Wiedza zmienia odbiór Sztuki. >;)

[Lothar.]

Spójrzcie na tych tyrających ludzi, beneficjentem ich harówki, jest.... Wenus i jej 200-300 kochanków. Już inaczej to wygląda, prawda? >;))

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Dzień dobry Ewo >;) Sama widzisz że do Tartaru/Piekła nie trafia się za złe uczynki, a to miejsce "wygnania" dla hmm "niewygodnych" >;)

Tartar (gr. Τάρταρος Tártaros, łac. Tartarus) – w mitologii greckiej najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, w której przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie.

Odległość Tartaru od Hadesu była równa odległości między niebem a ziemią. Hezjod pisze, że kowadło z brązu zrzucone z nieba osiągnie ziemię po dziewięciu nocach i dniach. Na męki w Tartarze skazani byli m.in.: Syzyf, Tantal, Iksjon, Tytios, Danaidy i Side.

W niektórych podaniach Tartar to syn Gai i Etera (Ajtera), ojciec Tyfona i Echidny, bóg personifikujący otchłanie podziemi i ich najstarszy opiekun (Protogenoi), obalony przez Hadesa.

Słowo „tartar” występuje również w niektórych przekładach biblijnych (2 P 2:4).

    Ereb

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

I tu jest pewien kłopot, Ewo >;) Bo jesteśmy wychowani w katolicyzmie i pan Lucyfer to zły diabeł co za drobne wpadki łapie do piekła i czyha na dusze >;) Czyli strachem jesteśmy kierowani w ocenach >;) A to hmm niosący światło, pewien aspekt Wenus/gwiazdy zarannej >;)) Samodzielny byt o własnych ocenach, akurat ja się go nie obawiam bo jest.... rozumny >;))

Lucyfer [z łac. – niosący światło[1]; lucem biernik od lux (światło) + ferre (nieść); heb. הֵילֵל – Gwiazda Poranna], także Lucyper [fer zamieniono na per – od łac. perdere (stracić)] – we współczesnej oraz późnośredniowiecznej myśli chrześcijańskiej jeden z upadłych aniołów.
Historia
Lucyfer w mitologii rzymskiej

W starożytnym Rzymie termin ten stosowany był przez astrologów do określenia Gwiazdy Porannej, czyli planety Wenus widocznej nad horyzontem przed wschodem Słońca. Słowo było najprawdopodobniej dosłownym tłumaczeniem greckich eosphoros (εώσφορος) – „niosący świt” lub phosphoros (φώσφορος) – „niosący światło”.

     Zobacz więcej w artykule Wenus, w sekcji W kulturze.

W łacińskim przekładzie Biblii

W nomenklaturze chrześcijańskiej imię to pojawiło się najprawdopodobniej po raz pierwszy w Wulgacie, łacińskim przekładzie Biblii dokonanym pod koniec IV w. n.e. przez Hieronima ze Strydonu. Znajduje się ono w:

    Księdze Izajasza 14,12. W oryginalnym tekście hebrajskim występuje ono jako helel ben-szachar (הילל בן שחר po hebrajsku). Helel oznacza planetę Wenus, zaś ben-szachar to świetlisty syn poranka.
    2. List Piotra 1:19: „I mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako świecy w ciemnem miejscu świecącej, dobrze czynicie, ażby dzień oświtnął, i jutrzenka (lucyfer) weszła w sercach waszych."

Lucyfer w antropozofii

Antropozofia uznaje Lucyfera za brata Chrystusa, który był inspiratorem religii orientalnych, jak buddyzm i hinduizm. Reprezentuje on erotykę, literaturę, prostą technikę, idee poprawy ziemskiego świata, jak demokracja czy ekologizm. Jest demonem słabszym od Arymana.
Lucyfer jako jutrzenka

     Zobacz więcej w artykule Gwiazda Poranna, w sekcji W chrześcijaństwie.

Do czwartego wieku, nie zawsze wiązano imię Lucyfer (pol. niosący światło) z upadłym aniołem światłości czyli diabłem.

    Zobacz na przykład: św. Lucyfer, czy hymn Carmen aurorae.

Lucifer w łacińskiej liturgii jest nazwą gwiazdy porannej, w której symbolicznie widziano Marię z Nazaretu. Jak gwiazda poranna zwiastuje, niesie światło Słońca, tak Maria zwiastuje nadejście Chrystusa.
Inne poglądy

Świadkowie Jehowy uważają, że słowo tłumaczone w niektórych przekładach Biblii na „Lucyfer” oznacza „jaśniejący” (Iz 14:12) i użyto go ironicznie w odniesieniu do dynastii babilońskiej po jej upadku[2].

    Zobacz też wyżej o Lucyferze w mitologii rzymskiej i w łacińskim przekładzie Biblii.

Lucyfer w sztuce, literaturze i kulturze masowej

    Postać Lucyfera (dość dokładnie opisaną) można znaleźć w poemacie „Raj utracony” autorstwa angielskiego poety i pisarza Johna Miltona

    Lucyfer pojawia się także w najniższym, 9 kręgu, przedstawionym przez Dante Alighieri w jego najsłynniejszym poemacie pt. „Boska komedia”. Sam krąg dzieli się na 4 strefy. Pierwsza, dla zdrajców bliskich, druga – zdrajców ojczyzny, trzecia – dla tych co zawiedli swych gości. W czwartej strefie – na dnie piekła uwięziony jest Lucyfer. Przedstawiony jest jako monstrum z trzema paszczami, w których znajdują się trzej najwięksi zdrajcy ludzkości: Judasz – zdrajca Jezusa oraz Brutus i Kasjusz – zdrajcy Cezara.

    Jedna z Ksiąg Biblii Szatana autorstwa Antona Szandora LaVeya została nazwana na cześć Lucyfera.

    Występuje również w sadze o aniołach, którą napisała Maja Lidia Kossakowska. Występuje tam w roli Pana Głębi, niepoprawnego romantyka z wizją równego i pięknego świata. Jego przezwiskiem tam jest Lampka, wywodzące się od jego tytułu przed buntem aniołów: „Niosący światło”.

    Lucyfer jako upadły anioł występuje też od 29 części sagi o ludziach lodu Miłość Lucyfera Margit Sandemo. Opisywana jest tam pewna legenda. Boga rozsierdziło to, że Lucyfer zlitował się nad porzuconą przez niego na pustkowiu mandragorą – prototypem człowieka, który Bóg uznał za niewystarczająco doskonały, by być 'na obraz boży' i porzucił niedokończony projekt. Zresztą Lucyfer wcale nie z zazdrości o Jezusa został zesłany do czarnych sal, lecz przez miłość do ziemskiej kobiety. Mógł powracać co sto lat na ziemię, ale nie ujrzał już nigdy swojej wybranki, gdyż ona już nie żyła. Miał on wychodzić na powierzchnię ze swojego królestwa w okolicach Dimmuborgir w północnej Islandii. Ukazuje się tam jako wyrozumiały władca w przeciwieństwie do Boga. Na koniec sagi okazuje się jednak, że jego dobroduszne działania były pokierowane chęcią zdobycia władzy nad światem.

    W Książce Jakuba Ćwieka pt. Kłamca 3. Ochłap sztandaru, Lucyfer występuje jako Gwiazda Zaranna, najpotężniejszy z władców piekieł, który spędził wiele lat ukrywając się i ucząc się na ziemi. Fanatyk Filozofii Jezusa Chrystusa, który to według powieści zstąpił do piekieł i poważnie porozmawiał z Lucyferem.

    W filmie kinowym Saint Seiya: Wojownicy Świętej Wojny w reżyserii Masayuki Akehi'ego Lucyfer pojawia się jako główny przeciwnik Rycerzy z Brązu.

    W mandze Kaori Yuki Angel Sanctuary inkarnacją Lucyfera jest Kira Sakuya. Lucyfer w drodze pewnej umowy „wypożyczył” sobie ciało 10-letniego chłopca, ofiary wypadku samochodowego.

    Lucyfer występuje również w popularnej mandze Seishi'ego Kishimoto 666 Satan jako najwyższy demon.

    Lucyfer występuje także w serialu Nie z tego świata, gdzie przypadkowo zostaje uwolniony z otchłani i pragnie zawładnąć światem. Aby to zrobić, musi wcielić się w człowieka – naczynie. Jedynym naczyniem dla Lucyfera, które pozwoli mu wykorzystać sto procent swojej mocy, jest Sam Winchester, jeden z głównych bohaterów serialu.

    W powieści Arthura C. Clarke, 2010: Odyseja kosmiczna Lucyferem została nazwana gwiazda powstała z planety Jowisz.

    Postać Lucyfera pojawia się w utworze „Lord of Light”, heavymetalowego zespołu Iron Maiden znajdującym się na albumie A Matter of Life and Death z 2006 roku.

    W 2009 roku Electronic Arts wydało grę na podstawie Boskiej komedii pt. Dante's Inferno w której to wcielamy się w postać krzyżowca Dantego, który udaje się do piekła za swą ukochaną Beatrycze. Rola Lucyfera polega na ściągnięciu młodego rycerza do piekieł, by ten go uwolnił.

    W filmie Egzorcyzmy Emily Rose jest jednym z demonów, które opętały duszę kobiety.

    Postać Lucyfera pojawia się jako bohater drugoplanowy w serii komiksowej Sandman, autorstwa Neila Gaimana, opublikowanej przez wydawnictwo Vertigo. Mike Carey stworzył spin-off Sandmana poświęcony wyłącznie przygodom Lucyfera, zatytułowany Lucyfer. Na podstawie tej serii powstał serial telewizyjny wyprodukowany dla amerykańskiej stacji telewizyjnej Fox. W serialu w postać Lucyfera Morningstara wciela się Tom Ellis.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Niestety jestem nieufny i myślę że oni od nas czegoś chcą. U sumerów to akurat się nie kryli. Potrzebowali wydobywać złoto i modyfikowali małpy a zastanawiali się po tym co z nimi/ z nami/ modyfikowanymi małpami zrobić, zabić czy pozwolić żyć? Z jahwh i ludem wybranym jest sprawa późniejsza i bardziej zagmatwana, bo myślę że to kapłan z Egiptu który postanowił zostać bogiem, bystry bezkompromisowy gość co po śmierci tu został i opętał Mojżesza i sobie wyhodował rabusiów pustynnych nie etycznymi metodami, ślady są w biblii. Zabawnym jest że baranki się do niego modlą, tak jak by im dobrze życzył. Nawet Serenka i Michalina były zaskoczone tym kim jesteśmy w świetle Judaizmu i Islamu >;)) Jesteśmy jak dzieci.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Jestem bardzo sceptyczny, Ewo. Wiele pokoleń kapłanów modyfikowało te przekazy, a spora ich część była na poziomie, więc ich kłamstwa i pułapki mentalne na prostych ludzi, są nieoczywiste i przekonujące. Podstawowym problemem jest nasza socjalizacja, my chcemy wierzyć i ufać społecznym przekazom, na tym się opiera Cybernetyka społeczna.

Cybernetyka społeczna, socjocybernetyka (gr. [κυβερνήτης] kybernetes – „sternik; zarządca”, od [κυβερνᾶν] kybernán – „sterować; kontrolować”, ang. social cybernetics) – nauka o procesach, celach i metodach sterowania społeczeństwem.
Charakterystyka cybernetyki społecznej

Stosując metody matematyczne i statystyczne oraz analizę jakościową zachowań społecznych różnorakich podmiotów, cybernetyka społeczna dąży do określenia możliwości, warunków i skutecznych sposobów sterowania zjawiskami i procesami społecznymi. Interdyscyplinarny charakter cybernetyki społecznej polega na wykorzystaniu i integrowaniu dorobku cybernetyki ogólnej oraz dorobku takich nauk społecznych jak: socjologia, psychologia społeczna, politologia, prawoznawstwo, ekonomia itp. Cybernetyka społeczna jest związana także z teorią procesów informacyjnych w społeczeństwie, na nich bowiem opierają się w dużej mierze mechanizmy sterowania społecznego.

Przez długie wieki sztuka sterowania ludźmi była domeną wtajemniczonych, którzy zazdrośnie strzegli swego monopolu. Od czasu powstania cybernetyki społecznej sytuacja uległa pod tym względem istotnej zmianie. Cybernetyka – jako nauka o procesach sterowania – zaczęła wyjaśniać pewne ogólne prawidłowości występujące we wszelkich procesach sterowniczych, zaś cybernetyka społeczna – ogólne prawa rządzące procesami sterowania społecznego. Znajomość tych praw może być bardzo pomocna tym wszystkim ludziom, którzy czynnie uczestniczą w tego rodzaju procesach. Podobnie jak wszelka wiedza naukowa, również i wiedza z zakresu cybernetyki społecznej może być wykorzystana do różnych celów: z jednej strony można ją wykorzystać, aby sprawniej osiągnąć pozytywne cele społeczne, a z drugiej – w celu manipulowania ludźmi, czyli sterowania nimi wbrew ich interesom. Jednakże nawet biorąc pod uwagę tę drugą możliwość, trzeba stwierdzić, że nic chyba nie może skuteczniej zapobiec manipulowaniu ludźmi, jak znajomość ogólnych praw cybernetyki społecznej, bowiem manipulacja ludźmi może być skuteczna tylko wówczas, gdy jej technika nie jest znana tym, którzy jej podlegają. Cybernetyka społeczna nawiązuje do idei łączenia nauk społecznych i humanistycznych z naukami przyrodniczymi ścisłymi. Cybernetyka była wykorzystywana przez ideologię scjentystyczną. Scjentyzm przeceniał percepcję na niekorzyść praktyki. Traktował społeczeństwo jako zbiór biologicznych maszyn, nie zaś za inteligentne byty obdarzone refleksyjnością[1].
Nurty badawcze w cybernetyce społecznej

Psycho- i socjocybernetyka tworzona była w krajach bloku wschodniego, zwłaszcza w ZSRR, przez niektórych naukowców jako propagandowa odpowiedź władz sowieckich na cybernetykę Norberta Wienera[2]. Na zachodzie istniała i istnieje socjocybernetyka[1], lecz jej korzenie pochodzą z cybernetyki N. Wienera[2], a nie z cybernetyki rozwijanej w krajach socjalistycznych. Stalinowska „krytyka” cybernetyki jako „pseudonauki burżuazyjnej” zaatakowała przede wszystkim uczniów Wienera, jak prof. Jana Trąbkę. Jednakże wielu naukowców uważa komunistyczne klony cybernetyki za pseudonaukę, które zniknęły wraz z rozpadem ZSRR[3].

Odmienne podejście od cybernetyki rozwijanej na zachodzie i wschodzie reprezentowali przedstawiciele tzw. polskiej szkoły psychocybernetyki i cybernetyki społecznej, której głównymi przedstawicielami są Marian Mazur, Józef Kossecki, Zbigniew F. Zaniewski, Olgierd Cetwiński, Władysław Szostak, Jolanta Wilsz, czy Wiesław W. Szczęsny. Zasadnicza różnica tkwi w sposobie traktowania opisywanych zjawisk. Cybernetyka rozwinęła się w trakcie i po II wojnie światowej na skutek potrzeb praktycznych. To spowodowało, że dominujące znaczenie osiągnęła cybernetyka techniczna, która bada i opisuje zjawiska deterministyczne (także w ujęciu Norberta Wienera), w których określonemu bodźcowi zawsze odpowiada określone następstwo (reakcja). Taka geneza języka naukowego (pojęć) powoduje trudności w przedstawianiu niedeterministycznych zjawisk społecznych. Dodatkowym utrudnieniem jest częste traktowanie przez cybernetyków odrębnych przestrzennie obiektów jako osobnych systemów, mimo iż niektóre z nich spełniają takie same funkcje (są więc jednym systemem, co najwyżej składającym się kilku podsystemów). Zaś Marian Mazur opracował podstawy teoretyczne umożliwiające przedstawianie zjawisk społecznych w sposób ścisły (m.in. rozróżnianie funkcji systemów od oddzielności przestrzennej obiektów) i stochastyczny (prawdopodobnościowy), w którym określonemu bodźcowi może odpowiadać wiele różnych następstw (reakcji), zależnych od aktualnych stanów oddziałujących ze sobą systemów, bądź systemu i jego otoczenia (traktowanego jako system). Tym samym umożliwiają one opisywanie procesów rzeczywiście obserwowanych w społeczeństwie.

Marian Mazur, stworzył teorię systemów autonomicznych („autonomów”, we wcześniejszych opracowaniach zwanych równorzędnie, ale mniej poprawnie terminologicznie „układami samodzielnymi”), którą opublikował w swej książce „Cybernetyczna teoria układów samodzielnych” (1966), a następnie rozwinął w pracy „Cybernetyka i charakter” (1976). System autonomiczny, zgodnie z określeniem M. Mazura, jest to taki system, który ma zdolność do sterowania się i może przeciwdziałać utracie tej swojej zdolności; albo inaczej mówiąc, jest swoim własnym organizatorem i steruje się we własnym interesie. Konkretnym przypadkiem systemu autonomicznego jest człowiek (gdyż spełnia wszystkie warunki określone dla s.a.), a także zorganizowane społeczeństwo (jak poprzednio). W związku z tym teoria ta dostarczyła skutecznych narzędzi do analizowania procesów sterowania postępowaniem ludzi. Na bazie omawianej teorii Józef Kossecki opracował podstawy teoretyczne polskiej szkoły „cybernetyki społecznej”[4]. Wiesław W. Szczęsny pracujący głównie na UW rozwijał koncepcje M. Mazura w zakresie teorii wychowania, a zwłaszcza antropologii systemowej. Zbigniew F. Zaniewski pracujący na uczelniach i organizacjach edukacyjnych w Warszawie i Łodzi jest m.in. autorem wdrażanych w różnych zakładach przemysłowych kompleksowych taryfikatorów kwalifikacyjnych, czy oryginalnej metody opisu stanowisk pracy – InPOST, opracowanej na podstawie teorii systemów autonomicznych. W latach 80. zajmował się również zastosowaniem wspomnianej teorii w kryminologii.
Literatura

    Biriukow B. W., Geller J. S., Cybernetyka w naukach humanistycznych. Wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1983, s. 468. ISBN 83-04-01380-0.
    Cetwiński O., Między buntem a pokorą. KiW, Warszawa 1986. ISBN 83-05-11555-0.
    Kempisty M., red., Mały słownik cybernetyczny. WP, Warszawa 1973, s. 408. (hasło socjocybernetyka)
    Kisza A., Model cybernetyczny powstawania i działania prawa. Ossolineum, Wrocław 1970. Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego Seria A, Nr 133.
    Klaus G., Cybernetyka i społeczeństwo. KiW, Warszawa 1970.
    Kossecki J., Cybernetyka kultury. Wyd. PIW, Warszawa 1974. Seria: Biblioteka Myśli Współczesnej.
    Kossecki J., Cybernetyka społeczna. PWN Warszawa 1975.
    Kossecki J., red., Cybernetyka społeczna. Wyd. WSP w Kielcach, Kielce 1976.
    Kossecki J., Wzajemne oddziaływania sterownicze państw jako układów samodzielnych. Wyd. WSP, Kielce 1980.
    Kossecki J., Problemy sterowania społecznego. Wyd. PZGraf. RSW, Warszawa 1980.
    Kossecki J., Cybernetyka społeczna. Wyd. 2 rozsz. PWN Warszawa 1981. ISBN 83-01-02314-7.
    Kossecki J., Tajniki sterowania ludźmi. Wyd. KAW, Warszawa 1984. ISBN 83-03-00422-0.
    Kossecki J., Jak sterować społeczeństwem. Wyd. MAW, Warszawa 1984. ISBN 83-203-1799-1 (W książce podano błędny ISBN 82-203-1799-1)
    Kossecki J., Cybernetyczna analiza systemów i procesów społecznych. Wyd. WZiA WSP, Kielce 1996.
    Kossecki J., Elementy nowoczesnej wiedzy o sterowaniu ludźmi. Socjotechnika, socjocybernetyka, psychocybernetyka. Skrypt dla oficerów policji. Wyd. WZiA Akademii Świętokrzyskiej, Kielce 2001. ISBN 83-87798-18-5.
    Lange O., Wstęp do cybernetyki ekonomicznej. PWN, Warszawa 1965. Seria: Informacja i Sterowanie.
    Mazur M., Cybernetyczna teoria układów samodzielnych. PWN, Warszawa 1966.
    Mazur M., Cybernetyka i charakter. PIW, Warszawa 1976.
    Mazur M., Homeostaza społeczna. [w:] Procesy samoregulacji w oświacie. Problemy homeostazy społecznej. Red. M. Pęcherski, J. Turdej. Warszawa 1983.
    Moles A. A., Sociodynamique de la culture. Paris – La Haye 1967.
    Nowakowska E., Geneza polskiej szkoły cybernetyki społecznej. [w:] The Peculiarity of Man vol. 7, Wyd. WZiA AŚ w Kielcach, Warszawa-Kielce 2002. ISBN 83-87798-36-3.
    Studnicki F., Cybernetyka i prawo. WP, Warszawa 1969. Seria: Omega.
    Szczęsny W. W., 1995, Między dobrem a złem. Wprowadzenie do systemowej antropologii pedagogicznej. Wyd. „Żak”, Warszawa. ISBN 83-86770-04-X.
    Szostak W., Cybernetyka społeczna. Wyd. UJ, Kraków 1978. Skrypty Uczelniane nr 300.
    Wagner Ch., Cybernetyka społeczna jako stałe zadanie Kościoła. [w:] CONCILIUM. Międzynarodowy Przegląd Teologiczny, 1-10, 1968, Poznań-Warszawa 1969, s. 250.
    Wiener N., The Human Use of Human Beings: Cybernetics and Society. Da Capo Press, 1988. (pierwsze wydanie 1950)
    Wiener N., Cybernetyka i społeczeństwo. KiW, Warszawa 1961.
    Wiener N., Cybernetyka a społeczeństwo. Wyd. II popr. KiW, Warszawa 1961.
    Zaniewski Z. F., Zarządzanie zasobami ludzkimi w oświacie w perspektywie społeczeństwa wiedzy: (spojrzenie interdyscyplinarne). Wyd. popr. i uzup., Wyd. Fundacja Studiów i Badań Edukacyjnych, Warszawa 2003. ISBN 83-915039-4-1.

Zobacz też

    Andrzej Antoszewski
    Józef Kossecki
    Marian Mazur
    Norbert Wiener
    Zbigniew Zaniewski

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Tych kłamstw jest tyle że nie sposób się przez to przekopać. Sednem jest interes pomiędzy jahwh a ludem wybranym i synergia z tym związana, która jest pasożytowaniem na gatunku ludzkim. Bardzo trudno to zrozumieć i przyjąć, bo całe życie to przed nami ukrywano i przykrywano dobrymi myślami w stylu Dobry Pasterz. Tylko czy ludzie to owce i potrzebują "pasterza"? A to to już diabeł i módlmy się bracia i siostry

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Wiesz, Ewo, że pan Luter powiedział że człowiek jest jak koń i albo na nim jedzie bóg albo diabeł? I jakoś nikomu nie przyszło do głowy że to jest sprzeczne z posiadaniem przez ludzi Wolnej Woli i Mądrości. Więc Człowiek w/g wykładni chrześcijańskiej z zasady nie jest samodzielnym i...... trzeba za niego myśleć i nim niezauważalnie manipulować, aby nie zrozumiał swej smutnej kondycji >;)) Wiedząc to powinienem być kapłanem i.... milczeć >;) To bardzo zabawne że poniekąd pan Luter jest jednym z prekursorów Cybernetyki społecznej >;) A pamiętacie jeszcze że J. nakazał apostołom być "rybakami ludzi"? Tylko kto jest GOTÓW to zrozumieć? Tylko po co, na co, odpalić grilla polać drinki i.....