|
|
Jak to co? Chiny zajęły i zasiedliły.
W latach 1788–1792 Tybet stał się ofiarą inwazji Gurkhów z Nepalu, którzy zostali ostatecznie odparci jedynie dzięki pomocy chińskiej. Po tym wydarzeniu w roku 1793 cesarz Qianlong (1736-1795) nadał ambanom prawo do kontrolowania lokalnego rządu tybetańskiego. Dalajlama i panczenlama mieli się odtąd trzymać ich zarządzeń, a wszelkie sprawy Tybetu podlegały chińskiemu Urzędowi ds. Terytoriów Zależnych. W ten sposób Tybet stał się formalnie częścią cesarstwa dynastii Qing. Jednocześnie Chińczycy zaczęli prowadzić politykę izolacji Tybetu, w czym popierała ich część tybetańskiego rządu i kleru, tak że w XIX wieku Tybet stał się „ziemią zakazaną” dla cudzoziemców. Jednak po śmierci Qianlonga Chiny pogrążyły się w kryzysie i „wewnętrzne problemy, z którymi borykała się dynastia Qing w XIX wieku, a także rosnąca presja ze strony mocarstw kolonialnych, oznaczały dla Tybetu de facto polityczną niezależność”[24]. Po wcześniejszym zajęciu Ladakhu w roku 1842 pochodzący z Dżammu Dogrowie zaatakowali Tybet Zachodni, zostali jednak odparci przez wojska tybetańskie i ostatecznie oba kraje ustaliły pomiędzy sobą granice i relacje handlowe. W 1854 roku Tybet ponownie najechali nepalscy Gurkhowie i po dwóch latach walk zmusili Tybetańczyków do płacenia wysokiego trybutu i uznaniu Nepalu za protektora Tybetu. Mimo prób ratowania wpływów dynastii Qing w Tybecie przez ambanów, kiedy w roku 1862 władzę regenta obalił minister Szetra, właśnie do Nepalu zwrócił się o potwierdzenie swojego urzędu. XIII Dalajlamie, Thubtenowi Gjaco (1875-1933), udało się uniknąć zamachu przygotowywanego przez regenta Demo Rinpocze i w roku 1895 podjąć funkcje rządowe. Tym samym tzw. „wiek regentów” dobiegł końca[25].
Tybet w pierwszej połowie XX w.
Osobny artykuł: Tybet (1912–1951).
Na przełomie XIX i XX wieku Tybet stał się jednym z obiektów tzw. „Wielkiej Gry”, to jest rywalizacji rosyjsko-brytyjskiej o wpływy w Azji. Obawiając się sojuszu Tybetu z Rosją rząd brytyjski wysłał do tego pierwszego 3-tysięczny oddział pod dowództwem Francisa Younghusbanda, który po pokonaniu źle uzbrojonych wojsk tybetańskich 3 sierpnia 1904 roku wkroczył do Lhasy. Dalajlama uciekł do mongolskiej Urgi (dzis. Ułan Bator), w odpowiedzi na co cesarz odwołał go z urzędu. Tymczasem rząd tybetański zawarł z Brytyjczykami umowę zezwalającą im m.in. na utrzymywanie stosunków handlowych i dyplomatycznych. Zlekceważenie w tej tzw. „Konwencji lhaskiej” formalnej zwierzchności Chin nad Tybetem spowodowało ich oburzenie. Po wycofaniu się Younghusbanda Tybetańczycy poprosili cesarza o przywrócenie Dalajlamy na urząd. Ten zgodził się, ale wcześniej nadał Dalajlamie poniżający tytuł „Naszego lojalnego i podporządkowanego wiceregenta”, niedwuznacznie wskazując mu jego podporządkowaną pozycję. W roku 1909 Dalajlama wrócił do Tybetu, jednak już dwa miesiące potem uciekł do Indii Brytyjskich przed armią chińskiego generała Zhao Erfenga, który po brutalnym podporządkowaniu Chinom Khamu wkroczył do Tybetu Środkowego[26].
Po tym jak w roku 1911 w wyniku Rewolucji Xinhai upadło cesarstwo chińskie Dalajlama wszczął zbrojną rebelię przeciwko Chińczykom, którzy zostali pokonani i latem 1912 roku wycofali się z Tybetu. Po powrocie do Lhasy, kiedy prezydent Republiki Chińskiej chciał go zatwierdzić we wszystkich jego tradycyjnych funkcjach, Dalajlama odmówił i ogłosił niepodległość Tybetu. W roku 1914 Chiny, Wielka Brytania i Tybet ustaliły tekst tzw. porozumienia z Simli, które „gwarantowało autonomię Tybetu Środkowego i Zachodniego, aczkolwiek pod chińskim zwierzchnictwem, podczas gdy środkowotybetański rząd w Khamie miał przyznaną autonomię tylko w sprawach religijnych”[27], ostatecznie zostało jednak ono podpisane tylko przez Tybet i Wielką Brytanię. W sumie Dalajlamie nie udało się osiągnąć porozumienia z Chinami i do końca jego rządów dochodziło do utarczek zbrojnych z nimi na obszarach wschodniotybetańskich. Po pobycie w Indiach Dalajlama przystąpił do modernizacji Tybetu, budując elektrownię, linię telegraficzną, organizując urząd pocztowy i wprowadzając papierowy pieniądz, tworząc szkołę na wzór angielski i modernizując armię. Reformy te spotkały się ze sprzeciwem konserwatywnego kleru buddyjskiego. Szkoła została wkrótce zamknięta, a Dalajlama został przekonany, że nowoczesna armia stanowi zagrożenie dla buddyzmu, a tym samym jego władzy, i jej modernizacja została zaniedbana[28].
Po śmierci Thubtena Gjaco do momentu uzyskania dojrzałości przez jego następcę Tybetem miał rządzić młody i niedoświadczony regent Reting Rinpocze wraz z bratankiem zmarłego dalajlamy i najwyższym urzędnikiem rządowym Langdünem. Reting Rinpocze w krótkim czasie wyrósł na bezwzględnego i żądnego władzy polityka i w kwietniu 1939 roku zmusił Langdüna do dymisji. W tym samym roku do Lhasy przybył sprowadzony z Amdo nowy dalajlama, Tenzin Gjaco (ur. 1935), a w roku następnym regent niespodziewanie podał się do dymisji, prawdopodobnie dlatego, że jako nieprzestrzegający ślubów czystości nie mógłby odebrać od nowego dalajlamy ślubów nowicjatu. W roku 1944 Reting Rinpocze powrócił jednak do Lhasy i próbował nakłonić regenta Taktrę Rinpoczę do ustąpienia, a kiedy ten odmówił próbował zorganizować spisek na jego życie. W rezultacie jednak w roku 1947 trafił do więzienia, gdzie zmarł, prawdopodobnie otruty[29].
W roku 1947 Tybet był głęboko podzielony pomiędzy stronnictwa Retinga i Taktry – kiedy aresztowano tego pierwszego wybuchły walki pomiędzy siłami popierających go klasztorów a armią, a niektórzy zwolennicy Retinga popierali nawet atak Chińczyków na jego korzyść. W tym samym roku Indie Brytyjskie uzyskały niepodległość i wbrew nadziejom Tybetańczyków nie kontynuowały one brytyjskiej polityki nieoficjalnego wspierania niezależności Tybetu. Jesienią 1949 roku komuniści wygrali chińską wojnę domową i w październiku 1950 roku zajęli wschodni Tybet. 23 maja 1951 roku, mimo braku stosownych pełnomocnictw, tybetańska delegacja w Pekinie podpisała siedemnastopunktowe porozumienie, na mocy którego miało dojść do reintegracji Tybetu z Chinami, przy przyznaniu mu autonomii, zachowaniu w nim dotychczasowego systemu politycznego, oraz zapewnieniu wolności religijnej i utrzymaniu klasztorów. Zdając sobie sprawę, że odrzucenie porozumienia oznacza natychmiastową inwazję chińską[30], „24 października 1951 roku rząd w Lhasie ostatecznie zaaprobował porozumienie i tym samym zakończył trwającą od 1911 roku faktyczną niepodległość Tybetu, który teraz wcielony został do Chińskiej Republiki Ludowej”[31].
Tybet częścią Chińskiej Republiki Ludowej
Pierwsze lata okupacji chińskiej w Tybecie Środkowym przebiegały spokojnie. W roku 1955 został założony „Komitet Przygotowawczy Tybetańskiego Regionu Autonomicznego”, który później stał się właściwym organem władzy w Tybecie, mimo że rząd w Lhasie nadal funkcjonował. Przewodniczącym komitetu był Dalajlama, ale to Chińczycy wyznaczali jego politykę. W Tybecie Wschodnim przymusowa kolektywizacja ziemi i osiedlanie nomadów doprowadziły w zimie 1955/1956 roku do wybuchu ogólnokrajowej rebelii. Po jej klęsce Khampowie uformowali ruch oporu „Czuszi Gangdrug”, który uzyskał wsparcie USA, i zaczęła się do niego przyłączać rosnąca liczba Tybetańczyków, tak że zarówno Chiny, jak i rząd centralny w Lhasie coraz bardziej traciły kontrolę nad sytuacją w kraju. W tej napiętej sytuacji w marcu 1959 roku zaproszenie Dalajlamy na występ zespołu tanecznego w chińskim sztabie wojskowym, na które miał on przybyć sam, spowodowało pojawienie się pogłosek o jego planowanym przez Chińczyków porwaniu i wywołało ogólnonarodowe powstanie. Zostało ono krwawo stłumione, a Dalajlama uciekł do Indii, gdzie wkrótce dołączyło do niego wiele tysięcy uciekinierów[31].
Po upadku powstania Chiny przeprowadziły reformę rolną, która zmusiła klasztory „do oddania ziemi, co było równoznaczne ze zniszczeniem podstawy ich egzystencji materialnej. To była prawdopodobnie najbardziej drastyczna zmiana tybetańskiego społeczeństwa od czasu wprowadzenia buddyzmu w VII wieku”[32]. Ci, którzy sprzeciwiali się Chińczykom, zostali zamordowani bądź zaginęli w obozach, gdzie znalazło się wiele tysięcy mnichów, którzy często uciekali także za granicę. Nowy podział ziemi doprowadził do wytworzenia się nowych klas społecznych, zaś wraz z napływem Chińczyków do Tybetu Wschodniego wywołał tam głód i spadek liczby ludności tybetańskiej. Kulminacją procesu transformacji Tybetu było ustanowienie w roku 1965 Tybetańskiego Regionu Autonomicznego. Kiedy w Chinach wybuchła Rewolucja kulturalna, w Tybecie w sierpniu 1966 Czerwona Gwardia ogłosiła jako jej cel zniesienie wszelkich świąt religijnych oraz zniszczenie zewnętrznych przejawów buddyzmu, takich jak stupy, flagi modlitewne, kadzidła oraz wszystkie zdjęcia Dalajlamy i Panczenlamy. W rezultacie „kolejne lata były świadkami wymazywania całej istniejącej kultury. Prawie wszystkie z niespełna 6 tysięcy klasztorów i świątyń zostały splądrowane i zniszczone. Szał destrukcji nie zatrzymał się nawet przed posągiem Jowo w Jokhangu. Najcenniejsze przedmioty ze złota wysłano do Pekinu, gdzie je przetopiono. Rewolucja Kulturalna oznaczała dla Tybetu próbę zniweczenia jego tożsamości kulturowej”[33].
Po ucieczce z Tybetu Dalajlama zorganizował w Indiach tybetański rząd na uchodźstwie z siedzibą w Dharamsali, próbując ustanowić wspólną tożsamość wszystkich Tybetańczyków, dotychczas bardzo zróżnicowanych pod względem kulturowym, religijnym, etnicznym i językowym. Na poziomie religijnym Dalajlama i rząd emigracyjny nawiązują do powstałego w XIX wieku ruchu Rime, który dążył do jedności wszystkich tradycji buddyzmu tybetańskiego. „Tworzenie na nowo historii Tybetu jest podstawą polityki Dalajlamy” i tybetański rząd na uchodźstwie przedstawia go jako kraj, który „postawił sobie za zadanie zachowanie buddyzmu w jego pierwotnej postaci, w jakiej został przekazany z Indii, a którego jedyny potencjał konfliktu zdawał się polegać na tym, że odpierał wewnętrzne ataki na swoją czystość; Tybet jako kraj klasztorów i świątyń, w którym większość ludności stanowili mnisi i mniszki, w którym również świeccy zajmowali się przede wszystkim praktykami religijnymi i w którym nawet władza sprawowana była przez pobożnych mężczyzn zupełnie nieznających powszechnego na świecie dążenia do władzy”[34]. Ten zmitologizowany obraz Tybetu okazał się bardzo pociągający dla opinii światowej[35].
Po przejęciu władzy w Chinach przez Deng Xiaopinga w Tybecie rozpoczął się okres politycznej odwilży. Z obozów zwalniano więźniów, zezwolono na odprawianie praktyk religijnych na ograniczoną skalę, w klasztorach i świątyniach przeprowadzono remonty i powrócili do nich mnisi, zaś w szkołach znowu nauczano tybetańskiego. W roku 1987 Dalajlama zaproponował pięciopunktowy plan pokojowy, w którym rezygnował z niepodległości Tybetu proponując przeobrażenie go w samorządną strefę pokojową, przy czym Chiny miały odpowiadać ze jego politykę zagraniczną. Propozycja ta została jednak odrzucona przez Chiny i wywołała silne kontrowersje wśród samych Tybetańczyków. Po śmierci Panczenlamy w 1989 roku w Lhasie doszło do antychińskich demonstracji i po trzydniowych walkach ulicznych Chińczycy ogłosili stan wyjątkowy, który został zawieszony dopiero pod koniec kwietnia 1990 roku. Po tych wydarzeniach Chiny w pewnym stopniu powróciły do polityki tłumienia religii, m.in. reglamentując liczbę mnichów w klasztorach i starając się poddawać nowicjuszy politycznej indoktrynacji. Jednocześnie ciągle wspiera się imigrację Chińczyków do Tybetu[36]. Do kolejnych masowych protestów w Tybecie doszło w roku 2008[37].
|
Zablokowano
Nastąpił dziki "kapitalizm" w który weszły elity tych republik Oczywiście zaczęły przodować Chiny. Które jako jedyne, miały jakąś myśl do tych regionów. Następuje zanik języka rosyjskiego na rzecz, chińskiego...I tutaj żadne rozmowy Rosji z USA o wpływy. Nie mają żadnego sensu. Bo Chiny przejmują wpływy...Nikogo się nie pytając