Ostrzyżony niedźwiedź...

[Lothar.]

Ludzie do dziś nie ogarnęli czym jest Perswazja i Sekty >;)

Perswazja (łac. persuasio) – sztuka przekonywania kogoś do własnych racji. Różni się od manipulacji tym, że przekonanie danej osoby do czegoś nie zaszkodzi jej w późniejszym czasie, przy czym metody postępowania, jakie stosowane są w trakcie perswazji, są stosowane też w trakcie manipulacji[1][2]. Perswazja opisywana jest również często jako jedna z metod retoryki, bądź jedynie jako nawiązanie do „tradycji retorycznej”[3]. Odwołuje się do intelektu, emocji i woli.

Ze względu na cele perswazji wyróżniamy[4]:

    Perswazję przekonującą – ma dowieść słuszności lub prawdziwości czegoś. Jest to „najczystszy” rodzaj perswazji. Zakłada się, że odbiorca jest jednostką komunikacyjnie aktywną, a nadawca ma uczciwe i rzetelne intencje.
    Perswazję nakłaniającą (propaganda) – ma pozyskać dla idei czy doktryny jak największą liczbę zwolenników. Jest to świadome dążenie do wywarcia wpływu na odbiorcę.
    Perswazję pobudzającą (agitacja) – ma zjednać odbiorcę dla jakiejś idei, sprawy czy poglądu.

W działaniu perswazyjnym wykorzystuje się trzy techniki oddziaływania na odbiorcę: apelowanie o zajęcie określonego stanowiska i podjęcie określonego działania; sugerowanie pożądanych interpretacji i ocen; racjonalne uzasadnianie słuszności prezentowanych poglądów.

Perswazja to także jedna z metod negocjacji pozwalająca dojść do konsensu poprzez dyskusję zainteresowanych stron nad zaistniałym problemem – tym samym otwiera drogę do jego rozwiązania. Jest również nieodzownym czynnikiem łagodzącym spory, tak w podstawowych relacjach międzyludzkich, jak na innych, wyższych poziomach społecznych. Perswazja nie wywołuje negatywnych skojarzeń u odbiorców, w przeciwieństwie do manipulacji. Perswazja może być oparta na argumentach racjonalnych (statystyka, fakty naukowe) lub na czynnikach emocjonalnych, które oddziałują na takie ważne elementy jak np. poczucie bezpieczeństwa, niezadowolenia, wstydu lub zagrożenia[5].

Perswazja jest także obecna w środkach masowego przekazu, gdzie media wskazują przykłady postępowania tak w sferze prywatnej, jak i publicznej, sugerując np. co należy kupować, co warto czytać, gdzie bywać, z kim się identyfikować lub czego unikać.
Autoperswazja

Autoperswazja – długotrwała zmiana własnej postawy, która jest konsekwencją prób usprawiedliwiania samego siebie.
Zobacz też

    manipulacja

Przypisy

Perswazja (AGH) [1]
Aronson E., Człowiek istota społeczna, Warszawa 1995
Perswazja w marketingu. rogalinski.com.pl, 2011-07-17. [dostęp 2011-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-21)].
komunikacja-interpersonalna [2]
SERWIS AKADEMICKI [3]

[Amigoland]

Rolę sekty, pełni obecnie Telewizja

[Lothar.]

Media to jedynie tuba propagandowa a sekta to "rząd dusz" to zarządzanie społeczeństwem i nie ma mowy żeby tak sobie odejść z sekty za free, jak wlazłeś to jesteś, ja przecież jestem "katolikiem" i za swoje poglądy, to gdzie trafię?  A jk bym całował w tyłek to bym był ten dobry ? >;))

Sekty w badaniach psychologii

Psychologowie w licznych publikacjach dotyczących działalności wybranych sekt (określanych zamiennie takimi określeniami jak „nowe ruchy religijne”, „ruchy parareligijne”, „sekty”, „ruchy kultowe”, „kulty”) ostrzegają, iż efektem nieprzemyślanego uczestnictwa w ich działalności, zamiast rozwoju – może się stać destrukcja osobowości, przejawiająca się w zniszczeniu dotychczasowych cech osoby, jej funkcji w rodzinie i społeczeństwie[8]. Oznakami destrukcji osoby uczestniczącej w takiej działalności może być gwałtowna zmiana wyznawanych przez daną osobę wartości, obniżenie potencjału i elastyczności umysłowej oraz zachowanie przejawiające się posługiwaniem się ustalonymi stereotypami reakcji psychicznych[8].
Sekty niewyznaniowe

Niekiedy mianem sekty określa się także grupy nie będące wyznaniami w sensie religioznawczym. Mówi się o sektach ekonomicznych, politycznych czy terapeutycznych. Grupy tego rodzaju nazywane mogą być sektami, jeżeli cechują się ekskluzywizmem podobnym do panującego w sektach religijnych. Podobne mogą być też metody werbowania, utajniania części informacji o sobie itp. Papież Leon XIII za sektę uznał masonerię[9]. Natomiast Dominikańskie Ośrodki Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach wskazują, iż często zdarza się, że za sekty ekonomiczne uważane są organizacje biznesowe (grupy przedsiębiorców) np. niektórzy dystrybutorzy Amway[10].
Kontrowersje wokół stosowania terminu sekta

Sekta według przeciwników stosowania tego terminu jest elementem pseudonauki, nieuznawanym przez niektórych religioznawców. Według nich każda grupa wyznaniowa i religijna może być nazwana sektą – z powodu braku jedynego punktu odniesienia (względność). Termin używany między innymi przez chrześcijan[11] w odniesieniu do mniejszości wyznaniowych, które oddzieliły się od macierzystej organizacji wyznaniowej, i które z uwagi na stosowane przez nie metody uważają za niebezpieczne. Sekta dawniej oznaczała grupę wyznawców, których poglądy religijne były przez tradycyjne Kościoły uznane za niezgodne z oficjalną, dominującą doktryną.

Związki wyznaniowe, czy wspólnoty religijne, nie stosują określenia sekta. Według Joachima Wacha każde wyznanie religijne w początkowym okresie rozwoju miało charakter sekty. W trakcie instytucjonalizowania się religii wszelkie formy sprzeciwu wobec działań podejmowanych przez Kościół mogą mieć formę ruchu w postaci sekt, bądź też przybierają formy zakonów, jeżeli są akceptowane przez kościół[potrzebny przypis].
Recepcja sekt w chrześcijaństwie

Termin sekta w ujęciu teologicznym dotyczy grupy wyznaniowej, która oddzieliła się od macierzystej organizacji kościelnej dla zaznaczenia swojej odrębności w kwestiach doktryny, liturgii i organizacji wspólnoty religijnej, tworząc nową wspólnotę wyznaniową, wysoce ekskluzywną[12]. Najczęściej wśród wyznawców tradycyjnego kościoła termin „sekta” ma znaczenie pejoratywne, choć współczesna teologia na określenie „odłamu” lub „oderwania” nie używa słowa „sekta”, lecz „schizma”.
Kościół katolicki

Genezę współczesnego znaczenia pojęcia sekta Kościół katolicki wywodzi od nauk apostoła Pawła, który używał greckiego terminu αιρεσις (szkoła, partia, kierunek). Jego zdaniem ten, kto przyłączał się do jakiegokolwiek αιρεσις, odłączał się od Ciała Chrystusowego (Kościoła)[13].

Zdaniem apologetów Kościoła katolickiego powstałe na bazie chrześcijaństwa sekty charakteryzują się następującymi cechami[4]:

    odrzucanie ekumenicznego dialogu
    uzupełnianie Biblii o różne dodatkowe objawienia lub też interpretacja całości Biblii na podstawie jakiejś jej części
    redukowanie możliwości zbawienia wyłącznie do członków danej sekty
    brak ciągłości w historii chrześcijaństwa
    odrzucanie wiary w Trójcę Świętą i w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela
    orientacja eschatologiczna, znamionująca prawie wszystkie sekty

W oficjalnych dokumentach Kościoła Stolica Apostolska w wydanym w 1986 roku raporcie „Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie”[14] dystansuje się od zwykłego zwalczania sekt, nakazując dialog z nowymi ruchami religijnymi w duchu tolerancji i szacunku dla osoby ludzkiej. Dokument jednocześnie stwierdza, iż dialog ten może być utrudniony, gdyż zachowania i metody niektórych sekt mogą wywierać destrukcyjny wpływ na osobowości, przyczyniać się do dezintegracji rodzin i społeczności, zaś ich doktryny często bywają bardzo odległe od nauczania Chrystusa i Kościoła.

W Kodeksie Prawa Kanonicznego (Kan. 751[15]) kościoła katolickiego funkcjonuje terminologia, która jest używana w odniesieniu do zagadnienia odstępstwa od jego doktryn i dogmatów:

    herezja – to uporczywe, mimo przyjęcia chrztu, zaprzeczanie jakiejś prawdzie wiary lub powątpiewanie w nią,
    apostazja – całkowite porzucenie Kościoła Katolickiego,
    schizma – odmowa uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymskiego lub utrzymywania wspólnoty z członkami Kościoła, uznającymi to zwierzchnictwo.