Odważny jesteś Andrzeju >;) Piłka w Grze, zobaczymy który z Panów Wygra >;P
Lucyfer – Gwiazda Poranna, czy szatan?
W naszym języku, w naszej kulturze, w całej otaczającej nas rzeczywistości utrwaliło się wiele pojęć biblijnych, których istotnego znaczenia od dawna już nie pamiętamy. A czasem popełniamy nawet grube błędy w ich stosowaniu. Jednym z takich pojęć jest imię Lucyfer. Któż to taki, ten Lucyfer? Słowo „Lucyfer” pochodzi od łacińskiego „lux” – światło i „ferre” – nieść, przynosić i dosłownie oznacza „Niosący Światło”.
Czasy przedchrześcijańskie
LucyferW rzymskiej mitologii był Lucyfer poetyckim określeniem Gwiazdy Porannej, czyli planety Wenus. Odpowiednikiem Lucyfera w greckiej mitologii był Phosphoros, czyli dokładnie tak samo „Niosący Światło”. Wspomina o nim już Hezjodos, grecki poeta (750-675 p.n.e.) Jako że w greckiej mitologii Eos, bogini Zorzy Porannej, uważana była za matkę Phosphorosa, u starożytnych Rzymian Aurora, jako odpowiedniczka Eos, uchodziła za matkę Lucyfera.
Ale istnieje też związek z boginią Wenus: Hyginus Mythographus (łacińskie dzieła z II wieku n.e.) określa boginię miłości właśnie imieniem Lucyfer, Niosąca Światło. W VI wieku, u Jana z Gazy (poeta i gramatyk bizantyński z VI wieku) pojawia się Lucyfer niosący pochodnię, na co mógł wywrzeć wpływ mit Prometeusza. W takim opisie można też doszukać się podobieństwa Lucyfera do Cautesa, pomocnika boga Mithrasa w mitologii perskiej.
Czasy wczesnego chrześcijaństwa
W wielu miejscach Wulgaty, czyli w łacińskim przekładzie Biblii dokonanym pod koniec IV w. n.e. przez św. Hieronima ze Strydonu, pojęcie „Lucyfer” występuje w związku z Gwiazdą Poranną, bez jakiegokolwiek odniesienia do szatana. Można tu wymienić dla przykładu Księgę Hioba, Księgę Psalmów oraz drugi list św. Piotra: „I mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako świecy w ciemnem miejscu świecącej, dobrze czynicie, ażby dzień oświtnął, i jutrzenka (lucyfer) weszła w sercach waszych.” W Apokalipsie św. Jana (22,16) Jezus mówi o sobie, jako o „Gwieździe świecącej, porannej”.
Na tej podstawie wcześni chrześcijanie uważali określenie „Lucyfer” (Gwiazda Poranna) za przydomek Jezusa. W łacińskiej liturgii w „Gwieździe Porannej”, czyli w „Lucyfer”, widziano symbol Marii z Nazaretu. Jak Gwiazda Poranna zwiastuje nadejście Słońca, tak Maria zapowiada nadejście Chrystusa. Innym dowodem na to, że bardzo pozytywne konotacje Lucyfera w pogaństwie znalazły w młodym chrześcijaństwie wsparcie nie tylko w Piśmie, może być Lucyfer z Cagliari, biskup i święty kościoła katolickiego.
Okres patrystyczny
Okres Ojców Kościoła (zwany patrystycznym od łacińskiego słowa „pater” – ojciec) trwał do VIII. wieku. Pisarze i teologowie we wczesnym chrześcijaństwie, organizując życie kościelne tworzyli pierwsze teksty liturgiczne i przepisy prawa. Powstały wówczas doktryny, pierwsze dogmaty, obowiązujące wykładnie i wytyczne. Spontaniczne zgromadzenie wyznawców nauki Jezusa przekształcało się powoli w doskonale działającą organizację o światowym zasięgu. W „Satyrze na upadłego tyrana” w Księdze Izajasza znajduje się następujący fragment:
„Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, Synu Jutrzenki? Jakże runąłeś na ziemię, ty, który podbijałeś narody? Ty, który mówiłeś w swym sercu: Wstąpię na niebiosa; powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron. Zasiądę na Górze Obrad, na krańcach północy. Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do Najwyższego. Jak to? Strąconyś do Szeolu na samo dno Otchłani!”.
sw lucyferKontekst nie pozostawia wątpliwości, że ów Jaśniejący Syn Jutrzenki – Lucyfer - to w tym miejscu ironiczne określenie władcy babilońskiego, którego pycha zaowocowała złudnym przeświadczeniem, że może być większy od Boga. Został nazwany Lucyferem - Gwiazdą Poranną, z powodu sławy, jaką posiadał w tamtym czasie. Jak Gwiazda Poranna na nieboskłonie świeci jaśniej od wszystkich gwiazd i widoczna jest nawet wtedy, kiedy inne pogasną, tak i władca Babilonu przyćmiewał swoją wspaniałością i potęgą innych władców epoki.
Bezpośredni i dosłowny sens słów proroka jest właśnie taki: arogancki pogański władca padł pod ciężarem swojej niezmierzonej pychy. Ale Biblia, to bardzo głęboka, wielopłaszczyznowa księga; czytając te słowa trudno oprzeć się wrażeniu, że chodzi tutaj również o dobrze nam znanych tyranów nie tak odległej przeszłości. Do tego opisu pasuje i Napoleon, i Hitler, i Stalin, i Mao Tse Tung, i wielu innych. Nie jest to po prostu opis jednego, konkretnego, pełnego pychy człowieka, ale pychy w ogóle.
Jednak Orygenes, a za nim inni ojcowie kościoła, uznali te słowa proroka za alegoryczną wypowiedź o buncie najpotężniejszego z aniołów, wiążąc ją ze słowami Jezusa: „Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica.” (Łk 10, 18). Tradycja zapoczątkowana w okresie patrystycznym stopniowo ulegała ewolucji: pojawiło się dodatkowe imię upadłego anioła – „Lucyper” od łacińskiego „lucem perdere” - zdeptać światło. Wykorzystywano grę słów: Lucyfer (Niosący Światło) stał się Lucyperem ( Tym, który stracił światło). Doszło do tego, że ostatecznie słowo Lucyfer stało się imieniem szatana.
Jak wspomnieliśmy na początku, bezkrytyczne używanie pewnych pojęć, bez znajomości ich źródła, może prowadzić do grubych błędów. Jest rzeczą oczywistą, że nie powinniśmy używać słowa „Lucyfer” do określenia szatana. Po pierwsze – nie jest on już żadnym „Niosącym Światło”, po drugie – nie wypada obrażać świątobliwych ludzi, którzy nosili to imię, a po trzecie – nie powinno się ulegać wpływom tradycji hollywoodzkich straszydeł lucyperskich, które w sensie duchowym mogą wprowadzać w błąd.
https://presume.pl/lucyfer-gwiazda-poranna-czy-szatan
Zablokowano
