A wiecie że święta to katharsis? >;))

[Lothar.]

Katharsis (gr. κάθαρσις – oczyszczenie) – jedna z podstawowych cech sztuki, zwłaszcza starożytnej (antycznej), np. tragedii. Pojęcie utworzył i zdefiniował Arystoteles w VI rozdziale Poetyki. Uznał on, że celem sztuki jest wzbudzenie u widza uczuć litości i trwogi, aby przez to następnie oczyścić jego umysł z tych doznań. W XX w. ponownie wzrosło zainteresowanie katharsis, zwłaszcza dzięki psychoanalizie, do której pojęcie to zostało wprowadzone przez Breuera i Freuda[1]. Według nowszych interpretacji istota katharsis polega na tym, że odbiorca, odczuwając litość i trwogę, bunt i cierpienie, dochodzi do zrozumienia tajemnicy losu, do pogodzenia się z nim, a także ze zbiorową mądrością i doświadczeniem.

Chociaż w języku greckim katharsis jest rzeczownikiem występującym w rodzaju żeńskim, w języku polskim jest rodzaju nijakiego („to katharsis” zamiast „ta katharsis”)[2].
Przypisy

Leksykon psychiatrii. Warszawa: PZWL, 1993, s. 187.

    Słownik Języka Polskiego, t. I. Warszawa: PWN, 1988, s. 902.

Linki zewnętrzne

    Emocjonalizm Arystotelesa i znaczenie pojęcia katharsis
    O „katharsis” – raz jeszcze

Kontrola autorytatywna (literary term):

    NKC: ph135612

Encyklopedia internetowa:

    PWN: 3921177 Britannica: art/catharsis-criticism Universalis: catharsis Store norske leksikon: katarsis_-_psykoanalyse Catalana: 0089434

Kategorie:

    EstetykaTeoria literatury