Czy Człowiek, może się zmienić?

[Lothar.]

Nie jesteśmy, ani dobrzy, ani źli :) ale dokonujemy wyborów, które nas określają >;))

[Amigoland]

Człowiek wszystko może...Musi najpierw chcieć...

[Lothar.]

Ewa twierdziła że się nie zmieniamy :) A ja myślę że to jednak możliwe >;)) No bo:"Nikt nie rodzi się wielkim...." >;)

Natura ludzka

W świecie istot żywych człowiek stanowi gatunek specyficzny. Wybit­ny filozof R. Ingarden w ?Książce o człowieku” (1987) pisał: ?Człowiek ist­nieje i żyje na granicy dwu istot różnych, z których tylko jedna zdaje się sta­nowić jego człowieczeństwo, a druga – niestety jakby więcej realna niż pierwsza pochodzi z jego zwierzęcości i warunkuje tam ją”.

Z. Spendel psycholog z młodszej generacji (1987) zastanawiając się nad problematyką natury ludzkiej podkreśla, że we współczesnej psychologii zdobywa uznanie aktywistyczno-poznawcza koncepcja człowieka. Według tej koncepcji człowiek ?aktywnie kieruje swoim postępowaniem opierając się na przetwarzaniu informacji o sobie i swoim otoczeniu”. Kate­goria podmiotu, a więc osoby inicjującej i kontrolującej swoje zachowanie, stała się centralną kategorią w psychologii.

Spendel poszukując treści konstytutywne natury ludzkiej upatruje je w relacji pomiędzy strukturą biopsychiczną a strukturą sytuacji w środowi­sku człowieka. System tych relacji autor traktuje jako dynamiczną struktu­rę funkcjonalną. Do właściwości dynamicznych natury ludzkiej należy, we­dług autora, spójność i ciągłość doświadczenia, jednostkowość, aktywność, niezależność, kompetencja i wspólnotowość.

Nie ulega wątpliwości, że natura ludzka ma swe odpowiedniki w samo­świadomości, czyli w treściach i formach przetwarzania informacji o sobie. W teorii treści i form samoświadomości wyodrębniono treści wewnętrzne (np. myśli, emocje, pragnienia) i treści zewnętrzne (np. role, stosunki spo­łeczne, zachowania) i formy indywidualną (emocjonalną personalną), obronną (opartą na lęku), zewnętrzną (zobiektywizowaną) i refleksyjną (uogólnioną).

Z. Spendel dynamiczne własności natury ludzkiej (standardy) ujmuje teoretycznie jako psychiczne dynamizmy poznania i zachowania generują­ce modele relacji podmiotu z otoczeniem, energetyzujące i ukierunkowu­jące zachowania oraz fenomenologicznie jako specyficzne stany świadomo­ści. Spróbujemy w oparciu o teorię CF zanalizować te drugie.

Spójność i ciągłość zachowania polega od strony fenomenologicznej na tworzeniu zwartego obrazu siebie, mimo zmienności zachowania w różnych sytuacjach. Jednostka na podstawie samoświadomości refleksyjnej we­wnętrznej i zewnętrznej kształtuje sądy ogólne dotyczące względnej stało­ści własnej osoby, gdyż pamięta wiele swoich przeżyć wewnętrznych i za­chowań przetworzonych w sposób indywidualny, obronny, zewnętrzny.

Jednostkowość polega na doświadczaniu własnej odrębności i tożsamo­ści. Doświadczenie to jest efektem zarówno samoświadomości indywidual­nej i refleksyjnej wewnętrznej i zewnętrznej. Na podłożu samoświadomo­ści indywidualnej i refleksyjnej zewnętrznej jednostka ocenia podobień­stwo i różnice między sobą a innymi i ustala w sposób intuicyjny, przeży­ciowy (Epstein 1980) lub w sposób abstrakcyjny podobieństwa i różnice między sobą a innymi.

Aktywność łączy się z zaspokajaniem potrzeb poprzez oddziaływanie na środowisko i na siebie. Aktywność jest generowana przez napięcia poznawczo-emocjonalne związane z rozbieżnością informacyjną. Aktywność może mieć różną podstawę samoświadomościową i być efektem rozbieżności in­formacji przetwarzanych na treściach wewnętrznych i zewnętrznych, od­dzielnie bądź łącznie w obrębie różnych form. Motywacja wewnętrzna (Dę­ci, Ryan 1985) oparta jest na treściach wewnętrznych i zewnętrznych prze­twarzanych w sposób indywidualny. Aktywność generowana przez różne treści i formy samoświadomości ma różną siłę i trwałość. Zmienną modyfi­kującą jest tu m.in. łatwość lub trudność zadania (por. Hyland 1988).

Niezależność polega na autodeterminacji, poczuciu wolności wyboru, autonomii. Źródłem zachowania są tu związane z ja potrzeby, zadania, uczucia generujące poczucie wewnętrznej kontroli. Tak rozumiana nieza­leżność oparta jest głównie na samoświadomości indywidualnej i refleksyj­nej wewnętrznej i zewnętrznej. Jednostka funkcjonująca na podłożu tych typów samoświadomości jest aktywnym podmiotem (aktorem) a nie obser­watorem.

Kompetencja może być traktowana jako efektywność myślenia i działa­nia. Człowiek posiada potrzebę kompetencji, która przejawia się w proce­sie uczenia się i nabywania wiedzy i umiejętności w podejmowaniu trud­nych zadań. Kompetencja jest produktem integracji samooceny odniesio­nej do warunków i zadań; funkcjonuje ona na podłożu samoświadomości in­dywidualnej zewnętrznej i refleksyjnej, przy czym istotą jej jest integracja treści wewnętrznych z zewnętrznymi. Mamy tu do czynienia z relacyjną funkcją standardu kompetencji.

Wspólnotowość polega na tendencji człowieka do utrzymywania relacji z innymi ludźmi, współpracy z nimi, przystosowania do życia społecznego, aktywności w grupach i społecznościach. Wspólnotowość funkcjonuje głównie na podłożu treści zewnętrznych przetworzonych w sposób ze­wnętrzny i refleksyjny. Jednostka współżyjąc i współpracując z innymi, przystosowuje się do norm społecznych, musi integrować własne potrzeby i cele z potrzebami i celami innych ludzi, co implikuje aktywizację treści zewnętrznych i ich dominację nad treściami wewnętrznymi. Treści te mu­szą być przetwarzane w sposób uspołeczniony, zobiektywizowany, przy re­cesji elementów emocjonalnych i personalnych.

http://www.mokotowjazzfest.pl/skladniki-i-procesy/natura-ludzka

[Amigoland]

Lothar. napisał/a

Ewa twierdziła że się nie zmieniamy :) A ja myślę że to jednak możliwe >;)) No bo:"Nikt nie rodzi się wielkim...." >;)

Natura ludzka

W świecie istot żywych człowiek stanowi gatunek specyficzny. Wybit­ny filozof R. Ingarden w ?Książce o człowieku” (1987) pisał: ?Człowiek ist­nieje i żyje na granicy dwu istot różnych, z których tylko jedna zdaje się sta­nowić jego człowieczeństwo, a druga – niestety jakby więcej realna niż pierwsza pochodzi z jego zwierzęcości i warunkuje tam ją”.

Z. Spendel psycholog z młodszej generacji (1987) zastanawiając się nad problematyką natury ludzkiej podkreśla, że we współczesnej psychologii zdobywa uznanie aktywistyczno-poznawcza koncepcja człowieka. Według tej koncepcji człowiek ?aktywnie kieruje swoim postępowaniem opierając się na przetwarzaniu informacji o sobie i swoim otoczeniu”. Kate­goria podmiotu, a więc osoby inicjującej i kontrolującej swoje zachowanie, stała się centralną kategorią w psychologii.

Spendel poszukując treści konstytutywne natury ludzkiej upatruje je w relacji pomiędzy strukturą biopsychiczną a strukturą sytuacji w środowi­sku człowieka. System tych relacji autor traktuje jako dynamiczną struktu­rę funkcjonalną. Do właściwości dynamicznych natury ludzkiej należy, we­dług autora, spójność i ciągłość doświadczenia, jednostkowość, aktywność, niezależność, kompetencja i wspólnotowość.

Nie ulega wątpliwości, że natura ludzka ma swe odpowiedniki w samo­świadomości, czyli w treściach i formach przetwarzania informacji o sobie. W teorii treści i form samoświadomości wyodrębniono treści wewnętrzne (np. myśli, emocje, pragnienia) i treści zewnętrzne (np. role, stosunki spo­łeczne, zachowania) i formy indywidualną (emocjonalną personalną), obronną (opartą na lęku), zewnętrzną (zobiektywizowaną) i refleksyjną (uogólnioną).

Z. Spendel dynamiczne własności natury ludzkiej (standardy) ujmuje teoretycznie jako psychiczne dynamizmy poznania i zachowania generują­ce modele relacji podmiotu z otoczeniem, energetyzujące i ukierunkowu­jące zachowania oraz fenomenologicznie jako specyficzne stany świadomo­ści. Spróbujemy w oparciu o teorię CF zanalizować te drugie.

Spójność i ciągłość zachowania polega od strony fenomenologicznej na tworzeniu zwartego obrazu siebie, mimo zmienności zachowania w różnych sytuacjach. Jednostka na podstawie samoświadomości refleksyjnej we­wnętrznej i zewnętrznej kształtuje sądy ogólne dotyczące względnej stało­ści własnej osoby, gdyż pamięta wiele swoich przeżyć wewnętrznych i za­chowań przetworzonych w sposób indywidualny, obronny, zewnętrzny.

Jednostkowość polega na doświadczaniu własnej odrębności i tożsamo­ści. Doświadczenie to jest efektem zarówno samoświadomości indywidual­nej i refleksyjnej wewnętrznej i zewnętrznej. Na podłożu samoświadomo­ści indywidualnej i refleksyjnej zewnętrznej jednostka ocenia podobień­stwo i różnice między sobą a innymi i ustala w sposób intuicyjny, przeży­ciowy (Epstein 1980) lub w sposób abstrakcyjny podobieństwa i różnice między sobą a innymi.

Aktywność łączy się z zaspokajaniem potrzeb poprzez oddziaływanie na środowisko i na siebie. Aktywność jest generowana przez napięcia poznawczo-emocjonalne związane z rozbieżnością informacyjną. Aktywność może mieć różną podstawę samoświadomościową i być efektem rozbieżności in­formacji przetwarzanych na treściach wewnętrznych i zewnętrznych, od­dzielnie bądź łącznie w obrębie różnych form. Motywacja wewnętrzna (Dę­ci, Ryan 1985) oparta jest na treściach wewnętrznych i zewnętrznych prze­twarzanych w sposób indywidualny. Aktywność generowana przez różne treści i formy samoświadomości ma różną siłę i trwałość. Zmienną modyfi­kującą jest tu m.in. łatwość lub trudność zadania (por. Hyland 1988).

Niezależność polega na autodeterminacji, poczuciu wolności wyboru, autonomii. Źródłem zachowania są tu związane z ja potrzeby, zadania, uczucia generujące poczucie wewnętrznej kontroli. Tak rozumiana nieza­leżność oparta jest głównie na samoświadomości indywidualnej i refleksyj­nej wewnętrznej i zewnętrznej. Jednostka funkcjonująca na podłożu tych typów samoświadomości jest aktywnym podmiotem (aktorem) a nie obser­watorem.

Kompetencja może być traktowana jako efektywność myślenia i działa­nia. Człowiek posiada potrzebę kompetencji, która przejawia się w proce­sie uczenia się i nabywania wiedzy i umiejętności w podejmowaniu trud­nych zadań. Kompetencja jest produktem integracji samooceny odniesio­nej do warunków i zadań; funkcjonuje ona na podłożu samoświadomości in­dywidualnej zewnętrznej i refleksyjnej, przy czym istotą jej jest integracja treści wewnętrznych z zewnętrznymi. Mamy tu do czynienia z relacyjną funkcją standardu kompetencji.

Wspólnotowość polega na tendencji człowieka do utrzymywania relacji z innymi ludźmi, współpracy z nimi, przystosowania do życia społecznego, aktywności w grupach i społecznościach. Wspólnotowość funkcjonuje głównie na podłożu treści zewnętrznych przetworzonych w sposób ze­wnętrzny i refleksyjny. Jednostka współżyjąc i współpracując z innymi, przystosowuje się do norm społecznych, musi integrować własne potrzeby i cele z potrzebami i celami innych ludzi, co implikuje aktywizację treści zewnętrznych i ich dominację nad treściami wewnętrznymi. Treści te mu­szą być przetwarzane w sposób uspołeczniony, zobiektywizowany, przy re­cesji elementów emocjonalnych i personalnych.

http://www.mokotowjazzfest.pl/skladniki-i-procesy/natura-ludzka

Zmieniane się, to bardzo szerokie pojęcie...

[Imli-li ☼]

oczywiście że tak w moim przypadku nie jest to z własnej woli  udar mi zrobił zmianę  mojej osobowości  uważam że okrutnie mnie potraktował  

[Lothar.]

Witaj Mili >;) Może Ewie chodziło o to że trudno "wychować" ukształtowaną dorosłą osobę? :)

[Imli-li ☼]

Witaj Wojtku  no ja myślałam  o zmianie siebie  pewno źle zrozumiałam  a już  jak zwykle wyskoczyłam jak Filip z konopi  chyba już tak mam  tu się nie zmieniłam  

[Lothar.]

Dobrze mówisz Mili :) Tylko Dorosły trudniej się zmienia niż dziecko i tylko jak musi >;))

Osobowość kształtowana jest przez całe życie, szczególnie w okresie dzieciństwa oraz młodości poprzez wpływ bodźców zewnętrznych w procesie socjalizacji, a także własnej aktywności jednostki. Istotną rolę odgrywają tu również wrodzone cechy biofizyczne. Kształtuje się przez doświadczenia, kontakty z osobami znaczącymi dla danej jednostki, role społeczne pełnione przez daną osobę, a także wydarzenia powtarzające się lub wyjątkowo silne.

Rozwija się stopniowo. W rezultacie utworzenia się osobowości człowiek osiąga zdolność przetwarzania napływających informacji, dzięki czemu tworzy sobie obraz świata i siebie, integruje techniki i sposoby ustosunkowania się do przedmiotów, osób, sytuacji, przez co jego zachowanie nabiera cech stałości i powtarzalności. Za przejaw zatrzymania rozwoju osobowości jednostki, uważa się nerwicę[2].

Mimo że teorie cech osobowości zakładają często ich znaczną niezmienność w dorosłości, część badań empirycznych wskazuje, że w cyklu życia[3], lub np. w rezultacie psychoterapii[4] bądź traumatycznych urazów, jak ilustruje przypadek Phineasa Gage'a, cechy te mogą jednak ulegać poważnym zmianom.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Osobowo%C5%9B%C4%87