Czy potrafimy wyciągać wnioski? >;))

[Lothar.]

A kto zainicjował ową "rewolucję"?

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

A kto zainicjował ową "rewolucję"?

No aż tak to nie było różowo, ale było europejsko. A teraz jest czarno. Wklej następne zdjęcie Żeby było jasno, jestem przeciwko zmiany kultury w narodach. Cześć Wojtek.

[Lothar.]

[Amigoland]

Amigoland napisał/a

Lothar. napisał/a

A kto zainicjował ową "rewolucję"?

No aż tak to nie było różowo, ale było europejsko. A teraz jest czarno. Wklej następne zdjęcie Żeby było jasno, jestem przeciwko zmiany kultury w narodach. Cześć Wojtek.

Jak zrobią nam wspólną Europę to w pakiecie dostaniemy wszystkie długi...Aaa tego to się trochę już nazbierało. Szczególnie na zachodzie. No i dostaniemy w pakiecie lewacką kulturę, zachodnią O panoszeniu się w polskich lasach, już nie wspomnę. Bo przecież już mówią, że to nie polskie lasy...Tylko europejskie

[Lothar.]

To niech hmm zmykają z Europy Wschodniej jak to nasze "iewropejskie" i dlaczego bez naszej zgody nawpuszczali tam kolorowych? Niech im palą miasta na zachodzie. >;) Trzeba jechać na Bielany, do miłego >;)

[Lothar.]

Kto by przypuszczał że bielany to od.... >;P



Bielany – dzielnica Warszawy położona w lewobrzeżnej części miasta. Jest jedną z 18 dzielnic – jednostek pomocniczych m.st. Warszawy[3].
Nazwa

Nazwa „Bielany” została przeniesiona do Warszawy wraz z kamedułami z krakowskich Bielan[4]. Nawiązuje do białego ubioru zakonników[4].
Podział na obszary

Według Miejskiego Systemu Informacji Bielany dzielą się na obszary[5]:

    Chomiczówka
    Huta
    Las Bielański
    Marymont-Kaskada
    Marymont-Ruda
    Młociny
    Piaski
    Placówka
    Radiowo
    Stare Bielany
    Słodowiec
    Wawrzyszew
    Wólka Węglowa
    Wrzeciono

Podział ten został skorygowany z dzielnicą Bielany uchwałą nr 1808 Zarządu Gminy Warszawa-Bielany z dnia 29 maja 2001[6].
Historia

Na obszar dzisiejszych Bielan składały się dawniej wsie znajdujące się daleko poza granicami miasta Warszawy. Do gęściej zaludnionych należały wsie Pólków, Buraków (dzisiejszy Marymont i Las Bielański), Słodowiec i Wawrzyszew. Duże znaczenie dla miejscowej gospodarki miała rzeczka Rudawka, zasilająca liczne młyny wodne i stawy, oraz gospodarka drewnem.

W drugiej połowie XVII wieku na Bielany sprowadzono spod Krakowa zakon kamedułów, który otrzymał tu liczne nadania ziemi i wzniósł zespół budynków klasztornych. Oddzielnie rozwijały się Młociny jako fragment dóbr królewskich – w XVIII wieku powstał tu pałac dla ministra Bruhla. W XVIII wieku została założona wieś Wólka, późniejsza Wólka Węglowa, której nazwa wskazuje na jakąś formę zwolnienia ludności od powinności względem dworu czy starosty. W tym okresie rozwinął się także Marymont wokół królewskiego dworu.

Wiek XIX związany jest z rozbudową Twierdzy Warszawa, szczególnie w latach 80. XIX wieku, kiedy powstały tam umocnienia wewnętrznego i zewnętrznego pasa obrony. W tym okresie powstały Fort I („Bielany”) i Fort II („Wawrzyszew”), na Marymoncie zaś tzw. koszary marymonckie i ziemne umocnienie dzieło flankujące pośrednie Buraków. Ograniczenia w zabudowie na przedpolu tych obiektów dotknęły także okoliczną zabudowę. W 1830 powstał cmentarz Wawrzyszewski, istniał tam też dwór. W latach 1816–1861 działał też na dzisiejszych Bielanach Instytut Agronomiczny – wyższa uczelnia rolnicza. Tereny zielone przy Wiśle stały się popularnym celem wycieczek mieszkańców Warszawy w Zielone Świątki[7].

Na początku XX wieku na obszar Chomiczówki i Wawrzyszewa zaczęli napływać nowi osadnicy – pojawiła się tu drobna produkcja ogrodnicza. W 1916 nastąpiło poszerzenie granic Warszawy m.in. o Stare Bielany, Marymont i Słodowiec. Pojawiła się nowa zabudowa mieszkaniowa, szczególnie w obszarach objętych granicami miasta. Plany budowy miasta-ogrodu Młociny ostatecznie się nie udały i zrealizowano jedynie fragment planów. W okresie międzywojennym powstało także lotnisko bielańskie, Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego, a dzielnica uzyskała połączenie linią tramwajową z centrum miasta. W 1939 teren dzisiejszych Bielan częściowo obejmowała gmina Młociny, a częściowo obszar Marymontu w starostwie północnym miasta stołecznego Warszawy. W tym okresie 1639 ha terenu zamieszkiwało 65,8 tys. mieszkańców.

Po II wojnie światowej powstała dzielnica Żoliborz, do której w 1951 dołączono częściowo wsie z gminy Młociny jak Placówka, Młociny, czy Wólka Węglowa. W latach 1952–1953 rozpoczęła się budowa Huty Warszawa, która była jednym z głównych miejsc pracy w dzielnicy. Między ulicami Cegłowską i Marymoncką wybudowano kompleks Szpitala Bielańskiego. W latach 60. XX wieku powstały, zaprojektowane przez małżeństwo architektów Marię i Kazimierza Piechotków, osiedla Bielany I-IV wpisane przez SARP na listę Dóbr kultury współczesnej. W latach 70. XX wieku zalewowe tereny Kępy Potockiej przekształcono w park, a na terenach Wrzeciona, Wawrzyszewa i Chomiczówki zaczęły powstawać osiedla bloków mieszkaniowych.

W 1994 z dzielnicy Żoliborz wyodrębniono dzielnicę Bielany.
Burmistrzowie

    Grzegorz Pietruczuk (od 2018)[8]
    Tomasz Mencina (2015–2018)[9]
    Rafał Miastowski (2010–2015)[10]
    Zbigniew Dubiel (2006–2010)[11]

Rada Dzielnicy
Ugrupowania Kadencja 2002–2006[12] Kadencja 2006–2010[13] Kadencja 2010–2014[14] Kadencja 2014–2018[15] Kadencja 2018–2023[16]
Sojusz Lewicy Demokratycznej 7 (SLD-UP) 5 (LiD) 4 2 (SLD Lewica Razem) –
Prawo i Sprawiedliwość 14 10 8 11 6
Liga Polskich Rodzin 1 – – – –
Platforma Obywatelska 3 10 13 12 10 (Koalicja Obywatelska)
Razem dla Bielan – – – – 9
Edukacja i nauka
Wyższe uczelnie

    Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie,
    Akademia Katolicka w Warszawie,
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego,
    Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego,
    Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie.

Instytuty

    Instytut Technologii Materiałów Elektronicznych,
    Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej,
    Instytut Sportu.

Szkoły średnie

    CXXII Liceum Ogólnokształcące im. Ignacego Domeyki
    XXII Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Dwujęzycznymi im. Jose Marti
    XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego
    LIX Liceum Ogólnokształcące Mistrzostwa Sportowego im. Janusza Kusocińskiego
    LX Liceum Ogólnokształcące im. Wojciecha Górskiego
    Publiczne Liceum Ogólnokształcące im bł. ks. Romana Archutowskiego
    Technikum Ekonomiczne nr 5 im. Zofii Jaroszewicz „Kasi”
    Technikum Księgarskie im. Stefana Żeromskiego
    Technikum nr 25 im. Stanisława Staszica
    LII Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Stanisława Reymonta
    XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie
    XCIV Liceum Ogólnokształcące im. gen. Stanisława Maczka w Warszawie

Atrakcje turystyczne

    Zespół klasztorny kamedułów na Bielanach
    Cmentarz Żołnierzy Włoskich
    Fort I („Bielany”) i fort II („Wawrzyszew”)
    Pałac Brühla na Młocinach
    Ulica Płatnicza

Przyroda

    Las Bielański
    Las Nowa Warszawa (zwany także Lasem Młocińskim)
    Las Młociny (zwany także parkiem Młocińskim)
    Las im. Samuela Lindego
    Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Dęby Młocińskie”
    Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Olszyna”
    Stawy Brustmana
    Park Stawy Kellera
    Stawy Młocińskie

Kultura i sztuka

    Biblioteka Publiczna im. Stanisława Staszica na Bielanach, ul. Romaszewskiego 19 (dawna ul. Duracza)
    Bielańskie Centrum Edukacji Kulturalnej, ul. Szegedyńska 9
    Bielański Ośrodek Kultury, ul. Goldoniego 1
    Centrum Inicjatyw Lokalnych Wrzeciono, ul. Wrzeciono 41
    Dobre Miejsce – centrum kultury, ul. Dewajtis 3
    Mazowiecki Teatr Muzyczny im. Jana Kiepury (scena bielańska)
    Mediateka START-META, ul. Szegedyńska 13A
    Młodzieżowy Dom Kultury „Bielany”, ul. Cegłowska 39
    Młodzieżowy Dom Kultury im. Marii Gwizdak, ul. H.Ch. Andersena 4
    Podziemie Kamedulskie, ul. Dewajtis 3
    Samogłoska Miejsce Aktywności Lokalnej, ul. Samogłoska 9a, lok. 3

Kluby i obiekty sportowe

    Bielański Klub Karate Kyokushin, ul. L. Staffa 3/5
    Centrum Rekreacyjno-Sportowe m.st. Warszawy w Dzielnicy Bielany, ul. Lindego 20 (kompleks sportowy), ul. Conrada 6 (pływalnia)

    Hutnik Warszawa, ul. Marymoncka 42
    Integracyjny Klub Sportowy AWF Warszawa, ul. Marymoncka 34
    Klub Sportowy AZS-AWF Warszawa, ul. Marymoncka 34
    KnockOut Gym, ul. S. Petőfiego 3
    Nastula Club Bielany, ul. Ogólna 9
    Ognisko Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej „AWF – Bielany”, ul. Marymoncka 34
    Ognisko Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej „Piaski”, ul. Kochanowskiego 8
    Szkoła Tenisowa Klukowski, ul. Samogłoska 9
    Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej „Chomiczówka”, ul. P. Nerudy 1
    UKS „Czarodzieje z Bielan”, ul. S. Perzyńskiego 10
    UKS „Judo Sport Szkoła” JSS DRAKO (Szkoła Podstawowa Nr 79), ul. Arkuszowa 202
    Związkowy Klub Strzelecki, ul. Marymoncka 42

[Lothar.]

Aaaa i jest tu ..... poznałem dawno temu właściciela, hmm tego nowego i hmm męczący facet >;)))

Pałac Brühla w Warszawie

    Artykuł
    Dyskusja

    Czytaj
    Edytuj
    Edytuj kod źródłowy
    Wyświetl historię

Narzędzia

Na mapach: Ziemia52°14′31″N 21°00′39″E (mapa)
        Ten artykuł dotyczy pałacu przy obecnym placu Piłsudskiego w Warszawie. Zobacz też: inne pałace o tej nazwie.
Pałac Brühla
Ilustracja
Pałac Brühla w 1936 roku
Państwo

 Polska
Województwo

 mazowieckie
Miejscowość

Warszawa
Adres

ul. Wierzbowa 1
Typ budynku

pałac
Styl architektoniczny

rokoko
Architekt

Tylman z Gameren – przebudowa w XVII wieku, Joachim Daniel Jauch i Johann Friedrich Knöbel – przebudowa w XVIII wieku, Bohdan Pniewski – przebudowa w 1932 roku
Rozpoczęcie budowy

1639
Ukończenie budowy

1642
Ważniejsze przebudowy

1681–1697, 1754–1759, 1932
Zniszczono

1944
Pierwszy właściciel

Jerzy Ossoliński
Kolejni właściciele

Henryk Brühl, Alojzy Fryderyk Brühl, skarb państwa
Położenie na mapie Warszawy
(Przełącz na mapę Polski)
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Brühla”
Pałac Brühla
Pałac Brühla
Ziemia52°14′31″N 21°00′39″E
        Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Brühla, rzadziej pałac Sandomierski[1] – rokokowy pałac, który znajdował się w Warszawie przy ul. Wierzbowej 1 i przy placu marsz. Józefa Piłsudskiego. Został zniszczony przez nazistowskich Niemców po upadku powstania warszawskiego w grudniu 1944 roku, razem z sąsiednim pałacem Saskim. Planowana jest odbudowa obu pałaców.
Historia

Pałac wybudowany został w latach 1639–1642 dla marszałka sejmu i wojewody sandomierskiego Jerzego Ossolińskiego. Był to wtedy budynek piętrowy, na planie czworokąta, z dwiema wieżyczkami w rogach budynku od strony ogrodu.

Na polecenie Józefa Karola Lubomirskiego[2][3] w latach 1681–1696 nastąpiła przebudowa według projektu Tylmana z Gameren. Od frontu dobudowano wtedy dwa dwupiętrowe alkierze ze stożkowymi dachami i wnękami na zdobiące je rzeźby królów. Od strony ogrodu dobudowano dwa trzykondygnacyjne, siedmioosiowe pawilony.

W pałacu zainstalowano pierwsze w Warszawie dźwigi osobowe (windy), przeznaczone dla Jerzego Ossolińskiego i jego żony. Szyb jednej z nich został odnaleziony przez Jana Zachwatowicza podczas przebudowy budynku na siedzibę Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach 30. XX wieku[4].

W 1750 roku pałac został zakupiony przez Henryka Brühla, pierwszego ministra króla Augusta III Sasa. Dla niego w latach 1754–1759 przeprowadzono kolejną przebudowę. Autorami projektu byli dwaj architekci: Joachim Daniel Jauch i Johann Friedrich Knöbel. Nastąpiły wtedy duże zmiany w wyglądzie budynku, który rozbudowano w stylu rokokowym. Jego środkową część podwyższono do wysokości dwóch pięter i przykryto mansardowym dachem. Nad wejściem dobudowano balkon. W miejsce wnęk z rzeźbami w alkierzach wstawiono okna. Po obu stronach dziedzińca wybudowano dwupiętrowe oficyny. Od strony placu Saskiego pojawiła się okazała brama, natomiast od strony ogrodu budynek ozdobiono kolumnadą.

29 maja 1787 roku Rada Nieustająca przyjęła bezprecedensową w historii stosunków międzynarodowych uchwałę o zakupie z funduszy państwa pałacu Brühla jako siedziby dla ambasady Rosji za sumę 1 miliona złotych. Pieniądze te, pochodzące z nadwyżek budżetu, miały być przeznaczone na wyposażenie polskiej armii.

W latach 1787–1788 odbył się remont generalny. Pracami kierował Dominik Merlini, projektant Łazienek Królewskich. Wtedy też zbudowano nową salę balową w skrzydle północnym od ogrodu. Mieściły się tu później ambasady: Rosji i Francji. W okresie Królestwa Polskiego pałac był miejscem urzędowania wielkiego księcia Konstantego i Nikołaja Nowosilcowa[5].

W 1882 roku przeprowadzono kolejną przebudowę, która miała na celu przystosowanie budynku dla Centralnego Biura Telegraficznego (Głównego Urzędu Telegraficznego). Powstało wtedy dodatkowe wejście od ul. Kotzebue (obecnie Fredry). Obniżono dach nad korpusem głównym nad którym zbudowano jednopiętrową nadbudówkę oraz obniżono z czasem wysokość zwieńczeń alkierzy. Autorem projektu przebudowy pałacu był Karol Kozłowski[6]. Przed 1932 roku wykonano rekonstrukcję elewacji alkierzy z czasów Tylmana, ale z wysokością i dachami z rokokowych projektów Jaucha i Knöbla. Przebudowano też elewację korpusu głównego usuwając niekorzystne przekształcenia otworów okiennych z XIX wieku.

Po przeniesieniu Głównego Urzędu Telegraficznego do nowo wybudowanego gmachu przy ul. Nowogrodzkiej 45 pałac przejęło Ministerstwo Spraw Zagranicznych[7]. Od strony ul. Fredry powstało nowe, modernistyczne skrzydło budynku. Projekt tej przebudowy wykonał Bohdan Pniewski. Poziom dziedzińca przed pałacem obniżono o metr, pokrywając go kamiennymi płytami. Zaprojektowane przez Pniewskiego wnętrza, które ukończono w 1937 roku, były jedną z najciekawszych kreacji architektonicznych lat międzywojennych. Tadeusz Jaroszewski napisał, że stanowiły one „najlepszy, najbardziej klasyczny przykład nurtu architektury polskiej dwudziestolecia międzywojennego, który należałoby nazwać nurtem nieawangardowej architektury nowoczesnej”[8].

5 grudnia 1938 w gmachu MSZ odsłonięto pomnik Józefa Piłsudskiego, autorstwa rzeźbiarza Stanisława Ostrowskiego[9].

Krótko po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku uszkodzeniu uległ dach pałacu Brühla, jednak wyremontowano go, nieco podnosząc, w 1940 roku według projektu Juliusza Nagórskiego[10][11]. Następnie, do 1944 roku pałac służył nazistowskim Niemcom, będąc siedzibą urzędu gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwiga Fischera[10][12]. W budynku mieściła się także m.in. dyspozytornia systemu megafonów ulicznych (tzw. szczekaczek)[13].

Z okresem wykorzystywania pałacu Brühla przez niemieckich okupantów wiążą się dwie historie związane z polskim podziemiem antyniemieckim. Pierwsza z nich dotyczy Teodory Żukowskiej ps. „Milena”, agentki Armii Krajowej, która od jesieni 1939 roku pracowała w pałacu – było to możliwe dzięki jej austriackiemu pochodzeniu. W ciągu czterech lat pracy Żukowska przekazała kierownictwu podziemia setki cennych informacji i dokumentów, wśród których znajdowały się comiesięczne raporty gubernatora Fischera, nazwiska donosicieli, listy osób mających zostać aresztowane, informacje o rzeczywistej sytuacji na froncie wschodnim, a nawet tajne przemówienie Fischera do podwładnych[10]. Druga z historii odnosi się do członków Kedywu OW AK. W marcu 1943 roku nadali oni na Poczcie Głównej dziewięć paczek zawierających bomby zegarowe, z których jedna była zaadresowana do Ludwiga Fischera[14]. Jej wybuch spowodował śmierć jednego i ranienie innego funkcjonariusza urzędu[15].

Pałac został wysadzony przez Niemców po upadku powstania warszawskiego, 19 grudnia 1944 roku[16]. Zachowały się pozostałości elementów rzeźbiarskich tympanonu i akroterionu pałacu Brühla. Są one eksponowane przy Muzeum Ziemi PAN w Warszawie[17]. Popiersia Bohdana Pniewskiego znajdujące się na elewacji pałacu zostało ustawione po wojnie w ogrodzie jego willi, a później na wewnętrznym dziedzińcu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej[18].

    Elewacja pałacu w 2. połowie XVIII wieku

    Elewacja pałacu w 2. połowie XVIII wieku
    Pałac około 1908 roku

    Pałac około 1908 roku
    Elewacja tylna pałacu (od strony ul. Fredry), widoczne nowe skrzydło zaprojektowane przez Bohdana Pniewskiego

    Elewacja tylna pałacu (od strony ul. Fredry), widoczne nowe skrzydło zaprojektowane przez Bohdana Pniewskiego
    Kolumnada pałacu

    Kolumnada pałacu
    Brama pałacu przed 1939 rokiem

    Brama pałacu przed 1939 rokiem
    Pałac w październiku 1939 roku

    Pałac w październiku 1939 roku
    Pałac na znaczku pocztowym Generalnego Gubernatorstwa

    Pałac na znaczku pocztowym Generalnego Gubernatorstwa
    Ruiny pałacu po II wojnie światowej

    Ruiny pałacu po II wojnie światowej

Odbudowa
Pierwsze plany i próby

Po zakończeniu II wojny światowej władze PRL brały pod uwagę odbudowę zachodniej pierzei placu Saskiego (przemianowanego na plac Zwycięstwa), której cześć stanowił pałac Brühla i sąsiedni pałac Saski[19][10]. Do końca istnienia PRL nie podjęto jednak żadnych konkretnych działań w sprawie odbudowy, a w miejscu pałacu Brühla posadzono drzewa i urządzono trawniki[19][20]. W 1981 roku odsłonięto tam również pomnik Stefana Starzyńskiego[21], którego cokół został wykonany z fragmentu budynku[22]. W 2008 roku monument odsłonięto ponownie w nowej lokalizacji na Saskiej Kępie[23].
Odsłonięte fundamenty pałacu w październiku 2007 roku

Temat odbudowy pałaców przy placu marsz. Józefa Piłsudskiego odżył w latach 2004–2006 za sprawą ówczesnego prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego, który uczynił ją jednym ze sztandarowych projektów swojej prezydentury w stolicy[19]. W lutym 2004 roku ogłoszono przetarg na odbudowę pałaców Saskiego i Brühla oraz kamienicy przy ul. Królewskiej[24]. Wybrano projekt i przedsiębiorstwo Budimex Dromex SA, mające odpowiadać za prace przedprojektowe, projektowe i budowlane[25][26]. Na odbudowę miasto wyasygnowało środki w wysokości 200 milionów złotych[27]. Częścią działań związanych z realizacją inwestycji było odsłonięcie fundamentów obu pałaców i kompleksowe badania archeologiczne oraz wpisanie do rejestru zabytków fundamentów pałacu Saskiego[28][29][30]. Ostatecznie, w 2008 roku prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz zdecydowała o rozwiązaniu umowy z wykonawcą inwestycji, mimo że dotychczas poniesione koszty wynosiły 15,6 miliona złotych[31]. Decyzja ta była argumentowana wpisem odsłoniętych piwnic do rejestru zabytków. We wrześniu 2008 roku odkryte fundamenty zasypano piaskiem i zabezpieczono geowłókniną do czasu ewentualnego wznowienia prac budowlanych[32]. Środki przeznaczone na odbudowę pałaców prezydent miasta przeznaczyła na budowę mostu Północnego[33].

W 2012 roku powstało stowarzyszenie „Saski 2018”, złożone z prawników, archeologów, przewodników po Warszawie i varsavianistów, którego podstawowym celem statutowym było doprowadzenie do odbudowy zachodniej pierzei placu Piłsudskiego z pałacem Saskim, pałacem Brühla i kamienicami od strony ul. Królewskiej, przy jednoczesnym opowiadaniu się za wznowieniem przerwanej inwestycji do 11 listopada 2018 roku, na setną rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę[34]. We wrześniu 2018 roku Komitet Narodowych Obchodów Setnej Rocznicy Odzyskania Niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej poparł inicjatywę prezydenta Polski Andrzeja Dudy dotyczącą odbudowy pałaców, zgodnie z którą pałac Brühla miałby się stać siedzibą Ministerstwa Spraw Zagranicznych, zaś pałac Saski siedzibą Senatu[35].
Zatwierdzenie i przygotowania

W lipcu 2021 roku Andrzej Duda wniósł do Sejmu projekt ustawy o odbudowie pałacu Saskiego, pałacu Brühla oraz trzech kamienic przy ul. Królewskiej w Warszawie[36]. Sejm uchwalił ustawę 23 lipca 2021 roku, a prezydent podpisał ją 15 sierpnia tego roku[36][37]. Z chwilą wejścia w życie ustawy stowarzyszenie „Saski 2018” uznało swój cel statutowy za zrealizowany, w związku czym przyjęło uchwałę o swoim rozwiązaniu[34]. 1 grudnia 2021 roku powołano do życia spółkę celową Pałac Saski, mającą zapewnić odbudowę pałacu Saskiego, pałacu Brühla i kamienic przy ul. Królewskiej, a także efektywnie zarządzać tymi nieruchomościami po odbudowie. W skład jej zarządu weszli Jan Edmund Kowalski jako prezes, Robert Cicirko jako wiceprezes oraz Robert Bernisz jako członek zarządu. Tego samego dnia powołano również Radę Nadzorczą, w której skład weszli Robert Chmielarczyk, Grzegorz Kłoczko, Michał Olszewski, Michał Pelczarski, Małgorzata Podrecka oraz Rafał Wiśniewski[38].

18 sierpnia 2022 roku na placu marsz. Józefa Piłsudskiego rozpoczęły się pierwsze prace związane z przygotowaniem terenu do odbudowy pałacu Brühla, a także pałacu Saskiego i kamienic przy ul. Królewskiej[39].

18 października 2022 roku otwarto wystawę Okruchy przeszłości, mającą postać rozwieszonych na ogrodzeniu terenu odbudowy budynków wielkoformatowych plansz ze zdjęciami historycznych przedmiotów, wydobytych podczas prac archeologicznych, prowadzonych na obszarze po pałacu Saskim w latach 2006–2008, oraz tekstem dotyczącym historii zabudowań zachodniej pierzei placu Piłsudskiego. W otwarciu wystawy uczestniczył minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński, który w swoim przemówieniu stwierdził, że pałac Saski, pałac Brühla i kamienice przy ul. Królewskiej mają zostać odbudowane „nie tylko w stylu, ale także z autentycznych, historycznych materiałów” oraz dodał, że w pałacu Brühla znajdzie się Senat, a w pałacu Saskim reprezentacyjne przestrzenie dla Urzędu Marszałkowskiego. Obecny na uroczystości prezes spółki Pałac Saski dodatkowo poinformował, że planowane jest przeprowadzenie badań archeologicznych na terenie po pałacu Brühla, gdzie takie badania jeszcze nigdy nie były prowadzone[40]. Wystawa na ogrodzeniu terenu odbudowy na początku listopada 2022 roku wywołała kontrowersje wśród przedstawicieli ówczesnej polskiej opozycji politycznej z powodu wysokich kosztów wykonania i utrzymania (około miliona złotych) i wykonawcy (spółka PWC „Oko i Ucho”, której wiceprezesem i udziałowcem był Paweł Wilski – wieloletni współpracownik i zastępca dyrektora Narodowego Instytutu Kardiologii, Łukasza Szumowskiego)[41]. Spółka Pałac Saski odpowiedziała na zarzuty oświadczając, iż jej zdaniem wszystkie działania zostały podjęte w zgodzie z ustawą Prawo zamówień publicznych, a wykonawca (spółka PWC „Oko i Ucho”) wykazał się wieloletnim doświadczeniem, mając w swoim dorobku m.in. nagradzanie kampanie społeczne czy wystawy historyczne i okolicznościowe[42].
Zobacz też

    Pałac Brühla na Młocinach
    Hotel Brülowski w Warszawie