To była ciekawa gra >;)

[michalina]

Lothar. napisał/a

Ja gram w Belzebuba, taką darmową nakładkę na Diablo 1 zrobioną przez entuzjastów >;) A Skyrym jest fajny, wielki otwarty świat fantasy, gdzie można sobie czarować >;P

Belzebub,he,he;))

[Lothar.]

[Lothar.]

Dawny bóg Kanaanu zohydzony przez żydów >;)))

Βεελζεβούλ – dosł.: pan much i komarów, popularnie: władca much) – semickie imię demona, wodza demonów. Pojawia się ono w Ewangelii Łukasza, w opisie sytuacji, gdy Żydzi (faryzeusze i uczeni) oskarżają Jezusa, że mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy (Łk 11, 15).

[Lothar.]

Konkurencja dla jahwh, jak by inaczej poszło to byłby na katolickich ołtarzach >;))

Belzebub to grecka forma imienia Baal-zebub, filistyńskiego bożka czczonego w starożytnym filistyńskim mieście Ekron w czasach Starego Testamentu. Jest to termin oznaczający „pana much” (2 Ks. Królewska 1.2). Wykopaliska archeologiczne na terenach starożytnych Filistynów ukazały złote wizerunki much. Po czasach Filistynów Żydzi zmienili nazwę na „Beelzebul”, używaną w greckim Nowym Testamencie, co oznacza „pan łajna”. Imię to odnosiło się do boga muchy, którego czczono, aby uzyskać uwolnienie od obrażeń tego owada. Niektórzy uczeni biblijni uważają, że Belzebub był również znany jako „bóg nieczystości”, co później stało się imieniem gorzkiej pogardy w ustach faryzeuszy. W rezultacie Belzebub był bóstwem szczególnie godnym pogardy, a jego imię było używane przez Żydów na określenie szatana.

Słowo to zawiera dwa człony: Baal, które było nazwą na kananejskiego boga płodności w czasach Starego Testamentu; oraz Zebul, które oznacza „wzniosła obecność." Łącząc te dwa słowa ze sobą, powstaje nazwa samego szatana, księcia demonów. Termin był początkowo używany przez faryzeuszy do opisania Jezusa w Ew. Mateusza 10.24-25. Wcześniej oskarżyli Jezusa o wypędzanie demonów "Mocą księcia demonów" (Ew. Mateusza 9.34), odnosząc się do Beelzebula (Ew. Marka 3.22; Ew. Mateusza 12.24; tłum. Biblia Poznańska).

W Ew. Mateusza 12.22 Jezus uleczył człowieka opętanego przez demona, który był ślepy i niemy. W rezultacie, "tłumy z najwyższym podziwem mówiły: Czy ten nie jest synem Dawida? Faryzeusze zaś, usłyszawszy to, powiedzieli: On wyrzuca czarty mocą Beelzebula, władcy czartów" (Ew. Mateusza 12.23-24; tłum. Biblia Poznańska).

Godne uwagi jest to, że faryzeusze zareagowali na ten niesamowity cud Jezusa w zupełnie inny sposób niż tłum, który zdał sobie sprawę, że Jezus przyszedł od Boga. W rzeczywistości było to przyznanie się faryzeuszy, że Jezus czynił cuda lub dokonywał czynów wykraczających poza możliwości dostępne ludziom, ale przypisywali tę moc Beelzebubowi zamiast Bogu. Właściwie powinni byli wiedzieć lepiej: diabeł nie może dokonywać rzeczy czystej dobroci. Jednak w swej pochłoniętej pychą dumie faryzeusze wiedzieli, że jeśli nauczanie Jezusa zwycięży wśród ludzi, ich wpływ na nich dobiegnie końca. Zatem nie zaprzeczyli dokonania przez niego cudu, jednak przypisali go piekielnej mocy „Belzebubowi, księciu demonów”.

Ważniejsze pytanie dotyczy tego: jaki ma to dzisiaj wpływ na nas- chrześcijan? W Ew. Mateusza 10 Jezus przedstawia nam istotę tego, co to znaczy być Jego uczniem. Tutaj dowiadujemy się, że wkrótce wyśle swoich apostołów na świat, aby głosili ewangelię (Ew. Mateusza 10.7). Daje im szczegółowe instrukcje, co mają robić, a czego nie. Ostrzega ich, "I strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach [...] A gdy to usłyszeli, zdziwili się, po czym opuścili go i odeszli." A później dodaje, "Nie jest uczeń nad mistrza ani sługa nad swego pana; wystarczy uczniowi, aby był jak jego mistrz, a sługa jak jego pan; jeśli gospodarza Belzebubem nazwali, tym bardziej jego domowników!" (Ew. Mateusza 10.24-25).

Jezus mówi nam dzisiaj, że jeśli ludzie nazywają Go szatanem, tak jak faryzeusze w jego czasach, to z pewnością tak samo nazywaliby Jego uczniów. W 15 rozdziale Ew. Jana Jezus oświadcza, "Jeśli świat was nienawidzi, wiedzcie, że mnie wpierw niż was znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat miłowałby to, co jest jego; że jednak ze świata nie jesteście, ale Ja was wybrałem ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Wspomnijcie na słowo, które do was powiedziałem. Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą; jeśli słowo moje zachowali i wasze zachowywać będą. A to wszystko uczynią wam dla imienia mego, bo nie znają tego, który mnie posłał" (Ew. Jana 15.18-21).

Baal (ugar.: 𐎁𐎓𐎍; fenic.: 𐤁𐤏𐤋; hebr. ‏בַּעַל‎, trb.: Ba`al; akad.: Bēlu; arab. ‏بعل‎) – semickie bóstwo, którego ośrodkiem kultu było miasto Ugarit.
Baal u ludów semickich
 Osobne artykuły: Melkart i Baal Hammon.

W mitologii ugaryckiej jest to porywczy, pełen młodzieńczego zapału bóg burzy i życiodajnego deszczu, władca świata. Co roku ginął w wyniku walki toczonej z Motem – bogiem śmierci i wysuszonej letnim skwarem ziemi – i zstępował do świata podziemnego, aby z nastaniem wiosny powstać z martwych. Nieustanna walka między życiem a śmiercią była tematem dramatycznego mitu, który głęboko poruszał i przynosił oczyszczenie wewnętrzne. Kiedy wrogowie Baala dokonywali najgorszego z najgorszych czynów, ich siła się wyczerpywała[1].

Imię Baal należałoby raczej uważać za tytulaturę, gdyż oznacza ono dosłownie „Pan”. Właściwe imię ugaryckiego boga burzy zapisywano 𐎅𐎄 (hd) i wokalizowano prawdopodobnie jako Haddu, co odpowiada aramejskiemu Hadad oraz akadyjskiemu Adad.

Władzę królewską nad światem otrzymał Baal – syn Dagona z rąk najwyższego boga El. Stary bóg zgodził się na to nie bez oporów, ponieważ posiadał własne potomstwo. W staraniach o zezwolenie na budowę pałacu, niezbędnego do potwierdzenia królewskiego statusu, znaczną rolę odegrała ukochana siostra Baala – Anat.

W sztuce wyobrażano Baala jako wojownika w szpiczastym hełmie ozdobionym rogami. W jednej ręce dzierży maczugę, w drugiej błyskawicę – jego boski atrybut. Zwierzęciem symbolizującym potęgę Baala jest byk, przy czym niektóre teksty ukazują go w tej postaci, zapładniającego stada jałówek, co miało ilustrować jego niespożytą seksualną siłę.

Seleukidzi popierali kult Baala w Syrii, oddając mu szczególną cześć. Przymuszanie Żydów do jego kultu stawało się powodem powstań żydowskich. Wielokrotnie w Biblii potępia się kult Baala, jeszcze przed czasami machabejskimi.
Baal w starożytnym Egipcie

Kult Baala dotarł do Egiptu w czasach Ramzesa II (XIX dynastia), ogarniając niższe warstwy społeczeństwa. Żołnierze widzieli w nim strażnika granic. Świątynia Baala znajdowała się w dzielnicy obcokrajowców w Memfis. Wyobrażano go sobie pod postacią psa (odpędzającego złodziei i wrogów), czasem identyfikowano z Setem.
Baal w starożytnym Rzymie
Świątynia Baala-Szamina w Palmyrze w Syrii, zniszczona w 2015 r. przez terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego.

Cesarz Heliogabal (204–222) sprowadził do Rzymu kult Baala (El Gabala) z syryjskiego miasta Emesa. Przypisywał mu duże znaczenie, traktując go jako główne bóstwo, a przynajmniej próbując mu podporządkować inne bóstwa. Doprowadził między innymi do przeniesienia do jego świątyni ognia Westy, kamienia Wielkiej Macierzy Bogów (Kybele), Palladium czy tarcz saliów (ancile). Wobec szaleństwa Heliogabala, po jego śmierci zakazano w Rzymie kultu Baala.
Przypisy

Religia kananejska. W: Michael Grant: Dzieje dawnego Izraela. Warszawa: PIW, 1991, s. 38. ISBN 83-06-02154-1.

[Lothar.]