|
|
Raczej bezprawie unijne >;)
ADAM JASKULSKI
Poznañ
Unia Europejska wspólnot¹ bezprawia?
Du¿e i ma³e manipulacje w instytucjach unijnych
w zwi¹zku z wejœciem w ¿ycie Traktatu lizboñskiego
Wprowadzenie
Celem prezentowanego artyku³u jest analiza elementów wdra¿ania postanowieñ
Traktatu lizboñskiego (TL), odnosz¹ca siê przede wszystkim do tworzenia podstaw
prawnych funkcjonowania Rady Europejskiej (RE), tj. jej regulaminu wewnêtrznego
oraz pierwszych decyzji podejmowanych przez t¹ instytucjê na podstawie uprawnieñ
przewidzianychdlaniejwTraktacielizboñskim.Dodatkowoanaliziezostaniepoddany
problem wykorzystywania jêzyka, do promowania niektórych koncepcji prawnych na
poziomie pozatraktatowym, na przyk³adzie nowego regulaminu wewnêtrznego Rady
Unii Europejskiej (RUE) oraz zmian dokonywanych w regulaminie Parlamentu Euro-
pejskiego (PE). Niniejszy artyku³ ma charakter interdyscyplinarny: prawno-politolo-
giczny. Rozwa¿ania dotycz¹ce sposobu przyjmowania okreœlonych aktów oraz
konsekwencji prawnych tak wykorzystywanych procedur s¹ uzupe³nione wyjaœnie-
niem politologicznym zaistnia³ych sytuacji.
Nadu¿ycie?
Decyzja 1 w sprawie przyjêcia regulamin wewnêtrznego (RW) Rady Europejskiej
zosta³a ustanowiona na podstawie procedury, która w momencie jej przyjmowania
jeszcze nie istnia³a. Zgodnie z art. 1 ust. 2 Decyzji RE w sprawie przyjêcia regulaminu
wewnêtrznego,zosta³onprzyjêtynapodstawieproceduryprzewidzianejwart.7Regu-
laminu, stanowi¹cego za³¹cznik do wspomnianej Decyzji. Pytanie, jakie nasuwa siê
w kontekœcie zastosowanej procedury przyjêcia decyzji o ustanowieniu RW, dotyczy
tego czy mo¿liwe jest zastosowanie procedury do przyjêcia aktu, która w momencie
jego przyjmowania nie istnieje?
Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE)przewiduj¹przyjmowaniedecyzjiREtylkonajejspotkaniach.Traktatynieza-
wieraj¹¿adnychodniesieñdomo¿liwoœcizastosowaniaprocedurypisemnejdoprzyjê-
cia decyzji w sprawie przyjêcia RW RE. Tym samym, jedynym dopuszczalnym
sposobem jest podjêcie decyzji poprzez g³osowanie na posiedzeniu RE. Natomiast
Nr 4
ROCZNIK INTEGRACJI EUROPEJSKIEJ
2010
1
DecyzjaRadyEuropejskiejzdnia1grudnia2009r.wsprawieprzyjêciaregulaminuwewnêtrz-
nego (2009/882/UE).
w tym przypadku dosz³o do podjêcia decyzji w procedurze pisemnej, czyli poprzez
przes³aniepropozycjidecyzjiprzezPrzewodnicz¹cegoREjejcz³onkom,którzypisem-
nie wyrazili zgodê na przyjêcie proponowanej decyzji. Konstrukcja zastosowana do
omawianej decyzji powoduje, i¿ jest ona niewa¿na z powodu naruszenia istotnych
wymogów proceduralnych podczas jej przyjêcia. Wynika to z faktu, i¿ nie mo¿na
przyjmowaæ aktu prawnego na podstawie procedury nieistniej¹cej w momencie jego
przyjmowania. Owa niewa¿noœæ mog³a byæ tylko stwierdzona w postêpowaniu przed
ETSwszczêtymwci¹gu2miesiêcyodpodjêciadecyzji,aformalniewci¹gu2miesiêcy
od jej opublikowania w Dzienniku Urzêdowym UE.
Jednak¿e, ¿adna z instytucji uprawnionych nie zaskar¿y³a przedmiotowego aktu do
Trybuna³u,coskutkujeutrzymaniemtejdecyzjiwmocy,bezmo¿liwoœcijejuchylenia.
Tym samym pomimo przes³anki powoduj¹cej niewa¿noœæ tej decyzji nie istnieje pod-
stawa prawna do jej uchylenia, a wiêc decyzja ta jest nadal skuteczna. Jednak¿e up³yw
terminu wniesienia skargi nie powoduje walidacji niewa¿noœci decyzji.
Analiza przepisów TFUE dotycz¹cych zaskar¿alnoœci aktów instytucji i innych
podmiotów UE, wymaga rozstrzygniêcia jeszcze jednego aspektu przedmiotowej de-
cyzji, który warunkowa³by jej ewentualnoœæ zaskar¿alnoœci. Zgodnie z Traktatem,
akty RE mog¹ byæ przedmiotem skargi do ETS tylko jeœli „zmierzaj¹ do wywarcia
skutków prawnych wobec podmiotów trzecich”. Poddanie bezwzglêdnej kontroli
ETS takich aktów wynika z Traktatu i znacznie szerszego orzecznictwa dotycz¹cego
tej problematyki 2 .
Podstawow¹ kwesti¹ w tej materii pozostaje jednak ustalenie tego czy przepisy de-
cyzji w sprawie regulaminu wewnêtrznego RE zawieraj¹ normy prawne wywieraj¹ce
skutek prawny wobec osób trzecich. Poza wyj¹tkowymi sytuacjami pojêcie „decyzji”
u¿ywane w znaczeniu prawa unijnego oznacza akt prawny indywidualny i konkretny,
a jego znaczenie jest co do zasady zbie¿ne z pojêciem aktu administracyjnego znanego
z polskiego porz¹dku prawnego. W tym wypadku do koñca trudno okreœliæ charakter
prawny tego typu decyzji, gdy¿ w praktyce wczeœniej Rada Europejska takowych nie
przyjmowa³a. Po drugie, sama treœæ decyzji jest bardzo krótka, gdy¿ odnosi siê tylko
i wy³¹cznie do czynnoœci konkretnej i indywidualnej, czyli ustanowienia w³asnego re-
gulaminu wewnêtrznego. Natomiast regulamin wewnêtrzny RE, bêd¹cy za³¹cznikiem
doprzedmiotowejdecyzji(awiêcjejintegraln¹czêœci¹),jestju¿aktemnormatywnym,
czyli sk³adaj¹cym siê z norm o charakterze ogólnym i abstrakcyjnym.
Konieczne tym samym staje siê rozstrzygniêcie czy normy prawne regulaminu we-
wnêtrznego,mo¿naokreœliæjako„zmierzaj¹cedowywarciaskutkówprawnychwobec
osób trzecich”. Po pierwsze nale¿y stwierdziæ, i¿ pojêcie u¿yte w tym miejscu ma cha-
rakter bardzo szeroki, gdy¿ nie odnosi siê ono tylko i wy³¹cznie do zwi¹zania danej
osobyt¹decyzj¹,aledowywieraniawp³ywunajejsytuacjêprawn¹.Podrugie,kluczo-
w¹ kwesti¹ pozostaje rozstrzygniêcie, czy sformu³owanie to dotyczy, tylko i wy³¹cznie
obowi¹zkualbouprawnieniaaktualnegowmomenciewydaniadecyzji,czyte¿wystar-
292 Adam Jaskulski RIE 4’10
2
Zob. m.in.: 294/83 Parti écologiste „Les Verts” przeciwko Parlamentowi Europejskiemu,
w sprawie T 70/05 Evropaïki Dynamiki przeciwko Europejskiej Agencji Bezpieczeñstwa Morskie-
go, w sprawie T 258/06 RFN przeciwko Komisji Europejskiej, curia.europa.eu motyw 25 i kolejne
oraz orzecznictwo tam wskazane.
czypotencjalnycharakterwp³ywu,jakiodnosisiêw³aœniedoaktównormatywnych,ja-
kim w praktyce jest regulamin wewnêtrzny RE na sytuacjê prawn¹ osób trzecich.
Wydaje siê, ¿e u¿yte sformu³owanie „zmierzaj¹cych do wywarcia”, a nie „wywie-
raj¹cych” w odniesieniu do decyzji, które mog¹ podlegaæ zaskar¿eniu, oznacza nie tyl-
ko oddzia³ywanie na sytuacjê prawn¹ osób trzecich w momencie wejœcia w ¿ycie
decyzji, ale tak¿e potencjaln¹ mo¿liwoœæ u¿ycia przepisów takiego aktu, do uzyskania
takiego wp³ywu. Przyjmuj¹c tak¹ interpretacjê, mo¿na zakwalifikowaæ przepisy regu-
laminuwewnêtrznegoRE,jako„zmierzaj¹cedowywarcia”takiegowp³ywu,poniewa¿
wyraŸnie nak³ada powtarzalne obowi¹zki na okreœlone podmioty, chocia¿by jej Prze-
wodnicz¹cego czy pañstwa sprawuj¹ce prezydencjê.
Poniewa¿ omawiana decyzja nadal funkcjonuje w obrocie prawnym i nie ma obec-
nie mo¿liwoœci jej uchylenia, dlatego te¿ powstaje pytanie o skutki zwi¹zane z przyj-
mowaniem przez RE decyzji z wykorzystaniem jej regulaminu wewnêtrznego.
W przypadku decyzji przyjmowanych na podstawie procedury przewidzianej w TUE,
czyli podczas spotkania RE mo¿na stwierdziæ, i¿ niewa¿noœæ regulaminu nie bêdzie
wp³ywa³a na ich status prawny. Natomiast decyzje przyjmowane w procedurze pisem-
nej zamieszczonej w regulaminie wewnêtrznym, bêd¹ de facto przyjmowane z naru-
szeniem prawa, gdy¿ brak jest wa¿niej normy kompetencyjnej umo¿liwiaj¹cej
zastosowanie takiej procedury. Odnosz¹c siê do mo¿liwych skutków prawnych przyjê-
cia decyzji na podstawie procedury niezgodnej z prawem, wydaje siê, ¿e podmiot
uprawniony do skargi na decyzjê Rady Europejskiej przyjêtej w procedurze pisemnej
bêdzie mia³ mo¿liwoœæ podniesienia tego zarzutu w postêpowaniu przed Trybuna³em.
Jednak¿e prawdopodobieñstwo stwierdzenia niewa¿noœci takiej decyzji wraz ze skut-
kiem ex tunc jest bardzo ma³e. Trybuna³ Sprawiedliwoœci bardzo czêsto w praktyce
orzeczniczej stosuje konstrukcjê stwierdzenia niewa¿noœci aktu prawa UE, jednak¿e
utrzymuje w mocy skutki wywo³ane przez ten akt.
Unikn¹æ wszelkich problemów mo¿na by³o w bardzo prosty sposób. Mianowicie
wpisanie w TL w postanowieniach przejœciowych kompetencji do podejmowania de-
cyzji w procedurze pisemnej, rozwi¹za³oby to praktyczny problem, który siê pojawi³.
Drug¹ mo¿liwoœci¹ by³o formalne zwo³anie nadzwyczajnego posiedzenia Rady Euro-
pejskiej, jeszcze przed wejœciem w ¿ycie TL, ale na dzieñ wejœcia jego w ¿ycie, czyli
1 grudnia 2009 roku, co umo¿liwi³oby Radzie Europejskiej podjêcie wszelkich decyzji
zgodnie z prawem.
Kolejnym przyk³adem pope³nionych b³êdów jest przyjêcie przepisów reguluj¹cych
sprawowanie prezydencji w Radzie UE. Traktaty za³o¿ycielskie w wersji lizboñskiej,
czyli TUE i TFUE, nak³adaj¹ na Radê Europejsk¹ obowi¹zek przyjêcia decyzji do-
tycz¹cej prezydencji sk³adów Rady, z wyj¹tkiem Rady ds. Zagranicznych. Podobnie
jak omawiana powy¿ej, tak¿e niniejsza Decyzja 3 zosta³a przyjêta 1 grudnia 2009 roku
(a wiêc odnosz¹ siê do niej wszelkie zarzuty dotycz¹ce wadliwoœci aktów przyjêtych
przez RE 1 grudnia 2009 r.). Jednoczeœnie do TL do³¹czono Deklaracjê odnosz¹c¹ siê
do artyku³u 16 ustêp 9 Traktatu o Unii Europejskiej dotycz¹c¹ decyzji Rady Europej-
skiej w sprawie sprawowania prezydencji Rady (Deklaracja numer 9). Owa Deklaracja
RIE 4’10 Unia Europejska wspólnot¹ bezprawia? Du¿e i ma³e manipulacje... 293
3
Decyzja Rady Europejskiej z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie sprawowania prezydencji Rady
(2009/881/UE).
zawiera Projekt decyzji Rady Europejskiej w sprawie sprawowania prezydencji Rady,
jednoczeœnie zapowiadaj¹c, i¿ przedmiotowa Decyzja ma byæ przyjêta przez Radê Eu-
ropejsk¹ w dniu wejœcia w ¿ycie TL.
Na pocz¹tek nale¿y przypomnieæ, i¿ w przeciwieñstwie do Protoko³ówiZa³¹czni-
ków do³¹czonych do Traktatów, Deklaracje nie maj¹ mocy prawnie wi¹¿¹cej. Deklara-
cja ta zapowiada tak¿e, i¿ Rada powinna przygotowaæ decyzjê dotycz¹c¹ wykonania
Decyzji Rady Europejskiej w sprawie sprawowania prezydencji w Radzie. Jednak¿e
jesttojedynyzapis,pozasam¹decyzj¹,któryzobowi¹zujeiuprawniaRadêUEdopod-
jêcia takich dzia³añ. Jak zosta³o jednak wczeœniej zaznaczone, deklaracje nie maj¹
mocyprawniewi¹¿¹cej,s¹wyrazemtylkowolipolitycznej,awiêcniemo¿naichuznaæ
za podstawê prawn¹ przyznawania okreœlonych kompetencji jakiemukolwiek podmio-
towi, a wiêc tym samym, Deklaracja nr 9 nie mo¿e byæ Ÿród³em uprawnieñ Rady do
wydania takiej decyzji.
Jednak¿eczydecyzjaRadyEuropejskiejsamoistniemo¿ebyæpodstaw¹prawn¹de-
cyzji Rady, w sytuacji gdy Traktat wyraŸnie zobowi¹zuje i zastrzega wydanie decyzji
dotycz¹cej prezydencji dla w³aœciwoœci Rady Europejskiej? Przed udzieleniem odpo-
wiedzi na tak postawione pytanie nale¿y rozstrzygn¹æ jeszcze dwie kwestie. Po pierw-
sze, problem subdelegacji kompetencji jednych instytucji na rzecz drugich w systemie
instytucjonalnym Unii Europejskiej. Po drugie, praktyczny stosunek, jaki tworzy siê
pomiêdzy instytucjami poprzez fakt ewentualnego uznania mo¿noœci subdelegacji
przez RE swoich kompetencji na rzecz Rady UE.
Odnosz¹c siê do pierwszego z postawionych problemów, nale¿y stwierdziæ, i¿ jed-
ne przypadki subdelegacji, jakie by³y i s¹ wykorzystywane w ramach funkcjonowania
instytucji,dokonywanes¹albonapodstawiewyraŸnychpostanowieñtraktatowych,je-
œli dochodzi³o do przekazywania kompetencji pomiêdzy ró¿nymi instytucjami, czego
najlepszym przyk³adem jest realizowanie funkcji wykonawczej Rady przez Komisjê
Europejsk¹ (komitologia) albo w ramach funkcjonowania danej instytucji, ale we-
wn¹trz jej struktury, co i tak z formalnego punktu widzenia zawsze skutkowa³o podej-
mowaniem decyzji w ramach i w imieniu danej instytucji. Przyk³adem tego podejœcia
jest mo¿liwoœæ delegowania okreœlonych uprawnieñ przez Komisjê Europejsk¹ na
rzecz jednego z jej cz³onków albo na Dyrektora Generalnego KE, czy te¿ faktyczna
rola COREPERów, które formalnie maj¹ tylko charakter organów przygotowawczych
Rady. Tym samym nie dochodzi³o w przesz³oœci do sytuacji subdelegowania formal-
nych uprawnieñ do podejmowania decyzji prawnie wi¹¿¹cych pomiêdzy instytucjami
bez wyraŸniej podstawy prawnej wyra¿onej w Traktacie. Jednoczeœnie nie ma ¿adnej
nawet nie pisanej zasady prawnej, która zezwala³aby na subdelegacje kompetencji jed-
nej z instytucji drugiej instytucji. Analizuj¹c drug¹ z przedstawionych kwestii, czyli
konsekwencje stosunku, jaki zostaje wprowadzony poprzez mo¿liwoœæ przekazania
kompetencji przez Radê Europejsk¹ na rzecz RUE. W tym punkcie nale¿y siê przede
wszystkim odnieœæ do zasady równowagi miêdzyinstytucjonalnej, która rz¹dzi stosun-
kami pomiêdzy poszczególnymi aktorami systemu instytucjonalnego Unii Europej-
skiej. Stwierdza ona, i¿ „ka¿da instytucja dzia³a w granicach uprawnieñ przyznanych
jej na mocy Traktatów, zgodnie z procedurami, na warunkach i w celach w nich
okreœlonych”.Oznaczato,i¿Traktatnak³adanaposzczególneinstytucjeobowi¹zek
przestrzegania swoich funkcji oraz wykonywania obowi¹zków przewidzianych
294 Adam Jaskulski RIE 4’10
w Traktatach zgodnie z procedurami tam ustanowionymi, czyli w zgodzie z prawem.
Jednoczeœnie ¿aden z przepisów nie ustanawia stosunku zale¿noœci czy podporz¹dko-
wania pomiêdzy Rad¹ Europejsk¹ i RUE, co ewentualnie uzasadnia³oby mo¿liwoœæ
subdelegacji kompetencji pierwszej instytucji na drug¹. Jednak¿e inicjatywa podjêta
w tej sprawie, polegaj¹ca na przekazaniu przez RE swoich kompetencji na rzecz RUE,
w jakimœ stopniu formalizuje okreœlony stosunek polityczny, jaki by³ budowany przez
ostatniedziesiêælatpomiêdzyREaRUE,apolegaj¹cynadominacjiREwramachmiê-
dzyrz¹dowego pionu UE, tak¿e de facto na p³aszczyŸnie decyzyjnej i sprowadzenia
funkcji RUE w wielu sprawach schodzi do roli wykonawcy decyzji podejmowanych
przezRE 4 .Jednak¿eokreœlonystosunekfaktyczny,nieuprawniadowywodzeniaznie-
go okreœlonych konsekwencji prawnych.
Odpowiadaj¹c na postawione wy¿ej pytanie, nale¿y stwierdziæ, i¿ nie ma podstawy
prawnej subdelegowania przez Radê Europejsk¹ jej uprawnieñ przyznanych przez
TraktatnarzeczRadyUniiEuropejskiej,tymsamymdecyzjaRadyUEustalaj¹caœrod-
ki wykonawcze dla prezydencji Rady zosta³a wydana bez podstawy prawnej, a wiêc
jest decyzj¹ wadliw¹, niewa¿n¹ z mocy prawa, jednak¿e nadal istniej¹c¹ w obrocie
prawnym, do momentu jej uchylenia. Jednak¿e takowe nie nast¹pi, gdy¿ min¹³ czas
przewidzianynazaskar¿enietakwydanejdecyzji.Coprawdawprawieunijnymistnie-
je kategoria aktów nieistniej¹cych, tzn. takich, które z racji swojej wyj¹tkowo powa¿-
nej wadliwoœci nie s¹ uznawane za niewa¿ne, ale za nieistniej¹ce, jednak w tym
wypadku wady choæ bardzo istotne, nie powoduj¹ automatycznie nieistnienia tej decy-
zji w obrocie prawnym 5 .
W praktyce jak wynika z przedstawionych rozwa¿añ, wszelkie decyzje RE przyj-
mowane dnia 1 grudnia 2009 r., zosta³y podjête bez odbycia spotkania Rady Europej-
skiej, s¹ wiêc obarczone wadami powoduj¹cymi ich niewa¿noœæ. Jednak¿e jak
w powy¿szej sprawie z racji ich niezaskar¿enia w przepisowym terminie, bêd¹ one
nadal funkcjonowaæ w obrocie prawnym.
ETS niejednokrotnie pokaza³ ogromne zdolnoœci w stosowaniu rozszerzaj¹cej i ce-
lowoœciowej wyk³adni prawa i co siê z tym wi¹¿e uznawaniem bardzo kontrowersyj-
nych rozwi¹zañ, tylko i wy³¹cznie na tej podstawie, ¿e Traktat wyraŸnie czegoœ nie
zakazuje. Klasycznym ju¿ przyk³adem jest przyznanie normom dyrektyw bezpoœred-
niej skutecznoœci 6 , w sytuacji gdy charakter prawny tego aktu jest dok³adnie opisany
wTraktacie.DlaETSwystarczaj¹c¹przes³ank¹by³ostwierdzenie,i¿ówczesnyTEWG
nie zakazywa³ przypisania normom dyrektywy w uzasadnionych sytuacjach owego
skutku bezpoœredniego. Dlatego te¿ nie mo¿na wykluczyæ, ¿e ewentualne rozstrzy-
gniêcie, jakie mog³oby nast¹piæ w przypadku zaskar¿enia tej decyzji, by³oby jednak
RIE 4’10 Unia Europejska wspólnot¹ bezprawia? Du¿e i ma³e manipulacje... 295
4
Zob. N. Nugent, The Government and Politics of The European Union, New York 2006,
s. 231–238.
5
Zob.wyrokiTrybuna³u:zdnia1kwietnia1982r.wsprawie11/81DürbeckprzeciwkoKomisji,
Rec.s.1251,pkt17;zdnia26lutego1987r.wsprawie15/85ConsorzioCooperatived’Abruzzoprze-
ciwko Komisji, Rec. s. 1005, pkt 10; z dnia 15 czerwca 1994 r. w sprawie C 137/92 P Komisja prze-
ciwko BASF i in., Rec. s. I 2555, pkt 48; z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C 245/92 P Chemie Linz
przeciwkoKomisji,Rec.s.I4643,pkt93izdnia5paŸdziernika2004r.wsprawieC475/01Komisja
przeciwko Grecji, Zb. Orz. s. I 8923, pkt 18.
6
WyrokTrybuna³uzdnia4grudnia1974r.YvonnevanDuynprzeciwkoHomeOfficeC-41/74.
utrzymuj¹cym omawian¹ decyzjê w mocy, poniewa¿ ETS, podobnie jak w powo³anej
powy¿ej sprawie, móg³by stwierdziæ, i¿ skoro Rada Europejska nie ma wyraŸnego
traktatowego zakazu subdelegacji, to w uzasadnionych sytuacjach mo¿e tego dokony-
waæ, co jednak nale¿a³oby oceniæ negatywnie.
Status prawny Rady Europejskiej przed 1 grudnia 2009 roku, by³ okreœlony bardzo
nieprecyzyjnie. Formalnie Rada Europejska uznawana by³a za instytucjê Unii Euro-
pejskiej, natomiast nie Wspólnoty Europejskiej, która w tamtym okresie by³a pod-
staw¹ wspó³pracy pañstw w integruj¹cej siê Europie. W praktyce RE by³a instytucj¹
o charakterze przede wszystkim politycznym, ze stosunkowo w¹skimi uprawnienia-
mi formalnymi, jednak¿e o ogromnych wp³ywach politycznych. Dlatego te¿ sposób
jej funkcjonowania móg³ byæ stosunkowo ma³o sformalizowany z punktu widzenia
regu³ prawnych. Zmiany, jakie zachodzi³y w organizacji prac RE, mia³y przede
wszystkim odniesienie do uproszczenia i przyspieszenia jej prac. Staj¹c siê po Trak-
tacie lizboñskim „w pe³ni” instytucj¹ Unii Europejskiej, z poddaniem kontroli legal-
noœci prowadzonej przez ETS jej decyzji, Rada Europejska powinna dostosowaæ
swoje funkcjonowanie do nowego otoczenia prawnego, w jakim siê znalaz³a.
Ogromn¹ rolê do odegrania ma tu Sekretariat Generalny Rady, w szczególnoœci jego
s³u¿by prawne, odpowiedzialne obecnie za wspieranie tej instytucji i jej Przewod-
nicz¹cego.Jednak¿e,jakwskazujepowy¿szaanalizazmiany,wprowadzoneprzezTL
nie zosta³y w³aœciwie wdro¿one w ¿ycie.
Poszukuj¹c wyjaœnienia zaistnia³ej sytuacji mo¿na odrzuciæ tezê o b³êdach wyni-
kaj¹cych z nieznajomoœci prawa, gdy¿ bez w¹tpienia w Sekretariacie Generalnym
RUE pracuj¹ wysokiej klasy specjaliœci, którzy nie pope³niliby tak podstawowych
b³êdów, przy stanowieniu tak wa¿nych aktów prawnych. Bardziej prawdopodobne jest
podejmowanie tych decyzji z pe³n¹ œwiadomoœci¹ b³êdów prawnych, jakimi s¹ one
obarczone. Takie postêpowanie mo¿na wyjaœniæ niechêci¹ do zwo³ywania nadzwy-
czajnego szczytu Rady Europejskiej, który mia³by przyj¹æ wymagane prawem decyzje
oraz niepotrzebnym poœpiechem, gdy¿ wydaje siê, ¿e podjêcie tych decyzji na kolej-
nymspotkaniuRadyEuropejskiej,któreodby³osiêdziesiêædnipowejœciuw¿ycieTL,
nie by³oby z³amaniem prawa, gdy¿ sam TL nie wymaga³ podjêcia decyzji, tak aby
obowi¹zywa³y one ju¿ od dnia wejœcia w ¿ycie Traktatu lizboñskiego. Przyjêcie takiej
procedury przy stanowieniu tych decyzji, mo¿na t³umaczyæ tak¿e przekonaniem
opraktycznymbrakusankcjiniewa¿noœcizategotypudzia³anie,czyli³amaniemprawa
w jego majestacie.
Niestetyprawotwórcza dzia³alnoœæ ETSizwi¹zaneztymdoœæswobodnepodejœcie
do litery prawa powoduje, i¿ tak¿e inne instytucje zaczynaj¹ traktowaæ przepisy praw-
ne mocno wybiórczo i pragmatycznie, co bez w¹tpienia nie tworzy dobrego wizerunku
organizacji,któraitakmaznaczneproblemyzakceptacj¹spo³eczn¹jejdzia³añ.Fakt,i¿
we wskazanych sprawach nie ma w praktyce podmiotów „pokrzywdzonych”, takim
przyjêciem opisanych aktów prawnych nie powoduje, i¿ nale¿y akceptowaæ, takie po-
stêpowanie Rady Europejskiej. Jest to tworzenie bardzo z³ej praktyki instrumentaliza-
cjiprawa,dladokoñcaniejasnychcelów.G³owypañstwcz³onkowskich,decyduj¹csiê
na pe³ne w³¹czenie Rady Europejskiej w system instytucjonalny UE, powinny tak¿e
przyj¹æ konsekwencje zwi¹zane z koniecznoœci¹ poddania siê wszelkim wymogom
formalnoprawnym z tym zwi¹zanym.
|
Zablokowano
