|
|
Te statki dziwnie nie miały szczęścia?
Zatopienie Lusitanii
Tonąca „Lusitania”, storpedowana przez niemiecki okręt podwodny U-20
Tonąca „Lusitania”
„Lusitania” zatonęła podczas I wojny światowej, 7 maja 1915, po storpedowaniu przez niemiecki okręt podwodny U-20 w jej 202. rejsie przez Atlantyk. Kapitan okrętu podwodnego, Walther Schwieger, twierdził później, że wystrzelił tylko jedną torpedę – jednak statek tego typu był odporny na trafienie pojedynczą torpedą, zarówno z powodu swojej wielkości, jak i stosowania grodzi wodoszczelnych (mimo uszkodzeń „Lusitania” nadal płynęła z prędkością przekraczającą 18 węzłów). Ostatecznie statek poszedł na dno z powodu drugiego wybuchu, którego źródło i przyczyny nie są do końca wyjaśnione[1]. Wśród nich wymienia się:
wybuch pyłu węglowego
wybuch amunicji i materiałów wybuchowych przewożonych w ładowni – wbrew zakazom „Lusitania” przewoziła tego typu ładunek[2]
wybuch pyłu aluminiowego (46 ton), przewożonego dla Royal Arsenal
wybuch kotłów parowych po zalaniu ich wodą.
Zatonięcie „Lusitanii” pociągnęło za sobą śmierć 1198 pasażerów - była to największa katastrofa od czasu zatonięcia „Titanica” w kwietniu 1912. Ocalały 764 osoby. Przeświadczenie, że katastrofa ta odegrała kluczową rolę we włączeniu się Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, zdecydowanie kwestionuje Erik Larson w swojej publikacji o tragedii „Lusitanii”[3]. Statek został zatopiony 7 maja 1915, natomiast Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny dopiero 6 kwietnia 1917.
Dane techniczne
pojemność rejestrowa brutto – 31 938 BRT
wyporność – 44 000 ton
wymiary – 232,31 × 26,82 m (762,2 × 88,0 stóp)
liczba kominów – 4
liczba masztów – 2
konstrukcja: stalowa
silniki: wysokoprężne turbiny parowe
prędkość – do 27 węzłów
zbudowany w stoczni Swan, Hunter & Wigham Richardson
położenie stępki – 16 czerwca 1904
wodowanie – 7 czerwca 1906
dziewicza podróż – 7 września 1907
liczba miejsc dla pasażerów – 2165 w trzech klasach:
563 w pierwszej
464 w drugiej
1138 w trzeciej
Teorie spiskowe
Istnieje szereg teorii spiskowych twierdzących, że uczestnictwo Amerykanów w I wojnie światowej było wynikiem sprowokowania Niemców przez ówczesnego amerykańskiego sekretarza stanu, Roberta Lansinga, do zatopienia „Lusitanii” z cywilami na pokładzie[potrzebny przypis]. W rezultacie amerykańskie społeczeństwo zaczęło wyrażać coraz większą gotowość do walki i rozpoczęło się masowe wstępowanie w szeregi wojska. Istnieją przekazy, że agenci niemieccy w Stanach Zjednoczonych, wiedząc o planowanej przez amerykańskich strategów operacji false flag, dążyli do uniknięcia tragedii (Niemcy bały się przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny), publikując w amerykańskiej prasie ostrzeżenia, by nie kupować biletów na rejsy statków pasażerskich wpływających na wody objęte działaniami wojennymi[4].
|
Zablokowano
