Czy to..... Patologia?

[Lothar.]

Oczywiście >;PPP Mam w sobie moralność zmilitaryzowaną :) Baczność, w prawo patrz. Misiu kolorowy, jak jeszcze raz usłyszę, że "masz coś w dupie" to tak będzie naprawdę. ZROZUMIANO!!!!!!!

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Metody, jak metody, nie wzruszają mnie, ale działają na większość ludzi, autorytet, poniżanie, zastraszanie,.... chęć PODPORZĄDKOWANIA się :) ale to już umiesz >;)) Tylko to nie ma końca, nawet w górę w zaszeregowaniu "dziobania" to tak czy owak każdy jest dziobany >;PP Zrozumiałaś mnie Ewo? Po co to? Na kogo działa unifikacja w dół, na.....Ciebie?

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Dla mnie nie jest magiczne bo pachnie dołami społecznymi. Wybacz lakoniczność jadę 😈

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Myślę inaczej Ewo >;) I nędza i bogactwo, niszczą człowieka, tylko inaczej :) A doły społeczne, to brak intelektu i ludyczność w czystej postaci, nie gardzę, bo rozumiem, ale nie pochwalam, bo mamy się rozwijać intelektualnie i mentalnie, a nie się degenerować, dobre obyczaje są dobre dlatego, że dają dobry przykład, a jaki damy przykład rzucając "kurwami" i nie tylko? A poza tym jesteś Matką Polką, co Nobilituje i zwyczajnie cię zmusza, do odgrywania pewnych ról, jak tylko.... zdołasz >;PPP A..... zdołasz?

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Czyja mać, Ewo? >;))) Krzywa? Jakieś włoszczyzny i niemczyzny zaśmiecają twój piękny słowiański język? A dlaczego matka ma być prostytutką? Czy to świadczy o tym że dzieci są "bękartami" choć same nie rozumieją o czym mówią? A jak by używać hmm bardziej zaawansowanego stopniowania przymiotników w typie "zamiennika"? Jakie pani ma piękne oczy >;PPPPPP Dobra księga zaleca omijanie takich zawiłości, tak i nie i dosyć :) Co może być nawet ciekawe towarzysko >;PPPPP

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

kurwa
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Spis treści

    1 kurwa (język polski)
    2 kurwa (język górnołużycki)
    3 kurwa (język hausa)

kurwa (język polski)

wymowa:
    IPA: [ˈkurva], AS: [kurva], ​?/i
    podział przy przenoszeniu wyrazu: kur•wa[1]
    ​?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

    (1.1) wulg. prostytutka[2]
    (1.2) wulg. kobieta prowadząca rozwiązły tryb życia[3]
    (1.3) wulg. pogard. do kobiety / o kobiecie[2]
    (1.4) wulg. pogard. człowiek postępujący w sposób podły lub niemoralny, łajdak, nikczemnik, sprzedający się

wykrzyknik

    (2.1) wulg. …powtarzany jako przekleństwo, w mowie potocznej często jako przerywnik w zdaniu[4]; zob. też kurwa w Wikipedii

partykuła wzmacniająca

    (3.1) wulg. …występująca bezpośrednio po wyrazie, który mówca chce podkreślić (i tym samym swoje uniesienie, euforię lub rozgoryczenie)

odmiana:
    (1.1–4)  

    przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
    mianownik kurwa kurwy
    dopełniacz kurwy kurew / kurw
    celownik kurwie kurwom
    biernik kurwę kurwy
    narzędnik kurwą kurwami
    miejscownik kurwie kurwach
    wołacz kurwo kurwy
    (2–3) nieodm.

przykłady:
    (1.1) Co wieczór przy szosie stoją kurwy i czekają na jakiś zarobek.
    (1.2) Ziemię pomierzył i głębokie morze, • Wie, jako wstają i zachodzą zorze, • Wiatrom rozumie, praktykuje komu — • A sam nie widzi, że ma kurwę w domu[5].
    (1.3) Nie będziesz mi, kurwo, mówiła, co mam robić!
    (1.4) Ty kurwo! Jeszcze mi wisisz dwa baniaki, coś przegrał w pokera.
    (2.1) Zamkniesz się, kurwa, czy nie?!
    (2.1) O kurwa, zajebali mi portfel!
    (3.1) Czekaj, czy ja, kurwa, czegoś nie zapomniałem z domu?

kolokacje:
    (1) kurwa jebana
    (1.1–3) stara kurwa
    (1.3) głupia kurwa

synonimy:
    (1.1) wulg. kurwiszcze, kurwiszon, lachociąg, dziwka, wywłoka; eufem. kobieta lekkich obyczajów; przest. kurtyzana, ladacznica, nierządnica; neutr. prostytutka
    (1.2) wulg. kurwiszcze, kurwiszon, dziwka, lafirynda, lampucera, latawica, ruchawica, wywłoka, zdzira; slang. lambadziara; przest. jawnogrzesznica, ladacznica, rozpustnica, wszetecznica
    (1.3) wulg. lafirynda, lampucera, szmata, wywłoka, zdzira
    (1.4) wulg. skurwiel, dupek, chuj
    (2.1) wulg. w kurwę

antonimy:
    (1.2) iron. dziewica orleańska

hiperonimy:
    (1.2) kobieta
    (1.4) człowiek

wyrazy pokrewne:
    rzecz. kurewstwo n, kurwik mrz, kurwica ż, kurwiarz mos, kurwiarnia ż, kurwienie n, kurwowanie n, nakurwianie n, nakurwienie n, podkurwianie n, podkurwienie n, rozkurwianie n, rozkurwienie n, skurwienie n, wkurwianie n, wkurwienie n, wykurwianie n, wykurwienie n

        zdrobn. kurewka ż, kurwiątko n
        zgrub. kurwisko n, kurwiszon m, kurwiszonek m, kurwiszcze n

    czas. kurwić ndk., kurwować ndk., nakurwiać ndk., nakurwić dk., podkurwiać ndk., podkurwić dk., rozkurwiać ndk., rozkurwić dk., skurwić dk., wkurwiać ndk., wkurwić dk., wykurwiać ndk., wykurwić dk.
    przym. kurewski, podkurwiony, skurwiały, skurwiony, wkurwiający, wkurwiony
    przysł. wykurwiście, kurewsko

związki frazeologiczne:
    chuj kurwa • do kurwy nędzy • iść na kurwy / chodzić na kurwy / pójść na kurwy • kurwa kurwie łba nie urwie • kurwa (moja, twoja, jego, jej, nasza, wasza, ich) mać • męska kurwa • ożeż kurwa • potrzebny jak kurwie majtki • rzucać kurwami

etymologia:
    Według Zbigniewa Gołąba językowa pożyczka kentumowa. Od *kury/kurъv-a = „prostytutka, nierządnica”, drugą postać poświadczają wszystkie języki słowiańskie, już w języku cerkiewnym redakcji serbskiej kurъva. Gołąb za Wiktorem Władymirowiczem Martynowem zestawia wyraz z greckim κύριος ([kʉː́rios]) = „potężny, pan” i staroindyjskim śṻra = „silny, bohater”, awestyjskie sūra ts.. Wszystkie formy z praindoeur. *K'euH = „pęcznieć, puchnąć”, w związku z tym *kury (*kourūs) mogło po prostu znaczyć „dojrzała, dorosła kobieta”[6]. Aleksander Brückner podsumowywał krótko: „prasłowo; wszędzie tak samo, tylko na Rusi, zamiast tego cerkiewne blad' (por. bledzin syn)”[7]. Według Andrzeja Bańkowskiego to obelżywe słowo (w języku polskim zapisane po raz pierwszy w 1415 r.) często cytowane w aktach sądowych i w staropolskich kodeksach prawnych obłożone sankcjami („gdyby mać jego kurwą mianował, w takąż winę skazujemy ji być upadłym”). Starsza postać *kureẃ zachowana reliktowo w najczęściej używanym wyrażeniu „kurwie macierze syn” (1396, 98, 1404, 11, 14, 27, 28, 29, 34, 36 w rotach sądowych), gdzie formę kurwie należy interpretować jako dopełniacz rzeczownika liczby pojedynczej (nie jako przymiotnik), jak w wyrażeniu „kurwy macierze syn” (1402, 27, 33); †kury, †kurъve[uwaga 1] ← *kour-ū-s „kobieta niezamężna”, greckie koúra, koúrē, kóra, kórē, kṓra ts. (*kour-ā skąd też ewentualnie staro-wysoko-niemieckie huora, niemieckie Hure). Sens pejoratywny rozwinął się z wyrażenia †kurъve †matere †synъ = „syn niezamężnej matki” = „syn nieznanego ojca; bękart-wyrzutek, nie należący do rodu”. W XVI wieku „kurwa” jest zwykłą nazwą zawodowej prostytutki z licznymi derywatami[4].

uwagi:

    Bańkowski stosuje znak „†” przy słowach wymarłych i bardzo prawdopodobnych, w odróżnieniu do „*” które stosuje przy formach czysto hipotetycznych.

tłumaczenia:

    angielski: (1.1) whore, bitch; (1.3) whore, bitch; (2.1) fuck
    arabski: (1.1) عاهرة, مومس, زانية
    baskijski: (1.1) puta
    chorwacki: (1.1) kurva; (1.2) kurva; (1.3) kurva; (1.4) kurva; (2.1) kurva
    czeski: (1.1) kurva; (1.2) kurva; (1.3) kurva; (1.4) kurva; (2.1) kurva
    dolnołużycki: (1.1) hura
    duński: (1.1) ludder / luder w; (1.2) ludder / luder w; (1.3) ludder / luder w; (1.4) ludder / luder w; (2.1) ludder / luder w
    esperanto: (1.1) putino; (1.2) putino; (2.1) fek
    fiński: (1.1) huora; (2.1) vittu
    francuski: (1.1) pute, putain; (1.2) pute, putain
    górnołużycki: (1.1) kurwa ż; (1.2) zlĕhanča ż
    hiszpański: (1.1) puta ż; (2.1) joder, hostia
    islandzki: (1.1) hóra ż, mella ż, púta ż; (1.3) hóra ż, mella ż, púta ż
    jidysz: (1.1) זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); (1.2) זונה ż (zojne), הור ż (hur), קורווע ż (kurwe); (1.3) זונה ż (zojne), הור ż (hur); (2.1) קורוואַ ż (kurwa)
    niemiecki: (1.1) Hure ż; (2.1) Scheiße
    nowogrecki: (1.1) πουτάνα ż; (1.3) πουτάνα ż; (1.4) πουτάνα ż
    rosyjski: (1.1) блядь ż, курва ż; (1.2) блядь ż; (1.3) блядь ż; (1.4) блядь ż; (2.1) блядь, бля
    rumuński: (1.1) curvă ż; (1.2) curvă ż; (1.3) curvă ż; (1.4) curvă ż; (2.1) curvă ż
    słowacki: (1.1) kurva; (1.2) kurva; (1.3) kurva; (1.4) kurva; (2.1) kurva
    słowiński: (1.1) kurvâ ż; (1.2) kurvâ ż
    szwedzki: (1.1) hora w
    ukraiński: (1.1) ку́рва ż; (2.1) ку́рва
    węgierski: (1.1) kurva
    włoski: (1.1) puttana; (1.2) puttana; (1.3) puttana; (1.4) puttana

źródła:

Hasło kurwa w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 510.
Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 147.
publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło kurwa w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
Andrzej Bańkowski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. II, Warszawa 2000, s. 860.
Jan Kochanowski, Na matematyka.
Zbigniew Gołąb, O pochodzeniu Słowian w świetle faktów językowych, Kraków 2004, s.80, ISBN 83-242-0528-4.

    Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny, Warszawa 1957, s. 686.

Kategorie:

    polski (indeks)

(ukryte kategorie)
kurwa (język górnołużycki)

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

    (1.1) kurwa, prostytutka
    (1.2) suka

źródła:
    Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w papierowych słownikach lub wiarygodnych słownikach online. Jeśli znasz górnołużycki, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem.

Kategorie:

    górnołużycki (indeks)

(ukryte kategorie)
kurwa (język hausa)

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

    (1.1) rel. dusza[1]

źródła:

On-line Bergery Hausa-English Dictionary

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Znaczenia

    Kobieta lekkich obyczajów, kochanka, nierządnica, prostytutka (47)
        Przen: Miasto Rzym (1)

Synonimy: cudzołożnica, fryjerka, gamratka, małpa, mercha, miłośnica, nałożnica, nierządnica, »pani duszka«, sprosnica, wszetecznica.

Cf SKURWYSYN

Fleksja
        sg pl
N kurwa kurwy
G kurwy kurew
D kurwie
A kurwę kurwy
I kurwą kurwami
V kurwo


kurwa - Słownik polszczyzny XVI wieku

[Lothar.]

Kurwa – najczęściej używany polski wulgaryzm[1], wykorzystywany również jako przekleństwo lub wyrażenie emocji. Występuje w wielu funkcjach. Jest produktywny słowotwórczo, obfituje w słowa pochodne, eufemizmy i derywaty. We współczesnej formie funkcjonuje od XV w.; wielokrotnie i aż po czasy współczesne pojawia się w literaturze i innych kontekstach kulturowych. Ponieważ słowo to jest wulgaryzmem, jego publiczne użycie stanowi w Polsce wykroczenie i jest zagrożone karą grzywny[2]. Słowo występuje również w innych językach, np. w litewskim[3], białoruskim[4], ukraińskim[5], czeskim[6], słowackim[7], węgierskim[8], rumuńskim[9], serbsko-chorwackim[10][11], albańskim[12], bułgarskim[13] i macedońskim[14].
Spis treści

    1 Znaczenie
    2 Eufemizmy i derywaty
    3 Użycie i klasyfikacja
    4 Etymologia
    5 Historia
    6 Współczesne użycie słowa
    7 Przypisy
    8 Bibliografia

Znaczenie

Słownik przekleństw i wulgaryzmów Macieja Grochowskiego podaje następujące znaczenia słowa kurwa: prostytutka, kobieta chętnie odbywająca stosunki płciowe z dowolnym partnerem, kobieta – określenie z pogardą i złością, osoba robiąca coś, co jest oceniane negatywnie pod względem moralnym, a także przekleństwo[15]. Andrzej Bańkowski dodaje znaczenie pustej partykuły emfatycznej, służącej do podkreślania wyrazów[16]. Oprócz tego słownik podaje liczne związki frazeologiczne, takie jak kurwa mać, kurwa kurwie łba nie urwie, kurwa męska, do kurwy nędzy, rzucać kurwami[15]. Słownik polszczyzny rzeczywistej łódzkiego językoznawcy Piotra Fąki podaje słowo kurwa w czterdziestu siedmiu funkcjach komunikacyjnych[17], takich jak zachwyt, dezaprobata, groźba, złość, pogarda, rozładowanie napięcia, a także zwykły przerywnik[18].
Eufemizmy i derywaty
Jacht Awruk’o (o, kurwa)

Słowo posiada kilka eufemizmów, np. kurna, kurna chata, kurna Olek, kuźwa, a także anagram rukwa ćma[19]. Czasem używa się tylko pierwszej litery, jak na przykład w wierszu Juliana Tuwima Zwariowany alfabet: „Bo jeśli nawet żona Pe została Ka i jest dziś w Be (...)”[20]. Najważniejszą sylabą, która jest podstawą podczas tworzenia eufemizmów słowa kurwa, jest kur-: kurczę pieczone, kurka wodna, kurde itp. Podobna pod względem fonetycznym jest sylaba kurz, stąd np. kurza twarz, kurza melodia. Innym zabiegiem eufemizacyjnym jest pozostawienie sylab w nagłosie i wygłosie i manipulacja środkiem: karwa, kuwa. Ponadto w celu złagodzenia wymawia się słowo oparte o pisownię pseudoangielską: curwa, istnieją również liczne neosemantyzmy zawierające głoski, które naprowadzają na właściwy wyraz: morwa, bulwa, używa się również skrótu PKP – pięknie, kurwa, pięknie[21]. Przekleństwo kurwa mać! ma mniej eufemizmów, jednak i w tym przypadku polegają one na przedstawieniach bądź zniekształceniach fonetycznych, np. murwa kać, możliwe jest również znalezienie podobnie brzmiącego wyrażenia, np. urwał nać[21].

Słowami pochodnymi są m.in. kurwiątko (zdrobnienie), kurwiszcze, kurwiszon, kurwowaty, kurwić się, wkurwić się, skurwysyn, kurwica[21], kurwiki[22]. Derywatem jest słowo biurwa oznaczające według słownika PWN niekompetentną lub nieuprzejmą urzędniczkę[23], a wg Grochowskiego kobietę niewybredną pod względem seksualnym[15]. W opowiadaniu Stanisława Lema Jak Erg Samowzbudnik Bladawca pokonał ze zbioru Bajki robotów (1964) pojawia się słowo Awruk! (wulgaryzm czytany wspak), mające być okrzykiem bojowym rodu Selektrytów[24][25].
Użycie i klasyfikacja

Wyraz może być użyty jako:

    zwrot bezpośredni – ty jesteś kurwa;
    przerywnik – byłem, kurwa, wczoraj...;
    przekleństwo – o, kurwa;
    wyrażenie zachwytu – o, kurwa;
    wyrażenie zdziwienia, zaskoczenia – o, kurwa;
    wyzwisko – ty stara kurwo;
    ogólne wyrażenie frustracji – kurwa!;
    podkreślenie negatywnego stanu psychicznego, np. zdenerwowania – no i co ty, kurwa, robisz;
    w swej podstawowej funkcji słownikowej – ta laska to zwykła kurwa[21].

Nadużywanie słowa kurwa tak tłumaczy językoznawca Jerzy Bralczyk: „Rzucone w eter słowo zwalnia nas z refleksji. Zakrzykniemy i już możemy poczuć ulgę, bo oto nie potrzeba nam już konstruować bardziej przemyślanej opinii. Wystarczy jedna zdenerwowana … «kurwa»”[26].

Pod względem socjolingwistycznym słowo kurwa jest wulgaryzmem systemowym, istniejącym ze względu na swe cechy wyrażeniowe, niezależnie od znaczenia i kontekstu, w którym się pojawia. Ten typ wulgaryzmów narusza pewne konwencje kulturowe funkcjonujące w danej społeczności. Jest zarówno wulgaryzmem, jak i przekleństwem[21]. W zdaniu pełni najczęściej funkcję ekspresywną: może wyrażać zaskoczenie: o, kurwa, pierwsze słyszę!, podziw: o kurwa, ale nogi!, złość: o kurwa, aleś narozrabiał lub nienawiść: Ta kurwa znowu mnie oblała![21].
Etymologia

Słowo pochodzi z języka prasłowiańskiego, w mianowniku brzmiało *kury, a w dopełniaczu *kurъve. Według słownika etymologicznego Vasmera wyraz zaświadczony jest w cerkiewnosłowiańskim redakcji serbskiej[27]. Już w czasach prasłowiańskich słowo oznaczało kobietę lekkiego prowadzenia się, jako drugie znaczenie. W obecnej formie słowo ukształtowało się w XV wieku[28].

Teorie pochodzenia:

    Z praindoeuropejskiego *keh₂ros (“kochana”), z *keh₂-. Pokrewne z kochać, łacińskim cārus, łotewskim kārs, niemieckim die Hure.
    Pierwotne słowo oznaczało prawdopodobnie kurę lub kokoszkę. Według prof. Walerego Pisarka słowo powstało od *kurъ w znaczeniu kogut, a jego użycie w stosunku do lubieżnej kobiety powstało przez analogię do jego zachowania[29]. W słowniku języka cerkiewnosłowiańskiego Miklosicha znajdują się zapisy кѹръва oraz кѹрьва, w znaczeniu „meretrix” (czyli „prostytutka, nierządnica”)[30].
    Zbigniew Gołąb za Wiktorem Martynowem zestawia wyraz z greckim κύριος – „potężny, pan” i staroindyjskim śṻra – „silny, bohater”, awestyjskie sūra ts. Wszystkie formy z praindoeuropejskiego *K’euH – „pęcznieć, puchnąć”, w związku z tym *kury (*kourūs) mogło po prostu znaczyć „dojrzała, dorosła kobieta”[31]. W słowniku Sławskiego od roku 1415 w dialektach wyraz znaczył również „miejsce gołe na zagonie, nie obsiane przez nieuwagę lub niedbalstwo”[32].
    Istnieje również etymologia wyprowadzona przez Andrzeja Bańkowskiego mówiąca, że słowo początkowo oznaczało kobietę niezamężną, a stało się wulgaryzmem po pojawieniu się wyrazu kurew (zachowanego w wyrażeniu kurwie macierze syn) oznaczającego syna niezamężnej matki, syna nieznanego ojca[16].

Od XVI wieku wyraz funkcjonował jako wulgaryzm i istniało kilka derywatów, np. kurewnik. Nieprawdziwym jest przekonanie, jakoby słowo wywodziło się od łacińskiego curvus – „krzywy”[21].

Wiesław Boryś w „Słowniku Etymologicznym Języka Polskiego” twierdzi, że wszelkie próby poszukiwania rzekomych odpowiedników słowa w językach indoeuropejskich są nieuzasadnione[33]. Bańkowski zauważa istnienie słowa w dialektach węgierskich, rumuńskich, albańskich i litewskich[16]. Według słownika Sławskiego nie można wyprowadzić etymologii z germańskich słow *horion i *hora (obecnie die Hure) ze względu na trudności głosowe, natomiast były próby sugerowania, że ten niemiecki wyraz pochodzi od słowa kurwa, co miałoby być krótszą wersją słowa *kuropatva[32].
Historia
Aleksander Fredro w poemacie Sztuka obłapiania, wydanym w 1817 roku, radził:

    Jeb, Młodzieńcze, jeb, lecz miej zwyczaj drogi,
    Ze świecą kurwie patrzeć między nogi[34].

Słowo kurwa pojawia się w dokumencie nr 531 z początku XIII wieku, który znaleziony został w Nowogrodzie Wielkim. Tekst gramoty, zapisany z obu stron płatu kory brzozowej, zawiera prośbę niejakiej Anny do brata o sprawiedliwość dla siebie i swojej córki. Kobieta skarży się bratu, że niejaki Kosniatyn oskarżył ją o nadużycia, prawdopodobnie finansowe, i nazwał ją kurwą, a jej córkę dziwką: назовало еси сьтроу коровою и доцере блядею[35].

Kurwa było obelżywe już w języku staropolskim; występowało w piśmiennictwie sądowym przy opisach awantur. Polskie średniowieczne roty sądowe notują np. zwrot: „Csom uczynił Pawłowi, to za jego początkiem, kiedy mi zadawał kurwie macierze syny, a na jegom dom nie biegał”[36].

Jednym z najstarszych, udokumentowanych przysłów polskich jest: „Kto nie ma kurwy w swym rodzie, tedy to zmaż” – taki dopisek zamieścił w latach trzydziestych XVI wieku czytelnik na egzemplarzu traktatu Arystotelesa De anima[37][38].

W literaturze kurwa pojawiła się już w okresie renesansu, występuje np. we fraszce Jana Kochanowskiego Na matematyka[29]:

    Ziemię pomierzył i głębokie morze,
    Wie, jako wstają i zachodzą zorze;
    Wiatrom rozumie, praktykuje komu,
    A sam nie widzi, że ma kurwę w domu[39].

Słowo to pojawia się również u Mikołaja Reja: „Nie masz tak zamku s twardego żelaza / By przezeń kurwa s kotką nie wylazła”[40].

W okresie baroku słowo pojawia się u Jana Morsztyna, który napisał wiersz o kochankach magnata, które musiały opuścić dwór Precz kurwom z Zamościa[41]. Wyraz kurwa pojawia się w literaturze błazeńskiej, w tłumaczeniu Jana z Koszyczek w utworze Rozmowy, które miał król Salomon mądry z Marchołtem grubym a sprośnym (1521). Marchołt i król Salomon posługują się w rozmowie wulgaryzmami, w tym słowem kurwa: „Zaiste to była kurwa, która porodziła takiego syna”[21]. Wśród utworów romantyzmu, na słowo można natknąć się w twórczości Juliusza Słowackiego: w Zawiszy Czarnym jedna z rywalek wygłasza do drugiej następującą kwestię: – „Jak on cię pozna, k..., to odpędzi”[21]. Słowacki także w wierszu Mój Adamito skierowanym do Adama Mickiewicza[42] pisze „Medale rosły w olbrzymie posągi, / Kurwy odeskie zmieniały [w] grafinie”[43].

Często cytowane jest powiedzenie Józefa Piłsudskiego o Polakach: „Naród wspaniały tylko ludzie kurwy”[44]. Ten sam Piłsudski zapytany o program jego partii, według relacji Aleksandra Skrzyńskiego, przytoczonej przez Macieja Rataja[45], miał odpowiedzieć „Bić kurwy i złodziei”[46].

W obronie słowa kurwa, a także innych wulgaryzmów, wystąpił Melchior Wańkowicz w felietonie Czy tylko sarmackość?[47]. Wańkowicz drwił z Zofii Kossak, która we wspomnieniach z obozu koncentracyjnego zastąpiła słowo kurwa „kulfonem”. Skomentował to słowami: „Biedna kurwa! Za tyle lat wiernej służby językowi!”[47].

W okresie PRL słowo rzadko pojawiało się w mediach i utworach literackich z powodu działalności cenzury, która oceniała przekleństwa jako „niemoralne”[48].

W czasach staropolskich istniały również inne słowa oznaczające prostytutkę: wyleganica, murwa, kortyzanka, małpa, nęta, przechodka, klępa, larwa, suka[49]. Pochodne słowo murwa występowało jeszcze w XVIII i XIX w.[50][49] Samuel Linde w Słowniku języka polskiego zanotował: „Kto nie ma w swoim rodzie siostry murwy, a brata złodzieja, zmaż ten rym”[51].
Współczesne użycie słowa

Według językoznawcy Piotra Fąki jest najpopularniejszym polskim wulgaryzmem, pojawiającym się w 40% polskich przekleństw[1]. Profesor Maciej Grochowski, autor słownika przekleństw i wulgaryzmów, uważa, że najpopularniejszym przekleństwem w języku polskim jest kurwa mać!, ponieważ jest krótkie i dźwięczne[52]. Profesor Walery Pisarek przypisuje ekspresję słowa spółgłosce r występującej w środku i uważa, że zamiennikiem kurwy mogłoby być np. słowo miliard[29]. Podobnie uważa profesor Jerzy Bralczyk, wskazując na głoski /k/, /r/ i /w/, zapewniające wyrazowi przekonujące brzmienie[26]. Profesor Jan Miodek zauważył, że słowo często jednoznacznie kojarzone jest z Polską i na poparcie tego cytuje zasłyszane zdanie „La Pologne, kurwa, kurwa”[53].

W polskiej literaturze współczesnej słowa tego używali pisarze tacy jak Marek Hłasko (jeden z jego bohaterów pyta: „A cóż ty, kurwo, wiesz o życiu? Czy ty, kurwo, czytałaś Dostojewskiego?”[54], a w opowiadaniu Ósmy dzień tygodnia (1954) padają słowa: „Możesz mówić kotku. Skarbie. Serce. Kurwo. Kurwiątko. Słoneczko. To też dobre, co?”[55]). Także Dorota Masłowska nader chętnie posługiwała się wulgaryzmami w celu wyrażania emocji bohaterów w swojej debiutanckiej powieści Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną (2002), gdzie padały m.in. takie słowa jak: „Wtedy mówi parę razy: kurwa i ja pierdolę, chujoza i gówno”[56].

W filmie Seksmisja (1983) w reżyserii Juliusza Machulskiego kurwa mać była hasłem uruchamiającym windę[57]. Film Psy w reżyserii Władysława Pasikowskiego (1992) nakręcono po zlikwidowaniu cenzury, co pozwoliło na swobodne operowanie przekleństwami; kurwa i inne wulgaryzmy pojawiają się tam już wielokrotnie[58].

Słowo kurwa jest używane w twórczości kabaretowej; w internecie znany jest skecz naśladujący wykłady profesora Miodka o tym słowie z Piwnicy pod Baranami: „kiedy się człowiek potknie lub skaleczy, woła: o, kurwa!”[59] wykonany przez Tadeusza Kwintę. Obfitość użycia słowa kurwa w filmie „Psy” skomentował kabaret Grupa Rafała Kmity w skeczu, w którym podczas kręcenia scen do sequelu filmu „Psy 3” pada: „Za mało kurwa!, kurwa!”[60].

Słowo bywa używane również przez polityków. Marszałek Sejmu Józef Zych podczas obrad plenarnych w sierpniu 1997 roku, nie zdając sobie sprawy z tego, że mikrofon jest włączony, zwrócił się do urzędnika: „No, stary, ale co mi tu, kurwa, przynosisz?”[61]. W 2003 roku posłanka Samoobrony Renata Beger w wywiadzie, w którym opowiadała o własnej seksualności, powiedziała między innymi: „Kolega twierdzi nawet, że mam kurwiki w oczach”. Profesor Jerzy Bralczyk skomentował to słowami: „To zachęta do pewnych zachowań erotycznych. Bardziej pasuje na pobocze szosy katowickiej niż do Sejmu”[22].

Przekleństwa „Kurwa mać!” i „Kurwaaaaaa...” były jednymi z ostatnich słów, jakie zarejestrowały czarne skrzynki samolotu Tu-154 lecącego do Smoleńska 10 kwietnia 2010 roku[62].

Zgodnie z kodeksem wykroczeń użycie słowa kurwa, jak i innych wulgaryzmów, jest karane na podstawie artykułu 141 mówiącego o używaniu słów nieprzyzwoitych w miejscu publicznym; w 2017 roku karę 100 zł za użycie m.in. tego słowa podczas Przystanku Woodstock zapłacił Jerzy Owsiak[19].

Słowo kurwa jest dobitnym przykładem postępującego wzrostu użycia wulgaryzmów, co ma swoje odbicie w danych pochodzących z Narodowego Korpusu Języka Polskiego. Magdalena Hądzlik-Dudka znalazła w nim aż 11 743 wystąpienia tego słowa (w danych zebranych do 2014 roku) i wykazała gwałtowną tendencję rosnącą (zwłaszcza po 1990 roku), co jej zdaniem oznacza, że stało się ważnym elementem codziennej komunikacji Polaków[63].
Przypisy
        Zobacz hasło kurwa w Wikisłowniku

Marcin Markowski: Uwaga, przekleństwa! Cztery słowa i rozmowa. Gazeta Wyborcza, 2011-06-27. [dostęp 2018-09-07].
Art. 141 kodeksu wykroczeń.
Kurwa lietuviškai (lit.). Lenkų-lietuvių žodynas. [dostęp 2018-09-09].
курва (biał.). Slounik. [dostęp 2018-09-09].
курва (ukr.). Словар українського сленгу. [dostęp 2018-09-09].
Gertraude Zandová: Totální realismus a trapná poezie. Česká neoficiální literatura 1948-1953 (cz.). Pobocza. [dostęp 2018-09-07].
kurva (słow.). Slovník slovenského jazyka. [dostęp 2018-09-09].
Kurva (węg.). SZTAKI Szótár. [dostęp 2018-09-08].
curvă (rum.). Dexonline.ro. [dostęp 2018-09-09].
kurva (chorw.). Hrvatski jezični portal. [dostęp 2018-09-09].
kurva definicija – Srpski jezik – Leksikon (serb.). onlinerecnik.com. [dostęp 2018-09-18].
kurvë (alb.). Fjalor i Gjuhës Shqipe. [dostęp 2018-09-09].
курва (bułg.). W: Речник на българския език [on-line]. Институт за български език. [dostęp 2018-09-09].
курва (mac.). Дигитален речник на македонскиот јазик. [dostęp 2018-09-09].
Maciej Grochowski: Słownik polskich przekleństw i wulgaryzmów. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11788-5.
Andrzej Bańkowski: Etymologiczny słownik języka polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 860.
Jacek Antczak: Słownik polszczyzny rzeczywistej, czyli jak mówi polska ulica. Same wulgaryzmy. W: Nasze Miasto Wrocław [on-line]. 2011-01-08. [dostęp 2017-10-25].
Polskie przekleństwa: słowo na „k” ma aż 47 funkcji!. Polskie Radio, 2012010-20. [dostęp 2018-09-07].
Bartek Chaciński: Bluzgi nasze powszednie. Polityka, 2017-12-12. [dostęp 2018-09-07].
Julian Tuwim: Zwariowany alfabet. [dostęp 2018-09-08].
Karolína Vašourková: Analiza wulgaryzmów w powieści Doroty Masłowskiej Wojna polsko-ruska.... Brno: Masarykova Univerzita, 2015.
Renata Beger lubi seks „jak koń owies”. Wirtualna Polska, 2003-05-16. [dostęp 2018-09-10].
Biurwa. Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2018-09-07].
Rita Pagacz-Moczarska: Najważniejsze miejsce na świecie. Rozmowa z rektorem UJ prof. Karolem Musiołem. Alma Mater, 2008, nr 109. [dostęp 2018-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-11)].
Monika Krajewska. Nowa jakość słowa. Lemowe neologizmy w rosyjskiej szacie. „Rocznik przekładoznawczy”. 7, 2012.
Tym słowem najczęściej komentowaliśmy porażkę naszych z Senegalem!. Newsweek, 2018-06-20. [dostęp 2018-09-09].
Этимологический онлайн-словарь русского языка Макса Фасмера (ros.). [dostęp 2018-09-08].
Barbara Ruppik: Literaturübersetzungen als Kulturtransfer – die Bedeutung der polnischen Übersetzungen von Tadeusz Boy-Żeleński aus dem Französischen. Paderborn: Universität Paderborn Fakultät der Kulturwissenschaften, 2010.
Katarzyna Siwiec: Prof. Walery Pisarek o bluzgu po polsku. Skąd ta zdumiewająca kariera słowa „k...a”?. Gazeta Wyborcza, 2016-12-15. [dostęp 2018-09-07].
Franz von Miklosich: Lexicon palaeoslovenico-graeco-latinum: emendatum auctum. s. 324.
Zbigniew Gołąb: O pochodzeniu Słowian w świetle faktów językowych. Kraków: 2004, s. 80.
Kurwa. W: Franciszek Sławski: Słownik etymologiczny języka polskiego. T. III: Kotar – Kysz. Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, 1966–1969, s. 416–417.
Wiesław Boryś: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków: 2005.
Sztuka obłapiania w serwisie Wikiźródła.
А.А. Зализняк: Древненовгородский диалект. Москва: Языки славянской культуры, 2004, s. 416–420. ISBN 5-94457-165-9.
Wydra i Rzepka 1984 ↓, s. 194.
Wacław Twardzik: Discordia amicabilis al. przyjacielska swada. „Teksty Drugie” 2003, nr 1. [dostęp 2018-09-08].
Andrzej Litwornia: „Średniowiecze”, Teresa Michałowska, Warszawa 1995: [recenzja]. Pamiętnik Literacki: czasopismo kwartalne poświęcone historii i krytyce literatury polskiej 88/3, 187-198, 1997. [dostęp 2018-09-08].
Jan Kochanowski: Na matematyka. Wirtualna Biblioteka Literatury Polskiej. [dostęp 2018-09-09].
J. Anusiewicz. Językowo-kulturowy obraz kota w polszczyźnie. „Etnolingwistyka”. 3. s. 95–141.
Małgorzata Goślińska: Witajcie, k..., w Polsce. Gazeta Wyborcza, 2010-08-30. [dostęp 2018-09-08].
Natalia Charysz: „Wielki konflikt”. Słowacki i Mickiewicz a media społecznościowe. 2019-12-19. [dostęp 2020-06-28].
Juliusz Słowacki: Mój Adamito – widzisz, jak to trudne. [dostęp 2020-06-28].
Stanisław Zasada: Józef Piłsudski: Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy. Czego możemy nauczyć się od Marszałka. Gazeta Wyborcza, 2017-11-10. [dostęp 2018-09-08].
Andrzej Krajewski: Przewrót majowy – przypadkowy zamach stanu. Wirtualna Polska, 2016-06-27. [dostęp 2018-09-11].
TOP 7 cytatów z Piłsudskiego, czyli brutalizacja polityki w II RP. gazeta.pl, 2010-11-11. [dostęp 2018-09-08].
Melchior Wańkowicz: Czy tylko sarmackość?. W: Melchior Wańkowicz: Karafka La Fontaine’a. T. I. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1972, s. 160–173.
Wiktor Henryk Gardocki: Cenzura wobec literatury polskiej w latach osiemdziesiątych XX wieku. Białystok: Uniwersytet w Białymstoku Wydział Filologiczny, 2017, s. 152.
Sebastian Adamkiewicz: Jak przeklinali nasi przodkowie. W: Histmag [on-line]. 2013-12-17. [dostęp 2017-10-25].
Zenon Lica: Wszystko o „kurwie”. Rzecz o wulgaryzmach – część II. Gazeta Bałtycka, 2013-10-25. [dostęp 2018-09-07].
Samuel Bogumił Linde, August Bielowski: Słownik języka polskiego, Tom 2. W drukarni Zakładu Ossolińskich, 1855, s. 556.
Magdalena Rigamonti: Przeklinasz po to, żeby wyrzucić z siebie emocje. Gazeta Krakowska, 2008-08-28. [dostęp 2018-09-08].
Marek Markowski: Narka, seeU na afterku po projekcie. Rozmowa z prof. Janem Miodkiem. Gazeta Wyborcza, 2016-04-11. [dostęp 2018-09-07].
Jerzy Wittlin: Pójdź ze mną!: dziennik – pamiętnik. (Połowa XII 1980 – połowa III 1981). Kraków: 1985, s. 171.
Twórczość, Tom 12, Wydania 7-12. RSW „Prasa-Książa-Ruch”, 1956, s. 65.
Ana Aliuk: Wykorzystywanie środków stylistyczno-składniowych w przekazywaniu emocji w „Wojnie polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną” Doroty Masłowskiej. Acta Universitatis Lodziensis, Folia Linguistica 45, 2010. [dostęp 2018-09-08].
Polityka, Wydania 27-39. Wyd. Prasowe „Polityka”, 1998, s. 44.
Igor Rakowski-Kłos, Olga Szymkowiak: Kiedyś szambo moralne, dziś klasyka. „Psy” Pasikowskiego znów w kinach. Gazeta Wyborcza, 2014-05-14. [dostęp 2018-09-07].
Tadeusz Kwinta: Wykład o słowie kurwa. Piwnica pod Baranami. [dostęp 2018-09-07].
Grupa Rafała Kmity: Psy 3. [dostęp 2018-09-09].
Jerzy Witaszczyk: Język parlamentarny. Dziennik Łódzki, 2010-12-02. [dostęp 2018-09-09].
Transkrypcja rozmów załogi samolotu Tu-154M (ros. • pol.). mswia.gov.pl, 2010. s. 39. [dostęp 2021-08-09].

    Magdalena Hądzlik-Dudka: Wulgaryzmy a przekleństwa w kontekście przemian w komunikacji językowej. Studia Filologiczne Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, tom 27, rok 2014. [dostęp 2018-09-08].

Bibliografia

    Wiesław Wydra, Wojciech Ryszard Rzepka: Chrestomatia staropolska. Teksty do roku 1543. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1984. ISBN 83-04-01568-4.

Kategorie:

    Dobre ArtykułyWulgaryzmyJęzyk polski

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Czy to oznacza że użycie w stosunku do osoby nie jest czynem karalnym Ewo? Idziesz po cienkim lodzie 😈

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Masz ciekawe Fantazje Ewo >;))