Jeżeli chodzi o depopulację. To chyba chodzi tylko Afrykę. Bo Europa i taj jest stara i sama się depopuluje. Afrykę już zaczęli depopulować, zaprzestając pomocy humanitarnej. Także tam, odbędzie się to w sposób naturalny...Chiny mają swoich pod kontrolą? Indie? Niech tam tylko nastąpi wzrost zamożności, to też będzie mniej ludzi. Jak we wszystkich rozwiniętych krajach...
Oglądałem program z którego wynikało że ta pomoc szkodzi Afryce razem z gospodarką rabunkową krajów kradnących złoża. My też dołożyliśmy cegiełkę w Afryce chyba jeszcze jest polski kontyngent pomagający francuzom okradać czarnych.
Oglądałem program z którego wynikało że ta pomoc szkodzi Afryce razem z gospodarką rabunkową krajów kradnących złoża. My też dołożyliśmy cegiełkę w Afryce chyba jeszcze jest polski kontyngent pomagający francuzom okradać czarnych.
Cześć Wojtek. Nie oglądałem tego programu. Ale to logiczne, że ten "program", mentalnie stworzy społeczeństwa biorców. To Stany spowodowały nadmierny wzrost populacji w Afryce. Setki tysiące ton zbóż i kukurydzy wysyłanej co najmniej pół wieku. Napędzały tym samym u siebie produkcję farmerów. Co jeszcze jest bardzo ważne. Tam gwałtów nikt nie zgłasza, bo i po co? Gdzie oni zamkną tych gwałcicieli? Kto ich będzie żywił? Całe wioski są pełne samotnych kobiet z dziećmi. Młodzi wędrują do Europy. To jest masakra...
Te "dary" przechwytują wojskowi i mają zaopatrzenie dla swoich. Po co uprawiać ziemię. To węzeł gordyjski co się nie zrobi to zginą ludzie. Dobrze by było zostawić ich w spokoju. No ale złoża tam są i komuś tą broń trzeba sprzedać.
Te "dary" przechwytują wojskowi i mają zaopatrzenie dla swoich. Po co uprawiać ziemię. To węzeł gordyjski co się nie zrobi to zginą ludzie. Dobrze by było zostawić ich w spokoju. No ale złoża tam są i komuś tą broń trzeba sprzedać.
To też fakt. Kwitnie korupcja. W czasach ost bloku pomagano Afryce. Wysyłano maszyny rolnicze i specjalistów. Szkolono także Afrykańczyków na uczelniach w Warszawie. Co zostało z tego? Nic...Na ten temat nie znajdziesz już żadnego klipu...
Te "dary" przechwytują wojskowi i mają zaopatrzenie dla swoich. Po co uprawiać ziemię. To węzeł gordyjski co się nie zrobi to zginą ludzie. Dobrze by było zostawić ich w spokoju. No ale złoża tam są i komuś tą broń trzeba sprzedać.
To też fakt. Kwitnie korupcja. W czasach ost bloku pomagano Afryce. Wysyłano maszyny rolnicze i specjalistów. Szkolono także Afrykańczyków na uczelniach w Warszawie. Co zostało z tego? Nic...Na ten temat nie znajdziesz już żadnego klipu...
U nas był nawet Palestyńczyk co mu Mamę i Siostry zamordowali w Sabrze i Szatili.
Masakra w Sabrze i Szatili (arabski.: صبرا وشاتيلا) została dokonana na palestyńskich uchodźcach w dniach 16-18 września 1982 roku przez libańskie maronickie oddziały (zwane również „chrześcijańską milicją”) pod dowództwem Elie Hobeiki. Odbyło się to za pełnym przyzwoleniem dowództwa izraelskich sił zbrojnych, których jednostki interwencyjne w południowym Libanie otoczyły obozy uchodźców palestyńskich krótko przed masakrą. Liczba ofiar oceniana jest na 700-3500, z czego większość stanowili starcy, kobiety i dzieci.
Spis treści
1 Opis wydarzeń
2 Odpowiedź międzynarodowa
3 Sabra i Szatila po masakrze
4 Zobacz też
5 Bibliografia
6 Przypisy
7 Linki zewnętrzne
Opis wydarzeń
Nazwa „Sabra” odnosi się do ubogich okolic Zachodniego Bejrutu, sąsiadujących z obozem uchodźców „Szatila”, założonym dla palestyńskich uchodźców w 1949 roku. Przez lata zatarły się granice pomiędzy nimi i powszechnie nazywano je „obozami Sabra i Szatila”.
Od 1975 do 1990 roku w Libanie trwała wojna domowa. Jedną ze stron konfliktu była milicja znana jako „Falanga” – zbrojne ramię chrześcijańskiej partii Kataeb. Była ona sojusznikiem Izraela w walce z OWP.
OWP używała południowego Libanu jako bazy wypadowej przeciwko Izraelowi, a Izrael dokonywał odwetowych nalotów na pozycje OWP w Libanie. 6 czerwca 1982 Izrael zdecydował się na interwencję wojskową, wprowadzając 60 000 żołnierzy na terytorium Libanu. Interwencja ta została oficjalnie potępiona przez ONZ. Po dwóch miesiącach w wyniku działań USA podpisano zawieszenie broni, na mocy którego Liban miał pozostawać pod nadzorem sił międzynarodowych.
1 września oficjalnie zakończono wycofywanie sił OWP z okolic Bejrutu, co zapowiadało stabilizację sytuacji. Uległa ona jednak gwałtownemu pogorszeniu 14 września wskutek zamachu bombowego, w którym zginął Baszir al-Dżumajjil - nowo wybrany prezydent Libanu i jednocześnie lider Falangi. Zamach – jak się później okazało – został przeprowadzony przez prosyryjskiego bojówkarza, lecz o zabójstwo obwiniono początkowo OWP. W kilka godzin po zamachu Ariel Szaron zdecydował o ponownym wkroczeniu sił izraelskich do zachodniej (muzułmańskiej) części Bejrutu, łamiąc warunki ww. zawieszenia broni. Jako uzasadnienie tej decyzji Szaron przedstawił ocenę, jakoby w Bejrucie pozostało 2000-3000 „terrorystów” z OWP (według danych administracji amerykańskiej liczba pozostałych tam członków grup bojowych OWP była w rzeczywistości znikoma)[1]. Oddziały izraelskie otoczyły m.in. dwa obozy uchodźców palestyńskich: Sabra i Szatila.
Szaron i Refa’el Etan zezwolili członkom Falangi na wkroczenie do obozów pod pretekstem ujęcia ukrywających się tam bojowników OWP. 16 września 1982 o godzinie 18. falangiści weszli do obozów. Kierując się chęcią odwetu za zabójstwo Dżemajela w ciągu następnych 36-48 godzin dokonali oni masakry mieszkających tam Palestyńczyków.
Odpowiedź międzynarodowa
16 grudnia 1982 Zgromadzenie Ogólne ONZ potępiło masakrę i oficjalnie uznało ją za akt ludobójstwa[2]. Żadne akcje narodowe ani międzynarodowe nie zostały nigdy przedsięwzięte przeciwko dowódcy Elie Hobeika, który zginął 20 lat później w wybuchu bomby w Bejrucie.
Masakra przyciągnęła uwagę mediów na całym świecie. Większość relacji skupiała się na roli Izraela. Włoscy pracownicy lotnisk zbojkotowali izraelską linię lotniczą El Al. W synagogach w Mediolanie i Rzymie podłożono bomby.
Tygodnik „Time” opublikował 21 lutego 1983 artykuł opisujący Szarona jako bezpośrednio odpowiedzialnego za masakrę.
Benny Morris w książce Israel’s Secret Wars napisał, że Izrael udostępnił buldożery do zakopywania ciał zamordowanych Palestyńczyków.
W szwedzko-francusko-niemiecko-libańskim filmie dokumentalnym Massaker[3] (2005) sześciu byłych żołnierzy libańskich, którzy uczestniczyli w masakrze, zeznało, że Izrael bezpośrednio brał w niej udział. Jeden z nich stwierdził, że widział izraelski buldożer niszczący zamieszkany budynek wewnątrz obozu. Inny zeznał, że izraelscy żołnierze zaopatrzyli ich w materiały do zniszczenia ciał pozostawionych na ulicach.
W 2008 roku Ari Folman, jeden z żołnierzy izraelskich biorących udział w tych zajściach, zrealizował animowany film Walc z Baszirem[4], w którym podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o odpowiedzialność swoją i współtowarzyszy za masakrę. Film ten, utrzymany w konwencji dokumentu, zdobył Złoty Glob 2009 w kategorii najlepszy film zagraniczny, a także był nominowany do Oskara w tej samej kategorii.
Sabra i Szatila po masakrze
Zaraz po masakrze siły Izraela zaczęły opuszczać Bejrut. Ochronę obozów powierzono Włochom. Kiedy po kolejnych atakach na siły międzynarodowe Włochy wycofały swoich żołnierzy z Libanu, bezpieczeństwo obozów zostało przekazane oddziałom szyickiej milicji Amal.
Zobacz też
masakra w Damur
Bibliografia
Al-Hout Sabra And Shatila: September 1982. Pluto Press. ISBN 0-7453-2302-2.
Joel Campagna (2002) The Usual Suspects. World Press Review 49 (4).
Chomsky N., Necessary Illusions: Thought control in democratic societies, Boston, MA: South End Press, 1989, s. 06, ISBN 0-89608-366-7, OCLC 19457706.
Eisenberg L.Z., Negotiating Arab-Israeli Peace: Patterns, Problems, Possibilities, N. Caplan, Bloomington, Ind.: Indiana University Press, 1998, ISBN 0-253-21159-X, OCLC 44964179.
Amal Hamdan (2003). Remembering Sabra and Shatila. Al-Dżazira.
Kapeliouk A., Enquête sur un massacre: Sabra et Chatila, Paris: Seuil, 1982, ISBN 2-02-006391-3, OCLC 9944327.
Bernard Lewis. „The New Anti-Semitism”, The American Scholar, Volume 75 No. 1, Winter 2006, s. 25-36.
Lewis, Bernard (1999). Semites and Anti-Semites: An Inquiry into Conflict and Prejudice. W. W. Norton & Co. ISBN 0-393-31839-7.
Barnaby Mason (2002). Analysis: 'War crimes' on West Bank. BBC World News.
Benny Morris. Israel’s Secret Wars: A History of Israel’s Intelligence Services, Grove, 1991, ISBN 0-8021-1159-9.
New 'evidence' in Sharon trial (May 8, 2002). BBC World News.
Schiff, Z. & Ya’ari, E. (1984). Israel’s Lebanon War. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 0-671-47991-1.
Jean Shaoul (2002). Sharon’s war crimes in Lebanon: the record. World Socialist Web Site.
Chris Tolworthy (2002). Sabra and Shatila massacres -- why do we ignore them?. Global Issues.
United Nations General Assembly, A/RES/37/123(A-F). The situation in the Middle East
Przypisy
Dodatkowe światło na okoliczności wydarzeń i rolę sił zbrojnych Izraela rzucają m.in. odtajnione dokumenty amerykańskie, wspomniane w artykule New York Times z września 2012 roku.
A/RES/37/123(A-F) UN General Assembly, 16 grudnia 1982.
Massaker.
Vals Im Bashir w IMDb.
Linki zewnętrzne
BBC News archive and video
Ariel Sharon, From Sabra/Shatila to Jenin: Another U.S.-approved “good genocidist” free to kill
Sabra-Shatila, 22 Years Later: Reagan and the Killing Fields of Lebanon
Kahan Commission of Inquiry – Wyniki oficjalnego śledztwa Izraela.
Report of the Kahan Commission – materiały Ministerstwa Spraw Zagranicznych Izraela.
DOC Libańskie materiały oczyszczające Szarona z zarzutów.
Cobra Hobeika & Sabra Shatilah (napisane przez ochroniarza Hobejki)
Innocent Sharon
Witnesses
Sabra and Shatila Report
Te "dary" przechwytują wojskowi i mają zaopatrzenie dla swoich. Po co uprawiać ziemię. To węzeł gordyjski co się nie zrobi to zginą ludzie. Dobrze by było zostawić ich w spokoju. No ale złoża tam są i komuś tą broń trzeba sprzedać.
To też fakt. Kwitnie korupcja. W czasach ost bloku pomagano Afryce. Wysyłano maszyny rolnicze i specjalistów. Szkolono także Afrykańczyków na uczelniach w Warszawie. Co zostało z tego? Nic...Na ten temat nie znajdziesz już żadnego klipu...
U nas był nawet Palestyńczyk co mu Mamę i Siostry zamordowali w Sabrze i Szatili.
Masakra w Sabrze i Szatili (arabski.: صبرا وشاتيلا) została dokonana na palestyńskich uchodźcach w dniach 16-18 września 1982 roku przez libańskie maronickie oddziały (zwane również „chrześcijańską milicją”) pod dowództwem Elie Hobeiki. Odbyło się to za pełnym przyzwoleniem dowództwa izraelskich sił zbrojnych, których jednostki interwencyjne w południowym Libanie otoczyły obozy uchodźców palestyńskich krótko przed masakrą. Liczba ofiar oceniana jest na 700-3500, z czego większość stanowili starcy, kobiety i dzieci.
Spis treści
1 Opis wydarzeń
2 Odpowiedź międzynarodowa
3 Sabra i Szatila po masakrze
4 Zobacz też
5 Bibliografia
6 Przypisy
7 Linki zewnętrzne
Opis wydarzeń
Nazwa „Sabra” odnosi się do ubogich okolic Zachodniego Bejrutu, sąsiadujących z obozem uchodźców „Szatila”, założonym dla palestyńskich uchodźców w 1949 roku. Przez lata zatarły się granice pomiędzy nimi i powszechnie nazywano je „obozami Sabra i Szatila”.
Od 1975 do 1990 roku w Libanie trwała wojna domowa. Jedną ze stron konfliktu była milicja znana jako „Falanga” – zbrojne ramię chrześcijańskiej partii Kataeb. Była ona sojusznikiem Izraela w walce z OWP.
OWP używała południowego Libanu jako bazy wypadowej przeciwko Izraelowi, a Izrael dokonywał odwetowych nalotów na pozycje OWP w Libanie. 6 czerwca 1982 Izrael zdecydował się na interwencję wojskową, wprowadzając 60 000 żołnierzy na terytorium Libanu. Interwencja ta została oficjalnie potępiona przez ONZ. Po dwóch miesiącach w wyniku działań USA podpisano zawieszenie broni, na mocy którego Liban miał pozostawać pod nadzorem sił międzynarodowych.
1 września oficjalnie zakończono wycofywanie sił OWP z okolic Bejrutu, co zapowiadało stabilizację sytuacji. Uległa ona jednak gwałtownemu pogorszeniu 14 września wskutek zamachu bombowego, w którym zginął Baszir al-Dżumajjil - nowo wybrany prezydent Libanu i jednocześnie lider Falangi. Zamach – jak się później okazało – został przeprowadzony przez prosyryjskiego bojówkarza, lecz o zabójstwo obwiniono początkowo OWP. W kilka godzin po zamachu Ariel Szaron zdecydował o ponownym wkroczeniu sił izraelskich do zachodniej (muzułmańskiej) części Bejrutu, łamiąc warunki ww. zawieszenia broni. Jako uzasadnienie tej decyzji Szaron przedstawił ocenę, jakoby w Bejrucie pozostało 2000-3000 „terrorystów” z OWP (według danych administracji amerykańskiej liczba pozostałych tam członków grup bojowych OWP była w rzeczywistości znikoma)[1]. Oddziały izraelskie otoczyły m.in. dwa obozy uchodźców palestyńskich: Sabra i Szatila.
Szaron i Refa’el Etan zezwolili członkom Falangi na wkroczenie do obozów pod pretekstem ujęcia ukrywających się tam bojowników OWP. 16 września 1982 o godzinie 18. falangiści weszli do obozów. Kierując się chęcią odwetu za zabójstwo Dżemajela w ciągu następnych 36-48 godzin dokonali oni masakry mieszkających tam Palestyńczyków.
Odpowiedź międzynarodowa
16 grudnia 1982 Zgromadzenie Ogólne ONZ potępiło masakrę i oficjalnie uznało ją za akt ludobójstwa[2]. Żadne akcje narodowe ani międzynarodowe nie zostały nigdy przedsięwzięte przeciwko dowódcy Elie Hobeika, który zginął 20 lat później w wybuchu bomby w Bejrucie.
Masakra przyciągnęła uwagę mediów na całym świecie. Większość relacji skupiała się na roli Izraela. Włoscy pracownicy lotnisk zbojkotowali izraelską linię lotniczą El Al. W synagogach w Mediolanie i Rzymie podłożono bomby.
Tygodnik „Time” opublikował 21 lutego 1983 artykuł opisujący Szarona jako bezpośrednio odpowiedzialnego za masakrę.
Benny Morris w książce Israel’s Secret Wars napisał, że Izrael udostępnił buldożery do zakopywania ciał zamordowanych Palestyńczyków.
W szwedzko-francusko-niemiecko-libańskim filmie dokumentalnym Massaker[3] (2005) sześciu byłych żołnierzy libańskich, którzy uczestniczyli w masakrze, zeznało, że Izrael bezpośrednio brał w niej udział. Jeden z nich stwierdził, że widział izraelski buldożer niszczący zamieszkany budynek wewnątrz obozu. Inny zeznał, że izraelscy żołnierze zaopatrzyli ich w materiały do zniszczenia ciał pozostawionych na ulicach.
W 2008 roku Ari Folman, jeden z żołnierzy izraelskich biorących udział w tych zajściach, zrealizował animowany film Walc z Baszirem[4], w którym podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o odpowiedzialność swoją i współtowarzyszy za masakrę. Film ten, utrzymany w konwencji dokumentu, zdobył Złoty Glob 2009 w kategorii najlepszy film zagraniczny, a także był nominowany do Oskara w tej samej kategorii.
Sabra i Szatila po masakrze
Zaraz po masakrze siły Izraela zaczęły opuszczać Bejrut. Ochronę obozów powierzono Włochom. Kiedy po kolejnych atakach na siły międzynarodowe Włochy wycofały swoich żołnierzy z Libanu, bezpieczeństwo obozów zostało przekazane oddziałom szyickiej milicji Amal.
Zobacz też
masakra w Damur
Bibliografia
Al-Hout Sabra And Shatila: September 1982. Pluto Press. ISBN 0-7453-2302-2.
Joel Campagna (2002) The Usual Suspects. World Press Review 49 (4).
Chomsky N., Necessary Illusions: Thought control in democratic societies, Boston, MA: South End Press, 1989, s. 06, ISBN 0-89608-366-7, OCLC 19457706.
Eisenberg L.Z., Negotiating Arab-Israeli Peace: Patterns, Problems, Possibilities, N. Caplan, Bloomington, Ind.: Indiana University Press, 1998, ISBN 0-253-21159-X, OCLC 44964179.
Amal Hamdan (2003). Remembering Sabra and Shatila. Al-Dżazira.
Kapeliouk A., Enquête sur un massacre: Sabra et Chatila, Paris: Seuil, 1982, ISBN 2-02-006391-3, OCLC 9944327.
Bernard Lewis. „The New Anti-Semitism”, The American Scholar, Volume 75 No. 1, Winter 2006, s. 25-36.
Lewis, Bernard (1999). Semites and Anti-Semites: An Inquiry into Conflict and Prejudice. W. W. Norton & Co. ISBN 0-393-31839-7.
Barnaby Mason (2002). Analysis: 'War crimes' on West Bank. BBC World News.
Benny Morris. Israel’s Secret Wars: A History of Israel’s Intelligence Services, Grove, 1991, ISBN 0-8021-1159-9.
New 'evidence' in Sharon trial (May 8, 2002). BBC World News.
Schiff, Z. & Ya’ari, E. (1984). Israel’s Lebanon War. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 0-671-47991-1.
Jean Shaoul (2002). Sharon’s war crimes in Lebanon: the record. World Socialist Web Site.
Chris Tolworthy (2002). Sabra and Shatila massacres -- why do we ignore them?. Global Issues.
United Nations General Assembly, A/RES/37/123(A-F). The situation in the Middle East
Przypisy
Dodatkowe światło na okoliczności wydarzeń i rolę sił zbrojnych Izraela rzucają m.in. odtajnione dokumenty amerykańskie, wspomniane w artykule New York Times z września 2012 roku.
A/RES/37/123(A-F) UN General Assembly, 16 grudnia 1982.
Massaker.
Vals Im Bashir w IMDb.
Linki zewnętrzne
BBC News archive and video
Ariel Sharon, From Sabra/Shatila to Jenin: Another U.S.-approved “good genocidist” free to kill
Sabra-Shatila, 22 Years Later: Reagan and the Killing Fields of Lebanon
Kahan Commission of Inquiry – Wyniki oficjalnego śledztwa Izraela.
Report of the Kahan Commission – materiały Ministerstwa Spraw Zagranicznych Izraela.
DOC Libańskie materiały oczyszczające Szarona z zarzutów.
Cobra Hobeika & Sabra Shatilah (napisane przez ochroniarza Hobejki)
Innocent Sharon
Witnesses
Sabra and Shatila Report
Było tych palestyńskich "studentów" w Warszawie pod koniec lat 70-tych. Wszyscy zwerbowani przez służby PRL-u. Pieniędzy mieli jak lodu. Przesiadywali w kawiarniach wyrywając dziewczyny na kwatery prywatne. Ten co im wynajął mieszkanie, żałował potem. Robili z mieszkania burdel, w dodatku nie płacili rachunków za telefon. A te rachunki wychodziły astronomiczne jak na tamte czasy, hehehe
Czekam , co będzie dalej, do czego sie posuną, żeby ludzie zechcieli sie łaskawie zaszczepić i umrzeć, albo zostać kalekami, albo wykastrowanymi kukłami??
:) lewakom wszystko jedno rozumku brak a i o rozmnażaniu nie ma mowy bo jak wtyczka do wtyczki ?
Czekam , co będzie dalej, do czego sie posuną, żeby ludzie zechcieli sie łaskawie zaszczepić i umrzeć, albo zostać kalekami, albo wykastrowanymi kukłami??
:) lewakom wszystko jedno rozumku brak a i o rozmnażaniu nie ma mowy bo jak wtyczka do wtyczki ?
No tak Oni mogą długo próbować i dzieci nie będą mieć, hehehe. Chociaż co niektórzy mają odmienne zdanie, hehehe.
Zablokowano
