do 80% w izotop 235U. Od 2000 r. zaczęto wprowadzać paliwo zawierające 36% 235U, a następnie 20% 235U, które w 2014 r. stało się jedynym wykorzystywanym paliwem. Równolegle zmodernizowany został system chłodzenia[19].

Każdy element paliwowy zawiera maks. niecałe 0,5 kg 235U, a łącznie w reaktorze znajduje się 6–7,5 kg tego izotopu. Paliwo eksploatuje się do momentu zużycia na poziomie 40–60%. Zużyte paliwo jest przechowywane przez kilka lat w basenie wypełnionym wodą, a następnie oddawane producentowi[19].
Chłodzenie

Reaktor ma dwa chłodzące obiegi pierwotne: zamknięty obieg kanałów paliwowych i otwarty obieg basenu. Oba połączone są poprzez wymienniki ciepła ze wspólnym otwartym obiegiem wtórnym, który za pomocą chłodni wentylatorowej odprowadza ciepło do atmosfery.

W obiegu kanałów paliwowych podwyższone ciśnienie zapewniają pompy obiegowe i stabilizator ciśnienia. Na wlocie do kanału paliwowego wynosi ono około 1,7 MPa. Jest to obieg o kontrolowanej szczelności, a utrzymywanie w nim wysokiego ciśnienia pozwala na pracę bez wrzenia chłodziwa (wody) w temperaturach do 150 °C. Zastosowanie obiegu z podwyższonym ciśnieniem pozwala na bezpieczne podwyższenie temperatury elementów paliwowych, a przez to na istotne zwiększenie mocy reaktora. Pompy zapewniają cyrkulację chłodziwa we wszystkich obiegach.

Woda chłodząca musi mieć określone parametry czystości (przede wszystkim twardość, odczyn, zawartość chloru i przewodność elektryczną), co zapewniają zespoły filtracyjne i stacja demineralizacji. Czystość wody jest niezbędna by zapobiec możliwości aktywowania zanieczyszczeń w strumieniu neutronów[17].
Hala główna

Kompleks reaktora Maria składa się z kilku budynków, wśród których są budynki badawcze, stacje pomp, układów chłodzenia i wentylacji oraz budynek reaktora. Przed wejściem na halę główną znajduje się sterownia reaktora oraz makieta ukazująca jego budowę w skali 1:100. Na halę wchodzi się przez specjalną śluzę, ze względu na utrzymywane wewnątrz niewielkie podciśnienie wywoływane systemem filtrującym powietrze. Na najwyższym poziomie, ponad powierzchnią basenu reaktora, znajdują się mechanizmy sterujące prętami paliwowymi i bezpieczeństwa. Jest tu także śluza oddzielająca basen reaktora od basenu, gdzie składuje się aktywne materiały. Niżej znajdują się komory gorące, pozwalające na manipulację obiektami, które wcześniej poddane były działaniu promieniowania. Na poziomie reaktora (otoczonego ścianami z betonu) znajdują się stanowiska badawcze, korzystające z poziomych kanałów, dostarczających wiązki neutronów. W ścianie komory izotopowej znajdują się wzierniki ze szkła z domieszką ołowiu, przez które można obserwować rdzeń.
Znaczenie

Maria jest reaktorem doświadczalno-produkcyjnym. Ma korzystne położenie geograficzne (izolacja od osiedli ludzkich) i dzięki temu uniknął losu wielu europejskich badawczych reaktorów jądrowych, które zostały zamknięte ze względów bezpieczeństwa. Reaktor wykorzystywany jest do[20]:

    napromieniowań materiałów tarczowych do produkcji izotopów promieniotwórczych, wykorzystywanych między innymi w medycynie nuklearnej (m.in. technet-99 – w 2014 NIBJ zapewnił 18% dostaw na świecie), eksportowanych m.in. do USA[21] (Maria jest jednym z siedmiu największych reaktorów na świecie, w których produkuje się tego typu izotopy)[22],
    badań materiałowych i technologicznych
    neutronowego domieszkowania materiałów półprzewodnikowych,
    neutronowej modyfikacji materiałów,
    badań fizycznych i neutronograficznych,
    wykorzystania wiązek neutronów dla celów medycznych, w tym stanowisko do badań nad terapią borowo-neutronową[23]
    celów szkoleniowych w zakresie fizyki i techniki reaktorowej.

Eksploatacja

Stan reaktora podlega ciągłej i ścisłej kontroli. Badania dotyczące stanu reaktora i efektów jego pracy są prowadzone w instytutach mieszczących się w obrębie kompleksu badawczego w Świerku. Są to:

    Zakład Metod Jądrowych Fizyki Ciała Stałego,
    Centrum Doskonałości MANHAZ, kontrolujące bezpieczeństwo reaktora i składowania wypalonego paliwa,
    Zakład Energetyki Jądrowej, kontrolujący wypalone paliwo,
    Laboratorium Pomiarów Dozymetrycznych, badające metody pomiarów promieniowania,
    Laboratorium Badań Materiałowych, badające wypływ promieniowania na materiały budujące elementy reaktora,
    Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych, regulujący gospodarkę odpadami promieniotwórczymi powstałymi podczas eksploatacji reaktora.

Zakres działalności powyższych instytutów i laboratoriów wykracza znacznie poza kontrolę stanu reaktora. Jednostki te, jako unikatowe w skali kraju, mają kluczowe znaczenie dla różnych dziedzin życia i nauki związanych z promieniotwórczością. Reaktor Maria jest źródłem materiału badawczego dla tych ośrodków.

Reaktor pracuje w podstawowych tygodniowych cyklach stugodzinnych przy znamionowych parametrach, a każde jego uruchomienie wymaga zestawu ekspertyz. W 2003 roku przewidziano 4000 godzin eksploatacji reaktora przy znamionowych parametrach. Dzięki modernizacji od 2009 roku wydajność pracy reaktora została zwiększona do 4800 h/rok.

Reaktor ma zezwolenie na eksploatację ważne do 31.03.2025 r[24][20]. Według aktualnych ocen technicznych po modernizacji może być eksploatowany do 2060 [25].
Zobacz też
        Zobacz multimedia związane z tematem: Reaktor Maria

    energetyka jądrowa w Polsce
    promieniotwórczość
    lista reaktorów jądrowych

[Lothar.]

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Amigoland napisał/a

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Amigoland napisał/a

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Wylądowali głównie w Argentynie i na Falklandach oraz w Afryce płd, potem towarzystwo pojechało na Antarktydę

Na Falklandach jeszcze wtedy prądu nie było, nie mówiąc już o Antarktydzie

Grubo sie mylisz. Juz wtedy mieli technologię, o której my jeszcze do dnia dzisiejszego nic nie wiemy. maja tam nawet elektrownie jadrową, ale twierdza, ze ja zdemontowali he he

Tja...Żebym miał inny zawód, to może i bym uwierzył
Polacy do tej pory nie mają atomu...

Elektrownia powstała w latach 60, ale oni mieli juz wczesniej technologie, której do tej pory nie znamy Nur
 Antarktyda
Stacja McMurdo – PM-3A NNPU „Nukey Poo” reaktor US Navy (uruchomiony w 1962, wyłączony w 1972, zdemontowany w 1979)

Wiesz Ewka ile potrzeba betonu do elektrowni atomowej? I gdzie ją postawisz? Na lodzie?

[Lothar.]

Budowanie na lodzie jest rozwiązane od lat 50. Tylko lodu i śniegu przybywa i konstrukcje się zagłębiają w lodzie. Ale tam są góry i skały, więc są miejsca do budowy bazy.



Stacje polarne w Antarktyce – placówki badawcze założone przez różne państwa w Antarktyce. Stacje te składają się głównie z kontenerów badawczych i mieszkalnych oraz własnego źródła energii (generatora prądu). Do stacji polarnych zalicza się wszystkie stacje działające w ramach Komitetu Naukowego Badań Antarktycznych (SCAR, ang. Scientific Committee on Antarctic Research). Stacje rozmieszczone są na samym kontynencie oraz na wyspach Antarktyki.

Obecnie istnieje 40 całorocznych i 41 stacji czynnych tylko latem, a ponadto placówki dające bardziej ograniczone możliwości bytowe i mniej wygód, klasyfikowane jako obozy i schronienia. Lista Rady Menadżerów Narodowych Programów Antarktycznych (COMNAP, ang. Council of Managers of National Antarctic Programs) wymienia wśród „głównych placówek” 14 obozów i 2 schronienia[1].

W sezonie zimowym półkuli południowej czerwiec – sierpień 2004 roku w stacjach polarnych przebywało 1028 osób personelu, a w sezonie letnim od grudnia 2004 do lutego 2005 – 3822 osób.
Państwa posiadające stacje polarne w Antarktyce

Stacje, i/lub okresowo czynne obozy, posiadają następujące państwa (2016)[1]:
Państwo Stacje i/lub obozy Populacja
Całoroczne Lato Zimą Max.
 Argentyna 6 7 176 660
 Australia 3 1 62 200
 Belgia 1 40
 Brazylia 1 15 66
 Bułgaria 1 22
 Chile 5 7 105 311
 ChRL 2 2 31 148
 Czechy 1 20
 Ekwador 2 26
 Finlandia 1 17
 Francja 2¹ 1 39 200
 Hiszpania 3 98
 Indie 2 1 40 65
 Japonia 1 3 28 125
 Korea Południowa 2 38 123
 Niemcy 1 4 15 147
 Nowa Zelandia 1 10 85
 Norwegia 1 1 7 77
 Peru 1 28
 Polska 1 12 40
 Południowa Afryka 1 10 80
 Rosja 5 7 88 375
 Stany Zjednoczone 3 3 215 1399
 Szwecja 1 20
 Ukraina 1 12 24
 Urugwaj 1 1 8 70
 Wielka Brytania 2 3 44 223
 Włochy 1¹ 4 120

¹ jedna wspólna francusko-włoska
Alfabetyczny wykaz stacji całorocznych
Amerykańska stacja Amundsen-Scott na biegunie południowym

    Amundsen-Scott (Amundsen-Scott South Pole Station) – amerykańska; 89°59'51"S 139°16'22"
    Arctowski (Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego) – polska na Wyspie Króla Jerzego; 62°09'34"S 58°28'15"W
    Artigas (Base Artigas) – urugwajska na Wyspie Króla Jerzego; 62°11'04"S 58°54'09"W
    Arturo Prat (Base Naval Antartica Capitán Arturo Prat) – chilijska; 62°30'00"S 59°41'00"W
    Belgrano II (Base Antártica Belgrano II) – argentyńska; 77°52'29"S 34°37'37"W
    Bellingshausen (naucznaja stancyja Biellinsgauzien) – rosyjska na Wyspie Króla Jerzego; 62°11'47"S 58°57'39"W
    Bernardo O’Higgins (Base General Bernardo O’Higgins Riquelme) – chilijska; 63°19'15"S 57°54'01"W
    Bharati – indyjska; 69°24'28"S 76°11'14"E
    Carlini (Base Antártica Carlini, dawniej: Jubany) – argentyńska na Wyspie Króla Jerzego; 62°14'16"S 58°39'52"W
    Casey – australijska; 66°17'00"S 110°31'11"E
    Comandante Ferraz – brazylijska na Wyspie Króla Jerzego; 62°05'00"S 58°23'28"W
    Concordia – francusko-włoska; 72°06'06"S 123°23'43"E
    Davis – australijska; 68°34'38"S 77°58'21"E
    Dumont d’Urville – francuska; 66°39'46"S 140°00'05"E
    Eduardo Frei Montalva (Base Aera Presidente Eduardo Frei Montalva) – chilijska na Wyspie Króla Jerzego; 62°12'00"S 58°57'51"W
        Villa Las Estrellas – miejscowość stanowiąca część tej bazy
    Esperanza (Base Antártica Esperanza) – argentyńska; 63°23'42"S 56°59'46"W
    Halley – brytyjska; 75°34'54"S 26°32'28"W
    Jang Bogo – południowokoreańska; 74°37′0″S 164°12′5″E
    Julio Escudero (Base Profesor Julio Escudero) – chilijska; 62°12'04"S 58°57'45"W
    King Sejong – południowokoreańska na Wyspie Króla Jerzego; 62°13'24"S 58°47'21"W
    Maitri – indyjska; 70°45'57"S 11°44'09"E
    Marambio (Base Antártica Marambio) – argentyńska; 64°14'42"S 56°39'25"W
    Mawson – australijska; 67°36'17"S 62°52'15"E
    McMurdo (McMurdo Station) – amerykańska; 77°50'53"S 166°40'06"E
    Mirnyj (naucznaja stancyja Mirnyj) – rosyjska; 66°33'07"S 93°00'53"E
    Neumayer III (Georg von Neumayer) – niemiecka; 70°38'00"S 08°15'48"W
    Nowołazariewskaja (naucznaja stancyja Nowołazariewskaja) – rosyjska; 70°46'26"S 11°51'54"E
    Orcadas (Base Antártica Orcadas) – argentyńska na Orkadach Południowych; 60°44'20"S 44°44'17"W
    Palmer (Palmer Station) – amerykańska; 64°46'30"S 64°03'04"W
    Progress (naucznaja stancyja Progress) – rosyjska; 69°22'44"S 76°23'13"E
    Rothera – brytyjska; 67°34'10"S 68°07'12"W
    San Martin (Base Antártica San Martín) – argentyńska; 68°07'47"S 67°06'12"W
    SANAE IV (South African National Antarctic Expeditions IV) – południowoafrykańska; 71°40'25"S 02°49'44"W
    Scott Base – nowozelandzka; 77°51'00"S 166°45'46"E
    Syowa – japońska; 69°00'25"S 39°35'01"E
    Troll – norweska; 72°00'07"S 02°32'02"E
    Wielki Mur (Great Wall; Chang Cheng) – chińska; 62°12'59"S 58°57'44"W
    Wiernadski (Akademik Wernadśkyj) – ukraińska; 65°14'43"S 64°15'24"W
    Wostok (naucznaja stancyja Wostok) – rosyjska; 78°28'00"S 106°48'00"E
    Zhongshan – chińska; 69°22'16"S 76°23'13"E

Wybrane stacje czynne tylko w sezonie letnim
Bułgarska stacja im. św. Klimenta Ochrydzkiego na Wyspie Livingstona
Obozy terenowe w Antarktyce. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara: Patriot Hills, Academia, Fossil Bluff, Sky Blu, Erebus, chata Scotta (z drugiej dekady XX wieku), dolny obóz Erebus, Casanovas.

    Aboa – fińska; 73°03′S, 13°25′W
    Brown – argentyńska; 64°53′S, 62°53′W
    Dome Fuji – japońska (tymczasowo zamknięta); 77°19,02'S 39°42,20'E
    Gabriel de Castilla – hiszpańska; 62°58′S, 60°41′W
    Juan Carlos I – hiszpańska; 62°39′S, 60°23′W
    Kliment Ochridski – bułgarska na Wyspie Livingstona; 62°38'29"S 60°21'53"W
    Kohnen – niemiecka; 75°00'S 0°04'E
    Machu Picchu – peruwiańska; 62°05.4′S, 58°28.1′W
    Maldonado – ekwadorska; 62°26.96'S 59°44.54'W
    Mario Zucchelli – włoska; 74°42′S, 164°07′E
    Mendel – czeska; 63°48′S, 57°52′W
    Signy Research Station – brytyjska na Orkadach Południowych; 60°43'S 45°36'W
    Teniente Luis Carvajal Villaroel – chilijska na Wyspie Adelajdy; 67°46′S, 68°55′W
    Wasa – szwedzka; 73°03′S, 13°25′W

Obozy i schronienia

    australijskie: Wilkins Aerodrome
    amerykańskie: Marble Point Heliport, Odell Glacier Camp, Siple Dome
    brytyjskie: Fossil Bluff, Sky Blu
    chilijski: Lieutenant Rodolfo Marsh M. Aerodrome
    chiński: Taishan
    czeskie: Eco-Nelson
    ekwadorskie: Refugio Ecuador (Vicente)
    francuski: Cap Prud'homme
    polska: Dobrowolski. Sporadycznie czynna, wyremontowana, oficjalnie wznowiona 23 stycznia 2022
    norweskie: Tor
    włoskie: Browning Pass, Enigma Lake, Mid Point

Taturowa Chata

Ponadto na kontynencie i wyspach znajdują się mniejsze chatki (schronienia, z ang. „refugia”) używane w pracach terenowych, przynależne do większych stacji, takie jak Taturowa Chata na wyspie Króla Jerzego, będąca w dyspozycji personelu stacji im. Arctowskiego.
Stacje nieczynne i zlikwidowane

    amerykańskie: Byrd, Pieter Lenie, Siple
        amerykańsko-argentyńska: Ellsworth
        amerykańsko-nowozelandzka: Hallett
    australijska: Edgeworth David Base[2]
        australijsko-rumuńska: Law-Racovita-Negoita
    indyjska: Dakshin Gangotri
    japońska: Mizuho
    nowozelandzka: Vanda
    pakistańska: Jinnah
    radzieckie: Biegun niedostępności, Komsomolskaja, Pionierskaja, Sowietskaja
    szwedzka: Svea
    wschodnioniemiecka: Georg Forster
    Greenpeace: World Park Base