Cena za uratowanie świata zawsze jest wysoka >;)

[Lothar.]

Mało, kto wie, kim jest Stanisław Pietrow a już na pewno nie to, że zawdzięczamy mu życie. Chcemy wam opowiedzieć tą niezwykłą historię, byście już zawsze widzieli kim był nasz bohater.

+++

Mamy rok 1983, apogeum zimnej wojny. Sytuacja miedzy dwoma atomowymi mocarstwami była napięta do ostatnich granic. Obie strony spodziewały się w każdej chwili ataku jądrowego. Przez całą dobę obie armie utrzymywały w pełnej gotowości bojowej swoje rakiety balistyczne. W każdej chwili mogło dość do konfliktu. Związek radziecki panicznie bał się wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Twarda polityka Prezydenta Reagana dawała przekonanie władzom Kremla o nieuchronnym ataku atomowym ze strony USA. Za rządów Prezydenta Reagana i Sekretarza Andropowa stosunki miedzy wschodem a zachodem znacznie się ochłodziły. Wojna, ta najgorsza z możliwych wisiała na włosku…

Z lotniska w Sachalinie 1 września 1983 roku o godzinie 18:25 wystartowały radzieckie myśliwce w celu przechwycenia niezidentyfikowanego samolotu, który przekroczył chronioną strefę powietrzną nad Związkiem Radzieckim. Radzieckie myśliwce zestrzeliły koreański samolot pasażerski, który przez pomyłkę wleciał w przestrzeń powietrzną ZSRR. Zginęło 269 osób. Już 5 września Prezydent Reagan obwinił ZSRR za umyślne zestrzelenie pasażerskiego samolotu. Władze radzieckie oskarżyły USA, w właściwie CIA o celowe skierowanie w przestrzeń powietrzną ZSRR cywilnego samolotu, w celu zbadania reakcji radzieckich sił powietrznych ZSRR. To tragiczne wydarzenie pogłębiło jeszcze bardziej światowy konflikt.
Sierpuchowo

Sierpuchowo

Podpułkownik Stanisław Pietrow był oficerem dyżurnym w bazie wojsk rakiet międzykontynentalnych w Sierpuchowie 15, niedaleko Moskwy. W tej tajnej bazie zainstalowano w betonowych silosach rakiety z głowicami atomowymi. Zadaniem pułkownika Pietrowa był nadzór nad technikami obsługującymi instalację rakietowe i systemy wczesnego ostrzegania przed atakiem. Do jego obowiązków należało także interpretowanie zagrożenia. Jeśli systemy wykryłyby potencjalny atak rakietowy Pułkownik musiał w ciągu kilku minut upewnić się, że atak jest prawdziwy, oraz przygotować rakiety do ewentualnego kontrataku.

25 września 1983 roku godzina 10:34 czasu lokalnego. Budynek ONZ w Nowym Yorku.

Przemawia Prezydent USA Ronald Reagan. Krzesło dla delegata ZSRR jest puste.

    Niepokoi mnie, iż postęp poczyniony w technologii zbrojeń jest większy, niż postęp w procesie negocjacji pokojowych. Znajdujemy się w posiadaniu straszliwej technologii, broni jądrowej. W wojnie nuklearnej nie będzie zwycięzców, nie wolno jej rozpocząć! Wzywam dziś ZSRR, by zniwelował napięcie, jakie spowodował na świecie i okazał pokojowe nastawienie. Wierze, że obie strony zrozumieją, że w przypadku wybuchu wojny atomowej zniszczenia będą obustronne i całkowite. Może dopiero wtedy zrozumiemy potrzebę rozmów pokojowych i zrozumiemy, że czas zbrojeń dobiegł końca. Ludzkość albo to zrozumie, albo zginie.  

Jest wieczór 25 września 1983 roku. Pułkownik Stanisław Pietrow obejmuje nocną wartę w Centrum Dowodzenia w bazie. Co znamienne, Pietrow nie był etatowym oficerem dyżurnym, zastępował, któregoś z oficerów. Jak sam potem stwierdził :

    „Los tak chciał, że siedziałem na tym miejscu”

Spierpuchowo 15 Centrum Dowodzenia

Spierpuchowo 15 Centrum Dowodzenia

Warty są 12 godzinne. Do północy, nie działo się nic. Jednak cztery minuty po północy radar wykrył start rakiety balistycznej w środkowym – zachodzie Stanów Zjednoczonych. Jest 24:04 26 września 1983 roku. W takich wypadkach technicy muszą potwierdzić na wszystkich urządzeniach wczesnego ostrzegania czy zagrożenie jest realne. Choć oba mocarstwa informowały się o startach testowych nowych typów rakiet, czasem bywało, że obie strony odpalały na swoim terytorium rakietę nie informując się nawzajem. Pułkownik widząc start takiej jednej rakiety musiał podjąć działania potwierdzające, czy to start rakiety testowej czy początek zmasowanego ataku jądrowego na jego kraj. W takich wypadkach kierowano się wskazaniami radarów, satelitów i innych urządzeń do wykrywania ataków rakietowych. Każdy z dowódców Centrum Dowodzenia miał specjalny telefon, którym zgłaszał takie incydenty przełożonym. W razie zmasowanego ataku jądrowego, Kreml podejmował decyzje o ewentualnym kontrataku. Podpułkownik Pietrow zdaje sobie doskonale sprawę z tego, co będzie jak zgłosi przełożonym wykrycie wrogiej rakiety. Minutę po tej pierwszej rakiecie, systemy wykrywają kolejną. W ciągu 5 następnych minut, rozlega się syrena alarmowa. Komputery wykryły start kolejnych 3 rakiet, w sumie w powietrzu było już ich 5. Jako lokalizację podawano bazę rakietową w środkowym zachodzie USA. Tam Amerykanie mieli swoje rakiety Minuteman. Takie rakiety osiągają cel po około 22 minutach. Na ekranach komputerów pojawił się napis ракетном нападении – ATAK RAKIETOWY!. Technicy sprawdzają, czy systemy wczesnego ostrzegania działają poprawnie, meldują pułkownikowi, że wszystko jest sprawne i potwierdzają start 5 rakiet z terytorium wroga zmierzające w ich stronę. Co, ciekawe, pułkownik nie wierzy przyrządom. Nie wierzy, że ktoś ze stanów mógłby być na tyle szalony by odpalić rakiety. Wątpliwości dodaje fakt, że Stany Zjednoczone, rozpoczęły atak tylko 5 rakietami a mają ich tysiące! Pułkownik ma minutę na podjęcie decyzji, jeśli zgłosi to do Kremla, tam podjęto by tylko jedną decyzję. Zmasowany odwet! Pułkownik nie zadzwonił, zaryzykował. Po 22 minutach żadne rakiety nie spadły na terytorium ZSRR…Później zbadano to zdarzenie, okazało się, że wszystkiemu winna była nietypowa sytuacja w kosmosie, w wyniku której radzieckie satelity, zinterpretowały odbicie promieni słonecznych w środkowym-zachodzie USA, jako start rakiet Minuteman. Rok później Pietrow odchodzi z wojska. Do dziś wysoko postawieni oficerowie rosyjscy zaprzeczają, by taki incydent kiedykolwiek miał miejsce.
Stanisław Pietrow Obywatel Świata

Stanisław Pietrow Obywatel Świata
W tej chwili mocarstwa atomowe posiadają 22 tys. aktywnych głowic nuklearnych.
Gotowych do startu w ciągu niemal kilku minut jest około 2 tys.