Poczytaj sobie Drapaku o łajdactwach katolików względem innowierców i dobrze by było się zastanowić jaką REKOMPENSATĘ za te łajdactwa katolicy powinni zapłacić, w czystej brzęczącej gotówce. Wracam myślami nieraz do Kordiana i Chama Kruczkowskiego i o tym po co komu Ojczyzna w której łajdaccy religianci oprymują innych obywateli? Wolność wyznania nie została nadana przez Polski Sejm a przez władze zaborcze tak jak i wolność chłopów i warto o tym Pamiętać.
W Rzeczypospolitej zdarzały się przypadki palenia innowierców na stosach na skutek wyroków sądów biskupich przeciwko „heretykom” i „apostatom”. W 1539 roku w Krakowie za przejście na judaizm z wyroku biskupa Gamrata została ścięta Katarzyna Weiglowa[6]. W 1611 roku na śmierć zostali skazani i straceni: członek wspólnoty braci polskich Jan (Iwan) Tyszkowic za „herezję” oraz kalwinista Franco de Franco za „bluźnierstwo”. W roku 1663 za rzekomą obrazę Matki Bożej został spalony na stosie krakowski żyd Matatiasz Calahora. Po spaleniu ciała popioły nabito w armatę i wystrzelono. W 1689 roku został ścięty podsędek Kazimierz Łyszczyński, któremu zarzucono ateizm. W roku 1716 w Dubnie została spalona na stosie Maryna Syrowajec z Witebska, która po śmierci męża postanowiła przejść na judaizm, a niezamężna Maryna Wojciechowna z Mielca za przyjęcie judaizmu mimo późniejszej decyzji o powrocie do chrześcijaństwa została ścięta a jej ciało zostało spalone[7].
W Rzeczypospolitej zdarzały się również przypadki napaści, zabójstw, niszczenia mienia i pogromów przeciwko innowiercom. Najczęściej takich czynów dopuszczał się tłum, podburzony przez miejscowy kler katolicki lub zakonników. Przykładem takich zdarzeń był tumult krakowski 1574 podczas którego zabito dwóch ewangelików, usiłowanie zabójstwa Socyna w Krakowie w dniu 30 kwietnia 1598[8], zburzenie zboru braci polskich w Krakowie podczas rozruchów antyprotestanckich w maju 1591[9] czy zabójstwo ministra Marcina Tertuliana oraz towarzyszące mu zburzenie zboru kalwińskiego w Wilnie w dniach 2 i 3 lipca 1611 roku. W latach 20. XVII wieku kolejne pogromy zburzyły wiele zborów protestanckich np. kalwiński i braci polskich w Lublinie – trzy dni po rozruchach sejm zakazał ich odbudowy[10]. W roku 1616 po kilkakrotnych napaściach, w końcu tłumy podburzone przez jezuitów doszczętnie zniszczyły budynki obu poznańskich zborów protestanckich, a na ich gruzach zbudowano katolicki kościół św. Józefa i klasztor karmelitów bosych – nowy kościół luterański Świętego Krzyża został wyświęcony dopiero w roku 1786[11]. Dochodziło również do przypadków napadów młodzieży katolickiej i plebsu na cmentarze i kondukty pogrzebowe ewangelików, połączone nierzadko z profanacją zwłok. Pierwszym z całego szeregu takich wydarzeń był tumult cmentarny w 1575 roku w Krakowie.
W porównaniu z masowymi zabójstwami w Europie Zachodniej były to przypadki nieliczne. Kościół katolicki odwołując się do prawa kanonicznego większość z wymienionych osób uznawał za katolików. Znacznie większa liczba innowierców została zmuszona do opuszczenia swoich miejsc zamieszkania na skutek zagrożenia wyrokami ze strony sądów biskupich. Uciekali oni przede wszystkim do luterańskich Prus Książęcych gdzie powstała np. liczna wspólnota braci polskich.
Miały także miejsce rozruchy antykatolickie np. Tumult w Gdańsku w 1525 r. w wyniku którego ścięto 14 zwolenników przyjęcia luteranizmu oraz w Rydze, gdzie miejscowi protestanci w trakcie „rozruchów kalendarzowych” wynikłych z wprowadzenia kalendarza gregoriańskiego stracili w 1586 roku wójta Testiusza i syndyka Wellinga, którzy wspierali katolików. W 1724 roku na skutek Tumultu toruńskiego zakończonego zdemolowaniem kolegium jezuitów skazano na śmierć 11 protestantów w tym 2 burmistrzów co wywołało oburzenie poza granicami kraju i kryzys dyplomatyczny. Jeśli sprawcami byli katolicy najczęściej unikali oni odpowiedzialności choć podczas Tumultu krakowskiego 1574 ścięto pięciu plebejuszy uczestniczących w zajściach. Jednakże podobne ekscesy były stosunkowo rzadkie, a ich ofiary nie przekraczały kilkunastu zabitych. Kontrreformacja w Polsce nie stosowała aż tak drastycznych metod, jakie stosowane były w Europie Zachodniej wobec protestantów (np. w Hiszpanii czy we Francji).
Działania prawne
Pierwszym aktem prawnym, zakazującym rozpowszechniania reformacji w Polsce był edykt toruński z 1520. Następnie Kościół rzymskokatolicki podejmował szereg działań, które miały na celu ograniczenie wolności wyznaniowej w Rzeczypospolitej. Przykładem takiej formy represji przeciwko polskim innowiercom jest zamknięcie wszystkich instytucji braci polskich w Rakowie (w tym słynnej Akademii Rakowskiej) na mocy uchwały sejmowej z kwietnia 1638. Nastąpiło to m.in. na skutek działań biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika, który wykorzystał rzekome zniszczenie przydrożnego krzyża przez uczniów Akademii.
Wyjątkowy w historii Polski jest fakt wygnania z Rzeczypospolitej w przeciągu trzech lata wszystkich braci polskich na mocy kolejnej uchwały sejmowej z 1658. Okres ten przeznaczony na wyprzedaż majątków, skrócono do dwóch lat, a po tym czasie mieli oni być karani śmiercią[12]. Najprawdopodobniej niezastosowanie banicji wobec polskich luteranów i kalwinistów wynikało z poparcia, jakim te grupy cieszyły się w krajach sąsiednich[4].
Konfederacja warszawska bardzo często nie była przestrzegana, m.in. z powodu nie uchwalenia przez Sejm przepisów wykonawczych.
Po zakończeniu potopu szwedzkiego innowierców dosięgły represje za ich współpracę z protestanckim najeźdźcą (pogromy, zabójstwa, spalenie Leszna). Pomijany był przy tym fakt podobnej kolaboracji ze strony części katolików. Protestanci masowo opuszczali Rzeczpospolitą, np. większość litewskich kalwinistów przeniosła się do Prus Książęcych.
W 1668 Sejm wprowadził karę śmierci za odstępstwo od katolicyzmu, zaś w roku 1673 obywatelstwo i nobilitację przyznał wyłącznie katolikom. Dopiero w roku 1791 Konstytucja 3 maja karę śmierci zastąpiła karą ekskomuniki jednocześnie jednak nadając religii katolickiej status religii państwowej[b][13]. Wykluczenie w 1712 protestantów z Senatu, a w 1734 – wykluczenie z Sejmu, sprowokowało interwencję Prus i Rosji pod hasłem „obrony praw innowierców”.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kontrreformacja_w_Polsce
Zablokowano
