Amigo, Polka z Niemic takie rzeczy na FB mówi? Co ty na to?

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Jak widać,w dzisiejszych czasach, trudno mieć szczelną Bańkę Propagandową. Zawsze coś wyjdzie na jaw. >;)) I przy okazji można zobaczyć na własne Oczy, co propaganda robi z niby niegłupimi ludźmi. Ciekawe co tym biedakom (intelektualnie :) ) teraz będą w puste głowy wciskać i czarni i czerwoni?

[Amigoland]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

https://www.facebook.com/darek.patriota.585/videos/878948140169847

Nie wiem co tam mówią w TV, bo nie oglądam. Mogę tylko wypowiedzieć się o czym wiem. Niemcy zabroniły przenoszenie konfliktów innych nacji na ziemię niemiecką I słusznie. Jest chyba na to nawet ustawa. To logiczne że jak przyjeżdżasz drogim autem, musisz go sprzedać i za te pieniądze żyć. Tak jest dla odbiorców Hartz IV. Możesz sobie jedynie kupić stare auto do przemieszczania się do pracy. Jak podejmiesz pracę nikogo już nic nie interesuje. Trudno mi wypowiedzieć się o cenach, bo ja już na ceny nie muszę patrzeć. Jedynie co widzę to ceny benzyny...

[Amigoland]

Jak wspominałem ta wojna i zmuszenie do sankcji to szok dla Niemiec. Nic dziwnego że marzy im się jak najszybsze zakończenie wojny i powrót do dawnych dobrych czasów. Sankcje są przestrzegane, przynajmniej widzę to w swoim zakładzie. A z drugiej strony którędy oni by mieli coś wozić do Rosji?, jak wschodnia granica Polski, zamknięta na 2 spusty, hehehe. Przez Kazachstan?

[Amigoland]

Amigoland napisał/a

Jak wspominałem ta wojna i zmuszenie do sankcji to szok dla Niemiec. Nic dziwnego że marzy im się jak najszybsze zakończenie wojny i powrót do dawnych dobrych czasów. Sankcje są przestrzegane, przynajmniej widzę to w swoim zakładzie. A z drugiej strony którędy oni by mieli coś wozić do Rosji?, jak wschodnia granica Polski, zamknięta na 2 spusty, hehehe. Przez Kazachstan?

Ropę i gaz kupują dalej z Rosji, bo nie mają innego wyjścia. Nie mają po prostu zapasów...Habek, obecny minister gospodarki, zapowiedział że jeszcze co najmniej 3 lata będą uzależnieni od Rosji. Z ropą pójdzie chyba szybciej , mają znacjonalizować rafinerię w Szwedt, która przerabiała ruską ropę. A gazoporty obiecali wybudować w ciągu 3 lat...
https://www.dw.com/pl/niepewna-przysz%C5%82o%C5%9B%C4%87-rafinerii-w-schwedt-rz%C4%85d-ma-plan/a-61737740

[Amigoland]

Przez 16 lat agentka Putina...Merkel, nieźle narozrabiała...

[Lothar.]

Andrzeju, to następna Zimna Wojna?

Geneza
Pismo kominternowskie

Wśród historyków nie ma jasno przyjętej daty rozpoczęcia zimnej wojny. Większość historyków wskazuje na okres po zakończeniu II wojny światowej, jeszcze inni twierdzą, że stan ten zaczął się pod koniec I wojny światowej, a napięcia między Imperium Rosyjskim a pozostałymi mocarstwami europejskimi i USA istniało już od połowy XIX wieku[6]. W wyniku rewolucji październikowej z 1917 roku Rosja stała się izolowana na arenie międzynarodowej[7]. Twórca państwa radzieckiego, Włodzimierz Lenin, uważał, że kraj jest otoczony przez wrogich mu kapitalistów. Lenin kierując dyplomacją, chciał skłócić wrogów ZSRR, a jednym z elementów tej polityki miało być utworzenie Międzynarodówki Komunistycznej, która wspierała wrzenie rewolucyjne poza granicami Rosji[8]. Po śmierci Lenina Józef Stalin obrał nowy kurs, ZSRR miało być według niego socjalistyczną wyspą pośród mocarstw kapitalistycznych[9]. Już w 1925 roku Stalin stwierdził, że widzi politykę międzynarodową w sposób dwubiegunowy, a celem ZSRR jest przeciągnięcie innych krajów w stronę komunizmu[10].

Różne wydarzenia przed II wojną światową wykazywały wzajemną nieufność między mocarstwami zachodnimi a ZSRR[11], a obie strony finansowały przeciwników swoich rządów. Zachód w czasie rosyjskiej wojny domowej wsparł ruch antykomunistyczny zwany jako Biali[6]. W odpowiedzi na wsparcie dla ruchu antykomunistycznego w 1926 roku Sowieci udzielili wsparcia finansowego strajkującym brytyjskim robotnikom, przez co rząd tego kraju zerwał stosunki dyplomatyczne z ZSRR[12]. W 1928 roku, w czasie procesu pokazowego dowództwa Partii Socjalistów-Rewolucjonistów, radziecki sąd oskarżył eserowców o planowanie zamachu stanu wspartego przez Francję i Wielką Brytanię[13]. Do 1933 roku USA odmawiała uznania państwowości ZSRR[14]. W latach 30. oskarżenia o współpracę z nazistowskimi Niemcami, Japonią, Francją czy Wielką Brytanią stały się w stalinowskim ZSRR powodem do represji okresu wielkiego terroru[15]. Eskalacja konfliktu przed II wojną światową nie była możliwa ze względu na międzynarodową izolację zarówno USA, jak i ZSRR[16].

ZSRR podpisało pakt o nieagresji z Niemcami, w którego tajnym protokole podzielono strefy wpływów obu państw w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Po inwazji hitlerowskiej na ZSRR w czerwcu 1941 roku i ataku Japończyków na USA oba mocarstwa zawiązały z Wielką Brytanią sojusz militarny skierowany przeciwko państwom faszystowskim. USA wspomagała walczące wojska brytyjskie i ZSRR poprzez Lend-Lease Act[17]. Mimo zachodniej pomocy Stalin pozostawał podejrzliwy i uważał, że alianci zachodni celowo opóźniali otwarcie drugiego frontu antyniemieckiego, aby wykrwawić broniących się Sowietów[18].
Zakończenie II wojny światowej
Konferencje wojenne dotyczące powojennej Europy
Winston Churchill, Franklin D. Roosevelt i Józef Stalin w Jałcie

Alianci nie byli zgodni co do tego, jak powinna wyglądać powojenna mapa Europy i jak w wyniku wojny granice zostaną ustalone[19]. Każda ze strony prezentowała odmienne pomysły dotyczące ustanowienia i utrzymania powojennego bezpieczeństwa[19]. Zachodni alianci dążyli do tego, aby utworzyć jak najszerszy system rządów demokratycznych, co miałoby ułatwić państwom pokojowe rozwiązywanie problemów za pośrednictwem organizacji międzynarodowych[20]. Biorąc pod uwagę historyczne doświadczenia częstych najazdów na Rosję[21], ogromnych strat ZSRR poniesionych w wyniku wojny (szacowanych na 27 milionów ludzi)[22], ZSRR dążył do zwiększenia własnego bezpieczeństwa poprzez ingerencję w wewnętrzne sprawy państw, z którymi graniczył[19][23]. W czasie wojny Stalin utworzył specjalne ośrodki szkoleniowe dla komunistów z różnych krajów, co miało ułatwić im objęcie przywództwa w krajach wyzwolonych przez Armię Czerwoną. W rezultacie po wyzwoleniu przeszkoleni przez Moskwę działacze obejmowali kontrole nad mediami (zwłaszcza radiem), zlikwidowali wszelkie niezależne instytucje obywatelskie czy konkurencyjne partie polityczne[24]. Stalin dążył jednocześnie do utrzymania pokoju z Wielką Brytanią i USA, mając nadzieję że mocarstwa te dadzą mu się skupić na powojennej odbudowie kraju i uzyskaniu dodatniego wzrostu gospodarczego[25].

Także alianci zachodni byli podzieleni co do wizji powojennego świata. Cele Roosevelta były bardziej globalne od tych stawianych przez Churchilla; dla Roosevelta zwycięstwa militarne w Europie i Azji miały być kluczem dla amerykańskiej globalnej supremacji ekonomicznej nad Imperium Brytyjskim i utworzenia światowej organizacji pokojowej, Churchill natomiast skoncentrował się na zapewnieniu brytyjskiej kontroli nad Morzem Śródziemnym, utrzymaniu Imperium Brytyjskiego i walce o niezależność krajów Europy Środkowej i Wschodniej jako bufora między wpływami ZSRR i Wielkiej Brytanii[26]. W opinii Amerykanów Stalin wydawał się potencjalnym sojusznikiem w realizacji ich własnych celów, natomiast według Wielkiej Brytanii Stalin stanowił zagrożenie dla realizacji wyznaczonych celów. Gdy ZSRR zajęło większość państw Europy Środkowej i Wschodniej, Stalin znalazł się w pozycji uprzywilejowanej i dwóch zachodnich przywódców rywalizowało o jego względy. Różnice między Rooseveltem i Churchillem doprowadziły do kilku odrębnych transakcji ze Związkiem Radzieckim. W październiku 1944 roku Churchill udał się do Moskwy i zgodził się na podział Bałkanów na strefy wpływów, w Jałcie natomiast Roosevelt podpisał ze Stalinem oddzielną umowę w odniesieniu do Azji i odrzucił propozycję brytyjskiego premiera dotyczące Polski i kwestii odszkodowań[26].

Dalsze negocjacje aliantów miały miejsce na konferencji w Jałcie w lutym 1945 roku, również i na tej konferencji nie udało się osiągnąć porozumienia co do powojennych granic[27]. W kwietniu 1945 roku zmarł prezydent Roosevelt, a jego następcą został ufający Stalinowi Harry Truman, który politykę zagraniczną powierzył elitarnej grupie intelektualistów. W tym samym roku zarówno Churchill, jak i Truman sprzeciwili się decyzji Związku Radzieckiego o podtrzymaniu, będącego w zasięgu wpływów ZSRR, Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. PKWN rywalizował z londyńskim Rządem RP na uchodźstwie, który zerwał stosunki z Sowietami[28]. Po zwycięstwie aliantów w maju 1945 roku ZSRR skutecznie wprowadził pod zakres swoich wpływów Europę Środkową i Wschodnią[27], podczas gdy pozostałe rządy europejskie pozostały w zasięgu wpływów USA. W Niemczech alianci ustanowili strefy okupacyjne luźno rozparcelowane przez cztery mocarstwa – Francję, ZSRR, USA i Wielką Brytanię[29]. W 1945 roku konferencja aliancka w San Francisco powołała Organizację Narodów Zjednoczonych (ONZ) mającą utrzymać na świecie pokój. Zdolność działania Rady Bezpieczeństwa tejże instytucji skutecznie paraliżowana była jednak przez prawo weta poszczególnych członków organizacji[30]. W związku z tym ONZ zostało przekształcone w miejsce polemik, forum często wykorzystywane przez ZSRR jako trybuna propagandowa[31].
Konferencja poczdamska i klęska Japonii

Na konferencji w Poczdamie, która rozpoczęła się pod koniec lipca, już po kapitulacji Rzeszy, podjęto ważne decyzje dotyczące przyszłego rozwoju Niemiec i reszty Europy Środkowo-Wschodniej[32]. Ostry język uczestników wraz z widoczną antypatią potwierdzały wrogie zamiary między obiema stronami[33]. W trakcie trwania konferencji Truman poinformował Stalina o tym, że USA posiadają nową potężną broń[34]. Stalin zdawał sobie sprawę, że Amerykanie pracowali nad bombą atomową, ale uważając, że program atomowy stoi w miejscu, zareagował na wieść w spokojny sposób. Przywódca ZSRR wyraził zadowolenie z tejże informacji i wyraził nadzieję, że broń zostanie wykorzystana przeciwko Japonii[34]. Tydzień po zakończeniu konferencji w Poczdamie USA dokonało ataku atomowego na Hiroszimę i Nagasaki. Wkrótce po ataku Stalin zarzucił amerykańskim urzędnikom, że Truman zaproponował mu zbyt mało realny wpływ na sytuację w okupowanej Japonii[35].
Budowa bloku wschodniego
Wizerunek Józefa Stalina na jednym z plakatów

We wczesnym okresie II wojny światowej ZSRR utworzyło podwaliny przyszłego bloku wschodniego poprzez aneksję ziem przyznanych ZSRR w ramach paktu Ribbentrop-Mołotow. Terenami tymi były wschodnie tereny II RP (przyłączone do Ukraińskiej SRR i Białoruskiej SRR)[36], Łotwa (która stała się Łotewską SRR)[37][38], Estonia (stała się Estońską SRR)[37], Litwa (która stała się Litewską SRR, oprócz tego do Litwy włączono obszar Wileńszczyzny)[37], fragment wschodniej Finlandii (Karelo-Fińska SRR) oraz wschodniej Rumunii (połączone z innymi ziemiami mołdawskimi utworzyły Mołdawską SRR)[39][40].

Tereny Europy Środkowo-Wschodniej wyzwolone przez Armię Czerwoną zostały włączone do bloku wschodniego poprzez wciągnięcie ich w strefę wpływów ZSRR[41], krajami takimi stały się Niemiecka Republika Demokratyczna, Polska Rzeczpospolita Ludowa, Węgierska Republika Ludowa, Bułgarska Republika Ludowa, Czechosłowacka Republika Socjalistyczna, Rumuńska Republika Ludowa i Albańska Republika Ludowa (która jednak opuściła blok wschodni)[42][43][44][45]. W ramach konsolidacji bloku wschodniego NKWD nadzorowała tworzenie w tychże krajach organów tajnej policji[46], jednocześnie odsunięto od władzy przywódców przedwojennych, wielu z nich zostało uwięzionych, a w kilku przypadkach zostali oni rozstrzelani[47].

Rządy bloku wschodniego przyjęły gospodarkę planową i stłumiły rzeczywisty lub potencjalny sprzeciw wobec ich rządów[48]. W ostatnim miesiącu wojny w Azji Armia Czerwona opanowała kontrolowaną przez Japończyków Mandżurię i zajęła terytorium koreańskie na północ od 38. równoleżnika[49]. Premier Wielkiej Brytanii, Winston Churchill, był zaniepokojony ogromem rozmiarów wojsk radzieckich, które od tej pory rozmieszczone były na tak dużej powierzchni Europy[50].
Kryzys irański

     Osobny artykuł: Kryzys irański (1946).

Gdy po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku Brytyjczycy wycofali się z Iranu, wojska radzieckie opóźniały swój powrót do kraju. Józef Stalin starał się bowiem o uzyskanie dla ZSRR koncesji na wydobywanie ropy naftowej w północnych prowincjach Iranu. Jednocześnie Sowieci usiłowali zapewnić sobie bazę polityczną w Iranie, współpracując z lewicową Partią Tude oraz współtworząc nową Demokratyczną Partię Azerbejdżanu (niechętną Tude). W grudniu 1945 roku przy poparciu ZSRR i działaczy lewicowych ogłoszono utworzenie separatystycznej Autonomicznej Republiki Azerbejdżanu z Seyidem Cəfərem Pişəvərim na czele[51].

Rząd azerskiej autonomii zainicjował umiarkowane reformy społeczne, utworzył system powszechnej służby zdrowia, wprowadził pełną kontrolę cen i ustawodawstwo antykorupcyjne. Nakazał również konfiskatę dóbr ziemskich właścicieli, którzy opuścili republikę, i rozdzielenie ich wśród chłopów. Ustanowił również język azerski językiem urzędowym autonomicznej prowincji w miejsce perskiego. W Tebrizie otwarty został uniwersytet oraz szereg azerskich instytucji kulturalnych, które pod rządami Rezy Szacha nie mogły funkcjonować. W ich rozwijaniu rząd wspierali nauczyciele, dziennikarze i działacze przybyli z Azerbejdżańskiej SRR. Niektórzy z nich liczyli na to, że terytorium Iranu zamieszkiwane przez Azerów zostanie wcielone do ZSRR. Do utworzenia w ten sposób „Wielkiego Azerbejdżanu” dążył m.in. pierwszy sekretarz Komunistycznej Partii Azerbejdżanu Mir Cəfər Bağırov[52]. Z administracji republiki usunięto osoby pochodzenia nieazerskiego[51][53]. 22 stycznia 1946 miejscowi separatyści ogłosili też powstanie niezależnej Republiki Kurdyjskiej, która również zyskała poparcie ZSRR. USA i Wielka Brytania zdecydowały się na dyplomatyczną konfrontację i ostatecznie wymogły na Stalinie podpisanie 26 marca 1946 układu, na mocy którego wojska radzieckie ostatecznie opuściły Iran. Politycy partii Tude zostali usunięci z rządu, parlament irański odrzucił ustawę przyznającą ZSRR naftowe koncesje, a separatystyczne republiki Azerów i Kurdów zostały zlikwidowane przez wojsko rządu Iranu.
Początek konfliktu

W lutym 1946 roku George Kennan wysłał do Moskwy długi telegram, w którym wyraził twarde stanowisko rządu USA wobec rządu ZSRR, które to stało się podstawą strategii USA wobec ZSRR w czasie trwania zimnej wojny[54]. We wrześniu strona radziecka wysłała poprzez ambasadora w ZSRR rządowi amerykańskiemu telegram Nowikowa, w którym USA oskarżone zostało o tworzenie monopoli kapitalistycznych dążących do wywołania nowej wojny[55]. 6 września James Francis Byrnes wygłosił w Niemczech przemówienie, w którym odrzucił plan Morgenthaua (plan zakładający uczynienie z Niemiec kraju rolniczego) i ostrzegł ZSRR, że Ameryka utrzyma obecność militarną w Europie na czas nieokreślony[56]. Jak miesiąc później przyznał Byrnes, sednem przemowy było pozyskanie w zimnej wojnie narodu niemieckiego[57]. 9 lutego 1946 roku Józef Stalin wygłosił przemówienie, w którym stwierdził, że „komunizm i kapitalizm nie mogą koegzystować” oraz ogłosił plan „przygotowania ZSRR w ciągu pięciu lat na każdą ewentualność”. Wystąpienie zostało odebrane na zachodzie jako „deklaracja III wojny światowej”. Nazwę tej deklaracji ukuł sędzia amerykańskiego Sądu Najwyższego William Douglas[58]. Radziecki dyktator stwierdził, że komunizm i kapitalizm nie mogą razem współistnieć i pewnego dnia musi nastąpić ich bezpośrednie starcie, stąd też zdecydował o zatrzymaniu wszelkiego handlu z Zachodem oraz o rozpoczęciu budowy nowoczesnej broni, bez względu na to, jak wiele kosztowałoby to Związek Radziecki[58].

Kilka tygodni później były premier Wielkiej Brytanii, Churchill, wygłosił przemówienie w Fulton w Missouri[59], w którym wezwał do utworzenie anglo-amerykańskiego sojuszu przeciwko ZSRR[60]. W wystąpieniu Churchill stwierdził:

    Od Szczecina nad Bałtykiem do Triestu nad Adriatykiem zapadła żelazna kurtyna dzieląc nasz Kontynent. Poza tą linią pozostały stolice tego, co dawniej było Europą Środkową i Wschodnią. Warszawa, Berlin, Praga, Wiedeń, Budapeszt, Belgrad, Bukareszt i Sofia, wszystkie te sławne miasta i wszyscy ich mieszkańcy leżą w czymś, co trzeba nazwać strefą sowiecką, są one wszystkie poddane, w takiej czy innej formie, wpływowi sowieckiemu, ale także – w wysokiej i rosnącej mierze – kontroli ze strony Moskwy[61][62].

Początek zimnej wojny
Wojna domowa w Grecji
Symbol greckich lewicowych rebeliantów
Geneza

     Osobny artykuł: Wojna domowa w Grecji.

Już 3 i 4 grudnia 1944, po zmasakrowaniu lewicowych demonstrantów[a], według niektórych historyków bez wyjaśnionych do dziś przyczyn[63], ostrzelanych przez siły różnych formacji, uprzednio kolaboracyjnych[5][64] i przy tym jawnie współpracujących z SS przez cały 1944 rok[63] wybuchły gwałtowne, 35-dniowe walki w Atenach zapowiadając niebezpieczeństwo przyszłej wojny domowej. Już 5 grudnia Winston Churchill zlecił brytyjskiemu dowódcy w Atenach potraktowanie stolicy Grecji jak zbuntowanego miasta wroga, a nie miasta sojuszniczego[65]. Z wielkim trudem, używając także oddziałów byłych greckich hitlerowców[b].

Walki przerywane były negocjacjami, w których uczestniczył premier Wielkiej Brytanii. W styczniu 1945 lewica musiała pogodzić się z porażką, partyzanci wycofali się ze stolicy. Churchill zdecydował o opóźnieniu powrotu do Grecji protegowanego przez Wielką Brytanię monarchy greckiego Jerzego II, do czasu odbycia referendum o ustroju. Otworzyło to drogę do porozumienia zgody narodowej, podpisanego 12 lutego 1945 r. w Warkizie. Zostało ono jednak tylko częściowo zrealizowane przez partyzantów – oddziały ELAS, z nielicznymi wyjątkami, rozeszły się do domów, uprzednio przekazując Brytyjczykom posiadane uzbrojenie, w tym całą broń ciężką[66][67], jednak prawdopodobnie zachowując znaczną część broni osobistej, co ówcześnie było na prowincji naturalne[68]. Porozumienia nie realizowała także strona rządowa, gdyż już w kilka tygodni po podpisaniu umowy z Warkizy rozpoczęto masowe prześladowania członków byłego ruchu oporu ELAS[c].
Przebieg walk

Na mocy porozumienia z Warkizy ELAS i inne ruchy partyzanckie zostały rozwiązane[69]. W kraju przeprowadzono wybory powszechne (marzec 1946), które odbyły się w atmosferze głębokiego terroru osobistego oraz urzędowych prześladowań wobec byłych uczestników lewicowego ruchu partyzanckiego ELAS[70][71]. Na 767 biur i punktów informacyjnych lewicy EAM dokonano napadów i zdewastowano[72]. Okres pomiędzy starciami w Atenach a ponownym wybuchem walk partyzanckich, określany jest w greckiej historiografii mianem „białego terroru”[73]; pojęciem tym posługują się również polscy autorzy Historii Grecji[74]. Partie komunistyczne w tym czasie wezwały do bojkotu urn. W tych wyborach sukces odniosły siły rojalistyczne, reprezentowane przez Partię Ludową i jej szefa Konstantinosa Tsaldarisa.[75] Formalnie działały jeszcze lewicowe partie polityczne, w tym KPG. Część lewicy zeszła do podziemia, zwłaszcza dziesiątki tysięcy prześladowanych, masowo aresztowanych i następnie torturowanych partyzantów byłego ruchu ELAS[d]. Z powstałych jesienią 1945 roku oddziałów partyzanckich ruchu oporu (tymaczasowo nie podejmujących innej walki niż samoobrona), w październiku 1947 komuniści utworzyli siły zbrojne. Powstałe dzięki temu Demokratyczne Wojsko Grecji (DSE)[76] – dowódca gen. Markos Wafiadis) w 1948 r. liczyło ponad 26 000 żołnierzy zorganizowanych w 9 dywizjach i mniejszych jednostkach[74]. Liczba ta była jednak nieporównywalnie mała w porównaniu z dawnymi siłami ELAS, w skład których wchodziło 119 tys. partyzantów i rezerwistów[77]. Armia rządowa została uzbrojona przez Brytyjczyków. Od 1947 zadania zaopatrywania armii rządowej przejęło USA realizujące Doktrynę Trumana. Oddziały królewskie osiągnęły stan ponad 180 tys. żołnierzy i policjantów, w tym byłych żołnierzy i oficerów hitlerowskich[78].

Pod koniec 1947 powstańcy, panujący nad północnymi terenami Grecji, sformowali tam ponownie rząd tymczasowy (pierwszy partyzancki rząd tymczasowy centrolewicy za okupacji). Aż do tego momentu partyzanci byli postrzegani przez centrum i szeroką lewicę jako kombatanci ruchu oporu walczący o podstawowe prawa obywatelskie, o rzeczywistą demokrację i o suwerenność. Powołanie wyłącznie komunistów do drugiego rządu tymczasowego zakończyło ten idealistyczny okres postrzegania DSE[79]. W początkach 1948 roku komuniści kontrolowali już większą część terytorium Grecji, jednak bez dużych miast. Od II połowy 1948 roku silniejsza i znacznie lepiej uzbrojona armia rządowa (lotnictwo, artyleria, ścisła blokada brzegów morskich) zaczęła odnosić sukcesy, wypierając komunistyczną partyzantkę w coraz bardziej górzyste tereny. Po odcięciu dróg zaopatrzenia wiodących z Jugosławii (po poparciu przez greckich komunistów Stalina w konflikcie z Tito[80]) oraz po wysiedleniu przez armię rządową około 800 tysięcy ludności cywilnej, z terenów zagrożonych walkami, komuniści znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji. Po kolejnych, przegranych bitwach, w masywach gór na Witsi i Grammos, w których przewaga armii rządowej była już co najmniej 10-krotna, komuniści zadecydowali o przerwaniu walk. Około 12,5-14 tysięcy spośród tych emigrantów osiedliło się w Polsce znajdującej się wtedy w bloku wschodnim[81].
Polityka Trumana
Doktryna Trumana i powstrzymywania

Do 1947 r. doradcy prezydenta USA Harry’ego S. Trumana namawiali go do podjęcia natychmiastowych kroków w celu przeciwdziałania wpływom Związku Radzieckiego i nie dopuszczeniem do rozłamu w bloku państw kapitalistycznych[82] – już w lutym 1947 roku, rząd brytyjski ogłosił, że nie może już sobie pozwolić na finansowanie greckiego monarchicznego reżimu wojskowego walczącego przeciwko republikańskim powstańcom. Pomimo że powstańcom greckim poparcia udzielił tylko Tito[14], amerykańscy politycy o pomoc rebeliantom oskarżyli ZSRR, który miał według nich próbować wciągnąć Grecję w swoją strefę wpływów[83]. USA przyjęło strategię powstrzymywania[84] – jej celem było powstrzymywanie rozprzestrzeniania się komunizmu. Doktryna Trumana zapoczątkowała okres konsensu między Republikanami a Demokratami w zakresie polityki zagranicznej, który co prawda osłabł w okresie wojny wietnamskiej, jednak następnie został ponownie utrwalony[85][86]. Poparcie dla tejże polityki wyraziły umiarkowane europejskie partie konserwatywne i socjaldemokraci – w praktyce oznaczało to niemal bezwarunkowe poparcie dla polityki NATO[87]. Sprzeciw wobec konsensusu przyjętego w krajach zachodnich deklarowały ruchy, tj. pacyfistyczny z okresu wojny w Wietnamie czy też ruch sprzeciwu wobec broni atomowej[88], a także europejscy i amerykańscy komuniści którzy w ramach doktryny znaleźli się w środku operacji wywiadowych i byli wspierani przez KGB (po 1956 roku zachodni komuniści zdystansowali się jednak od proradzieckiego kursu)[89].
Plan Marshalla, plan Mołotowa i czechosłowacki zamach stanu
Pierwsza strona Foreign Assistance Act of 1948 – ustawy o planie Marshalla

     Osobny artykuł: Plan Marshalla.

Na początku 1947 roku doszło do bezskutecznych prób dojścia do porozumienia między Zachodem a ZSRR odnośnie do przyszłości ekonomicznej Niemiec[90]. W czerwcu 1947 roku, Stany Zjednoczone zgodnie z doktryną Trumana uchwaliły plan Marshalla, który miał odbudować gospodarczo Europę w celu przeciwdziałania ewentualnym komunistycznym dojściom do władzy w krajach kontynentu (czy to na drodze wyborów czy rewolucji)[91]. Plan zakładał m.in. że europejski dobrobyt jest uwarunkowany odbudową gospodarczą Niemiec. Miesiąc później Truman podpisał ustawę tworzącą struktury Departamentu Obrony, CIA i Rady Bezpieczeństwa Narodowego, które stały się głównymi instytucjami polityki USA okresu zimnej wojny[92]. Stalin odrzucił plan Marshalla obawiając się, że integracja państw socjalistycznych z Zachodem doprowadzi do budowy w tychże krajach amerykańskich wpływów gospodarczych i politycznych[93]. Radziecką alternatywą wobec planu Marshalla stał się plan Mołotowa zinstytucjonalizowany w styczniu 1949 roku w instytucje o nazwie Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej[14]. Stalinowi nie spodobał się również amerykański pomysł odtworzenia Niemiec – Stalin uważał, że powojenne Niemcy powinny być rozbrojone[94].

Na początku 1948 roku odbył się zamach stanu w Czechosłowacji[95][96]. Pucz, który obalił wielopartyjny system Czechosłowacji i zastąpił go stricte jednopartyjnym systemem, zszokował amerykańską opinię publiczną i skłonił opozycję wobec planu Marshalla w Kongresie Stanów Zjednoczonych do poparcia polityki Trumana[97]. Bliźniacze projekty doktryny Trumana i planu Marshalla doprowadziły do licznych inwestycji amerykańskich w Europie Zachodniej, Turcji i Grecji. To właśnie dzięki pomocy USA, greckie siły rządowe wygrały trwającą w tym kraju wojnę domową[92] a Alcide De Gasperi z włoskiej Chrześcijańskiej Demokracji pokonał silny sojusz komunistyczno-socjalistyczny w wyborach z 1948 roku[9

[Lothar.]

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryzys_jugos%C5%82owia%C5%84ski

[Amigoland]

Chociaż się o tym głośno nie mówi, ale na to wygląda, że to "zimna wojna" jeszcze tylu sankcji na raz Rosja nie miała. Sama Rosja zaskoczona jest rozmiarem sankcji. I tym razem nie będzie pobłażania, Wuj Sam ma wszystko na oku...

[Lothar.]

Krowa co dużo ryczy, to mało mleka daje >;) Jak mówi state przysłowie Pszczół >;P