
‹ wróć
„Oda do młodości” powstała w 1820 roku. Poeta, wybierając gatunek poetycki utworu, sięgnął do tradycji liryki starożytnej Grecji. Oda to utwór o charakterze patetycznym, utrzymany w podniosłym stylu, zawierający pochwałę jakiejś szlachetnej postaci lub idei – w tym przypadku młodości. Wiersz stanowi zapowiedź nowego porządku, który zmieni wkrótce wypracowany przez poprzednie pokolenie system wartości i odda głos młodemu pokoleniu.
„Oda do młodości” – budowa wiersza
Wiersz składa się z jedenastu strof zbudowanych z nieregularnych wersów (od trzech do trzynastu sylab), których zakończenia posiadają różne układy rymów. Zastosowane w utworze „Oda do młodości” środki stylistyczne nadają mu dynamiczny charakter. Nieregularny układ rymów wprowadza celowy chaos oraz obrazuje młodzieńczy zapał (przeciwstawienie się klasycystycznemu porządkowi). Apostrofy w postaci zwrotów do młodości, inwersje, liczne wykrzyknienia, epitety nadające opisowi plastyczność, a także metafory i porównania sprawiają, że nastrój ody jest podniosły, a język – kunsztowny, poetycki.
„Oda do młodości” – streszczenie
O czym mówi „Oda do młodości”? Streszczenie utworu można zawrzeć w kilku zdaniach. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do adresata ody – młodości. Autor akcentuje jej znaczenie dla świata, uznając ją za siłę, która będzie przyczyną wielkiej przemiany dziejowej. Młodość musi walczyć ze starym porządkiem, pozbawionym wrażliwości i wewnętrznie pustym. Świat, który nadchodzi, jest z kolei pełen marzeń, nadziei i planów. Poeta staje niejako na czele młodego pokolenia romantyków, zachęcając, by otwarcie wyrażali oni swoje poglądy, mające zapoczątkować zapowiadane przemiany. Podkreśla, że w obecnym pokoleniu dominują ciemnota, zacofanie i egoizm. Dawny świat stworzył wiele zła, lecz właśnie nadszedł moment, by je naprawić.