Dla Jolki (Rebeliantka) na Urodziny 💐

[Jola]

Amigoland napisał/a

Ups. Mamy jeszcze urodziny. Obrodziło nam w lipcu w urodziny. Wczoraj miała córka urodziny. Wszystkie Raczki? Hehehehe. Wszystkiego Najlepszego Jolu!

No masz, najlepszego dla córki..:))

Sylwia chyba również Raczek, ale nie wiem czy z lipca (?)

Dziękuję...

[Jola]

I Brunetka, Jola, również z lipca...teraz zauważyłam.:))

[Amigoland]

Jola napisał/a

Amigoland napisał/a

Noo ja olej kokosowy trzymam w lodówce, hehehe. A upały ignoruję. Witaj Jolu.

Jako produkt spożywczy to czasem również trzymam w lodówce, ale wykorzystuję także jako krem/balsam😀, i wtedy aksamitna forma bardziej mi odpowiada...😅

Ignorować upały??
A jak to się robi...?

Ja czuję się wtedy przeczołgana, jak po najcięższej pracy fizycznej, to chyba w kopalni...🙈
Co prawda, wystarczy prysznic, szybko się regeneruję, ale musiałabym z nim chodzić, jak z parasolem, z którego pada deszcz...

W Gdańsku właśnie porządnie się rozpadało.:), no ale tu już na upały nie narzekam.

Witaj Andrzeju, pozdrowienia dla Mili...:)

Wszystko zaczyna się w głowie i kończy się w głowie. Jeżeli wpadamy w panikę ze względu upału, jest jeszcze gorzej. Najlepiej udawać że go nie ma. Ciepło? No przecież jest lato, hehehe

[Amigoland]

Jola napisał/a

Amigoland napisał/a

Ups. Mamy jeszcze urodziny. Obrodziło nam w lipcu w urodziny. Wczoraj miała córka urodziny. Wszystkie Raczki? Hehehehe. Wszystkiego Najlepszego Jolu!

No masz, najlepszego dla córki..:))

Sylwia chyba również Raczek, ale nie wiem czy z lipca (?)

Dziękuję...

Dziękuję.

[Jola]

Przy okazji, mam techniczne pytanie.

Chciałam zmienić zdjęcie, bo widać tylko kawałek koła widokowego...:))), ale wciąż mi wrzuca ten sam fragment, a przycinam i umieszczam chyba poprawnie.... hmm...

Miałbyś może jakiś pomysł, co robię źle?

[Sylwia]

Witaj Jolka 🙂
To już teraz wiem, jak Cię ściągać do kawiarenki 😊
Po prostu trzeba odpisać na jakiś Twój post.
Ja rybka jestem, moja córka to raczek, ale z czerwca.
Avatar nie zmieniałam jeszcze na telefonie, być może jest większy problem.
Wieczorem sprawdzę na kompie, czy nie mam u siebie Twojego avka z Gdańska w rozmiarze 100x100. Jak będzie to wkleję i sobie go skopiujesz.
Pozdrowionka i baw się dobrze 💐

[Jola]

Sylwia napisał/a

Witaj Jolka 🙂
To już teraz wiem, jak Cię ściągać do kawiarenki 😊
Po prostu trzeba odpisać na jakiś Twój post.
Ja rybka jestem, moja córka to raczek, ale z czerwca.
Avatar nie zmieniałam jeszcze na telefonie, być może jest większy problem.
Wieczorem sprawdzę na kompie, czy nie mam u siebie Twojego avka z Gdańska w rozmiarze 100x100. Jak będzie to wkleję i sobie go skopiujesz.
Pozdrowionka i baw się dobrze 💐

Hejka Sylwio, zaglądam dość często, widzę, że jesteście, macie się dobrze, co mnie cieszy.

Kilka razy chciałam coś skrobnąć, ale kto by hasło pamiętał...🙈😀,  mój odwieczny problem.
Dziś wpisałam stare hasło, bez przekonania...i niespodzianka...:)))

Odnośnie zdjęcia, to jest to poniżej, nie wiem dlaczego nie wchodzi mimo, że przycinam.




To z ostatniego lata tak sobie wisi kawałek koła widokowego:))), aktualnie jeszcze na Starym Mieście nie byłam.

[Jola]

Ja czuję się w Gdańsku jak turystka...:))

[Alicja]

Wszystkiego najlepszego Jolka. Widzę, że na urodziny zjechałaś do Polski, super. Brunetce postawiłam tarota na sierpień i Tobie tez stawiam

Sytuacja obecna
2 BUŁAW


Już osiągnąłeś pierwsze rezultaty ze swojej pracy. Teraz nadszedł czas by przemyśleć i określić kierunek przyszłych przedsięwzięć. Pracuj nadal nad umacnianiem swojej pozycji. Pojawią się możliwości zawarcia ważnych umów, transakcji czy też założenia korzystnej spółki. Sam niewiele osiągniesz. Na swej drodze możesz spotkać pewną osobę, pod której urokiem długo pozostaniesz.

Najbliższa przyszłość
SĄD BOŻY


Już niedługo odczujesz że rodzisz się na nowo. Trudne przejścia będą przeszłością a poczujesz nadzieję i radość na nowe doświadczenia. Uwolnisz się od różnych sytuacji, ludzi, zachowań, negatywnego myślenia. Przyjdzie wiosna uczuciowa, powrót do zdrowia, czas wyrozumiałości, wybaczenia i chęci pomocy innym. Odetchniesz pełną piersią bo przed Tobą nowy etap życia pełen wiary na realizację planów życiowych. W sprawach zawodowych rada - zadbaj o dobrą reklamę siebie i firmy.



Wynik
ŚWIAT


To karta spełnienia oczekiwań i radości. Śmiało przystąp do realizacji swoich planów a o rezultaty nie martw się, bowiem los Ci sprzyja. Sprawy wcześniej zaczęte teraz będą miały szansę na pomyślne zakończenie a wszystkie nowe pomysły warto teraz zacząć realizować. Okres niepowodzeń i zmartwień masz już za sobą i możesz zacząć nowy etap pełen optymizmu i wiary. Nareszcie odnajdziesz swoje miejsce na ziemi a także cel i sens swojego życia.

Karta rada
9 BUŁAW


Możesz liczyć na opiekę sił wyższych przy realizacji każdego pomysłu i zadania. Konsekwencja w działaniu przyniesie oczekiwane skutki. Sprawy zaległe zostaną pomyślnie załatwione a wcześniej podjęte pertraktacje sfinalizowane. Ta dobra passa pozwoli także na układanie długofalowych planów na przyszłość. Dawne nieporozumienia i konflikty teraz będą miały szanse na pokojowe ich załatwienie. Spodziewane przeszkody przy realizacji niektórych spraw okażą się łatwiejsze do pokonania niż zakładałeś.

[Jola]

Alicja napisał/a

Wszystkiego najlepszego Jolka. Widzę, że na urodziny zjechałaś do Polski, super. Brunetce postawiłam tarota na sierpień i Tobie tez stawiam

Sytuacja obecna
2 BUŁAW


Już osiągnąłeś pierwsze rezultaty ze swojej pracy. Teraz nadszedł czas by przemyśleć i określić kierunek przyszłych przedsięwzięć. Pracuj nadal nad umacnianiem swojej pozycji. Pojawią się możliwości zawarcia ważnych umów, transakcji czy też założenia korzystnej spółki. Sam niewiele osiągniesz. Na swej drodze możesz spotkać pewną osobę, pod której urokiem długo pozostaniesz.

Najbliższa przyszłość
SĄD BOŻY


Już niedługo odczujesz że rodzisz się na nowo. Trudne przejścia będą przeszłością a poczujesz nadzieję i radość na nowe doświadczenia. Uwolnisz się od różnych sytuacji, ludzi, zachowań, negatywnego myślenia. Przyjdzie wiosna uczuciowa, powrót do zdrowia, czas wyrozumiałości, wybaczenia i chęci pomocy innym. Odetchniesz pełną piersią bo przed Tobą nowy etap życia pełen wiary na realizację planów życiowych. W sprawach zawodowych rada - zadbaj o dobrą reklamę siebie i firmy.



Wynik
ŚWIAT


To karta spełnienia oczekiwań i radości. Śmiało przystąp do realizacji swoich planów a o rezultaty nie martw się, bowiem los Ci sprzyja. Sprawy wcześniej zaczęte teraz będą miały szansę na pomyślne zakończenie a wszystkie nowe pomysły warto teraz zacząć realizować. Okres niepowodzeń i zmartwień masz już za sobą i możesz zacząć nowy etap pełen optymizmu i wiary. Nareszcie odnajdziesz swoje miejsce na ziemi a także cel i sens swojego życia.

Karta rada
9 BUŁAW


Możesz liczyć na opiekę sił wyższych przy realizacji każdego pomysłu i zadania. Konsekwencja w działaniu przyniesie oczekiwane skutki. Sprawy zaległe zostaną pomyślnie załatwione a wcześniej podjęte pertraktacje sfinalizowane. Ta dobra passa pozwoli także na układanie długofalowych planów na przyszłość. Dawne nieporozumienia i konflikty teraz będą miały szanse na pokojowe ich załatwienie. Spodziewane przeszkody przy realizacji niektórych spraw okażą się łatwiejsze do pokonania niż zakładałeś.

Witaj Ewo, wspaniały układ, dziękuję, oby się spełniło...:))

Świętuję dziś, ale dopiero w sobotę w większym gronie, wtedy będą wszyscy bliscy.:)

Jesteś na urlopie czy już po?
Układa się wszystko jak tego chciałaś?
A może jeszcze lepiej, tego życzę tobie i każdemu z nas...:)

[Sylwia]

Jola napisał/a

Sylwia napisał/a

Witaj Jolka 🙂
To już teraz wiem, jak Cię ściągać do kawiarenki 😊
Po prostu trzeba odpisać na jakiś Twój post.
Ja rybka jestem, moja córka to raczek, ale z czerwca.
Avatar nie zmieniałam jeszcze na telefonie, być może jest większy problem.
Wieczorem sprawdzę na kompie, czy nie mam u siebie Twojego avka z Gdańska w rozmiarze 100x100. Jak będzie to wkleję i sobie go skopiujesz.
Pozdrowionka i baw się dobrze 💐

Hejka Sylwio, zaglądam dość często, widzę, że jesteście, macie się dobrze, co mnie cieszy.

Kilka razy chciałam coś skrobnąć, ale kto by hasło pamiętał...🙈😀,  mój odwieczny problem.
Dziś wpisałam stare hasło, bez przekonania...i niespodzianka...:)))

Odnośnie zdjęcia, to jest to poniżej, nie wiem dlaczego nie wchodzi mimo, że przycinam.




To z ostatniego lata tak sobie wisi kawałek koła widokowego:))), aktualnie jeszcze na Starym Mieście nie byłam.

Aaa, no to tego to nie miałam ;) - był taki w Gdańsku, w długiej sukience, ale chyba też mi gdzieś zniknął. Na Atlantydzie to były wszystkie avatary użytkowników, w specjalnym wątku.
Chociaż widzę, że już podziałało i Ciebie też w końcu wkleiło

Jolu, co do pytania o Wojtka, bo mi umknęła odpowiedź, to jest bez zmian. NIC, CISZA i już chyba tak zostanie, niestety.
Bo obawiam się, że Wojtka już na tym świecie nie ma...
Ale, że trafiłaś na imię "Lothar" to faktycznie ewenement, chociaż w pisowni pewnie "Lotar", no i jest germańskiego pochodzenia, więc to tak, jak u nas np. "Światosław"

[Jola]

Lothar. napisał/a

Musisz pamiętać, że na to, jak się zachowuje Twój umierający bliski i w jaki sposób reaguje na otoczenie i na Ciebie, ma wpływ przebieg procesu umierania, który dzieli się na etapy. W każdym z etapów pojawiają się różne emocje i związane z nimi zachowania. Ich kolejność nie jest taka sama u żadnej z osób u kresu życia, mogą nastąpić między nimi przesunięcia. Etapy, o których mowa w różnych próbach opisu zjawisk u kresu życia, to:

Nieświadomość nadchodzącej śmierci:

Chory jeszcze nic nie wie o swojej sytuacji i nie przeżywa żadnych trudności. Dotrą one do jego świadomości po pewnym czasie i wówczas zacznie mieć on wątpliwości spowodowane objawami choroby i częstą „zmową milczenia” powstałą wśród opiekunów na temat jego stanu.

Niepewność:

To etap, w którym chory przeżywa wątpliwości dotyczące przebiegu choroby i odczuwa niepokojące objawy wskazujące na długotrwale osłabienie sił witalnych. Pojawiają się chwile leku i smutku przeplatane nadzieją i oczekiwaniem na cudowną poprawę. Chory zauważa pewne sygnały śmiertelnego zagrożenia i może spychać je do podświadomości, może także wyczuwać Twoją chęć upiększania rzeczywistości czy drobne oszustwo (tak zwane ,,kłamstwa nieszkodliwe”).

Zaprzeczenie:

Chory zaprzecza wyczuwanej przez niego sytuacji bliskiego kresu życia poprzez swoje zachowanie (snuje plany dotyczące przyszłości). Jest to próba ucieczki od rzeczywistości lub zaprzeczenie wyraźnym sygnałom bliskości śmierci. Zaprzeczenie może wyrażać wprost (np. poprzez stwierdzenie „To przecież nie może być prawda, że ja będę umierał!”), czasem będzie to uporczywa zmiana każdego tematu, związanego z informacją o pogorszeniu się stanu fizycznego. Powinieneś w tym czasie uzbroić się w cierpliwość, próbując wspierać chorego. Możesz też pomóc, rozmawiając z bliskim na temat jego stanu w sposób delikatny, ale prawdziwy, po to, aby mógł on pogodzić się z faktem bliskości śmierci.

Bunt, agresja:

Uczucia te pojawiają się najczęściej obok stadium niepewności. Nawet po pogodzeniu się z bliskością śmierci chory może zacząć buntować się przeciwko niej. Bunt ten może manifestować się poprzez szukanie winnych zaistniałej sytuacji. Szukanie faktów, które spowodowały zły stan zdrowia, wyrzuty z uczynionego kiedyś zła, niespełnionego obowiązku nasilają się na tym etapie i są trudne do przejścia dla samego chorego i dla Ciebie jako opiekuna. Musisz cierpliwie słuchać, pomagając w ten sposób bliskiemu oczyścić się z agresywnych myśli i nastawień i zaakceptować sytuację, w której znajduje się „tu i teraz”.

Targowanie się z losem:

Na tym etapie przeplatają się bunt i depresja. Chory zaczyna składać obietnice Bogu, lekarzowi, rodzinie, co często bywa związane z poczuciem winy. Możesz wówczas poprosić o pomoc duszpasterza czy przewodnika duchowego, gdyż zachowanie chorego często może być połączone z poczuciem winy wobec Boga lub innych ludzi. W tym etapie chory może składać deklaracje zmiany swojego światopoglądu lub chęć pogodzenia się w sytuacjach konfliktów z innymi osobami.

Depresja:

Pojawia się u większości świadomych swojej sytuacji ciężko chorych osób w końcowej fazie życia. Może się wiązać z odmową przyjmowania lekarstw, spożywania posiłków, niechęcią do rozmowy. Stan depresyjny może się także wiązać z niemożnością wypełnienia ważnych powinności jakimi mogą być troska o dzieci, wypełnienie swojej misji życiowej czy planowanych działań. W tym etapie powinieneś w sposób szczególny wspierać chorego, starać się go pocieszyć oraz pomagać w życiowych problemach. Gdy depresja stanie się narzędziem przygotowującym chorego do utraty wszystkiego, co się w życiu kocha, powinieneś słuchać go i umożliwić wyrażanie bólu i żalu. Może to mu pomóc w pogodzeniu się z rzeczywistością.

Pogodzenie się z faktem bliskości śmierci:

Ostatnie stadium akceptacji może u niektórych chorych przybierać formę pragnienia śmierci. Możliwe jest także widzenie tego etapu jako pragnienie zakończenia choroby i cierpień. Niektórzy umierający mogą wyrażać w tym czasie życzenia dotyczące okresu po ich śmierci. To zwykle jest okres pożegnań, ważnych przesłań duchowych, a także przestrzeń intensywnych przeżyć duchowo-religijnych osoby umierającej i Twoich jako jej opiekuna.
Pamiętaj! Opisanych etapów nie przyjmuj zbyt schematycznie. Są to jedynie wskazania, umożliwiające zrozumienie potrzeb dominujących u osób u kresu życia, a co za tym idzie, udzielenia odpowiedniej i skutecznej pomocy.

 
Szczególne umiejętności przydatne w opiece u kresu życia

Opiekując się osobą u kresu życia, powinieneś pamiętać również o kilku elementach, które mogą poprawić jakość tej opieki. Są to między innymi:

Wrażliwość i uważność na gesty i inne sygnały pozawerbalne:

W sytuacji, gdy chory jest już wyraźnie osłabiony, musisz zwracać szczególną uwagę na sygnały pozawerbalne. Często ostatnie dialogi odbywają się poprzez uścisk ręki w odpowiedzi na pytania dotyczące bólu, duszności, pragnienia czy innej potrzeby. Dzięki takim komunikatom chory da Ci wskazówki, jaka jest najlepsza pozycja dla niego, jak możesz ulżyć jego cierpieniom fizycznym i emocjonalno-duchowym. Choć język niewerbalny jest trudny do opisu i interpretacji, stanowi ważny system komunikowania się z umierającym człowiekiem. Dlatego powinieneś uważnie wsłuchiwać się i wpatrywać w każdy sygnał komunikatów niewerbalnych.

Wsparcie emocjonalne i duchowe przekazywane przez opiekunów:

Musisz pamiętać, że chorzy często odczuwają utratę godności, zwłaszcza, gdy nie potrafią kontrolować swojego ciała. Czuja się ciężarem dla swoich bliskich i otoczenia, a w wypadku ich braku, odczuwają opuszczenie i osamotnienie. Osoby bardzo związane z bliskimi, boleśnie przeżywają dramat rozstania. Nasilają się w tym czasie cierpienia egzystencjalne i duchowe, zwłaszcza wówczas, gdy były one odkładane „na później”. Może pojawić się niepewność, wątpliwości natury religijnej, a także wyrzuty sumienia i obciążająca odpowiedzialność za życiowe błędy. Nawet u osób głęboko religijnych pojawiają się momenty niepewności i zwątpienia. Powinieneś w tym okresie być otwarty na potrzeby duchowe i religijne chorego w obliczu zbliżającej się śmierci. Możesz zaproponować modlitwy indywidualne, wspólnotowe, sakramenty, różaniec czy psalmy, muzykę medytacyjną, palenie świec lub kadzideł czy inne praktyki, właściwe dla tradycji i kultury osoby umierającej. Pozwoli to umierającemu poczuć się bezpieczniej. Dobrze jest wybrać w tym czasie modlitwy, pieśni czy rytuały, które są bliskie umierającemu.

Właściwe otoczenie dla osoby umierającej:

Najlepszym miejscem dla chorego u kresu życia jest dom, w którym może on odnaleźć ulubione obrazy czy symbole religijne, a nade wszystko, czuć się bezpiecznie u siebie. Jeśli Twój bliski przebywa w hospicjum lub w oddziale szpitalnym, to również to miejsce pobytu możesz uczynić dla niego bardziej przyjaznym i domowym. Na przykład ustaw ważne dla chorego pamiątki, zdjęcia czy przedmioty kultu religijnego w zasięgu jego wzroku. Powinieneś także zatroszczyć się o właściwe oświetlenie w pomieszczeniu umierającego. Światło powinno być nie za ostre i skierowane nie wprost w kierunku łóżka, by nie raziło słabnącego wzroku osoby umierającej.
Pamiętaj, że drobne elementy, które czynią nasze życie łatwiejszym na co dzień, mogą być wsparciem u kresu życia lub – gdy nie zostaną dopilnowane – mogą być dużym utrudnieniem i udręczeniem dla umierającego człowieka.

 
W czym konkretnie możesz pomóc osobie u kresu życia?

Określenie i wsłuchanie się w potrzeby chorego:

Opiekując się umierającym, musisz brać pod uwagę różne jego potrzeby, te fizyczne, ale także psychologiczne, społeczne jak i duchowo-religijne. Uporządkuj je według ich ważności i znaczenia dla chorego i dla Ciebie. Bywa tak, że niektórych potrzeb ciężko chory nie ujawni, sądząc, że są one zbyt banalne, albo nie interesują one Ciebie i powie je innej osobie. Uszanuj ten swoisty „wybór”, którego dokonuje chory, wybierając osobę, której powierza swoje sekrety i pragnienia. Często jest nią ktoś z bliskich, ale takim szczególnym zaufaniem bywają także obdarzani opiekunowie instytucjonalni oraz opiekunowie nieformalni i wolontariusze – korzystaj z ich pomocy.

Potrzeby duchowo-religijne stanowią szczególną grupę działań u kresu życia:

Powinieneś zapewnić choremu kontakt z osobą duchowną (w zgodzie z jego religią i filozofią życiowa). Pozwól mu na rozmowy o problemach duchowo-religijnych z opiekunami z zespołu opiekuńczego, jeśli sam chory wybrał sobie daną z osób do podzielenia się swoim wątpliwościami egzystencjalnymi i duchowymi.

Potrzeba pożegnania i pojednania się z innymi ludźmi:

Jeśli chory o to poprosi, pomóż mu w uregulowaniu spraw, które często bywają zawikłane lub bolesne. Może być to prośba o możliwość spotkania z byłym małżonkiem czy dziećmi, pojednania z bliskimi, którzy oddalili się na skutek konfliktów lub niezrozumienia, czy wreszcie pożegnania się z ważnymi osobami, o których istnieniu nie wie rodzina i najbliżsi. Wśród elementów ludzkiego żegnania się z ludźmi i światem może pojawić się prośba o pomoc w pozostawieniu czegoś po sobie, w postaci przekazania szczególnego testamentu, przekazania osobie lub instytucji swojego dzieła czy skomponowanego utworu lub szczególnie bliskiej rzeczy, której wartość materialna jest mniej ważna od symbolicznej. Postaraj się pomóc w spełnieniu tych pragnień, unikając komentarzy czy oceniania działań, które mają szczególne znaczenie dla osoby u kresu życia.

Praktyczna pomoc formalno-prawna:

Chorzy u kresu życia potrzebują pomocy w uregulowaniu spraw urzędowych, wśród których mogą być sprawy spadkowe, majątkowe, a także powierzenie dalszej opieki nad dziećmi. Chociaż bywa to niełatwe, powinieneś pomóc bliskiemu, umożliwiając mu kontakt z właściwymi osobami, szanując wolę chorego odnoszącą się do sposobów informowania pozostałych członków rodziny. Z tym elementem wiąże się też pragnienie chorego, by zorganizować, zaplanować i przygotować się do czynności, które trzeba będzie podjąć po jego śmierci.

Pomoc i towarzyszenie w czasie agonii:

Ostatni etap życia to dramatyczne chwile, związane z rozstaniem ze światem, pożegnaniem z najbliższymi, a także z dużym ładunkiem doznań emocjonalnych i duchowo-religijnych. Otaczający umierającego powinni zachować spokój, nie krzyczeć, nie potrząsać chorym, nie ingerować z niepotrzebnymi interwencjami medycznymi, pielęgnacyjnymi czy opiekuńczymi. Zadbaj o atmosferę pełną szacunku, modlitwy lub życzliwego skupienia i ciszy. Możesz poprosić osobę duchowną, by udzieliła wiatyku i poprzez modlitwę i czuwanie wsparła umierającego i Twoją rodzinę.

Przejrzałam wątek od początku, pamiętacie jak dokładnie Wojtek opisał fazy umierania?

Myślę, że był pogodzony z tym co nadchodzi.
Mam nadzieję, że nie był sam.

Czasem wydaje mi się, że chorował od dawna.

Mimo, że potrafił być 'literacko wylewny', to uważam, że kluczowych inf na swój temat nie poruszał, a Kawiarenka była dla niego formą wytchnienia, mógł do woli zakrzywiać rzeczywistość, tak jak lubił, tak jak chciał...i co wyraźnie zauważyłam, z każdym rokiem był mniej bojowo nastawiony.:)

Ja lubiłam się z nim spierać, czasem na ostro, ale Wojtek wyraźnie już tego nie chciał.

Myślałam nawet, że to już nie on, że inna osoba piszę z jego konta.
Ale chyba raczej tak nie było, nie wiem...

[Jola]

Aha, jakoś w maju szukałam zdjęć do albumu, który tworzyłam dla bliskiej osoby na urodziny, natrafiłam na zdjęcie Wojtka.

W kontrowersyjnych wszyscy wklejaliśmy swoje.

Nawet nie pamiętam o co się wtedy z nim spięłam, że poprosił, abym usunęła z cytowanych.

Chyba nie wierzyłam, że to jego zdjęcie.

Z cytowanych usunęłam, i choć wcześniej tego nie robiłam w przypadku innych osób, akurat wtedy zdjęcie Wojtka chciałam zachować.

Jakoś dziwnie się poczułam gdy na to zdjęcie w maju trafiłam ściągając z 'chmury' wiele moich.

W efekcie 'fruwa' z setkami
moich,  gdzieś w eterze...

W sumie przymierzam się, aby 'chmurę' wyczyścić.
Istotne dla mnie zdjęcia wywołać, i trzymać w albumach.:))

Choć to relikt naszych czasów raczej nie chcę aby 'ciągnęła' się za mną jakaś 'chmura'.:))

Co prawda zawiera pewną część mojego życia, ale w większości tak naprawdę, to głównie pixele;), którym sami nadajemy jakąś rangę.

Zdjęcie, które można wziąć do ręki (podobnie jak książka) ma dla mnie wartość.

A co wy o tym myślicie?

Kiedy przeglądaliście swoje 'chmury'?:))

[Amigoland]

Jola napisał/a

Aha, jakoś w maju szukałam zdjęć do albumu, który tworzyłam dla bliskiej osoby na urodziny, natrafiłam na zdjęcie Wojtka.

W kontrowersyjnych wszyscy wklejaliśmy swoje.

Nawet nie pamiętam o co się wtedy z nim spięłam, że poprosił, abym usunęła z cytowanych.

Chyba nie wierzyłam, że to jego zdjęcie.

Z cytowanych usunęłam, i choć wcześniej tego nie robiłam w przypadku innych osób, akurat wtedy zdjęcie Wojtka chciałam zachować.

Jakoś dziwnie się poczułam gdy na to zdjęcie w maju trafiłam ściągając z 'chmury' wiele moich.

W efekcie 'fruwa' z setkami
moich,  gdzieś w eterze...

W sumie przymierzam się, aby 'chmurę' wyczyścić.
Istotne dla mnie zdjęcia wywołać, i trzymać w albumach.:))

Choć to relikt naszych czasów raczej nie chcę aby 'ciągnęła' się za mną jakaś 'chmura'.:))

Co prawda zawiera pewną część mojego życia, ale w większości tak naprawdę, to głównie pixele;), którym sami nadajemy jakąś rangę.

Zdjęcie, które można wziąć do ręki (podobnie jak książka) ma dla mnie wartość.

A co wy o tym myślicie?

Kiedy przeglądaliście swoje 'chmury'?:))

Nie mam "chmury". Na swoje ostatnie ulubione zajęcie zrobiłem sobie zakładkę. Jest to Warszawa sprzed lat i te same miejsca obecnie. Oj strasznie nam przyjaciele z zachodu, Warszawę przemeblowali, hehehehe.
Wojtka zdjęcia nie zdążyłem zobaczyć bo już usunął.
A tak o pamięci o kimś to niedawno czytałem ciekawe zdanie. "Pamięć o kimś trwa tak długo, jak długo opłaca się ważność grobu", hehehe. Pamięć internetowa nic nas nie kosztuje. I będzie trwała tak długo jak będzie żył ostatni uczestnik tego forum...Witaj Jolu.

[Amigoland]

Np. Zdjęcie lata 70-te
https://fotopolska.eu/427611,obiekt.html?map_z=18&f=155784-foto
I obecnie.

[Amigoland]

Na tym zdjęciu widać lepiej. Szczególnie kładkę nad dworcem Ochota. Jest to ta sama kładka co na serialu młodzieżowym.

[Amigoland]

[Alicja]

Lothar. napisał/a

Musisz pamiętać, że na to, jak się zachowuje Twój umierający bliski i w jaki sposób reaguje na otoczenie i na Ciebie, ma wpływ przebieg procesu umierania, który dzieli się na etapy. W każdym z etapów pojawiają się różne emocje i związane z nimi zachowania. Ich kolejność nie jest taka sama u żadnej z osób u kresu życia, mogą nastąpić między nimi przesunięcia. Etapy, o których mowa w różnych próbach opisu zjawisk u kresu życia, to:

Nieświadomość nadchodzącej śmierci:

Chory jeszcze nic nie wie o swojej sytuacji i nie przeżywa żadnych trudności. Dotrą one do jego świadomości po pewnym czasie i wówczas zacznie mieć on wątpliwości spowodowane objawami choroby i częstą „zmową milczenia” powstałą wśród opiekunów na temat jego stanu.

Niepewność:

To etap, w którym chory przeżywa wątpliwości dotyczące przebiegu choroby i odczuwa niepokojące objawy wskazujące na długotrwale osłabienie sił witalnych. Pojawiają się chwile leku i smutku przeplatane nadzieją i oczekiwaniem na cudowną poprawę. Chory zauważa pewne sygnały śmiertelnego zagrożenia i może spychać je do podświadomości, może także wyczuwać Twoją chęć upiększania rzeczywistości czy drobne oszustwo (tak zwane ,,kłamstwa nieszkodliwe”).

Zaprzeczenie:

Chory zaprzecza wyczuwanej przez niego sytuacji bliskiego kresu życia poprzez swoje zachowanie (snuje plany dotyczące przyszłości). Jest to próba ucieczki od rzeczywistości lub zaprzeczenie wyraźnym sygnałom bliskości śmierci. Zaprzeczenie może wyrażać wprost (np. poprzez stwierdzenie „To przecież nie może być prawda, że ja będę umierał!”), czasem będzie to uporczywa zmiana każdego tematu, związanego z informacją o pogorszeniu się stanu fizycznego. Powinieneś w tym czasie uzbroić się w cierpliwość, próbując wspierać chorego. Możesz też pomóc, rozmawiając z bliskim na temat jego stanu w sposób delikatny, ale prawdziwy, po to, aby mógł on pogodzić się z faktem bliskości śmierci.

Bunt, agresja:

Uczucia te pojawiają się najczęściej obok stadium niepewności. Nawet po pogodzeniu się z bliskością śmierci chory może zacząć buntować się przeciwko niej. Bunt ten może manifestować się poprzez szukanie winnych zaistniałej sytuacji. Szukanie faktów, które spowodowały zły stan zdrowia, wyrzuty z uczynionego kiedyś zła, niespełnionego obowiązku nasilają się na tym etapie i są trudne do przejścia dla samego chorego i dla Ciebie jako opiekuna. Musisz cierpliwie słuchać, pomagając w ten sposób bliskiemu oczyścić się z agresywnych myśli i nastawień i zaakceptować sytuację, w której znajduje się „tu i teraz”.

Targowanie się z losem:

Na tym etapie przeplatają się bunt i depresja. Chory zaczyna składać obietnice Bogu, lekarzowi, rodzinie, co często bywa związane z poczuciem winy. Możesz wówczas poprosić o pomoc duszpasterza czy przewodnika duchowego, gdyż zachowanie chorego często może być połączone z poczuciem winy wobec Boga lub innych ludzi. W tym etapie chory może składać deklaracje zmiany swojego światopoglądu lub chęć pogodzenia się w sytuacjach konfliktów z innymi osobami.

Depresja:

Pojawia się u większości świadomych swojej sytuacji ciężko chorych osób w końcowej fazie życia. Może się wiązać z odmową przyjmowania lekarstw, spożywania posiłków, niechęcią do rozmowy. Stan depresyjny może się także wiązać z niemożnością wypełnienia ważnych powinności jakimi mogą być troska o dzieci, wypełnienie swojej misji życiowej czy planowanych działań. W tym etapie powinieneś w sposób szczególny wspierać chorego, starać się go pocieszyć oraz pomagać w życiowych problemach. Gdy depresja stanie się narzędziem przygotowującym chorego do utraty wszystkiego, co się w życiu kocha, powinieneś słuchać go i umożliwić wyrażanie bólu i żalu. Może to mu pomóc w pogodzeniu się z rzeczywistością.

Pogodzenie się z faktem bliskości śmierci:

Ostatnie stadium akceptacji może u niektórych chorych przybierać formę pragnienia śmierci. Możliwe jest także widzenie tego etapu jako pragnienie zakończenia choroby i cierpień. Niektórzy umierający mogą wyrażać w tym czasie życzenia dotyczące okresu po ich śmierci. To zwykle jest okres pożegnań, ważnych przesłań duchowych, a także przestrzeń intensywnych przeżyć duchowo-religijnych osoby umierającej i Twoich jako jej opiekuna.
Pamiętaj! Opisanych etapów nie przyjmuj zbyt schematycznie. Są to jedynie wskazania, umożliwiające zrozumienie potrzeb dominujących u osób u kresu życia, a co za tym idzie, udzielenia odpowiedniej i skutecznej pomocy.

 
Szczególne umiejętności przydatne w opiece u kresu życia

Opiekując się osobą u kresu życia, powinieneś pamiętać również o kilku elementach, które mogą poprawić jakość tej opieki. Są to między innymi:

Wrażliwość i uważność na gesty i inne sygnały pozawerbalne:

W sytuacji, gdy chory jest już wyraźnie osłabiony, musisz zwracać szczególną uwagę na sygnały pozawerbalne. Często ostatnie dialogi odbywają się poprzez uścisk ręki w odpowiedzi na pytania dotyczące bólu, duszności, pragnienia czy innej potrzeby. Dzięki takim komunikatom chory da Ci wskazówki, jaka jest najlepsza pozycja dla niego, jak możesz ulżyć jego cierpieniom fizycznym i emocjonalno-duchowym. Choć język niewerbalny jest trudny do opisu i interpretacji, stanowi ważny system komunikowania się z umierającym człowiekiem. Dlatego powinieneś uważnie wsłuchiwać się i wpatrywać w każdy sygnał komunikatów niewerbalnych.

Wsparcie emocjonalne i duchowe przekazywane przez opiekunów:

Musisz pamiętać, że chorzy często odczuwają utratę godności, zwłaszcza, gdy nie potrafią kontrolować swojego ciała. Czuja się ciężarem dla swoich bliskich i otoczenia, a w wypadku ich braku, odczuwają opuszczenie i osamotnienie. Osoby bardzo związane z bliskimi, boleśnie przeżywają dramat rozstania. Nasilają się w tym czasie cierpienia egzystencjalne i duchowe, zwłaszcza wówczas, gdy były one odkładane „na później”. Może pojawić się niepewność, wątpliwości natury religijnej, a także wyrzuty sumienia i obciążająca odpowiedzialność za życiowe błędy. Nawet u osób głęboko religijnych pojawiają się momenty niepewności i zwątpienia. Powinieneś w tym okresie być otwarty na potrzeby duchowe i religijne chorego w obliczu zbliżającej się śmierci. Możesz zaproponować modlitwy indywidualne, wspólnotowe, sakramenty, różaniec czy psalmy, muzykę medytacyjną, palenie świec lub kadzideł czy inne praktyki, właściwe dla tradycji i kultury osoby umierającej. Pozwoli to umierającemu poczuć się bezpieczniej. Dobrze jest wybrać w tym czasie modlitwy, pieśni czy rytuały, które są bliskie umierającemu.

Właściwe otoczenie dla osoby umierającej:

Najlepszym miejscem dla chorego u kresu życia jest dom, w którym może on odnaleźć ulubione obrazy czy symbole religijne, a nade wszystko, czuć się bezpiecznie u siebie. Jeśli Twój bliski przebywa w hospicjum lub w oddziale szpitalnym, to również to miejsce pobytu możesz uczynić dla niego bardziej przyjaznym i domowym. Na przykład ustaw ważne dla chorego pamiątki, zdjęcia czy przedmioty kultu religijnego w zasięgu jego wzroku. Powinieneś także zatroszczyć się o właściwe oświetlenie w pomieszczeniu umierającego. Światło powinno być nie za ostre i skierowane nie wprost w kierunku łóżka, by nie raziło słabnącego wzroku osoby umierającej.
Pamiętaj, że drobne elementy, które czynią nasze życie łatwiejszym na co dzień, mogą być wsparciem u kresu życia lub – gdy nie zostaną dopilnowane – mogą być dużym utrudnieniem i udręczeniem dla umierającego człowieka.

 
W czym konkretnie możesz pomóc osobie u kresu życia?

Określenie i wsłuchanie się w potrzeby chorego:

Opiekując się umierającym, musisz brać pod uwagę różne jego potrzeby, te fizyczne, ale także psychologiczne, społeczne jak i duchowo-religijne. Uporządkuj je według ich ważności i znaczenia dla chorego i dla Ciebie. Bywa tak, że niektórych potrzeb ciężko chory nie ujawni, sądząc, że są one zbyt banalne, albo nie interesują one Ciebie i powie je innej osobie. Uszanuj ten swoisty „wybór”, którego dokonuje chory, wybierając osobę, której powierza swoje sekrety i pragnienia. Często jest nią ktoś z bliskich, ale takim szczególnym zaufaniem bywają także obdarzani opiekunowie instytucjonalni oraz opiekunowie nieformalni i wolontariusze – korzystaj z ich pomocy.

Potrzeby duchowo-religijne stanowią szczególną grupę działań u kresu życia:

Powinieneś zapewnić choremu kontakt z osobą duchowną (w zgodzie z jego religią i filozofią życiowa). Pozwól mu na rozmowy o problemach duchowo-religijnych z opiekunami z zespołu opiekuńczego, jeśli sam chory wybrał sobie daną z osób do podzielenia się swoim wątpliwościami egzystencjalnymi i duchowymi.

Potrzeba pożegnania i pojednania się z innymi ludźmi:

Jeśli chory o to poprosi, pomóż mu w uregulowaniu spraw, które często bywają zawikłane lub bolesne. Może być to prośba o możliwość spotkania z byłym małżonkiem czy dziećmi, pojednania z bliskimi, którzy oddalili się na skutek konfliktów lub niezrozumienia, czy wreszcie pożegnania się z ważnymi osobami, o których istnieniu nie wie rodzina i najbliżsi. Wśród elementów ludzkiego żegnania się z ludźmi i światem może pojawić się prośba o pomoc w pozostawieniu czegoś po sobie, w postaci przekazania szczególnego testamentu, przekazania osobie lub instytucji swojego dzieła czy skomponowanego utworu lub szczególnie bliskiej rzeczy, której wartość materialna jest mniej ważna od symbolicznej. Postaraj się pomóc w spełnieniu tych pragnień, unikając komentarzy czy oceniania działań, które mają szczególne znaczenie dla osoby u kresu życia.

Praktyczna pomoc formalno-prawna:

Chorzy u kresu życia potrzebują pomocy w uregulowaniu spraw urzędowych, wśród których mogą być sprawy spadkowe, majątkowe, a także powierzenie dalszej opieki nad dziećmi. Chociaż bywa to niełatwe, powinieneś pomóc bliskiemu, umożliwiając mu kontakt z właściwymi osobami, szanując wolę chorego odnoszącą się do sposobów informowania pozostałych członków rodziny. Z tym elementem wiąże się też pragnienie chorego, by zorganizować, zaplanować i przygotować się do czynności, które trzeba będzie podjąć po jego śmierci.

Pomoc i towarzyszenie w czasie agonii:

Ostatni etap życia to dramatyczne chwile, związane z rozstaniem ze światem, pożegnaniem z najbliższymi, a także z dużym ładunkiem doznań emocjonalnych i duchowo-religijnych. Otaczający umierającego powinni zachować spokój, nie krzyczeć, nie potrząsać chorym, nie ingerować z niepotrzebnymi interwencjami medycznymi, pielęgnacyjnymi czy opiekuńczymi. Zadbaj o atmosferę pełną szacunku, modlitwy lub życzliwego skupienia i ciszy. Możesz poprosić osobę duchowną, by udzieliła wiatyku i poprzez modlitwę i czuwanie wsparła umierającego i Twoją rodzinę.

No tak teraz sobie przypominam, że to pisał

[Jola]

Amigoland napisał/a

Jola napisał/a

Aha, jakoś w maju szukałam zdjęć do albumu, który tworzyłam dla bliskiej osoby na urodziny, natrafiłam na zdjęcie Wojtka.

W kontrowersyjnych wszyscy wklejaliśmy swoje.

Nawet nie pamiętam o co się wtedy z nim spięłam, że poprosił, abym usunęła z cytowanych.

Chyba nie wierzyłam, że to jego zdjęcie.

Z cytowanych usunęłam, i choć wcześniej tego nie robiłam w przypadku innych osób, akurat wtedy zdjęcie Wojtka chciałam zachować.

Jakoś dziwnie się poczułam gdy na to zdjęcie w maju trafiłam ściągając z 'chmury' wiele moich.

W efekcie 'fruwa' z setkami
moich,  gdzieś w eterze...

W sumie przymierzam się, aby 'chmurę' wyczyścić.
Istotne dla mnie zdjęcia wywołać, i trzymać w albumach.:))

Choć to relikt naszych czasów raczej nie chcę aby 'ciągnęła' się za mną jakaś 'chmura'.:))

Co prawda zawiera pewną część mojego życia, ale w większości tak naprawdę, to głównie pixele;), którym sami nadajemy jakąś rangę.

Zdjęcie, które można wziąć do ręki (podobnie jak książka) ma dla mnie wartość.

A co wy o tym myślicie?

Kiedy przeglądaliście swoje 'chmury'?:))

Nie mam "chmury". Na swoje ostatnie ulubione zajęcie zrobiłem sobie zakładkę. Jest to Warszawa sprzed lat i te same miejsca obecnie. Oj strasznie nam przyjaciele z zachodu, Warszawę przemeblowali, hehehehe.
Wojtka zdjęcia nie zdążyłem zobaczyć bo już usunął.
A tak o pamięci o kimś to niedawno czytałem ciekawe zdanie. "Pamięć o kimś trwa tak długo, jak długo opłaca się ważność grobu", hehehe. Pamięć internetowa nic nas nie kosztuje. I będzie trwała tak długo jak będzie żył ostatni uczestnik tego forum...Witaj Jolu.

To prawda, Warszawka obecnie niczym Mały Manhattan.:))

Odnośnie śladów w internecie, ja jednak wolę aby mnie wspominali bliscy przez pryzmat serca, nie pixeli.:)

Swoją drogą, chciałabym wiedzieć na jakich wartościach będzie opierało się życie za 100 lat i więcej...nie chodzi mi wyłącznie o technologię...hmm...szkoda, że nasze 'życie tak kruche jest'...

Witaj Andrzeju i dobrej nocki ..:)

[Amigoland]

Jola napisał/a

Amigoland napisał/a

Jola napisał/a

Aha, jakoś w maju szukałam zdjęć do albumu, który tworzyłam dla bliskiej osoby na urodziny, natrafiłam na zdjęcie Wojtka.

W kontrowersyjnych wszyscy wklejaliśmy swoje.

Nawet nie pamiętam o co się wtedy z nim spięłam, że poprosił, abym usunęła z cytowanych.

Chyba nie wierzyłam, że to jego zdjęcie.

Z cytowanych usunęłam, i choć wcześniej tego nie robiłam w przypadku innych osób, akurat wtedy zdjęcie Wojtka chciałam zachować.

Jakoś dziwnie się poczułam gdy na to zdjęcie w maju trafiłam ściągając z 'chmury' wiele moich.

W efekcie 'fruwa' z setkami
moich,  gdzieś w eterze...

W sumie przymierzam się, aby 'chmurę' wyczyścić.
Istotne dla mnie zdjęcia wywołać, i trzymać w albumach.:))

Choć to relikt naszych czasów raczej nie chcę aby 'ciągnęła' się za mną jakaś 'chmura'.:))

Co prawda zawiera pewną część mojego życia, ale w większości tak naprawdę, to głównie pixele;), którym sami nadajemy jakąś rangę.

Zdjęcie, które można wziąć do ręki (podobnie jak książka) ma dla mnie wartość.

A co wy o tym myślicie?

Kiedy przeglądaliście swoje 'chmury'?:))

Nie mam "chmury". Na swoje ostatnie ulubione zajęcie zrobiłem sobie zakładkę. Jest to Warszawa sprzed lat i te same miejsca obecnie. Oj strasznie nam przyjaciele z zachodu, Warszawę przemeblowali, hehehehe.
Wojtka zdjęcia nie zdążyłem zobaczyć bo już usunął.
A tak o pamięci o kimś to niedawno czytałem ciekawe zdanie. "Pamięć o kimś trwa tak długo, jak długo opłaca się ważność grobu", hehehe. Pamięć internetowa nic nas nie kosztuje. I będzie trwała tak długo jak będzie żył ostatni uczestnik tego forum...Witaj Jolu.

To prawda, Warszawka obecnie niczym Mały Manhattan.:))

Odnośnie śladów w internecie, ja jednak wolę aby mnie wspominali bliscy przez pryzmat serca, nie pixeli.:)

Swoją drogą, chciałabym wiedzieć na jakich wartościach będzie opierało się życie za 100 lat i więcej...nie chodzi mi wyłącznie o technologię...hmm...szkoda, że nasze 'życie tak kruche jest'...

Witaj Andrzeju i dobrej nocki ..:)

Ciekawe pytanie. "Na jakich wartościach" Postaram się jutro odpowiedzieć. Dobranoc Jolu...Dobranoc Duszki.