Dlaczego trzeba uważać na przedmioty używane " Kaparot"

[Lothar.]

Moi drodzy jesteśmy wychowani w tradycji Judaizmu Reformowanego, na którego temat są ukrywane informacje, więc żyjemy w błogiej nieświadomości, nie mając pojęcia że Żydzi mają Rację mówiąc że nie wiemy w co Wierzymy. Co to jest Święto Jom Kipur i Kaparot? W skrócie Jom? Oczywiście nie wiecie, bo i skąd? Ksiądz nie mówił >;))
A to pojednanie z Bogiem, przez przeniesienie swych win/grzechów, na przedmiot/zwierzę lub człowieka, ale o tym cisza. Potrzebny jest "kozioł ofiarny" i tak produkuje się przedmioty przeklęte/ obłożone klątwą, lub hmm, Jonasza (wodniacy zrozumieją). Pewnie te praktyki umiejscowili byście w Afryce Zachodniej >;)) Błędne założenie, ofiara jest istotą 3 głównych religii, najlepiej zupełnie niewinna.


kaparot

(l.mn. od hebr. kapara = przebaczenie, odpokutowanie, pojednanie, ofiara błagalna, okup; jid. kapores) – ceremonia odprawiana przed świętem Jom Kipur, oparta na wierzeniu, że możliwe jest przeniesienie choroby, bólu, winy i grzechu na inny przedmiot – żywy lub martwy. Polega ona na kręceniu nad głową kogutem lub kurą i wypowiadaniu słów: „To w moim zastępstwie, to w zamian za mnie, to moja pokuta. Niech ten kogut (kura) idzie na śmierć, a ja wejdę w pokoju w dobre, długie życie”. Dodaje się też fragmenty z Psalmów i z Księgi Hioba. Następnie ptaka zarzyna się, a potem, po odpowiednim przyrządzeniu, jego mięso zjada właściciel, albo oddaje je ubogim. O zwyczaju tym nie wspomina Talmud; prawdopodobnie powstał on wśród Żydów babilońskich; jest o nim mowa w pismach gaonów z IX w., a w X w. był już dość powszechny. W późnym średniowieczu wielu rabinów sprzeciwiało się mu, ale M. Isserles zaaprobował go. Tak więc wśród Żydów aszkenazyjskich przetrwał do dnia dzisiejszego. Współcześnie jednak, najczęściej zamiast koguta używa się monet, które następnie są przekazywane na cele charytatywne (por. dobroczynność). (Zob. też skrucha)

Autor hasła: Magdalena Bendowska

https://www.jhi.pl/psj/kaparot

[Lothar.]

Autor Rembrandt
Rok wykonania lata 1636
Technika wykonania olej na płótnie
Rozmiar 195 × 123,3 cm
Muzeum Stara Pinakoteka

[Lothar.]

Pierścień Rudolfa Valentino

Ten włoski aktor był obiektem westchnień większości kobiet w latach 20. Valentino wystąpił w wielu produkcjach, jednak zdecydowanie największą popularność przyniosła mu rola w filmie „Szejku” z 1921 roku. Aktor szczególnie często grywał uwodzicieli o egzotycznej urodzie, a przez swoje niekonwencjonalne jak na tamte czasy podejście do kobiet, zyskał status „amanta wszechczasów” oraz niekwestionowanego obiektu westchnień przedstawicielem płci pięknej. Podczas oglądania niektórych filmów z jego udziałem, na dłoni aktora można zauważyć charakterystyczny pierścień, który po jego śmierci przez wielu zaczął być uważany za przeklęty.

Valentino kupił pierścień w jednym ze sklepów z biżuterią w San Francisco. I chociaż w momencie zakupu jubiler ostrzegał go o ciążącej nad ozdobą klątwie, zdaniem aktora fakt ten jedynie dodawał sygnetowi uroku. W 1926 roku gwiazdor kina niemego zmarł na zapalenie zastawek sercowych w wieku zaledwie 31 lat. Śmierć Valentino wywołała istną histerię wśród jego fanek, a także bliskiej przyjaciółki – Poli Negri. To właśnie ona odziedziczyła po aktorze jego słynny pierścień. Niedługo po wejściu w posiadanie przeklętego przedmiotu Negri ciężko zachorowała. I chociaż udało jej się wrócić do pełni sił rok później, nie odzyskała już utraconej wskutek choroby dawnej popularności. Aktorka zdecydowała się przekazać pierścień Russowi Colombo – sobowtórowi zmarłego bożyszcza  Hollywood. Jakiś czas później mężczyzna zginął na planie filmowym, w momencie śmierci miał na sobie pierścień.

Podobny tragiczny los spotkał kolejnych właścicieli ozdoby – przyjaciel Colombo zginął w wypadku samochodowym. Jego brat, który odziedziczył pierścień Valentino postanowił go odpowiednio zabezpieczyć i zamknął biżuterię w sejfie. Niedługo potem mężczyzna pierścień skradziono, jednak złodzieja szybko odnaleziono i zastrzelono. Klejnot powrócił więc do swojego dotychczasowego właściciela. W 1951 roku pierścień pojawił się w filmie biograficznym o słynnym aktorze – „Valentino” w reżyserii Edwarda Smalla. Aktor, który wcielił się w postać słynnego uwodziciela wkrótce po premierze zmarł na rzadką chorobę krwi. Po kolejnym incydencie właściciel biżuterii, Del Colombo postanowił umieścić go w bankowym sejfie, w którym pierścień pozostaje do dziś. W budynku na przestrzeni lat wielokrotnie dochodziło do włamań i pożarów, jednak nikt więcej nie stracił życia.  

[Lothar.]

Osobiście to bym wolał, ściągać zło jajkiem, to taki nasz stary Rytuał. Przynajmniej nie produkuje się przeklętych artefaktów, przynoszących szkodę właścicielowi.