Bałwochwalstwo >;) a właściwie.... bałwochwalcza chciwość >;))

[Lothar.]

Bałwochwalstwo, idolatria (gr. eidolon „obraz, posąg”, latreia „kult”) – grzech w religiach abrahamowych, polegający w podstawowym znaczeniu na oddawaniu czci wizerunkom bogów czy bóstw – bałwanom, idolom. W szerszym znaczeniu bałwochwalstwem może być także np. przywiązywanie nadmiernej wagi do spraw doczesnych kosztem Boga.
Spis treści

    1 W Starym Testamencie
    2 W Nowym Testamencie
    3 W islamie
    4 Zobacz też
    5 Przypisy

W Starym Testamencie

Mimo iż starożytny Wschód odznaczał się tolerancją dla różnorodnych bóstw i wierzeń, Izraelici zawsze podkreślali wyłączność swego Boga – Jahwe. W Starym Testamencie pierwsze przykazanie dekalogu (Wj 20, 3; Pwt 5,7) zabrania oddawania czci innym bogom niż Jahwe (Jr 7, 18). Sposobem przeciwdziałania bałwochwalstwu był zakaz sporządzania wyobrażeń i posągów (Wj 20, 4-5; 20,23; Pwt 27,15). Walka z kultem obcych bogów toczyła się w okresie wędrówki do ziemi Kanaan (Lb 25, 2-3), a także na zgromadzeniu w Sychem po zakończeniu pierwszych podbojów (Joz 24, 2-3, 19-24). Z czasem konflikt między kultem Baalów a Jahwe nasilał się (Sdz 6, 25-32). Bałwochwalstwo było potępiane przez proroków, którzy wykazywali nicość obcych bóstw i przypominali warunki Przymierza, które zakazywały czczenia idoli[1].
W Nowym Testamencie

W Nowym Testamencie bałwochwalstwo jest również wielokrotnie potępiane. Istnienie innych bóstw jest negowane (1 Kor 8,4; Ga 4,8), a oddawanie im czci jest w istocie kultem demonów (1 Kor 10, 19-21). W listach apostoła Pawła pojęcie bałwochwalstwa jest poszerzone i obejmuje np. także chciwość (Kol 3,5; Ef 5,5) rozumianą jako kult pieniądza, traktowanego jak bożek - przedmiot kultu, któremu ludzie służą niczym Bogu najwyższemu. Przedmiotem bałwochwalczej żądzy może być również władza (Ap 13,8) czy rozkosze życiowe (Tt 3,3). Wystrzeganie się bałwochwalstwa (idolatrii) jest koniecznym warunkiem zbawienia (1 Kor 10, 14; 2 Kor 6, 16; Ga 5,20; 1 J 5, 21; Ap 21, 8; 22,15)[2].
W islamie

Islam uznaje szirk (oddawanie czci komuś innemu niż Allah) za największy grzech, który nie może zostać wybaczony.
Zobacz też
        Zobacz kolekcję cytatów o bałwochwalstwie w Wikicytatach
        Zobacz multimedia związane z tematem: Bałwochwalstwo
        Zobacz hasło bałwochwalstwo w Wikisłowniku

    bałwan (posąg)
    idol (wyobrażenie)
    ikonodulia
    kult obrazów

Przypisy

Lech Stachowiak, Bałwochwalstwo, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 1, Lublin 1973, s. 1296.

    Kazimierz Romaniuk, Bałwochwalstwo, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 1, Lublin 1973, s. 1296–1297.

Kontrola autorytatywna (przekonanie religijne):

    LCCN: sh85064175BNCF: 22306NKC: ph138488J9U: 987007538409105171LNB: 000247340

Encyklopedia internetowa:

    Britannica: topic/idolatry Catalana: 0115285, 0187951

Kategorie:

    TeologiaPoliteizmStary TestamentNowy TestamentReligie abrahamiczne

Menu nawigacyjne

    Nie jesteś zalogowany
    Dyskusja
    Edycje
    Utwórz konto
    Zaloguj się

    Artykuł
    Dyskusja

    Czytaj
    Edytuj
    Edytuj kod źródłowy

Więcej

Szukaj

    Strona główna
    Losuj artykuł
    Kategorie artykułów
    Najlepsze artykuły
    Częste pytania (FAQ)

Dla czytelników

    O Wikipedii
    Zgłoś błąd
    Kontakt
    Wspomóż Wikipedię

Dla wikipedystów

    Pierwsze kroki
    Portal wikipedystów
    Ogłoszenia
    Zasady
    Pomoc
    Ostatnie zmiany

Narzędzia

    Linkujące
    Zmiany w linkowanych
    Prześlij plik
    Strony specjalne
    Link do tej wersji
    Informacje o tej stronie
    Cytowanie tego artykułu
    Element Wikidanych
    Zaproponuj do mediów społecznościowych

Drukuj lub eksportuj

    Utwórz książkę
    Pobierz jako PDF
    Wersja do druku

W innych projektach

    Wikimedia Commons
    Wikicytaty

W innych językach

    العربية
    Asturianu
    বাংলা
    Български
    Català
    Čeština
    Deutsch
    Ελληνικά
    English
    Español
    Esperanto
    Euskara
    فارسی
    Français
    Frysk
    한국어
    Հայերեն
    हिन्दी
    Hrvatski
    Bahasa Indonesia
    Interlingua
    Italiano
    ಕನ್ನಡ
    Latina
    Latviešu
    Lietuvių
    Македонски
    Malagasy
    മലയാളം
    मराठी
    مصرى
    Bahasa Melayu
    Nederlands
    日本語
    Norsk bokmål
    Oʻzbekcha/ўзбекча
    Português
    Română
    Русский
    Simple English
    Slovenščina
    کوردی
    Српски / srpski
    Suomi
    Svenska
    தமிழ்
    ไทย
    Türkçe
    Українська
    اردو
    Tiếng Việt
    ייִדיש
    粵語
    中文

Edytuj linki

    Tę stronę ostatnio edytowano 21 mar 2022, 08:18.

[Lothar.]

 

    Grzech
    Moralność



Nasze wady
 
 
 Czym jest chciwość? Święty Anzelm określa ją jako "wstrętną chorobę duszy", zaś wielki doktor Kościoła, św. Tomasz z Akwinu, mówi o chciwości w szerszym znaczeniu. Szerzej pojęta chciwość "jest nieumiarkowanym pożądaniem posiadania jakiejkolwiek rzeczy, natomiast w ściślejszym sensie jest to nieumiarkowane umiłowanie posiadania dóbr, jak też i pieniędzy". Wynika z tej definicji, że chciwość jest "miłością czegoś", czyli posiada charakter emocjonalny. To nieumiarkowane umiłowanie dóbr doczesnych, zdobywanie ich i gromadzenie wiąże się z przywiązaniem do nich, niemal z bałwochwalczą miłością. Żądza bogacenia się, pokusa chciwości jest jedną z niedobrych skłonności człowieka. Nasuwa się tutaj refleksja i pytanie: Czy zło tkwi w samym posiadaniu bogactw? Oczywiście że nie. Nauka katolicka nie głosi wcale zasady pauperyzmu - czyli zubożenia ludności. Potępia tylko niemoralne metody bogacenia się i niewłaściwy sposób używania posiadanych bogactw. Św. Tomasz zauważa, iż chciwość w zdobywaniu i użytkowaniu dóbr obraża cnotę sprawiedliwości, gdyż narusza granicę tego, co jest należne bliźniemu.
 
Na kartach Starego Testamentu chciwość była ganiona jako przyczyna innych grzechów (zob. Syr 31,5-8), prowadząca do nieszczęść (zob. Jr 6,13-15,22,17). Bogacze, którzy pomnażają majątki wykorzystując słabość innych, godni są potępienia (por. Mi 2,1-2). Człowiek chciwy jest niegodziwcem o wysuszonej duszy (por. Syr 14,9) i przypomina wilka, który rozszarpuje owce, zapominając, że one należą do samego Boga. Chciwość jest więc bluźnierstwem (por. Ps 10,3) i prowadzi człowieka do zguby (por. Prz 1,19).
 
Pan Jezus wielokrotnie napiętnował ubóstwianie bogactwa. Na kartach Nowego Testamentu wiele razy mamy o tym wzmianki. W przypowieści o bogaczu mówił: "Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?" (Łk 12,20). "Nikt nie może dwom panom służyć... Nie możecie służyć Bogu i Mamonie" (Mt 6,24). Św. Paweł zaś pisał: "Postępowanie wasze niech będzie wolne od chciwości na pieniądze: zadowalajcie się tym, co macie" (Hbr 13,5).
 
Gdy żądza posiadania przekroczy granice umiarkowania, staje się grzechem. Jednym z grzechów głównych. Chciwy nie przebiera w środkach, ani w wyborze dróg wiodących do zysku, nadużywa zaufania wielu ludzi. Chciwości towarzyszą też inne grzechy, takie jak zdrada, podstęp, krzywoprzysięstwo, nieczułość na potrzeby bliźnich.
Chciwość czyni człowieka smutnym. Albo gniewa się, że nie ma tego, co chciałby mieć, albo obawia się utraty tego, co posiada. Jest on przepojony żądzami zysku, władzy, sławy, co prowadzi do kolejnych występków, a niekiedy nawet zbrodni.
 
Chciwość zabija wszystko, co w duszy ludzkiej jest szlachetne i wzniosłe. Grzech ten podważa zaufanie, niweczy u samych podstaw miłość i wspaniałość ludzkiego serca. Chciwość odbiera duszy całą świeżość, czyniąc z niej zimny i nieczuły głaz.
Chciwość, jak złodziej, rabuje w duszy człowieka to, co w niej jest najcenniejsze: spokój sumienia. Wprowadza wewnętrzną rozterkę i niepewność, czyni z człowieka godne pożałowania pogorzelisko, kompletną ruinę nie do odbudowania.
 
Wyrównać szkody i przywrócić człowieka do równowagi mogą tylko sprawiedliwość i miłość. Sprawiedliwość - normuje czyny ludzkie w odniesieniu do innych osób, nakazując oddać drugiemu, co mu się słusznie należy. Przekazanie części swych dóbr i pieniędzy na szlachetne dzieła pomocy ludziom potrzebującym owocuje poczuciem wolności wewnętrznej i autentyczną radością czynienia dobra. Nie możemy bowiem zapomnieć, że Chrystus "będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić" (2 Kor 8,9). Sprawiedliwość jest wielką cnotą społeczną, która tworzy mocne podwaliny każdego życia społecznego i praworządności w każdym systemie i państwie.
 
Chciwość posiada też swoją stronę emocjonalną, toteż leczenie jej nie może się ograniczyć tylko do regulowania zewnętrznych objawów drogą stosowania sprawiedliwości, lecz powinno wejść w głębsze pokłady duszy. Najskuteczniejszą odtrutką na chciwości jest miłość, będąca jakby szlachetną sprężyną działania ludzkiego.
 
Miłość może uczynić wiele dobrego w duszy człowieka chciwego, jeśli na czas zrozumie on swój błąd, zejdzie z drogi, na którą kieruje go szatan, i jeśli w drugim człowieku odnajdzie pełnię szczęścia, dając mu dary swych rąk i ofiaruje otwarte, pełne miłości serce - w myśl słów Chrystusa: "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje" (Mt 6,19-21). Ważne są też inne słowa Chrystusa: "Zaprawdę powiadam wam: Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego" (Mt 19,23-24).
 
Pamiętajmy więc o tym, by gromadzenie dóbr ziemskich, nietrwałych i przemijających, nie zasłoniło nam tych, które potrzebne są do naszego uświęcenia się i zbawienia.
 
Jan Uryga

[Lothar.]