W plemieniu Himba w Namibii w Afryce Południowej data narodzin dziecka jest ustalona nie w momencie jego przyjścia na świat, ani w jego projekcie, ale znacznie wcześniej: od dnia, w którym dziecko jest pomyślane w umyśle swojej matki ⠀
⠀
Kiedy kobieta postanawia, że będzie miała dziecko, siada i odpoczywa pod drzewem, i nasłuchuje, aż usłyszy pieśń dziecka, które chce się narodzić. A kiedy już usłyszy pieśń tego dziecka, wraca do mężczyzny, który będzie ojcem dziecka, aby nauczyć go tej pieśni. A potem, kiedy się kochają, aby fizycznie zaprojektować dziecko, śpiewają pieśń dziecka, aby je zaprosić.
⠀
Kiedy matka jest w ciąży, uczy śpiewu tego dziecka położne i starsze kobiety z wioski. Tak więc, gdy dziecko się urodzi, stare kobiety i ludzie wokół niego śpiewają jego pieśń, aby je powitać.⠀
⠀
W miarę jak dziecko rośnie, inni mieszkańcy wioski uczą się jego pieśni. Jeśli więc dziecko upadnie lub się skaleczy, zawsze znajdzie kogoś, kto je podniesie i zaśpiewa jego piosenkę. Podobnie, gdy dziecko dokona czegoś wspaniałego lub pomyślnie przejdzie przez rytuał przejścia, mieszkańcy wioski śpiewają jego pieśń, aby je uhonorować.⠀
⠀
W plemieniu jest jeszcze jedna okazja, kiedy mieszkańcy wioski śpiewają dla dziecka. Jeśli w jakimkolwiek momencie swojego życia człowiek popełni odbiegające od normy przestępstwo lub czyn społeczny, jest on wzywany do centrum wioski, a ludzie ze wspólnoty tworzą wokół niego krąg. Następnie śpiewa się jego pieśń ⠀
⠀
Plemię uznaje, że korekta zachowań antyspołecznych nie odbywa się poprzez karę, lecz poprzez miłość i przypomnienie tożsamości. Kiedy rozpoznaje się swoją własną pieśń, nie chce się ani nie potrzebuje robić niczego, co mogłoby zaszkodzić innym.⠀
I tak samo przez całe życie. W małżeństwie pieśni śpiewa się razem.
⠀
A kiedy ten dzieciak, zestarzały, leży w swoim łóżku, gotowy do śmierci, wszyscy mieszkańcy wioski znają jego pieśń i śpiewają ją po raz ostatni.
