Historia prawie jak z tragedii szekspirowskiej
![]() Jolanta Małgorzata Gontarczyk, obecnie jako Jolanta Lange[1] (ur. 1949) – polska socjolog, działaczka lewicowa i feministyczna, doktor nauk humanistycznych, radna sejmiku mazowieckiego i członek zarządu województwa (2001–2002). Życiorys Urodziła się w 1949[2]. Córka Juliana Lange (w 1948 roku zmienił nazwisko na Pławski)[3][4]. Uzyskała stopień naukowy doktora socjologii[5]. Została adiunktem w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Łodzi[5]. Publikowała w dziedzinie oświaty w tygodniku społeczno-kulturalnym „Odgłosy”[6]. Wstąpiła do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”[5][7]. Jej mężem został Andrzej Gontarczyk, kierownik Przedsiębiorstwa Rozpowszechniania Filmów[5], w 1981 kierownik łódzkich kin „Gdynia” i „Wisła”[8]. 6 września 1982 oboje wyjechali do Republiki Federalnej Niemiec (w ramach tzw. łączenia rodzin, jako że mieszkała tam krewna Jolanty Gontarczyk) i otrzymali niemieckie obywatelstwo[5][7][9][10]. W 1984 przystąpili do funkcjonującej w Carlsbergu Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodów, kierowanej przez ks. Franciszka Blachnickiego[5][7]. W toku zaangażowania się w działalność ChSWN małżeństwo podjęło pracę w wydawnictwie „Maximilianum”, którego Jolanta Gontarczyk została kierownikiem, a jej mąż nadzorcą technicznym[5][7]. W wydawnictwie było wydawane czasopismo „Prawda Krzyż Wyzwolenie”, na łamach którego swoje teksty pisała także Jolanta Gontarczyk[5]. 30 czerwca 1985 została wybrana prezesem ChSWN, pełniła także funkcję sekretarza (Andrzej Gontarczyk został doradcą ks. Blachnickiego)[5][9][10][11]. Została powołana na stanowisko delegata rządu RP na uchodźstwie na terenie Carlsbergu i okolice od 1 sierpnia 1986 (jednocześnie była podległa delegatowi na teren całej RFN, dr. Wincentemu Broniwój-Orlińskiemu)[12][13]. Z biegiem czasu wśród członków ruchu podniosły się głosy niezadowolenia skierowane wobec Gontarczyków, dotyczące osłabienia działalności organizacji i niedomagania samej drukarni, a także pojawiały się plotki o ich podwójnej roli i pracy na rzecz komunistycznych służb specjalnych[7][4]. W związku z napływającymi do ks. Blachnickiego informacjami o agenturalnej działalności Gontarczyków, w tym przekazanych przez Andrzeja Wirgę ze źródeł „Solidarności Walczącej”, 26 lutego 1987 duchowny zapowiedział, że w przeciągu dwóch dni ma otrzymać przesądzające dowody na potwierdzenie tego[5][10]. Następnego dnia małżeństwo Gontarczyków spotkało się z ks. Blachnickim, który kilka godzin później nagle zmarł (jako oficjalną przyczynę zgonu podano zator płucny)[5][7]. Według niektórych świadków podczas ostatniego spotkania małżeństwa z duchownym doszło między nimi do kłótni[7]. Po śmierci księdza, Gontarczykowie pozostali w Carlsbergu przez około rok[9][10]. Po Walnym Zebraniu ChSWN 22 listopada 1987 odeszli z ruchu, po tym jak skierowano wobec nich oskarżenia o działalność agenturalną i dezintegrację organizacji[5]. Podczas konferencji prasowej pod koniec kwietnia 1988, rzecznik rządu Zbigniewa Messnera, Jerzy Urban poinformował o powrocie do Polski po sześciu latach dziennikarza Andrzeja Gontarczyka wraz z żoną Jolantą, spikerką Radia „Wolna Europa”, których określił jako działaczy emigracyjnych struktur politycznych powiązanych z tzw. rządem londyńskim i Solidarnością Walczącą[14]. Po powrocie do Polski u zarania III Rzeczypospolitej Jolanta Gontarczyk zaangażowała się w ruch feministyczny. W założonej w 1990 Demokratycznej Unii Kobiet pełniła funkcję sekretarza generalnego w kadencji 1991–1994, 1994–1997, a w 1997 została wybrana wiceprzewodniczącą[5]. W latach 90 XX w. była aktywna w podejmowanej inicjatywie ustawodawczej w zakresie legalizacji aborcji oraz w ramach akcji na rzecz prawnej legalizacji związków tej samej płci[5][15]. W wyborach parlamentarnych 1997 bezskutecznie kandydowała do Sejmu RP III kadencji z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej w okręgu wyborczym nr 2, uzyskując 5409 głosów i zajmując drugie miejsce na swojej liście (mandat uzyskało dwóch pierwszych kandydatów)[16]. W wyborach samorządowych 1998 uzyskała mandat radnej Sejmiku Województwa Mazowieckiego I kadencji (1998–2002) uzyskując 11 316 głosów, zasiadała w Klubie Radnych Sojuszu Lewicy Demokratycznej[17]. Od 10 grudnia 2001[18] do 26 listopada 2002 pełniła funkcję członka Zarządu Województwa Mazowieckiego, odpowiadając m.in. za sprawy związane z kulturą[19][20][21]. Bez powodzenia ubiegała się o reelekcję w wyborach samorządowych 2002, kandydując z listy Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy (uzyskała trzeci wynik na liście, zaś mandat uzyskało dwóch pierwszych kandydatów)[22][23]. W rządzie Marka Belki od 13 maja 2004 pracowała na stanowisku zastępcy dyrektora Departamentu Administracji Publicznej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji (pierwotnie zatrudniona na czas określony do 14 maja 2006), będąc odpowiedzialną za kontrolę funkcjonowania pracy administracji rządowej w województwach, gospodarowanie nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, nadzór nad Zespołem do Spraw Koordynacji Strategii Antykorupcyjnej[5][9][24][25][26]. W 1999 była inicjatorką Kongresu Kobiet SLD[11], w marcu 2005 weszła w skład zespołu powołanego przez Radę Krajową SLD celem opracowania nowej strategii programowej partii[5]. W 2006 była doradcą Izby Włosko-Polskiej[27]. Według dokumentów wywiadu (Dep. I) MSW PRL Jolanta Gontarczyk została zwerbowana do współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa w Łodzi jako tajny współpracownik w 1977 (jej mąż w 1974)[7][9][4]. Wyniki śledztwa prowadzonego przez Instytut Pamięci Narodowej w latach 2001–2005 wykazały, że oboje przebywając w latach 80 XX w. w RFN działali jako agenci wywiadu nielegalnego SB, realizując zadania pod przykryciem dla XI Wydziału (zajmującego się zwalczaniem dywersji ideologicznej) I Departamentu MSW – Jolanta Gontarczyk jako TW „Panna”, zaś Andrzej Gontarczyk jako TW „Yon”[5][9]. Ich zadaniem miało być rozbicie środowiska działaczy „Solidarności” w RFN, zaś po poznaniu ks. Blachnickiego zajmowali się jego inwigilacją oraz infiltracją ruchu ChSWN[5][7][9]. W kwietniu 1988 zostali ostrzeżeni o ich zdemaskowaniu, po czym zbiegli z Niemiec[7]. W tym samym roku wobec obojga niemiecka prokuratura prowadziła postępowanie podejrzewając ich o szpiegostwo, a po nagłym wyjeździe Gontarczyków do ich mieszkania, w którym pozostawili rzeczy osobiste, wkroczyli funkcjonariusze niemieckiego kontrwywiadu z Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji[5][7][9][10][11]. Po publikacji tygodnika „Wprost” w 2005 opisującej agenturalną działalność małżeństwa, Jolanta Gontarczyk odeszła z zajmowanego stanowiska w MSWiA[10]. Postanowieniem z 6 lipca 2006 prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa zostało umorzone śledztwo w sprawie zabójstwa ks. Franciszka Blachnickiego przez funkcjonariuszy państwa komunistycznego poprzez podanie mu trucizny[7]. W toku tego postępowania Jolanta i Andrzej Gontarczykowie przyznali się do współpracy z SB[7]. Ustalenia prokuratury wykazały, że oboje działali w celu rozbicia polskiego środowiska emigracyjnego w RFN, a ich działania doprowadziły do upadku finansowego drukarni w Carlsbergu[7]. Odznaczenia Postanowieniem Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 6 marca 1997 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi za wybitne zasługi w działalności społecznej[3]. Przypisy Inwigilowała ks. Blachnickiego, zmieniła nazwisko po dekonspiracji męża. Przeszłość Jolanty Lange, www.tvp.info [dostęp 2019-08-20] (pol.). Jolanta Małgorzata Gontarczyk. infoveriti.pl. [dostęp 2017-06-24]. M.P. z 1997 r. nr 29, poz. 270. Dorota Kania, Wstrząsająca historia werbunku TW „Panna”! Dorota Kania ujawnia szczegóły, niezalezna.pl, 19 sierpnia 2019 [dostęp 2019-08-19]. Andrzej Grajewski: Dyrektor Kariera Pani. gosc.pl, 2005-04-20. [dostęp 2017-06-24]. Hanna Witkowska, Jolanta Gontarczyk. Jaki jesteś dyrektorze?. „Odgłosy”, s. 3, nr 35 z 28 sierpnia 1977. Postanowienie o umorzeniu śledztwa. ipn.gov.pl, 2006-07-06. [dostęp 2017-06-24]. Renata Sas. Marzenia o kolejkach. „Dziennik Łódzki”, s. 6, nr 167 z 27 sierpnia 1981. Jarosław Jakimczyk: Zabójcza Panna. wprost.pl, 2005-05-29. [dostęp 2017-06-24]. Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. oaza.pl. [dostęp 2017-06-24]. Andrzej Grajewski, Anna Wojtas. Wyzwanie ks. Blachnickiego. „Trybuna Śląska”, s. 11, nr 303 z 29 grudnia 1999. Mianowanie Delegatów Rządu. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 48, nr 3 z 16 lipca 1986. Powołanie Delegatów Terenowych w Republice Federalnej Niemiec. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 58, nr 4 z 11 listopada 1986. Jerzy Godulla. J. Urban w Interpressie. Konferencja prasowa rzecznika rządu. „Dziennik Łódzki”, s. 6, nr 97 z 27 kwietnia 1988. Prezydent i życie. „Gość Niedzielny”, s. 5, nr 46 z 17 listopada 1996. M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620. Radni Województwa Mazowieckiego. archive.org. [dostęp 2017-06-24]. I kadencja (1998-2002). bip.mazovia.pl, 2015-02-17. [dostęp 2017-06-24]. Wystawa prac Marca Chagalla. bip.mazovia.pl, 2005-07-25. [dostęp 2017-06-24]. Biuletyn nr: 1086/IV. Komisja Kultury Fizycznej i Sportu /nr 35/. sejm.gov.pl, 2002-10-15. [dostęp 2017-06-24]. Organy Samorządu Województwa Mazowieckiego. „Kronika Mazowiecka”. 6 (124), s. 14, 2013. ISSN 1730-749X. Kobiety w SLD czują się dyskryminowane. rmf24.pl, 2002-09-25. [dostęp 2017-06-24]. Wybory do sejmików województw: wyniki głosowania i wyniki wyborów Województwo mazowieckie Koalicyjny Komitet Wyborczy Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy Okręg wyborczy nr 7. wybory2002.pkw.gov.pl. [dostęp 2017-06-24]. Seminarium – Wzmacnianie Implementacji Strategii Antykorupcyjnej w Polsce. mswia.gov.pl, 2004-09-18. [dostęp 2017-06-24]. Artur Zawisza: Zapytanie nr 3996 do ministra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie zatrudnienia Jolanty Gontarczyk na stanowisku zastępcy dyrektora Departamentu Administracji Publicznej w MSWiA. sejm.gov.pl, 2005-04-05. [dostęp 2017-06-24]. Ryszard Kalisz: Odpowiedź ministra spraw wewnętrznych i administracji na zapytanie nr 3996 w sprawie zatrudnienia Jolanty Gontarczyk na stanowisku zastępcy dyrektora Departamentu Administracji Publicznej w MSWiA. sejm.gov.pl, 2005-04-28. [dostęp 2017-06-24]. Współpraca polsko-włoska. bip.mazovia.pl, 2006-03-21. [dostęp 2017-06-24]. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jolanta_Gontarczyk |
|
![]() ![]() Teologia wyzwolenia ks. Franciszka Blachnickiego Oryginalną tzw. „teologię wyzwolenia”, głównie w kwestiach zaangażowania społecznego i politycznego, proponował ks. Franciszek w latach 80. XX wieku. Miała ona inspirować do pokojowego wyzwolenia niektórych państw spod panowania reżimów komunistycznych[5][6]. Stan wojenny i emigracja Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce zastało ks. Franciszka w Rzymie. Nie mógł on wrócić do Polski, gdyż był poszukiwany listem gończym, a śledztwo z tego okresu formalnie zakończono dopiero w 1992 roku. W 1982 zamieszkał w ośrodku polskim Marianum w zachodnioniemieckim Carlsbergu. Powstało wtedy Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, którego był animatorem. W czerwcu 1982 założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów – dla narodów Europy Wschodniej walczących o wyzwolenie spod reżimów komunistycznych. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987, a oficjalnie jako przyczynę śmierci wskazano zator płucny[7][8][9]. 1 kwietnia 2000 jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele Chrystusa Dobrego Pasterza w dolnej kaplicy. Śledztwo w sprawie śmierci Wyniki śledztwa prowadzonego przez IPN w latach 2001–2005 wykazały, że ks. Franciszek był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa za pośrednictwem jego najbliższych współpracowników (małżeństwa Jolanty i Andrzeja Gontarczyków, którzy okazali się tajnymi współpracownikami SB)[10], jak również wskazywały, że mógł umrzeć na skutek otrucia. Jednakże postanowieniem z 6 lipca 2006 prokurator Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach umorzył śledztwo w sprawie zabójstwa ks. Franciszka Blachnickiego przez funkcjonariuszy państwa komunistycznego poprzez podanie mu trucizny wobec braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie takiego przestępstwa[11]. 21 kwietnia 2020 pion śledczy IPN w Katowicach postanowił podjąć umorzone w 2006 śledztwo dotyczące okoliczności śmierci ks. Franciszka Blachnickiego[12]. Publikacje Zachowaniem jego duchowej spuścizny i materiałów przez niego wytworzonych oraz wydawaniem książek jego autorstwa zajmuje się Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego[13]. Jest autorem bądź współautorem wielu pozycji książkowych[14]: Kerygmatyczna odnowa katechezy: (zorientowanie w problematyce) (Kraków, 1966) Stosunek natury do łaski jako problem teologiczno-pastoralny (Warszawa, 1966) Wprowadzenie do liturgii: praca zbiorowa (Poznań, Księgarnia Św. Wojciecha, 1967) Katechetyka fundamentalna: skrypt dla studentów KUL (Lublin, KUL, 1970) Teologia pastoralna ogólna. Cz. 1. Wstęp do teologii pastoralnej, teologiczne zasady duszpasterstwa (Lublin, KUL, 1970) Odnowa katechezy eucharystycznej w świetle instrukcji z 25.V.1967 (Katowice, Wyd. Kurii Diecezjalnej: Księgarnia św. Jacka, 1970) Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej (Lublin, KUL, 1971) Mały katechizm: przygotowanie do pierwszego pełnego uczestnictwa we Mszy św. i sakramentu pokuty (Katowice, Wyd. Kurii Diecezjalnej: Księgarnia Św. Jacka, 1971) Teologia pastoralna ogólna. Cz. 2. Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej (Lublin, KUL, 1971) Myśli, wyznania, testament (Lublin, KUL, 1973) Liturgika ogólna (Lublin, KUL, 1973) Oaza Nowego Życia I stopnia: podręcznik dla moderatorów i animatorów. Cz. A, Ogólna (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977) Oaza Nowego Życia stopnia podstawowego: podręcznik. Cz. B, Szczegółowa (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977) Prawa Nowego Życia: podręcznik ONŻ I stopnia. Cz. C, Notatnik uczestnika Oazy Nowego Życia I stopnia (Krościenko, Diakonia Deuterokatechumenatu Ruchu Światło-Życie, 1977) Istotne cechy ruchu eklezjalnego (Światło-Życie, 1981) Trzy przemówienia księdza Franciszka Blachnickiego (Księgarnia Św. Stanisława, 1982) Nowe światło nadziei (Wrocław, RKS NSZZ Solidarność, 1983) W obliczu zbrodni: testament księdza Jerzego Popiełuszki (1984) Frieden in Freiheit für Europa: Referate aus der internationalen Konferenz des Weltkongress der Slowaken 1983 (Monachium, Slovak World Congress, 1984) Tajemnica wielka w Chrystusie i w Kościele: charyzmat maryjny Ruchu Światło-Życie (Światło-Życie, 1983) Prawda – krzyż – wyzwolenie: ku polskiej teologii wyzwolenia (Carlsberg, Maximilianum, 1985) Nowe światło nadziei (Warszawa, Wyd. Spółdzielcze KOS, 1985) Charyzmat i wierność: do Ruchu Światło-Życie z Obczyzny: 1981–1984 (Carlsberg, Maximilianum Wyd. Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, 1985) Charyzmat „Światło-Życie”: teksty podstawowe (Krościenko, Światło-Życie, 1987) Spojrzenia w świetle łaski: kartki wyrwane z pamiętnika dla dusz na drodze oczyszczenia (Światło-Życie, 1987) Triduum paschalne; podręcznik dla duszpasterzy i dla służby liturgicznej (Lublin, Światło-Życie, 1988) Godziny Taboru (Carlsberg; Lublin, Światło-Życie, 1989) Z księdzem Franciszkiem Blachnickim o oazach, chrześcijaństwie konsekwentnym, polityce i o polskiej teologii wyzwolenia (Światło-Życie, 1991) Tajemnica żywego Kościoła: konferencje rekolekcyjne (Lublin, Światło-Życie, 1992) Kościół jako wspólnota (Lublin, Światło-Życie, 1994) Rekolekcje dla Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi (Lublin, Światło-Życie, 1994) Oaza rekolekcyjna Diakonii Ruchu Światło-Życie: katechezy (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 1995) O modlitwie (Katowice, Światło-Życie, 1995) Liturgia dialogiem (Lublin, Światło-Życie, 1996) Świętość w świetle filozofii religii: studium fenomenologiczne na tle powieści Władysława Jana Grabskiego „W cieniu kolegiaty” (Lublin, Światło-Życie, 1997) Kim jest człowiek (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999) Panie naucz nas modlić się. T.1 (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999) Panie naucz nas modlić się. T.2 (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 1999) Wolni i wyzwalający (Krościenko, Światło-Życie, 1999) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: pomoce formacyjne do spotkań i celebracje (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2000) Życie moje oddaję (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Aż dojdziemy do człowieka doskonałego (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Oto Matka twoja (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Namiot spotkania (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Jeśli się nie odmienicie (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Oto Oblubieniec nadchodzi (Krościenko, Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Abstynenckie credo Krucjaty Wyzwolenia Człowieka (Wrocław, Wyd. Apis; Krościenko, na zlec. Fundacji Światło-Życie, 2000) Droga krzyżowa: w drodze z Carlsbergu do Krościenka: Wielki Post, 31 marca 2000 r. (Katowice, Fundacja Światło-Życie, Parafia św. Michała Archanioła, 2000) Testament (Poznań, Fundacja Światło-Życie, 2000) Bądźcie jak posłuszne dzieci (Krościenko, Instytut im. Ks. Franciszka Blachnickiego, 2000) Jedność i diakonia: wybór tekstów (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001) Trzy nawrócenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001) Ewangelia wyzwolenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001) O chrześcijaństwie konsekwentnym i o polskiej teologii wyzwolenia (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001) Rekolekcje więzienne: notatki z „rekolekcji zamkniętych” odprawianych w Centralnym Więzieniu w Katowicach w czasie od 15 marca do 19 lipca 1961 r. (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2001) Sympatycy czy chrześcijanie? Katechumenat na dzisiejszą godzinę (Krościenko, Wyd. Światło-Życie Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 1, Jezus Chrystus (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 2, Niepokalana (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 3, Duch Święty (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 4, Kościół (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 5, Słowo Boże (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej: notatnik uczestnika I roku formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie. Krok 6, Modlitwa (Krościenko, Wyd. Światło-Życie, 2002) Modlitwa tętniąca życiem: refleksje nad różańcem (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003) Pułapki na drodze do świętości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003) Wyroki Bożej Opatrzności: listy z czasu wojny (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2003) Krąg liturgiczny do czytań roku C (Krościenko, Stowarzyszenie Diakonia Ruchu Światło-Życie, 2003) Noc w światło przemieniona (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004) Eucharystia – pokarm na śmierć i życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004) Postsovieticum czyli Nie wolno ci być niewolnikiem (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2004) Krucjata Wyzwolenia Człowieka czyli Dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła: podręcznik (Krościenko, Stowarzyszenie Diakonia Ruchu Światło-Życie, 2004) Ku polskiej teologii wyzwolenia (Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów, 2004) Życie swoje oddałem za Kościół (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2005) Katechetyka fundamentalna (Warszawa, Wyd. Salezjańskie, 2006) Oaza Nowego Życia I stopnia dla rodzin: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2006) Oaza Nowego Życia II stopnia: podręcznik (Kraków, Światło-Życie, 2006) Lekcjonarz oaz rekolekcyjnych Ruchu Światło-Życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2006) Przekonująca moc miłości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007) Została nam powierzona Ewangelia: wykłady z kerygmatyki, czyli teorii ewangelizacji (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007) Chrystus Sługa światłem Kościoła (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007) A z tej śmierci życie tryska: wybór tekstów o tajemnicy krzyża (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007) Rekolekcje ewangelizacyjne: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2007) Uwierzyliśmy miłości i o niej świadczymy: konferencje ewangelizacyjne (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Przymierze oblubieńczej miłości (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Idąc, czyńcie uczniami: rozważania o uczniach Pana (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Charyzmat Światło-Życie w służbie odnowy kościoła lokalnego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Ewangelizacja w procesie budowania „nowej parafii” (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Krąg liturgiczny do czytań roku B (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2008) Kto ma uszy do słuchania... (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009) Oblicza Ducha (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009) Wyzwoleni w Chrystusie: podręcznik rekolekcji parafialnych (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009) Posłani w duchu Chrystusa Sługi: rekolekcje dla Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi, 1980 r. (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009) Sympatycy czy chrześcijanie? Katechumenat na dzisiejszą godzinę (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2009) Błogosławiony Jerzy: nie miejcie w sercu nienawiści (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2010) Krąg liturgiczny do czytań roku A (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2010) Pedagogia ministrancka: (Katechetyka szczegółowa. Cz. 5) (Warszawa, Wyd. Salezjańskie, 2011) Miłość – seks, eros, agape (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011) Kościół żywy (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011) On przywrócił mi wzrok (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2011) Świadectwo niepokornego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Wiara i świadectwo (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Oaza dzieci bożych I stopnia: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Droga nowego życia: notatnik uczestnika formacji po Oazie Nowego Życia I stopnia (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Droga posłuszeństwa (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Posłuszeństwo wiary (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Osiem spotkań poewangelizacyjnych: notatnik uczestnika (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2012) Zaryzykować wiarę (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013) Co to jest oaza: w 50-tą rocznicę pierwszej oazy Niepokalanej w Szlachtowej (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013) Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy: rola pamięci w życiu wewnętrznym i wspólnotowym (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013) Celebracje „Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej” (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2013) Wprowadzenie do współczesnej teologii pastoralnej: od pastoralnoteologicznego aprioryzmu do Kościoła - sakramentu wspólnoty (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014) Oto Pan przybywa: homilie do czytań liturgicznych na dni Adwentu (17-24 grudnia) i okresu Narodzenia Pańskiego (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014) Droga nowego życia: konspekty dla animatorów do 11 rozmów ewangelicznych: I etap formacji deuterokatechumenalnej Ruchu Światło-Życie (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2014) Liturgia a wspólnota (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015) Jaka odnowa liturgii? (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015) Pieczęć charyzmatu (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015) Ewangelizacja według planu Ad Christum Redemptorem: podręcznik (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2015) W służbie Niepokalanej (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2017) Eucharystia: paschalne życie chrześcijanina (Kraków, Wyd. Światło-Życie, 2017) Proces beatyfikacyjny Z inicjatywy Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła w Krakowie oraz Centrum Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem, przekonanych o świętości jego życia podjęto próbę wyniesienia go na ołtarze[15]. Stolica Apostolska 21 kwietnia 1995 wydała tzw. Nihil obstat, czyli zgodę na rozpoczęcie procesu jego beatyfikacji[15]. Proces na szczeblu diecezjalnym, rozpoczęto 9 grudnia 1995 w archidiecezji katowickiej, a na postulatora wyznaczono ks. Adama Wodarczyka oraz ks. Stanisława Adamiaka na wicepostulatora[16][15]. Odtąd przysługiwał mu tytuł Sługi Bożego. Po odbytych sesjach oraz przesłuchaniu wyznaczonych świadków, 25 listopada 2001 proces na szczeblu diecezjalnym został zakończony, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu[15]. 29 listopada 2002 wydano dekret o ważności postępowania diecezjalnego[15]. 27 lutego 2013 na ręce prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angela Amato złożono tzw. Positio[17][15]. 16 października 2014 rzymska Komisja Teologów jednomyślnie uznała jego heroiczność cnót[18], a 22 września 2015 odbyła się sesja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, która zaakceptowała dokumentację procesu, co potwierdził 30 września 2015 papież Franciszek wydając zgodę na promulgowanie dekretu o heroiczności jego cnót[19]. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. Działalność i odznaczenia Krucjata Wyzwolenia Człowieka – ruch trzeźwościowy; Plan Wielkiej Ewangelizacji Ad Christum Redemptorem (1979); Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna (1980-1981); W 1991 ustanowiono w Krakowie ulicę Franciszka Blachnickiego[20]. Pośmiertnie został odznaczony 17 lutego 1994 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[21], a 5 maja 1995 Krzyżem Oświęcimskim. W 2016 powstał film dokumentalny o życiu ks. Blachnickiego, zrealizowany przez Adama Kraśnickiego, tytułowany jako Prorok nie umiera. Ks. Franciszek Blachnicki[22] bądź Prorok - rzecz o ks. Franciszku Blachnickim[23]. https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Blachnicki |
![]() ![]() ![]() |
W odpowiedzi na pojawiła się wiadomość opublikowana przez Lothar.
Cześć Wojtek. A ile lat miał ten ksiądz jak zmarł?
Druga tura bez Bonżura...
|
Bez miesiąca 66. Dobry wieczór Andrzeju.
|
Nie wiesz przypadkiem, czy po tym zdenerwowaniu nie trafił do szpitala?
Druga tura bez Bonżura...
|
Umarł nagle i tyle, ale jest wznawiane dochodzenie.
29.04.2020, 12:48 |aktualizacja: 13:01 Katowicki IPN podjął umorzone w 2006 r. śledztwo sprawie śmierci założyciela i duchowego ojca oazowego Ruchu Światło-Życie ks. Franciszka Blachnickiego. Duchowny zmarł w 1987 r. w niemieckim Carlsbergu. Jako TW SB inwigilowała księdza. Teraz zajmuje się walką z dyskryminacją – Nie oceniaj, poznaj: to istota różnorodności, to postawa otwartości na innych, to wrażliwość i umiejętność takiego działania, które daje swobodę... zobacz więcej Blachnicki walczył w wojnie obronnej w 1939 r., był więźniem KL Auschwitz. Po wojnie był represjonowany przez władze PRL. Informację o podjęciu postępowania ws. śmierci ks. Blachnickiego przekazał dziennikarz „Gościa Niedzielnego” Andrzej Grajewski, który przez laty jako członek Kolegium IPN zainicjował to śledztwo i teraz został powiadomiony o jego wznowieniu. – Potwierdzam, że śledztwo zostało podjęte, natomiast komunikat w tej sprawie wyda po weekendzie majowym Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – powiedział naczelnik pionu śledczego w katowickim IPN prok. Michał Skwara, który będzie prowadził to postępowanie. Nie chciał zdradzić, jakie są powody podjęcia śledztwa. W marcu 2005 r. Grajewski jako członek Kolegium IPN zainicjował wszczęcie śledztwa po tym, jak dowiedział się o okolicznościach śmierci ks. Blachnickiego. Według niego wskazują one na to, że duchowny został zamordowany. Pierwsze postępowanie IPN w tej sprawie zostało umorzone w lipcu 2006 r. z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa. Inwigilowała ks. Blachnickiego, zmieniła nazwisko po dekonspiracji męża. Przeszłość Jolanty Lange Andrzej Gontarczyk karierę w Służbie Bezpieczeństwa jako tajny współpracownik rozpoczął w 1974 r. Jego żona Jolanta, dziś nosząca nazwisko Lange,... zobacz więcej Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 r. w Rybniku, zmarł 27 lutego 1987 r. w Carlsbergu w Niemczech. Był założycielem i duchowym ojcem Ruchu Światło-Życie – jednego z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II oraz wspólnoty życia konsekrowanego Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. Walczył z okupantem niemieckim w czasie II wojny światowej, trafił do KL Auschwitz. W marcu 1942 r. skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Ostatecznie został ułaskawiony i skazany na więzienie. Po wojnie wstąpił do Śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia przyjął w 1950 r. Od grudnia 1981 r. przebywał na emigracji. W 1982 r. osiadł w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN. Był inicjatorem Krucjaty Wstrzemięźliwości, założycielem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodu, Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu. „Zwalczały go zarówno organy bezpieczeństwa PRL, jak również innych krajów komunistycznych” – napisał Grajewski. #wieszwiecejPolub nas Od 2000 r. grób ks. Blachnickiego znajduje się w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku nad Dunajcem. Duchowny został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Oświęcimskim. W 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. W 2015 r. papież Franciszek wydał dekret o heroiczności jego cnót. Od tego czasu jest określany w Kościele jako „Czcigodny Sługa Boży”. Wierni czekają na jego beatyfikację. https://www.tvp.info/47800512/sledztwo-ws-smierci-franciszka-blachnickiego-wznowione |
Wojtek. Po tylu latach, dochodzenie nic nie da. W tamtych latach modny był w użyciu...Fabulon...A ten po 3 godzinach znika z organizmu...
Druga tura bez Bonżura...
|
Tych środków zwiotczających to jest dużo, rzeczywiście czas robi swoje i trudno oczekiwać przełomu.
Leki będące niedepolaryzującymi środkami zwiotczającymi kurara – obecnie niestosowana chlorek alkuronium – Alloferin, producent: ICN Polfa Rzeszów cisatrakurium – Nimbex, producent: GSK bromek pankuronium – Pavulon, Pancuronium, producent: Organon (Pavulon), Jelfa (Pancuronium) bromek wekuronium – Norcuron, producent: Organon benzosulfonian atrakurium – Tracrium, producent: GSK chlorek miwakurium – Mivacron, producent: GSK bromek rokuronium – Esmeron, producent: Organon bromek pipekuronium – Arduan, producent: Gedeon Richter tubokuraryna – Tubarin, producent: GlaxoWellcome Zobacz też depolaryzujące środki zwiotczające Bibliografia Marianna Zając, Ewaryst Pawełczyk, Anna Jelińska: Chemia leków dla studentów farmacji i farmaceutów. Poznań: Wydawnictwo Naukowe AM w Poznaniu, 2006. ISBN 83-60187-39-8 Andrzej Danysz, Zdzisław Kleinrok (redaktorzy): Podstawy farmakologii. Wrocław: Volumed, 1996. ISBN 83-85564-26-8 https://pl.wikipedia.org/wiki/Niedepolaryzuj%C4%85ce_%C5%9Brodki_zwiotczaj%C4%85ce |
Free forum by Nabble | Edit this page |