Tak było >;))

[Lothar.]

Ja tylko jeden byłem zbyt hardy i dumny, aby się upokorzyć przed potęgą króla Sa-
lomona! Ja tylko jeden zbuntowałem się przeciw jego władzy i odmówiłem mu posłu-
szeństwa!
NazywamsięSakarijestemnajwiększyinajsilniejszyzewszystkichGeniuszówświata.
Nie chciałem więc służyć królowi Salomonowi, nie chciałem wykonywać jego rozkazów.
Dowiedział się o tym król Salomon i przysłał po mnie Assafa, ministra swego dworu.
Assaf zaprowadził mnie przed tron Salomona.
Nie chciałem uklęknąć przed potężnym królem, tylko dumnie podniosłem głowę
Więzień
i rzekłem:
— Królu, jestem Geniuszem, który przyszedł na świat po to, aby panować. Żadną
groźbą, żadnym zaklęciem nie zmusisz mnie do pokory i posłuszeństwa!
Wówczas król Salomon zmarszczył brwi i zawołał:
— Czyż nie wiesz o tym, że przeczytałem wszystkie księgi, że poznałem wszystkie
czary i że się nauczyłem na pamięć wszystkich zaklęć? Nikt mi w potędze nie dorówna
i nikomu nie wolno odmawiać mi posłuszeństwa!
I król Salomon spojrzał na mnie groźnie.
Roześmiałem mu się w oczy i odparłem:
— Zanim tyś na świat przyszedł — ja już od dawna istniałem na tym świecie! Zanim
tyś zdążył przeczytać księgi, pełne tajemniczych baśni — ja już od dawna byłem boha-
terem tych baśni! Czuję się większym i potężniejszym od ciebie i raz jeszcze powtarzam,
że nie będę ci posłuszny!
Król Salomon tupnął gniewnie nogą o ziemię i rozkazał Assafowi, aby natychmiast
przyniósł ze skarbca królewskiego szkatułę miedzianą.
Assaf przyniósł szkatułę. Król Salomon otworzył ją i wyszeptał jakieś dziwne nieznane
mizaklęcie.Wówczasuczułem,żepodwpływemtegozaklęciarozluźniamsięirozwiewam
w mgłę białą.
Gdy się już cały w mgłę zamieniłem, król Salomon wdmuchnął mgłę do wnętrza
szkatuły, zamknął pokrywę, położył na niej pieczęć czerwoną i odcisnął na pieczęci znak
swego sygnetu, na którym było wyrzeźbione imię króla Salomona.
Robiłemwszkatulewysiłki,abyjąotworzyć—alenadaremnie.Pieczęćzodciśniętym
naniejimieniemkrólaSalomonaokazałasięmocniejsząodemnie.Zrozumiałem,żenigdy
nie potrafię złamać tej pieczęci i wydostać się z mego więzienia!
Król Salomon rozkazał Assafowi wrzucić szkatułę wraz ze mną do morza.
Assaf wrzucił. Szkatuła pogrążyła się w morzu i osiadła na dnie morskim.
Ogarnęła mnie rozpacz i przerażenie! Zrozumiałem, że tylko szczęśliwy przypadek
może mnie uratować. Marzyłem na dnie morskim, że jakiś rybak zawadzi nieostrożnie
sieciąomiedzianąszkatułęinabrzegjąwyciągnie,apotemprzezciekawośćzłamiepieczęć
i otworzy, aby zajrzeć do wnętrza. Postanowiłem więc czekać cierpliwie na taki przypadek
sto lat. Przyrzekłem sobie, że tego, kto mnie zbawi, uczynię najbogatszym na świecie
człowiekiem.
Wszakże czekałem nadaremnie! Sto lat minęło, a nikt mnie nie uratował.
Wówczas postanowiłem czekać na dnie morskim drugie sto lat i przyrzekłem sobie,
iż tego, kto mnie w drugim stuleciu uratuje, uczynię królem całego świata.
Lecz znów czekałem na próżno. Drugie sto lat minęło, a nikt mnie nie wyzwolił
z mego więzienia!
Byłem jednak cierpliwy. Postanowiłem czekać trzecie sto lat i poprzysiągłem w du-
chu, iż tego, kto mnie w trzecim stuleciu wyratuje, uczynię najpotężniejszym na świecie
czarownikiem.
I znów minęło sto lat — bez żadnych zmian, bez żadnego ratunku. Nastało czwarte
stulecie… Widząc, jak mi się na dnie morskim nieszczęści, straciłem wreszcie wszelką
cierpliwość. Zawrzał we mnie gniew i nienawiść przeciwko wszystkim ludziom, co chodzą
tam na brzegu, na powierzchni ziemi. I przysiągłem wówczas sobie, że tego, kto mnie
teraz wybawi, uśmiercę natychmiast. Przez wdzięczność zaś za ratunek pozwolę mu tylko
wybrać rodzaj śmierci.