Ohydny dług Z Wikipedii, wolnej encyklopedii W prawie międzynarodowym ohydny dług, znany również jako bezprawny dług, to teoria prawna, która mówi, że dług publiczny zaciągnięty przez despotyczny reżim nie powinien być egzekwowalny. Długi takie są zatem uważane przez tę doktrynę za osobiste długi reżimu, który je zaciągnął, a nie za długi państwa. Pod pewnymi względami koncepcja jest analogiczna do nieważności umów podpisanych pod przymusem. Pomimo swoich poprzedników sięgających XIX wieku i wsparcia z różnych dziedzin, takich jak ekonomia, filozofia, nauki polityczne, historia i prawo, odrażający dług nie jest częścią prawa międzynarodowego; w rzeczywistości „[n] o krajowy lub międzynarodowy trybunał nigdy nie powoływał się na Odious Debt jako podstawę do unieważnienia suwerennego zobowiązania”. Zamiast tego prawo międzynarodowe nakłada na rządy ścisłą odpowiedzialność za wszystkie długi zaciągnięte przez ich poprzedników.[dlaczego?] Zawartość 1 Historia 2 Przyjęcie 3 Podanie 4 Zobacz też 5 Bibliografia Historia Pojęcie odrażającego długu zostało sformalizowane w traktacie z 1927 r. Aleksandra Nahuma Sacka, rosyjskiego teoretyka prawa emigracyjnego.Opierała się na dwóch XIX-wiecznych precedensach - odrzuceniu przez Meksyk długów zaciągniętych przez cesarza Maksymiliana i zaprzeczeniu przez Stany Zjednoczone odpowiedzialności Kubańczyków za długi zaciągnięte przez hiszpański reżim kolonialny. Sack napisał: Kiedy despotyczny reżim zaciąga dług nie dla potrzeb lub w interesie państwa, ale raczej po to, aby się wzmocnić, zdusić powstanie ludowe itp., To dług ten jest ohydny dla narodów całego państwa. Ten dług nie wiąże narodu; jest to dług reżimu, osobisty dług zaciągnięty przez władcę, a zatem spada wraz z upadkiem reżimu. Powodem, dla którego te wstrętne długi nie mogą zostać przywiązane do terytorium państwa, jest to, że nie spełniają one jednego z warunków decydujących o legalności długów państwowych, a mianowicie tego, że długi państwowe muszą zostać zaciągnięte, a wpływy wykorzystane na potrzeby i interesy państwa.
Ohydne długi, zaciągane i wykorzystywane do celów, które według wiedzy pożyczkodawców są sprzeczne z potrzebami i interesami narodu, nie są wiążące dla narodu - jeśli uda mu się obalić rząd, który je zaciągnął - chyba że dług zostanie w granicach rzeczywistych korzyści, jakie mogłyby zapewnić te długi. Pożyczkodawcy dopuścili się wrogiego czynu wobec ludu, nie mogą oczekiwać, że naród, który uwolnił się od despotycznego reżimu, przyjmie te ohydne długi, które są osobistymi długami władcy. Sack wysunął teorię, że takie długi nie są egzekwowalne, gdy (1) pożyczkodawca powinien był wiedzieć, że (2) dług został zaciągnięty bez zgody i (3) bez korzyści dla ludności. Istnieje wiele przykładów podobnych zrzeczeń się długów. Sędzia główny William Howard Taft, działający jako arbiter, wykorzystał tę doktrynę, aby stwierdzić, że Kostaryka nie musiała spłacać długów Wielkiej Brytanii zaciągniętych przez reżim Federico Tinoco Granadosa. Przyjęcie Patricia Adams, dyrektor wykonawczy Probe International, kanadyjskiej organizacji zajmującej się ochroną środowiska i porządku publicznego oraz autorka publikacji Ohydne długi: luźne pożyczki, korupcja i dziedzictwo środowiskowe trzeciego świata, stwierdził: „dając wierzycielom zachętę do pożyczania tylko na cele przejrzyste i pożytku publicznego, przyszli tyrani stracą zdolność finansowania swoich armii, a tym samym wojna z terrorem i sprawa pokoju na świecie będzie lepiej służyła. " W analizie polityki Cato Institute Adams zasugerował, że długi zaciągnięte przez Irak za rządów Saddama Husajna były ohydne, ponieważ pieniądze zostały wydane na broń, narzędzia represji i pałace. Artykuł ekonomistów Seemy Jayachandrana i Michaela Kremera z 2002 roku wznowił zainteresowanie tym tematem. Sugerują, że pomysł ten można wykorzystać do stworzenia nowego rodzaju sankcji ekonomicznej, która zablokuje dalsze zaciąganie pożyczek przez dyktatorów. Jayachandran zaproponował nowe rekomendacje w listopadzie 2010 r. W 10. rocznicę ruchu Jubileuszowego w Centrum Globalnego Rozwoju w Waszyngtonie. Następnie model sankcji kredytowych został zaadaptowany przez Center for Global Developments i stał się podstawą wielu dalszych propozycje. Niektórzy uważają, że doktryna może wspomóc międzynarodowy rozwój. Inni uważają, że doktryna powinna zezwalać na anulowanie jeszcze większej liczby rodzajów długów. Podanie W grudniu 2008 r. Prezydent Ekwadoru Rafael Correa próbował spłacić dług publiczny Ekwadoru, nazywając go nielegalnym odrażającym długiem, ponieważ zaciągnęły go skorumpowane i despotyczne wcześniejsze reżimy. Udało mu się obniżyć cenę listów zadłużenia przed dalszą spłatą długu. Po obaleniu Haiti Jean-Claude'a Duvaliera w 1986 r. Pojawiły się wezwania do umorzenia długu Haiti wobec instytucji wielostronnych, nazywając go niesprawiedliwym odrażającym długiem, a Haiti mogło lepiej wykorzystać fundusze na edukację, opiekę zdrowotną i podstawową infrastrukturę. W lutym 2008 r. Rezolucja w sprawie anulowania długu Haiti miała 66 współsponsorów w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Kilka organizacji w Stanach Zjednoczonych wydało alerty o działaniu w związku z rezolucją w sprawie anulowania długu Haiti i pismem Kongresu do Skarbu USA, w tym Jubilee USA, Institute for Justice & Democracy in Haiti i Pax Christi USA. Zobacz też Zadłużenie krajów rozwijających się Umorzenie długów Dolaryzacja zobowiązań krajowych Zadłużenie zagraniczne Haiti Jubilee USA Network Moralny hazard Dług państwowy Suwerenne niewypłacalność -
https://pl.wikitechguide.com/189475-odious-debt-ERNKRH
Zablokowano
