Skąd kler i celibat? >;)

[Lothar.]

[Lothar.]

Ignacy Antiocheński, zwany Teoforem (gr. Θεοφορος, cs. Игна́тий Богоно́сец, епископ Антиохийский[a]; ur. ok. 30, zm. 20 grudnia ok. 107 w Rzymie) – biskup Antiochii, męczennik wczesnochrześcijański, święty wielu Kościołów, m.in. katolickiego, prawosławnego, orientalnych, anglikańskich, reformowanych, jeden z pierwszych Ojców Kościoła, wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego. Jako pierwszy wprowadził śpiew antyfonalny[1].
Życiorys

Niewiele wiadomo o jego młodości. Według legendy, Ignacy miał być tym dzieckiem, które Jezus postawił przed swoimi uczniami i rzekł: Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. (Mt 18,1-4).

Ignacy pełnił rolę biskupa Antiochii, ale dokładne lata jego posługi są nieznane i mogły przypadać na II połowę I wieku, a skończyć się wraz z jego śmiercią na początku wieku II. Euzebiusz z Cezarei wspomina, że był drugim biskupem w Antiochii po Ewodiuszu (Historia ecclesiastica 3.22.1). W Historia ecclesiastica 3.36.1 czytamy, że Ignacy otrzymał sukcesję od Piotra, ale ten drugi nie jest nazwany biskupem. Apostolskie konstytucje (dzieło skomponowane w IV w., zawierające jednak starsze tradycje) przekazuje trochę inną historię. W rozdziale 7, werset 46 czytamy, że Ewodiusz otrzymał sukcesję od Piotra, z kolei Ignacy od Pawła (a więc możliwe jest, że przez jakiś czas Ewodiusz wspólnie przewodził Kościołowi w Antiochii z Ignacym, ale to tylko hipoteza). Nie znajdujemy jednak w starożytności tekstu, który twierdziłby, że Ignacy jest trzecim biskupem, po Piotrze i Ewodiuszu. Najstarsze tradycje nazywają go zawsze drugim, albo po Ewodiuszu, albo po Piotrze (ale w tym drugim wypadku należy pamiętać, że Piotr nie jest nazwany biskupem).

Około r. 107 podczas panowania cesarza Trajana jako głowa chrześcijan syryjskich 80-letni Ignacy został skazany na śmierć przez namiestnika Syrii. Wysłano go do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom na igrzyskach. Podczas tej podróży zatrzymano się w Smyrnie, gdzie powitał go z liczną delegacją św. Polikarp. Tam, czekając na okręt Ignacy napisał cztery listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Tralles i w Rzymie. Podczas kolejnej przerwy w podróży, w Troadzie, Ignacy napisał listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa.

Listy przekazują informację o jego życiu i stanowią świadectwo wiary pierwotnego Kościoła. Dla chrześcijan Ignacy był przykładem radykalnego naśladowcy cierpień Chrystusa. Naśladowanie Chrystusa aż do oddania własnego życia stało się wręcz ideałem i wzorem świętości i chrześcijańskiego męstwa. Szczególnie list do chrześcijan w Rzymie daje dobitne świadectwo tęsknoty Ignacego za cierpieniem, za męczeństwem. Naśladując Chrystusa chciał Ignacy cierpieć i żyć aż do poniesienia najboleśniejszych konsekwencji swojej wiary. Dlatego też z największą tęsknotą myślał on o męczeńskiej śmierci. W swoich cierpieniach i drodze do męczeństwa widział wyraz wybraństwa oraz łaski Boga (List Ignacego do Magnezjan 1,2; List Ignacego do Rzymian. II,2). Tylko wówczas, gdy umrze z Chrystusem, może być uważany za prawdziwego Jego ucznia (...do Rzymian IV,2; V,3).

Zmarł śmiercią męczennika 20 grudnia. Jego ciało przewieziono z Rzymu do Antiochii i pochowano na cmentarzu kościelnym za bramą Dafnicką (Dafne - dziś Harbiye w Turcji). Ciało męczennika po jakimś czasie z powrotem przeniesiono do Rzymu i złożono w kościele św. Klemensa obok ciała papieża[2].
Listy

     Osobny artykuł: Listy Ignacego.

W czasie podróży do Rzymu Ignacy przygotował szereg listów do gmin chrześcijańskich w Azji Mniejszej oraz do gminy rzymskiej, a także do świętego Polikarpa.
Kult

Dzień obchodów

Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 17 października i ma rangę wspomnienia obowiązkowego (w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego 1 lutego o randze święta trzeciej klasy)[3].

Kościół prawosławny wspomina świętego męczennika dwukrotnie:

    20 grudnia/2 stycznia[b], tj. 2 stycznia w rocznicę śmierci według kalendarza gregoriańskiego,
    29 stycznia/11 lutego, tj. 11 lutego w rocznicę przeniesienia relikwii[1].

Ikonografia

W ikonografii Zachodu św. Ignacy ukazywany jest w szatach biskupich rytu wschodniego albo jako młody biskup z raną na piersi.

Jego atrybutami są lew u stóp oraz chrystogram (IHS) na piersi.

W ikonografii Wschodu przedstawiany jest na kilka różnych sposobów. Na każdym z wyobrażeń jest mającym na sobie szaty biskupie, łysiejącym starcem o długiej, siwej rozdwajającej się brodzie. Mimo tego, iż poniósł śmierć męczeńską, ikonografia nie przedstawia go z krzyżem, lecz zazwyczaj z Ewangelią w ręce. Niekiedy w lewej dłoni trzyma ikonę Zbawiciela lub zwój pisma, a prawą błogosławi[1].
Zobacz też
        Zobacz w el Wikiźródłach tekst oryginalny [[s:{{{lang}}}:Συγγραφέας:Ιγνάτιος_Αντιοχείας|Ignacego Antiocheńskiego]]

    Ojcowie Apostolscy
    święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
    święci prawosławni
    wstawiennictwo świętych

Uwagi

„Bogonosiec” oznacza 'niosącego Boga'.
podwójne datowanie

[Lothar.]

Euzebiusz z Cezarei (ur. ok. 264, zm. ok. 340) – pisarz, teolog i historyk chrześcijański, biskup Cezarei w Palestynie od 313[1]. Uczeń Pamfila z Cezarei, obrońcy twórczości Orygenesa – jako wyraz oddania dla swego mistrza przyjął przydomek syn Pamfila[2].
Działalność pisarska

Uważany za twórcę dziejopisarstwa chrześcijańskiego, jest autorem Historii kościelnej (gr. Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, łac. Historia ecclesiastica, Historia Ecclesiae; wyd. polskie 1924) – pierwszej próby przedstawienia dziejów Kościoła od jego założenia do czasów zwycięstwa Konstantyna Wielkiego nad Licyniuszem. Po śmierci władcy napisał też obszerny utwór panegiryczny na cześć Konstantyna zatytułowany De Vita Constantini.

Poza tym jest autorem wielu innych dzieł historycznych i dogmatycznych: Preparatio evangelica, Demonstratio evangelica. Pisał na temat rozbieżności w Ewangeliach[3]. Ważnym źródłem historycznym jest również jego Kronika; napisana w grece opisuje dzieje chaldejskie, hebrajskie, egipskie i rzymskie do roku 325. W języku oryginalnym zachowana jedynie we fragmentach, w całości ocalała w łacińskim i ormiańskim przekładzie Hieronima. Zachowały się też fragmenty dzieła w kronikach syryjskich i bizantyńskich.

Euzebiusz był również wybitnym politykiem. Jako umiarkowany arianin, poparł jednak, dla zachowania jedności Kościoła, Credo uchwalone w Nicei (Nikea, gr. Νίκαια, Nikaia, dzisiaj Íznik) w roku 325. Jest ostatnim subordynacjonistą uważającym Syna Bożego za niższego od Ojca, niepotępionym za poglądy[4]. Zaufany cesarza Konstantyna stworzył chrześcijańską filozofię władzy, która legła u podstaw tzw. teokracji bizantyńskiej.

Zwolennicy hipotezy o pełnym fałszerstwie tzw. Testimonium Flavianum wskazują Euzebiusza z Cezarei jako jednego z potencjalnych autorów tej krótkiej wzmianki o Jezusie zawartej w kopiach „Dawnych dziejów Izraela” Józefa Flawiusza, pochodzących z przełomu III i IV wieku, czyli z czasów działalności Euzebiusza[5].
Dzieła

    Historia kościelna. Agnieszka Caba (przekład na podst. tłum. Arkadiusza Lisieckiego); Henryk Pietras (opr.). Wyd. 2 zm. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2013, seria: Źródła Myśli Teologicznej 70. ISBN 978-83-7318-938-6.
    Życie Konstantyna. Wstęp, tłumaczenie, przypisy Teresa Wnętrzak. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, seria: Źródła Myśli Teologicznej 44.
    Praeparatio evangelica
    Demonstratio evangelica
    Kronika (fragmenty)
    Komentarz do Izajasza
    Contra Hieroclem

Zobacz też

    Pięćdziesiąt Biblii Konstantyna
    Biblioteka w Cezarei
    Kanony Euzebiusza

[Amigoland]

Jeżeli nie wiadomo o co chodzi. Chodzi o pieniądze. Żonaty ksiądz to strata dla instytucji. To kwestia spadków. A tak jak jest teraz, to wszystko co pozostawia ksiądz przechodzi na Kurię i Watykan

[Lothar.]

Tylko tych co wierzą w te bliskowschodnie bajki i na kolankach to jakoś ubywa >;))

[Amigoland]

Poczekaj tylko jak zacznie się wojna. Kościoły będą pękać w szwach

[Lothar.]

Masz rację Andrzeju, to Geszeft oparty na strachu >;) Ja jestem z diecezji praskiej, co tam w prawo jest odnośnik, że mniej niż 30% >;) a ja na papierze to jestem "katolik" bo mam ich i ich zapisy sam wiesz gdzie, nie zapisywałem się żebym miał prosić o klątwę apostazji co kiedyś pisałem. Paskudna sekta, przeklinać na pożegnanie.

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Masz rację Andrzeju, to Geszeft oparty na strachu >;) Ja jestem z diecezji praskiej, co tam w prawo jest odnośnik, że mniej niż 30% >;) a ja na papierze to jestem "katolik" bo mam ich i ich zapisy sam wiesz gdzie, nie zapisywałem się żebym miał prosić o klątwę apostazji co kiedyś pisałem. Paskudna sekta, przeklinać na pożegnanie.

Zawsze możesz się wypisać Wojtek

[Lothar.]

Nie da rady się wypisać z tej sekty Andrzeju >;)) B16 przywrócił formułę:"raz katolik,zawsze katolik" sekta.


Apostazja (gr. ἀποστασία „odstąpienie, odnowa, odpadnięcie, zdrada, odstępstwo”; z ἀπό (apo) „od”, στάσις (stasis) „postawa, pozycja”; połączenie tych słów oznacza „οdległość, oddalenie, zdystansowanie się od...”) – porzucenie wiary religijnej lub religii[1]. W pierwotnym znaczeniu – całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej; termin został również adaptowany do ogólnych pojęć religioznawczych oraz wykorzystywany przez religie i wyznania niechrześcijańskie.
Prawo

Porzucenie religii jest jednym z praw człowieka, prawnie chronionym m.in. przez Kartę praw podstawowych, traktat lizboński[2] oraz Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych:

    Komisja zauważa, że wolność ‘posiadania lub przyjmowania’ wyznania lub przekonań koniecznie pociąga za sobą wolność wyboru wyznania lub przekonań, włącznie z prawem do zmiany aktualnie wyznawanej religii bądź przekonań na inne lub przyjęcia poglądów ateistycznych [...] Wikiźródła Artykuł 18.2 zabrania stosowania przymusu, który stanowiłby zamach na prawo posiadania lub przyjmowania wyznania albo przekonań, włączając użycie groźby siły fizycznej lub sankcji karnych w celu przymuszenia wierzących bądź niewierzących do pozostawania w ich przekonaniach religijnych i kongregacjach, porzucenia ich wyznania lub przekonań albo ich zmiany[3].

Hinduizm

W hinduizmie nie ma pojęcia herezji bądź apostazji. Hinduizm daje każdemu absolutną wolność do opuszczenia lub zmiany wiary. Hindusi wierzą, że wszystkie szczere wiary prowadzą ostatecznie do tego samego boga[4].
Judaizm

Konsekwencje apostazji w judaizmie są podobne do chrześcijańskich np. wykluczenie z uczestniczenia w rytuałach religijnych, odmowa pogrzebu na żydowskim cmentarzu.
Świadkowie Jehowy

     Zobacz więcej w artykule Ekskomunika, w sekcji Świadkowie Jehowy (wykluczenie).

Apostata jest identycznie traktowany przez Świadków Jehowy jak osoba, którą wykluczono ze społeczności, a różnica dotyczy jedynie nazwy, wskazującej na to, czy dotychczasowy wyznawca odłączył się od organizacji sam, czy też został wykluczony przez starszych zboru[5][6][7]. Po pewnym czasie ma prawo do ponownego przyłączenia[8].
Islam

     Osobny artykuł: Ridda.

W niektórych krajach islamskich Azji i Afryki, a przede wszystkim w Azji Zachodniej odstępstwo od religii będącej religią państwową jest surowo zabronione. W tych krajach przejście z innej religii na islam jest dozwolone, natomiast z islamu na inną religię lub ateizm jest karane.

W islamie apostazję określa się arabskimi terminami irtidad lub ridda, a osobę dopuszczającą się apostazji jako murtadd.

W świętej księdze islamu Koranie nie ma bezpośredniego zapisu o karaniu apostatów, jednak prawodawstwo obowiązujące w części krajów klasyfikuje apostatów jako obłudników i stosuje wobec nich werset: jeśli się odwrócą od prawdziwej wiary, należy ich złapać i zamordować (4,88-89). Dodatkowym wzmocnieniem takiego stanowiska jest Hadis 14[9] i przytoczone w nim słowa proroka Mahometa: Kto odszedł od wiary, to jego karą jest śmierć. Jednak należy pamiętać, że mowa jest o dwóch rodzajach apostatów. Pierwszy z nich to osoby, które odeszły od religii i zaczęły zwalczać muzułmanów. Jest to traktowane w ten sam sposób jak zdrada ojczyzny, dlatego karą jest śmierć. Drugi rodzaj apostatów, to osoby, które po prostu przestały wierzyć. Za to, ściśle według islamu, a nie prawa danego kraju, nie ma kary.

Najlepszym przykładem tolerancji proroka wobec wyznawców innych religii jest konstytucja, nazywana przez historyków Sahifah[w innych językach]. Po emigracji do Medyny, prorok ustanowił konstytucję. Miała ona za zadanie zapewnić harmonię i stabilność w społeczeństwie oraz pokojową koegzystencję muzułmanów, żydów, chrześcijan i bałwochwalców.

„Nie ma przymusu w religii!” (Koran 2:256)

„Wy macie waszą religię, a ja mam moją religię” (Koran 109:6)”

„Kto zabija osobę, która posiada rozejm z muzułmanami nigdy nie poczuje zapachu Raju.” (Sahih Muslim)
Katolicyzm

W okresie starożytnym było to każde odstępstwo od wiary chrześcijańskiej[10]. Współcześnie apostazja rozumiana jest jako świadome, dobrowolne i publiczne wyrzeczenie się kontaktu z Kościołem.

Apostazja sama w sobie jest zerwaniem komunii (łączności) z Kościołem i ekskomunika następuje automatycznie na mocy samego prawa kanonicznego. Apostazję można więc traktować jak ekskomunikę na własne życzenie. Apostata nie może oczekiwać życia sakramentalnego, kościelnych urzędów, godności, przywilejów itp. Dodatkowo apostata nie jest obarczany podatkiem na rzecz danej organizacji (np. Kościoła katolickiego) w krajach, gdzie podatek ten jest nakładany dodatkowo, np. Niemcy (tzw. podatek kościelny)[11].

Zgodnie z doktryną katolicką apostata wciąż pozostaje członkiem Kościoła oraz katolikiem, gdyż decydujący o tym chrzest jest nieusuwalny. Apostazja odnotowywana jest w księgach parafialnych, jednak informacja o chrzcie nie jest z nich usuwana[12].

Ponieważ apostazja ma formę publiczną i dotyczy wyłącznie osób ochrzczonych, przywrócenie stanu poprzedniego leży w gestii ordynariusza diecezji, który określa ewentualne kary i formy pokutne. W wyjątkowych sytuacjach prawo to przysługuje każdemu biskupowi w akcie spowiedzi.
Omnium in mentem

9 kwietnia 2010 roku[13] weszło w życie motu proprio papieża Benedykta XVI Omnium in mentem[14], które m.in. usunęło z Kodeksu prawa kanonicznego wzmianki o formalnym akcie wystąpienia z Kościoła. W rezultacie nie można już dłużej formalnie wystąpić z Kościoła katolickiego[15] – Kościół całkowicie wycofał się z przywiązywania prawnego znaczenia do pojęcia „formalny akt wystąpienia z Kościoła”[16].
Przebieg apostazji w Polsce
Pomoc:Ponadczasowość
        Ta sekcja od 2016-08 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.
Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacji.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Konferencja Episkopatu Polski 29 września 2008 ustaliła procedurę wobec osób chcących dokonać apostazji. Zgodnie z tą procedurą apostazja dokonywana na terenie diecezji polskich ma być złożona w formie własnoręcznego oświadczenia przekazanego proboszczowi miejsca zamieszkania. Do wniosku należy także dołączyć akt chrztu. Odstępca musi być osobą pełnoletnią (w innych krajach nie ma takiego wymogu – np. w Niemczech i Austrii samodzielna apostazja jest możliwa od 14. roku życia; wcześniej mogą ją przeprowadzić rodzice lub opiekunowie prawni, co nie jest w ogóle możliwe w Polsce[17][18]). Proboszcz jest zobowiązany do poświadczenia przyjęcia aktu apostazji własnoręcznym podpisem i pieczęcią parafialną oraz przesłania aktu do swojej kurii diecezjalnej. Kuria poleca proboszczowi dokonanie stosownego wpisu do parafialnej księgi ochrzczonych. Jeżeli apostata przyjął chrzest w parafii, która należy do innej diecezji, wówczas kuria diecezjalna przesyła informację o wystąpieniu z Kościoła do kurii diecezji chrztu osoby.

Informacja o wystąpieniu z Kościoła zostaje trwale umieszczona w księdze ochrzczonych, zwykle na marginesie aktu chrztu. Zgodnie z prawem kościelnym nie jest możliwe usunięcie informacji z księgi chrztu[19]. Kościelna administracja utrzymuje również tzw. księgi apostatów[20]. Dokumentem dla apostaty potwierdzającym apostazję jest wypis aktu chrztu z odpowiednią adnotacją, poświadczającą apostazję.

Nowa procedura
    19 lutego 2016 uzyskał moc dekret Dekret Ogólny Konferencji Episkopatu Polski w sprawie wystąpień z Kościoła oraz powrotu do wspólnoty Kościoła, który zmienił obowiązująca dotąd procedurę na łatwiejszą. Złagodzono procedury poprzez zniesienie obowiązku stawienia się w obecności 2 świadków i dwukrotnej wizyty u proboszcza. Nieuznane będzie oświadczenie woli przesłane drogą cyfrową, pocztową lub złożoną przed urzędnikiem cywilnym. Nie istnieje również możliwość uzyskania zaświadczenia o wystąpieniu z KRK, jednak można uzyskać świadectwo chrztu ze stosowną adnotacją[21][22]

Po raz pierwszy w historii Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego dane liczbowe dotyczące apostazji w Polsce zaprezentował 28 czerwca 2011, dotyczyły roku 2010. Dokonano wówczas 459 aktów apostazji, najwięcej (105) w metropolii warszawskiej, najmniej (4) w metropoliach: przemyskiej i częstochowskiej[23][24] (nie zaznaczono jednak, czy liczone są wyłącznie przypadki zakończone wpisem adnotacji do Księgi Chrztu, czy też napoczęte, acz niezakończone wpisem procesy).
Krytyka polskiej procedury

Wprowadzenie powyższej procedury przez biskupów KEP spowodowało niezadowolenie i krytykę ze strony polskich środowisk wolnomyślicielskich i antyklerykalnych[25], m.in. ze względu na fakt, że wskazówki Kurii Rzymskiej nie przewidują aż tylu proceduralnych formalności[26]. Polskie Stowarzyszenie Racjonalistów uznało, że wymóg obecności dwóch świadków mocno utrudnia procedurę apostazji. Stowarzyszenie wystosowało pismo do rzecznika praw obywatelskich, w którym zwraca uwagę, że w wymaganym przez Episkopat kształcie procedura wystąpienia z Kościoła narusza konstytucyjne prawo obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do wolności religijnej[27][28]:

    Angażowanie w sprawy światopoglądowe osób trzecich czy uzasadnianie innej osobie swoich przekonań religijnych jest w naszym mniemaniu niedopuszczalne w państwie prawa. Jest również niewymagane w innych krajach.

W odpowiedzi na postawione zarzuty, w liście z 14 listopada 2008[29] Biuro RPO stwierdziło, że:

    (...) żaden organ państwowy nie ma podstaw prawnych do ingerowania w wewnętrzne sprawy kościołów i związków wyznaniowych.

Niemożność wglądu do ksiąg parafialnych i usuwania o sobie informacji przez apostatów spotkała się z krytyką ze strony europosłanki Joanny Senyszyn, która wystosowała interpelację do Komisji Europejskiej w tej sprawie. W odpowiedzi Komisja przyznała, że stowarzyszenia lub instytucje o charakterze religijnym mają prawo do przetwarzania danych o swoich członkach, ale tylko „pod warunkiem, że odnosi się ono wyłącznie do członków tej instytucji lub osób mających z nią regularny kontakt”. Unijna komisarz ds. sprawiedliwości Viviane Reding dodała, że osoby, których dane są zbierane przez kościoły, zachowują wszystkie prawa zapisane w dyrektywie o ochronie danych i że unijne prawo jest w tym przypadku ponad prawem krajowym i jego własnymi umowami z kościołami. Reding podkreśliła, że jednym z tych praw jest „prawo sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych”[30].

Niemniej Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych (GIODO) w odpowiedziach na pytania dotyczące ochrony danych osobowych w działalności Kościoła katolickiego w Polsce, potwierdzając zgodność tej działalności z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych stwierdził, że w oparciu o przepisy Kodeksu prawa kanonicznego (kan. 535) osobie, która zamierza wystąpić z Kościoła, nie przysługuje prawo żądania usunięcia danych osobowych z ksiąg kościelnych. GIODO stwierdził także, że zgoda nie jest jedyną przesłanką uprawniającą do przetwarzania danych osobowych, mianowicie nie jest konieczna, jeśli zachodzi inna przesłanka ustawowa, np. gdy jest to niezbędne do wykonania statutowych zadań Kościoła pod warunkiem, że przetwarzanie danych dotyczy wyłącznie jego członków (także byłych) lub instytucji albo osób utrzymujących z nim stałe kontakty w związku z ich działalnością i zapewnione są gwarancje ochrony przetwarzanych danych, albo wynika z innych zasad ustawy takich jak prawo do aktualizacji danych. Podobna wykładnia dla ochrony danych osobowych została podana przez GIODO w stosunku dla innych kościołów i związków wyznaniowych[31][32].

W 2011 roku w pierwszym w Polsce wyroku dotyczącym zaniedbań GIODO sąd stwierdził, że miały one miejsce w przypadku Roberta Biniasa, któremu GIODO odmówił zajęcia się sprawą usunięcia danych z ksiąg parafialnych[33][34].

Krytyce podlega również wymóg pełnoletności odstępcy. Podyktowane to jest faktem, iż osoba do momentu ukończenia 18 lat uznawana jest za niezdolną do świadomego odstąpienia od Kościoła, pomimo że została ona do niego przyjęta przez chrzest zazwyczaj jako niemogące posiadać własnego zdania w tej sprawie niemowlę.
Dane liczbowe

W ciągu czterech lat (2006-2009) zarejestrowano w Polsce łączną liczbę 1057 aktów apostazji czyli oficjalnych wystąpień z Kościoła. Jednak już w samym roku 2010 zarejestrowano na terenie Polski 459 aktów apostazji [35]. Po skokowym wzroście aktów apostazji Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego ogłosił, że "nie kontynuował prac badawczych aktów apostazji w Polsce" uzasadniając "stosunkowa niewielką skalą zjawiska"[36] Według nieoficjalnych źródeł rok 2020 był rekordowy pod tym względem. Tylko w archidiecezji krakowskiej średnio rocznie taki akt składało 50-60 osób, w 2019 r. było ich już 123, a w 2020 – 445 – wynika z danych krakowskiej kurii.[37]

Od czasu zaniechania publikacji danych przez ISKK brak dostępu do oficjalnych wyników badań zjawiska po roku 2010. Zjawiskiem zajmuje się natomiast strona społeczna tj. konserwatywne media, m.in. wSieci[38], Więź[39], Prawy.pl[40]i lewicowi politycy. Posłanka Lewicy Joanna Scheuring-Wielgus, europoseł Wiosny Robert Biedroń oraz warszawska radna Agata Diduszko-Zyglewska w grudniu 2020 założyli stronę internetową LicznikApostazji.pl Zdaniem serwisu Prawy.pl akcja ma pokazać, ilu faktycznie ludzi odchodzi w Polsce od Kościoła. Do 4 lutego 2021 roku zgłosiło się 1813 osób, ale wiele wśród nich dokonało tego aktu jeszcze przed 2020 rokiem. Na dzień 28 marca 2022 roku licznik apostazji[41] wskazuje 3233 osoby. Inne dane wskazuje strona Mapa apostazji. Na dzień 13 stycznia 2022 było to 2277 osób [42]
Zobacz też
Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Cytaty w Wikicytatach
 Definicje słownikowe w Wikisłowniku

    Walentyn Potocki
    wolność religijna

[Amigoland]

No ale jak teraz rządzą lewaki to wypiszesz się bez problemu

[Lothar.]

Andrzeju, to droga w jedną stronę, sekta chce niewolników? >;))

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Andrzeju, to droga w jedną stronę, sekta chce niewolników? >;))

No nie wiem, nie mam odpowiedzi na twój problem

[Lothar.]

Jedyna metoda to ich unikać, to niebezpieczna sekta. Tylko dlatego że własna rodzina mnie w to wkręciła za dzieciaka to mam cokolwiek wspólnego, a przodkowie budowali kościoły, zabawne >;))

[Lothar.]