Czy po rozwodzie, kobiety nastawiają dzieci, przeciw facetowi?

[Lothar.]

Jola napisał/a

Lothar. napisał/a

Skąd te agresje? Tarczyca? No dobrze, kawa na ławę :) Domagam się Fraszki

Dlaczego "tarczyca" Wojtek?

Skąd takie wnioski...impotencja?

Ps.
To są właśnie twoje zabawy, a potem, że ktoś jest do ciebie uprzedzony...

Kawa na ławę Jolu :) Ewa ma natchnienie jak jej ciśnienie skoczy, zapytaj >;P To nasze "psychologiczne gierki" >;P

[Jola]

Biegnij Lola biegnij napisał/a

Był raz sobie Wojtek, co o wszystkim wiedział,
raz z rozumem swoim przy obiedzie siedział,
Rozmawiali sobie o życiowych sprawach,
Wojtek coś tam głosił, rozum sie nie zgadzał
potem ironicznie sobie nawtykali,
a że ten jest Hitler, a tamten to Stalin
aż sie w końcu Wojtek naprawdę zezłościł
i połknął na deser, swój rozum w całości.
Dzisiaj bez rozumu, sam ze sobą gada
głosi monologi, potem odpowiada
recytować prawdy wychodzi do tłumu,
ale teraz sam już, bez swego rozumu.

👌😁

[Jola]

Lothar. napisał/a

To nasze "psychologiczne gierki" >;P

Tym akurat nie zaskakujesz, właściwie niczym.

Przecież to jest twoja główna, o ile nie jedyna motywacja pisania na forum!

I tu można by snuć domysły skąd u ciebie emocjonalne braki tego rodzaju.

:)

[Serenity]

Na forum z przewagą Pań poruszać taki temat?! Wojtek, nie boisz się?:D
Dzień dobry. Odpowiadając na pytanie tytułowe:
Nie, nie nastawiają dzieci przeciwko ich ojcu. Jeżeli jakiś odsetek to robi, to są to kobiety wyrachowane, którym nie zależy na dobru dziecka.

W opisywanym przez Ciebie przypadku nie może być o tym mowy z prostej przyczyny -
do rozwodu doszło, gdy najmłodsza z córek miała już ukończone 18 lat. Czyli praktycznie weszła już w dorosłość,
a swój rozum chyba ma?

To nie wina mamusi Wojtusiu, chociaż tak usilnie pragniesz nam tu ją wcisnąć. No chyba, że córeczka odziedziczyła charakter po mamie :P

Facet ewidentnie był zawsze "Skarbonką" i tak został sklasyfikowany.
Nie wszystko można jednak załatwić pieniędzmi, a już w relacji rodzic - dziecko to nie działa, bo dzieci potrzebują też miłości, czułości a przede wszystkim obecności oprócz utrzymania.

Jola i Ewa podają bardzo trafne argumenty, więc nie będę je powtarzać, ale dodam tylko, że w 100% zgadzam się z ich wnioskami

[Serenity]

I jeszcze pozwolę sobie zamieścić dwa artykuły, jako przeciwwagę, że "to zła kobieta była" :P

https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2021-04-11/nigdy-nie-poznala-ojca-teraz-ma-za-niego-placic/

https://nto.pl/od-lat-nie-ma-kontaktu-z-ojcem-teraz-musi-za-niego-placic/ar/4651430

[Lothar.]

Więc są i takie dobre kobiety, Serenko? >;))

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Właśnie przyszło mi do głowy że Jola ma znów za co świecić oczami >;P Znasz mnie :) aż kusiła mnie aby hmm (tu konkurs na pomysły :) powiedzmy do lat 16 >;P  )

[Lothar.]

[Lothar.]

Domyśl się >;P

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Dalej

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

A jak pan wojtek mizogin lubi dziewczyny?

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Czyje?

Czy zadumana w samotnej komorze

Do arfy zbliżysz nieumyślną rękę,

Przypomnisz sobie: właśnie o tej porze

Śpiewałam jemu tę samę piosenkę.

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.

[Lothar.]

Przetraciło się cnotę i co dalej?

Cnota (łac. virtus, gr. ἀρετή – areté) – ugruntowana, stała etyczna dyspozycja człowieka gotowego posługiwać się swoimi władzami moralnymi – rozumem, wolą i zmysłami – do postaw i konkretnych czynów zgodnych z dobrem etycznym[1].

Cnota jest trwałą sprawnością moralną osoby, dzięki której przestrzeganie zasad moralnych staje się łatwe. Osoba jest w tym pewna – nawet wobec okoliczności niesprzyjających. Bycie kimś prawym, wiernym dobru moralnemu, sprawia człowiekowi, który posiadł cnoty, wewnętrzną przyjemność[2].

Cnota uważana jest przez różne koncepcje etyczne za jeden z najważniejszych elementów życia etycznego człowieka. Systemy etyczne można podzielić na takie, które uznają ją za cel, i takie, które uznają ją za środek do celu[3]. Typ teorii etycznych, które uznają cnotę za fundamentalne pojęcie etyczne określa się jako etyka cnót (etyka aretaiczna).
Spis treści

    1 Starożytna Grecja
    2 Chrześcijaństwo
        2.1 Cnoty teologalne
        2.2 Cnoty kardynalne
        2.3 Cnoty heroiczne
    3 Cnoty konfucjańskie
    4 Cnota w taoizmie
    5 Cnoty obywatelskie
    6 Cnoty w przysłowiach, powiedzeniach
    7 Zobacz też
    8 Przypisy
    9 Bibliografia
    10 Linki zewnętrzne

Starożytna Grecja

     Osobny artykuł: Areté.

Pojęcie cnoty wywodzi się z funkcjonującego w starożytnej Grecji pojęcia areté. Zarówno znaczenie terminu, jak i to, jakie cechy uznawano za areté zmieniały się w czasie. Początkowo areté oznaczała męstwo i bohaterstwo. W okresie archaicznym, miejsce jednostki w społeczeństwie i jej powinności były ściśle wyznaczone. Cnota polegała na wypełnianiu powinności związanych z rolą społeczną jednostki, wynikającymi z jej urodzenia[4]. Posiadanie cnoty (bycie agathoi) było utożsamiane z byciem arystokratą. Stąd też niekiedy areté tłumaczona jest jako dzielność czy sprawność. Z czasem areté uniezależniła się od statusu i pochodzenia społecznego. W okresie klasycznym termin zaczął być rozumiany jako pewna praktyczna zdatność do osiągania celów. Tak też rozumieli ją sofiści[5].

Krytykował ich Sokrates u którego areté uzyskuje znaczenie bliskie współczesnej cnocie. Staje się ona zaletą moralną, dostępną każdemu człowiekowi. Takie znaczenie areté rozwijał uczeń Sokratesa – Platon i z kolei jego uczeń – Arystoteles[6].
Chrześcijaństwo

W etyce chrześcijańskiej cnotą nazywana jest trwała zdolność do czynienia dobra etycznego, które określone jest przez prawo naturalne, Dekalog i przesłanie ewangeliczne Kazania na górze.

Cnoty ludzkie to trwałe dyspozycje umysłu i woli:

    regulują nasze czyny;
    porządkują nasze uczucia;
    kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i wiarą.

    Cnoty ludzkie są trwałymi postawami, stałymi dyspozycjami, habitualnymi przymiotami umysłu i woli, które regulują nasze czyny, porządkują nasze uczucia i kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i wiarą. Zapewniają one łatwość, pewność i radość w prowadzeniu życia moralnie dobrego. Człowiek cnotliwy to ten, który dobrowolnie czyni dobro. Cnoty moralne zdobywa się wysiłkami człowieka.

KKK 1804[7]

Chrześcijańska teologia moralna dzieli cnoty na nadprzyrodzone i przyrodzone. Cnoty nadprzyrodzonego pochodzenia są wzbudzane w chrześcijaninie przez łaskę. Są nimi trzy cnoty teologalne. Cnoty naturalnego pochodzenia, to cnoty kardynalne oraz cnoty pochodzące od nich, tradycyjnie zwane ich córkami. Wyróżnia się także zdolności moralne chrześcijanina, które ocenia się jako przekraczające normalną sprawność moralną osoby wierzącej, cnoty te są nazwane heroicznymi.
Cnoty teologalne

W chrześcijaństwie wyróżnia się trzy cnoty teologalne (teologiczne), ze względu na ich nadprzyrodzone pochodzenie[8]. Są nimi:

    wiara
    nadzieja
    miłość

     Osobny artykuł: Cnoty teologalne.

Cnoty kardynalne

     Osobny artykuł: Cnoty kardynalne.

Do najistotniejszych cnót zaliczane są cztery cnoty antyczne, wymieniane przez Platona, które zostały przyjęte przez teologię chrześcijańską i nazwane kardynalnymi, naturalnymi lub też przyrodzonymi.

    roztropność,
    sprawiedliwość,
    umiarkowanie
    męstwo

Cnoty heroiczne

Powyższe cnoty, gdy przekraczają pod względem doskonałości normalne ludzkie postawy moralne miłości Boga i bliźniego, są tradycyjnie określane mianem cnót heroicznych.

Termin ten został przyswojony przez chrześcijańską teologię moralną w średniowieczu z myśli greckiej. Albert Wielki (1193/1205?–1280) i jego uczeń Tomasz z Akwinu (1225–1274) zaczerpnęli go od Arystotelesa, który po raz pierwszy użył go w dziele Etyka nikomachejska. Filozof grecki mówi tam o nadludzkiej cnocie, a także o cnocie moralnej w skali heroicznej albo boskiej[9].

Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, Ojcowie Kościoła, m.in. Klemens Aleksandryjski (155–212), Orygenes (185–254), Cyprian z Kartaginy (200–258) i inni, podkreślali w swych pismach nadzwyczajność cnoty męczenników. Po epoce męczenników, kiedy w wyniku edyktu Konstantyna w 313 r. ustały prześladowania, przedmiotem zainteresowania w chrześcijaństwie stał się niezwykły poziom moralny świętych wyznawców (łac. Confessores).

Pierwszy formalny proces kościelny, zmierzający do ustalenia stopnia doskonałości cnót osoby zmarłej w opinii świętości odbył się w 1482 r. w odniesieniu do jednego z pierwszych franciszkanów, doktora Kościoła, św. Bonawentury (1217–1274). Badanie przeprowadzono według schematu trzech cnót teologalnych – wiary, nadziei i miłości – oraz czterech cnót kardynalnych. Termin cnoty heroiczne stał się terminem technicznym używanym w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych w epoce odrodzenia.

Heroiczność cnót wskazuje na obecność działania łaski Boga w życiu świętego, jest świadectwem jego poddania się pod kierownictwo Ducha Świętego (por. Rz 8,14) i współdziałania z Nim. Czyny, których dokonywał były bardziej owocem działania Boga w nim, niż jego własnych wysiłków. Dlatego też heroiczność cnót jest podstawą do orzeczenia świętości danej osoby.

Przy orzekaniu heroiczności cnót bierze się pod uwagę następujące okoliczności:

    mają one być widoczne w czynach, które są wypełnieniem rad ewangelicznych, zawartych w nauczaniu Kazania na górze (por. Mt 5-7), a nie jedynie Dekalogu[10].
    czyny dokonane w sposób heroiczny powinny być wystarczająco liczne, ujawniając się zazwyczaj wtedy, gdy sytuacja tego się domagała.
    heroiczność ma ujawniać się w różnych rodzajach cnót, gdyż cnoty są zależne od siebie. Osoba, jeśli jest święta, posiadła je wszystkie w stopniu doskonałym.
    popełnianie grzechów powszednich, nawet dobrowolnie i po tym, jak osoba osiągnęła poziom cnót heroicznych, nie stanowi przeszkody do beatyfikacji – pod warunkiem, że osoba ta dokonała zadośćuczynienia i podjęła środki, by uniknąć ich w przyszłości.
    cnoty heroiczne powinny przejawiać się w życiu danej osoby przez pewien okres. Jednak wysoki stopień heroiczności cnót może zrekompensować krótki czas ich posiadania.
    cnoty heroiczne niekoniecznie muszą iść w parze z kontemplacją wlaną, dlatego niedoświadczanie kontemplacji przez daną osobę, nie stanowi przeszkody w ich orzeczeniu.
    takie charyzmaty, jak dar proroctwa, ekstaza czy wizje same z siebie nie są dostatecznym świadectwem heroiczności cnót. Nie są nimi także cuda dokonywane za życia doczesnego przez daną osobę[11].

Cnoty konfucjańskie

Cnoty w filozofii chińskiej, zwłaszcza w konfucjanizmie:

    humanitarność (ren)
    nabożność synowska (xiao)
    lojalność (zhong)

        Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów o cnocie
Cnota w taoizmie

     Osobny artykuł: de.

Cnoty obywatelskie

w etyce zaś współczesnej – gotowość do realizowania wartości duchowych w myśleniu i działaniu osoby ludzkiej.

    dyscyplina wewnętrzna,
    odpowiedzialność,
    tolerancja,
    uspołecznienie,
    uczciwość,
    sprawiedliwość.

Cnoty w przysłowiach, powiedzeniach

    „Prawdziwa cnota krytyki się nie boi”.
    „Jest to cnota nad cnotami trzymać język za zębami”.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cnota

[Biegnij Lola biegnij]

ZAWARTOŚCI USUNIĘTE

Autor usunął wiadomość.